東方花映塚 ～ Phantasmagoria of Flower View.
โทวโฮวคะเอย์ซึกะ (เนินบุปผาสะท้อนลักษณ์แห่งตะวันออก) ～ ภาพมายาแห่งทัศนียบุปผา
.........................................................................................................................................................................................
*กดที่ชื่อของตัวละครเพื่อแสดงข้อความ*
หรือกดที่นี่เพื่อแสดงข้อความทั้งหมด
Reimu's Story
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
เรย์มุ : เหนือทะเลสาบมีสภาพไม่ต่างจากฤดูใบไม้ผลิตามปกติจริงๆด้วย
???? : มาแล้ว มาแล้ว !
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : เจ้าแมลงนั่นที่ชอบบินเข้าหากองไฟมาแล้ว !
เรย์มุ : นี่มันฤดูใบไม้ผลินะ ไม่ใช่ฤดูร้อน
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : จะบอกว่า ไม่ใช่ไฟ แต่เป็นน้ำแข็งต่างหากล่ะ !
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : ไปไหนก็เจอแต่โยวเซย์แบบนี้, เรย์มุ : มันช่างน่าเหนื่อยหน่ายจริงๆ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : เป็นมิโกะแท้ๆแต่เอาแต่เดินเล่นเอ้อระเหยเลยนี่นา ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
เรย์มุ : เกิดเหตุวิปลาสไปทั่ว, แม้กระทั่งที่นี่ก็ด้วย... ...ไปที่ไหนก็เหมือนกันหมดเลยแฮะ
???? : เป็ดป่าแบกต้นหอมมา~♪
(มาจากสำนวนซึ่งหมายถึง เหยื่ออันโอชะเข้ามาหาเองถึงที่)
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : เข้ามาแล้ว~
มิสเทีย : อา~ เข้ามาแล้ว~♪
เรย์มุ : เป็นเพลงที่นกไม่ควรจะร้องเลยไม่ใช่เรอะ ? (เพราะนกกับเป็ดเป็นสัตว์ที่ใกล้เคียงกัน)
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : มืออาชีพน่ะเขาไม่เลือกเพลงที่จะร้องหรอกนะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : ในขณะชมดอกไม้เนี่ย, เรย์มุ : ไม่คิดว่าการแต่งเพลง, เรย์มุ : มันวิเศษกว่าการร้องเพลงบ้างเลยรึ ? |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : ดอกไม้บานขนาดนี้เลยนะเอ้อ มิสเทีย : เธอแพ้เพราะไม่ร้องเพลงนั่นแหละ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
เรย์มุ : ขึ้นมาจนถึงเหนือเมฆแล้ว... ...
เรย์มุ : ก็ยังไม่เจอสิ่งที่เป็นคำใบ้อะไรเลยสักอย่างแฮะ
???? : ในที่สุดมิโกะก็เคลื่อนไหว---,
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : เพราะเหตุดอกไม้วิปลาสนะ
ลิริก้า : ชักช้าเกินไปน้า
เรย์มุ : อ๋า... โดนพูดแบบนี้จนได้
เรย์มุ : เอ๊ะ อ้าว ? วันนี้มาแค่คนเดียวเหรอ ?
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : ตอนนี้หยุดงานน่ะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : หยุดงานก็ยังแต่งตัวแบบนั้นสินะ... ... เรย์มุ : แถมยังพกเครื่องดนตรีมาด้วย |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : คนเดียวก็เหลือแหล่แล้วล่ะเอ้อ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3-4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เรย์มุ : แค่แป๊บเดียวก็กลายเป็นการเดินทางที่ไร้จุดหมายซะแล้ว... ...
เรย์มุ : ใครที่ไหนเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กันแน่นะ ?
???? : ดูเหมือนว่าแม้แต่มิโกะเอง~
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ก็ยังต้องยกมือยอมแพ้ให้กับครั้งนี้สินะ !
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เรย์มุ : แม้ไร้จุดหมาย แต่สุดท้ายก็จะดั้นด้นจนพบความจริง,
เรย์มุ : นั่นแหละคือมิโกะล่ะ !
เทอิ : ความมั่นใจในตัวเองสูงนะ
เทอิ : เอาเถอะ, การที่โผล่มาต่อหน้าฉันเนี่ย แสดงว่าที่พูดมาอาจจะไม่ผิดไปเสียทีเดียวก็ได้
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : ขอมือกระต่ายได้มั้ย ? เรย์มุ : ในฐานะเครื่องราง (เท้ากระต่าย หรือที่นิยมเรียกว่า มือกระต่ายนำโชค จัดว่าเป็นเครื่องรางนำโชคของคนญี่ปุ่น) |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ถ้ามิโกะเป็นแบบนี้ล่ะก็ เทอิ : ไปต่อก็คงจะอีกยาวแฮะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 3-4-5)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
เรย์มุ : มากี่ครั้งก็ยังเป็นเรือนที่มืดทึบเหมือนเดิมเลยน้า
???? : เป็นเพราะเปิดรับเฉพาะแสงจันทร์น่ะ
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : วันนี้มีธุระอะไรล่ะ ?
เรย์มุ : ก็แค่ลองแวะมาเท่านั้นแหละ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : บนหน้าเธอมันเขียนว่า มาตรวจสอบเรื่องเหตุดอกไม้วิปลาสนะ !
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : แล้วไง ? เรย์มุ : ไม่รู้อะไรเลย งั้นเหรอ ? เรย์มุ : คุยกับเธอไปก็เสียเวลาเปล่าแฮะ เรย์มุ : ช่วยเรียกอาจารย์ของเธอมาให้หน่อยสิ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : น่าเสียดายนะ, แต่ที่นี่ไม่มีใครรู้เรื่องดอกไม้หรอก |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
เรย์มุ : อ้าว ? ที่นี่ซากุระบานตามปกติแฮะ
???? : ความผิดปกติของดอกไม้แทรกซึมมาไม่ถึงโลกวิญญาณ,
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ดังนั้น, ที่นี่จึงยังคงสงบสุขดีอยู่
เรย์มุ : ดอกไม้ก็กำลังบานอยู่ซะด้วย... ...
เรย์มุ : บางทีอาจเป็นฝีมือของเธออีกก็ได้
โยวมุ : ดูแล้วไม่เข้าใจเหรอ ?
โยวมุ : เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ กลับไปเถอะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : ไม่มีการตอบสนอง เรย์มุ : ดูเหมือนจะเข้าใจผิดจริงๆนั่นล่ะนะ (ปกติแล้วถ้าโค่นคนร้ายได้ เหตุวิปลาสจะสงบลง) (ประโยคแรกที่เรย์มุพูดจึงบ่งชี้ว่าเธอสอยโยวมุไปแล้ว) |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : ทำอะไรของเธอน่ะ ? โยวมุ : ถ้าเป็นมิโกะ, ก็จงรีบค้นหาความจริงให้พบซะสิ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เรย์มุ : หรือว่าดอกไม้ไผ่ก็บานด้วย ?
???? : หายากนะเนี่ย (เพราะปกติดอกไม้ไผ่จะบานเพียงครั้งเดียวในรอบ 60 ปี)
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : แต่ว่า, เรื่องที่ต้องทำมันก็เหมือนกันนะว้อย
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
เรย์มุ : หมายถึง ชมดอกไม้ รึไง ?
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : ฉันต้องตรวจสอบหาสาเหตุจนถึงที่สุดนะ เรย์มุ : ไม่เหมือนกับเธอหรอก |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : เอาแต่มองทางอื่นแล้วอ้างว่าดอกไม้มันสวยมากน่ะ มาริสะ : เดี๋ยวจะหลบไม่ได้เอานะว้อย ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
เรย์มุ : จะไปที่ไหนก็หนีกลิ่นดอกไม้ไม่พ้นแฮะ
???? : จริงด้วย จริงด้วย,
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ดีจังเลยนะที่ไม่เดือดร้อนเรื่องเครื่องปรุงและกับแกล้มแบบนี้
เรย์มุ : อะไรเล่า
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ชาจัสมิน... ...ชาแห่งสายลม
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : ว่าแต่... ... เรย์มุ : ชาจัสมินที่ว่าเนี่ย คืออะไรเหรอ ? |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : เดือดเกินไปก็ไม่ดีนะ ซาคุยะ : เดี๋ยวกลิ่นมันจะหายไปหมด |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เรย์มุ : อื---ม
เรย์มุ : กลายเป็นการเดินทางที่ไร้จุดหมายอย่างเต็มรูปแบบซะแล้วสิ... ...
เรย์มุ : แบบนี้ท่าทางว่าจะต้องเดินทางไปยังสถานที่ซึ่งปกติจะไม่เข้าไปใกล้ซะแล้วสินะ... ...
???? : เรื่องนั้นน่ะ,
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เรอะ
มาริสะ : คิดว่ามัวแต่ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้แล้วคนร้ายมันจะตกลงมาให้เจอรึไง
เรย์มุ : ถ้าเป็นแบบทุกที, พอออกเดินทางต่อสู้ไปตามความเหมาะสม ก็จะเจอคนร้ายนี่นา !
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาอวดได้เลยนะนั่น
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : อย่างนี้ไม่ไหวแฮะ เรย์มุ : ท่าจะต้องมุ่งไปยังสถานที่ซึ่งปกติจะไม่ไปซะแล้ว... ... |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : ดูเหมือนว่าแม้แต่เรย์มุเอง มาริสะ : ก็ยังต้องยกมือยอมแพ้ให้กับครั้งนี้สินะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 6)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
เรย์มุ : อื---ม
เรย์มุ : กลายเป็นการเดินทางที่ไร้จุดหมายอย่างเต็มรูปแบบซะแล้วสิ... ...
เรย์มุ : แบบนี้ท่าทางว่าจะต้องเดินทางไปยังสถานที่ซึ่งปกติจะไม่เข้าไปใกล้ซะแล้วสินะ... ...
???? : ดูท่าจะลำบากอยู่สินะ
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : หาดูยากนะเนี่ย
เรย์มุ : ออกบินต่อสู้ไปตามความเหมาะสมแล้ว, ก็ยังไม่เจอเบาะแสเลยสักนิด... ...
เรย์มุ : ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ปล่อยตัวตามกระแสมากเกินไปแล้ว (ล้อคติพจน์ของเรย์มุ)
ซาคุยะ : เอาแต่พูดว่า ชมดอกไม้ชมดอกไม้ ล่ะสินะ !
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : อย่างนี้ไม่ไหวแฮะ เรย์มุ : ท่าจะต้องมุ่งไปยังสถานที่ซึ่งปกติจะไม่ไปซะแล้ว... ... |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : ก็แค่บางทีนะคะ แต่คิดว่า... ... ซาคุยะ : เหตุวิปลาสครั้งนี้อาจจะไม่จำเป็นต้องคลี่คลายก็ได้ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
เรย์มุ : แถวนี้มีบึงอยู่ด้วยเหรอเนี่ย ?
เรย์มุ : แทบจะไม่เคยเข้ามาในภูเขาซะด้วยสิน้า... ...
เรย์มุ : ที่สำคัญก็คือ, แม้แต่ดอกบัวก็ยังบานเต็มที่เลยน้า
เรย์มุ : มันเป็นยังไงไปแล้วนะเนี่ย
???? : หลายชั่วโมงนับจากเงาคนหายไปจากศาลเจ้า,
???? : คิดว่าในที่สุดมิโกะก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้วจึงออกตามหา,
???? : แต่หาไม่เจอสักทีเลยคิดๆอยู่เหมือนกันว่าไปถึงไหนแล้วกันแน่,
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
???? : แต่ในที่สุดก็พบมิโกะแล้ว !
???? : ณ กลางภูเขาลึกแบบนี้ !
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : เอาล่ะ, จะทำข่าวล่ะนะ---
เรย์มุ : ในที่สุด, ก็เจอโยวไคที่น่าสงสัย
???? : เอ้า, ไม่ต้องสนใจฉันแล้วลุยต่อเลยก็ได้นะคะ ?
???? : เอาเลย
เรย์มุ : ถึงจะบอกให้ลุยต่อเลยก็เถอะ
เรย์มุ : แต่นี่ก็แค่กำลังบินอย่างไร้จุดหมายเท่านั้นเอง
เรย์มุ : บินไปบินมาพลางคิดว่า ทำไมดอกไม้ถึงได้เบ่งบานขนาดนี้กันน้า เท่านั้นแหละ
???? : ดอกไม้เหรอคะ... ...
???? : แบบนั้นไม่น่าจะทำเป็นข่าวได้ซะด้วยสิคะ
เรย์มุ : ว่าแต่, เธอเป็นใครน่ะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : ช้าเกินไปแล้วค่ะ... ...
อายะ : ฉันคือเทนกุนักข่าวหนังสือพิมพ์ผู้น่าสังเวชค่ะ
อายะ : ฉันคอยทำข่าวความเคลื่อนไหวที่น่าสนใจทั้งหมดของพวกคุณมาจนถึงปัจจุบันเลยล่ะค่ะ
อายะ : เพราะฉะนั้น, พวกเราเหล่าเทนกุจึงรู้จักพวกคุณเป็นอย่างดีไงล่ะคะ
เรย์มุ : ข่าวที่ว่าเนี่ย, จนถึงเมื่อเร็วๆนี้ก็ยังไม่เคยเห็นเลยน้า
เรย์มุ : หนังสือพิมพ์เนี่ย (เป็นเพราะตามปกติแล้วพวกเทนกุจะทำ นสพ.ให้พวกเดียวกันเองอ่านเท่านั้น ไม่ได้ส่งให้มนุษย์เลย)
อายะ : ถ้างั้นก็ไม่ต้องใส่ใจแล้วเชิญลุยต่อได้เลยอย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้สิคะ ?
อายะ : ฉันจะแอบตามไปทำข่าวเองค่ะ
เรย์มุ : นั่นสินะ
เรย์มุ : นึกออกแล้ว
เรย์มุ : ตอนนี้, อยู่ในระหว่างการกำราบโยวไคนี่นะ
อายะ : หา,
เรย์มุ : อยู่ในระหว่างการกำราบโยวไคทุกตนที่พบเจอโดยไม่ต้องมีเหตุผลไงล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : เธอผิดเองนะ เรย์มุ : ที่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันซึ่งกำลังทำงานกำราบโยวไค อายะ : อู---ย อายะ : รู้งี้แอบถ่ายซะก็ดีหรอก... ... เรย์มุ : อ๊ะ, จริงสิ, เธอน่ะ, เป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์สินะ ? เรย์มุ : ถ้างั้นก็เป็นแหล่งข่าวได้สิ ? เรย์มุ : เอ้า, บอกเรื่องที่เธอรู้เกี่ยวกับเหตุดอกไม้วิปลาสนี้มาซะ ! อายะ : อ๊ะ, ค่ะ, ดอกไม้สินะคะ อายะ : เรื่องนั้นแค่มองดูดอกไม้ก็รู้แล้วค่ะ อายะ : คุณไม่รู้สึกถึงเหตุวิปลาสอื่นนอกจากดอกไม้เหรอคะ ? เรย์มุ : ถึงเธอไม่บอกก็เริ่มจะระแคะระคายบ้างแล้วล่ะ อายะ : งั้นก็อย่าถามสิคะ เรย์มุ : อืม, ในที่สุดก็มองเห็นเป้าหมายปลายทางแล้ว เรย์มุ : ด้วยลางสังหรณ์ของฉัน |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : สู้กับฉันไป, ก็ไม่เป็นข่าวหรืออะไรขึ้นมาหรอกค่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
เรย์มุ : นั่นสินะ, มัวแต่สับสนเพราะความมากมายของดอกไม้... ...
เรย์มุ : มีสิ่งผิดปกติอย่างที่สองเพิ่มขึ้นมาสินะ
เรย์มุ : ความมากมายผิดปกติของจำนวนโยวเซย์... ...
เรย์มุ : เอาเถอะ ก็คงแค่ถูกปลุกปั่นโดยดอกไม้เท่านั้นแหละ
???? : ทำไมมนุษย์ที่มีชีวิต... ...
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : ถึงมาบ่นพึมพำอยู่ในสุสานได้ล่ะเนี่ย !
เรย์มุ : อีกเรื่องก็, ยูวเรย์(ผี)มีจำนวนมากผิดปกติไงล่ะ !
???? : ขอเตือนครั้งแรกแก่มนุษย์ผู้รีบร้อนอยากตาย
???? : ค่าจ้างข้ามแม่น้ำซันสึมันแพงมากเลยนะเฮ้ย
???? : ไม่อาจข้ามไปได้ด้วยแค่เงินทำบุญของศาลเจ้าหรอกนะ
เรย์มุ : ไม่ข้ามหรอกน่า
เรย์มุ : เงินก็ไม่มีด้วย
เรย์มุ : ว่าแต่เธอเป็นใครล่ะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : เค้าคือมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่งแห่งแม่น้ำซันสึ, โคมาจิแห่งโอโนซึกะ
โคมาจิ : สู่ฮิกัน(โลกหน้า)ด้วย Titanic แห่งซันสึ, เอ่อ หมายถึงเรือของเค้านั่นแหละ
โคมาจิ : แทบไม่เคยพามนุษย์มีชีวิตข้ามไปเลยนะ... ...
โคมาจิ : แต่ถ้าจ่ายค่าจ้าง จะยอมพาไปก็ได้นะ, ด้วยเรือโดยสารสุดหรูหราสู่ฮิกันลำนี้
เรย์มุ : ก็บอกว่าไม่ข้ามไงล่ะ
เรย์มุ : ไม่มีตังค์
โคมาจิ : ถ้าเป็นตอนนี้จะยอมลดให้หนึ่งส่วน (วิธีคิดสัดส่วนแบบจีน 1 ส่วน = 10%)
เรย์มุ : จะยังไงก็ช่างเถอะ !
เรย์มุ : ฉันแค่มาตรวจสอบการเพิ่มจำนวนอย่างผิดปกติของดอกไม้และยูวเรย์ที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันเท่านั้นแหละ
โคมาจิ : ยูวเรย์ ? ดอกไม้ ?
โคมาจิ : อ๋า, ยูวเรย์, ยูวเรย์ ?
โคมาจิ : ยูวเรย์เพิ่มจำนวนขึ้นงั้นเหรอ ?
เรย์มุ : ยูวเรย์นั่นแหละ
เรย์มุ : อาจจะสับสนเพราะดอกไม้, แต่ถ้ามองดีๆจะเห็นยูวเรย์อยู่เต็มไปหมดเลยไม่ใช่เหรอ
โคมาจิ : อ๊า, อะไรกันเนี่ย !
โคมาจิ : พอดูดีๆ, ดอกฮิกันบานะก็บานด้วยนี่นา
โคมาจิ : แถมต้นซากุระม่วงนั่นก็... ...
โคมาจิ : แบบว่า, จะทำเป็นไม่เคยเห็นมาก่อนละกัน
เรย์มุ : ห้ามทำแบบนั้นนะ
เรย์มุ : ท่าทางจะรู้อะไรบางอย่างสินะ
โคมาจิ : งั้น, แบบว่าเค้า... ...
โคมาจิ : ต้องไปทำงานแล้วอ่ะน้า
เรย์มุ : หรือว่า... ...
เรย์มุ : เธอไม่ได้พาพวกวิญญาณไปส่งฮิกันให้เรียบร้อยงั้นเหรอ ?
เรย์มุ : เป็นเพราะเธออู้งาน,
เรย์มุ : เกนโซวเคียวเลยเต็มไปด้วยยูวเรย์ใช่มั้ย ?
โคมาจิ : จะรีบร้อนขนาดนั้นไปไหน~ (ล้อเลียนสโลแกนของการจราจรญี่ปุ่นที่ว่า "ญี่ปุ่นก็คับแคบออกอย่างนี้ จะรีบร้อนขนาดนั้นไปไหน ?")
โคมาจิ : อ๊ะ, ก็ต้องไปฮิกันนี่เนอะ
เรย์มุ : ทำงานให้มันดีๆหน่อยสิ !
เรย์มุ : อย่าเอาแต่อู้งานสิ !
โคมาจิ : รู้แล้วน่า
โคมาจิ : ถ้ายังพูดอะไรที่มันขัดขวางการทำงานล่ะก็
โคมาจิ : จะพาเธอไปส่งด้วย Titanic ของฉันซะเลย
โคมาจิ : ลดครึ่งราคาให้ด้วยล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : เอ้า, เรย์มุ : พายูวเรย์ไปส่งให้ถึงฮิกันด้วยเรือโดยสารลำใหญ่ซะ โคมาจิ : เล่นโค่นเค้าแบบนี้... ... โคมาจิ : แถมยูวเรย์จำนวนมหาศาลขนาดนี้, โคมาจิ : มันเกินพิกัดงานแล้วอ่ะ ไม่ไหวหรอก~ เรย์มุ : ยังไงก็จะไม่ทำให้เสร็จสินะ เรย์มุ : ดีล่ะ, ไปเรียก Boss ของเธอมาหน่อยซิ ! โคมาจิ : อ๊า, แบบนั้นก็แย่น่ะสิ--- ???? : มัวอู้อะไรอยู่หา ! โคมาจิ ! โคมาจิ : อ๊าย ! เรย์มุ : มาแล้วสินะ, Boss ของเธอ |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : ต่อให้ลดครึ่งราคาก็ไม่น่าจะจ่ายไหวแฮะ โคมาจิ : ว่าแต่เธอพกเงินมาด้วยรึเปล่าล่ะ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
???? : ผ่านไปตั้งนานแล้วโคมาจิก็ยังไม่พาวิญญาณมาส่งสักทีเลยมาดูลาดเลา... ...
???? : จึงพบว่าชิกัน(โลกนี้)เต็มไปด้วยยูวเรย์และดอกไม้,
???? : และสุดท้ายก็พบโคมาจิกำลังหยอกเย้ามิโกะ
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
???? : เฮ้อ~
???? : ตอนที่เห็นโคมาจิครั้งแรกสุด, อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนจริงจังกว่านี้แท้ๆเชียวนะ
เรย์มุ : เธอคือ... ...Boss ของยมทูตเมื่อกี้สินะ
เรย์มุ : พวกเธอเป็นคนทำให้ดอกไม้ผิดปกติใช่มะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : เหล่าวิญญาณไร้ญาติในตอนนี้, ล้วนไม่รู้ว่าตนเองได้ตายไปแล้ว, และไม่อยากรับรู้ด้วย
ชิคิ : วิญญาณเหล่านั้นจึงไม่เสถียร
ชิคิ : และไม่ว่าอย่างไรก็ต้องการร่าง
ชิคิ : วิญญาณซึ่งไม่มีที่ไปจึงใช้ดอกไม้เป็นที่พึ่งพิง
ชิคิ : ดอกไม้จึงเบ่งบานขึ้นมาไงล่ะ
ชิคิ : ใช่แล้ว, ยูวเรย์ที่เห็นตอนนี้คือผู้คนจากภายนอก (หมายถึง โลกภายนอกเกนโซวเคียว)
ชิคิ : เป็นวิญญาณที่เจ็บแค้นและไม่อาจคาดคิดว่าตนเองจะตาย
เรย์มุ : หรือว่า, ดอกไม้ทั้งหมดนี่... ...
เรย์มุ : คือวิญญาณของมนุษย์จากภายนอกงั้นเหรอ ?
ชิคิ : ดอกไม้คือนิสัย, กล่าวคือเป็นพืชที่แสดงคุณลักษณะของดวงวิญญาณ, ดังนั้นจึงเข้ากับวิญญาณได้ดี
ชิคิ : วิญญาณของมนุษย์ที่สดใสจะเข้าสิงดอกทานตะวัน, วิญญาณขี้เหงาไร้เพื่อนฝูงจะเข้าสิงดอกฮิกันบานะ
ชิคิ : และ, ต้นซากุระม่วงนั้น... ... (เรย์มุพูดแทรก)
เรย์มุ : จริงสิ... ...เข้าใจแล้วล่ะ
เรย์มุ : ไม่ใช่ว่าดอกไม้ทำอะไร,
เรย์มุ : แต่การเพิ่มจำนวนมากเกินไปของยูวเรย์ที่ไม่มีที่ไปต่างหาก,
เรย์มุ : ที่เป็นสาเหตุของเหตุดอกไม้วิปลาสในครั้งนี้สินะ
เรย์มุ : พอเข้าใจอย่างนี้แล้ว, ถ้าพวกเธอไม่ทำอะไรสักอย่างก็แย่น่ะสิ
เรย์มุ : ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้ซะด้วย
ชิคิ : เหรอ ? พวกฉันก็ไม่เดือดร้อนอะไรซะด้วยสิ
ชิคิ : เธอเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนักหนานี่ ?
ชิคิ : อีกอย่าง, ถ้ายูวเรย์แค่ทำให้ดอกไม้บาน, ก็สามารถอยู่ต่อไปได้โดยรู้สึกเหมือนตัวเองยังมีชีวิตอยู่... ...
ชิคิ : ปล่อยเอาไว้อย่างนี้สักหน่อยก็ได้นี่นา
เรย์มุ : มันไม่ใช่ปัญหาแบบนั้นน่ะสิ !
เรย์มุ : ถ้าปล่อยเหตุวิปลาสทิ้งไว้, ฉันก็จะถูกมองว่าอู้งานน่ะสิ !
เรย์มุ : ไม่ต้องยกนู่นยกนี่มาอ้างหรอก, แค่โค่นพวกเธอได้มันก็จะกลับเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย ?
ชิคิ : เธอกำราบโยวไคอย่างไร้เหตุผลเหลือเกินไปเป็นจำนวนมาก
ชิคิ : ผู้ที่ไม่ใช่โยวไคก็ถูกกำราบไปไม่น้อย
ชิคิ : แถมเป็นมิโกะแท้ๆแต่ไม่ติดต่อกับเทพ
ชิคิ : บางครั้งยังหันเขี้ยวเข้าใส่เทพเสียด้วยซ้ำ (หมายถึงการที่เรย์มุหาเรื่องชิคิเอย์คิซึ่งมีศักดิ์เป็นเทพนั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะก่อกรรมมากเกินไปหน่อยแล้ว
เรย์มุ : อื๋อ... ...
ชิคิ : ขืนเป็นแบบนี้, ตายไปก็ยังลงนรกไม่ได้ด้วยซ้ำ
เรย์มุ : เรอะ, ถ้าลงนรกไม่ได้ก็ไปโลกโน้นแทนละกัน (หมายถึง โลกวิญญาณ)
ชิคิ : การพิพากษาของยมบาลมันไม่ใช่เรื่องง่ายแบบนั้นหรอก
ชิคิ : ไม่สามารถกลับคำตัดสินได้หรอกนะ
ชิคิ : ถ้าหากให้ฉันเป็นคนพิพากษาล่ะก็, เธอมีความผิดนะ
เรย์มุ : เสียมารยาทนะ !
เรย์มุ : กำราบโยวไคมันเป็นงานนะ, มันช่วยไม่ได้นี่นา
ชิคิ : ไม่ว่าจะการขโมย การฆ่าคน หรือการทำสงคราม, ล้วนมีคนที่เห็นสิ่งเหล่านั้นเป็นงานอยู่
ชิคิ : แค่อ้างว่าเป็นงานน่ะ, ใช้เป็นยันต์อภัยโทษไม่ได้หรอกนะ
ชิคิ : จากนี้ไปจำเป็นต้องสะสมกรรมดี, เพื่อลดบาปลงแม้สักนิดก็ยังดีนะ
เรย์มุ : เหรอ, เอาไว้โค่นเธอแล้วทำให้ดอกไม้กลับเป็นปกติได้จะคิดดูอีกทีละกัน
ชิคิ : ซากุระม่วงนั้น, คือดอกไม้อันเป็นที่สิงสถิตของวิญญาณที่มีบาปหนา
ชิคิ : เธอจงรับคำตัดสินใต้ดอกซากุระม่วงที่ร่วงโรยเสียเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.1 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : เป็นไง ? เข็ดรึยัง ? ชิคิ : แต่ว่าบาปของเธอมันไม่ได้เล็กน้อยแค่นี้หรอกนะ ชิคิ : จำเป็นต้องกลับตัวกลับใจให้มากยิ่งขึ้นกว่านี้อีก |
สถานที่ลึกลับแห่งซากุระซึ่งอยู่ในหุบเขาลึกและห่างไกลจากหมู่บ้านมนุษย์
ศาลเจ้าฮาคุเรย์ในฤดูใบไม้ผลินั้น, มีซากุระบานเหมือนดังเช่นทุกที
สุดท้ายแล้ว, ดอกไม้ในเกนโซวเคียวก็ยังคงบานอยู่อย่างนั้น
เรย์มุ 「อ๊า---, กวาดไปเท่าไรก็ไม่หมดสักที
ซากุระบานมันก็ดีอยู่หรอก, แต่ถ้ากลีบดอกไม้ไม่ร่วงลงมาก็จะดีกว่านี้แท้ๆเชียวน้า... ...」
เรย์มุ 「ที่สำคัญก็คือ, รู้สึกหนักแถวๆไหล่ยังไงก็ไม่รู้แฮะ
โดนอะไรบางอย่างมาสิงรึไงนะ
เป็นไปไม่ได้หรอกเน้อ, ก็เป็นมิโกะนี่นะ」
เรย์มุ 「ยังไงก็ไม่เสร็จ, งั้นเลิกทำความสะอาดดีกว่า
มาเริ่มการชมดอกไม้คนเดียวกันเลย」
ชิคิ 「นี่ !
เธอก็เอาแต่อู้งานนี่นา
อย่างนี้ก็ไปดุโคมาจิไม่ได้น่ะสิ」
โคมาจิ 「ฉันไม่อู้งานขนาดนี้หรอกค่ะ」
เรย์มุ 「พูดอะไรของเธอน่ะ, ซากุระบานขนาดนี้ ถ้าไม่พักผ่อนแล้วจะให้ทำอะไรล่ะ
อีกอย่าง, งานของพวกเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ
ดอกไม้ยังไม่กลับเป็นปกติเลยนี่ ?」
ชิคิ 「ซากุระกำลังบาน ก็เลยพักผ่อนไงล่ะ
อีกอย่าง, จำนวนยูวเรย์จากโลกภายนอกเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
ที่เหลือก็แค่จัดการกับยูวเรย์ที่ยังตกค้างอยู่อีกนิดหน่อย
ขอแค่โคมาจิไม่อู้งานเท่านั้นล่ะ」
โคมาจิ 「ก็บอกแล้วไงคะ, ว่านั่นน่ะมันแค่งานเยอะเกินไป, และฉันก็แค่รักษารูปแบบการทำงานของตัวเองเท่านั้นเอง」
ชิคิ 「อ้าว โคมาจิ นี่นา, มาหาเรื่องอู้งานอะไรในที่แบบนี้ล่ะ」
โคมาจิ 「... ...ทั้งที่ท่านชิคิเพิ่งบอกว่าให้พักผ่อนแท้ๆ---」
เรย์มุ 「ว่าแต่, ทำไมจู่ๆยูวเรย์ถึงเพิ่มจำนวนขึ้นมาล่ะ
แล้วก็ พวกนั้นมันไม่ใช่วิญญาณธรรมดาล่ะสิ ?」
โคมาจิ 「ยูวเรย์พวกนี้... ...
คือวิญญาณที่ไม่รู้ตัวว่าตายไปแล้วน่ะ
เป็นวิญญาณที่เจ็บแค้นและตายไปโดยยังมีความอาลัยอาวรณ์เหลืออยู่
ดูเหมือนจะเกิดอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงขึ้นที่โลกภายนอกน่ะนะ」
เรย์มุ 「เหรอ
ถึงจะไม่รู้เรื่องโลกภายนอกก็เถอะ แต่วิญญาณเยอะขนาดนี้มัน... ...
มนุษย์ตายไปเยอะจนไม่สามารถคาดเดาจำนวนได้เลยสินะ
แผ่นดินไหวครั้งใหญ่, หรือภูเขาไฟระเบิดครั้งใหญ่, หรือสึนามิครั้งใหญ่... ...」
ชิคิ 「หรือจะเป็นสงครามกันนะ
แต่จะอะไรก็สงบลงแล้วล่ะ, ยูวเรย์ก็จะลดลงไปตามเวลา, ดอกไม้เองก็จะกลับเป็นปกติแล้วล่ะ」
(เมื่อหกสิบปีก่อน เป็นช่วงเวลาที่เกิดสงครามโลกครั้งที่สองพอดี แต่สำหรับรอบนี้ไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่าเกิดจากอะไร)
เรย์มุ 「เอาเถอะ, ถ้าอีกแค่นิดเดียวแล้วกลีบซากุระไม่ร่วงมันก็ดีอยู่หรอกนะ」
ชิคิ 「ว่าแต่, ตั้งใจทำกรรมดีสักนิดบ้างรึยังจ๊ะ ?」
เรย์มุ 「อื๋อ ? อ๋อ ก็นิดหน่อยน่ะ เพราะโดนดุว่าแม้แต่นรกก็ยังไม่อาจไปได้นั่นล่ะนะ」
ชิคิ 「ใช่แล้ว, สิ่งสำคัญก็คือการตั้งอกตั้งใจจนเป็นกิจวัตรจ้ะ」
เรย์มุ 「พยายามงดทานของหวาน,
เลิกต้มกากใบชาเท่าที่จะทำได้,
และถ้าขนมเซมเบ้มันอุ่นแล้วก็จะเอาไปอังไฟก่อนนำมาทานน่ะ」
โคมาจิ 「เรื่องพรรค์นั้นเนี่ยนะ, กรรมดีของมิโกะ」
ชิคิ 「เอาเถอะ ก็ดีแล้วนี่
ก่อนอื่นต้องเริ่มจากเรื่องที่ตัวเองคิดว่าทำแล้วเป็นบาปจ้ะ
เพราะสิ่งมีชีวิตน่ะแค่มีชีวิตอยู่ก็ถือว่าเป็นบาปแล้ว
เรื่องสำคัญต่อมาก็คือ จะเผชิญหน้ากับบาปนั้นอย่างไร ไงล่ะจ๊ะ」
โคมาจิ 「ตอนที่ตายไปแล้ว, หากลืมคำสอนนี้ล่ะก็... ...
ไม่ต้องให้ถึงมือท่านชิคิหรอก, เค้าจะฟาดให้ตกแม่น้ำซันสึไปเลย
จงตระหนักไว้ให้ดีล่ะ」
ชิคิ 「อ้าว โคมาจิ นี่นา, เธอน่ะ, งานของตัวเองเป็นยังไงบ้างล่ะ ?
ซากุระยังบานสะพรั่งอยู่เลยนี่ ?」
เรย์มุ 「นั่นสินะ, เมื่อไหร่จะกลับเป็นปกติสักทีนะ ?」
โคมาจิ 「เกินไปแล้วอ่ะ----」
ทั้งท่านยมบาลแห่งขุมนรก ทั้งยมทูตแห่งแม่น้ำซันสึ, ล้วนไม่สามารถทำให้ดอกไม้ในเกนโซวเคียวกลับเป็นปกติได้
สุดท้ายแล้วดอกไม้ในเกนโซวเคียวก็ยังคงบานอยู่อย่างนั้น
แต่มิโกะก็ไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใดแล้ว
ดอกไม้ที่บานอย่างผิดปกตินั้น, ลดจำนวนลงทุกครั้งที่ยูวเรย์ถูกพาข้ามแม่น้ำซันสึไป
ทั้งดอกทานตะวันที่เบ่งบานเพราะมนุษย์ผู้มีนิสัยร่าเริง,
ทั้งดอกฮิกันบานะที่เบ่งบานเพราะมนุษย์ผู้มีนิสัยขี้เหงา,
ทั้งดอกซากุระม่วงที่เบ่งบานเพราะผู้กระทำบาป... ...
ทั้งหมดคงกลับเป็นปกติก่อนถึงฤดูร้อนกระมัง
หากโลกภายนอกกลับเป็นปกติแล้ว, ปริมาณของยูวเรย์ไร้ญาติก็จะลดลงไปเองตามธรรมชาติ
ฮิกันลวงตาที่มนุษย์จากภายนอกมองเห็นนั้น, กำลังพยายามกลับไปเป็นชิกันมายาอยู่
Congratulations ! Ending No. 1
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Marisa's Story
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
มาริสะ : เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วแท้ๆ แต่นี่มันเย็นไปหน่อยนะเนี่ย
???? : ถ้ากินน้ำแข็งมากเกินไป~
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : ก็จะปวดท้อง~
ชิลโน่ : อ้าว, เป็นอะไรไปเหรอ ?
มาริสะ : เธอเองเรอะ
มาริสะ : ต้นเหตุที่ทำให้รู้สึกเย็น !
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : ลืมผ้าพันท้องสำหรับกันความเย็นล่ะสิ ?
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ปกติผิวทะเลสาบก็อากาศเย็นอยู่แล้ว, มาริสะ : ห้ามเธอออกมามีบทบาท, ยกเว้นตอนฤดูร้อนนะ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : ปวดท้องแบบนี้ก็รู้ผลแล้วล่ะนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
มาริสะ : ซากุระเอย, คิเคียวเอย, ไอริสเอย, พอบานพร้อมกันหมดอย่างนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ
???? : เพราะมองดูพวกมันทั้งหมดในเวลาเดียวกัน,
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : ก็เลยรู้สึกไม่ดีน่ะสิ~
มาริสะ : ก็ไม่อยากตกอยู่ในสภาพทัศนวิสัยตีบแคบนี่นา
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : บางครั้งถ้าไม่มองสิ่งที่อยู่ใกล้ก็จะชนมันได้นะ ?
มิสเทีย : เช่นการบุกจู่โจมของนกไงล่ะ !
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ไม่ได้ชอบเดินใต้ตัวนกหรอกนะ มาริสะ : แถมเป็นนกนักล่าซะด้วยสิ |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : เพราะว่าดอกไม้สวยเกินปาย~ มิสเทีย : วันนี้ก็เลยมีคนหลงผ่านมา~♪ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
มาริสะ : เหนือเมฆนี่เงียบจังเลยแฮะ
มาริสะ : ทั้งที่บนพื้นพิภพเอะอะเสียงดังขนาดนั้นแท้ๆ
???? : พูดอะไรของเธอน่ะ
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : จากนี้ไปต่างหากที่จะเอะอะเสียงดังของจริง
มาริสะ : เออ, ก็น่าจะเอะอะเสียงดังอยู่หรอก (เพราะเผ่าพันธุ์ของลิริก้าคือ โซวเรย์ (วิญญาณหลอน) ซึ่งแปลตรงตัวได้ว่า วิญญาณเอะอะเสียงดัง)
มาริสะ : แต่มีแค่ตนเดียวไม่ใช่เรอะ
มาริสะ : อย่างนี้ก็เสียงดังแค่หนึ่งในสามของทุกทีน่ะสิ
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : สามเท่าต่างหากล่ะ สามเท่า
ลิริก้า : พอเล่นโซโล่แล้วเสียงมันจะทะลุเข้าไปเลยล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : อ๊า---เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว มาริสะ : พอเล่นโซโล่แล้วได้ยินจนหนวกหูเลยว่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : จากนี้ไปจะเริ่มการทัวร์เดี่ยวของฉันล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3-4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มาริสะ : เอาแต่วนไปเวียนมาในหลายๆที่มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วแฮะ
???? : ครั้งนี้น่ะ,
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ถ้าเอาแต่บินไปบินมา ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกนะ !
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
มาริสะ : อ๊ะ, Lucky Item นี่หว่า !
มาริสะ : โชคดีจัง
เทอิ : ไม่ใช่ไอเทมสักหน่อย แต่ก็ช่างมันเถอะ
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ถ้าไม่ใช่ Lucky Item ก็เป็น Rare Item มาริสะ : ต้องเจออะไรดีๆแน่ๆเลย |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : อ่อนแอจังนะ เทอิ : แต่ก็ไม่น่าจะวิ่งแข่งสู้กระต่ายได้อยู่แล้วล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 4)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
มาริสะ : หลงทางในบ้านหลังนี้ประจำเลยแฮะ
???? : เข้ามาเองตามใจชอบอีกแล้ว !
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : ไม่เคยมีธุระอะไรแท้ๆ
มาริสะ : เข้าใจผิดแล้ว
มาริสะ : วันนี้แค่มาตรวจสอบเกี่ยวกับเหตุดอกไม้วิปลาสเท่านั้นแหละ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : เรื่องแบบนั้นน่ะ, พวกฉันไม่น่าจะรู้ได้เลยนี่นา
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ไม่ได้สาระเลยสักนิด มาริสะ : ทั้งที่ทุกคนน่าจะรู้สึกตัวถึงเรื่องดอกไม้แท้ๆ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : ฉันจะตรวจสอบเรื่องดอกไม้เอง เรย์เซน : ถึงจะไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆเลยก็เถอะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 4)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
มาริสะ : หื---ม
มาริสะ : ที่นี่ปกติดีกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย
???? : ดอกไม้ผิดปกติเฉพาะที่โลกนี้(เกนโซวเคียว)เท่านั้นแหละ
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ซากุระของที่นี่เป็นซากุระตามปกตินั่นล่ะ
มาริสะ : จะว่าไปแล้ว, ตอนที่โลกนี้(เกนโซวเคียว)มีฤดูหนาวผิดปกติ, ก็มีแต่ที่นี่ที่มีฤดูใบไม้ผลิตามปกตินี่เนอะ
โยวมุ : อยากพูดอะไรกันแน่
โยวมุ : พวกฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการทำให้ดอกไม้บานเลยนะ
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : หึ มาริสะ : ท่าทางจะไม่ได้เกี่ยวข้องจริงๆนั่นล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : ฉันเองก็ว่าจะออกไปตรวจสอบอยู่เหมือนกัน |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มาริสะ : ใกล้ได้เวลาชมดอกไม้แล้วไม่ใช่เหรอ ?
???? : พูดว่า ใกล้แล้ว งั้นเหรอ ?
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ดอกไม้เต็มไปหมดแล้วเนี่ย !
มาริสะ : เพราะดอกไม้เต็มไปหมดก็เลยต้องชมดอกไม้ไม่ใช่เรอะ
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : ก็แค่อยากโหวกเหวกเสียงดังใช่มั้ยล่ะ,
เรย์มุ : ก็แค่อยากดื่มเหล้าใช่มั้ยล่ะ !
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ไอ้งานชมดอกไม้น่ะนะ, มาริสะ : จะให้ชมห่ากระสุนแทนมันก็ได้อยู่หรอก มาริสะ : แต่ขอชมดอกไม้แทนดีกว่าว่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ถ้าเธอยอมเก็บกวาดหลังเลิกงานล่ะก็, เรย์มุ : จะจัดงานก็ได้นะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
มาริสะ : ไปถึงไหนก็เจอแต่ดอกไม้แฮะ
???? : ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ดอกไม้มันหลบเลี่ยงที่จะอยู่ในป่า, ทะเลสาบ, และภายนอกน่ะ
มาริสะ : ภายนอก ?
