東方文花帖 ～ Bohemian Archive in Japanese Red.
โทวโฮวบุนคะโฉว (บันทึกอักขระบุปผาแห่งตะวันออก) ～ บทความแหกกฎในสมุดญี่ปุ่นปกแดง
.........................................................................................................................................................................................
ฤดูกาลที่ 119 เดือนจันทรคติที่ 12 วันที่ 1
ยาแห่งความฝันตัวใหม่ในเกนโซวเคียวยุคปัจจุบัน
ข่าวดีสำหรับโยวไคในยุคปัจจุบันที่มีความเครียดสูง
ผู้เชี่ยวชาญด้านยาที่สุดในเกนโซวเคียว, ยาโกะโคโระ เอย์ริน ([เธออ้างว่าเป็น] มนุษย์)
ได้คิดค้นยาแห่งความฝันตัวใหม่ที่ให้ผลตรงตามอักษรว่า 「ทำให้เห็นความฝันอันสนุกสนาน」 เพื่อคนในยุคปัจจุบันที่มีเรื่องกลุ้มกังวลใจ
ยาแห่งความฝันตัวใหม่มีชื่อว่า 「โคะโฉวมุกัน (ลูกกลอนฝันผีเสื้อ)」
ซึ่งตั้งชื่อตามความหมายที่ว่า สนุกสนานราวกับตัวเองกลายเป็นผีเสื้อ
เพียงทานยาลูกกลอนเม็ดสีแดงชื่อ ลูกกลอนฝันผีเสื้อ หลายๆเม็ดก่อนนอน
วันนั้นก็จะไม่ฝันร้าย และได้เห็นความฝันที่สนุกสนาน พร้อมที่จะตื่นมาอย่างเบิกบาน
ยาโกะโคโระซัง ผู้เกี่ยวข้องกับการคิดค้นยาตัวนี้ ได้กล่าวดังนี้
「คิดดูสิ เหล่าผู้คนในเกนโซวเคียว ทั้งโยวไค ปิศาจ และวิญญาณ ล้วนเป็นผู้ที่มีร่างกายแข็งแรงทั้งนั้น
ยารักษาความผิดปกติทางร่างกายจึงไม่เป็นที่ต้องการเลยแม้แต่น้อย
แต่คนกลุ่มที่ว่านี้ ส่วนใหญ่จะเกิดปัญหาที่จิตใจของตนเองมากกว่า
ดังนั้น ถ้าจะดูแลเอาใจใส่สุขภาพล่ะก็ ควรให้ความสำคัญกับจิตใจเป็นสำคัญ
ยาแห่งความฝันมีต้นกำเนิดมาจากความคิดเช่นนั้นนั่นเองค่ะ」
ยาโกะโคโระซัง กล่าวว่า โลกแห่งความฝันก็คือตัวเราอีกคนหนึ่ง
หากมัวแต่เพลิดเพลินกับความฝันเพียงอย่างเดียวมากจนเกินไป ก็มีความเป็นไปได้ที่ความฝันและความเป็นจริงจะสลับที่กัน
จึงต้องระวังเรื่องการทานยาในปริมาณที่มากเกินไป
「ยาตัวนี้ที่จริงแล้วมีตัวตนอยู่มาตั้งแต่ในยุคโบราณกาล
สมัยก่อน มีมนุษย์มากมายที่ทานยานี้เข้าไปแล้วไม่สามารถกลับออกมาจากโลกแห่งความฝันได้
คราวนี้ได้ทำการลดประสิทธิภาพของตัวยาลงไป ผลข้างเคียงก็น่าจะลดลงเช่นกัน」
นอกจากนี้ยังมีบางคนที่รู้ว่า ฝันร้ายก็ก่อให้เกิดเรื่องดีๆได้
คนกลุ่มที่ว่านั้นดูเหมือนจะสนุกกับความฝันแนว Thrilling (เขย่าขวัญสั่นประสาท) ที่ไม่รุนแรงมากนัก
ก็เลยเตรียมยา 「ลูกกลอนฝันผีเสื้อ Nightmare Type」 ไว้เพื่อการนั้นด้วย
ยาตัวนี้จะเป็นยาลูกกลอนเม็ดสีดำ หากทานเข้าไปก็จะได้พบกับฝันร้าย
(ชาเมย์มารุ อายะ)
Tips :
- ฝันผีเสื้อนี้มีที่มาจากจวงจื่อ ซึ่งเล่าว่าตนได้ฝันเห็นตนเองกลายเป็นผีเสื้อ จนแยกไม่ออกว่าเป็นฝันหรือความจริง
 |
เอาเลย เกนโซวเคียว (อาราตะ โทชิฮิระ) Time Keeper ที่คฤหาสน์มารแดงภาคภูมิใจ อิซาโยอิ ซาคุยะ เรมิเลีย 「...พลังนั่นน่ะ ใช้มากเกินไปไม่ดีนะ」 ซาคุยะ 「การเผาผลาญพลังวิญญาณเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ」 เรมิเลีย (ไม่ใช่เรื่องนั้น) เรมิเลีย 「ซาคุยะไม่ได้หยุดเวลาของตัวเองใช่มั้ยล่ะ ?」 เรมิเลีย 「เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก」 ซาคุยะ (เลิกใช้ดีกว่า) |
 |
คิดถึงของกำนัล คิดถึง... |
.........................................................................................................................................................................................