มาริสะ : ป่าน่ะไม่ยอมรับพืชที่อ่อนนุ่มแบบนั้นหรอก
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : เธอจะสามารถหลบกระสุนได้มั้ยนะ ?
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ต่อให้หลบกระสุนได้, มาริสะ : ก็ต้องไปชนดอกไม้เข้าอยู่ดีนั่นแหละ |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : ถูกดึงดูดโดยดอกไม้ที่ผิดธรรมชาติแบบนี้, ซาคุยะ : จะไปหลบกระสุนได้ยังไงกันล่ะ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มาริสะ : เฮ้ย อะไรเล่า
???? : อะไรเล่า
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ !
มาริสะ : ทำไมไม่ไปให้ถึงต้นเหตุสักทีล่ะ
มาริสะ : เธอเองก็เอาแต่บินไปบินมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วด้วย
เรย์มุ : ช่วยไม่ได้นี่นา !
เรย์มุ : ก็เหตุวิปลาสมันเกิดทั่วไปหมดเลย
มาริสะ : แย่เลยนะ, แทบจะไม่มีจุดหมายแล้วล่ะสิ
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : ถึงได้บอกไงล่ะ, ว่าอย่ามาขวางงานฉัน
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : นั่นสิน้า, มาริสะ : ได้เวลาที่จะต้องไปค้นหา, มาริสะ : ในสถานที่ที่ไม่เคยไปมาก่อนแล้วเหรอเนี่ย... ... |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ฉันจะทำอะไรสักอย่างกับเหตุวิปลาสครั้งนี้เอง, เรย์มุ : เธอน่ะมองดูดอกไม้แล้วหลับไปซะเถอะ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 6)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
มาริสะ : ชักเบื่อการค้นหาคนร้ายอย่างไร้จุดหมายโดยสิ้นเชิงแบบนี้แล้วนะโว้ย
???? : ถ้าเบื่อล่ะก็,
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : กลับบ้านไปนอนซะก็ได้นี่นา
มาริสะ : ดอกไม้กำลังบานขนาดนี้แท้ๆ,
มาริสะ : จะให้นอนอย่างสบายใจได้ยังไงกันล่ะ
ซาคุยะ : แต่ว่า, ไม่รู้ตัวคนร้ายหรือสาเหตุเลยสักนิดนี่นา ?
ซาคุยะ : มัวเดินไปเดินมาแบบนั้นก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ
มาริสะ : แล้วทำไมตัวเธอที่พูดแบบนั้นถึงได้กำลังเดินไปเดินมาอยู่ล่ะ
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ก็แหม, ไม่รู้ทั้งตัวคนร้าย จุดมุ่งหมาย และสาเหตุเลยนี่จ๊ะ
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : มัวไร้จุดหมายอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้วโว้ย ! มาริสะ : ไปหาในสถานที่ที่ไม่เคยไปมาก่อนดีกว่า |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : จริงๆแล้ว, สาเหตุมันคืออะไรกันแน่น้า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
มาริสะ : ทำยังไงดีว้า
มาริสะ : ที่ไหนๆก็ได้รับผลกระทบจากเหตุวิปลาสไปทั่วเลยด้วยสิ, กระแสของเหตุวิปลาสก็มองไม่เห็นเลยว้อย
มาริสะ : ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่รู้สึกถึงอันตรายจากเหตุวิปลาสนั่นล่ะนะ... ...
???? : บ่นพึมพำกลางภูเขาแบบนี้, ไม่สมกับเป็นคุณเลยนะคะ
มาริสะ : ใครวะ !
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : เมื่อเกิดเหตุอะไรขึ้นก็จะรีบรุดไปทันที,
อายะ : นั่นแหละคือ นักข่าวหนังสือพิมพ์ ล่ะ
มาริสะ : เทนกุงั้นเหรอ... ...
มาริสะ : ทำข่าวเหตุดอกไม้วิปลาสนี้อยู่เหรอ ?
อายะ : ดอกไม้, เหรอคะ ?
อายะ : คิดว่าไม่ถึงขั้นที่จะเอาไปทำข่าวได้น่ะค่ะ... ...
มาริสะ : งั้นเหรอ ?
มาริสะ : ดอกไม้บานเต็มเกนโซวเคียวไปหมดเลยนะว้อย ?
อายะ : ไม่รู้สึกถึงความน่าสะพรึงกลัวจากดอกไม้เลยค่ะ
อายะ : แถมยังรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของคุณน่าจะเป็นข่าวได้มากกว่าอีกค่ะ
อายะ : อันที่จริง, ที่มาถึงนี่ก็เพื่อทำข่าวคุณนั่นแหละค่ะ
อายะ : อย่างเช่น สถานที่เกิดเหตุก่อคดีโจรกรรมของคุณ เป็นต้น
มาริสะ : งั้นก็ผิดคนแล้วล่ะว่ะ
อายะ : ถ่ายรูปไว้แล้วค่ะ
อายะ : หนังสือพิมพ์ที่มีภาพนั้นก็ตีพิมพ์เสร็จแล้วด้วยค่ะ
มาริสะ : แอบถ่ายงั้นเหรอ... ...รสนิยมต่ำจังนะ
มาริสะ : จะเทนกุหรืออะไรก็ช่างเหอะ, ทางนี้กำลังยุ่งกับดอกไม้อยู่นะ
อายะ : ประมาณนั้นสินะคะ
มาริสะ : เพราะฉะนั้น, ต้องสู้กันที่นี่ให้หัวมันเย็นลงหน่อยแล้ว !
มาริสะ : แล้วจงส่ง Negative มาให้ฉันซะ (Negative คือฟิล์มชนิดหนึ่งของกล้องถ่ายรูป)
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ไงล่ะ, ไอ้พวกถ้ำมองมันต้องเจอแบบนี้แหละ ! อายะ : ให้ตายสิ... ... อายะ : จู่โจมมิตรผู้สุจริตของชาวประชาได้ยังไงกันคะ มาริสะ : ว่าแต่, มาริสะ : เป็นนักข่าวแท้ๆ มาริสะ : ไม่คิดจะตรวจสอบอะไรเกี่ยวกับเหตุวิปลาสนี้เลยเหรอ ? อายะ : ไม่ใช่ว่าไม่ทำค่ะ, อายะ : แต่ว่าตั้งแต่แรกก็ไม่ได้คิดว่า, อายะ : การที่ดอกไม้มีเยอะมันเป็นเหตุวิปลาสอยู่แล้วค่ะ มาริสะ : ว่าไงนะ ? อายะ : ไม่ว่าจะคิดยังไง, อายะ : ยูวเรย์(ผี)มันก็เยอะกว่าดอกไม้ไม่ใช่เหรอคะ อายะ : แถมยูวเรย์พวกนี้ยัง... ... มาริสะ : อย่ามัวแต่พูดวางมาดน่า อายะ : มันเป็นข้อมูลสำหรับทำข่าว, อายะ : เลยยังไม่ได้บอกใครเลยนะรู้มั้ย ? |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : เป็นมนุษย์ที่น่าสนใจอยู่หรอก... ... อายะ : แต่ถ้าแค่โจมตีเข้ามาก็เอาไปเขียนข่าวไม่ได้น่ะสิ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
มาริสะ : งั้นเหรอ, ยูวเรย์งั้นเหรอ
มาริสะ : มัวแต่สนใจดอกไม้จนพลาดซะได้
มาริสะ : มียูวเรย์ปะปนอยู่ในพวกดอกไม้กับโยวเซย์ตั้งเยอะแท้ๆ
มาริสะ : ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ระหว่างยูวเรย์กับดอกไม้ทั้งที่ไม่น่าจะมีแฮะ
???? : การที่มนุษย์มาปรากฏตัวอยู่ในเนินไร้ญาติเนี่ย,
???? : มีแต่พวกที่อยากตายเท่านั้นแหละ
มาริสะ : ว่าใครอยากตายนะ !
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : เอ้า, โลกนี้(เกนโซวเคียว)ยังมีเรื่องสนุกๆอีกตั้งเยอะแยะ
???? : ยังเร็วไปสิบปีที่จะตายนะ
มาริสะ : อีกสิบปีก็ไม่คิดจะตายหรอกน่า
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : เค้าคือมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่งแห่งแม่น้ำซันซึ, โคมาจิแห่งโอโนซึกะ
โคมาจิ : ตอนนี้ยังไม่สามารถพาข้ามไปได้หรอก
โคมาจิ : หากฝืนข้ามไปตอนนี้ล่ะก็... ...
โคมาจิ : จงเตรียมใจไว้เลยว่าจะต้องโดนอัดตกน้ำกลางทางนะ
มาริสะ : ถ้าไม่คิดจะตาย, ย่อมไม่คิดจะข้ามแม่น้ำซันสึอยู่แล้ว
มาริสะ : เรื่องพยายามตกน้ำนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย
มาริสะ : วันนี้แค่ลองมาที่เนินไร้ญาติซึ่งมียูวเรย์มารวมตัวกันมากที่สุดเท่านั้นแหละ
มาริสะ : เพราะว่าเกนโซวเคียวมียูวเรย์อยู่เต็มไปหมดเลย
โคมาจิ : ยูวเรย์ ?
โคมาจิ : อ๋า, ยูวเรย์, ยูวเรย์ ?
โคมาจิ : ยูวเรย์เพิ่มจำนวนขึ้นงั้นเหรอ ?
มาริสะ : อย่างที่เห็นนั่นแหละ ทั้งในโยวเซย์ ทั้งในดอกไม้, ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้อีกนิดล่ะก็ ผีมันจะโผล่ออกมาไม่ใช่เรอะ
โคมาจิ : อ๋า, มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
โคมาจิ : งานเพิ่มขึ้นจนทำไม่ทันอยู่แล้วแท้ๆ
โคมาจิ : แถมดูยังไงทุกตนก็เป็นยูวเรย์ที่กำลังรอข้ามแม่น้ำซันสึซะด้วย... ...
มาริสะ : การพาข้ามแม่น้ำซันสึมันเป็นงานของเธอไม่ใช่เหรอ ?
มาริสะ : ให้เข้าแถวรอก็ได้แท้ๆแต่กลับปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้มันจะขี้เกียจไปหน่อยแล้วนะ
โคมาจิ : ถึงจะเป็นงานก็เถอะ---
โคมาจิ : แต่ให้เค้าได้ทำงานตามรูปแบบของตัวเองหน่อยสิ !
มาริสะ : อย่ามาย้อนนะ
มาริสะ : แล้วทำไมจู่ๆถึงมียูวเรย์เพิ่มขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย ?
มาริสะ : ยูวเรย์พวกนี้, เป็นยูวเรย์จากโลกภายนอกล่ะสินะ ?
โคมาจิ : ไม่รู้สิ ?
โคมาจิ : รู้แค่ว่าทุกตนเป็นวิญญาณของมนุษย์ที่ไม่คิดว่าตัวเองตายไปแล้วหรือยังไม่อยากตายเท่านั้นเอง
โคมาจิ : จะฝืนพาข้ามแม่น้ำไปเลยก็น่าสงสาร ก็เลยรออยู่นี่ล่ะ
มาริสะ : เอาเหอะน่า พาไปส่งฮิกันซะ !
มาริสะ : ถ้าไม่ทำให้จำนวนยูวเรย์กลับเป็นปกติก็ไม่จบเรื่องสักที
โคมาจิ : อย่าโกรธขนาดนั้นสิ, เค้าเองก็พยายามอยู่นะ
มาริสะ : ดูเหมือนจะขี้เกียจจนเป็นนิสัยไปแล้วสินะ
มาริสะ : เหมือนกับมิโกะของที่ไหนสักแห่งเลยว่ะ
โคมาจิ : เข้าใจแล้ว
โคมาจิ : ถ้าจะขัดขวางการทำงานแบบสบายๆของเค้าล่ะก็ จะไม่ยกโทษให้นะ
โคมาจิ : รีบกลับไปซะ
โคมาจิ : แม่น้ำซันสึสำหรับมนุษย์ที่มีชีวิตน่ะ, กว้างใหญ่อย่างไร้ขีดจำกัดนะ !
โคมาจิ : ไม่พาข้ามไปหรอก !
| ถ้าเล่นชนะ มาริสะ : ยังไงก็ช่าง, มาริสะ : พยายามพายูวเรย์ไปส่งที่ฮิกันเข้าล่ะ โคมาจิ : ก็บอกแล้วไงล่ะ, โคมาจิ : ว่ายูวเรย์เยอะขนาดนี้เนี่ย โคมาจิ : เค้าทำไม่ไหวหรอก~ มาริสะ : ฉันไม่สามารถพาไปส่งที่ฮิกันได้แม้แต่ตัวเดียว มาริสะ : เพราะงั้นตัวเธอที่สามารถทำได้จึงต้องทำไงโว้ย ???? : มัวอู้อะไรอยู่หา ! โคมาจิ ! โคมาจิ : อ๊าย ! มาริสะ : นั่นไง, ผู้บังคับบัญชาโกรธแล้วนะว้อย |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : มนุษย์ที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นขนาดนี้, โคมาจิ : ทำไมถึงคิดจะตายกันนะ... ... โคมาจิ : โลกก็ยังไม่สิ้นสักหน่อย |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
???? : ผ่านไปตั้งนานแล้วโคมาจิก็ยังไม่พาวิญญาณมาส่งสักทีเลยมาดูลาดเลา... ...
???? : ชิกัน(โลกนี้)เต็มไปด้วยยูวเรย์เลยนี่นา,
???? : แถมดอกไม้ยังกลายเป็นแบบนี้... ...โคมาจิ, ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาหยอกเย้ากับมนุษย์แบบนี้นะ ?
มาริสะ : เมาเหล้าอู้งานเลยล่ะ
มาริสะ : ถ้าเธอเป็นผู้บังคับบัญชาก็หัดสั่งสอนซะบ้างสิวะ
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : โคมาจินี่ล่ะก็, ทั้งที่เคยคิดว่าเป็นเด็กสาวที่จริงจังกว่านี้แท้ๆ... ...
มาริสะ : เอาเถอะ
มาริสะ : ว่าแต่, ถ้ายูวเรย์เยอะเพราะยัยนี่อู้งาน... ...
มาริสะ : แล้วดอกไม้เป็นอะไรไปล่ะ ?
ชิคิ : ดอกไม้น่ะ, คือดอกไม้แห่งนิสัยของมนุษย์ที่ตายไปแล้ว
ชิคิ : เป็นดอกไม้แห่งนิสัยของยูวเรย์น่ะ
ชิคิ : เหล่ายูวเรย์เมื่อสูญเสียจุดหมายปลายทาง, ก็เลยเข้าสิงดอกไม้ไงล่ะ
ชิคิ : เป็นดอกไม้ไร้ญาติที่ถูกสิงโดยมนุษย์ที่ไม่อาจไปยังฮิกัน, ทั้งยังไร้ซึ่งญาติมิตร, และไม่รู้สึกตัวกระทั่งเรื่องที่ว่าตนเองได้ตายไปแล้ว
มาริสะ : แหงะ,
มาริสะ : หรือว่าดอกไม้แต่ละดอกนี่คือผลจากการตกอับของมนุษย์งั้นเหรอ ?
มาริสะ : เมื่อกี้เด็ดไปเพียบเลยซะด้วยสิ
ชิคิ : ฆาตกรรมหมู่สินะ
มาริสะ : เอาน่า, นี่มันนิพพานต่างหาก
ชิคิ : ที่สำคัญกว่าเรื่องนั้นคือ, เธอน่ะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอโกหกมากเกินไปหน่อยแล้ว
มาริสะ : ม่ายช่ายแบบนั้นซักหน่อย
มาริสะ : ตั้งแต่เกิดมา, ไม่เคยโกหกเลยสักครั้งเดียวนา
ชิคิ : ถ้าจากนี้ไปยังคงเป็นแบบนี้... ...
ชิคิ : เธอจะถูกดึงลิ้นนะ
มาริสะ : อะไรกันน่ะ ?
มาริสะ : จู่ๆก็พูดเหมือนการเทศนาของคนแก่เลยแฮะ
ชิคิ : เธอจำเป็นต้องมองย้อนไปดูวิถีชีวิตตามปกตินะ
ชิคิ : ถ้าหากฉันได้รับมอบหมายให้พิพากษาเธอล่ะก็ เธอต้องได้รับทัณฑ์ดึงลิ้นแน่นอนเลย
มาริสะ : ไอ้นั่นน่ะเหรอ ? งั้นแค่เตรียมลิ้นสำรองไว้ตั้งแต่แรกก็พอแล้วมั้ง ?
ชิคิ : มีลิ้นสองแฉกก็ต้องถูกดึงทั้งสองแฉกนะจ๊ะ
ชิคิ : วิธีการพูดอวดดีไม่ยอมแพ้แบบนั้นน่ะ รีบแก้เสียแต่ตอนนี้จะดีกว่านะ
มาริสะ : งั้นเหรอ, ถ้าไม่อยากถูกดึงลิ้นก็ต้องโค่นเธอให้ได้สินะ ?
ชิคิ : ตัวตนของนรกนั้น, ไม่ได้มีไว้เพื่อมอบโทษทัณฑ์นะจ๊ะ
ชิคิ : นรกมีอยู่เพื่อให้เหล่าคนเป็นไม่ก่อบาปเสียตั้งแต่แรก
ชิคิ : ตัวฉันมีอยู่เพื่อทำให้เหล่าคนเป็นรู้สึกตัวถึงเรื่องนั้น
ชิคิ : เธอน่ะ, จงเจ็บตัวสักหน่อย, แล้วจ้องมองย้อนดูวิถีชีวิตของตนเองเสียเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.2 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : จนกว่าจะเข้าใจเหตุผลที่ต้องทำให้เธอเลิกโกหก, ชิคิ : ฉันจะมอบโทษทัณฑ์ให้แก่เธอเอง |
ป่าเวทมนตร์ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดย่างกรายเข้าใกล้
และปราศจากพืชที่อ่อนไหวอย่างดอกไม้
วิญญาณของมนุษย์จากโลกภายนอกเอง, ก็หลบเลี่ยงที่นี่ไปโดยสัญชาตญาณ
ต่อให้ดอกไม้ทั่วเกนโซวเคียวเบ่งบานอย่างปั่นป่วนเพียงไร, ป่านี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
มาริสะ 「งั้นเหรอ, ดอกไม้พวกนี้เบ่งบานเพราะวิญญาณของมนุษย์ที่สูญเสียที่ไปงั้นเหรอ... ...
ไม่ใช่ของที่ชวนให้อารมณ์ดีสักเท่าไรเลยแฮะ」
มาริสะ 「ทำไมถึงเข้าสิงดอกไม้หลายหลากชนิดแบบนี้นะ ?
นั่นสิน้า, ถ้าเป็นฉันคงเลือกดอกอาจิไซ(ไฮเดรนเยีย)ล่ะน้า
ฉูดฉาดโดดเด่น, แถมยังมีจำนวนเยอะอีกด้วย」
มาริสะ 「เอาเถอะ, ยัยพวกนั้นบอกว่าจะพยายามพายูวเรย์ไปส่งที่ฮิกันแล้ว, อีกเดี๋ยวก็คงกลับเป็นปกติแล้วล่ะมั้ง ?
เอาล่ะ, ปล่อยเรื่องดอกไม้ไว้อย่างนี้แล้วออกไปเล่นดีกว่า」
มาริสะ 「เอ้า, ขโมยมาแล้วโว้ย」
ซาคุยะ 「เข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยเหลือเกินนะ, แถมมาทางประตูหน้าอีกต่างหาก
ทั้งที่เป็นขโมยแท้ๆ」
มาริสะ 「เลิกโกหกแล้วล่ะน่า
ถ้าขโมยเข้ามาทางประตูหน้าอย่างสง่าผ่าเผยก็ไม่น่าจะต้องโกหกแล้วล่ะ」
ซาคุยะ 「แล้วโกหกกับขโมยของเนี่ย อย่างไหนมันแย่กว่ากันล่ะ」
มาริสะ 「ถ้าโกหกน่ะ จะมีกี่ลิ้นก็ไม่พอหรอกนะ」
ซาคุยะ 「เป็นขโมยเจ้าปัญหาจริงน้า
ถ้าว่างพอจะทำเรื่องแบบนั้นล่ะก็, ไม่ลองไปตรวจสอบเกี่ยวกับเหตุดอกไม้วิปลาสนี้ดูล่ะ ?」
มาริสะ 「อ๋อ, เรื่องดอกไม้น่ะไม่ต้องแล้วล่ะ
ปล่อยเอาไว้แบบนั้นเดี๋ยวก็กลับเป็นปกติเองแหละ, แถมไม่มีอันตรายใดๆเป็นพิเศษด้วย」
ซาคุยะ 「พูดแบบนี้หาฟังยากนะเนี่ย
ทั้งที่ตามปกติแล้วจะให้ความรู้สึกว่า ..ตูข้าต้องไปถึงก่อนใคร.. แท้ๆ」
ซาคุยะ 「แต่ก็นะ, ไม่รู้สึกว่าเป็นเหตุวิปลาสที่มีอันตรายอะไรเป็นพิเศษซะด้วยสิ」
มาริสะ 「เวลาแบบนี้ถ้าไม่สนุกกับดอกไม้ก็จะขาดทุนเอาได้นะว้อย
มีอยู่ไม่ใช่เหรอ ?」
ซาคุยะ 「อะไรเหรอ ?」
มาริสะ 「เค้กดอกไม้ไผ่ไงล่ะ」
ซาคุยะ 「แหม, เป็นขโมยที่ไม่เกรงใจกันบ้างเลยนะ
วันนี้ไม่ใช่เค้กหรอก, แต่เป็นโมจิซากุระม่วงน่ะ」
มาริสะ 「งั้นเหรอ, งั้นเอาแบบนั้นก็ได้」
สุดท้ายแล้ว, ดอกไม้ในเกนโซวเคียวก็ยังคงบานอยู่อย่างนั้น
ทว่า, ในที่สุดปริมาณวิญญาณไร้ญาติที่มาจากโลกภายนอกก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
แม้เพียงน้อยนิด, แต่ดอกไม้ในเกนโซวเคียวก็เริ่มกลับเป็นปกติแล้ว
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป, คงกลับเป็นปกติได้ก่อนที่จะเข้าฤดูร้อน
เธอจึงเลิกฝืนแก้ไขเหตุวิปลาส, แล้วสนุกกับเหตุวิปลาสในครั้งนี้แทน
เธอคิดว่า, อันตรายก็ไม่มี, ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เถอะ ถ้าไม่สนุกกับเหตุวิปลาสที่งดงามนี้ก็จะขาดทุนเอาได้
ที่สำคัญกว่านั้นคือ------
เธอคิดว่าไม่มีความจำเป็นจะต้องโกหกแล้ว
และได้รู้ว่า คงไม่สามารถได้ชมเกนโซวเคียวที่สวยงามขนาดนี้อีกแล้ว
แท้จริงแล้ว, ธรรมชาติของเกนโซวเคียวนั้นงดงามถึงเพียงนี้เลยทีเดียว
Congratulations ! Ending No. 2
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Sakuya's Story
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
ซาคุยะ : อากาศอบอุ่นขึ้นแล้วแท้ๆ, แต่เหนือทะเลสาบยังหนาวอยู่เลยนะ
???? : กบเอ๋ยกบ~ ลืมฤดูใบไม้ผลิแล้วจำศีล, จำศีล
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : พอกบถูกแช่เย็นจนจำศีลก็จะไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ
ชิลโน่ : สนุกชะมัด
ซาคุยะ : สนุกงั้นเหรอ ?
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : เออ สนุกสิ, สนุกกว่าการชมดอกไม้ที่ผิดธรรมชาติพวกนี้ซะอีก !
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : ตัวเธอที่เล่นซนมากเกินไปน่ะ, ซาคุยะ : คงมีชะตาที่จะต้องเจ็บตัวเพราะโยวไคกบเป็นแน่ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : จะเรียกว่าจำศีล(โทวมิน)หรือแช่แข็งดีนะ ชิลโน่ : เอาเป็นจำแข็ง(โทวมิน)ละกัน |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
ซาคุยะ : แม้แต่ตอนกลางวันก็ไม่ค่อยได้ใช้เส้นทางนี้เท่าไหร่, แต่ก็สวยดีทีเดียวนะเนี่ย
???? : สายลมใบไม้ผลิเอย~ จงบอกฉันเถิด~♪
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : กับข้าวของพรุ่งนี้และกับข้าวของเย็นนี้~♪
ซาคุยะ : ไม่จำเป็นต้องถามกับสายลมใบไม้ผลิหรอก
ซาคุยะ : กับข้าวของพรุ่งนี้คือ Fried Chicken (ล้อมุขเดิมที่เคยใช้ในภาค 8)
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : ส่วนกับข้าวของเย็นนี้คือ Maid มนุษย์ !
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : ต้องรีบไปละ |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : มนุษย์ที่พยายามใช้เส้นทางนี้มันช่างโง่เขลาเสียจริง |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3-4)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
ซาคุยะ : บนเหนือเมฆล่ะ... ...
ซาคุยะ : ไม่มีอะไรผิดปกติสินะ
???? : ขึ้นมาจนถึงบนท้องฟ้าเลยเหรอเนี่ย
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : หาดูยากนะ---
ซาคุยะ : แหม, ก็แค่คิดว่าอาจจะมีอะไรสักอย่างที่เป็นคำใบ้เท่านั้นเอง
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : ยังคลำเป้าหมายไม่เจอเลยสินะ----
ลิริก้า : ต้นเหตุของเหตุดอกไม้วิปลาสน่ะ ไม่น่าจะมาอยู่เหนือเมฆได้เลยนี่นา
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : เหนือเมฆยังคงเอะอะเสียงดังเหมือนเช่นที่ผ่านมา, ซาคุยะ : แต่ไม่เคยมีดอกไม้เบ่งบาน, สินะ... ... |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : เอาล่ะ เอาล่ะ, การแสดง Solo ของฉันจะเริ่มแล้วนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 3-4-5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
ซาคุยะ : อ้าว ?
ซาคุยะ : อุตส่าห์จินตนาการว่าที่นี่ก็ต้องมีดอกไม้เต็มไปหมดแท้ๆ... ...
???? : มีแค่โลกนี้(เกนโซวเคียว)เท่านั้นแหละ,
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ที่มีดอกไม้เต็มไปหมด
โยวมุ : โลกโน้น(โลกวิญญาณ)แห่งนี้ยังคงเหมือนเดิมเสมอค่ะ
ซาคุยะ : นั่นสินะ... ...
ซาคุยะ : แถวๆนั้นน่าจะมีคำใบ้อะไรบางอย่างนะ
โยวมุ : ไม่ได้โกหกนะคะ ?
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : ทั้งที่บอกไปแล้วว่า ไม่ได้โกหก แท้ๆ--- ซาคุยะ : เพราะพูดแบบนั้นก็เลยน่าสงสัยขึ้นมาทันทีไงล่ะ ! |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : ทั้งที่บอกไปแล้วว่า ไม่ได้โกหก แท้ๆ โยวมุ : ทำไมยังโจมตีเข้ามาอีกล่ะคะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 3-4-5)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
ซาคุยะ : บ้านหลังนี้มืดทึบอยู่เสมอเลยน้า
ซาคุยะ : คฤหาสน์มารแดงมีหน้าต่างน้อย, แต่ก็ไม่มืดขนาดนี้... ...
???? : เรือนแบบญี่ปุ่นน่ะไม่จุดไฟชั้นต่ำหรอกนะ
(อาจนัยถึงการจุดคบเพลิงตามทางเดินในปราสาทแบบตะวันตก หรือเตาผิงแบบบ้านตะวันตก)
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : เพราะงั้นถึงได้มืดประมาณนี้ไงล่ะ
เรย์เซน : แล้วไง ? มีธุระอะไร ?
ซาคุยะ : มาหาคำใบ้น่ะค่ะ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : ก่อนจะหาคำใบ้ก็บอกคำถามมาก่อนสิ
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : พลาดตั้งแต่ตอนที่เข้ามาในบ้านหลังนี้แล้วล่ะ ซาคุยะ : ไม่เห็นมีดอกไม้สักหน่อย |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : อ๋อ, เรื่องดอกไม้น่ะเหรอ ? เรย์เซน : ฉันกำลังตรวจสอบอยู่น่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ซาคุยะ : ดอกไม้ไผ่... ...
???? : หาดูยากใช่มั้ยล่ะ ?
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีดอกไม้น่ะนะ
ซาคุยะ : ถ้าบานขนาดนี้ล่ะก็ คืนนี้ต้องทำข้าวดอกไม้ไผ่สินะ
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : ฉันว่าข้าวหน่อไม้ยังดีกว่าหน่อยนะ
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : รู้รึเปล่าว่าทำไมวัตถุดิบที่หายากถึงอร่อยกว่า ? ซาคุยะ : นั่นเพราะมนุษย์ไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติด้วยลิ้น, ซาคุยะ : แต่ด้วยสมองไงล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : แต่ก็ไม่ใช่ฤดูหน่อไม้อยู่ดีนี่นะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ซาคุยะ : จะไปที่ไหนก็มีแต่ดอกไม้นะ
ซาคุยะ : อย่างนี้ก็ไม่เข้าใจน่ะสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
???? : ทำอะไรอยู่น่ะ ?
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : เธอก็ออกมาตามหาคนร้ายงั้นเหรอ ?
ซาคุยะ : เปล่านี่, ก็แค่ดอกไม้มันสวยดีเท่านั้นเอง
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : เธอเป็นผึ้งรึไง
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : ถ้าเอาแต่บินอยู่แถวนั้น, ซาคุยะ : คงไม่พบจุดหมายปลายทางสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : ช่วงนี้รู้สึกเหมือนกับว่า, มาริสะ : ทุกคนสูญเสียสามัญสำนึกในเรื่องเป้าหมายแฮะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ซาคุยะ : ทำไมกันนะ
ซาคุยะ : ทั้งที่บนพื้นพิภพเกิดเหตุวิปลาสขึ้นไปทั่วแท้ๆ... ...
???? : อ้าว ?
???? : หลงทางในป่าไผ่เหรอ~
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ตั้งแต่เมื่อกี้เธอผ่านตรงนี้มาหลายครั้งแล้วน้า~
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
ซาคุยะ : อ๊ะ, สังหรณ์ได้ว่าความเปลี่ยนแปลงเล็กๆบางอย่างได้เกิดขึ้นแล้วแฮะ
ซาคุยะ : สิ่งนี้อาจทำให้ใกล้เข้าถึงเหตุดอกไม้วิปลาสแล้วก็เป็นได้
เทอิ : ดอกไม้ ?
เทอิ : หลงทางในป่าไผ่อยู่ใช่มั้ยล่ะ ?
เทอิ : ถ้าอยากออกไปจากป่าไผ่ล่ะก็, กลับไปตามทางที่ฉันบอกก็พอแล้วล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : เปล่านี่, ไม่ได้หลงตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ซาคุยะ : แต่รู้สึกว่าดวงดีที่ได้มาจากเธอ, ซาคุยะ : ทำให้พอจะรู้จุดหมายปลายทางแล้วล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : เส้นทางที่จะพาออกไปจากป่าไผ่ได้คือ, ทางนั้น เทอิ : อะฮะฮะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เมดิซึน (Episode 7)สถานที่ : เนินนิรนาม
ซาคุยะ : แค่ลองเข้ามาในภูเขาที่ปกติแล้วจะไม่เข้ามาเด็ดขาดดู... ...
ซาคุยะ : แต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีทุ่งดอกสุซุรันอยู่ในที่แบบนี้ด้วย
ซาคุยะ : อาจจะเป็นยาชั้นดีก็ได้มั้ง
???? : พูดว่า ยา งั้นเหรอ~?
???? : จะบอกว่าคิดจะทำยาพิษสินะ
ซาคุยะ : ตายจริง มีใครอยู่ด้วยเหรอเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : Poison Body ～ Forsaken Doll)
(เมดิซึน เมแลนคอลลี่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Sweet Poison ตัวน้อย
เมดิซึน เมแลนคอลลี่
Medicine Melancholy
เมดิซึน : นั่นสิน้า
เมดิซึน : ตอนนี้ดอกสุซุรันกำลังบานเต็มไปหมด ก็เลยสร้างยาพิษได้มากเท่าที่ต้องการสินะ
ซาคุยะ : สุซุรันมันมีพิษขนาดนั้นเลยเหรอ ?
เมดิซึน : พิษน่ะนะ
เมดิซึน : ถ้าแรงเกินไปก็จะถูกอาเจียนออกมาทันที
เมดิซึน : แต่พิษปริมาณเล็กน้อยจะไหลเวียนไปทั่วร่างโดยที่ไม่รู้สึกตัว
เมดิซึน : พิษที่น่ากลัวที่สุดก็คือ, พิษที่ค่อยๆทำลายสุขภาพไปทีละนิด กับพิษที่ทำลายจิตใจไงล่ะ
ซาคุยะ : ถ้าพูดแบบนั้นล่ะก็, อย่างเหล้าเนี่ยก็เป็นพิษอันดับหนึ่งเลยสิ ?
เมดิซึน : อุฮุฮุ
เมดิซึน : เธอเนี่ยโชคดีนะ
เมดิซึน : ที่จะได้หลับใหลในทุ่งสุซุรันแบบนี้
ซาคุยะ : เมื่อกี้เพิ่งเจอกระต่ายแห่งโชคลาภมาน่ะ... ...เอ๊ะ,
ซาคุยะ : จะว่าไปก็, รู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกแฮะ... ...
เมดิซึน : ทุ่งสุซุรันที่ถูกปกคลุมด้วยพิษอันเจือจางแบบนี้
เมดิซึน : โดยเนื้อแท้แล้ว, ดอกไม้คือสิ่งที่มีพิษน่ะน้า
ซาคุยะ : เป็นเพราะเมื่อวานเข้านอนช้าไปหน่อยรึไงนะ ?
ซาคุยะ : แบบนี้ต้องรีบตัดสินแพ้ชนะแล้ว... ...
ซาคุยะ : เอ๊ะ, ว่าแต่, ทำไมเธอโดนพิษแล้วไม่เป็นไรเลยล่ะ ?
เมดิซึน : ฮะฮะ, เห็นแล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอ---?
เมดิซึน : ฉันไม่ใช่ทั้งสิ่งมีชีวิตและสิ่งไม่มีชีวิตไงล่ะ
เมดิซึน : เพราะว่าฉันเป็นตุ๊กตาที่ถูกทิ้ง
เมดิซึน : สำหรับฉันแล้ว พิษน่ะเป็นแค่เครื่องสำอางเท่านั้น !
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : ที่นี่อันตรายชะมัด... ... ซาคุยะ : รีบออกไปจากที่นี่โดยเร็วดีกว่า เมดิซึน : โอย ให้ตายสิ... ... เมดิซึน : ท่าทางจะต้องใช้เวลาซ่อมแซมร่างกายนานนะเนี่ย ซาคุยะ : กะแล้วเชียว, พิษที่แสดงผลแบบเฉียบพลันน่ะ, ซาคุยะ : ร้ายกาจกว่าพิษแบบเจือจางอีกไม่ใช่เหรอ ? เมดิซึน : อื---ม, คงงั้นมั้ง เมดิซึน : งั้นลองดื่มนี่ดูมั้ย ? ซาคุยะ : อะไรล่ะนั่น เมดิซึน : Belladonna Drink (Belladonna เป็นพืชมีพิษร้ายแรง) ซาคุยะ : ใครจะไปดื่มกันล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ เมดิซึน : อย่างนั้นแหละ... ...ช้าช้า... ... เมดิซึน : พิษจะไหลเวียนไปทั้งตัว, ทั้งหัวใจเลยนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
ซาคุยะ : ที่ที่ไปได้ก็ไปมาเกือบหมดแล้วนะ
ซาคุยะ : ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ, ดอกไม้ฤดูร้อน, ดอกไม้ฤดูใบไม้ร่วง, ดอกไม้ฤดูหนาว, ดอกไม้พิษ,
ซาคุยะ : จะไปที่ไหนก็เจอทิวทัศน์เหมือนกันหมดเลย
ซาคุยะ : แต่ทุ่งดอกสุซุรันเมื่อกี้ทำให้รู้สึกตัวได้แล้ว,
ซาคุยะ : ถ้าเป็นดอกไม้เหมือนกันล่ะก็, ดอกไม้ที่ทำให้รู้สึกถึงพลังชีวิตนี่สิที่น่าสงสัย
ซาคุยะ : เป็นคำใบ้ที่สำคัญเลยนะเนี่ย... ...
???? : มีคนที่อยากตายมาอีกแล้วเรอะ
???? : ตอนนี้ยังแก้ไขได้ทันนะ, จงกลับใจซะเถอะ
ซาคุยะ : อ้าว ?
ซาคุยะ : ฉันคิดจะฆ่าตัวตายตอนไหนกันล่ะเนี่ย
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : ที่นี่คือเนินไร้ญาติอันเป็นที่หลับใหลของผู้ไร้ญาติ
???? : มนุษย์มีชีวิตจะมาที่นี่ก็เพื่อฆ่าตัวตายเท่านั้นแหละ
ซาคุยะ : ฉันกำลังค้นหาดอกไม้ที่ทำให้รู้สึกถึงพลังชีวิตก็เลยมาจนถึงที่นี่เท่านั้นค่ะ
ซาคุยะ : ตัวคุณที่ตักเตือนฉันถึงข้อดีในการมีชีวิตเป็นใครกัน ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : เค้าคือมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่งแห่งแม่น้ำซันสึ, โคมาจิแห่งโอโนซึกะ
โคมาจิ : พวกที่ฆ่าตัวตายเนี่ย, จงเตรียมใจไว้เลยว่าจะต้องโดนอัดตกน้ำกลางทางนะ
ซาคุยะ : ไม่ต้องเตรียมใจหรอก, ให้ตายสิ
ซาคุยะ : พอคิดว่าดอกไม้มีพิษนั้นน่าสงสัย, ก็เลยคิดว่าดอกฮิกันบานะน่าสงสัยที่สุดแล้วมาที่นี่น่ะ
โคมาจิ : ฮิกันบานะ ?
โคมาจิ : โง่จริงน้า
โคมาจิ : ฤดูนี้มันจะมีฮิกันบานะบานได้ยังไ... ...
ซาคุยะ : บานเต็มไปหมดเลยนะ ?
ซาคุยะ : ดูรอบๆตัวเองซะสิ ?
โคมาจิ : เอ๋ ? เป็นงี้ได้ไงเนี่ย ?
โคมาจิ : ฮิกันบานะกำลังเบ่งบาน, แถมซากุระม่วงก็... ...
โคมาจิ : อ๋า ?
โคมาจิ : หรือว่านี่คือ !
ซาคุยะ : ท่าทางจะรู้อะไรบางอย่างสินะ
โคมาจิ : ปละ.. เปล่านะ, ไม่รู้อะไรเลยจ้า
ซาคุยะ : บินไปทั่วเกนโซวเคียวแล้วก็ยังไม่ได้เบาะแสเลยแม้แต่อย่างเดียว... ...
ซาคุยะ : แต่พอมาถึงเนินไร้ญาติที่ปกติแล้วจะไม่ค่อยมา, ก็ดูเหมือนจะเข้าใจสาเหตุจนได้แฮะ
โคมาจิ : ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ,
โคมาจิ : เค้ามีงานยุ่งนะ, ขอตัวล่ะ... ...
ซาคุยะ : รอเดี๋ยวสิ
ซาคุยะ : ถ้าหนีไปตอนนี้จะฆ่าตัวตายนะ ?
โคมาจิ : กรี๊ด,
โคมาจิ : เป็นมนุษย์ที่กวนใจจริงน้า
โคมาจิ : ที่ว่างานยุ่งน่ะเรื่องจริงนะ
ซาคุยะ : ฮิกันบานะนี่ถูกเผงเลยสินะ
ซาคุยะ : ตอนนี้, จะปล่อยให้เธอหนีไปไม่ได้หรอก !
โคมาจิ : เข้าใจแล้วน่า
โคมาจิ : ฮิกันบานะที่บานไปทั่วเนี่ย,
โคมาจิ : คือ Barometer ที่แสดงถึงระดับความงานยุ่งของเค้า
โคมาจิ : ดอกไม้พิษซึ่งเป็นหลักฐานว่าความสงบสุขของโลกภายนอกกำลังยุ่งเหยิง,
โคมาจิ : ถ้ามาขวางการทำงานล่ะก็ จะไม่ยกโทษให้นะ !
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : แล้ว, เหตุดอกไม้วิปลาสมันคืออะไรกันแน่ ? โคมาจิ : ก็บอกแล้วไง~ โคมาจิ : อย่ามาขวางการทำงานเค้าสิ~ โคมาจิ : ถ้ายังขวางการทำงานของเค้าต่อไปล่ะก็... ... ซาคุยะ : Boss จะโกรธเอารึไง ? ???? : มัวอู้อะไรอยู่หา ! โคมาจิ ! โคมาจิ : อ๊าย ! ซาคุยะ : (ตายจริง แค่พูดเล่นแท้ๆ.. ...) |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : ถ้าจะฆ่าตัวตายล่ะก็ เค้าจะฆ่าให้เอง, โคมาจิ : จงเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
???? : ผ่านไปตั้งนานแล้วโคมาจิก็ยังไม่พาวิญญาณมาส่งสักทีเลยมาดูลาดเลา... ...
???? : จึงพบว่าชิกัน(โลกนี้)เต็มไปด้วยยูวเรย์และดอกไม้,
???? : แถมโคมาจิก็กำลังหยอกเย้ามนุษย์, มัวอู้อะไรอยู่เนี่ย
ซาคุยะ : แหม, ไม่ได้เป็นเพราะฉันไปขัดขวางการทำงานนะคะ
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ดูจากสภาพปัจจุบันแล้ว, งานของโคมาจิมีเยอะเกินไปสินะ
ซาคุยะ : เรื่องกิจการเฟื่องฟูของพวกคุณจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะค่ะ (การเก็บค่าจ้างพายเรือเป็นกิจการหนึ่งของนรก)
ซาคุยะ : ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ, กรุณามองสภาพโดยรอบสิคะ
ซาคุยะ : ไม่คิดว่าการเบ่งบานของดอกไม้มันผิดปกติบ้างเหรอคะ ?
ชิคิ : แน่นอนว่าฉันรู้แล้วจ้ะ
ชิคิ : แต่ว่านั่นก็เป็นเรื่องเดียวกับกิจการเฟื่องฟูนะจ๊ะ
ซาคุยะ : (ดอกไม้บานแล้วกิจการเฟื่องฟูงั้นเหรอ, เป็นคนขายดอกไม้รึไงนะ ?)
ชิคิ : ดอกไม้น่ะ
ชิคิ : ถูกสิงสู่โดยวิญญาณจากโลกภายนอกซึ่งสูญเสียที่หมายปลายทาง
ชิคิ : กล่าวคือ มีวิญญาณที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตนเองได้ตายไปแล้วอยู่มากถึงขนาดนี้เชียวนะ
ซาคุยะ : ... ...วิญญาณเพิ่มขึ้นงั้นเหรอ, หมายความว่ายังไงกัน ?
ชิคิ : ไม่รู้สินะ.. ...
ชิคิ : สาเหตุที่วิญญาณเพิ่มขึ้นนั้นไม่เป็นที่แน่ชัด
ซาคุยะ : ฆาตกรรมหมู่รึเปล่า ?
ซาคุยะ : เป็นเรื่องที่เหมือนจะเกิดขึ้นบ่อยครั้งนะคะ
ชิคิ : ที่สำคัญกว่าเรื่องนั้นคือ, เธอน่ะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะเย็นชากับมนุษย์เกินไปหน่อยแล้ว
ซาคุยะ : เพราะ Knife เป็นโลหะที่ไม่มีเลือดไหลเวียนน่ะค่ะ
ชิคิ : หากตายไปทั้งอย่างนี้... ...
ชิคิ : เธอคงใช้เวลาในการข้ามแม่น้ำนานน่าดูเลย
ซาคุยะ : นั่นน่ะ, หมายความว่ายังไงเหรอ ?
ชิคิ : หากประพฤติผิดก็อาจจะไม่สามารถข้ามแม่น้ำได้นะ
ชิคิ : ความกว้างของแม่น้ำน่ะ, คือความกว้างของประวัติศาสตร์ของวิญญาณดวงนั้น
ชิคิ : ซึ่งความกว้างนี้ตัดสินจากกรรมที่ทำไว้ในตอนที่ยังมีชีวิตจ้ะ
ซาคุยะ : ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ถ้าต้องใช้เวลานานในการข้ามแม่น้ำซันสึแล้วจะมันมีปัญหาอะไรเหรอ ?
ชิคิ : กว่าจะไปถึงฮิกัน(โลกหน้า) วิญญาณจะเหนื่อยล้า
ชิคิ : แถมบนเรือข้ามแม่น้ำก็ไม่ค่อยน่าอยู่น่ะจ้ะ
ซาคุยะ : หื---ม, วิญญาณก็เหนื่อยล้าเป็นสินะ
ซาคุยะ : แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่, มันเป็นเรื่องหลังความตายใช่มะ ?
ซาคุยะ : ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องปัจจุบัน... ...
ซาคุยะ : เพราะงั้นก่อนอื่นต้องทำอะไรสักอย่างกับดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้านี่ซะก่อน
ชิคิ : หากไม่กลับตัวกลับใจเสียแต่ตอนนี้,
ชิคิ : แล้วไปสำนึกผิดเอาตอนที่เสียชีวิต มันก็จะสายเกินไปนะ
ชิคิ : การเพิ่มขึ้นของมนุษย์ที่คิดว่าการให้ความสำคัญกับปัจจุบันนั้นถือว่าเป็นบุญเนี่ย, มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้ายิ่งนัก !
ชิคิ : จงรู้ไว้ซะว่า แนวคิดที่จะทำให้ชีวิตหลังความตายสุขสบายน่ะ, จะเกิดได้ด้วยวิธีเดียวเท่านั้น นั่นคือการทำความดีในขณะที่ยังมีชีวิต !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.3 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : ก่อนอื่น, จงหวาดกลัวการลงทัณฑ์ของฉันซะ ชิคิ : นี่ล่ะคือการทำความดีอย่างหนึ่ง (หิริโอตัปปะ = การละอายและเกรงกลัวต่อบาป) |
คฤหาสน์ที่ทำให้หลงคิดว่ากุหลาบสีแดงฉานเป็นสีของเลือด, คฤหาสน์มารแดง
ปัจจุบันดอกไม้ในเกนโซวเคียวได้เบ่งบานไปทั่ว, ไม่เว้นกระทั่งที่นี่
สีขาวของทะเลสาบกับสีเขียวของป่า, ต่างช่วยกันสะท้อนสีแดงให้เด่นชัดขึ้น
หากแต่, มันคงแดงเกินไปเฉพาะตรงส่วนของดอกกุหลาบกระมัง
ซาคุยะ 「น้ำชาได้แล้วค่ะ」
เรมี่ 「อื้ม
จะว่าไปแล้ว ดอกไม้ปีนี้มันแปลกดีนะ
ทั้งที่ดอกกุหลาบไม่เคยเบ่งบานขนาดนี้มาก่อนแท้ๆ」
ซาคุยะ 「นั่นสินะคะ
แต่ว่า, บางครั้งมีปีแบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกันนะคะ」
เรมี่ 「ที่เธอพูดออกมานี่หาฟังยากนะนั่น ?」
เรมี่ 「ถ้าเป็นทุกทีล่ะก็จะพูดว่า เหตุวิปลาสนี่นา, แย่แล้ว, ต้องลงโทษให้ได้เลย, แล้วก็ออกไปทันทีเลยนี่นา」
ซาคุยะ 「เรื่องแบบนั้นมันก็ไม่แน่เสมอไปนะคะ
อีกอย่าง, ดอกไม้พวกนี้ต้องไม่ใช่เหตุวิปลาส แต่เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติแน่นอนค่ะ」
เรมี่ 「ปรากฏการณ์ธรรมชาติ, งั้นสิน้า
กุหลาบที่ถูกตัดไปแล้วยังบานขึ้นมาได้อีกเนี่ย, เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติงั้นสิน้า」
พาเช่ 「ซาคุยะ
รวบรวมดอกไม้เยอะขนาดนี้มาทำอะไรน่ะ ?」
ซาคุยะ 「อ๊ะ, ท่านแพชูลี่
เอาดอกไม้พวกนั้นมาด้วยในเวลาน้ำชามันอันตรายนะคะ」
พาเช่ 「มีดอกไม้ที่มีพิษปนอยู่ด้วยสินะ
แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก, ถ้าแค่ระดับนี้น่ะพวกฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว
แต่ซาคุยะเนี่ยสิ, ที่จะโดนพิษเอา」
เรมี่ 「แต่แหม, ไม่ชอบรสขมซะด้วยสิน้า」
ซาคุยะ 「มีดอกไม้หายากรวมอยู่ด้วย, ก็เลยคิดจะเอามาทำน้ำชาเพื่อตรวจสอบความเป็นพิษน่ะค่ะ」
เรมี่ 「แหม, ไม่สมกับเป็นซาคุยะจริงๆด้วยนั่นล่ะ」
เรมี่ 「ถ้าเป็นซาคุยะแบบทุกทีล่ะก็,
ต้องคิดว่ามีพิษหรืออะไรสักอย่างอยู่ในของหายากแน่นอนแท้ๆ」
พาเช่ 「นั่นสินะ
เพราะนิสัยนั่น ตัวเองก็เลยไม่ทานของมีพิษเลย」
ซาคุยะ 「เคยคิดว่าของที่มีพิษนิดหน่อยน่าจะอร่อยกว่ารึเปล่านะ... ...
แต่จากนี้ไปตั้งใจว่าจะเลือกของที่ดีต่อสุขภาพนิดหน่อยค่ะ」
พาเช่ 「เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? หรือไปกัดผลของ Belladonna เข้าให้ ?」 (เป็นการแซว หมายถึง เสียสติไปแล้วรึ)
เรมี่ 「ก็บอกว่าไม่ชอบรสขมไงล่ะ」
ซาคุยะ 「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ
นั่นน่ะคือความอ่อนโยนและความอบอุ่นของฉันนะคะ
ไม่ยอมให้พูดว่า เย็นชา แล้วล่ะค่ะ」
เรมี่ 「ฤดูใบไม้ผลิงั้นสิน้า」
สุดท้ายแล้ว, ดอกไม้ในเกนโซวเคียวก็ยังคงบานอยู่อย่างนั้น
จับต้นชนปลายไม่ได้เลยจนค้างคาใจ, แต่เพราะเป็นเหตุวิปลาสที่ไม่ทำให้รู้สึกถึงอันตรายใดๆมาตั้งแต่แรก, จึงไม่คิดจะสืบสาวราวเรื่องไปมากกว่านี้
เหตุวิปลาสระดับนี้, ถ้าปล่อยให้มิโกะจัดการก็คงจะทำอะไรสักอย่างเองนั่นล่ะ
เธอรู้สึกถึงขั้นที่ว่า นั่นเป็นงานของมิโกะ, ไม่ใช่ฉากที่เมดอย่างเธอจะต้องออกโรง
ใช่แล้ว, สิ่งที่ทำให้เธอไม่คลี่คลายเหตุวิปลาสในครั้งนี้ก็คือ------
ความอ่อนโยนและความอบอุ่นของตัวเธอเอง
ยูวเรย์(ผี)ไม่อยากยอบรับความตาย, จึงแสร้งทำเป็นว่ายังมีชีวิตอยู่โดยการทำให้ดอกไม้เบ่งบาน
ส่วนตัวเธอนั้นคิดว่า, ดอกไม้ยังคงอยากจะบานอยู่ (จึงปล่อยไว้โดยไม่ทำอะไร) นั่นเอง
Congratulations ! Ending No. 3
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Youmu's Story
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
โยวมุ : กะแล้วเชียวว่าต้องไม่พบเหตุวิปลาสเหนือทะเลสาบ
???? : โอ๊ะ, เมินเค้าแบบนี้
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : คิดจะไปไหนกัน
โยวมุ : เปล่านะ, กำลังบินหาจุดหมายปลายทางอยู่น่ะค่ะ
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : มนุษย์พิลึก
ชิลโน่ : จุดหมายปลายทางของเธออยู่ในน้ำแข็งไงล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : เหตุดอกไม้วิปลาสไม่กร้ำกราย, โยวมุ : เหมือนกับที่โลกโน้น(โลกวิญญาณ)เลย โยวมุ : แต่ว่า, โยวมุ : ปกติทะเลสาบมันก็ไม่มีดอกไม้บานอยู่แล้วนี่เนอะ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : แข็งไปซะ ชิลโน่ : แข็งไปซ้า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
โยวมุ : จินตนาการไม่ยากเลยว่าแถวนี้จะต้องผิดปกติแน่ๆ
โยวมุ : มีต้นไม้ที่มีดอกไม้บานอยู่เพียบเลย
???? : ไปด้วยกันมาด้วยกัน~♪
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : โฮเทะรุฮานะมิซึคิ~♪ (หมายถึง Hotel 花水木, ซึ่งเป็นโรงแรมบ่อน้ำพุร้อนในเครือบริษัทนากาชิมะออนเซน จังหวัดมิเอะ)
โยวมุ : รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงน่ารำคาญแฮะ
โยวมุ : ทั้งที่ไม่น่าจะมีใครอยู่แท้ๆ... ...
โยวมุ : เป็นเพราะเหนื่อยรึไงกันน้า
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : ข้างหลังข้างหลัง !
มิสเทีย : กำลังถูกนกสิงสู่อยู่แน่ะ !
(เล่นมุขพ้องเสียง ทสึคาเระทเรุ ระหว่างคำว่า เหนื่อย (疲れてる) กับ ถูกสิง (憑かれてる))
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : อ๊ะ ! ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย โยวมุ : อ้าว, นกหรอกเหรอ... ... |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : ตอนกลางวันเสียงมันไม่ค่อยเข้าถึงน่ะนะ, มิสเทีย : เพิ่มระดับเสียงนิดหน่อยดีกว่า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3-4)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
โยวมุ : ไม่ว่าที่ไหนก็ตกอยู่ในเหตุวิปลาสสินะ
โยวมุ : แม้จะดูเหมือนว่าไม่มีอะไรแปลกๆเป็นพิเศษบนท้องฟ้าก็เถอะ
???? : ตายจริง,
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : วันนี้มาเดินเล่นคนเดียวเหรอคะ ?
โยวมุ : อืม, นิดหน่อยน่ะ
โยวมุ : เอ๊ะ, ถ้าจะให้พูดล่ะก็,
โยวมุ : นั่นมันบทพูดของฉันต่างหากล่ะ
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : วันนี้เป็นวันที่ระลึกการแสดง Solo น่ะ
ลิริก้า : เธอเป็นผู้ชมคนแรกเลยนะ---
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : แต่แรกเริ่มเดิมที, โยวมุ : ถ้ากระทั่งบนท้องฟ้ายังมีเหตุวิปลาส, โยวมุ : มันก็น่าจะไปถึงโลกวิญญาณนี่เนอะ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : ต้องพูดว่า คนเดียวก็ทำได้อ่ะ สินะ (ล้อชื่อรายการทำอาหารที่ธีมหลักคือ แม้แต่เด็กคนเดียวก็ทำได้) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3-4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
โยวมุ : ที่นี่ออกจะกว้างใหญ่แต่ไม่มีสิ่งที่เป็นจุดสังเกตสำหรับช่วยจำทางเลยแฮะ,
โยวมุ : ไม่รู้เลยว่ากำลังบินไปไหนกันแน่
???? : งั้นเหรอ ?
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ถ้าคุ้นเคยแล้วก็จะพบว่ามีต้นไผ่ที่เป็นจุดสังเกตอยู่เหมือนกันนะเอ้อ
เทอิ : ดังนั้นฉันจึงไม่หลงทางไงล่ะ
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
โยวมุ : ต้นไผ่เนี่ย, เจริญเติบโตไว แถมยังเปลี่ยนรูปร่างอยู่เป็นประจำ,
โยวมุ : จะเป็นจุดสังเกตได้ยังไงกัน
เทอิ : ก็จำจุดสังเกตทุกวันเลยไงล่ะ
เทอิ : เท่านี้ก็ไม่มีพลาดแล้ว
โยวมุ : ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะไม่หลงทางตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : รู้สึกเหมือนในขณะที่กำลังต่อสู้, โยวมุ : มันจะเปลี่ยนรูปร่างไปอีกแล้วแฮะ โยวมุ : ที่นี่มันที่ไหนกันแน่เนี่ย |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ที่ว่าจำรูปร่างต้นไผ่น่ะโกหกทั้งเพ เทอิ : จริงๆแล้วใช้วิธีมองกระแสปราณที่ไหลอยู่ใต้ต้นไผ่ต่างหาก |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
โยวมุ : ทัศนวิสัยในป่าไผ่มันแย่จนไม่รู้เลยว่ามีอะไรอยู่บ้างเลยแฮะ
???? : หาดูยากนะเนี่ย,
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : วันนี้มาคนเดียวเหรอ ?
โยวมุ : เหตุวิปลาสระดับนี้, แค่ฉันคนเดียวก็พอแล้วค่ะ
โยวมุ : ไม่ถึงขั้นที่จะต้องปล่อยให้ถึงมือท่านยูยูโกะหรอกค่ะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : งั้นทดสอบดูมั้ย
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : ถึงโค่นเธอไป, โยวมุ : ก็ไม่ได้เบาะแสอะไรขึ้นมาหรอก |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : พออยู่คนเดียวก็ทำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่เรอะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
โยวมุ : ดอกไม้ไผ่กำลังเบ่งบานล่ะ
???? : หาดูยากนะ,
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : มาอยู่ในที่แบบนี้เนี่ย
โยวมุ : นั่นมันบทพูดของฉันค่ะ
โยวมุ : ฉันกำลังตรวจสอบเหตุดอกไม้วิปลาสอยู่ค่ะ
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : นั่นมันงานของฉัน, เพราะงั้นเธอกลับไปนอนซะเถอะ
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : ครั้งนี้มิโกะก็ไม่เอาจริงเอาจังอีกแล้ว, โยวมุ : ฉันต้องลงมือเองแล้วสินะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ให้ตายสิ, ถ้าไม่รีบคลี่คลายล่ะก็, เรย์มุ : ฉันต้องถูกมองว่าอู้งานแน่เลย |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 4-5)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
โยวมุ : ไม่มีใครอยู่เลยรึไงนะ
???? : เข้ามาเองตามใจชอบอีกแล้ว !
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : วันนี้มีธุระอะไรล่ะ ?
โยวมุ : อ๊ะ, ไม่ใช่กับเธอหรอก, กำลังตามหาท่านที่ดูเหมือนจะมีความรู้กว่านี้นิดหน่อยน่ะค่ะ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : มาหาเรื่องกันสินะ
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : วิธีพูดแย่ไปหน่อย ขออภัยค่ะ โยวมุ : กำลังตามหาคนที่รู้เรื่องเกนโซวเคียวเป็นอย่างดีน่ะค่ะ เรย์เซน : น่าเสียดายนะ, แต่คนของเราน่ะ, เรย์เซน : ไม่รู้ทำไมถึงไม่สนใจเหตุดอกไม้วิปลาสกันเลยล่ะค่ะ โยวมุ : จะว่าไปแล้ว, โยวมุ : ผู้ที่อยู่ในเกนโซวเคียวมาช้านานอย่างพวกโยวไค, โยวมุ : ก็ไม่พยายามเคลื่อนไหวกันสักนิดเลยนะคะ... ... โยวมุ : ท่านยูยูโกะเองก็เช่นกัน โยวมุ : หรือว่าทุกคนจะรู้อะไรบางอย่างกันนะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : ฉันกำลังตรวจสอบเรื่องเหตุดอกไม้วิปลาสอยู่ เรย์เซน : เธอกลับไปหมกตัวอยู่ที่โลกโน้นซะเถอะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 6)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
โยวมุ : อ๋า ไม่ไหวแล้ว
โยวมุ : หาทางไปต่อไม่เจอเลย
???? : เธอก็ถูกดอกไม้ชักจูงมาเหรอ ?
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ไปที่ไหนก็เจอดอกไม้เหล่านี้บานอยู่
โยวมุ : ใช่แล้ว, โลกนี้(เกนโซวเคียว)กำลังถูกกัดกินโดยดอกไม้น่ะ
ซาคุยะ : ตายจริง, ดอกไม้ที่โลกโน้น(โลกวิญญาณ)ไม่บานเหรอ
โยวมุ : การบานผิดปกติน่ะมีแค่ที่โลกนี้เท่านั้นค่ะ
โยวมุ : รู้สึกว่าแถวๆนั้นจะมีเบาะแสอยู่นะคะ
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ชักอยากฟังเรื่องนั้นอย่างละเอียดแล้วสิ
| ถ้าเล่นชนะ ซาคุยะ : แหม, ซาคุยะ : ฉันแค่อยากคลี่คลายเหตุวิปลาสก่อนใครเท่านั้นเอง โยวมุ : ไม่ได้ค่ะ, เพราะฉันจะคลี่คลายให้ได้ก่อนเอง โยวมุ : ก่อนอื่น, ช่วยบอกเรื่องที่คุณรู้มาให้หน่อยสิคะ ซาคุยะ : อื---ม ซาคุยะ : นั่นสินะ ซาคุยะ : สถานที่ที่ไปเป็นประจำน่ะ, ซาคุยะ : ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่พบเบาะแสอะไรเลยล่ะ โยวมุ : งั้นเหรอคะ โยวมุ : ดูเหมือนว่าจากนี้ไปจะต้องมุ่งหน้าไปยัง, โยวมุ : อาณาเขตที่มนุษย์ไม่ย่างกรายเข้าใกล้สินะ |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : เอ้า, บอกเรื่องที่เธอรู้มาซะ ซาคุยะ : ฉันจะทำให้เหตุวิปลาสคลี่คลายเอง |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
โยวมุ : แปลกจริงๆด้วย
โยวมุ : ทั้งที่จับตามองดอกไม้มาตลอด... ...
โยวมุ : !? ใครน่ะ ?
โยวมุ : แอบตามมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว !
???? : อ๊ะ, ถูกพบซะแล้วเหรอคะเนี่ย ?
???? : แต่ว่าไม่ใช่คนน่าสงสัยนะคะ
โยวมุ : ไม่น่าสงสัยเหรอคะ
โยวมุ : งั้นก็ดีค่ะ
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : จะขอเก็บข้อมูลแบบเกาะติดจากคุณหน่อยน่ะค่ะ
อายะ : เพราะว่าคุณกำลังทำอะไรสักอย่างที่น่าสนใจอยู่
โยวมุ : เก็บข้อมูลแบบเกาะติดเนี่ย... ...มันคือการตามหลังมาโดยไม่ขออนุญาตงั้นเหรอ ?
อายะ : ถ้าบอกก่อนก็อาจจะไม่ทำเรื่องน่าสนใจนี่คะ
อายะ : ก็เลยแอบเกาะติดมานี่ล่ะค่ะ
โยวมุ : ไม่ได้ทำอะไรที่มันน่าสนใจขนาดนั้นหรอก... ...
โยวมุ : แค่กำลังตรวจสอบเกี่ยวกับเหตุดอกไม้วิปลาสน่ะ
อายะ : ดอกไม้เหรอคะ
อายะ : เห็นเอาแต่บินไปบินมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว,
อายะ : แต่ยังไม่คิดจะเข้าสู่ประเด็นสำคัญสินะคะ ?
โยวมุ : ประเด็นสำคัญ ?
อายะ : อะไรกัน, คิดว่าถ้าเป็นคุณล่ะก็ น่าจะรู้สึกตัวแล้วเสียอีก... ...
โยวมุ : เรื่องอะไรล่ะ ?
อายะ : ช่างมันเถอะค่ะ
อายะ : ปล่อยไว้อย่างนี้คุณคงจะทำเรื่องที่น่าจะเป็นข่าวได้มากกว่า
โยวมุ : พวกชอบพูดเล่นอย่างนี้ก็มีด้วยนะ !
โยวมุ : ทำหน้าเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
โยวมุ : เทนกุทุกตนเป็นอย่างนี้หมดเลยรึไง ?
อายะ : ก็บอกว่าไม่ได้ล้อเล่นอะไรไงคะ
อายะ : พวกเราเหล่าเทนกุนั้นเฝ้ามองเกนโซวเคียวมาโดยตลอดค่ะ
อายะ : ไม่มีผู้ใดที่ได้มองดูเกนโซวเคียว, เท่าพวกเราเหล่าเทนกุ
อายะ : ไม่มีผู้ใดที่รู้จักเกนโซวเคียวดี, เท่าพวกเราเหล่าเทนกุ
อายะ : แต่ว่า, ฉันเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ความจริงเท่านั้น,
อายะ : ผู้ที่สร้างเกนโซวเคียวก็คือพวกคุณค่ะ
อายะ : เช่นนี้แล้ว, ก็ขอกลับมาเก็บข้อมูลแบบเกาะติดอีกครั้งนะคะ
อายะ : จะคอยเฝ้าดูจากข้างหลังเองค่ะ
โยวมุ : เดี๋ยวสิ !
โยวมุ : อย่าพูดแต่เรื่องที่อยากพูดแล้วหนีไปซ่อนตัวสิ !
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : บอกทีสิ โยวมุ : รู้อะไรเกี่ยวกับดอกไม้พวกนี้บ้าง อายะ : อื---ม อายะ : ขืนบอกไปก็ไม่น่าจะเป็นข่าวได้ซะด้วยสิ... ... โยวมุ : ไม่ต้องทำข่าวก็ได้น่า อายะ : คิดว่าถ้าเป็นคุณล่ะก็, น่าจะรู้ตัวทันทีเสียอีกนะคะ, อายะ : สิ่งที่เบ่งบานมีเพียงดอกไม้เหรอคะ ? อายะ : ไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เพิ่มขึ้นยิ่งกว่านั้นเหรอคะ ? โยวมุ : อ๋อ เรื่องนั้นจริงๆด้วยสินะ... ... โยวมุ : ท่าทางจะกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อแล้วสิน้า... ... |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : ในขณะที่เทนกุเป็นผู้รอบรู้, อายะ : ก็ยังระลึกเสมอว่า, อายะ : ตนมีความรู้ในการใช้พลังที่แข็งแกร่งนะคะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
โยวมุ : อื---ม
โยวมุ : ใช่จริงๆด้วยสิน้า
โยวมุ : ถึงจะสับสนไปเพราะดอกไม้... ...
โยวมุ : แต่ยูวเรย์(ผี)มีจำนวนเยอะกว่าดอกไม้แบบสุดๆเลย !
โยวมุ : แทนที่จะพูดว่ามีดอกไม้อยู่เต็มไปหมด, ต้องพูดว่ามียูวเรย์เต็มไปหมดเลยต่างหาก !
???? : อ้าว ?
???? : ทำไมผู้อาศัยในโลกโน้นถึงมาอยู่ในโลกนี้ได้ ?
โยวมุ : ใครน่ะ !?
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : เค้าคือมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่งแห่งแม่น้ำซันสึ, โคมาจิแห่งโอโนซึกะ
โคมาจิ : ปกติแล้วจะทำงานเป็นผู้ส่งมนุษย์ที่ตายแล้วไปยังโลกโน้นน่ะนะ... ...
โยวมุ : อ๊ะ, เหนื่อยหน่อยนะคะ (เป็นคำขอบคุณแบบหนึ่งของญี่ปุ่น)
โยวมุ : ฉันคือคอนปาคุ ซึ่งทำงานอยู่ในโลกวิญญาณค่ะ
โคมาจิ : จริงสิ
โคมาจิ : เร็วๆนี้อาจเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในโลกวิญญาณก็ได้นะ
โยวมุ : เอ๊ะ ?
โยวมุ : เรื่องอะไรเหรอคะ ?
โคมาจิ : ปริมาณยูวเรย์ในเกนโซวเคียวตอนนี้อยู่ในสภาพผิดธรรมดาน่ะสิ
โคมาจิ : แถมยูวเรย์จากโลกภายนอกทุกตนก็เป็นวิญญาณไร้ญาติด้วย
โยวมุ : มันก็จริงที่ว่ามียูวเรย์เยอะผิดปกติน่ะค่ะ
โยวมุ : มันเกิดขึ้นได้ยังไงเหรอคะ ?
โคมาจิ : คงจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้นที่โลกภายนอกน่ะน้า
โคมาจิ : อะไรบางอย่างที่เป็นเรื่องใหญ่มาก
โคมาจิ : เอาเถอะ, ปล่อยเรื่องของภายนอกไปดีกว่า... ...
โคมาจิ : ก่อนอื่นต้องพาวิญญาณเหล่านี้ไปหาท่านยมบาล
โคมาจิ : แต่มันเยอะเกินไปจนไม่ว่าจะทำยังไงก็ไปไม่ได้สักที,
โคมาจิ : เพราะเรือไม่พอน่ะ
โยวมุ : งั้นเหรอคะ
โยวมุ : เอ๊ะ, จะพายูวเรย์เยอะขนาดนี้ไปที่โลกวิญญาณเหรอคะ ?
โคมาจิ : ใช่
โยวมุ : เอ๋~
โยวมุ : อย่างนี้โลกวิญญาณก็วุ่นวายแย่สิคะ
โยวมุ : ท่าทางจะยุ่งยาก, ฟันทิ้งที่นี่สักหน่อยดีมั้ยน้า
โคมาจิ : อ๊า ไม่ได้นะ !
โคมาจิ : ยูวเรย์ที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ยังไม่ได้รับการพิพากษาเลย
โคมาจิ : ไม่ได้ตายอย่างถูกต้องแล้วยังมาถูกฟันอีกล่ะก็ จะไม่สามารถเวียนว่ายตายเกิดได้อีกเป็นครั้งที่สองนะ
โคมาจิ : ความหมายของเรื่องดังกล่าวก็คือ,
โคมาจิ : จำนวนเด็กของโลกภายนอกจะลดลงนะ
โยวมุ : ก่อนหน้านี้อาจจะฟันไปบ้างแล้วล่ะมั้ง
โคมาจิ : เลวจริงๆ
โคมาจิ : เธอเกิดมาโดยมียูวเรย์อยู่ครึ่งร่าง,
โคมาจิ : จึงไม่อาจเข้าใจโครงสร้างของวัฏสงสารได้สินะ
โคมาจิ : แบบนี้ต้องสั่งสอนกันสักหน่อยแล้ว,
โคมาจิ : ว่าสิ่งที่เรียกว่าห่วงทุกข์ของมนุษย์น่ะมันเป็นยังไง !
(ห่วงทุกข์ หมายถึง สิ่งกังวลที่ทำให้วิญญาณไปสู่สุคติไม่ได้)
| ถ้าเล่นชนะ โยวมุ : แต่ตอนอยู่โลกวิญญาณน่ะ, โยวมุ : ฉันฟาดฟันยูวเรย์เป็นประจำเลยนะคะ ? โคมาจิ : ยูวเรย์ในโลกวิญญาณ, โคมาจิ : กับยูวเรย์ก่อนถูกส่งไปโลกวิญญาณน่ะ, โคมาจิ : มันต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยนะ โคมาจิ : ก่อนจะถูกส่งไปโลกวิญญาณน่ะ, โคมาจิ : ถือว่ายูวเรย์นั้นยังมีชีวิตอยู่ โยวมุ : แต่ว่ายูวเรย์มากมายขนาดนี้... ... โยวมุ : ถ้าไม่ฟาดฟันแล้วจะจัดการยังไงดีล่ะคะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : ช่วงนี้คงจะมียูวเรย์ที่ไม่ยอมนิพพาน, โคมาจิ : แล้วคั่งค้างอยู่ในโลกวิญญาณเพียบเลยสิท่า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
โยวมุ : ซากุระนี่สุดยอดเลย... ...
โยวมุ : ในเกนโซวเคียวมีซากุระที่งดงามขนาดนี้อยู่ด้วยแฮะ
???? : ซากุระม่วง
???? : นี่คือดอกไม้ที่เบ่งบานเพราะผู้กระทำความผิด
โยวมุ : ใครน่ะ !?
???? : บาปที่ไม่ได้รับการอภัย, จะย้อมเลือดสีแดงให้กลายเป็นสีม่วง, จากนั้นก็ร่วงโรยทันที
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ฉันคือผู้พิพากษาความผิด
ชิคิ : ผู้ส่งวิญญาณแห่งซากุระม่วงลงสู่อเวจี
ชิคิ : ดูเหมือนเธอจะช่วยดูแลโคมาจิของทางเรา,
ชิคิ : ก็เลยมาทักทายนิดหน่อยน่ะ
โยวมุ : ดูแล ? ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ,
โยวมุ : อ๊ะ, หรือว่าคุณคือ... ...ท่านยมบาลงั้นเหรอคะ ?
ชิคิ : ใช่แล้ว
โยวมุ : เช่นนั้นต้องขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ
โยวมุ : การที่ท่านยมบาลต้องออกมาด้วยตัวเองแบบนี้ แสดงว่าเป็นเรื่องใหญ่มากเลยสินะคะ ?
ชิคิ : แค่มาลงโทษโคมาจิที่อู้งานเท่านั้นแหละจ้ะ
โยวมุ : ไม่ใช่เรื่องเหตุดอกไม้วิปลาสนี้เหรอคะ ?
โยวมุ : ดอกไม้พวกนี้มันคืออะไรกันแน่คะ ?
โยวมุ : ผู้ที่มีพลังก็ไม่ออกมาเคลื่อนไหวเลยด้วย... ...
ชิคิ : ดอกไม้น่ะ... ...คือฮิกันมายาที่มนุษย์จากภายนอกมองเห็น
ชิคิ : เป็นดอกไม้ของเหล่าวิญญาณที่น่าสงสาร, ซึ่งไม่รู้สึกตัวกระทั่งเรื่องที่ตนได้ตายไปแล้ว
ชิคิ : เมื่อยูวเรย์ที่สูญเสียที่ไปมีจำนวนเพิ่มมากขึ้น, ก็ได้ผลลัพธ์ออกมาอย่างที่เห็นนี่ล่ะ
ชิคิ : ไม่มีอันตรายเป็นพิเศษหรอกจ้ะ
โยวมุ : อย่างนั้นเองเหรอคะ... ...ถ้างั้น, ทำไมยูวเรย์ถึงได้เพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ล่ะคะ
ชิคิ : ทุก 60 ปีจะมีหนึ่งครั้ง, ที่เหตุการณ์ลักษณะนี้จะเกิดขึ้นซ้ำไปย้อนมา
ชิคิ : เป็นเช่นนี้เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน... ...
ชิคิ : จะปล่อยไว้แบบนี้ก็ได้นะ เพราะมันไม่มีอันตราย
ชิคิ : และพักเรื่องนั้นไว้ก่อน, เธอน่ะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะมาที่โลกนี้(เกนโซวเคียว)บ่อยเกินไปแล้ว
โยวมุ : ... ...
ชิคิ : เธอเป็นยูวเรย์อยู่ครึ่งตัวนะจ๊ะ
ชิคิ : หากเธอยังมาที่โลกนี้บ่อยเกินไปแบบนี้ล่ะก็... ...
ชิคิ : ฉันก็ต้องพิพากษาเธอ
ชิคิ : หากฉันได้รับมอบหมายให้พิพากษาเธอล่ะก็,
ชิคิ : เธอจะต้องตกนรกในฐานะมนุษย์นะจ๊ะ
โยวมุ : นรก !
โยวมุ : อ่า, ฉันเป็นคนของโลกวิญญาณนะคะ
โยวมุ : ทำไมต้องพิพากษากันด้วยล่ะคะ !
ชิคิ : ก็บอกแล้วไง, เธอน่ะได้ประพฤติตัวให้สมกับที่เป็นคนของโลกวิญญาณรึเปล่าล่ะ ?
ชิคิ : ไม่ใช่ว่ามาเย้าหยอกกับคนของโลกนี้โดยไม่คิดอะไรเหรอจ๊ะ ?
ชิคิ : แบบนั้นไม่ได้นะจ๊ะ
ชิคิ : เธอน่ะต่างจากผู้ที่ยังมีชีวิตและผู้ที่ไม่มีชีวิต
ชิคิ : เพราะอยู่ในสถานะที่ไม่เสถียรแบบนั้น,
ชิคิ : จึงสามารถอาศัยอยู่ในโลกวิญญาณ, และฟาดฟันยูวเรย์ได้ไงล่ะจ๊ะ
โยวมุ : ตอนนี้ก็ยังอาศัยอยู่ในโลกวิญญาณ... ...
โยวมุ : และฟาดฟันยูวเรย์ค่ะ !
ชิคิ : เธอน่ะคุ้นเคยกับโลกนี้มากเกินไปหน่อยแล้ว
ชิคิ : หมาป่าที่ถูกเลี้ยงยังกลายเป็นสัตว์เลี้ยงได้
ชิคิ : ยูวเรย์เองหากใช้ชีวิตในโลกนี้ก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตได้
ชิคิ : เธอจำเป็นต้องถูกพิพากษาสักเล็กน้อยที่นี่
ชิคิ : จงย้อนมองความผิดที่ทำมาจนถึงตอนนี้ที่ใต้ต้นซากุระม่วงเสียเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.4 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : อันที่จริง, ชิคิ : ถึงเธอตายไปก็ไม่ได้มาหาฉันหรอก ชิคิ : จึงต้องพิพากษาเสียแต่ตอนนี้ไงล่ะ |
โลกวิญญาณ, สถานที่อาศัยของมนุษย์ที่ตายแล้ว, และรอการเกิดใหม่
เกนโซวเคียวกำลังบานสะพรั่ง, แต่โลกวิญญาณได้ผ่านพ้นฤดูแห่งซากุระไปแล้ว, และเริ่มเตรียมรับมือกับฤดูร้อนแล้ว
เหตุวิปลาสที่ทำให้รู้สึกถึงพลังชีวิตในครั้งนี้, ไม่ส่งผลกระทบมาถึงโลกวิญญาณเลย
ยูยูโกะ 「โยวมุ, แกล้งทำเป็นทำความสะอาดอยู่เหรอ~?」
โยวมุ 「อ๊ะ, ท่านยูยูโกะ
ไม่ได้แกล้งนะคะ ทำความสะอาดอยู่ค่ะ」
ยูยูโกะ 「รู้แล้วใช่มั้ย ? เกนโซวเคียวมีดอกไม้เต็มไปหมดเลยนี่นา
โยวมุคิดจะปิดเป็นความลับต่อฉันแล้วฮุบไว้คนเดียวล่ะสิ ?」
โยวมุ 「ไม่เข้าใจว่าฮุบอะไรไว้คนเดียวนะคะ, ก็แต่แรกเริ่มเดิมที ท่านยูยูโกะเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่เหรอคะ」
โยวมุ 「แล้วดอกไม้ของเกนโซวเคียวพวกนั้น... ...
มันคือเหตุวิปลาสค่ะ
แถมยังอยู่ในสภาพที่ไม่มีทางแก้ไขได้แล้วด้วย」
โยวมุ 「ถ้าหากจะไปชมดอกไม้ล่ะก็, ต้องไปด้วยกันเท่านั้นนะคะ」
ยูยูโกะ 「จะไปคนเดียวอ่ะ~」
โยวมุ 「ไม่ได้ค่ะ」
ยูยูโกะ 「จริงสิจริงสิ, ได้ยินอีกเรื่องรึยัง ?
โยวมุ... ...เธอโดนท่านยมบาลโกรธมาสินะ ?」
โยวมุ 「ทำไมถึงรู้เรื่องนั้นได้ล่ะคะ ?」
ยูยูโกะ 「ฟังมาจากเจ้าตัวโดยตรงเลยล่ะจ้ะ」
โยวมุ 「งั้นเหรอคะ, ก็โดนดุมาว่า อย่าฟันยูวเรย์ให้มากเกินไปนัก น่ะค่ะ」
ยูยูโกะ 「ที่สำคัญกว่าเรื่องนั้นก็คือ,
ต้องเอาใจใส่เรื่องการศึกษาของเธอให้มากกว่านี้แล้วล่ะ」
โยวมุ 「เอ๋ ? กะ.. การศึกษาอะไรเหรอคะ ?」
ยูยูโกะ 「ถึงจะบอกว่า ให้มากกว่านี้ ก็เถอะน้า
แต่ก็ไม่เคยให้การศึกษามาตั้งแต่แรกซะด้วยสิ
งั้นก่อนอื่น, เริ่มจากวิธีชงชาให้อร่อยละกัน」
โยวมุ 「เรื่องที่ยมบาลอยากบอกมันใช่เรื่องนั้นแน่เหรอคะ... ...?」
ยูยูโกะ 「ต้องศึกษาไปอย่างไม่เร่งร้อนนะ
ก็แหม, จู่ๆจะให้มาสอนว่า โลกวิญญาณคืออะไร ยูวเรย์คืออะไร
เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดีนี่เนอะ ?」
โยวมุ 「คิดว่า, ไม่เป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ」
ยูยูโกะ 「แต่ว่านะ, ตอนนี้จำไว้แค่นี้ก่อนก็พอ」
โยวมุ 「คะ ?」
ยูยูโกะ 「ห้ามฟาดฟันยูวเรย์ที่อยู่ในเกนโซวเคียวด้วยดาบของเธอ」
โยวมุ 「เอ๊ะ ? เอาแบบนั้นสินะคะ」
ยูยูโกะ 「ก็แหม... ...มันเปลืองดาบนี่นา」
โยวมุ 「ดาบมันไม่ลดจำนวนลงหรอกค่ะ... ...
แต่ยังไงจะจารึกลงตับเอาไว้ค่ะ」 (สำนวนญี่ปุ่น หมายถึง จำใส่ใจ)
โลกวิญญาณ, คือสถานที่ให้เหล่าวิญญาณที่ยังไม่อาจนิพพานได้อยู่อาศัยเป็นเวลาชั่วคราว
วิญญาณที่ไม่อาจนิพพานได้นั้น, ก็คือผู้ที่ยังว้าวุ่นสับสนหลงทางหรือยังมีความอาลัยอาวรณ์อยู่
โดยท่านยมบาลจะกำหนดโลกหลังความตายให้แก่วิญญาณโดยขึ้นอยู่กับน้ำหนักของบาปกรรมที่วิญญาณดวงนั้นมีอยู่
บ้างก็ไปนรก, บ้างก็ไปสวรรค์, บ้างก็มายังโลกวิญญาณ... ...
ดาบของโยวมุใช้ผ่าความว้าวุ่นสับสนของวิญญาณ, กล่าวคือนิพพานทันที
ดังนั้นหากถูกฟาดฟันก่อนที่จะถูกพิพากษาโดยท่านยมบาล, ผู้มีความผิดก็จะได้ขึ้นสวรรค์ซะงั้น
จึงไม่ควรฟาดฟันยูวเรย์ของโลกนี้(เกนโซวเคียว)
ท่านยมบาลกล่าวไว้ว่า ดอกไม้ก็คือยูวเรย์จากโลกภายนอก
เมื่อคุณหนูได้ยินเช่นนั้นจึงบอกแก่โยวมุว่า จงพยายามไม่ฟาดฟันยูวเรย์,
การที่คุณหนูพูดแบบนี้, ก็คือ Message ถึงโยวมุว่า จงปล่อยเหตุดอกไม้วิปลาสไปซะ นั่นเอง
ดอกไม้ในเกนโซวเคียวยังคงเบ่งบานต่อไป
โยวมุคิดว่า เลิกอาละวาดและพยายามทำให้ดอกไม้กลับเป็นปกติ แล้วออกไปชมดอกไม้อย่างสบายใจกับคุณหนูดีกว่า
และครั้งนี้จะไปในฐานะคนของโลกวิญญาณ... ...
Congratulations ! Ending No. 4
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Reisen's Story
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
เรย์เซน : ถ้าเป็นเหนือทะเลสาบล่ะก็, ดูเหมือนจะมีโยวเซย์น้อยนะ
???? : ขายส่งราคานั้นน่ะ,
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : จะแข็งตายเอานะ ! (ล้อสำนวนที่ว่า ราคาถูกขนาดนั้นน่ะ ร้านขายส่งยังไม่ขายเลย ซึ่งหมายถึง สภาพแบบนั้นน่ะไปไม่รอดหรอก)
เรย์เซน : ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ
เรย์เซน : สุดท้ายแล้ว, พวกโยวเซย์ก็เอาแต่ส่งเสียงเอะอะตามอำเภอใจสินะ
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : ดอกไม้กำลังบานขนาดนี้เลยนะเอ้อ
ชิลโน่ : มันคือเทศกาลที่มีครั้งเดียวในรอบ 60 ปีไงล่ะ !
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : โยวเซย์จะอาละวาดไปทั่วมันก็ช่วยไม่ได้น่ะนะ เรย์เซน : ไม่รู้สึกถึงความน่ากลัวของเหตุวิปลาสนี้ซะด้วยสิ, เรย์เซน : แปลกชะมัด |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : แข็งตาย ! แข็งตาย ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
เรย์เซน : มุ่งหน้าไปที่ไหนดีนะ,
เรย์เซน : ได้ยินมาว่าแถวนี้มีการลักพาตัวเกิดขึ้นบ่อยซะด้วยสิ... ...