อายะ 「ขอเวลาสักครู่ค่ะ
ไม่ทราบว่าสภาพคล่องในการขายลูกกลอนฝันผีเสื้อเป็นอย่างไรบ้างคะ ?」
เอย์ริน 「ประมาณว่า ทีละนิดทีละหน่อย ล่ะมั้ง
ดูเหมือนว่าหนังสือพิมพ์รายย่อยแบบนี้จะให้ผลการโฆษณาที่ไม่ดีนัก」
อายะ 「ฉันจะทุ่มเทให้เต็มที่ค่ะ」
เอย์ริน 「เอาไปแจกที่ไหนมาบ้างล่ะ ? หนังสือพิมพ์ฉบับนี้」
อายะ 「ถ้าเป็นผู้ที่อยากได้รับข่าวใหม่ล่าสุดของเกนโซวเคียวโดยเร็วที่สุดล่ะก็ ส่วนใหญ่พวกเค้าก็จะได้อ่านกันค่ะ」
เอย์ริน 「ทุกคนในเกนโซวเคียวน่ะ ล้วนแต่คิดว่า ขอแค่รอบๆตัวเองปกติดี สังคมมันจะเป็นยังไงก็ช่าง
เธอคิดว่าจะมีใครที่ไหนเค้าต้องการข่าวสารถึงขนาดยอมซื้อหนังสือพิมพ์เลยเหรอ ?」
อายะ 「... ...ส่วนใหญ่... ก็พวกเทนกุด้วยกันน่ะค่ะ」
เอย์ริน 「อย่างกับหนังสือพิมพ์ประจำห้องเรียนเลยนะ」
อายะ 「คนอื่นๆก็อย่างเช่น เจ้าของร้านโควรินโดวที่ติดตามอ่านเป็นประจำค่ะ」
เอย์ริน 「ไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายของลูกกลอนฝันผีเสื้อนะจ๊ะ
เค้าไม่น่าจะเป็นพวกที่กลัดกลุ้มกังวลใจเพราะฝันร้าย」
อายะ 「ถ้างั้นคนที่มาซื้อลูกกลอนฝันผีเสื้อไปนี่เป็นคนจำพวกไหนเหรอคะ ?」
เอย์ริน 「บอกข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าไม่ได้จ้ะ」
อายะ 「ฉันคิดว่า, ใครซื้ออะไร, ไม่ใช่ข้อมูลส่วนตัวหรืออะไรทั้งนั้นค่ะ」
เอย์ริน 「นั่นสิน้า
ทั้งการซื้อและการขายสิ่งของ ล้วนเป็นโครงสร้างที่มนุษย์คิดค้นขึ้น
ดังนั้น การสกัดกั้นข้อมูลภายในกระแสนั้น ก็จะทำให้โครงสร้างนี้ไม่เจริญก้าวหน้า
หากปราศจากข้อมูล ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะทำการซื้อขายได้อย่างสมบูรณ์
ไม่ก่อให้เกิดความเหมาะสมลงตัว และทำให้เกิดการค้าโก่งราคาขึ้นไปทั่ว
แต่แรกเริ่มเดิมที สาเหตุที่ผู้ขายกล่าวกันว่า 『ไม่ปล่อยให้ข้อมูลรั่วไหลหรอก』 ก็เพราะเป็นหนึ่งในคำโฆษณาชวนเชื่อที่ใช้กับลูกค้าเท่านั้นเอง
จะเรียกว่าประจบประแจงลูกค้าก็ว่าได้
ยิ่งไม่เปิดเผยข้อมูลเท่าไหร่ คนที่ได้กำไรก็ยิ่งได้กำไรจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจ๊งเลยทีเดียว