???? : จงรุกคืบ~ จงรุกคืบ~
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : กองทหาร จงรุกคืบ~♪
(มาจากหนังสือ 小學国語讀本 หน้า 5) (คำว่า จงรุกคืบ(สุสุเมะ) ออกเสียงคล้ายคำว่า นกกระจอก(สุซุเมะ)) (อุดองเกะเคยเป็นทหาร)
เรย์เซน : ร่างจริงของการลักพาตัวคือคุณสินะ
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : ถึงลักกระต่ายไปก็ไม่น่าสนจา~ย
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : ถ้าปรับความยาวคลื่นของเสียงล่ะก็... ... เรย์เซน : นี่ไง, ไม่ได้ยินเสียงของคุณแล้วล่ะค่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : จะว่าไปแล้ว เพลงเมื่อกี้คือเพลงเกณฑ์ทหาร มิสเทีย : เป็นเพลงแห่งการลักพาตัวไงล่ะ~ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
เรย์เซน : สายลมนี่ทำให้รู้สึกดีจัง
เรย์เซน : เหมือนจะได้กลิ่นดอกไม้ที่ซึมอยู่ในร่างกายเลย
???? : อ๊า, เสียงที่ไม่คุ้นเคยมัน~
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : เสียงที่เธอเปล่งออกมามีความยาวคลื่นที่เป็นเอกลักษณ์มากเกินไปแล้ว
ลิริก้า : มันทำให้ปวดหัวน่าดูเลยล่ะ
เรย์เซน : ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่เสียมารยาทนะ
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : ถ้าปรับความยาวคลื่นแสงก็จะเกิดภาพหลอน
ลิริก้า : งั้นถ้าปรับความยาวคลื่นเสียงก็ต้องเกิดเสียงหลอนน่ะสิ~
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : อ๊า---, หนวกหู เรย์เซน : อุตส่าห์คิดว่าถ้ามาถึงเหนือเมฆแล้ว, เรย์เซน : จะมีโยวเซย์น้อยแล้วเงียบสงบแท้ๆ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : เสียงมายากับเสียงหลอนมันค่อนข้างจะต่างกันนะ ลิริก้า : Tuning แล้วค่อยมาแก้มือนะ ! (ความสามารถของลิริก้าคือการสร้างเสียงมายา) (ส่วนอุดองเกะนั้นปรับความยาวคลื่นเสียงจนเกิดเสียงหลอน) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 3-4)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
เรย์เซน : เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกนี่ล่ะ... ...
???? : ใครน่ะ
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : อ้าว, ตายเร็วเหลือเกินนะ
เรย์เซน : ยังไม่ตายสักหน่อย
โยวมุ : ตายแล้วถึงจะมาไม่ใช่เหรอ
เรย์เซน : ดอกไม้ของที่นี่ปกติดีสินะคะ... ...
เรย์เซน : มีความหมายอะไรบางอย่างรึเปล่านะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : ไหนๆก็มาแล้วเลยลองโค่นเธอดู, เรย์เซน : ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้งหรอกค่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : จริงสิ, เธอกำลังตรวจสอบเรื่องดอกไม้อยู่สินะ โยวมุ : ฉันก็อยากตรวจสอบเหมือนกัน, โยวมุ : ช่วยบอกเรื่องที่เธอรู้ให้ฟังหน่อยสิ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3-4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เรย์เซน : เด็กคนนั้นไปไหนแล้วนะ ?
เรย์เซน : ชอบออกไปถึงไหนต่อไหนตามใจอยู่เรื่อยเชียว
???? : เมื่อกระต่ายหันไปทางตะวันตก~หางย่อมชี้ไปทางตะวันออก~
(ล้อสำนวน เมื่อสุนัขหันไปทางตะวันตก หางย่อมชี้ไปทางตะวันออก ซึ่งเป็นสำนวนที่ใช้เน้นย้ำว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา)
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : เอ๊ะ, อ๋า !
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เรย์เซน : เจอตัวล่ะ
เรย์เซน : ออกมาเดินเล่นไปมาตามอำเภอใจ แล้วกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย !
เทอิ : ก็แหม แบบว่า... ...
เทอิ : กำลังไล่ตามกระต่ายที่หนีออกมาน่ะ
เรย์เซน : โกหกทั้งเพ
เรย์เซน : ก็แค่กำลังเพลิดเพลินกับการชมดอกไม้ใช่มั้ยล่ะ ?
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : เรื่องดอกไม้น่ะฉันจัดการเอง, เรย์เซน : เธอกลับไปทำตัวเรียบร้อยอยู่ที่บ้านซะเถอะ |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ตอนนี้กำลังยุ่งนะ เพราะงั้น, เทอิ : ไปก่อนนะ~ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เรย์เซน : กระทั่งป่าไผ่ยังเต็มไปด้วยดอกไม้เลยแฮะ
???? : พอเห็นเธอทำแบบนั้นแล้วมองดูดอกไม้แล้ว,
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ดูเหมือนเธอเองก็กำลังตามหาอยู่สินะ
เรย์เซน : หาอะไรเหรอ ?
เรย์เซน : เรื่องเหตุดอกไม้วิปลาส ?
เรย์เซน : ไม่เจอจุดหมายเลยสักนิดน่ะน้า
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : แต่ว่า, บางทีฉันอาจจะรู้ก็ได้นะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : จริงสิ, ฉันชนะแล้วนี่นา, เรย์เซน : ขอข้อมูลที่คุณมีหน่อยสิ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ยามที่ดอกไม้ไผ่เบ่งบานน่ะ, เรย์มุ : คือเวลาที่ดอกไม้ทั่วเกนโซวเคียวจะเบ่งบานนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เรย์เซน : ดอกไม้ไผ่งั้นเหรอ~, จะว่าไปแล้ว ครั้งก่อนมันบานตอนไหนกันนะ
เรย์เซน : นึกไม่ออกแฮะ... ...
???? : ดอกไม้ไผ่งั้นเหรอ~
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : เพิ่งเคยเห็นพืชตามธรรมชาติเบ่งบานพร้อมเพรียงกันอย่างนี้เป็นครั้งแรกเลยว่ะ
เรย์เซน : ว่ากันว่าทุกๆ 60 ปีจะเกิดขึ้นครั้งหนึ่งน่ะค่ะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : อย่างนี้ก็ต้องอายุยืนสินะ (ถึงจะพิสูจน์ได้) (เพราะในสมัยก่อนชาวญี่ปุ่นมีอายุขัยเฉลี่ยเพียง 50 ปีเท่านั้น)
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : ที่นี่คือที่ดินของฉัน เรย์เซน : เธอไม่น่าจะสามารถเอาชนะ, เรย์เซน : คนที่ได้เปรียบเรื่องพื้นที่อย่างฉันได้หรอก |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : ชักเป็นห่วงแล้วสิเนี่ย, มาริสะ : ว่า 60 ปีหลังจากนี้จะได้เห็นดอกไม้แบบนี้อีกครั้งรึเปล่า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 6)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
เรย์เซน : พอดอกไม้บานพร้อมกันหมดอย่างนี้แล้ว, ก็ไม่เหลือความสง่างามอะไรเลยนะเนี่ย
???? : แหม, เป็นแบบนี้ก็น่าสนใจดีออก
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ทำขนมหรือน้ำชาที่ต้องใช้พืชเป็นส่วนประกอบได้เท่าที่ต้องการเลยล่ะ
เรย์เซน : ใช่, ทำยาพิษที่ต้องใช้พืชเป็นส่วนประกอบได้เท่าที่ต้องการเหมือนกัน
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ใช่ใช่, แถมยังใช้ได้เท่าที่ต้องการอีกด้วยเนอะ
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : ดอกไม้ที่มีพิษก็มีอยู่ไม่น้อยนะ เรย์เซน : แต่คิดว่านี่คงไม่เกี่ยวกับเหตุวิปลาสสักเท่าไหร่ |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : ดอกไม้มีพิษที่ว่าเนี่ย, ซาคุยะ : มีบานอยู่ที่ไหนอื่นด้วยเหรอ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เมดิซึน (Episode 7)สถานที่ : เนินนิรนาม
เรย์เซน : ตายจริง มีดอกสุซุรันบานอยู่ในที่แบบนี้ด้วย
เรย์เซน : กลับถึงบ้านต้องแจ้งอาจารย์แล้ว
???? : พิษของสุซุรันคือพิษแห่งหัวใจ
(เปิดเพลง BGM : Poison Body ～ Forsaken Doll)
(เมดิซึน เมแลนคอลลี่ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : คิดจะทำยาพิษรึไงกัน ?
เรย์เซน : ใครน่ะ ?
เรย์เซน : แต่ก็คิดจะทำยาพิษจริงๆนั่นแหละ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Sweet Poison ตัวน้อย
เมดิซึน เมแลนคอลลี่
Medicine Melancholy
เมดิซึน : ฉันคือ เมดิซึน
เมดิซึน : ฉันอาศัยอยู่ที่นี่น่ะ
เรย์เซน : อาศัยอยู่ในที่ที่มีพิษรุนแรงแบบนี้เนี่ยนะ,
เรย์เซน : เป็นพวก Mania หรืออะไรทำนองนั้นรึไงน่ะ
เมดิซึน : รู้รึเปล่าว่าทำไมพิษจึงมีผลต่อร่างเนื้อ ?
เมดิซึน : นั่นน่ะ
เมดิซึน : เป็นเพราะร่างกายขยับไปตามคำสั่งของพิษไงล่ะ
เมดิซึน : หากพิษมีปริมาณน้อย, ก็จะเคลื่อนไหวตามคำสั่ง
เมดิซึน : แต่หากทานพิษปริมาณมากเข้าไป, คำสั่งก็จะวิ่งพล่านตามอำเภอใจจนทำลายตัวเอง
เมดิซึน : จะกล่าวว่าร่างกายสร้างมาจากพิษ ก็ไม่ใช่เรื่องที่พูดเกินจริงหรอกนะ
เรย์เซน : อย่างนั้นเหรอคะ
เรย์เซน : แต่ถ้าเรื่องทำนองนั้นล่ะก็ อาจารย์ของฉันน่าจะรู้ดีกว่านะคะ
เมดิซึน : การที่ชอบพูดกันบ่อยๆว่า แค่มีชีวิตอยู่ก็ถือว่าเป็นบาปแล้ว,
เมดิซึน : นั่นก็เพราะร่างกายสร้างมาจากพิษไงล่ะ
เมดิซึน : เพราะงั้นฉันจึงได้รับชีวิตที่ไร้มลทินมา !
เรย์เซน : อ่า, หมายความว่ายังไงล่ะนั่น ?
เรย์เซน : ... ...อ๊ะ รู้สึกร่างกายแย่ลงเรื่อยๆเลยแฮะ
เมดิซึน : ฉันคือตุ๊กตาที่ถูกทิ้ง
เมดิซึน : ที่นี่คือเนินที่เต็มไปด้วยพิษ
เมดิซึน : พิษย่อมไม่มีผลต่อตุ๊กตาซึ่งไม่มีร่างแห่งพิษอยู่แล้ว !
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : ต้องรีบหนีออกจากที่นี่แล้ว... ... เมดิซึน : โอ๊ยยย, ให้ตายสิ เมดิซึน : เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย ? เรย์เซน : ก็แค่เดินทางไปตามสถานที่ที่มีดอกไม้บาน, เรย์เซน : ทีละแห่งๆเท่านั้นเองค่ะ เมดิซึน : ฉันไม่ยกดอกสุซุรันของที่นี่ให้หรอกนะ ? เรย์เซน : เห็นดอกไม้มากมายเบ่งบานอย่างนี้แล้ว, เรย์เซน : ชักรู้สึกว่า เหตุวิปลาสจะเป็นยังไงก็ช่างมันแล้ว... ... |
ถ้าเล่นแพ้ เมดิซึน : ท่าจะมีความสุขนะ เมดิซึน : ได้ตายโดยมีพิษล้อมรอบแบบนี้ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
เรย์เซน : ที่นี่เองก็มี... ...
เรย์เซน : ดอกไม้มีพิษบานอยู่สินะ
เรย์เซน : ถ้าร่างกายคือพิษอย่างที่ตุ๊กตาเมื่อกี้พูดไว้,
เรย์เซน : ก็หมายความว่าดอกไม้มีพิษคือร่างกาย... ...
เรย์เซน : ล่ะมั้งนะ
???? : นี่ !
???? : ยังเร็วเกินไปที่จะตายนะ !
เรย์เซน : มีใครอยู่ด้วยเหรอ ?
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : เค้าคือมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่งแห่งแม่น้ำซันสึ, โคมาจิแห่งโอโนซึกะ
โคมาจิ : ถ้าคนโง่เขลาที่ทิ้งชีวิตตัวเองอย่างเธอมาที่เนินไร้ญาติแห่งนี้บ่อยๆก็แย่น่ะสิ
เรย์เซน : ใครจะไปอยากตายกันล่ะคะ
เรย์เซน : ฉันแค่เดินทางไปตามสถานที่ที่มีดอกไม้บานเท่านั้นเองค่ะ
โคมาจิ : ดอกไม้ในเนินไร้ญาติเนี่ยนะ... ...
โคมาจิ : เอ๊ะ, ฮิกันบานะกำลังบานอยู่ ?
โคมาจิ : อ๋า---?
โคมาจิ : ได้ไงอ่ะ---?
โคมาจิ : ฤดูกาลเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย---
เรย์เซน : ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิค่ะ
เรย์เซน : คุณไม่รู้สึกถึงเหตุวิปลาสเลยเหรอคะ ?
โคมาจิ : จะ.. จริงสิ
โคมาจิ : อ่า, เค้ามีงานยุ่งน่ะ ขอตัวล่ะ
เรย์เซน : เดี๋ยวสิ, ท่าทางจะรู้อะไรบางอย่างสินะ
โคมาจิ : เปล่านี่, คือเค้าต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะ... ...
โคมาจิ : แถมถ้าโดนเห็นดอกไม้เข้าต้องถูกโกรธแน่เลย
เรย์เซน : น่าสงสัยเกินไปแล้ว... ...
เรย์เซน : อธิบายมาตั้งแต่เรื่องที่ต้องกลับไปทำงานเลยนะ
โคมาจิ : เป็นโยวไคที่ยังมีชีวิตแท้ๆ เซ้าซี้น่ารำคาญอยู่ได้ !
โคมาจิ : ดอกไม้คือร่างชั่วคราวของมนุษย์จากภายนอกที่ตายไปแล้ว
โคมาจิ : กล่าวคือ, การที่เธอขัดขวางการทำงานของฉันมันเกี่ยวพันถึงเหตุดอกไม้วิปลาสไงล่ะ !
เรย์เซน : จู่ๆก็โผล่ออกมาเองแท้ๆ,
เรย์เซน : ยังมาย้อนใส่ฉันอีกน้า
| ถ้าเล่นชนะ เรย์เซน : จะบอกว่าฉันขัดขวางการทำงานเนี่ย, เรย์เซน : ตอนแรกคุณเป็นคนโผล่มาเองไม่ใช่เหรอ ? เรย์เซน : คุณก็แค่กำลังอู้งานอยู่เท่านั้นเองนี่นา ???? : มัวอู้อะไรอยู่หา ! โคมาจิ ! โคมาจิ : อ๊าย ! เรย์เซน : นั่นไง, ดูเหมือนว่าคนใหญ่คนโต, เรย์เซน : จะมาดุคุณที่กำลังอู้งานแล้วนะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : เอาละ, ทำงานทำงาน โคมาจิ : มัวแต่เล่นเดี๋ยวถูกโกรธกันพอดี |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
???? : ผ่านไปตั้งนานแล้วโคมาจิก็ยังไม่พาวิญญาณมาส่งสักทีเลยมาดูลาดเลา... ...
???? : ก็พบว่ากำลังหยอกเย้าอยู่กับโยวไค, ไม่ทำงานเลยสักนิดเดียว
???? : แถมดอกไม้ยังเบ่งบานเสียขนาดนี้
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
???? : เฮ้~อ, ตอนที่เห็นโคมาจิครั้งแรก อุตส่าห์คิดว่าจะเป็นคนที่เอาจริงเอาจังกว่านี้แท้ๆ
เรย์เซน : อ๊ะ, คุณเป็นใครเหรอคะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ฉันคือผู้พิพากษาความผิด
ชิคิ : ท่านยมบาลแห่งขุมนรกน่ะ
เรย์เซน : ท่านยมบาลงั้นเหรอ !
เรย์เซน : ท่านยมบาลเดินทางมาถึงชิกัน(โลกนี้)ด้วยตนเองแบบนี้... ...
เรย์เซน : หรือว่าจะเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินเหรอคะ ?
ชิคิ : สถานการณ์ฉุกเฉิน ?
ชิคิ : ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงแบบนั้นหรอก
ชิคิ : โคมาจิไม่พาวิญญาณดวงใหม่มาส่งก็เลยว่างเท่านั้นเอง
ชิคิ : โคมาจิมีหน้าที่นำทางวิญญาณมาหาฉันน่ะ
ชิคิ : ก็เลยคิดว่า เกนโซวเคียวเต็มไปด้วยยูวเรย์(ผี)เลยนี่นา, อ๊า, โคมาจิอู้งานอีกแล้วสินะ
เรย์เซน : ยูวเรย์... ...เหรอคะ ?
เรย์เซน : จะว่าไปแล้ว ยูวเรย์ก็มีอยู่มากเหมือนกัน ไม่ใช่แค่ดอกไม้นี่นะ ?
ชิคิ : หลังจากนี้จะฉันลงโทษโคมาจิเอง,
ชิคิ : จากนั้นเกนโซวเคียวก็คงจะกลับเป็นปกติ
เรย์เซน : งั้นเหรอคะ, ถ้างั้นฉันขอตัว... ...
ชิคิ : อุฮุฮุ, คอยเดี๋ยวก่อนสิ
ชิคิ : ฉันมีเรื่องที่อยากจะพูดกับเธออยู่น่ะ
เรย์เซน : อ๊า---
เรย์เซน : กะแล้วเชียวว่าท่านยมบาลจะต้อง... ...
ชิคิ : อะไรเหรอ ?
ชิคิ : จะบอกว่าเอาแต่เทศนาอยู่ได้รึไง ?
เรย์เซน : เข้าใจแล้วค่ะ
เรย์เซน : จะฟังล่ะค่ะ
ชิคิ : เธอกำลังก่อความผิดร้ายแรงอยู่
ชิคิ : เธอทอดทิ้งเพื่อนพ้อง และปล่อยให้ตายโดยไม่ช่วยเหลือ,
ชิคิ : แล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแต่เพียงผู้เดียว
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะเอาแต่ใจตนเองมากเกินไปหน่อยแล้ว
เรย์เซน : ... ...
ชิคิ : หากตายไปทั้งอย่างนี้โดยไม่ได้ชดใช้ความผิดในอดีตล่ะก็... ...
ชิคิ : เธอจะต้องตกนรกอย่างแน่นอน
ชิคิ : ต่อให้ผู้รับหน้าที่พิพากษาคือฉัน,
ชิคิ : ก็ไม่พ้นต้องตกนรกอยู่ดีจ้ะ
เรย์เซน : ตกนรกงั้นเหรอคะ !
เรย์เซน : ทั้งที่ตอนนี้กำลังพยายามอย่างจริงจังแท้ๆ !
ชิคิ : ถึงตอนนี้จะพยายามสักเท่าใด, แต่หากไม่เผชิญหน้ากับความผิดในอดีตก็ไม่มีความหมายเลยแม้แต่น้อยนะจ๊ะ
ชิคิ : แค่กาลเวลาน่ะไม่อาจชดเชยความผิดได้หรอก
ชิคิ : เมื่อความผิดได้รับการพิพากษาแล้ว จึงจะเริ่มชดใช้ได้นะจ๊ะ
ชิคิ : ด้วยเหตุนี้, จึงมีฉันอยู่ไงล่ะ
เรย์เซน : ฉันไม่อยากไปนรกค่ะ !
เรย์เซน : ไม่มีหนทางอะไรบ้างเลยเหรอคะ
ชิคิ : แค่สำนึกผิดน่ะไม่ไหวหรอก, ยิ่งแค่เสียใจภายหลังเนี่ยยิ่งแล้วใหญ่เลย
ชิคิ : การกระทำความผิดน่ะ, ไม่ใช่เรื่องง่ายดายแบบนั้น
ชิคิ : มันไม่มีทางชดใช้ได้ นอกจากการพิพากษาความผิดเท่านั้น
ชิคิ : แต่ก็มีวิธีที่ทำเสียแต่ตอนนี้แล้วจะไม่ต้องไปนรกอยู่นะ
ชิคิ : นั่นคือการถูกพิพากษาเสียแต่ตรงนี้ไงล่ะ !
ชิคิ : จงถูกพิพากษาไปพร้อมๆกับความแค้นของเพื่อนพ้องที่ถูกทิ้งไว้บนดวงจันทร์เสียเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.5 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : ยังมองไม่เห็นความผิดของตนเองสินะ ชิคิ : จำเป็นต้องได้รับการสั่งสอนให้มากกว่านี้นะ |
แม้แต่ดอกไม้ไผ่ที่ว่ากันว่าจะบานเพียงหนึ่งครั้งในรอบ 60 ปีก็ยังเบ่งบานไปทั่ว, เรือนนิรันดร์กำลังเฝ้ามองดอกไม้อย่างเงียบงัน
ดอกไม้ในเกนโซวเคียวยังคงบานอยู่อย่างนั้น, แต่ก็รู้สึกได้อย่างเต็มเปี่ยมว่า
มันออกจะงดงามและไม่สร้างความเสียหายแบบนี้ จะปล่อยเอาไว้ก็ได้ล่ะมั้ง
เอย์ริน 「แล้วไง, มีเนินที่ต้นสุซุรันตามธรรมชาติงอกงามอยู่งั้นเหรอ」
เรย์เซน 「ใช่แล้วค่ะ
ดอกสุซุรันตามธรรมชาติมีพิษรุนแรงมาก, จนอยู่ที่นั่นนานๆไม่ได้เลยล่ะค่ะ」
เอย์ริน 「จริงสิ, พิษของสุซุรันก็ใช้ทำเป็นยาได้นี่นะ
อุตส่าห์เอามาบอกทั้งที, ไว้คราวหน้าจะลองไปดูละกัน」
เรย์เซน 「แต่ว่าที่นั่นมีตุ๊กตาประหลาดอยู่ด้วยน่ะค่ะ... ...」
เอย์ริน 「ตุ๊กตาประหลาด ?」
เรย์เซน 「บอกว่าตัวเองเป็นตุ๊กตาเลยไม่ได้รับผลกระทบจากพิษ,
ดูเหมือนจะคิดได้ด้วยตัวเอง, และเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเองน่ะค่ะ」
เอย์ริน 「เหรอ... ...
ปกติแล้วตุ๊กตาตัวนั้นอาศัยอยู่ที่เนินสุซุรันนั่นสินะ」
เรย์เซน 「เอ๋, ทำไมถึงรู้ล่ะคะ ?」
เอย์ริน 「รู้รึเปล่าว่าทำไมพิษจึงมีผลต่อร่างเนื้อ ?」
เรย์เซน 「รู้สึกเหมือนจะรู้ค่ะ」
เอย์ริน 「เหรอ, ขยันเรียนจังนะ」
เอย์ริน 「เพราะร่างกายคือสิ่งที่สร้างมาจากพิษน่ะ
แม้ตุ๊กตาจะมีจิตใจอยู่ภายในแต่ก็ไม่มีร่างกาย
แต่ถ้าอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่อบอวลไปด้วยพิษมาโดยตลอดล่ะจะเป็นยังไง ?
ถ้าตุ๊กตาที่ไม่มีร่างกาย ถูกสร้างร่างกายขึ้นมาจากพิษล่ะจะเป็นยังไง ?」
เรย์เซน 「แต่ว่า, เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปได้เหรอคะ ?」
เอย์ริน 「เธอสงสัยในสิ่งที่เห็นด้วยตนเองงั้นเหรอ ?
ทั้งที่ฉันกำลังพูดเหมือนเชื่อในสิ่งที่เธอเล่าแท้ๆ」
เรย์เซน 「อ๊ะ, ไม่ค่ะ, นัยน์ตาของฉันไม่มีพลาดอยู่แล้ว
ตุ๊กตาตัวนั้นเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเองอย่างแน่นอนค่ะ」
เอย์ริน 「ตุ๊กตาน่ะ, ยังไงก็ไม่มีร่างเนื้อและจิตใจ, เป็นเพียงวัตถุเท่านั้น
แต่หากเวลาผ่านไป, ก็เป็นที่สิงสถิตของจิตใจได้นะ」
เรย์เซน 「ค่ะ」
เอย์ริน 「การควบคุมตุ๊กตาตามที่ใจคิด, หรือการร่ายคำสาปด้วยตุ๊กตาฟาง ต่างก็ทำได้เพราะอยู่ในสภาพที่มีดวงวิญญาณสิงสถิตอยู่」
เรย์เซน 「เห」
เอย์ริน 「ในทางตรงข้าม, นานๆครั้งมันก็มีกรณีที่ได้มาเฉพาะร่างกายอยู่เหมือนกัน
เทียบได้กับพวกตุ๊กตาที่มีผมยาวขึ้นหรือหลั่งน้ำตาได้ไงล่ะ」
เรย์เซน 「อย่างนี้นี่เอง」
เอย์ริน 「ปกติแล้ว, หากได้ทั้งร่างกายและวิญญาณมาพร้อมกัน, ตุ๊กตาก็จะหลุดจากการเป็นเพียงวัตถุ และสามารถเคลื่อนไหวได้ด้วยตนเอง
ตุ๊กตาที่เธอพบคงเป็นอย่างนั้นกระมัง ?」
เรย์เซน 「ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอนเลยค่ะ」
เอย์ริน 「นี่คงเป็นเพราะพิษของสุซุรัน
ลงเป็นแบบนี้ล่ะก็, ลองไปที่นั่นในระหว่างที่สุซุรันยังบานอยู่ดีกว่า」
เรย์เซน 「เอาแบบนั้นก็ดีนะคะ
เพราะไม่รู้ว่าดอกไม้พวกนั้นจะคงสภาพนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่น่ะค่ะ」
เอย์ริน 「งั้น, จงไปเตรียมตัวให้พร้อมที่จะออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย
ฉันจะเก็บกวาดห้องเอง」
เรย์เซน 「เอ๋ ? เดี๋ยวนี้เลยเหรอคะ ?
ยังไม่หายเหนื่อยจนวันนี้อยากพักผ่อนมากกว่าอ่ะค่ะ... ...」
เอย์ริน 「ให้เวลาว่าง 5 นาทีเท่านั้นนะ, แล้วไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้」
เรย์เซน 「เข้าใจแล้วค่ะ」
สุดท้ายแล้ว, ดอกไม้ในเกนโซวเคียวก็ยังคงบานอยู่อย่างนั้น
ดอกไม้ทำให้ผู้ที่มองมันรู้สึกถึงความไร้แก่นสาร
ทั้งที่จะมาชมดอกไม้อย่างสบายๆ กลับถูกทำให้รู้สึกรีบร้อน, สาเหตุมาจากความไร้แก่นสารนี้นั่นเอง
ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังเนินที่มีตุ๊กตาอาศัยอยู่, โดยมีสุซุรันเป็นประเด็นหลัก
ไม่รู้ว่าจะได้พบกับตุ๊กตาตัวนั้นอีกครั้งที่นั่นรึเปล่า
แต่เรย์เซนกำลังคิดว่าอยากเจออีกครั้ง
เพราะว่า, ตุ๊กตาตัวนั้นเป็นชีวิตที่บริสุทธิ์เป็นอย่างยิ่ง
เรย์เซนจำเป็นต้องศึกษาอะไรบางอย่าง, จากชีวิตที่ไม่มีทั้งความผิดและความกลมกลืน
เธอพยายามใช้ชีวิตโดยแบกรับการตระหนักความผิดของตนอีกครั้ง
Congratulations ! Ending No. 5
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Cirno's Story
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
ชิลโน่ : ซากุระ ! ซากุระ !
???? : ซากุระ~ ซากุระ~♪
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : จงลักพาตัวมนุษย์โง่ที่กำลังมองซากุระ~♪
ชิลโน่ : ดูสิ !
ชิลโน่ : พอแช่แข็งกลีบซากุระก่อนที่มันจะร่วงลงมาแล้วสุดยอดเลย !
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : อะไรกันเนี่ย ไม่ได้เรียกโยวเซย์มาสักหน่อย
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : แม้แต่กลีบซากุระก็เถอะ ชิลโน่ : ถ้าแช่แข็งก็จะกลายเป็นอาวุธอันตรายได้ ! ชิลโน่ : เท่านี้ก็ไร้เทียมทาน ! |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : รู้สึกเย็นขึ้นมาแล้วสิน้า มิสเทีย : แบบนี้มนุษย์ก็คงไม่ผ่านมาทางนี้แล้วล่ะมั้ง |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
ชิลโน่ : โอ๊ะ, ว้าว---!
ชิลโน่ : กว้าง---ชะมัด !
???? : ในที่สุดก็มีตัวประหลาด,
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : ล้นทะลักขึ้นมาถึงบนท้องฟ้าจนได้สินะ
ชิลโน่ : พอมองจากที่สูงแล้วก็มองเห็นได้ทั่วเลย
ชิลโน่ : นึกแล้วเชียวว่าดอกไม้ต้องเยอะแน่ๆ !
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : ถ้ามาจนถึงเหนือเมฆก็ไม่น่าจะมองเห็นอะไรแล้วนะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : รู้อยู่อย่างหนึ่งล่ะ ชิลโน่ : น้ำแข็งจะติดตามตัวเมื่อเข้าไปอยู่ในเมฆ ชิลโน่ : เพราะงั้นพยายามไม่ผ่านเข้าไปดีกว่า |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : เหนือท้องฟ้าก็หนาวเย็นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว, ลิริก้า : ไม่ใช่ที่ที่เธอควรจะโผล่ออกมาเลยนะ (เพราะชิลโน่เป็นภูตแห่งน้ำแข็ง และรอบๆตัวจะอากาศเย็นเสมอ) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
ชิลโน่ : มือที่เด็ดดอกไม้คือมือที่แช่แข็งดอกไม้~
ชิลโน่ : สนุกจังเลย
???? : ที่ทำอยู่นั่นน่ะ,
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : มันสนุกตรงไหนเหรอ ?
ชิลโน่ : ไม่รู้เหรอ ?
ชิลโน่ : ตอนที่เด็ดดอกไม้แช่แข็งน่ะ มันจะเกิดเสียงที่ทำให้รู้สึกดีมากเลยนะ
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : อ๋อ รู้สิ
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : การค้นพบครั้งใหญ่ ! ชิลโน่ : แช่แข็งบริเวณรอบๆแล้วนอนพิงมันซะ, ชิลโน่ : สนุกยิ่งกว่าเด็ดดอกไม้ซะอีก ! |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : เหล่าภูตทั้งหลายกำลังคึกคัก, ซาคุยะ : ไม่ใช่แค่เธอสินะ... ... |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ชิลโน่ : มาป่าไผ่กี่ทีก็ยังหลงทางน้า,
ชิลโน่ : ไม่รู้ทางกลับซะด้วยสิ
???? : เรียกเหรอคะ~
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ไม่ได้เรียก
เทอิ : เอ๊าะ, เหรอ (ล้อมุขตลกของดาวตลกญี่ปุ่นยุคโบราณท่านหนึ่ง เป็นมุขแนวถามเองตอบเองอยู่คนเดียว)
ชิลโน่ : ไม่ได้เรียกสักหน่อย !
ชิลโน่ : แต่ก็, อยากให้ช่วยบอกทางกลับให้หน่อยอ่ะ
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : โยวเซย์น่ะ, ไม่ต้องกลับก็ไม่เดือดร้อนไม่ใช่เหรอ ?
เทอิ : ถ้าปล่อยให้หลงทางเต็มที่เลยจะเป็นยังไงนะ~ ?
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : ไม่เอาอ่ะ, อยากกลับก่อนมืดอ่ะ ! ชิลโน่ : ท่าทางจะรู้ทางดีนี่นา, ชิลโน่ : ช่วยพาไปจนถึงทะเลสาบหน่อยสิ |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ป่าไผ่คือกับดักขนาดใหญ่ที่ใช้จับคนหลงทาง เทอิ : เธอเข้ามาในกับดักเองแล้วจะบ่นอะไรล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 4-5)สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
ชิลโน่ : จู่ๆก็รู้สึกหนาวแปลกๆขึ้นมา !
ชิลโน่ : มันยังไงกันนะ, ความเย็นยะเยือกที่ไม่ใช่ความหนาวเนี่ย !
(ยูวเรย์(ผี)มีอุณหภูมิร่างกายต่ำ เมื่อผีโผล่จึงรู้สึกเย็นยะเยือก และโยวมุเป็นเผ่าครึ่งคนครึ่งผี)
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
???? : แถวๆนี้,
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : แค่มีโยวเซย์เสียงดังเอะอะ, แต่ไม่มีความเปลี่ยนแปลงงั้นเหรอ... ...
ชิลโน่ : ถ้ามองจากมุมของเค้าล่ะก็, แค่มีใครบางคนโผล่เข้ามาก็ถือว่าเปลี่ยนแปลงเกินพอแล้วล่ะ
โยวมุ : ขอโทษที่ทำให้ตกใจละกัน
ชิลโน่ : เดี๋ยวจะซัดให้กระเด็นออกไปเลย
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : ที่นี่คือปราสาทของเค้านะ ชิลโน่ : อย่าย่างกรายเข้ามาโดยใส่รองเท้าเย็นๆสิ |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : จริงสิ, โยวมุ : กำลังตรวจสอบเกี่ยวกับดอกไม้ของโลกนี้อยู่สินะ โยวมุ : ฉันเองก็อยากตรวจสอบเหมือนกัน โยวมุ : รู้อะไรบ้างก็ช่วยบอกกันหน่อยสิ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ชิลโน่ : พอลองออกมานอกทะเลสาบดู, ก็เจอของเล่นมากมายขนาดนี้เลยแฮะ
???? : สนุกรึเปล่าล่ะ ?
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : เล่นคนเดียวแบบนั้น
ชิลโน่ : อะไรเล่า, อย่ามาเกะกะสิ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : ท่าทางน่าสนุกนะ
มาริสะ : ขอผสมโรงด้วยคนได้ป่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : อุตส่าห์จะทำดอกไม้ไผ่เป็น Dry Flower แท้ๆ ! |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : รู้รึเปล่า ? ว่าทำไมถึงพูดว่า ผสมโรง, มาริสะ : ทั้งๆที่เป็นการเล่นด้วยกัน มาริสะ : นั่นก็เพราะ, มาริสะ : ฉันจะอัดให้เละจนไม่เหลือร่างจริงเลยไงล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ชิลโน่ : ไปทางโน้นไปทางนี้ก็มีแต่ดอกไม้เต็มไปหมดเลย~
???? : อ๊ะ, เจอบากะ
(ในคู่มือการเล่นของภาคนี้ ท่าน ZUN ได้กำกับตัวชิลโน่ในหน้าจอด้วยเลข ⑨ และระบุว่า บากะ ที่แปลว่า โง่, บ้า ทำให้เธอถูกล้อเช่นนี้เรื่อยมา)
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : กำลังคิดจะทำชั่วอะไรสักอย่างอยู่ล่ะสิ ?
ชิลโน่ : แน่นอน !
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : ไม่เข็ดหลาบเลยน้า
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : ในโลกของฉันน่ะ, ชิลโน่ : แม้แต่ต้นไผ่ก็ยังแตกเป็นเสี่ยงๆ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ไม่มีพืชที่ชอบความเย็นหรอกนะ เรย์มุ : ไม่ว่าจะพูดที่ไหน, เธอก็เป็นผู้ถูกรังเกียจ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 6)สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
ชิลโน่ : เฮ้~อ มีแต่แถวนี้ที่ไม่ว่าจะเพ่นพ่านยังไงก็แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยน้า
???? : ตายจริง,
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : มีโยวเซย์ที่ไม่ค่อยเข้ากับดอกไม้อยู่ด้วยแฮะ
ชิลโน่ : ว่าไงนะ !
เรย์เซน : ก็ไม่ใช่การว่าร้ายอะไรนี่นา ?
เรย์เซน : เพราะดอกไม้อ่อนแอต่อความเย็น
เรย์เซน : แต่แหม, ที่จริงก็ไม่รู้ว่าดอกไม้ในตอนนี้มันอ่อนแอหรือว่ายังไงซะด้วยสิ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
ชิลโน่ : แค่ดอกไม้หนึ่งหรือสองดอก,
ชิลโน่ : เค้าจะทำให้เละเป็นชิ้นๆเลย
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : อื---ม, สุดแกร่งเลยนะ ชิลโน่ : ไม่คิดว่าจะแพ้ใครอยู่แล้ว เพราะงั้นคงถึงเวลาแล้ว, ชิลโน่ : ลองขยายอาณาเขตในการทำกิจกรรมดูดีกว่า ! |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : แค่ดอกไม้หนึ่งหรือสองดอกน่ะ, เรย์เซน : ไม่ว่าใครก็ทำให้เละเป็นชิ้นๆได้ทั้งนั้นแหละ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
ชิลโน่ : เห--- ที่แบบนี้มีบึงอยู่ด้วยเหรอเนี่ย,
ชิลโน่ : ค่อยคุ้มค่ากับที่ออกมาซะไกลหน่อย
ชิลโน่ : ไม่มีกบบ้างรึไงน้า
???? : ตื่นเต้นตื่นเต้น
ชิลโน่ : คิดว่าไม่รู้เหรอ ?
ชิลโน่ : ว่ามีใครบางคนตามมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : บึงนี้เป็นที่อาศัยของคางคกยักษ์
อายะ : เพราะงั้นระวังตัวไว้หน่อยดีกว่านะคะ ?
ชิลโน่ : อะไรเล่า
ชิลโน่ : เมื่อกี้ทำท่าเหมือนกำลังสนุกเลยนี่นา ?
อายะ : นั่นเพราะคิดว่า, ถ้าคุณค้นหากบและพยายามแกล้งมันล่ะก็,
อายะ : ต้องกลายเป็นเรื่องน่าสนใจแน่นอนเลยล่ะค่ะ (เพราะคางคกยักษ์จะโผล่มาลงโทษ)
ชิลโน่ : ไม่รู้ว่าอะไรของเธอ แต่ไม่ยอมกลายเป็นเรื่องน่าสนใจหรอก !
ชิลโน่ : มันเสียมารยาทนะ
อายะ : ถ้างั้นก็เชิญเลยค่ะ
อายะ : กรุณาสนุกให้เต็มที่โดยไม่ต้องสนใจฉันหรอกค่ะ
ชิลโน่ : จริงสิ !
ชิลโน่ : นึกเรื่องที่น่าสนใจยิ่งกว่าการแช่แข็งกบออกแล้ว !
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : ไงล่ะ ! ชิลโน่ : ยอมแล้วเรอะ อายะ : ยอมแล้วค่ะ ยอมแล้ว, อายะ : ทำร้ายกระบอกเสียงของสังคมอย่างพวกเราเนี่ย, อายะ : มันโหดร้ายนะคะ ชิลโน่ : ต่อไปกะว่าจะแกล้งกบเล่น, ชิลโน่ : เพราะรู้แล้วว่าในบึงนี้มีกบอยู่ไงล่ะ ! อายะ : ตื่นเต้นตื่นเต้น |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : ตายจริง, ฉันดันชนะไปซะได้ค่ะ อายะ : อุตส่าห์ออมมือเต็มที่แล้วแท้ๆ... ... อายะ : อย่างนี้ก็ไม่น่าสนใจน่ะสิคะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ยูกะ (Episode 8)สถานที่ : ทุ่งดวงตะวัน
ชิลโน่ : ทานตะวัน, ทานตะวัน, ท่านพระอาทิตย์ต้องวิ่งหนี~
ชิลโน่ : สุดยอดเลย
ชิลโน่ : ยังเป็นฤดูใบไม้ผลิแท้ๆ แต่ดอกทานตะวันเองก็บานสะพรั่งแล้ว
(เปิดเพลง BGM : เกนโซวเคียวในวันนี้และวันวาน ～ Flower Land)
???? : ตายจริง, คุณโยวเซย์ผู้น่ารักนี่นา
ชิลโน่ : เอะเฮะเฮะ~ พูดจริงป่าว ?
(คาซามิ ยูกะ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : ดอกทานตะวันของที่นี่ทุกต้น, ล้วนกำลังมองดูเธออยู่นะ
???? : มองแบบอยากจับดองใส่ขวดโหลเลยล่ะ
ชิลโน่ : จะว่าไป... ...
ชิลโน่ : รู้สึกเหมือนดอกทานตะวันมันมองมาทางนี้แฮะ
???? : มองอยู่จ้ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Flower Master สี่ฤดู
คาซามิ ยูกะ
Yuka Kazami
ยูกะ : แหม, ก็เธอเป็นเหมือนดวงตะวันเลยนี่นา
ชิลโน่ : อย่าเอาแต่พูดโกหกสิ
ชิลโน่ : เค้าคือภูตแห่งน้ำแข็งนะ ? จะเป็นดวงตะวันได้ไงล่ะ
ยูกะ : ดอกทานตะวันของที่นี่จะตอบสนองต่อผู้บุกรุกอย่างรุนแรงน่ะ
ยูกะ : ฉันเองก็อยากจะทำให้มันเงียบสงบ
ยูกะ : ก็เลยให้พวกดอกทานตะวันคอยสังเกตการณ์เอาไว้น่ะ
ชิลโน่ : ไม่รู้ว่าอะไรของเธอ... ...
ชิลโน่ : แต่ชักกลัวขึ้นมาหน่อยแล้วสิ
ยูกะ : เขาชอบพูดกันบ่อยๆว่า ยิงจนพรุนเป็นรังผึ้ง ใช่มั้ยล่ะ ?
ยูกะ : แต่ถ้าเป็นรังผึ้งน่ะ, อาจจะโดนผึ้งโจมตีสวนกลับมาก็เป็นได้
ยูกะ : เพราะงั้นฉันเลยอยากพูดว่า ยิงจนพรุนเป็นทานตะวัน
ยูกะ : ตรงที่มีเมล็ดทานตะวันอัดกันแน่น, มันดูคล้ายรังผึ้งซะด้วยสิ, กระสุนก็ทิ่มแทงอยู่เพียบเลยด้วย
ชิลโน่ : อึ๋ย~
ชิลโน่ : ดูเหมือนที่นี่จะไม่ใช่สถานที่ที่ควรมาซะแล้ว
ยูกะ : เอาล่ะ, เหล่าทานตะวันผู้น่ารักของฉันเอ๋ย !
ยูกะ : จงเอาโยวเซย์หลงฝูงมาทำเป็นเพื่อนซะ !
| ถ้าเล่นชนะ ชิลโน่ : จังหวะนี้แหละ หนีโลด---! ชิลโน่ : คราวหน้าอยากไปที่ที่มันเงียบสงบกว่านี้หน่อยน้า--- ยูกะ : ถ้าผลลัพธ์คือยอมหนีไป จะยังไงก็ได้ล่ะนะ ยูกะ : ท่าทางดอกทานตะวันจะยังบานต่อไปสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ ยูกะ : ถูกดอกไม้พวกนี้ปลุกปั่นล่ะสินะ ยูกะ : ถึงจะบอกว่าเป็นโยวเซย์ แต่ก็เหมือนแมลงเลยนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
ชิลโน่ : ถ้าเป็นที่นี่คงไม่มีใครสินะ ?
ชิลโน่ : เล่นสักหน่อยดีกว่า
ชิลโน่ : เอ๊ะ, ที่นี่มันสุสานนี่นา ?
ชิลโน่ : เอ้อ ช่างเถอะ, ซากุระก็สวยดีซะด้วย---
???? : โยวเซย์ที่เกลียดความหม่นหมองมาอยู่ในที่แบบนี้เนี่ย
???? : หาดูยากนะ
ชิลโน่ : อ๋า, มีใครมาเกะกะอีกแล้ว~
ชิลโน่ : นานๆทีให้ฉันได้เล่นคนเดียวมั่งเหอะ
???? : ตายจริง ขออภัยจ้ะ
ชิลโน่ : ไม่ว่าจะไปที่ไหน, ก็ต้องมีใครสักคนโผล่มา~
ชิลโน่ : เป็นเพราะถูกดอกไม้ปลุกปั่นจริงๆเหรอเนี่ย ?
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : จะบอกว่า, ตามหาสถานที่เล่น จนเผลอเข้ามาถึงเนินไร้ญาติ, สินะ
ชิลโน่ : แค่เดินทางไปในที่ที่ไม่เคยไปเท่านั้นแหละ
ชิลโน่ : ถึงซากุระจะสวยดี, แต่นี่มันสุสานนี่นา !
ชิคิ : มนุษย์ต้องตายในสักวันหนึ่งจ้ะ
ชิคิ : แม้ว่าคนตายจะไม่จำเป็นต้องมาที่สุสาน... ...
ชิคิ : แต่สุสานจำเป็นต้องมีอยู่เพื่อให้คนเป็นตระหนักถึงความตายของคนตาย
ชิคิ : ใช่แล้ว, สุสานคือสิ่งก่อสร้างสำหรับคนเป็นนั่นเองจ้ะ
ชิลโน่ : ไม่รู้ว่ายังไงหรอกนะ แต่ดูเหมือนจะมีคนที่เป็นยามเฝ้าสุสานอยู่ด้วยสินะ
ชิลโน่ : ไม่อยากอยู่ในสุสานซะด้วยสิ
ชิลโน่ : จะกลับแล้วอ่ะ !
ชิคิ : อุฮุฮุ, จงรอก่อน
ชิคิ : ฉันไม่ใช่ยามเฝ้าสุสานหรอกจ้ะ
ชิคิ : แค่มาเยี่ยมเยียนชิกัน(โลกนี้)เพราะคดีอื่นน่ะจ้ะ แต่ว่า... ...
ชิคิ : พอเจอโยวเซย์บาปหนาอยู่ที่นี่แล้ว, ก็ไม่อาจปล่อยไปได้หรอกนะจ๊ะ
ชิลโน่ : ถ้าไม่ใช่ยามแล้วเป็นอะไรล่ะ ?
ชิลโน่ : ที่นี่เป็นสุสานนะ... ...หรือว่า !
ชิคิ : ไม่ใช่ยูวเรย์(ผี)นะจ๊ะ ?
ชิคิ : เธอเป็นแค่โยวเซย์แท้ๆ แต่มีพลังที่แข็งแกร่งนะ
ชิคิ : แต่เพราะเหตุนั้นก็เลยออกมานอกอาณาเขตของตัวเองบ่อยๆสินะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะสร้างปัญหามากเกินไปหน่อยแล้ว
ชิลโน่ : ... ...
ชิคิ : หากปล่อยไว้อย่างนี้, เธออาจได้รับความเสียหายจนไม่อาจหายเป็นปกติได้ด้วยพลังของธรรมชาตินะ
ชิลโน่ : ไม่เป็นอย่างนั้นหรอกน่า,
ชิลโน่ : สุดแกร่งซะอย่าง !
ชิคิ : ที่กล่าวมานั้นมีความหมายถึง ความตาย นั่นเองจ้ะ
ชิคิ : หากเธอตาย, พวกฉันจะพิพากษาเธอแน่นอน
ชิคิ : ถึงตอนนั้น, จะได้ไปสวรรค์ หรือนรก... ...
ชิคิ : ก็ยังไม่อาจทราบได้แน่ชัดเลยนะ
ชิลโน่ : อะไรกัน... ...โดนเหมือนพวกมนุษย์แบบนั้น... ...
ชิลโน่ : มะ.. มาขู่กันแบบนี้น่ะไม่ได้ผลหรอก !
ชิคิ : เสียงลำธารสายน้อย, เสียงร้องของหมู่นก, เสียงเพลงของเหล่าแมลง
ชิคิ : แม้จะเป็นธรรมชาติ แต่ถึงเวลาตายก็ต้องตายนะจ๊ะ
ชิคิ : จงตระหนักไว้ซะว่า ความนิรันดร์นั้นไม่มีตัวตนในโลกของธรรมชาติ
ชิคิ : เธอน่ะ,
ชิคิ : จงสำนึกถึงการมีพลังมากเกินไปหน่อยเสียเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.6 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : การแพ้ฉันมันเป็นเรื่องธรรมดาจ้ะ ชิคิ : แต่ว่ามันไม่มีความหมายหรอกนะ ชิคิ : มาลุยกันต่อจนกว่าเธอจะเข้าใจเถอะจ้ะ |
บึงที่ตั้งอยู่กลางภูเขาโดยไม่ได้มีขนาดใหญ่มากมาย และกระทั่งชื่อก็ไม่มี
สายลมพัดผ่านอย่างเงียบสงบ, โดยไม่มีวี่แววของผู้คนเลยแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงมีเพียงดอกบัวเท่านั้นที่คอยกระเพื่อมน้ำ, ทำให้น้ำที่ใสมากต้องขุ่นขึ้น
อายะ 「วันนี้ไม่แกล้งกบเหรอคะ ?」
ชิลโน่ 「เธอก็รู้อยู่แล้วแท้ๆ~」
อายะ 「เรียนรู้แล้วสินะคะ
ว่าในบึงนี้มีคางคกยักษ์อยู่」
ชิลโน่ 「พอโดนเขมือบเข้าไปหนหนึ่ง ถึงไม่ชอบก็ต้องจำได้แหละ」
อายะ 「ถ้างั้นวันนี้มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ ?」
ชิลโน่ 「ไม่รู้เหมือนกัน, ที่นี่ก็เงียบสงบดีซะด้วยสิ
ยูวเรย์ก็บินไปมาแค่นิดเดียว แถมในบึงก็ไม่มีอะไรด้วย」
อายะ 「จะบอกว่ากลายเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวแล้วเหรอคะ ?
เป็นแค่โยวเซย์แท้ๆ」
ชิลโน่ 「พูดว่า เป็นแค่โยวเซย์แท้ๆ เนี่ยหมายความว่าไง !
เค้าเองก็มีหัวคิดนะ !」
อายะ 「มีของแบบนั้นด้วยสิน้า
งั้นมื้อเย็นของเมื่อวานคืออะไรกันนะ ?」
ชิลโน่ 「อื๋---อ มันคืออะไรหว่า ? ช่างมันเถอะ
ช่วงนี้กำลังลองคิดถึงเรื่องความตายดูน่ะ」
อายะ 「ความตาย, แหมแหม พูดเรื่องที่หาฟังได้ยากยิ่งเข้าไปใหญ่เลยนะคะเนี่ย
ถูกใครเป่าหูมาล่ะ」
ชิลโน่ 「บึงที่นี่เงียบสงบดี, ดอกบัวก็ให้บรรยากาศเหมือนไม่ใช่วัตถุของโลกนี้อย่างบอกไม่ถูกด้วย
เพราะงั้นเลยมาคิดอยู่ที่นี่, เกี่ยวกับเรื่องความตาย」
อายะ 「ยังเร็วเกินไปที่จะกลายเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวนะ
ก็แหม, ดอกไม้ยังคงบานต่อไปเรื่อยๆอยู่เลยค่ะ
ถ้าจากนี้ไปจะทำตัวอ่อนไหวขนาดนั้น, พอถึงเวลาร่วงโรยมันจะลำบากเอานะคะ ?
ประมาณว่าอยากแขวนคอ อะไรทำนองนั้น」
ชิลโน่ 「... ...นั่นสินะ
จะบานไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้, ถ้าไม่สนุกกับมันก็ขาดทุนแย่ !
เอาล่ะ, ไปแช่แข็งกบกันดีกว่า !」
อายะ (ตื่นเต้นตื่นเต้น)
ไม่รู้ว่าดอกไม้จะบานไปจนถึงเมื่อไหร่, ขณะเดียวกันก็ไม่รู้ว่าพวกโยวเซย์จะคงอยู่ในโลกนี้ได้ถึงเมื่อไหร่
หากดอกไม้เบ่งบานตามที่ตนต้องการ, โยวเซย์ก็คงสนุกได้ตามที่ตนต้องการกระมัง
ความตายของธรรมชาติคืออะไรงั้นหรือ, ตอนนี้เธอไม่อาจเข้าใจได้เลยแม้แต่อย่างเดียว
มันต่างจากการทำลายธรรมชาติของมนุษย์, และรู้สึกได้ถึงเสียงแว่วที่ไร้แก่นสารยิ่งกว่านั้น
เมื่อมนุษย์ตาย, จะถูกแบ่งแยกสถานที่ไป เช่น สวรรค์ นรก, ตามแต่บาปที่ได้ก่อไว้
บางกรณีก็ได้กลับไปเวียนว่ายตายเกิด
ธรรมชาติจะเป็นอย่างไรบ้างนะ, หากกลับชาติมาเกิดก็ไม่มีปัญหาอะไร
แต่หากถูกส่งลงนรกล่ะก็ โยวเซย์จะเป็นอย่างไรบ้างนะ ?
เธอจินตนาการถึงสิ่งน่ากลัว แล้วก็หยุดคิดแต่เพียงเท่านั้น
Congratulations ! Ending No. 6
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Lyrica's Story
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
|
|
|
Trumpeter วิญญาณหลอน
เมแลง ปริซึมริเวอร์
|
|
|
Violinist วิญญาณหลอน
ลูนาซ่า ปริซึมริเวอร์
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
ลิริก้า : เอาล่ะ, จะไปหาเจ้าพวกสีแดงเพื่อเริ่มการแสดง Solo ล่ะนะ--- ! (หมายถึง พวกเรมิเลียที่อยู่ในคฤหาสน์มารแดง)
???? : อะไรเนี่ย อะไรเนี่ย,
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : หนวกหูแต่เช้าเลยนะ
ลิริก้า : ยังไม่ได้เริ่มบรรเลงเลยนะ---
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : แค่มาอยู่แถวนี้ก็หนวกหูจะแย่อยู่แล้ว,
ชิลโน่ : ยังมาพูดว่า เดี๋ยวจะเล่นดนตรี อีกงั้นเหรอ !
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : บรรเลงดนตรีให้โยวเซย์ฟังเนี่ย, ลิริก้า : ไม่มีประโยชน์เลยสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : พวกที่เอะอะเสียงดังแต่เช้าน่ะ ชิลโน่ : มีแต่พวกโยวไคหรือไม่ก็คุณป้าเท่านั้นแหละ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 2-3)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
ลิริก้า : แถวนี้ไม่มีใครอยู่ให้ฉันบรรเลงดนตรีให้ฟังเลยน้า
???? : อ๊า---ให้ตายสิ !
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : ใครมาปล่อยเสียงดังที่น่ารำคาญอย่างบอกไม่ถูกในอาณาเขตของฉันเนี่ย ?
ลิริก้า : ฉันเองฉันเอง !
ลิริก้า : ส่วนเธอก็คือโคโทริ ! (แปลว่า นกน้อย และพ้องเสียงกับชื่อของนักร้องสาวชาวญี่ปุ่นชื่อดังหลายคน)
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : เจอเสียงรบกวนแบบนี้แล้วหมดอารมณ์ร้องเพลงเลยแฮะ
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : เธอร้องเพลง, ลิริก้า : ส่วนฉันก็บรรเลงดนตรีโดยไม่ใช้มือ ลิริก้า : ถ้าแข่งเรื่องความอึด, ฉันก็ต้องเหนือกว่าสิ ? |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : ในที่สุดก็เงียบสักที มิสเทีย : ทีนี้ก็ร้องเพลงได้เท่าที่ต้องการแล้ว~ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 2-3-4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ลิริก้า : แถวนี้หลงทางง่ายจังน้า
???? : อุ๊ย,
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : มีเด็กหลงทางหลงเข้ามาอีกแล้ว---
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
ลิริก้า : อืม.. ป่าไผ่ก็มีคนอยู่หลายประเภทสินะ
ลิริก้า : หลงทางอยู่ก็จริง, แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะมีเมฆอยู่เหนือศีรษะเสมอ
เทอิ : ถ้าบินได้ล่ะก็ จะลองบินดูก็ได้นะ
เทอิ : แต่ถ้าบินขึ้นไปในกลุ่มหมอกของป่าไผ่, ไม่รู้จะมีสัตว์ประหลาดแบบไหนอยู่บ้างซะด้วยสิน้า
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : อื---ม ลิริก้า : ไม่หนีขึ้นไปข้างบนจะดีกว่ามั้ยนะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : จะมีอะไรอยู่บ้างน้า เทอิ : เทนกุรึเปล่านะ ? หรือว่าจะเป็น... ... |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 3-4)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
ลิริก้า : บนพื้นพิภพเนี่ยเอะอะเสียงดังจังเลย---
ลิริก้า : ถ้าไม่กลับมาพักซะบ้างคงเหนื่อยแย่
???? : ตายจริง,
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : บนท้องฟ้าแบบนี้ก็มีอะไรบางอย่างอยู่ด้วยสินะ
ลิริก้า : อ๊า---ให้ตายสิ, ท่าทางจะเอะอะขึ้นอีกนิดแล้ว
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : เป็นวิญญาณที่ดูเหมือนจะเก็บงำความลับอะไรสักอย่างเอาไว้สินะ
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : อยู่บนท้องฟ้าก็ยังมีคนโผล่มาแบบนี้, ลิริก้า : ทำสมาธิไม่ได้เลยน้า |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : อะไรกัน, เรย์เซน : ท่าทางจะไม่ได้มีความลับอะไรใหญ่โตเลยนี่ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 4-5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
ลิริก้า : ทิวทัศน์บนพื้นพิภพเนี่ยแทนที่จะเป็นภาพดอกไม้ กลับเป็นภาพโยวเซย์, ไม่สิ ภาพยูวเรย์(ผี)เสียมากกว่า
???? : เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย,
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : พลัดหลงมาอยู่ในที่แบบนี้คนเดียว
ซาคุยะ : วันนี้ไม่ได้มาด้วยกันสามคนเหรอ ?
ลิริก้า : ไม่ได้พลัดหลงสักหน่อย
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ทางกลับไปยังท้องฟ้าคือบินตรงขึ้นไปข้างบนนะ
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : แค่ทางกลับไปยังท้องฟ้าน่ะรู้อยู่แล้วล่ะน่า |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : พวกวิญญาณแปลกๆ, ซาคุยะ : ก็ลงมาร่วมกับความวุ่นวายครั้งนี้ด้วยงั้นสิน้า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ลิริก้า : แถวนี้หลงทางง่ายจังน้า
???? : อ๊ะ, ปกติอยู่กันสามคน แต่วันนี้มาคนเดียว ?
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : เด็กหลงทางสินะ
ลิริก้า : ไม่ใช่สักหน่อย, "วันนี้มาคนเดียว" น่ะถูกต้องแล้ว
ลิริก้า : แต่ตอนนี้แค่หลงทางนิดหน่อยเท่านั้นแหละ
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : เพราะงั้นถึงได้บอกไงว่าเป็นเด็กหลงทาง จริงมั้ย ?
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : หมอกลงจัดอย่างกับจะมียูวเรย์(ผี)โผล่มาเลยแฮะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : แค่คนเดียวก็หนวกหูเพียงพอแล้ว |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ลิริก้า : แถวนี้หลงทางง่ายจังน้า
???? : อ๊ะ, เจอพอดีเลยว้อย
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : เรือนนิรันดร์อยู่แถวนี้รึเปล่า ?
ลิริก้า : กำลังถามทางจากฉันเหรอ ?
ลิริก้า : ฉันกำลังหลงทางอยู่นะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : งั้นเหรอ, ไม่ยิงก็ไม่ยอมบอกงั้นสินะ
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : ลงเป็นแบบนี้, ลิริก้า : ถ้าบินไปเรื่อยๆก็คงถึงจนได้ล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : อ้อ, นึกออกแล้วโว้ย มาริสะ : ฉันอยู่ในระหว่างเดินทางกลับจากเรือนนิรันดร์นี่หว่า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 6)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
ลิริก้า : บนพื้นพิภพเนี่ยวุ่นวายกว่าที่คิดอีกแฮะ
???? : อ้าว ?
???? : วันนี้มาคนเดียวเหรอ ?
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : แต่เอ๊ะ, รู้สึกว่าวันนี้จะไม่ได้เชิญมาบรรเลงดนตรีนี่นา... ...
ลิริก้า : อ้าว ?
ลิริก้า : การที่เธอกลับมาจากพื้นพิภพแบบนี้ก็หมายความว่า
ลิริก้า : ลงไปตรวจสอบสภาพของพวกดอกไม้ อะไรทำนองนั้นล่ะสิ
โยวมุ : มันก็ใช่อยู่หรอก, แล้วยังไงล่ะ
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
ลิริก้า : อยากให้เล่าต้นแบบเสียงที่น่าสนใจอย่างบอกไม่ถูกให้ฟังสักหน่อยน่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : มียูวเรย์อยู่มากมายจริงๆด้วยสิน้า ลิริก้า : หาต้นแบบเสียงคนเดียวจนเบื่อแล้วก็จริง, ลิริก้า : แต่จะเกิดเรื่องแบบนี้แค่เพียงครั้งคราวเท่านั้นซะด้วย ลิริก้า : ลองหาอะไรหลายๆอย่างอีกหน่อยดีกว่า |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : ต้นแบบเสียงงั้นเหรอ (คำว่า เนะตะ โดยทั่วไปหมายถึง ข้อมูลสำหรับทำข่าวหรือบทความ หรือวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร แต่ลิริก้าเอามาผสมใช้กับคำว่าเสียง ทำให้กลายเป็นคำที่แปลก ซึ่งคำผสมนี้อาจแปลเป็นแบบที่คนธรรมดาเข้าใจได้ง่ายว่า เรื่องราวหรือแรงบันดาลใจที่จะเอามาใช้แต่งเพลง) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
ลิริก้า : ว้าว--- เงียบสุดยอดเลย
ลิริก้า : มีบึงแบบนี้อยู่ด้วยล่ะ---
???? : แปลกดีนะ
???? : จะมาจัดงานแสดงสดกระทั่งในที่แบบนี้ด้วยเหรอคะ ?
ลิริก้า : ใครน่ะ ?
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : แต่ว่า, ข้อดีของที่นี่คือความเงียบสงบ
???? : ตัวเสียงดังอย่างคุณจะมาทำอะไรที่นี่มันก็เกินไปหน่อยนะ
ลิริก้า : อะไรกัน เทนกุหรอกเหรอ---
ลิริก้า : ฉันไม่ได้มาจัดงานแสดงสดหรอกน่า
???? : งั้นก็เป็นการแอบมาพักผ่อนเหรอคะ ?
???? : อยากเป็นข่าวเหรอคะ ?
ลิริก้า : มันอะไรล่ะนั่น
ลิริก้า : พวกฉันไม่ได้ทำกิจกรรมเพื่อให้เป็นข่าวในหนังสือพิมพ์ของเทนกุนะ
???? : พวกฉัน ?
???? : ตอนนี้มีคุณคนเดียวไม่ใช่เหรอคะ ?
ลิริก้า : อ้อ นั่นสินะ
ลิริก้า : ฉันน่ะ
ลิริก้า : ตอนนี้กำลังรวบรวมเสียงด้วยตัวคนเดียวอยู่
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : รวบรวมเสียงงั้นเหรอคะ, ถ้างั้นถึงมาสถานที่เงียบสงบแบบนี้ก็... ...
ลิริก้า : มันก็จริงน้า
ลิริก้า : แต่ว่า, Lucky แล้วล่ะ
ลิริก้า : เหมือนจะได้ยินเสียงฝ่าลมของเทนกุด้วยล่ะเอ้อ
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : เยี่ยม จำได้แล้วว้อย ! ลิริก้า : เสียงของเธอก็ด้วย อายะ : รวบรวมเสียงไปทำอะไรเหรอคะ ? ลิริก้า : จดจำหลายสิ่งหลายอย่างแล้วสร้างเสียงใหม่ขึ้นมาไงล่ะ ! ลิริก้า : ตอนนี้ดอกไม้กำลังบานอยู่, ลิริก้า : แต่ก็ได้ยินเสียงที่เลือนรางปะปนอยู่ด้วยใช่มั้ยล่ะ ? อายะ : เสียงที่เลือนราง, อ้อ, เสียงจากโลกภายนอกสินะคะ |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : จู่ๆก็ถูกจู่โจมอย่างกะทันหัน, อายะ : เลยเผลอตอบโต้กลับไปโดยไม่ยั้งคิดซะแล้วค่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ยูกะ (Episode 8)สถานที่ : ทุ่งดวงตะวัน
ลิริก้า : ที่นี่ก็สุดยอดไปเลย~
ลิริก้า : ดอกทานตะวันเต็มทุ่ง, แถมพวกยูวเรย์ยังเอะอะเสียงดังกว่าที่อื่นๆ
ลิริก้า : ท่าทางจะรวบรวมเสียงดีๆได้นะ~
(เปิดเพลง BGM : เกนโซวเคียวในวันนี้และวันวาน ～ Flower Land)
???? : เป็นวิญญาณที่เอะอะเสียงดังยิ่งกว่าตนอื่นเสียอีกนะ
ลิริก้า : มีใครคนอื่นอยู่ด้วยเหรอ ?
(คาซามิ ยูกะ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : มีสิ
???? : เธอน่ะเอะอะเสียงดังยิ่งกว่าวิญญาณจากภายนอกที่อยู่ที่นี่เสียอีกนะ
ลิริก้า : ก็มันเป็นงานนี่นา
ลิริก้า : แต่วันนี้มาคนเดียว เพราะงั้นจะไม่ทำให้หนวกหูเกินไปหรอก
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Flower Master สี่ฤดู
คาซามิ ยูกะ
Yuka Kazami
ยูกะ : ความเอะอะเสียงดังของเธอคือความเอะอะเสียงดังของเกนโซวเคียว
ยูกะ : เป็นเสียงที่ตายไปแล้ว
ยูกะ : เธอคงได้ยินสินะว่าพวกยูวเรย์ที่นี่กำลังพูดอะไรอยู่
ลิริก้า : อื---ม
ลิริก้า : ไม่เข้าใจเลยว่ากำลังพูดอะไรอยู่กันแน่น้า---... ...
ยูกะ : ดูสิ, ดอกทานตะวันเริ่มจับตามองเธอแล้วล่ะ
ยูกะ : วิญญาณที่สิงอยู่ในดอกทานตะวันก็เริ่มคิดว่าผู้ที่สามารถเข้าใจพวกตนได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วสินะ
ลิริก้า : เดี๋ยวสิเดี๋ยวสิ,
ลิริก้า : อะไรกันเนี่ย ดอกทานตะวันพวกนี้ !
ลิริก้า : ทำไมถึงหันมาทางฉันล่ะ--- !
ยูกะ : นั่นเพราะ, เธอเองก็เป็นวิญญาณเหมือนกันไงล่ะ
ยูกะ : ไม่ใช่แค่ที่นี่, ดอกไม้ทั้งหมดในตอนนี้ล้วนเป็นฝีมือของวิญญาณ
ยูกะ : วิญญาณในปีนี้ช่างเอะอะเสียงดังจริงนะ
ยูกะ : บางทีอาจจะเสียงดังยิ่งกว่าพวกเธอเสียอีกด้วยซ้ำ
ลิริก้า : พวก ?
ลิริก้า : วันนี้ฉันมาคนเดียวนะ... ...
ยูกะ : เอาล่ะ, เหล่าทานตะวันที่น่ารักของฉัน
ยูกะ : การแสดงสดของวิญญาณหลอนจะเริ่มแล้วนะ !
| ถ้าเล่นชนะ ลิริก้า : งานแสดงสดของวิญญาณหลอน, ลิริก้า : ในทุ่งดอกทานตะวันงั้นเหรอ--- ? ลิริก้า : แบบนั้นก็น่าสนุกดีน้า ยูกะ : จะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ ยูกะ : แต่รู้สึกว่า, การที่มีวิญญาณสิงสู่ในดอกทานตะวันน่ะ, ยูกะ : จะมีแค่ 60 ปีก่อน, ตอนนี้, และ 60 ปีหลังจากนี้เท่านั้นนะ |
ถ้าเล่นแพ้ ยูกะ : ยังหรอก ยังหรอก, ยูกะ : แบบนั้นทุกคนก็ยังไม่สนุกเต็มอิ่มน่ะสิ ยูกะ : เพราะว่าวิญญาณในดอกทานตะวันของที่นี่ ยูกะ : มันเอะอะเสียงดังไงล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
ลิริก้า : จะว่าไปแล้วก็ไม่เคยได้ยินเสียงของซากุระเลยแฮะ
ลิริก้า : ถูกความผิดปกติของดอกไม้ทำให้สับสน, จนลืมดอกซากุระไปซะสนิทเลย---
?? (A) : ดอกฮิกันซากุระและดอกฮิกันบานะกำลังเบ่งบาน
?? (A) : ดอกไม้ที่ไม่น่าจะเบ่งบานพร้อมกันในเนินไร้ญาติซึ่งเงียบสงบอยู่เสมอ (ฮิกันซากุระจะบานในฤดูใบไม้ผลิ ส่วนฮิกันบานะจะบานในฤดูใบไม้ร่วง)
?? (A) : ฮิกันบานะจะกระตุ้นให้คร่ำครวญถึงความตายสินะ
?? (A) : ฮิกันซากุระจะบรรเลงบทเพลงแห่งการตัดสินโทษสินะ
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
?? (A) : สำหรับที่นี่ต้องจัดว่าหาดูยากนะ, ที่พวกวิญญาณหลอนจะมาปรากฏตัวอย่างชัดเจนแบบนี้
ลิริก้า : คำว่า พวก อีกแล้ว, ก็บอกว่าวันนี้มาคนเดียวไงเล่า
?? (A) : ตายจริง, งั้นสองตนที่อยู่ข้างหลังนั้นเป็นตัวอะไรเหรอ ?
?? (B) : อ๊ะ ?
?? (B) : อย่าบอกสิ~
?? (C) : อุตส่าห์แอบตามมาเงียบๆแท้ๆ... ...
ลิริก้า : เอ๊ะ !?
ลิริก้า : พวกพี่มาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย !?
(ลูนาซ่า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
ลูนาซ่า : มองอยู่ตลอดตั้งแต่แรกนั่นแหละ
(เมแลง ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
เมแลง : เห็นว่ากำลังทำเรื่องน่าสนใจก็เลยตามมาอย่างลับๆน่ะ
?? (A) : เอ้า, เหล่าวิญญาณสามตนที่แสนหนวกหู (ล้อสำนวนที่ว่า สามสาวโผล่มาก็หนวกหูทันที)
?? (A) : กระทั่งในสุสานแบบนี้ก็จะจัดงานแสดงสดสินะจ๊ะ
ลิริก้า : อะไรกันเล่า---
ลิริก้า : ถ้าจะตามมาก็บอกกันแต่แรกก็ได้นี่นา !
ลูนาซ่า : ถ้ามีอันตรายก็ตั้งใจว่าจะออกมานะ
เมแลง : ใช่ใช่
เมแลง : เหมือนกับตอนนี้ไง
ลิริก้า : เหมือนกับตอนนี้ ?
?? (A) : วิญญาณที่อยู่ที่นี่คือวิญญาณของมนุษย์จากโลกภายนอก
?? (A) : ซึ่งตอนนี้กำลังใช้ดอกไม้เป็นที่พึ่งพิง
?? (A) : พวกเธอเป็นวิญญาณมาตั้งแต่เกิด
?? (A) : สิ่งที่เคยเป็นที่พึ่งพิงก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
?? (A) : ใช่แล้ว, พวกเธอน่ะมีตัวตนที่คลุมเครือเกินไปหน่อยแล้ว
ลิริก้า : ... ...
?? (A) : หากปล่อยไว้อย่างนี้, พวกเธอคงจะคลุ้มคลั่งหรือดับสูญไปเป็นแน่
?? (A) : พวกเธออาจจะไม่ต้องรับการพิพากษาก็จริง, แต่จะทอดทิ้งไปเลยก็น่าสงสาร... ...
ลิริก้า : เธอเป็นใครกันแน่ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ฉันคือผู้พิพากษาความผิดของผู้ตาย,
ชิคิ : ผู้พิพากษาแห่งขุมนรก
ชิคิ : หากพวกเธอยังปรารถนาที่จะสนุกสนานกับการบรรเลงดนตรีมากยิ่งกว่านี้ล่ะก็,
ชิคิ : ต้องฟังคำตักเตือนของฉันนะจ๊ะ
ลิริก้า : พูดอะไรของเธอน่ะ
ลิริก้า : พี่คะ, ไม่จำเป็นต้องฟังคนพรรค์นี้หรอก
เมแลง : ใช่ใช่
เมแลง : พูดว่า ตักเตือน เนี่ย, อย่างกับพวกลัทธิต้มตุ๋นเลยนะ !
ลูนาซ่า : นั่นสิ, นะ
ชิคิ : วิญญาณที่ปราศจากที่พึ่งพิงนั้นไม่เสถียรอย่างมาก
ชิคิ : การที่พวกเธอทำเหมือนกับว่าเครื่องดนตรีเป็นที่พึ่งพิงนั้น
ชิคิ : จริงๆแล้วเป็นสิ่งที่ผิด
ชิคิ : ที่พึ่งพิงของพวกเธอคือมนุษย์ที่ให้กำเนิดพวกเธอต่างหาก (รายละเอียดตาม ลิงค์นี้)
ชิคิ : และ, มนุษย์คนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว
ชิคิ : ถ้าไม่อยากดับสูญไปล่ะก็, ก่อนอื่น, ต้องคิดทบทวนถึงเหตุผลในการคงอยู่ของตัวเองนะจ๊ะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.7 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : สองคนข้างหลังยังลังเลที่จะโจมตีสินะ ชิคิ : ถ้าเช่นนั้น, อย่างน้อยก็ยังพอจะมีความเป็นไปได้ ชิคิ : โลกนี้คือโลกแห่งการหลง ชิคิ : จงตัดขาดจากความหลงนั้นเสียเถอะ |
ทุ่งดอกทานตะวัน, แม้ไม่มีสายลม แต่ความเหลืองอร่ามของมันก็ทำให้รู้สึกได้ถึงความคับคั่งจอแจ
อันที่จริงแล้วมันต้องเป็นทิวทัศน์ที่ทำให้รู้สึกร้อนด้วย (เพราะดอกทานตะวันจะบานในฤดูร้อน), แต่ในความเป็นจริงนั้น ตอนนี้ยังเป็นฤดูใบไม้ผลิอยู่เลย
เย็นสดชื่น, เธอคิดว่า หากสามารถสนุกสนานกับดอกทานตะวันได้อย่างสบายตัวขนาดนี้ล่ะก็, ปล่อยดอกไม้ไว้อย่างนี้ก็ไม่เลว
ลิริก้า 「ให้ตายสิ, ไม่นึกมาก่อนเลยว่าตอนนั้นพวกพี่จะโผล่ออกมานะ---」
เมแลง 「ก็ออกไปคนเดียวทั้งๆที่ไม่ค่อยได้ทำนี่นะ
นี่ก็เพราะเป็นห่วงหรอกนะเอ้อ」
ลิริก้า 「แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ช่วยจนถึงตอนท้ายสุดนี่นา---
ปล่อยให้ผู้หญิงจอมเทศน์แบบนั้นมาเจอกับฉันตัวคนเดียวซะได้... ...」
ลูนาซ่า 「แหม, อยากให้ช่วยหรอกเหรอ
อุตส่าห์ไปจนถึงที่นั่นด้วยตัวคนเดียว, แล้วจะให้ช่วยแค่ตอนสุดท้ายมันจะดีเหรอ ?」
ลิริก้า 「อู---」
ลูนาซ่า 「เป็นเพราะไม่รู้สึกว่าคนๆนั้นจะจับลิริก้ากินด้วยล่ะนะ... ...」
เมแลง 「ใช่ใช่, ต้องเป็นคนพิลึกที่ชอบการเทศนาแน่ๆเลยล่ะ」
ลิริก้า 「เพราะเงี้ย, ถึงได้เจ็บตัวจนได้ไงเล่า
อีกอย่าง, ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องถูกเทศน์ด้วย---」
ลูนาซ่า 「อย่าไปทำให้คนๆนั้นโกรธจะดีกว่านะ
ดวงตานั้นคือดวงตาที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง」
เมแลง 「ใช่ใช่, เป็นดวงตาที่ต่อให้โกหกก็จะจับได้ในทันทีเลยล่ะ
ลิริก้าพยายามจะพูดอะไร, ก็รังแต่จะทำให้สถานการณ์มันแย่ลงเปล่าๆ」
ลิริก้า 「ว่าไปแล้วก็รู้สึกกลัวดวงตานั่นอยู่นิดหน่อยล่ะน้า」
ลูนาซ่า 「เอ้า, ได้เวลาเปิดม่านแล้ว」
เมแลง 「วันนี้เป็นการแสดงสดของวิญญาณหลอนที่นำมามอบแก่ทุกท่านในทุ่งดอกทานตะวันค่ะ」
ลิริก้า 「ขอมอบพลังที่ทำให้รู้สึกว่า, ถ้าได้เกิดใหม่ล่ะก็, คราวนี้แหละต้องรอดให้ได้ !」
ลูนาซ่า 「มาลุยกันให้เต็มที่ในวันนี้และที่นี่กันเถอะ !」
เมแลง 「ก่อนอื่นก็เพลงแรก
『ตากศพรอบสอง』」 (เป็นพิธีศพชนิดหนึ่งของญี่ปุ่น เป็นการปล่อยให้ศพตากแดดตากลมจนเน่าเปื่อยสลายไป)
ลิริก้า 「บทเพลงสรรเสริญการเวียนว่ายตายเกิดเพลงใหม่, ผลงานของฉันเองค่า---」
ยูวเรย์ในดอกทานตะวัน เมื่อเจอสิ่งนี้เข้าก็ครึกครื้นขึ้นมาจนถึงระดับที่น่าสงสัยว่าใช่ยูวเรย์แน่รึเปล่า
มนุษย์มารวมตัวกันที่ใต้ต้นซากุระ, จากนั้นก็เริ่มเอะอะเสียงดัง
ทว่า, อันที่จริงแล้ว ซากุระเป็นดอกไม้ที่มีความหมายถึงน้ำหนักของบาปและความไร้แก่นสารต่างหาก
ดอกไม้ที่เข้ากับความอึกทึกครึกโครมได้เท่ากับดอกทานตะวันก็ไม่น่าจะมีอีกแล้ว
ในตอนที่เอะอะเสียงดังนี่ล่ะที่จะรู้สึกถึงการคงอยู่ได้ดีที่สุด
วิญญาณหลอนนั้น, อาจดับสูญไปหากไม่ทำตัวให้เอะอะเสียงดังก็เป็นได้
ถ้าอย่างนั้นเหตุผลในการคงอยู่ของวิญญาณหลอนคืออะไรกันแน่นะ
นั่นเป็นสิ่งที่ต้องสอนให้มนุษย์ที่ความรู้สึกช้ารู้ว่า แม้แต่ในสิ่งของก็ยังมีวิญญาณสิงสถิตอยู่
หลักฐานคือดอกทานตะวันตอบสนองต่อการบรรเลงดนตรีของพวกเธอและโยกต้นตามไปด้วย
ดอกทานตะวันเป็นที่สิงสถิตของวิญญาณที่ร่าเริง, และกำลังฟังการบรรเลงดนตรีของพวกเธออยู่
ไม่เพียงแต่ดอกทานตะวันเท่านั้น, ทั้งสุซุรัน ซากุระ ฮิกันบานะ ล้วนมีวิญญาณสิงสถิตอยู่
ด้วยเหตุนี้, พวกเธอจึงคิดว่าจากนี้ไปจะเดินสายจัดงานแสดงไปทั่วๆ
Congratulations ! Ending No. 7
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Mystia's Story
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
มิสเทีย : ถ้าดื่มน้ำดิบ~จะปวดท้อง~♪
มิสเทีย : ถ้าดื่มน้ำทะเลสาบ~จะไปแม่น้ำซันสึ~♪ (แม่น้ำที่กั้นระหว่างโลกนี้กับโลกหน้า) (พูดง่ายๆก็คือ ดื่มแล้วจะตาย)
???? : อะไรกันอะไรกัน ?
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : ตัวส่งเสียงหนวกหูมาแล้วสินะ
มิสเทีย : หรือว่าจะเป็นโยวเซย์ ?
มิสเทีย : เพลงของฉันมีไว้ใช้เรียกมนุษย์นะ !
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : แล้วคิดจะมาเรียกใครที่ผิวทะเลสาบแบบนี้หา !
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : ที่นี่ก็พลาดสินะ มิสเทีย : ไม่มีมนุษย์, แถมยังไม่สนุกเท่าไรด้วย |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : ช่วงนี้ทุกคนแปลกไปนะ ชิลโน่ : เป็นเพราะฤดูใบไม้ผลิรึไงน้า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 2-3)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มิสเทีย : ตะแลทตะแลทตะแลทต้า, Dance ของกระต่าย~♪
???? : ตะแลทตะแลทตะแลทต้า, Dance ที่น่ารัก~♪
(ล้อเพลง Dance ของกระต่าย ของนักร้องชาวญี่ปุ่น)
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : การปรากฏตัวของนกผีที่ร่าเริงสุดๆสินะ
มิสเทีย : ไม่ได้เรียกกระต่ายมานะ
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : ก็เธอร้องเพลงของกระต่ายไม่ใช่เหรอ
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : บินไปที่ไหนทิวทัศน์ก็ไม่เปลี่ยนเล้---ย |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : อย่างนกกระจอกน่ะ, เทอิ : ไม่แบ่งโชคดีให้หรอกนะ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
มิสเทีย : เหนือท้องฟ้าคือยุคของ Mach ~♪ (Mach = ความเร็วเสียง)
มิสเทีย : รู้สึกได้ถึงรสชาติของการเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตก~♪ (เกิดขึ้นในช่วงต้นยุคเมย์จิ ซึ่งใกล้เคียงกับตอนที่เกนโซวเคียวถูกปิดผนึก)
???? : หาดูยากน้า
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : การที่นกตัวเล็กแบบนี้จะบินขึ้นมาจนถึงเหนือเมฆเนี่ย
มิสเทีย : อ้าว ?
มิสเทีย : ก็ว่ามันสดใสแปลกๆ ที่แท้มาถึงเหนือเมฆแล้วเหรอเนี่ย
มิสเทีย : มิน่าปีกถึงได้เย็นแบบนี้~♪
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : อยากแพ้ในการประลองเสียงเพลงสินะ ?
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : เหนือเมฆแบบนี้, มิสเทีย : ไม่น่าจะมีมนุษย์เดินทางผ่านมาได้เลยไม่ใช่เหรอ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : อา, เสียงนกร่วงแหวกลมเนี่ย, ลิริก้า : ก็เป็นเสียงมายาที่วิเศษไปเลยนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 3-4)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
มิสเทีย : พอนอน---ไปไม่กี่ครั้ง---, ก็ถึง---ปีใหม่---♪
???? : ได้ยินเพลงที่เริ่มร้องเร็วเกินควร... ...
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : เพิ่งจะฤดูใบไม้ผลิ, ถ้าไม่นอนให้เยอะๆก็ไม่ถึงปีใหม่หรอกนะ,
โยวมุ : ว่าแต่ได้ยินเสียงเพลงมาจากที่ไหนกันนะ ? (ล้อมุขมองไม่เห็นนกกระจอกของยูยูโกะในภาค 8)
มิสเทีย : ไม่หรอก, มนุษย์น่ะหลับแค่ครั้งเดียวก็ถึงปีใหม่แล้ว !
โยวมุ : อื๋อ, สัตว์ประหลาดชนิดหนึ่งสินะ !
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : ถ้าหลับบนถนนเส้นนี้สักครั้งล่ะก็, มิสเทีย : จะไม่ตื่นจนกว่าจะถึงปีใหม่ครั้งหน้าเลยนะ--- |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : อะไรกัน, นกหรอกเหรอ... ... โยวมุ : รีบเกินไปจนพลาดซะได้ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 3-4)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
มิสเทีย : พูดว่าอะไรนะ, คุณกระต่าย~♪ (ล้อบทพูดในนิทานเรื่องกระต่ายกับเต่า)
???? : ใครน่ะ... ...?
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงสนทนาที่คล้ายกับการร้องเพลงยังไงชอบกล... ...
มิสเทีย : สิ่งมีชีวิตที่หมอบคลานอยู่บนพื้นพิภพน่ะ, ไม่มีทางต่อกรกับสิ่งมีชีวิตที่บินบนท้องฟ้าได้หรอก
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : การจู่โจมแบบสายฟ้าแลบของนกตัวน้อย !?