อยากจะพูดอย่างนี้สินะ ?」
อายะ 「ไม่ค่ะ เอ่อ ไม่ได้จะพูดถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ
ฉันเองก็คิดว่าควรปิดบังข้อมูลเอาไว้เหมือนกันค่ะ」
เอย์ริน 「อย่างสมัยก่อนที่พูดว่า 『ของชิ้นนี้ ? อาเจ๊ตรงนั้นเพิ่งจะขายหมดเกลี้ยงไปตะกี้นี้เอง, ว่าไงล่ะ』
บางทีคนที่เปิดเผยแหล่งสินค้าอาจจะคาดหวังการกระจายตัวทางเศรษฐกิจในอนาคตก็ได้นะ」
อายะ 「ทำไมต้องเป็นสำเนียงเอโดะล่ะคะเนี่ย
ว่าไปแล้วก็กลับมาเข้าเรื่องสักทีดีกว่าค่ะ
ถึงจะดูเหมือนว่า ไม่อยากคุยเรื่องที่เกี่ยวกับลูกค้าที่ซื้อของไปเท่าไหร่ก็เถอะค่ะ」
เอย์ริน 「อย่างเช่น นักเชิดตุ๊กตาแห่งป่า เป็นต้น」
อายะ 「ฉันเองก็ได้ทดลองใช้ลูกกลอนฝันผีเสื้อแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่ค่อยเข้าใจผลของยาเท่าไหร่ค่ะ」
เอย์ริน 「เอ๋ ? งั้นเหรอ ?」
อายะ 「แบบว่า... ฝันเห็นว่าตัวเองกลายเป็นผีเสื้อแล้วบินไปในท้องฟ้าอย่างวิจิตรงดงาม แต่ว่านั่นมันเป็นความฝันที่สนุกสนานรึเปล่าก็ไม่รู้สิ... ...」
เอย์ริน 「ดูเหมือนเธอจะเป็นพวกที่ไม่มีเรื่องอะไรให้ทุกข์ร้อนใจนี่นะ
แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยกลุ้มใจเพราะความฝันใช่มั้ยล่ะ ?
จิตใจก็ไม่น่าจะเหนื่อยล้าถึงขนาดที่ต้องการการดูแลนี่นา」
อายะ 「มันก็มีบ้างค่ะ... ...
จะว่าไปก็คือ มันไม่รู้สึกถึงความเร็วน่ะค่ะ
เพราะว่าตั้งแต่ขนปีกงอกออกมา ฉันก็ไม่ได้บินเอื่อยๆแบบนั้นเลยค่ะ」
เอย์ริน 「เรื่องนั้นเองเหรอ
ถ้างั้นแบบเธอคงต้องใช้ Nightmare Type ล่ะนะ
บางทีอาจจะได้สนุกกับความเร็วสูงสุดขีดก็ได้นะ ?」
 |
ยาโกะโคโระ เอย์ริน ชาวจันทราที่คอยรับใช้คางุยะ ด้วยฝีมือการสร้างยาระดับอัจฉริยะ จึงสามารถสร้าง『ยาโฮวไร』ที่ทำให้ผู้ดื่มไม่แก่ไม่ตายได้ ด้วยเหตุจำเป็นอย่างหนึ่ง เธอจึงทำการซ่อนจันทร์เพ็ญของจริงเอาไว้ แล้วนำพระจันทร์ของปลอมซึ่งแหว่งไปเพียงเสี้ยวหนึ่งมาแทนที่ ผลงานการแสดง : 『東方永夜抄』 |
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