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : ไม่มีมนุษย์ผ่านมาเลยน้า... ... |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : นกผีแถวนี้ก็ถูกปลุกปั่นสินะ เรย์เซน : วันนี้กินนกหม้อไฟดีมั้ยนะ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มิสเทีย : โยวเซย์เคียว(ดินแดนภูต)ที่ถูกความเศร้าปกคลุม~
มิสเทีย : ถูกกลบฝังด้วยดินดำอันแสนอุดมสมบูรณ์~♪
???? : Rock จริงนะ
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : แต่ว่า, น่ารำคาญไปหน่อยว่ะ
มิสเทีย : ถึงจะพูดว่าน่ารำค้านน่ารำคาญแต่ก็เงียบนะ~ (ล้อวลีที่ว่า ถึงจะพูดว่าเกลี๊ยดเกลียดแต่ก็รักนะ)
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : น่ารำคาญ หุบปากซะ !
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : ถ้าอยากฟังเพลงเงียบๆล่ะก็, มิสเทีย : ไปอ่านพระไตรปิฎกจะดีกว่านะ ! |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : อุตส่าห์ตั้งใจจะมาเอะอะเสียงดังในงานชมดอกไม้แท้ๆ, มาริสะ : แต่โดนชิงตัดหน้าแบบนี้เป็นใครก็ต้องเสียอารมณ์ล่ะนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
มิสเทีย : คน, คน, คน !
มิสเทีย : จงลักพาตัว~มนุษย์~♪
???? : ฤดูใบไม้ผลิเนี่ยน้า
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : แม้แต่พวกโยวไคก็ยังมีแต่โยวไคเพี้ยนๆสินะ
มิสเทีย : การกินมนุษย์เป็นหน้าที่ของโยวไค !
มิสเทีย : ว่าแต่เธอเป็นมนุษย์สินะ ?
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : น่าเสียดายนะ, แต่ฉันเป็นเมดผู้กำราบโยวไคน่ะ
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : เมดงั้นเหรอ.. น่าเสียดายจัง มิสเทีย : ถ้าเป็นมนุษย์ก็ดีสิน้า |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : เกนโซวเคียวที่ถูกปกคลุมด้วยดอกไม้เหล่านี้ ซาคุยะ : พอคิดว่าจะมีแต่โยวไคแบบนี้แล้ว, ซาคุยะ : ช่างชวนให้รู้สึกเหนื่อยหน่ายจริงๆเลยแฮะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มิสเทีย : จงหลีกทาง จงหลีกทาง ให้คุณนกผู้ทรงพลัง~♪ (ล้อกลอนใบไม้ผลิที่ว่า.. ลูกนกกระจอกเอ๋ย จงหลีกทาง จงหลีกทาง คุณม้ากำลังจะผ่านทาง)
???? : อะไรล่ะนั่น
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ร้องเพลงไม่น่าฟังตั้งแต่กลางวันเลยนี่นา
มิสเทีย : งานชมดอกไม้กับเพลงเป็นของคู่กันไงล่ะ~♪
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : อย่ามาตอบคำถามด้วยการร้องเพลงนะ
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : การเข้ามาในระยะที่ได้ยินเสียงเพลงของฉันน่ะ, มิสเทีย : คือสาเหตุที่ทำให้เธอพ่ายแพ้ไงล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : คุณนกจนแต้มแล้ว~♪ เรย์มุ : อุ๊ย, ร่วงไปซะแล้ว |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
มิสเทีย : มาแถวนี้จนเบื่อแล้วสินะ~♪
???? : แปลกจริงนะ
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ไปที่ไหนก็แทบไม่เห็นความแตกต่างของเหตุวิปลาสเลย... ...
เรย์มุ : เอ๊ะ, นก ?
มิสเทีย : ใช่แล้ว, ไปที่ไหนก็แทบไม่ต่างกันเลย~
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : ให้ตายสิ, นกบ้าง โยวเซย์บ้าง กระต่ายบ้าง... ...
เรย์มุ : มีแต่ไอ้พวกนี้ทั้งนั้นเลย !
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : ถ้าไปที่ไหนก็แทบไม่ต่างกันล่ะก็, มิสเทีย : ลองไปในสถานที่ที่ปกติแล้วจะไม่ไป ก็น่าสนใจดีนะ~ มิสเทีย : ถึงแม้ว่าปกติแล้วจะไม่มีมนุษย์เลยไม่ไปก็เถอะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ไม่ใช่แถวนี้สิน้า เรย์มุ : สถานที่ที่มีตัวการก่อเหตุวิปลาสอยู่เนี่ย... ... |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เมดิซึน (Episode 7)สถานที่ : เนินนิรนาม
มิสเทีย : แม้ปีกมีแผลจนร่วงลง~♪
มิสเทีย : ก็จงอย่าได้หลับนอนในที่แห่งนี้~ความฝันแห่งสุซุรัน~♪
???? : เอะอะเสียงดังจริงนะ
(เมดิซึน เมแลนคอลลี่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Sweet Poison ตัวน้อย
เมดิซึน เมแลนคอลลี่
Medicine Melancholy
เมดิซึน : คนที่เข้ามาในสวนดอกไม้พร้อมกับร้องเพลงเนี่ย,
เมดิซึน : มีแต่พวกโรคจิตไม่ก็พวกวิปริตเท่านั้นแหละ
มิสเทีย : มีคนมาก่อกวนการร้องเพลงมากเกินไปแล้ววว
มิสเทีย : ถ้าไม่ร้องต่อเนื่องแล้วจะตาย มันก็เลยช่วยไม่ได้นี่นา
เมดิซึน : โกหกทั้งเพ
เมดิซึน : มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงล่ะ
เมดิซึน : อีกอย่าง, พวกที่พูดแบบนั้นน่ะมักจะเป็นพวกที่ร้องเพลงได้ไร้แก่นสารยิ่งกว่าใครๆ
เมดิซึน : มันอะไรกันน่ะ เจ้าเพลงที่ดุดันนั่น
เมดิซึน : มันอะไรกันน่ะ เจ้าเพลงที่ร่าเริงนั่น
มิสเทีย : เพลงคือแหล่งกำเนิดของความร่าเริงนะ
มิสเทีย : ก็ถ้าร้องเพลงเศร้ามันก็จะสะเทือนอารมณ์นี่นา
มิสเทีย : ยิ่งเพลงที่ทำให้อยากฆ่าตัวตายน่ะยิ่งรับไม่ได้ใหญ่เลย !
เมดิซึน : แต่ว่า---ฟังแล้วมันเหนื่อยนี่นา---เพลงของเธอน่ะ
มิสเทีย : งั้น, จะร้องเพลงที่ช่วยเติมความร่าเริงให้ละกันนะ
มิสเทีย : พิษของสุซุรัน~♪
เมดิซึน : อย่าร้องนะ !
มิสเทีย : ซึมเข้าสู่ปีกที่มีบาดแผล~... ...
มิสเทีย : เอ๊ะ, อ๊ะ, อ้าว---... ...
(เปิดเพลง BGM : Poison Body ～ Forsaken Doll)
เมดิซึน : ฮุฮุฮุ, ในที่สุดพิษก็ซึมเข้าไปจนได้สินะ
เมดิซึน : ปีกขนาดใหญ่ที่ติดพิษได้ง่าย, กับการเคลื่อนไหวอย่างลุกลี้ลุกลนโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ทำให้สถานการณ์แย่ลงไปทุกทีๆ
เมดิซึน : เอาล่ะ, จงถูกโอบล้อมด้วยความอ่อนโยนของพิษในเนินสุซุรันแล้วหลับไปซะเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : เอาล่ะ, ต้องรีบเผ่นแล้ว--- ! มิสเทีย : ที่นี่เต็มไปด้วยพิษจนอันตรายชะมัด--- ! เมดิซึน : แล้วเธอมาทำอะไรเหรอ ? เมดิซึน : ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครเลยนี่นา ? มิสเทีย : ไม่เกี่ยวหรอก ! |
ถ้าเล่นแพ้ เมดิซึน : ถ้าพิษซึมเข้าถึงระบบประสาท, เมดิซึน : ต้องร้องเพลงที่ไร้แก่นสารออกมาแน่ๆเลย |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ยูกะ (Episode 8)สถานที่ : ทุ่งดวงตะวัน
มิสเทีย : ดอกทานตะวันหมุนหมุน ดอกทานตะวันหมุนหมุน,
มิสเทีย : ดอกทานตะวันหมุนหมุน พุ่งชน~♪
???? : ย่างนกแบบ Spicy ณ ที่ตรงนั้น~♪
มิสเทีย : ใครน่ะ !
มิสเทีย : มาต่อเพลงของคนอื่นแบบนี้
(คาซามิ ยูกะ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : ตายจริง ขอโทษจ้ะ
???? : เห็นว่ากำลังร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี เลยร้องเพลงต่อไปเสียแล้ว
มิสเทีย : ไอ้ที่จะถูกย่างแบบ Spicy น่ะคือมนุษย์ต่างหากล่ะ--- !
มิสเทีย : ว่าแต่เธอรู้เหรอว่าทำไมถึงต้องร้องต่อว่า Spice น่ะ ?
(เปิดเพลง BGM : เกนโซวเคียวในวันนี้และวันวาน ～ Flower Land)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Flower Master สี่ฤดู
คาซามิ ยูกะ
Yuka Kazami
ยูกะ : อุฮุฮุ
ยูกะ : เป็นเรื่องเล่าที่สืบต่อกันมาแต่ครั้งโบราณน่ะ
ยูกะ : เพลงที่เธอร้องน่ะ, ไม่ได้มาจากตัวเธอ แค่จับเอาเสียงที่หม่นหมองมาแต่งเพลงเท่านั้น
ยูกะ : ดังนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าต้องร้องอะไรต่อไปไงล่ะ
มิสเทีย : อะไรนะ---?
มิสเทีย : นี่มันเพลงที่ฉันแต่งเองนะ---?
ยูกะ : หลักฐานก็คือ มันสามารถคาดเดาได้ว่าท่อนต่อไปจะร้องว่าอะไรไงล่ะ ?
ยูกะ : ดอกทานตะวันหมุนหมุน ดอกทานตะวันหมุนหมุน... ...
มิสเทีย : นั่นน่ะมันเป็นท่อนฮุคก็เลยต้องวน Loop น่ะ
ยูกะ : เอ้า, มองดูรอบๆสิ,
ยูกะ : ดอกทานตะวันหมุนหมุน... ...
มิสเทีย : หวา !
มิสเทีย : ดอกทานตะวันมัน.. ดอกทานตะวันมัน--- !
ยูกะ : เอาล่ะ, นึกถึงท่อนต่อไปอีกครั้งสิ
ยูกะ : ชะตาของเธอถูกลิขิตเอาไว้ในนั้นนั่นแหละ
| ถ้าเล่นชนะ มิสเทีย : ที่นี่ก็ไม่ได้~ มิสเทีย : ต้องรีบเผ่นแล้ว~ ! ยูกะ : เธอน่ะ, มาทำอะไรที่นี่ล่ะ ? มิสเทีย : แค่บินร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์เท่านั้นเอง~ ยูกะ : ร้องเพลงในสภาพอย่างนั้น, ยูกะ : แล้วเก็บเอาเสียงของวิญญาณมายำใหญ่... ... ยูกะ : เดี๋ยวต้องมีคู่ต่อสู้ที่เธอรับมือไม่ไหวปรากฏตัวออกมาแน่ ยูกะ : ไปดีมาดีนะ มิสเทีย : เผ่นล่ะ~ |
ถ้าเล่นแพ้ ยูกะ : ดอกทานตะวันหมุนหมุน พุ่งชน~♪ ยูกะ : ย่างนกแบบ Spicy ณ ที่ตรงนั้น~♪ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
มิสเทีย : ซากุระ~, ซากุระ~♪
มิสเทีย : เพียงทอดสายตามองจากศาลเจ้าหรือเนินเขา~♪ (ล้อเพลงที่ว่า.. ซากุระซากุระ เพียงทอดสายตามองจากทุ่งหญ้าป่าเขาหรือหมู่บ้าน)
???? : จงเกลียดชังบาป หาใช่มนุษย์
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ซากุระม่วงคงต้องใช้เวลายาวนานอย่างไรสิ้นสุดในการปลดปล่อยผู้คนจากบาป
ชิคิ : ดอกซากุระที่ร่วงโรยอย่างต่อเนื่อง,
ชิคิ : นี่คือ, การร้องไห้ของซากุระ,
ชิคิ : เพราะมีคนบาปอยู่มากเกินไปจ้ะ
มิสเทีย : หมอกบางหรือเมฆกันหนอ~ที่ส่งกลิ่นอยู่ในฮิกัน♪
ชิคิ : ฟังที่คนอื่นพูดบ้างสิ !
ชิคิ : คนเขากำลังพูดเรื่องดีๆอยู่นะ
มิสเทีย : อ้าว ?
มิสเทีย : มีใครอยู่ด้วยเหรอ ?
ชิคิ : ซากุระที่นี่ตามปกติแล้วจะไม่บานในฤดูนี้นะจ๊ะ
ชิคิ : อีกอย่าง, ที่นี่คือเนินไร้ญาติ
ชิคิ : ซากุระเหล่านี้ไม่ได้มีไว้เพื่อเชยชมหรอกนะจ๊ะ
ชิคิ : เพลงของเธอน่ะ, เป็นเสียงรบกวนที่ไม่เข้ากับที่นี่เลยสักนิด
มิสเทีย : อะไรเล่า
มิสเทีย : ไปที่ไหนก็ร้องเพลงไม่ได้
มิสเทีย : เหตุดอกไม้วิปลาสอะไรไร้ความร่าเริงสดใสชะมัดเลย
ชิคิ : เธอน่ะ, ไม่เข้าใจพลังที่มีอยู่ในเพลงของตัวเองเลย
ชิคิ : เพลงน่ะ, บางครั้งก็ทำให้วิญญาณสงบ, บางครั้งก็กระตุ้นมัน
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะสร้างความวุ่นวายมากเกินไปหน่อยแล้ว
มิสเทีย : ... ...
ชิคิ : หากร้องเพลงต่อไปโดยไม่คิดอะไรอย่างนี้ล่ะก็,
ชิคิ : เหล่าวิญญาณโดยรอบคงเพี้ยนกันไปหมดแน่
ชิคิ : อีกอย่าง, นี่อาจเกี่ยวพันไปถึงบาปครั้งใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยก็เป็นได้
มิสเทีย : ค.. คิดจะเทศน์งั้นเหรอ ?
มิสเทีย : ของแบบนั้นมันไม่เข้าหัวหรอก !
ชิคิ : นั่นสิเนอะ
ชิคิ : เธอเป็นนก, และสมองของนกก็มีขนาดเล็ก
ชิคิ : คงต้องมอบการสั่งสอนให้นิดหน่อยล่ะนะ
ชิคิ : ภายใต้ซากุระม่วงนี้,
ชิคิ : จงร้องเพลงส่งวิญญาณให้ได้สักเพลงเถอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.8 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : ซากุระม่วงร่วงโรย... ... ชิคิ : บาปได้รับการอภัย, ทีละน้อย... ... |
ศาลเจ้าฮาคุเรย์ซึ่งตั้งอยู่ ณ พรมแดนระหว่างเกนโซวเคียวกับโลกภายนอก
ปัจจุบัน, ดอกไม้ทั่วเกนโซวเคียวกำลังเบ่งบานเท่าที่มันต้องการ
แน่นอนว่า, ซากุระของศาลเจ้าก็ไม่ได้อยู่ในข้อยกเว้น
และหากกล่าวถึงสิ่งที่จะจัดขึ้นในศาลเจ้าที่มีซากุระบานขนาดนี้ล่ะก็... ...
มิสเทีย 「อา---, ซา---กุระ---, ซากุระ---ร่วงโรย ♪」
เรย์มุ 「ชมดอกไม้โดยไม่ร้องเพลงไม่ได้เหรอ ?」
มิสเทีย 「ชมดอกไม้โดยไม่ร้องเพลงน่ะ นึกภาพไม่ออกเลยนะ---」
มาริสะ 「ส่งเสียงดังยิ่งกว่าทุกทีอีกแฮะ
ใครกันน่ะ ? ที่เป็นคนเรียกยัยนี่มา」
เรย์มุ 「บุกรุกน่ะ บุกรุก
จู่ๆก็เข้ามาแล้วร้องเพลงเฉยเลย」
มิสเทีย 「ร้องเพลงพร้อมกันไม่ได้นะ ?
ห้ามรบกวนการร้องเพลงของฉัน」
มาริสะ 「ไม่ร้องหรอกโว้ย」
เรย์มุ 「แต่ก็ร้องอยู่บ่อยๆนี่นา ?」
มิสเทีย 「เพลงต่อไป 『ซากุระต้นนั้นเป็น Alkali』 ลุยล่ะค่า---」
เรย์มุ 「เอาเถอะ, ทั้งเหล้าทั้งของกินก็ไม่ได้ลดลง
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ?」
มาริสะ 「ก็ได้มั้งนะ」
มาริสะ 「เคยคิดว่าคนอย่างยัยนี่จะไม่มางานเลี้ยงแบบนี้ซะอีก」
เรย์มุ 「อ้อเหรอ ?
ร่าเริงจนมีแววว่าจะมาอยู่ทุกทีไม่ใช่เหรอ」
มาริสะ 「ก็อาหารหลักของงานเลี้ยงแบบนี้คือนกย่างนี่นา」
เรย์มุ 「อย่างนี้นี่เอง, เป็นพวกเป็ดป่าแบกต้นหอมสินะ」 (เป็นสำนวนหมายถึง เหยื่ออันโอชะที่เข้ามาหาเองถึงที่)
มาริสะ 「ถึงจะดูเหมือนนกกระจอกมากกว่าเป็ดก็เถอะนะ」
มิสเทีย 「คุยอะไรกันอยู่น่ะ」
มาริสะ 「เรื่องนกกระจอกเสียบไม้น่ะ」
เรย์มุ 「เรื่องเสียบไม้แล้วเอาไปย่างน่ะ」
มิสเทีย 「เป็นงานชมดอกไม้แท้ๆ อย่าพูดอะไรที่มันอันตรายแบบนั้นสิ~」
เรย์มุ 「ที่มันอันตรายก็เพราะเป็นงานชมดอกไม้นั่นแหละ
เพราะเป็นงานชมดอกซากุระไงล่ะ」
มาริสะ 「งั้นเหรอ ?」
มิสเทีย 「ทำไมล่ะ ?」
เรย์มุ 「ซากุระจะดูดซับบาป, และปล่อยคืนสู่ผืนดินเมื่อเวลาผ่านไป
แต่เพราะแบบนั้นก็เลยกลายเป็นแหล่งรวบรวมวิญญาณของผู้กระทำความผิดน่ะนะ---」
มาริสะ 「เห」
มิสเทีย 「เห」
มิสเทียรู้สึกว่าเคยได้ยินมาจากใครสักคน, แต่นึกไม่ออกว่าได้ยินมาจากใครและที่ไหน
ใช่แล้ว, เพราะเธอนั้นขี้ลืมเป็นอย่างมาก
การเทศนาให้เธอฟังนั้น, จึงแทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย
ดังนั้น, เธอจึงร้องเพลงเสียงดังในขณะที่ชมดอกไม้
แต่ทว่า, การเทศนาของท่านยมบาลก็ไม่ได้ไร้ค่าไปเสียทั้งหมด, การที่เธอบุกเข้ามาในงานชมดอกไม้ของศาลเจ้าก็เป็นเพราะการเทศนาดังกล่าว
แม้ว่าตอนที่บุกเข้ามานั้น จะลืมวัตถุประสงค์ไปเกือบหมดแล้วก็ตาม... ...
แต่เพลงที่เธอเลือกร้องก็คือเพลงส่งวิญญาณ
เรื่องที่น่าตกใจก็คือ, เธอได้ใส่วัตถุประสงค์ที่ชัดเจนลงไปในเพลงเป็นครั้งแรก
แต่ก็แค่เพลงแรกเท่านั้นแล... ...
Congratulations ! Ending No. 8
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Tei's Story
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
เทอิ : เหนือทะเลสาบนี่มันหนาวนิดหน่อยนะเนี่ย
???? : มีกระต่ายอยู่เหนือทะเลสาบ--- ?
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : เหตุวิปลาสกินอาณาเขตมาถึงที่นี่เลยเหรอเนี่ย
เทอิ : แทนที่จะพูดว่าหนาว, ต้องเรียกว่าเย็นสินะ
เทอิ : ทะเลสาบที่ไม่มีดอกไม้บานเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : ดอกไม้มันจะมาบานในทะเลสาบได้ยังไงกันล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : การที่ดอกไม้ไม่บานน่ะ, เทอิ : เป็นเพราะมีของเย็นอย่างเธออยู่ไงล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : กระต่ายมากระโดดอยู่บนผิวน้ำเนี่ย, ชิลโน่ : จัดว่าแปลกได้เลยนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
เทอิ : ตะแลทตะแลทตะแลทต้า, Dance ที่น่ารัก~♪
???? : โผล่มาร้องเพลงต่อหน้าฉันเนี่ย,
(ล้อเพลง Dance ของกระต่าย ของนักร้องชาวญี่ปุ่น)
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : ช่างกวนโมโหอะไรอย่างนี้
มิสเทีย : Dance ของกระต่ายอะไรกัน
เทอิ : อะไรเล่า, ดอกไม้บานขนาดนี้ก็ต้องร้องเพลงสิ
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : คนที่จะร้องเพลงในละแวกนี้ได้ มีแค่ฉันเท่านั้น !
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : อวดดีนักนะ, อวดดีนัก เทอิ : แถวนี้ไม่มีโยวไคที่แข็งแกร่งกว่านี้แล้วเหรอเนี่ย ? |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : เอาล่ะ, เงียบสักที มิสเทีย : ฉันจะร้องเพลงล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 3-4)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
เทอิ : พอบินขึ้นมาสูงขนาดนี้แล้ว, ชักจะหน้ามืดแฮะ
???? : สมัยก่อน กระต่ายนั้น,
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : เคยบินอยู่บนท้องฟ้าไม่ใช่เหรอ ?
เทอิ : นั่นมันเรื่องเมื่อสมัยก่อน
เทอิ : ปัจจุบันได้วิวัฒนาการจนใช้ชีวิตด้วยการใช้เท้าสัมผัสกับพื้นโลกได้แล้วล่ะ
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : อ้อเหรอ
ลิริก้า : งั้น, ทำไมตอนนี้ถึงมาบินอยู่บนท้องฟ้ากันนะ---
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : ถ้ามองซ้ายขวาหน้าหลังแล้วไม่มีที่ไป, เทอิ : ก็ต้องขึ้นมาข้างบนสิ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : กระต่ายแห่งพื้นพิภพ, กำลังตกลงไปในหมู่เมฆ--- |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 4-5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
เทอิ : โลกโน้น(โลกหลังความตาย)งั้นเหรอ---
เทอิ : ที่นี่เงียบสงบดีจังเลยนะ---
???? : สัตว์ที่พูดว่า โลกโน้นดีจังเลย เนี่ยหาดูได้ยากนะ
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ทั้งๆที่เป็นสิ่งมีชีวิตเรียบง่ายที่หวาดกลัวต่อความตายอย่างไม่มีเงื่อนไขแท้ๆ
เทอิ : กระต่ายเป็นสัตว์ชั้นสูงนะ ?
เทอิ : เมื่อก่อนเคยติดต่อคบค้ากับเหล่าเทพของเธอด้วยล่ะ
โยวมุ : เหมือนจะมีอยู่บนดวงจันทร์ซะด้วยสิ... ...
โยวมุ : แล้วทำไมตอนนี้ถึงพอใจที่ได้เป็นอาหารล่ะ ?
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : แต่ว่าดอกไม้ไม่บานอย่างนี้ก็น่าเบื่อแย่ เทอิ : โลกนี้ดีกว่าจริงๆด้วยแหละน้า |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : ถ้าคุณหนูมาเห็นเข้าล่ะก็, โยวมุ : ต้องสั่งให้ล่ากระต่ายแน่เลย |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
เทอิ : น่าสนใจ, น่าสนใจจริงๆ !
???? : มีอะไรบางอย่างถูกปลุกปั่นอีกแล้วสินะ
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ช่วยไม่ได้นะ ก็ดอกไม้บานซะขนาดนี้
เทอิ : ใต้เท้าของฉัน, เป็น Clover สี่กลีบทั้งหมดเลย !
(คนญี่ปุ่นเชื่อว่า ถ้าหา Clover สี่กลีบเจอ มันจะนำโชคมาให้) (ปกติจะมีเพียงสามกลีบ)
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : อ๊ะ, จริงด้วย !
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : Clover สี่กลีบเองก็มีโอกาสพบอยู่ถึงหนึ่งในแสน, เทอิ : ก็ไม่ได้หายากอะไรนักหรอก (มักจะพูดกันว่าโอกาสพบคือ หนึ่งในหมื่น หรือ หนึ่งในแสน) (ในความเป็นจริงนั้นโอกาสพบอยู่ที่ประมาณ หนึ่งในหมื่น) |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : เด็ดไปสักหน่อยดีมั้ยนะ ? ซาคุยะ : อาจจะเจอโชคดีก็เป็นได้ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เทอิ : ป่าไผ่นี่มีคนมาเยือนไม่ขาดสายเลยนะ
???? : น่าจะอยู่แถวนี้นี่นา... ...
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : เอ้อ เจอพอดีเลย
มาริสะ : รู้สึกว่าแถวนี้จะมีต้นไผ่เปล่งแสงอยู่น่ะ
เทอิ : กลางวันแบบนี้ถึงเห็นก็แยกไม่ออกหรอก
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : แต่ตอนกลางคืนมันหายากนี่น้า
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : ป่าไผ่คือเขาวงกตไผ่ที่ทำให้ผู้คนหลงทาง เทอิ : การหลงทางเนี่ย, เทอิ : เป็นการกระทำที่สมกับเป็นมนุษย์ที่เคยมีชีวิตเลยนะ (ในญี่ปุ่น คำว่า หลงทาง ทั้งในแง่ของถนนหนทางและธรรมะ ใช้ศัพท์ตัวเดียวกัน ดังนั้นเทอิจึงนำมาเล่นคำเล็กน้อย) |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : รู้สึกว่ามันจะเคยเปล่งแสงอยู่น้า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เทอิ : ป่าไผ่นี่มีคนมาเยือนไม่ขาดสายเลยแฮะ
???? : อ๊ะ, เจอแล้วเจอแล้ว
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : อ้าว กระต่ายหรอกเหรอ---
เรย์มุ : อุตส่าห์ตามหาคนที่เจอตัวยากกว่านี้แท้ๆ
เทอิ : ง้าน---เหรอจ๊ะ
เทอิ : ถ้างั้น, ลองหาต้นไผ่เปล่งแสงมั้ย ?
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : ถ้าต้นไผ่เปล่งแสงล่ะก็, เพิ่งเจอเมื่อกี้เองนะ ?
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : เอ๊าะเหรอ เทอิ : ถ้าตามหาแต่ของหายากพรรค์นั้นอยู่ล่ะก็, เทอิ : ลองผ่าต้นไผ่เปล่งแสงออกมาดูซะสิ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : ไปที่ไหนก็ไม่แตกต่างกันเลยน้า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
เทอิ : ก็บอกว่า ป่าไผ่นี่มีคนมาเยือนไม่ขาดสายเลย ไงล่ะ (ผู้แต่งเล่นมุข ให้บ่นกับตัวเองด้วยบทพูดเดิมหลายๆรอบ แล้วตัวละครก็บ่นใส่ผู้แต่ง)
???? : อ๊า---, เจอจนได้--- !
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : เลิกเดินเล่นโต๋เต๋ตามอำเภอใจจนโดนดอกไม้ปลุกปั่น, แล้วกลับบ้านซะ !
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เทอิ : แหงะ !
เทอิ : โดนเจอจนได้---
เรย์เซน : ยังเหลืองานให้ทำอีกเต็มไปหมดเลยนะ
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : ไม่เอาอ่ะ, ยังหรอก ยังหรอก ! เทอิ : จนกว่าจะเจอดอกไม้ที่หายากยิ่งกว่านี้, เทอิ : ฉันไม่ยอมให้ถูกจับได้หรอก--- |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : จับตัวได้แล้ว เรย์เซน : เอาล่ะ, กลับกันเถอะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เมดิซึน (Episode 7)สถานที่ : เนินนิรนาม
เทอิ : อุ---ว้าว---
เทอิ : สุซุรัน ? ถ้ากลิ่นของดอกไม้พรรค์นี้ติดตัวกลับไป ต้องโดนดุแน่เลย~
???? : กระต่ายเนี่ยไม่ค่อยได้เห็นเลยนะ
(เมดิซึน เมแลนคอลลี่ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : ถูกกลิ่นของสุซุรันชักจูงมาสินะ
เทอิ : เปล่าหรอก,
เทอิ : หัวใจไม่ได้แย่สักหน่อย--- (เพราะพิษของสุซุรันมีฤทธิ์กระตุ้นหัวใจ)
???? : พอเห็นแล้วมันจินตนาการได้แบบนั้นน่ะ
???? : แต่ว่า, ท่าทางพิษจะได้ผลอยู่นะ
เทอิ : พิษของแถวนี้สุดยอดไปเลยนะ
เทอิ : หรือว่าทั้งหมดนี่เป็นพิษที่เธอสร้างขึ้น ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Sweet Poison ตัวน้อย
เมดิซึน เมแลนคอลลี่
Medicine Melancholy
เมดิซึน : ส่วนใหญ่เป็นพิษของดอกไม้, แต่ฉันทำให้เกิดพิษที่ร้ายแรงยิ่งกว่าน่ะ
เทอิ : สุดยอดสุดยอด
เมดิซึน : เอะเฮะเฮะ
(เปิดเพลง BGM : Poison Body ～ Forsaken Doll)
เทอิ : แต่ว่านะ,
เทอิ : ในบรรดาคนรู้จักของฉันน่ะ มีคนที่เชี่ยวชาญด้านยาอยู่
เทอิ : ไม่ใช่แค่ยาพิษ แต่เป็นยาทุกแบบทุกแขนงเลยล่ะ
เทอิ : เธอไม่รู้สึกว่าอยากสร้างและใช้พิษของสุซุรันที่ร้ายแรงกว่านี้เหรอ ?
เมดิซึน : เห~, ไม่คิดว่าจะมีคนที่ใช้พิษเก่งกว่าฉันอยู่นะเนี่ย
เมดิซึน : แล้ว, อยากจะให้ประลองกันว่าใครใช้พิษเก่งกว่ากันรึไงล่ะ ?
เทอิ : อื๋อ, ไม่ใช่แบบนั้นหรอก
เทอิ : แค่ยกพื้นที่ทุ่งสุซุรันเล็กๆส่วนหนึ่งให้ฉันเท่านั้น... ...
เทอิ : พิษก็จะร้ายแรงขึ้นหลายเท่าและกลับมาเป็นของเธอ
เทอิ : ไม่คิดว่ามันเจ๋งเหรอ ?
เทอิ : แค่ให้ยืมส่วนหนึ่งของที่ดินอันกว้างใหญ่นี้เท่านั้นเอง
เมดิซึน : ได้กลิ่นไม่ชอบมาพากลโชยมาเลยแฮะ
เมดิซึน : ฉันไม่ยกทุ่งสุซุรันอันแสนสำคัญให้หรอก
เมดิซึน : พิษของฉันมันอ่อนหรือไม่นั้น จงลิ้มรสดูเสียเถอะ
เทอิ : งั้น, ถ้าลิ้มรสแล้วไม่เป็นอะไรล่ะก็ ถือว่าตกลงทำสัญญานะ ♪
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : ถ้างั้น, พื้นที่แถวๆนั้นเป็นของฉันนะ... ... เทอิ : เอ๊ะ, เริ่มจะหายใจไม่สะดวกแล้วสิ เมดิซึน : ฉันจะให้ยืมพื้นที่ส่วนนั้น, เมดิซึน : แต่กลิ่นที่ออกฤทธิ์ช้าจะโจมตีหัวใจโดยตรง เมดิซึน : หลังจากที่เธอออกไปจากที่แห่งนี้, เมดิซึน : จะรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวที่แท้จริงของพิษของฉันล่ะ เทอิ : ช่างเถอะ เทอิ : เอาไว้ค่อยหลอกกระต่ายของฉันให้มารวบรวมพิษไปก็ได้ |
ถ้าเล่นแพ้ เมดิซึน : ถ้าโดนฉันโจมตีจนร่วงลงไปก่อนที่พิษจะซึมเข้าร่าง, เมดิซึน : มันก็ไม่มีความหมายน่ะสิ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
เทอิ : ฟู่
เทอิ : บางทีพิษอาจจะซึมเข้ามาผิดจากที่คาดไว้ก็ได้... ...
เทอิ : อ๊ะ, แถวนี้ก็มีดอกไม้พิษอยู่เต็มไปหมดเลย---... ...
เทอิ : เกิดอะไรขึ้นกับเกนโซวเคียวกันแน่นะ
???? : เจ้าพวกพยายามฆ่าตัวตายมาอีกแล้วเรอะ !
เทอิ : ใครน่ะ !?
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : เธอเป็นกระต่ายงั้นเหรอ... ...
โคมาจิ : แถมยังมีพิษซึมไปทั่วร่าง
โคมาจิ : แม้แต่กระต่ายก็ยังอยากตายงั้นเหรอ
โคมาจิ : มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ?
เทอิ : ฉันต่างหากที่อยากถาม !
เทอิ : นึกว่าจะได้พักผ่อน, แต่ที่นี่กลับเต็มไปด้วยพิษซะนี่
โคมาจิ : เต็มไปด้วยพิษ ?
โคมาจิ : ที่นี่คือเนินไร้ญาติ... ...เอ๊ะ
โคมาจิ : อ้าว ?
โคมาจิ : ดอกฮิกันบานะ ? ทำไมฮิกันบานะถึงบานในฤดูนี้ได้ ?
เทอิ : ถ้ามาสลบในที่แบบนี้คงได้อ่อนแอลงเรื่อยๆแน่
เทอิ : ถึงได้บอกไงล่ะว่าไม่ได้มาตาย !
โคมาจิ : อืม
โคมาจิ : ร่าเริงจนไม่คิดว่าเป็นคนที่อยากตายเลยล่ะ
โคมาจิ : แต่ว่า, จะหลอกฉันไปก็เปล่าประโยชน์
โคมาจิ : จริงๆแล้วอยากตายใช่มั้ยล่า ?
เทอิ : เดี๋ยวสิ เดี๋ยวสิ
เทอิ : เห็นฉันเป็นกระต่ายที่ชอบหลอกลวงผู้คนเหรอคะ~?
โคมาจิ : เห็นเป็นแบบนั้นสุดๆเลยล่ะ
โคมาจิ : ว่ากันว่า กระต่ายข้ามแม่น้ำด้วยการหลอกเหยียบหลังฉลามข้ามมา นี่นะ
เทอิ : ในแม่น้ำไม่มีฉลามสักหน่อย
โคมาจิ : แม่น้ำซันสึนั้นไม่ใช่แม่น้ำธรรมดา
โคมาจิ : แน่นอนว่า, ไม่ใช่ทั้งน้ำจืดและน้ำทะเล
โคมาจิ : เป็นแม่น้ำแห่งการล่มสลายซึ่งเป็นที่อาศัยของสัตว์น้ำที่สูญพันธุ์ไปจากโลกภายนอกไงล่ะ
โคมาจิ : สิ่งมีชีวิตที่อาศัยในนั้นก็คือสิ่งมีชีวิตจากอดีตกาล
โคมาจิ : มีมากมายหลายยุค ตั้งแต่มังกรทะเล จนถึง Gombassa เลยล่ะ
โคมาจิ : ต่อให้เธอข้ามเหนือแม่น้ำไป,
โคมาจิ : ก็ไม่พ้นต้องถูกกินโดยฉลามที่ถูกเธอหลอกนั่นล่ะนะ
(มังกรทะเล โดยทั่วไปจะหมายถึง ไดโนเสาร์)
(Gombassa (กอมเบซซ่า) เป็นชื่อเรียกของปลาซีลาคานธ์ (Coelacanth) ซึ่งเป็นปลาที่อยู่มาตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์จนถึงปัจจุบัน)
(จากบทพูดของโคมาจิทำให้ยืนยันได้แน่นอนว่า เทอิก็คือกระต่ายที่อยู่ในตำนาน กระต่ายขาวแห่งอินาบะ นั่นเอง)
| ถ้าเล่นชนะ เทอิ : พูดแต่เรื่องประจวบเหมาะทั้งนั้นเลยนะ, เทอิ : แต่ฉันไม่ได้โกหกมาตั้งแต่แรกแล้ว เทอิ : ให้ตายสิ, อยากพักผ่อนจังเลย โคมาจิ : นั่นไง, คิดจะตายแล้ว เทอิ : ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : นี่, ถ้าล้มอยู่ตรงนี้น่ะ ได้ตายจริงๆแน่เลยนะเฮ้ย โคมาจิ : รีบกลับไปนอนบนที่นอนของตัวเองซะเถอะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
เทอิ : ซากุระ---... ...
เทอิ : เงียบดีซะด้วย, ถ้าเป็นแถวนี้คงได้พักสักที
เทอิ : ถึงสีของซากุระพวกนี้มันจะทำให้รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยก็เถอะ... ...
???? : ซากุระเหล่านี้คือซากุระที่บานเป็นสีม่วง
???? : สีของบาปที่ไม่อาจให้อภัย
???? : การหลับอย่างสงบคือการสำนึกผิด
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
???? : เธอพูดว่าจะหลับใหลใต้ต้นซากุระม่วงเหล่านี้หรือ ?
เทอิ : โธ่---
เทอิ : ให้ฉันได้พักหน่อยเถอะ
เทอิ : โดนพิษของสุซุรันกับฮิกันบานะเล่นงานอยู่เนี่ย---
???? : ความวุ่นวายของดอกไม้นั้น, เป็นความรับผิดชอบของลูกน้องของฉัน... ...
???? : แต่พิษน่ะเป็นผลมาจากความสะเพร่าของเธอเอง
เทอิ : ท่าทางใหญ่โตจริงนะ
เทอิ : ฉันกับเธอ, มีความเกี่ยวข้องอะไรกันมิทราบ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ฉันคือผู้พิพากษาบาปหลังความตาย
ชิคิ : กรรมชั่วทั้งหลายในยามมีชีวิตล้วนอยู่ในความดูแลของฉัน
เทอิ : อุ๊ย, แหม แหม ท่านยมบาลไม่ใช่เหรอคะ
เทอิ : ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ~
เทอิ : เมื่อครู่, ตัวฉันเพียงคนเดียวเพิ่งไปไหว้สุสานที่เนินไร้ญาติซึ่งไม่มีผู้ใดมาไว้ทุกข์เลยน่ะค่ะ
เทอิ : ว่าแต่ ธุระอะไรกับดิฉันเหรอคะ ?
ชิคิ : เป็นโยวไคกระต่ายที่รู้จักวางตัวดีนะ
เทอิ : ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ~
เทอิ : ฉันแค่เชื่อฟังคำพูดของคนอื่นอยู่เสมอ,
เทอิ : จนถูกขนานนามว่า กระต่ายผู้น่ารักและเฉลียวฉลาดที่สุดในเกนโซวเคียว เท่านั้นเองค่ะ
ชิคิ : ได้ยินมาว่าเป็นกระต่ายฉลาดแกมโกงที่ชอบแกล้งชมให้ตายใจนะจ๊ะ
ชิคิ : ต่างกับการกลั่นแกล้งของพวกโยวเซย์,
ชิคิ : กรณีของเธอจัดว่าเป็นการต้มตุ๋นชั้นต่ำนะจ๊ะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะหลอกลวงผู้คนมากเกินไปหน่อยแล้ว
เทอิ : ... ...
ชิคิ : หากปล่อยไว้อย่างนี้,
ชิคิ : เธอคงถูกใครสักคนจับถลกหนังก่อนที่ฉันจะได้พิพากษาเป็นแน่
ชิคิ : ต่อให้ไม่เป็นเช่นนั้น,
ชิคิ : เธอก็ต้องเสียเปรียบอย่างมากในการขึ้นศาลเป็นแน่
เทอิ : เอ๋-- อะไรกัน---
เทอิ : ช่วยหน่อยไม่ได้เลยเหรอค้า ท่านยมบาล~
ชิคิ : ถ้าหากสำนึกผิดแม้สักนิดล่ะก็,
ชิคิ : จากนี้ไปจะได้รับการพิพากษาของฉันด้วยความรู้สึกที่ซื่อตรง
ชิคิ : สวรรค์หรือนรก
ชิคิ : ที่ที่เธออยากไปน่ะ, ตอบซิ, ว่าที่ไหน ?
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.9 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : แค่นี้ยังลบล้างบาปไม่ได้หรอกนะ ชิคิ : และแน่นอนว่าแกล้งตายไปก็เปล่าประโยชน์นะจ๊ะ ? |
ไม่ว่าจะไปที่ไหนในป่าไผ่ก็จะเห็นทิวทัศน์เหมือนเดิมตลอดทาง
แต่ว่าต้นไผ่นั้นเติบโตเร็วมาก, พอถึงวันรุ่งขึ้น ทิวทัศน์ก็จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ภายในป่าไผ่ดังกล่าว, มีเรือนนิรันดร์อยู่
ผู้ที่จะมาถึงเรือนนิรันดร์ได้โดยไม่หลงทางในป่าไผ่นั้น,
คงมีแต่ผู้ที่โชคดีอย่างมาก, หรือไม่ก็ผู้ที่มีนัยน์ตาแห่งจันทรากระมัง
เทอิ 「อู---ย
โอ---ย
สุซุรันแกว่งเคียวเข้ามาโจมตีแล้ว~」
เทอิ 「อู---ย
โอ---ย
มือเปื้อนเลือดจากใต้ต้นซากุระโผล่มาจับขาฉัน~」
เรย์เซน 「ไปเห็นของที่ไม่ควรเห็นในงานชมดอกไม้รึไงกันน้า」
เรย์เซน 「ฝันเห็นอะไรอยู่กันแน่นะ ?
นึกว่าออกไปเที่ยวงานชมดอกไม้ตามอำเภอใจ
แต่พอกลับมาก็อยู่ในสภาพนี้ตลอดเลย
ไม่สมกับเป็นเทอิเลยนะ」
เทอิ 「โอ---ย
อยากดื่มน้ำแครอทสีแดงสดที่ชุ่มฉ่ำจังเลย~」
เรย์เซน 「หลับอยู่จริงปะเนี่ย ?」
??? 「เอ้า, ยาเสร็จแล้วจ๊ะ」
เอย์ริน 「พบพิษปริมาณมากอยู่ในตัวเทอิ
แต่ก็ไม่ได้มากมายเกินไปนัก, ให้นอนพักก็หายแล้วล่ะ
ต้องไปนอนหลับในที่ที่มีสุซุรันบานอยู่แน่ๆเลย」
เรย์เซน 「แล้ว, ยาที่ว่าคือเจ้านี่เหรอคะ ?」
เอย์ริน 「ใช่แล้ว, แค่แป้งอุด้งธรรมดานี่ล่ะ (อุด้ง เป็นเส้นบะหมี่ชนิดหนึ่งของญี่ปุ่น มีขนาดหนากว่าปกติมาก)
ถึงจะบอกว่าเป็นผลของยาปลอม, แต่ถ้าดื่มไปโดยเชื่อว่าได้ผล ไม่ว่าอะไรก็จะได้ผลจ้ะ」
เทอิ 「อู---ย」
เรย์เซน 「แล้วของแบบนั้น, มาพูดต่อหน้าเทอิแบบนี้มันจะได้ผลเหรอคะ ?」
เอย์ริน 「ก็แหม, หลับอยู่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ ? คิดว่าคงไม่แกล้งนอนหลับนานขนาดนี้หรอกน้า」
เรย์เซน 「นั่นสินะคะ」
เทอิ 「โอ---ย, อู---ย」
เอย์ริน 「ดูจากความแรงของพิษแล้ว, ไม่น่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้นอนหลับแบบนี้
ต้องป่วยที่ใจแน่เลย
คงเจอเรื่องอะไรสักอย่างที่ทำให้ช็อคล่ะมั้ง」
เรย์เซน 「ขนาดเทอิยังรู้สึกช็อคได้เนี่ย มันจะเป็นเรื่องอะไรกันนะ... ...」
เอย์ริน 「คิดจะหลอกแต่ที่จริงแล้วเป็นฝ่ายถูกหลอกล่ะมั้ง」
เรย์เซน 「หรืออย่าง ที่จริงแล้วตอนนี้ก็พยายามจะหลอกอยู่」
เอย์ริน 「แป้งอุด้ง, จะได้ผลมั้ยนะ ?」
เทอิ 「อู---, ซิกซิก」
การหลอกลวงผู้คนนั้นทำได้ง่ายจนไม่ว่าใครก็ทำได้, และมันก็สนุกดี
ในขณะเดียวกัน, พึงสังวรให้ดีว่าตนเองจะเริ่มไม่ได้รับความไว้วางใจ
กล่าวคือถูกมองเป็น เด็กเลี้ยงแกะ นั่นเอง
ทว่า, การที่นักต้มตุ๋นกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะนั้น, เป็นเพราะสนุกกับการหลอกลวงคนโง่นั่นเอง
และนั่นก็ถูกจัดเป็นคนโง่เช่นกัน
หากเป็นคนฉลาด, การต้มตุ๋นจะกลายเป็นการกระทำที่มีมนุษยธรรมในทันที
แต่ว่า, การต้มตุ๋นของคนฉลาดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
มีคนหลอกลวงฉันใดก็มีคนถูกหลอกลวงฉันนั้น, ดังนั้นจึงสูญเสียความน่าเชื่อถือไป
ทว่า, การต้มตุ๋นของคนฉลาดจะไม่ก่อให้เกิดผู้ถูกหลอกลวง
คนฉลาดสนุกกับการหลอกลวง, ส่วนคนที่น่าจะถูกหลอกก็ไม่รู้สึกตัวว่าถูกหลอกลวง, และไม่เสียผลประโยชน์เลย
หากเป็นเช่นนั้นอาจต้องขอบคุณผู้ต้มตุ๋นด้วยซ้ำ
การต้มตุ๋นที่ได้รับคำขอบคุณนั้น, คือการต้มตุ๋นของผู้ที่ฉลาดอย่างแท้จริง
ต่างจากการต้มตุ๋นเพื่อกลั่นแกล้งเหมือนอย่างที่เทอิกระทำ
และการโกหกก็เป็นหนทางอย่างหนึ่ง
ขณะที่เธอดื่มแป้งอุด้งเข้าไป, ก็รู้สึกว่าพิษในใจได้ลดลงนิดหน่อย
Congratulations ! Ending No. 9
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Yuka's Story
Flower Master สี่ฤดู
คาซามิ ยูกะ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
ยูกะ : ถ้าให้ฉันลงมือเองล่ะก็, แม้แต่ทะเลสาบที่ว้าเหว่เช่นนี้ก็จะมีดอกไม้บาน
???? : เมื่อกี้พูดว่า,
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : ตรงไหนของทะเลสาบจะมีดอกไม้บานนะ
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ยูกะ : จงดูซะสิ
ยูกะ : อีกเดี๋ยวดวงตาของเธอก็จะมองเห็นดอกไม้แล้ว
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : อื้---ม ยูกะ : แกล้งพวกโยวเซย์นี่มันสุดยอดจริงๆเลยน้า |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : ดอกไม้มัน.. ดอกไม้มันบานในทะเลสาบ--- |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
ยูกะ : ถึงจะเรียกว่าซากุระแค่คำเดียว, แต่ก็มีสีสันหลากหลายนะ
???? : พอตัดซากุระก็ถูกดุ~♪
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : พอบอกไปตรงๆก็ถูกชื่นชม~♪
ยูกะ : นี่เธอ, อย่าจำเนื้อเพลงผิดสิ
ยูกะ : ไม่ใช่ถูกชื่นชม, แต่ถูกตัดพ่อตัดลูกต่างหากล่ะ ?
(มาจากเรื่องเล่า "ขวานของวอชิงตัน" ซึ่งเกี่ยวกับประธานาธิบดีคนแรกของสหรัฐอเมริกา George Washington ในสมัยที่ยังเป็นเด็ก)
(เรื่องมีอยู่ว่า จอร์จไปตัดต้นซากุระ แล้วบอกพ่อตรงๆเพื่อขอโทษ จึงได้รับคำชื่นชมจากพ่อ)
(แต่เชื่อกันว่าเป็นเรื่องแต่งขึ้น เพราะสมัยนั้นซากุระยังแพร่ไปไม่ถึงประเทศในแถบตะวันตกด้วยซ้ำ)
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : เอ๋ ?
มิสเทีย : ผิดตรงไหนเหรอ ?
(คำว่า ชื่นชม (感動) กับคำว่า ตัดพ่อตัดลูก (勘当) อ่านเหมือนกันว่า คันโดว, ซึ่งถ้าฟังด้วยหู ยูกะไม่น่าจะแยกออกว่ามิสเทียต้องการหมายถึงคำไหน)
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : แหม, ฟังจากคำพูดแล้วไม่รู้หรอกว่าผิด ยูกะ : แต่ว่า, เห็นหน้าเธอแล้วรู้เลยว่าผิด (จากบทพูดจุดนี้ แสดงว่าที่จริงยูกะก็ไม่รู้หรอกว่ามิสเทียหมายถึงคำใด แต่ประเมินแล้วว่ามิสเทียโง่ ก็เลยคิดว่าร้องผิดแน่ๆ) |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : พ่อแม่ที่ไหนเขาจะชื่นชมลูกที่บอกว่าตัดต้นซากุระล่ะ (เนื่องจากมิสเทียไม่ฉลาดสักเท่าใด จึงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่ตนเองร้องโดยหมายถึงคำใด) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
ยูกะ : เหนือเมฆซึ่งปกติจะไม่มีดอกไม้บาน
ยูกะ : ต่อให้เป็นที่นี่, ถ้าให้ฉันลงมือเองล่ะก็... ...
???? : อ๊ะ, มีอะไรบางอย่างโผล่มา---
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : จะไปไหนเหรอ ?
ลิริก้า : คุณโยวไคแห่งดอกไม้
ยูกะ : ของมันแน่อยู่แล้วว่า, ไปทำให้ดอกไม้บานน่ะจ้ะ
ยูกะ : ทั่วทั้งโลกใบนี้เลย
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : ตายจริง, เจอตัวการก่อเหตุวิปลาสเร็วจังเลย--- !
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : ซากุระน่ะ, ยูกะ : เป็นดอกไม้ที่ความหนาแน่นสูง, ยูกะ : จนถูกขนานนามว่า เมฆบนพื้นพิภพ ยูกะ : จากนั้น, ยูกะ : เมื่อซากุระกลับสู่สวรรค์, ยูกะ : สิ่งที่จะมาเยือนเป็นลำดับต่อไปก็คือทิวทัศน์แห่งเมฆ ยูกะ : นั่นคือฤดูกาลที่ถูกเรียกว่า ฤดูฝน ไงล่ะจ๊ะ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : คลี่คลายเหตุวิปลาสได้สบายๆเลยนะ--- ลิริก้า : เอ๊ะ, แบบนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ--- |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ยูกะ : เอาแต่บินอยู่แถวนี้ไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาสินะ
???? : โอ้ ?
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : จริงสิ, เป็นฝีมือของเธอสินะ
มาริสะ : รู้ตั้งแต่แรกแล้วโว้ย
ยูกะ : ถ้าเธอไม่เข้ามาล่ะก็,
ยูกะ : ฉันจะลุยล่ะนะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : ได้ร่นระยะเดินทางแบบนี้ก็สบายดีแฮะ
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : เกิดเหตุวิปลาสขึ้นแบบนี้ก็น่าสนุกดีนะ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : เอ้า, รีบทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมซะ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
ยูกะ : เมื่อมนุษย์ตายก็ต้องประดับด้วยดอกไม้สินะ ?
???? : นั่นสินะค้า
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : แต่เวลามีเรื่องน่ายินดีก็ประดับด้วยดอกไม้เหมือนกันนะคะ ?
ยูกะ : ทั้งที่ดอกไม้เป็นสิ่งมงคลแต่กลับถูกใช้เป็นสัญลักษณ์แห่งความตาย, รู้มั้ยว่าเพราะสาเหตุอะไร ?
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : แล้วทำไมฉันต้องมายืนคุยกับโยวไคในที่แบบนี้ด้วยล่ะ ?
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : นั่นเป็นเพราะมันเหมือนกับมนุษย์ไงล่ะ ยูกะ : วิญญาณสิงสู่, ดอกไม้เบ่งบาน, ยูกะ : และพอวิญญาณจากไป ดอกไม้ก็ร่วงโรย |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : นั่นเป็นเพราะดอกไม้จะทำนายดวงชะตาให้ค่ะ ซาคุยะ : แบบว่า, เสี่ยงทายด้วยดอกไม้ยังมีเลยนี่นา ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 4-5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
ยูกะ : ดอกไม้ กับ, ยูวเรย์(ผี) กับ... ...
ยูกะ : ความเป็น กับ, ความตาย กับ... ...
???? : อ๊ะ, หรือว่าจะเป็น,
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : เจ้าคนที่ทำให้รู้สึกถึงดอกไม้นั่น !
ยูกะ : ถูกต้องแล้ว ฉันคือผู้ใช้ดอกไม้
ยูกะ : มีธุระอะไรรึ ?
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : ธุระน่ะ, ถึงไม่พูดก็น่าจะรู้นี่ !
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : ถ้าคิดจะเล่าธุระโดยไม่พูดน่ะ ถือว่าผิดมหันต์เลยนะ ยูกะ : เหมือนอยากจะพูดว่า คืนนี้มีกระต่ายหม้อไฟให้กิน เลยนะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : เหตุดอกไม้วิปลาสน่ะ, เรย์เซน : ต้องเป็นฝีมือของโยวไคแห่งดอกไม้อยู่แล้ว |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ยูกะ : บินเข้ามาในป่าไผ่แล้วร่มอาจเสียหายได้ ไม่ชอบเลยนะ
???? : งั้น, ไม่ต้องบินก็ได้นี่นา ?
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ฝนก็ไม่ตก, หมอกก็ไม่ลง, ทำไมถึงกางร่มล่ะ
ยูกะ : นี่คือเส้นโค้งที่คอยรวบรวมกลิ่นของดอกไม้ที่เจือจางน่ะ
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : เห---, อย่างนี้นี่เอง
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ยูกะ : นี่คือดอกไม้หนึ่งเดียวในเกนโซวเคียวที่ไม่เหี่ยวเฉานะ (จากบทพูดของยูกะ แสดงว่าเทอิพยายามทำลายร่มของเธอ) (แต่จากข้อมูลของยูกะในสารานุกรม บอกว่าร่มนี้กันกระสุนได้ด้วยซ้ำ) (ความสามารถของยูกะ สามารถทำให้ดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาไปแล้วกลับมาเบ่งบานอีกครั้งได้ ดังนั้นเธอจะทำให้ดอกไม้ไม่เหี่ยวเฉาสักกี่ดอกก็ได้ แต่จากที่พูด แสดงว่าตอนนี้ทำอยู่แค่ดอกเดียว) |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ตอนนี้กลิ่นดอกไม้ฉุนมากเลย, เทอิ : ต้องได้กลิ่นแน่นอนอยู่แล้วล่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 4-5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
ยูกะ : ความเจิดจ้าของดอกไม้ที่บานอยู่บนพื้นพิภพ ทำให้มันเป็นสัญลักษณ์ของความเป็น
???? : มีใครมาอีกแล้วแฮะ
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ให้ตายสิ---, พอดอกไม้บนพื้นพิภพเบ่งบาน ทุกคนก็เริ่มเคลื่อนไหวตามใจชอบกันทันทีเลย
ยูกะ : ในขณะเดียวกัน, ความไร้แก่นสารของดอกไม้ก็ทำให้มันเป็นสัญลักษณ์แห่งความตายด้วย
ยูกะ : น่าพิศวงดีนะ
โยวมุ : ดอกไม้ในโลกโน้น(โลกวิญญาณ)ก็ไม่ได้เบ่งบานมากมายขนาดนั้นนะ ?
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : ต่อให้ในโลกโน้นไม่มี, ยูกะ : แต่กลิ่นของดอกไม้บนพื้นพิภพตอนนี้, ยูกะ : มันส่งกลิ่นความตายออกมาอย่างแรงเชียวล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : สัญลักษณ์แห่งความตายที่ว่าเนี่ย, โยวมุ : มันก็แค่การโยนดอกไม้ในงานศพไม่ใช่เหรอ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ยูกะ : ดอกไม้ กับ ยูวเรย์(ผี) กับ... ..., อื---ม
ยูกะ : จะว่าไปแล้ว, ก่อนหน้านี้ก็เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนี่นะ
ยูกะ : เมื่อกี่สิบปีก่อนกันนะ ?
ยูกะ : ผ่านมานานเกินไปจนลืมเสียแล้วสิ
???? : อ๊ะ, เจอแล้ว เจอแล้ว !
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : เธอเป็นคนร้ายสินะ ?
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
ยูกะ : ตอนนั้นปล่อยเอาไว้ก็กลับเป็นเหมือนเดิมนี่นา ? (พูดถึงเรื่องเมื่อ 60 ปีก่อน)
เรย์มุ : ตอนนั้นโค่นเธอได้, ถึงกลับเป็นเหมือนเดิมต่างหากล่ะ ! (พูดถึงเหตุการณ์ในภาค 4 ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน)
(ปัจจุบันเนื้อหาในภาค 4 ได้ถูกลบเลือนออกไปจากโทโฮยุคใหม่เกือบหมดแล้ว คงเหลือเพียงตัวยูกะ กับเนื้อหาที่ว่าเคยสู้กับเรย์มุ-มาริสะเท่านั้น)
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : พูดอะไรของเธอน่ะ ยูกะ : ตอนนั้นที่ว่าเนี่ย, ยูกะ : หมายถึงเรื่องเมื่อหลายสิบปีก่อนต่างหากล่ะ ? ยูกะ : ก่อนเธอจะเกิดเสียอีก ยูกะ : อ้อ ใช่แล้ว, หกสิบปี, พอดีเป๊ะเลย ยูกะ : อ้อ... ... ยูกะ : งั้นเหรอ, ถึงช่วงเวลานั้นแล้วสินะ ยูกะ : หกสิบปีงั้นเหรอ, เวลาแห่งการหวนกลับมาครบรอบสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : เธอโผล่ออกมาเองแบบนี้ช่วยฉันได้มากเลยล่ะ ! เรย์มุ : เอ้า, ทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมซะสิ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
ยูกะ : ไปที่ไหนก็เจอแต่ดอกไม้, ดอกไม้
ยูกะ : ไม่ได้เห็นเกนโซวเคียวแบบนี้มานานเลยนะ
ยูกะ : ครั้งสุดท้ายที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็คือเมื่อหกสิบปีก่อนพอดี
???? : ชิ้ง--- (จ้อง)
ยูกะ : ชิ้ง--- (จ้อง)
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : แหม, แค่แอบสังเกตการณ์เท่านั้นเองค่ะ
ยูกะ : ส่วนฉันก็กำลังสังเกตการณ์เธอโดยไม่แอบไงล่ะ
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
ยูกะ : เธอน่ะ, เป็นเทนกุสินะ ?
ยูกะ : ฉันว่ามีมนุษย์ที่น่าจะเป็นข่าวมากกว่าฉันอยู่นะ
อายะ : ฉันเป็นนักหนังสือพิมพ์ที่เน้นกลุ่มโยวไคเป็นหลักค่ะ
อายะ : สายลมบอกว่า มีโยวไคเที่ยวอาละวาดไปทั่วตั้งแต่เมื่อกี้, ก็เลยตามมาน่ะค่ะ
ยูกะ : อยากได้เท่าไหร่ล่ะ ?
อายะ : ต่อให้รับเงินมา, ก็จะเขียนข่าวตามความจริงค่ะ
ยูกะ : เหรอ, น่าเสียดายนะ
ยูกะ : ฉันคือโยวไคผู้ควบคุมดอกไม้
ยูกะ : ทั้งที่เหตุดอกไม้วิปลาสในตอนนี้เป็นฝีมือของฉันแท้ๆ
อายะ : เอ๋ ?
อายะ : ไม่เข้าใจว่าอะไรน่าเสียดาย, แต่ถ้าที่พูดเป็นเรื่องจริง มันจะกลายเป็นข่าวใหญ่เลยล่ะค่ะ !
ยูกะ : สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ, มันเป็นเรื่องโกหกน่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : คิดจะตามฉันมาน่ะ ยังเร็วไป 2~3 ปีนะ อายะ : ทั้งที่น่าจะเป็นข่าวได้แท้ๆ... .. อายะ : สุดยอดไปเลย ยูกะ : เธอจงไปที่ศาลเจ้า, ยูกะ : แล้วทำข่าวเกี่ยวกับสภาพน่าขายหน้าของมิโกะซะเถอะ |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : ถึงจะบอกว่าโกหก, อายะ : แต่จริงๆแล้วคุณเป็นคนทำสินะคะ ? อายะ : พวกดอกไม้ที่ผิดปกติเหล่านี้ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
ยูกะ : เอาล่ะ... ...
ยูกะ : เท่านี้ก็ชมดอกไม้ในเกนโซวเคียวแบบผ่านๆเสร็จละ,
ยูกะ : ที่นี่เป็นที่สุดท้ายแล้วสินะ
ยูกะ : อยู่แถวนี้สินะ ?
ยูกะ : เจ้า Bottleneck
???? : Bottleneck ?
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : อะไรล่ะนั่น ?
โคมาจิ : มีอะไรอยู่ในเนินไร้ญาติงั้นเหรอ ?
ยูกะ : ออกมาแล้วสินะ
ยูกะ : เจ้ายมทูต Bottleneck
โคมาจิ : อะไรนะ ? พูดเรื่องอะไรน่ะ ?
โคมาจิ : อ๊ะ, เนินกลายเป็นอะไรที่สุดยอดไปแล้ว~!
ยูกะ : เนอะ ?
ยูกะ : ดอกฮิกันบานะหลงฤดูไงล่ะ
ยูกะ : เป็นเพราะตัวเธอที่เป็นยมทูตทำงานอย่างไม่รีบร้อนจนเกินไปไงล่ะ
โคมาจิ : มะ.. ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย
โคมาจิ : แบบว่า, ตอนนี้มียูวเรย์มากเกินไปอ่ะ
โคมาจิ : น่าจะเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นที่โลกภายนอก
โคมาจิ : เพราะงั้นก็เลยล้นทะลักเข้ามานิดหน่อย,
โคมาจิ : แล้วก็เข้าไปสิงในดอกไม้นิดเดียวเอง, หยวนๆหน่อยน่า
(Bottleneck แปลตรงตัวว่า คอขวด มีความหมายถึง การจราจรติดขัด, ภาวะที่มีวัตถุมากเกินไปจนอุดตัน ฯลฯ)
(ซึ่งนัยถึงสภาพของโคมาจิที่มียูวเรย์เยอะมาก(และอู้งาน)จนทำงานไม่ทันนั่นเอง)
ยูกะ : ละเมออะไรออกมาน่ะหา !
ยูกะ : มันต้องพูดว่ากิจการรุ่งเรืองไม่ใช่เหรอ
ยูกะ : อีกอย่าง, ถ้าไม่ต้องทำอะไรแล้วดอกไม้บานได้,
ยูกะ : จุดยืนของฉันก็จะหายไปน่ะสิ
โคมาจิ : อื---ม
โคมาจิ : จะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ
ยูกะ : จัดการให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลยนะ !
| ถ้าเล่นชนะ ยูกะ : เท่านี้ก็คงจะกลับเป็นปกติเร็วขึ้นนิดหน่อยล่ะมั้งนะ ? โคมาจิ : ก็บอกว่า จะจัดการให้เรียบร้อย แล้วไงคะ~ ยูกะ : เอาล่ะ, เรื่องที่ต้องบอกก็บอกไปแล้ว ยูกะ : เท่านี้ก็ไม่มีธุระอะไรแล้วล่ะนะ... ... |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : ฉันจะพยายามพายูวเรย์ไปส่งฮิกัน โคมาจิ : ไปส่งฮิกัน~ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
ยูกะ : ถ้าจะพูดว่าเป็นเรื่องธรรมดา, มันก็เป็นเรื่องธรรมดาจริงๆนั่นล่ะ,
ยูกะ : ฮิกันซากุระเองก็บานสะพรั่งเลยนะ
ยูกะ : ไหนๆก็ไหนๆแล้ว,
ยูกะ : สนุกกับดอกไม้ก่อนกลับสักหน่อยดีกว่า
???? : ซากุระม่วงนั้น, จะทำให้ดอกไม้แห่งความเจ็บปวดเบ่งบาน,
???? : และทำให้กลีบดอกไม้แห่งความเสียใจร่วงโรย
???? : เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน, ดอกไม้ที่ร่วงโรยก็จะกลับคืนสู่ผืนดิน,
???? : และเบ่งบานเป็นดอกไม้อีกครั้ง
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : นี่คือวัฏสงสารแห่งบาปจ้ะ
ชิคิ : ใช่แล้ว, เป็นชะตากรรมที่จะครบรอบทุกหกสิบปี
ยูกะ : แต่ก็บานสะพรั่งมาโดยตลอดเลยนะ
ยูกะ : ฮิกันซากุระในตอนนี้
ชิคิ : เพราะว่ามีคนบาปล้มตายมากมายขนาดนั้นเลยไงล่ะจ๊ะ
ชิคิ : ข้างนอกเป็นยังไงไปแล้วนะ
ยูกะ : จะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ
ยูกะ : ฉันแค่อยากพักผ่อนนิดหน่อยพลางรำลึกความหลังใต้ต้นฮิกันซากุระเหล่านี้เท่านั้นเองจ้ะ
ชิคิ : มาพักผ่อนในที่แบบนี้นี่แหละที่มันแปลก
ชิคิ : ไม่สิ, เธออาจจะแปลกนิดหน่อยอยู่แล้วก็ได้
ชิคิ : ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นโยวไค
ชิคิ : ไม่ว่าจะเป็นยูวเรย์ ไม่ว่าจะเป็นโยวเซย์
ชิคิ : เธอก็เป็นฝ่ายเข้าจู่โจมอยู่ฝ่ายเดียว
ชิคิ : โดยไม่มีเหตุผลอะไรใหญ่โต
ยูกะ : แค่แกล้งเท่านั้นแหละ
ยูกะ : มันเป็นกิจวัตรประจำวันน่ะ
ชิคิ : แค่มีชีวิตอยู่ก็ถือว่าเป็นบาปแล้วนะจ๊ะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะมีชีวิตอยู่มานานเกินไปหน่อยแล้ว
ยูกะ : ... ...
ชิคิ : ถึงมีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดีเลย
ยูกะ : พอเงียบแล้วฟังมาตั้งแต่เมื่อกี้, ก็เอาแต่พูดเรื่องล้อเล่นอยู่ได้
ยูกะ : พอตัวเองไม่ถูกรังแกก็ทำตัวสูงส่งงั้นเหรอ ?
ยูกะ : ใครแข็งแกร่งที่สุดในเกนโซวเคียวกันแน่, มาตัดสินกันให้รู้ดำรู้ขาวไปเลยดีกว่า !
ชิคิ : การแบ่งแยกขาวดำน่ะเป็นงานของฉันนะจ๊ะ
ชิคิ : แต่ว่า, ฉันไม่ใช่ชาวเกนโซวเคียวหรอก
ชิคิ : ไม่ใช่ชาวชิกัน(โลกนี้)ด้วย
ชิคิ : จากบนจรดล่าง, จากทางนั้นจรดทางนี้,
ชิคิ : การพิพากษาน่ะต้องดำเนินการแต่เพียงฝ่ายเดียวเสมอ !
ชิคิ : ต่อให้กลับตาลปัตรยังไง, ผู้แบ่งแยกขาวดำก็คือฉันคนเดียวเท่านั้นจ๊ะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.10 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : ซากุระนั้น... ... ชิคิ : จริงๆแล้วมันอยากจะมีสีขาว ชิคิ : ถ้าเธอมีชีวิตอยู่มานานแล้วล่ะก็, ชิคิ : น่าจะเคยเห็นซากุระสีขาวสินะ ? (ซากุระสีขาว ถูกเขียนถึงในภาคนิยายโทวโฮวโควรินโดว) |
ศาลเจ้าฮาคุเรย์ซึ่งตั้งอยู่ ณ พรมแดนระหว่างเกนโซวเคียวกับโลกภายนอก
ซากุระของศาลเจ้ากำลังเบ่งบานเป็นสีแดงอ่อนๆ
ถึงจะเรียกเหมารวมว่าซากุระ แต่มันก็เป็นสิ่งที่มีสีสันหลากหลาย
เรย์มุ 「โยวไคเจ้าปัญหามาอีกแล้วสินะ
พอเธอมา พวกซากุระก็ส่งเสียงดังจอแจใหญ่เลย
แบบนี้ถึงกวาดเท่าไหร่ กลีบดอกไม้ก็ไม่หมดสักทีน่ะสิ」
ยูกะ 「ถ้าทำให้ดอกซากุระไม่ร่วงโรย, ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร ดอกไม้ก็จะไม่กลับเป็นปกตินะ ?」
เรย์มุ 「จริงด้วย, ดอกไม้ไงล่ะ ดอกไม้ !
ดอกไม้ผิดปกติพวกนี้เป็นฝีมือของเธอสินะ ?」
ยูกะ 「การที่คิดแบบนั้น, ก็เพราะวิธีคิดอันเรียบง่ายนั่นล่ะน้า
แต่ว่า, ลางสังหรณ์ของเรย์มุคงไม่ตอบเช่นนั้นแน่」
เรย์มุ 「อ่านะ
ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงออกไปกำราบเธอตั้งนานแล้วล่ะ」
เรย์มุ 「แต่ว่า, จับจุดหมายปลายทางในเหตุดอกไม้วิปลาสครั้งนี้ไม่ได้เลยสักนิดน้า」
ยูกะ 「ลางสังหรณ์ทื่อแล้วสินะ
มิโกะจอมเดาสุ่มก็มาได้แค่นี้เองสิน้า」
เรย์มุ 「ชื่อเรียกที่เหมือนอันธพาลแบบนั้นมันอะไรกันน่ะ」
ยูกะ 「อันธพาลก็คือ... ...เทนกุ ?」 (ล้อเกมชูตติ้งเก่าแก่ "เทนกุอันธพาล" สมัยเครื่อง Famicom)
เรย์มุ 「ทำไมล่ะ」
ยูกะ 「เรื่องเล่าสมัยโบราณน่ะ」
เรย์มุ 「เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างเถอะ, แต่ถ้าซากุระยังบานและร่วงต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้, กลีบดอกไม้ก็จะผุดออกมาอย่างไม่สิ้นสุดน่ะสิ ?
แล้วมันจะเป็นยังไงกันนะ」
ยูกะ 「ก็ถึงได้บอกไงล่ะ」
ยูกะ 「ว่า ถ้าทำให้ดอกซากุระไม่ร่วงโรย ดอกไม้ก็จะไม่กลับเป็นปกติ
จำนวนของมนุษย์โลกภายนอกเองก็มีขีดจำกัดนะ
ที่เหลือก็จะกลับเป็นปกติไปเองตามธรรมชาติ」
เรย์มุ 「ทำไมต้องมีโลกภายนอกมาเกี่ยวข้องด้วยล่ะ」
เรย์มุ 「แต่ยังไงคำพูดของเธอก็เชื่อถือไม่ได้อยู่ดี
พรุ่งนี้จะออกไปตรวจสอบเหตุดอกไม้วิปลาสละกัน, อย่ามาเกะกะล่ะ ?」
ยูกะ 「ฮิกันซากุระที่เนินไร้ญาติน่ะสุดยอดไปเลยนะ」
เรย์มุ 「ไม่ได้ไปชมดอกไม้นะ ! ไม่ไปที่เนินหรอกน่า」
การที่ลางสังหรณ์ของเรย์มุไม่ทำงานก็เป็นเรื่องธรรมดา
สาเหตุก็คือ, เหตุวิปลาสในครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นโดยโยวไค เป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดจากใคร ไม่มีทั้งจุดประสงค์และเป้าหมาย
เหล่าวิญญาณส่วนใหญ่ทำให้ดอกไม้เบ่งบานโดยไร้สามัญสำนึก
ใช่แล้ว, จริงๆแล้วความผิดปกติของดอกไม้แบบนี้จะเกิดขึ้นทุกๆ 60 ปี
หากแต่, คนส่วนใหญ่ได้หลงลืมเรื่องนี้ไปจนสิ้นแล้ว
เหตุวิปลาสที่ไม่รู้สึกว่ามีอันตรายนั้น, ผ่านไปแค่ปีเดียวทุกคนก็ลืมกันหมดแล้ว
เมื่อ 60 ปีก่อน, ดอกไม้ในตอนนั้นเป็นดอกไม้แบบไหนกันนะ
ดอกไม้ที่บานเพราะแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ? ดอกไม้ที่บานเพราะสงคราม ?
แต่สำหรับเกนโซวเคียวแล้วมันจะเป็นยังไงก็ช่าง
เพราะยังไงพวกวิญญาณมองเห็นที่นี่เป็นฮิกัน(โลกหน้า)มายาอยู่ดี
(เมื่อหกสิบปีก่อน เป็นช่วงเวลาที่เกิดสงครามโลกครั้งที่สองพอดี แต่สำหรับรอบนี้ไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่าเกิดจากอะไร)
แต่ว่า, ดอกไม้ที่บานเพียงหนึ่งครั้งในรอบ 60 ปีแต่แรกอยู่แล้วก็มีเหมือนกัน, มันคือดอกไผ่ไงล่ะ
ต้นไผ่คือพืชที่เป็นสัญลักษณ์ของประเทศเรา
ยามที่ดอกไม้ของพืชนั้นเบ่งบาน, ยามนั้นอาจเป็นสัญญาณว่าจะเกิดเหตุดอกไม้วิปลาสขึ้นก็เป็นได้
Congratulations ! Ending No. 10
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Aya's Story
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
อายะ : สิ่งที่อยู่แถวนี้ก็คือ---
???? : โอ๊ะ, กำลังกระจายข่าวอยู่เชียว
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : จะรีบร้อนขนาดนั้นไปไหนเรอะ (ล้อเลียนสโลแกนของการจราจรญี่ปุ่นที่ว่า ญี่ปุ่นก็คับแคบออกอย่างนี้ จะรีบร้อนขนาดนั้นไปไหน)
อายะ : กำลังรีบหาข่าวใหญ่น่ะสิคะ
อายะ : ใหญ่ๆ
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : ทำไมต้องเน้นคำว่า ใหญ่ ด้วยล่ะ
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : อื---ม อายะ : กำลังหาข่าวใหญ่อยู่ค่ะ อายะ : ถึงขนาดเกิดเหตุดอกไม้วิปลาสเนี่ย, อายะ : มันต้องมีข่าวมารวมกันแน่เลย |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : จริงสิ, เขียนบทความเกี่ยวกับฉันไงล่ะ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
อายะ : แถวๆนี้บางทีก็มีร้านดีๆโผล่มาสินะ---
???? : เจ้า---อี---กา--- ทำไมถึงร้องเหรอ---
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : มันคือสำนึกมวลชนของอีกาสินะ~ (มาจากเพลงกล่อมเด็กของญี่ปุ่น เจ้าอีกาทำไมถึงร้องเหรอ, มันคือความเอาแต่ใจของอีกาสินะ)
อายะ : อ๊ะ, เจอแล้ว เจอแล้ว
อายะ : คืนนี้ไม่ออกร้านแผงลอยเหรอคะ ?
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : คืนนี้จะชมดอกไม้น่ะ
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : นั่นสินะ อายะ : ดื่มเหล้าใต้ซากุระยามราตรีก็ไม่เลวอยู่หรอก |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : อีกาเองก็ร้องได้ตามใจชอบแบบนี้ช่างดีจริงๆเลยนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
อายะ : ประตูที่อยู่เหนือเมฆนี่
อายะ : จะเปิดได้รึเปล่านะ ?
???? : อ๊ะ, คนที่เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : เคยเห็นที่ไหนน้อ ?
อายะ : อ๊ะ, คุณน้องคนเล็กสุดของปริซึมริเวอร์
อายะ : วันนี้ไม่ได้มาทำข่าวนะคะ ?
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : อ๊ะ, จริงสิ
ลิริก้า : จะว่าไปแล้วเธอเป็นพวกสื่อสารมวลชนนี่นะ
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : ตอนที่ประตูบานนี้เปิดออก, อายะ : คงเป็นตอนที่เกิดเหตุวิปลาสครั้งใหญ่ที่แท้จริงสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : เร็วๆนี้จะจัดงานแสดงสดครั้งใหญ่นะ ลิริก้า : ถึงตอนนั้นก็มาทำข่าวด้วยล่ะ ลิริก้า : เอาแบบยิ่งใหญ่เลยนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 3-4)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
อายะ : อันนี้, แคบเกินไป ใช้ไม่ได้... ...
อายะ : อันนี้, ตอแหลเกินไป ใช้ไม่ได้... ...
???? : อุ๊ย,
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : กำลังจะมุ่งหน้าไปที่ไหนในขณะที่บ่นพึมพำแบบนั้นรึ
อายะ : พอมาย้อนนึกดูดีๆ มีแต่ข่าวน่าเบื่อทั้งนั้นเลยค่ะ
อายะ : ไม่มีมนุษย์ที่พฤติกรรมน่าสงสัยอยู่แถวนี้บ้างเลยรึไงน้า
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : พูดคนเดียวๆบ่อยมันเป็นการเรียกวิญญาณมาหานะ
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : อ้าว, อายะ : ตอนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ, อายะ : ดูเหมือนว่าจะมีมนุษย์โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้แฮะ |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : กำลังคิดงั้นเหรอ, ซาคุยะ : แสดงว่าไม่คิดจะทำข่าวเหตุดอกไม้วิปลาสจริงๆสินะ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
อายะ : ข่าว---จ๋า---, ข่าว---จ๋า--- (อาจล้อเลียนอีกาในการ์ตูนญี่ปุ่นสมัยก่อนที่ชอบให้มีอีกาโผล่มาร้องว่า อา---โฮะ---อา---โฮะ--- (อาโฮะ แปลว่า โง่))
???? : เทนกุ ?
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : เทนกุกลุ้มใจเนี่ยหาดูยากนะ
อายะ : อ๊ะ, มาอยู่แถวนี้ได้ไง !
อายะ : มิโกะคือขุมทรัพย์ของข่าวค่ะ
อายะ : เวลาที่วุ่นวายอย่างนี้, ต้องมิโกะเท่านั้นค่ะ
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เรย์มุ : หรือเรากำลังโดนดูถูกอยู่ ?
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : เอาเลย เอาเลย, อายะ : คุณทำงานไปตามใจชอบเลยค่ะ เรย์มุ : ไม่เอาล่ะ, วันนี้ลางสังหรณ์มันไม่ชัดเจนเอาเสียเลย อายะ : โธ่, อะไรกัน, พูดอะไรอ่อนแออย่างนั้นล่ะคะ อายะ : ถ้ามิโกะทำตัวห่อเหี่ยวแบบนี้, อายะ : ฉันจะทำให้ดอกไม้กลับเป็นปกตินะคะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : จริงสิ, เรย์มุ : ถ้าเป็นเทนกุก็น่าจะรู้อะไรบางอย่างนี่นะ ? เรย์มุ : แม้แต่เรื่องเหตุดอกไม้วิปลาสในครั้งนี้ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3-4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
อายะ : ไม่มีข่าวที่น่าจะเอาไปทำบทความได้เลย, ยิ่งกว่าที่คิดอีกนะคะเนี่ย
???? : ขายข่าวจ้า~ขายข่าวจ้า~
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : หนึ่งข่าวหนึ่งเยนจ้า~
อายะ : เปิดกิจการแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : เมื่อมีอุปสงค์ก็จะเกิดกิจการ
เทอิ : ถ้าหากมีคนหาข่าวล่ะก็,
เทอิ : ย่อมต้องมีคนขายอยู่แล้ว
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : เอ้า, หนึ่งเยนก็พอใช่มั้ย ? อายะ : บอกข่าวมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เทอิ : อันที่จริง, มีข่าวที่เจ๋งยิ่งกว่าข่าวราคาหนึ่งเยนอีกนะ... ... เทอิ : แต่มันราคาสองเยนน่ะ อายะ : แพงเกินไปค่ะ... ... (แม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่ทำให้รู้จักเกนโซวเคียวดีขึ้นอย่างมาก) (การที่ 2 เยนถือว่าแพงนั้นแสดงให้เห็นว่า ค่าเงินของเกนโซวเคียวยังคงเป็นแบบสมัยโบราณอยู่ โดยคาดกันว่าน่าจะเทียบเท่ากับค่าเงินยุคเมย์จิตอนต้น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เกนโซวเคียวถูกปิดผนึก ในยุคนั้นหนึ่งเยนมีค่าเท่ากับ 0.5 ดอลล่าร์ ส่วนปัจจุบันมีค่าประมาณหนึ่งเยนต่อ 0.01 ดอลล่าร์ เช่นนี้แล้ว... หนึ่งเยนในเกนโซวเคียว ก็จะเทียบได้กับ 50 เยนของโลกภายนอกเลยทีเดียว) |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : โจมตีมาก็เปล่าประโยชน์จ้า--- |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 4-5)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
อายะ : เสร็จกัน
อายะ : มัวแต่หาข่าวจนเผลอเข้ามาในบ้านซะแล้ว
???? : พูดว่า, เผลอ, งั้นเหรอ
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : พวกช่างเผลอนี่มันมีเยอะเกินไปแล้ว, จริงๆนะ
อายะ : แล้ว, ไม่มีอะไรที่น่าจะเผลอตกเป็นข่าวมั่งเลยเหรอคะ ?
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : นอกบ้านมีดอกไม้บานอยู่เต็มไปหมดเลยไม่ใช่เหรอ
เรย์เซน : ไปเขียนข่าวเรื่องนั้นจะดีกว่ามั้ย ?
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : เรื่องดอกไม้น่ะ, เหมือนจะเข้าใจสาเหตุอยู่แล้วล่ะค่ะ อายะ : มันไม่ใช่เหตุวิปลาสธรรมดาๆนะคะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : อันที่จริง, เรย์เซน : การเผลอเข้ามาในบ้านคนอื่นเนี่ย มันมีด้วยเหรอ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 4-5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
อายะ : โลกโน้น(โลกวิญญาณ)ที่ไม่ได้มาเสียนาน
อายะ : แต่ว่า, ที่นี่ก็ยังคงเป็นปกติเหมือนเคยนะคะ
???? : อ้าว ?
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : คุณเทนกุสินะคะ
โยวมุ : หรือว่า, ท่านยูยูโกะไปก่อเรื่องอะไรเข้าอีกแล้ว... ...
อายะ : ฉันมาเพราะคิดว่าอาจจะก่อเรื่องอะไรก็เป็นได้,
อายะ : แต่ก็คลาดสายตาไปจากเป้าหมายซะแล้วล่ะค่ะ
โยวมุ : โลกโน้นก็ยังคงสงบสุข, เหมือนเคยค่ะ
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : อ๊ะ, โจมตีออกไปซะแล้ว ช่วยไม่ได้แฮะ อายะ : เหมือนจะติดนิสัยชอบการต่อสู้ซะแล้วสิ |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : กำลังพูดว่า สงบสุข แท้ๆเชียว--- |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
อายะ : ทุกคนกำลังเอะอะเสียงดังก็จริง,
อายะ : แต่ก็แค่ถูกดอกไม้ปลุกปั่นเท่านั้น แทบจะไม่มีจุดประสงค์อะไรเลยสินะคะ
???? : นั่นสินะ
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : อันที่จริงทุกคนก็แปลกดีว่ะ
มาริสะ : บินไปทั่ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีจุดประสงค์อะไรเลย
อายะ : อ๊ะ, คุณหัวขโมย
อายะ : คุณกำลังบินไปมาอย่างมีจุดประสงค์เหรอคะ ?
มาริสะ : หะ.. หัวขโมย !?
มาริสะ : กำลังพูดถึงใครอยู่น่ะ ?
อายะ : อ้อ, ต้องเป็น คุณจอมเวท สินะคะ
อายะ : แล้ว, จุดประสงค์ล่ะคะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : จุดประสงค์คือการตามหาดอกไม้หายากไงล่ะ
มาริสะ : หรือไม่ต้องเป็นดอกไม้ก็ได้
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : ดอกไม้บานซะขนาดนี้, อายะ : มันก็คงไม่ใช่ของหายากอะไรแล้วล่ะค่ะ มาริสะ : อะไรเล่า มาริสะ : เธอเป็นเทนกุไม่ใช่เหรอ ? มาริสะ : ถ้าเป็นเทนกุล่ะก็, มาริสะ : ท่าทางจะมีของน่าสนใจอยู่เพียบเลยล่ะสิ อายะ : ของที่จะให้หัวขโมยขอยืมน่ะ, อายะ : ไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียวค่ะ อายะ : คุณเองก็, อายะ : ท่าทางจะก่อแต่คดีที่เป็นข่าวเล็กๆนะคะ... ... อายะ : ช่วยไม่ได้นะคะ อายะ : ฉันจะเปิดโปงความจริงของดอกไม้เหล่านี้เองค่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : เรียกว่า หัวขโมย เนี่ยมันโหดร้ายจังน้า มาริสะ : เห็นฉันเป็นมนุษย์ที่ทำเรื่องแบบนั้นได้ยังงั้นเหรอ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เมดิซึน (Episode 7)สถานที่ : เนินนิรนาม
อายะ : สายลมหยุดไปแล้ว
อายะ : ลมไม่พัดในเนินเขาแห่งนี้
อายะ : รู้สึกไม่ดีเลย, อย่างนี้ต้องพัดลมกระโชกสักหน่อย
???? : หยุดก่อน !
อายะ : ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากวายุซัด
(เมดิซึน เมแลนคอลลี่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Sweet Poison ตัวน้อย
เมดิซึน เมแลนคอลลี่
Medicine Melancholy
เมดิซึน : การที่ลมไม่พัดมันทำให้พิษไม่แพร่กระจายไปทั่ว ก็เหมาะดีแล้วนะ
อายะ : คุณคือ ?
เมดิซึน : ฉันอาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ
เมดิซึน : ทางฉันต่างหากที่อยากถาม
อายะ : อ๊ะ, ขออภัยที่แนะนำตัวช้า
อายะ : ฉันคือนักหนังสือพิมพ์ ชาเมย์มารุ อายะ ค่ะ
อายะ : ตอนนี้เป็นวันหยุดและกำลังอยู่ระหว่างการหาข้อมูลค่ะ
เมดิซึน : ทำงานเหรอ ?
เมดิซึน : หรือว่าเล่น ?
เมดิซึน : แล้วที่พูดว่า นักหนังสือพิมพ์ เนี่ย,
เมดิซึน : มันเคยมีของอย่างหนังสือพิมพ์ด้วยเหรอ ?
อายะ : มีค่ะ
อายะ : ในหมู่พวกเราเหล่าเทนกุ
(เปิดเพลง BGM : Poison Body ～ Forsaken Doll)
เมดิซึน : เหรอ, งั้นตอนนี้กำลังหาข้อมูลอะไรอยู่ล่ะ ?
เมดิซึน : หรือว่ากำลังพักผ่อน ?
อายะ : คุณคือ... ...โยวไคที่ชอบทำอะไรให้ตกเป็นข่าวรึเปล่าคะ ?
เมดิซึน : อึก, เป็นคำถามที่ตอบยากนะ
เมดิซึน : คำว่า ชอบทำ เนี่ยจะให้พูดเองมันก็กระไรนะ,
เมดิซึน : จะบอกว่า ไม่ชอบทำ มันก็ขัดใจยังไงชอบกลแฮะ... ...
อายะ : เอาเถอะค่ะ, ถ้าไม่เป็นข่าวก็เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ค่ะ
อายะ : ต้องรีบไปต่อแล้วค่ะ
เมดิซึน : คอยเดี๋ยวสิ !
เมดิซึน : เขียนบทความเกี่ยวกับฉันด้วยสิ !
เมดิซึน : ถึงจะไม่ชอบทำอะไรแปลกๆก็เถอะ
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : ถึงขู่ฉันไป, ฉันก็ไม่เขียนเรื่องที่ผิดจากความจริงหรอกค่ะ อายะ : ถึงมันจะไม่ใช่การข่มขู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้วก็เถอะ เมดิซึน : อย่างนี้นี่เอง, เทนกุคือสายลมสินะ เมดิซึน : หมอกพิษของฉันเลยใช้ไม่ได้ผลอย่างมีเหตุผล... ... อายะ : ใช้พิษมากเกินไปจะไม่เป็นข่าว อายะ : จากนี้ไปต้องระวังตัวให้ดีนะคะ |
ถ้าเล่นแพ้ เมดิซึน : เอ้า, ช่วยเขียนฉันให้ออกมาเป็นข่าวเท่ๆหน่อยซิ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
อายะ : ฉันเองก็ไม่ได้ใช้เวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์นะคะ
อายะ : ใช่แล้ว, ฉันกำลังบินหาสถานที่ซึ่งมียูวเรย์(ผี)อยู่มากที่สุดอยู่ค่ะ
อายะ : ในส่วนลึกนี้คือสถานที่ซึ่งมียูวเรย์มารวมตัวกันมากที่สุด
อายะ : เนินไร้ญาติ... ...
???? : พวกที่จะฆ่าตัวตายน่ะ,
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
???? : มีแต่พวกนักปราชญ์ที่รู้แจ้งแล้ว, หรือไม่ก็คนโง่ที่คิดมากเกินไปเท่านั้นแหละ
???? : และเก้าส่วนเก้าเสี้ยว, มักเป็นพวกหลังน่ะนะ (วิธีคิดร้อยละแบบจีน เต็มสิบส่วน ดังนั้น เก้าส่วนเก้าเสี้ยว จึงมีค่าเท่ากับ 99%)
???? : คนโง่นั้นไม่รู้สึกตัวเลยว่าการทำให้การฆ่าตัวตายเป็นเรื่องที่ชอบธรรมนั้นมันโง่เขลาเพียงไร
???? : แต่แหม, พวกเทนกุก็ชอบคิดมากเกินไปหน่อยน่ะน้า
???? : อาจจะมาฆ่าตัวตายบ้างก็คงเป็นไปได้
อายะ : ใครบอกว่าจะมาฆ่าตัวตายกันล่ะคะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : พวกที่จะมาที่นี่ก็มีแต่คนโง่เขลาอย่างที่พูดไปเท่านั้นแหละ
อายะ : ไม่มีใครยินดีกับข่าวการฆ่าตัวตายหรอกนะ
อายะ : ไม่อยากเขียนและไม่อยากได้ยินด้วย
โคมาจิ : ถ้าเขียนให้เป็นข่าว อาจจะยับยั้งการฆ่าตัวตายได้นะ
โคมาจิ : เนี่ยไง, ดูอย่างพวกยูวเรย์ที่บินอยู่แถวนี้... ...
โคมาจิ : เฮ้ย, ยูวเรย์ !
โคมาจิ : ทำไมมากมายขนาดนี้ ?
อายะ : ไม่รู้สึกตัวเลยล่ะสิ ?
อายะ : ว่าตอนนี้เกนโซวเคียวเต็มไปด้วยยูวเรย์
อายะ : รู้สึกเหมือนยูวเรย์พวกนี้จะทำให้ดอกไม้บาน,
อายะ : แต่ก็เพราะเหตุนั้นทำให้เกนโซวเคียวเต็มไปด้วยดอกไม้
โคมาจิ : ว่าไงนะ !?
โคมาจิ : อุ, อืม, อย่างนี้ชักจะไม่เข้าท่าแล้ว
อายะ : อ๊ะ, สังหรณ์ว่าจะได้ข่าวล่ะ
โคมาจิ : เรื่องนั้นมันใช่ปัญหาซะที่ไหนล่ะ ?
โคมาจิ : เค้าต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว---
อายะ : คิดว่าเทนกุผู้รวดเร็วที่สุดในเกนโซวเคียวจะปล่อยให้หนีพ้นเหรอคะ ?
| ถ้าเล่นชนะ อายะ : น่าสงสัยสุดยอดเลยนะคะ อายะ : คุณคือยมทูตแห่งแม่น้ำซันสึสินะคะ ? โคมาจิ : ใช่แล้ว โคมาจิ : ถ้ารู้ถึงขนาดนั้นแล้วก็ปล่อยซะทีสิ อายะ : ช่างเถอะค่ะ อายะ : ภาพรวมทั้งหมดของคดีดอกไม้ในครั้งนี้, อายะ : ฉันเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งแล้วค่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : ต้องรีบกลับไปที่ทำงาน--- โคมาจิ : ไม่งั้นถูกโกรธแน่--- |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
อายะ : รวบรวมข่าวได้เป็นส่วนใหญ่แล้วล่ะนะ
อายะ : รู้สึกว่าน่าจะพอเขียนเป็นบทความได้แล้ว
อายะ : การคลี่คลายเหตุไม่ใช่งานของฉัน,
อายะ : เพราะงั้นฉันกลับไปเขียนบทความดีกว่า
อายะ : แต่เอ๊ะ, ทำไมนะ ?
อายะ : ทำไมฉันถึงกำลังมุ่งหน้าไปทางซากุระเหล่านั้น ?
???? : ซากุระม่วงจะรวบรวมบาป, แล้วทำให้ดอกไม้ผลิบาน
???? : แม้แต่บาปที่ไม่อาจบอกใคร, หรือแม้แต่บาปที่เจ้าตัวไม่รู้สึกว่ามี,
???? : ล้วนไร้ค่าเมื่ออยู่ต่อหน้าซากุระ
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
???? : เพราะซากุระม่วงนั้น, คอยเฝ้ามองบาปทั้งหมดอยู่จ้ะ
อายะ : เอ่อ---, ไม่ทราบว่าเป็นใครเหรอคะ ?
???? : จะเอายังไงต่อล่ะจ๊ะ ?
???? : ซากุระของที่นี่เป็นขุมทรัพย์แห่งอดีตที่เธอน่าจะชอบ
???? : ฆาตกรรม, ฆาตกรรมในห้องปิดตาย, ฆาตกรรมต่อเนื่อง, ฆาตกรรมโดยประมาท,
???? : ที่นี่มีคดีทั้งหลายทั้งปวงหลับใหลอยู่นะจ๊ะ ?
อายะ : มีแต่คดีฆาตกรรมเหรอคะ ?
อายะ : ไม่ค่อยอยากเขียนคดีฆาตกรรมเท่าไหร่เลยน่ะค่ะ... ...
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ฉันคือผู้ชั่งตวงน้ำหนักบาปของวิญญาณ
ชิคิ : ใช่แล้ว, ยมบาล ไงล่ะจ๊ะ
อายะ : เอ๊ะ, ท่านยมบาลเหรอคะ !?
อายะ : ทำไมมาอยู่ในที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้ล่ะคะ ?
ชิคิ : ผู้ตายจากโลกภายนอกน่ะ, บางครั้งก็เพิ่มขึ้นอย่างมากจ้ะ
ชิคิ : คร่าวๆก็ประมาณทุกๆหกสิบปีจะมีครั้งหนึ่งที่เพิ่มขึ้น
ชิคิ : แล้วปีนี้, ก็ตรงกับช่วงเวลานั้นพอดีเลยนะ... ...
อายะ : อย่างนั้นเองเหรอคะ... ...
อายะ : จะว่าไปแล้ว การที่ดอกไม้บานผิดฤดูแบบนี้,
อายะ : รู้สึกเหมือนเมื่อก่อนก็เคยเกิดขึ้นหลายครั้งแล้วนะคะ
อายะ : แต่ว่า, ถ้าเป็นทุกๆหกสิบปี,
อายะ : มันนานเกินไปจนหลงลืมไปก็ช่วยไม่ได้นะคะ
ชิคิ : เธอน่ะ, ถูกดึงดูดโดยซากุระม่วงซึ่งทำให้บาปผลิบาน
ชิคิ : เทนกุมีความอยากรู้อยากเห็นอยู่เต็มเปี่ยม,
ชิคิ : จึงมีความรู้สึกไวต่อข่าวสารสินะ
ชิคิ : แต่ว่านะ, ความอยากรู้อยากเห็นก็เป็นชนวนเหตุให้เกิดคดีได้เหมือนกัน
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะมีความอยากรู้อยากเห็นมากเกินไปหน่อยแล้ว
อายะ : ... ...
ชิคิ : การเผยแพร่คดีทางหนังสือพิมพ์, เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ก่อให้เกิดคดีใหม่ขึ้น
ชิคิ : แม้จะตั้งใจไล่ตามคดี, แต่ตัวเองกลับเป็นชนวนเหตุให้เกิดคดี
ชิคิ : เมื่อบาปของเธอหลอมรวมเข้ากับบาปของคดีที่เธอเป็นชนวนเหตุ... ...
ชิคิ : เธอก็จะตกนรกนะจ๊ะ
อายะ : เอ๋~
อายะ : ฉันเขียนข่าวอย่างซื่อตรง, ไม่มีมดเท็จนะคะ
ชิคิ : การเขียนความจริงที่แท้จริงนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอกจ้ะ
ชิคิ : สาเหตุก็เพราะ, ไม่สามารถเข้าถึงความจริงที่ว่ามีคนอ่านบทความอยู่ในที่นั้นได้จ้ะ
ชิคิ : หากเขียนบทความ, ความจริงก็จะแปรเปลี่ยน
ชิคิ : เมื่อมองความจริงที่เปลี่ยนไปแล้วแก้ไขบทความ, ความจริงก็จะยิ่งแปรเปลี่ยน
ชิคิ : เธอน่ะ, ต้องเขียนบทความโดยเตรียมใจที่จะเป็นชนวนเหตุให้เกิดคดีนะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.11 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : เหล่าวิญญาณในซากุระของที่แห่งนี้, ชิคิ : อยากถูกเขียนเป็นข่าวนะจ๊ะ ชิคิ : คงอยากให้บาปได้รับการยอมรับและการปลดปล่อยกระมัง |
สถานที่หลับใหลของผู้ตายที่ไม่มีญาติ, เนินไร้ญาติ
มองหาของที่เหมือนป้ายบอกเขตสุสานก็ไม่เจอ, มีแต่ก้อนหินขนาดเต็มสองมืออยู่กลาดเกลื่อนไปหมด
เพราะเป็นสถานที่แบบนั้น, จึงแทบจะไม่มีผู้ใดมาไว้อาลัยเลย
อายะ 「ดอกไม้ยังไม่กลับเป็นปกติสินะคะ
เรื่องของดอกไม้พวกนี้จะเอาไปเขียนข่าวได้มั้ยนะ... ...」
อายะ 「การที่ดอกไม้บานนั้นเป็นเพราะยูวเรย์จากโลกภายนอกเพิ่มขึ้นมากเกินไปค่า---
และยังไม่กลับเป็นปกติด้วยค่า---
เฮ่อ ไม่น่าสนใจเลยสักนิดค่ะ, ใช้ไม่ได้」
แม้เธอพูดว่าจะเขียนความจริง แต่ความน่าสนใจของเนื้อหาที่เขียนต้องมาก่อน
ทั้งยังโปรดปรานข่าวเล็กข่าวน้อยเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของเหล่าผู้อาศัยในเกนโซวเคียวเป็นพิเศษ
และมีบ่อยครั้งที่สร้างความโกรธเกรี้ยวให้แก่เหล่าผู้อาศัยซึ่งถูกเขียนออกมาแปลกๆเพื่อให้น่าสนใจ
โคมาจิ 「คิดจะมาฆ่าตัวตายอีกแล้วเหรอ--- อ้าว
เธอคือเทนกุเมื่อตอนนั้นนี่นา
ทำไมล่ะ ? คิดจะฆ่าตัวตายอีกแล้วเหรอ ?」
อายะ 「ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นตั้งแต่แรกนะ ? เรื่องฆ่าตัวตายน่ะ」
อายะ 「ดอกไม้ยังไม่กลับเป็นปกติดีเลยนะ
พอคิดอย่างนั้นก็เลยมาหาข้อมูลน่ะค่ะ」
โคมาจิ 「แหม, ทางนี้ก็พยายามอยู่นะ」
โคมาจิ 「ช่วงนี้พวกวิญญาณหน้าใหม่ลดลงแล้ว, คิดว่าอีกเดี๋ยวดอกไม้ก็ได้รับการปลดปล่อยแล้วล่ะ」
อายะ 「แล้วยังไงต่อคะ ?
ไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรอย่างอื่นเกิดขึ้นเลยเหรอคะ ?」
โคมาจิ 「ความเปลี่ยนแปลง ?
ตอนนี้งานยุ่งทุกวัน, จนไม่ว่างไปก่อคดีอะไรเลยน้า」
อายะ 「งั้นเหรอคะ... ...
ว่าไปแล้วก็เปลี่ยนเรื่องดีกว่าค่ะ」
อายะ 「เมื่อเร็วๆนี้, มีอยู่ท่านหนึ่งได้แสดงให้เห็นสูตรคำนวณความกว้างของแม่น้ำซันสึน่ะค่ะ」 (นัยถึงบทของรันในหนังสือพิมพ์)
โคมาจิ 「ว่าไงนะ ?
ของพรรค์นั้น, มันวัดไม่ได้นี่นา... ...」
โคมาจิ 「มันเป็นสถานที่ที่ขนาดเค้าพายเรือข้ามไปมาอยู่ตลอ---ด,
ยังมองไม่เห็นหน้าหลังเพราะหมอกลงระหว่างทางเลยนะ
ความยาวกับกระแสน้ำของที่นั่นน่ะ, ไม่มีทางคาดคะเนได้หรอก」
อายะ 「เพราะงั้นถึงได้เป็นสูตรที่ซับซ้อนสินะคะ」
อายะ 「เป็นสูตรที่ซับซ้อนสุดยอดจนต้องตกใจเลยล่ะค่ะ
อย่างเช่น ความกว้างจะแปรผันตามค่าจ้างพายเรือ... ...」
โคมาจิ 「มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างนั้นหรอก」
ในขณะที่กำลังพูดคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่, อายะก็รู้สึกตัวแล้วว่ายมทูตที่อยู่ตรงหน้ากำลังอู้งานอยู่, แต่เธอก็ไม่พูดอะไร
จำนวนของวิญญาณไม่ใช่ปัญหา เพราะหากเร่งมือก็จะกลับเป็นปกติในไม่ช้า
ถ้าอย่างนั้น, การลงมือทำงานก็เป็นวิธีที่ดีกว่าอย่างแน่นอน
ตัวเธอเองก็คิดอยู่ว่า, หากไม่มีคดีที่น่าจะทำเป็นข่าวได้, ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องฝืนเขียนข่าวออกมา
อันที่จริง, ตัวหนังสือพิมพ์เอง ถ้าไม่มีข่าวก็ไม่ต้องตีพิมพ์ออกมาก็ได้
ไม่มีคดีเกิดขึ้นก็ไม่เลวเหมือนกัน
ชักรู้สึกเหมือนอย่างที่ท่านยมบาลกล่าวไว้,
การนำเสนอคดีต่างๆอย่างต่อเนื่องตามที่หนังสือพิมพ์กำหนด, ทำให้เกิดคดีที่โหดร้ายเพิ่มมากขึ้น
ถ้าอย่างนั้น, หนังสือพิมพ์จะมีไว้เพื่ออะไรล่ะ
เธอครุ่นคิดเล็กน้อย, แล้วรู้แจ้งดั่งสายลม
Congratulations ! Ending No. 11
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Medicine's Story
Sweet Poison ตัวน้อย
เมดิซึน เมแลนคอลลี่
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)
สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : คุณซู, ปีนี้คุณซูบานมากเกินไปหน่อยรึเปล่า ? (คุณซู (ซูซัง) เป็นชื่อเล่นที่เมดิซึนใช้เรียกดอกสุซุรัน)
???? : อะฮะฮะ---
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : บินไปจนถึงหลังคาแล้วแตกสลายจนหายวับ---♪ (มาจากเพลงกล่อมเด็กชื่อ ฟองสบู่)
เมดิซึน : โดนพิษเข้าแล้วสินะ ?
เมดิซึน : เป็นเพราะปีกนกมันติดพิษง่ายนั่นล่ะนะ
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : ฮาระโฮโระเทีย~ (มาจากวลี ฮาระฮิเระโฮโระฮิเระ ของรายการทีวี "ฟองสบู่ Holiday")
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : ปีนี้เบ่งบานด้วยพลังที่มากขนาดสอยนกบินให้ร่วงได้ เมดิซึน : คุณซูทำเกินไปหน่อยแล้วนะ |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : ต้องหนี, ต้องหนี |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 1-2)สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : ปีนี้คุณซูใจร้อนไปหน่อยมั้ยนะ ?
???? : ตบหัวที่ทำผมทรงสุซุรัน~,
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : เสียงของการเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตกแว่วมา~
เมดิซึน : ดูสิ, แค่บินขึ้นไปข้างบนก็เพี้ยนแล้วนะ
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : การเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตกคือดอกไม้ที่ใกล้ผลิบานของการเปิดศึก~
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : สุดยอดเลย เมดิซึน : ถ้าหากพิษแข็งแกร่งขนาดนี้ล่ะก็, เมดิซึน : แม้แต่การพิชิตโลกก็ต้องทำได้แน่ |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : อ๋า, แถวนี้อันตรายแฮะ ลิริก้า : ต้องรีบหนี |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 3)สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : หรือบางที, อาจเป็นเพราะฉันจำฤดูกาลผิดไป ?
???? : ร้านแก้พิษสุซุรัน~ ร้านแก้พิษสุซุรัน~
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ไม่จำเป็นต้องแก้พิษสุซุรันรึไง
เมดิซึน : ธุรกิจต้มตุ๋นแบบ Pinpoint (เจาะจงเป้าหมาย) อีกแล้วสินะ
เมดิซึน : ถ้ามียาแก้พิษล่ะก็ จงใช้กับตัวเองซะเถอะ, ตัวเธอนั่นแหละ
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : อ๋า, เริ่มชาแล้ว~
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : นี่ คุณซู เมดิซึน : ทำไมปีนี้ถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : อ๋า, ต้องรับการแก้พิษแล้ว เทอิ : ต้องหนี ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 4)สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : ถ้ามีพลังของคุณซูขนาดนี้ล่ะก็, น่าจะสร้างพันธมิตรกับคนอื่นได้นะ
???? : สุดยอดเลย
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : ดอกไม้มีพิษมารวมตัวกันอยู่มากมายขนาดนี้,
เรย์เซน : ต้องบอกอาจารย์แล้ว
เมดิซึน : ว่าไงนะ !
เมดิซึน : สุซุรันที่นี่เป็นของฉันนะ !
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : อ๋า, พิษเข้าสู่ร่างกายเร็วจัง... ...
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : การเก็บคุณซูที่มากมายขนาดนี้ไว้นานๆน่ะ, เมดิซึน : มันเป็นไปไม่ได้หรอก ! |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : ต้องรีบไปบอกอาจารย์... ... เรย์เซน : อ๋า, พิษแรงชะมัดเลย |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 5)สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : มันยังไงกันน้า
เมดิซึน : พิษแรงเกินไปหน่อยรึเปล่าน้า
???? : อ๊า ! ให้ตายสิ
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : แถวนี้มันอะไรกันเนี่ย
เรย์มุ : ที่นี่กลิ่นแรงเกินไปแล้ว !
(เปิดเพลง BGM : ทางเดินสีใบไม้ผลิ ～ Colorful Path)
เมดิซึน : อ๊ะ, มนุษย์เหรอ ? มนุษย์นี่นา
เมดิซึน : คุณซู, จัดการเลย !
เรย์มุ : มีของแปลกๆอยู่ที่นี่อีกต่างหาก
เรย์มุ : แต่ก็ดี, มันแสดงให้เห็นว่าที่นี่ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุดอกไม้วิปลาสเลย !
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : มนุษย์อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ? เมดิซึน : หรือเพราะคุณซูแข็งแกร่งเกินไปกันนะ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : อูย, ที่นี่ไม่ดีต่อสุขภาพเลยแฮะ เรย์มุ : ต้องหนี ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 5)สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : พลังเต็มเปี่ยมเลย---
???? : โอ้,
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : สถานที่เกิดเหตุแก๊สพิษรั่วรึไงเนี่ย ?
มาริสะ : กลิ่นแรงชะมัด
เมดิซึน : หมอกพิษต่างหากล่ะ, แก๊สกับหมอกมันต่างกันมากเลยนะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : เหมือนกันแหละน่า
มาริสะ : โดนแล้วก็เจ็บตัวเหมือนกัน
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : หมอกมาจากของเหลว, ส่วนแก๊สมาจากก๊าซ เมดิซึน : จิตจะละลายในน้ำ, แล้วดูดซับพลังนั้นเอาไว้ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : ให้ตายสิ ! ขืนอยู่ในที่แบบนี้, มาริสะ : เสียงอันไพเราะของฉันได้พังกันพอดีน่ะสิวะ มาริสะ : ต้องหนี ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 6)สถานที่ : เนินนิรนาม
เมดิซึน : อื---ม, ชักจะรู้สึกมั่นใจในตัวเองขึ้นมาแล้วสิ ?
เมดิซึน : นี่ก็เพราะคุณซูนั่นล่ะนะ
???? : ว้าว, สุดยอดเลยนะ
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ถ้ามีพิษมากขนาดนี้ล่ะก็, น่าจะทำน้ำชาอร่อยๆได้นะ
เมดิซึน : น้ำชาอร่อยๆงั้นเหรอ
เมดิซึน : เป็นมนุษย์ที่แปลกดีนะ
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : แหม, ฉันไม่ใช่คนดื่มสักหน่อย
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : งั้นเหรอ เมดิซึน : เป็นน้ำชาสำหรับฆ่าคนสินะ ซาคุยะ : เปล่าหรอก ซาคุยะ : แบบว่ามีคนที่ยินดีกับน้ำชาพิษอยู่น่ะค่ะ เมดิซึน : รู้สึกขึ้นมาแล้วล่ะ, เมดิซึน : ว่าถึงออกห่างจากที่นี่ก็ไม่เป็นไรแล้ว ! คุณซู ซาคุยะ : ฮิคิโคโมริ ? (ฮิคิโคโมริ แปลตรงตัวว่า การเก็บตัว, ขณะเดียวกันก็เป็นคำที่ใช้เรียกคนที่เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องหรือบ้านของตน โดยไม่คิดที่จะออกมาพบปะผู้คนในสังคม) |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : น้ำชาของพรุ่งนี้เอาเป็นสุซุรันนี่ล่ะนะ ซาคุยะ : อ๊ะ ได้เวลาต้องไปจากที่นี่แล้ว... ... |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ยูกะ (Episode 7)สถานที่ : ทุ่งดวงตะวัน
เมดิซึน : อ้าว ? ที่นี่ก็บานอยู่สิน้า
เมดิซึน : ถึงดอกทานตะวันมันจะให้ความรู้สึกไม่ดีจนไม่ค่อยชอบก็เถอะนะ
???? : หื---ม, ทั้งๆที่น่ารักขนาดนี้แท้ๆเชียวนะ
เมดิซึน : ฉันเหรอ ?
(คาซามิ ยูกะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Flower Master สี่ฤดู
คาซามิ ยูกะ
Yuka Kazami
ยูกะ : ดอกทานตะวันต่างหาก
ยูกะ : ยิ่งเมล็ดทานตะวันยิ่งน่ารัก
เมดิซึน : เหรอ
เมดิซึน : พวกที่เจอมาตั้งแต่เมื่อกี้ ทุกคนล้วนถูกโค่นด้วยพิษ,
เมดิซึน : เธอก็จะถูกโค่นนะ ?
ยูกะ : ทำไมเธอถึงจะโดนโจมตีรู้มั้ย ?
(เปิดเพลง BGM : เกนโซวเคียวในวันนี้และวันวาน ～ Flower Land)
ยูกะ : เพราะเธอส่งกลิ่นไงล่ะ
เมดิซึน : เอ๋ ?
เมดิซึน : พะ.. พูดอะไรน่ะ !
ยูกะ : แพร่กระจายกลิ่นพิษซะขนาดนั้นมันไม่ดีนะ
ยูกะ : นั่นเป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็อยากหลีกหนีนะ
เมดิซึน : พิษ ?
เมดิซึน : อ๋อ, พิษ, มันคือชีวิตของฉันนะ
เมดิซึน : ยกให้ไม่ได้หรอก
ยูกะ : จุ๊จุ๊
เมดิซึน : ตกลงจะโจมตีเข้ามาจริงๆสินะ ?
ยูกะ : อยากให้โจมตีสินะ ?
ยูกะ : ช่วยไม่ได้นะ
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : ฟู่ ค่อยโล่งหน่อย เมดิซึน : การโค่นสิ่งมีชีวิตเนี่ยมันช่างรู้สึกดีจริงๆเลยนะ ยูกะ : เพราะเงี้ยอุปกรณ์ที่เดินคนเดียวถึงได้อันตราย.. ... ยูกะ : มนุษย์โง่เขลาที่ทิ้งสิ่งของในทุ่งดอกไม้, ยูกะ : คิดอะไรกันอยู่กันแน่นะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ ยูกะ : เพราะเงี้ยอุปกรณ์ที่เดินคนเดียวถึงได้อันตราย.. ... |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
เมดิซึน : ว้าว---
เมดิซึน : ว้าว---ว้าว---
เมดิซึน : แถวนี้ก็มีดอกไม้พิษเต็มไปหมดเลย---
เมดิซึน : นานๆทีลองออกมาเดินเล่นดู
เมดิซึน : ก็ Lucky อย่างน่าประหลาดเลย !
???? : อุปกรณ์ที่ถูกทิ้งงั้นเหรอ... ...
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : มันก็จริงที่ว่าอุปกรณ์อย่างตุ๊กตาจะถูกวิญญาณมนุษย์เข้าสิงได้ง่าย
โคมาจิ : แต่ก็ไม่เคยเห็นตุ๊กตาที่เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระขนาดนี้มาก่อนเลยแฮะ
เมดิซึน : อุฮุฮุ
เมดิซึน : สุดยอดใช่มั้ยล่ะ ?
เมดิซึน : ทั้งการที่ฉันเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ
เมดิซึน : ทั้งการที่คิดได้อย่างอิสระ
เมดิซึน : ล้วนเป็นเพราะพิษ
เมดิซึน : พิษของคุณซู
โคมาจิ : ถ้าเป็นอุปกรณ์, ก็ไม่ใช่บทที่ยมทูตต้องออกโรง
โคมาจิ : ที่นี่มันอันตรายนิดหน่อย, รีบไปก่อนที่จะถูกเข้าสิงดีกว่านะ
เมดิซึน : ไม่เอาหรอก
เมดิซึน : อุตส่าห์เจอสถานที่ที่มีดอกไม้พิษบานอยู่ขนาดนี้ทั้งที
โคมาจิ : ดอกไม้พิษ ?
โคมาจิ : อ๊ะ อ้าว--- ?
โคมาจิ : ดอกฮิกันบานะกำลังบาน--- ?
เมดิซึน : เอ๊ะ ไม่รู้สึกตัวมาก่อนเลยเหรอ ?
โคมาจิ : อุ๊, อืม, แบบนี้ชักไม่เข้าท่าแล้ว
เมดิซึน : จะขอพิษจากที่นี่ไปนิดหน่อย, ถ้าอยากโจมตีก็เชิญเลย
โคมาจิ : อ๊า---
โคมาจิ : ดูเหมือนจะอยากโดนโจมตีสินะ ?
โคมาจิ : ช่วยไม่ได้
โคมาจิ : ต้องใช้กำลังบังคับขับไล่ซะแล้ว
โคมาจิ : ถูกไล่แล้วก็จงรีบกลับไปซะ !
| ถ้าเล่นชนะ เมดิซึน : อา, พิษกำลังเติมเต็มเข้ามาในร่างกาย โคมาจิ : เป็นตุ๊กตาที่แปลกดีน้า โคมาจิ : ถูกพิษย่ำยีไปจนถึงสมองเลยไม่ใช่เหรอนั่น ? เมดิซึน : เท่านี้ก็, เต็มอิ่มแล้ว--- เมดิซึน : เนอะ, คุณซู |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : มัวแต่เล่นกับตุ๊กตาเดี๋ยวจะถูกโกรธเอาได้... ... โคมาจิ : จะพักผ่อนก็ต้องเอาแค่พอประมาณล่ะนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
เมดิซึน : เอาละ--- พิษของดอกฮิกันบานะก็เต็มอิ่มแล้ว---
เมดิซึน : กลับกันสักทีดีกว่ามั้ง---
เมดิซึน : แหม่ มันก็น่าจะกำลังคิดแบบนั้นอยู่หรอกนะ... ...
เมดิซึน : แต่มันยังไงกันนะ
เมดิซึน : ทั้งที่ไม่ใช่พิษ, แต่กลับถูกซากุระสีม่วงนี่ดึงดูดซะได้... ...
???? : มันอันตรายนะจ๊ะ ?
???? : เธอคงไม่รู้สึกตัว แต่ว่า,
???? : ซากุระนั่นน่ะ... ...
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : กำลังยืดมือออกมานับไม่ถ้วนแล้วกวักมือเรียกเธออยู่นะ
ชิคิ : และกำลังกุมตัวเธออยู่จ้ะ
เมดิซึน : เอ๋---
เมดิซึน : แบบนั้นไม่เอานะ---
ชิคิ : ช่วยไม่ได้นะจ๊ะ
ชิคิ : เพราะเธอเป็นอุปกรณ์ที่เรียกว่าตุ๊กตานั่นล่ะจ้ะ
ชิคิ : ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง, คนที่ใช้เธอก็เป็นฝ่ายมอบความรักหรือความแค้นแต่เพียงฝ่ายเดียว
ชิคิ : อุปกรณ์ถูกใช้งาน, บางครั้งก็ถูกตั้งชื่อ, บางครั้งก็โดนจับเปลี่ยนรูปร่าง, ทั้งหมดล้วนเป็นไปตามเจตจำนงของผู้ใช้
ชิคิ : ใช่แล้ว, อุปกรณ์น่ะ, ถูกกดขี่ตามความคิดของมนุษย์แต่เพียงฝ่ายเดียว
เมดิซึน : ใช่ใช่
เมดิซึน : เข้าใจดีเลยนี่นา
ชิคิ : เนินไร้ญาติในตอนนี้มีวิญญาณจำนวนมากที่ไม่รู้ตัวว่าตายไปแล้วจ้ะ
ชิคิ : ดังนั้นอุปกรณ์อย่างเธอจึงไม่ควรมาสถานที่แบบนี้
ชิคิ : เธอกำลังจะถูกเข้าสิงโดยเจตจำนงที่ไม่มั่นคงเหล่านี้นะจ๊ะ ?
เมดิซึน : ไม่ล่ะ, ต่อให้ต้องต่อสู้... ...
เมดิซึน : หากตั้งเป้าจะยกระดับฐานะของเหล่าตุ๊กตา,
เมดิซึน : ต่อให้ต้องสู้กับมนุษย์ก็ตาม !
ชิคิ : พิษมันซึมเข้าไปถึงสมองของเธอเลยสินะ ?
ชิคิ : สุซุรันคือพิษของหัวใจ,
ชิคิ : ต่างจากพิษของดอกฮิกันบานะที่เป็นพิษของร่างกาย
ชิคิ : แต่หากผสมทั้งสองเข้าด้วยกัน, คงต้องเรียกเธอว่ากลุ่มก้อนของพิษล่ะนะ
เมดิซึน : ไม่ล่ะ, ฉันเคยคิดมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ
เมดิซึน : ถึงเวลาลุกขึ้นมุ่งสู่การปลดแอกตุ๊กตาแล้ว !
ชิคิ : เธอไม่รู้สึกตัวถึงฤทธิ์ของพิษเลย
ชิคิ : จำเป็นต้องทำให้หัวเย็นลงหน่อยนะ
ชิคิ : หากตุ๊กตาถูกปลดปล่อย, แล้วใครจะสร้างตุ๊กตาล่ะ ?
ชิคิ : คิดว่าตุ๊กตาตัวอื่นจะยอมติดตามหัวใจดวงเล็กของเธองั้นเหรอจ๊ะ ?
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะทัศนวิสัยแคบเกินไปหน่อยแล้ว
เมดิซึน : ... ...
ชิคิ : เคยออกมาจากทุ่งสุซุรันขนาดเล็กนั่นบ่อยแค่ไหนล่ะ ?
ชิคิ : มนุษย์ก็เช่นกัน
ชิคิ : หากเอาแต่เก็บตัวอยู่ในที่เล็กๆเหมือนเธอ... ...ก็จะมองไม่เห็นผู้อื่น
ชิคิ : หัวใจของตัวเองเท่านั้นที่จะกลายเป็นแบบรุกเพราะพิษ
ชิคิ : เธอก็เหมือนกับมนุษย์ที่มีแบบแผน,
ชิคิ : คือเป็นเจ้าของหัวใจดวงเล็กเช่นเดียวกันจ้ะ
เมดิซึน : มะ.. ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย !
เมดิซึน : จริงอยู่ว่า, เพิ่งเคยออกมาจากทุ่งสุซุรันเป็นครั้งแรกในวันนี้... ..
เมดิซึน : เอ๊ะ, ทำไมถึงรู้ว่าฉันอาศัยอยู่ในทุ่งสุซุรันล่ะ... ...
ชิคิ : หากไม่ได้รับความร่วมมือจากผู้อื่น, ก็จะข้ามแม่น้ำซันสึไม่ได้, และตกแม่น้ำกลางทางนะจ๊ะ
ชิคิ : ไม่มีดวงวิญญาณใดที่จะให้ความร่วมมือ, แก่ดวงวิญญาณที่ไม่รู้จักความเจ็บปวดของผู้อื่นหรอกนะ
ชิคิ : ต่อให้เธอเรียกร้องเรื่องการปลดแอกตุ๊กตา, ก็คงต้องสิ้นหวังที่ไม่มีใครยอมช่วยเป็นแน่
ชิคิ : เพราะว่าเป็นตุ๊กตาที่ถึงตายไปก็ไม่ได้ไปหาฉันนี่แหละ,
ชิคิ : ถึงต้องพิพากษาเธอที่นี่ตอนนี้ไงล่ะ !
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.12 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : ซากุระน่ะ... ... ชิคิ : ดูสิ, มือของวิญญาณที่กุมตัวเธอเอาไว้น่ะ, ชิคิ : เพิ่มขึ้นมาอีกนิดแล้วนะ ชิคิ : ผู้ที่มีจิตใจคับแคบน่ะ, ชิคิ : จะกลับคืนสู่ผืนดินด้วยผู้ที่มีจิตใจคับแคบเหมือนกัน, ชิคิ : และถูกลืมเลือนไปจ้ะ ชิคิ : แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลหรอกจ้ะ ชิคิ : เพราะมนุษย์ทุกคนก็ล้วนแต่มีหัวใจดวงเล็กกันทั้งนั้น ชิคิ : หมายความว่าเธอใกล้เคียงกับมนุษย์ขนาดนั้นเลยไงล่ะจ๊ะ ชิคิ : ที่เหลือก็, ขัดเกลาจิตใจที่มั่งคั่ง, แล้วก้าวข้ามมนุษย์ไปจ้ะ |
เนินสุซุรันที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน, กลางภูเขาซึ่งปกติแล้วผู้คนจะไม่เข้ามา
ดอกสุซุรันที่บานอยู่ที่นี่, มีความเป็นพิษสูงยิ่งกว่าสุซุรันตามธรรมชาติ
นั่นเป็นสิ่งที่เกิดจากฝีมือของผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่... ...
เมดี้ 「คอมพาโล, คอมพาโล, พิษเอ๋ยจงมารวมกัน---」
(มาจากชื่อของสารพิษในดอกสุซุรัน ได้แก่ convallatoxin, convallamarin และ convalloside โดยเปลี่ยนจาก วา เป็น พา)
เอย์ริน 「ทำอะไรอยู่เหรอ ?」
เมดี้ 「อาคมสำหรับควบคุมพิษน่ะ」
เรย์เซน 「ตอนอยู่คนเดียวก็อารมณ์ประมาณนี้มั้งนะ... ...」
เอย์ริน 「อืม
สุซุรันของที่นี่สุดยอดไปเลยนะ
ถ้าอยู่ในที่แบบนี้เป็นเวลานาน,
คงจะเผลอใช้อาคมออกมาแน่เลย... ...」
เรย์เซน 「นั่นสินะคะ
ไม่อยู่ที่นี่นานเกินไปก็คงจะดีกว่าล่ะค่ะ
ตุ๊กตาตัวนี้, ควบคุมพิษได้อย่างอิสระนะคะ」
เมดี้ 「แหม, วันนี้ไม่โจมตีหรอก
ถ้าแค่นิดหน่อยล่ะก็, จะแบ่งพิษให้ก็ได้นะ」
เอย์ริน 「หื---ม
ไม่เห็นว่าจะป่าเถื่อนเหมือนที่เรย์เซนเล่าเลยนะ ?」
เรย์เซน 「ไม่นะคะ, อย่าถูกหลอกนะคะ
เจอกันครั้งก่อนยังเอาพิษมาสาดหัวอยู่เลยค่ะ」
เมดี้ 「วันนี้อารมณ์ดีน่ะ
พวกพิษน่ะ, ถ้าบอกดีๆ จะให้มันเลี่ยงพวกเธอสองคนไปก็ได้นะ」
เรย์เซน 「น่าสงสัย... ...」
เอย์ริน 「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ เรย์เซน
ไปสงสัยตุ๊กตาที่น่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกัน... ...」
เอย์ริน 「จริงอยู่ว่ามันน่าสงสัยว่าใช้พิษได้ยังไง, เคลื่อนไหวได้ยังไง... ... แต่เนื้อในน่าจะไร้เดียงสาอยู่นะ」
เมดี้ 「ไม่ใช่แค่สุซุรัน, จะแบ่ง Collection พิษของฉันให้ด้วยก็ได้นะ ?」
เมดี้ 「Belladonna, โทริคาบุโตะ, แล้วก็---ฮิกันบานะก็มี」
เรย์เซน 「อาจารย์, อย่าโดนหน้าตามันหลอกเอานะคะ !
ยังไงก็น่าสงสัยอยู่ดีล่ะค่ะ !」
เธอยังไม่ได้ล้มเลิกเรื่องการปลกแอกตุ๊กตา
แค่คิดว่ายังไม่ถึงเวลานั้นเท่านั้นเอง
จำเป็นต้องสร้างพันธมิตรของตัวเองให้มากกว่านี้
เพื่อการนั้น, ก่อนอื่นต้องเรียนรู้โลกที่อยู่นอกเนินสุซุรันให้ดีเสียก่อน
ทว่า, ในการสร้างพันธมิตรนั้น, มันต่างจากการสร้างยาพิษ, เพราะมีฝ่ายตรงข้าม
กล่าวคือ, จำเป็นต้องกุมหัวใจของฝ่ายตรงข้ามให้ได้นั่นเอง
เธอยังอยู่ในระหว่างการเรียนรู้ศาสตร์การเข้าสังคม
แต่ก็รู้ตัวดีว่า แค่สิ่งของหรือรูปลักษณ์ภายนอก ไม่อาจสร้างพันธมิตรที่แท้จริงได้
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ, การที่ตัวเองรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของจิตใจของผู้อื่น
ช่วงที่เอาแต่เก็บตัวนั้นไม่เคยพยายามศึกษา, เธอจึงยังคงลังเล, แต่ก็คิดว่าจากนี้ไปจะพยายามปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนให้มากขึ้น
Congratulations ! Ending No. 12
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Komachi's Story
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
โคมาจิ : แถวนี้ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลยแฮะ
???? : อ๊ะ, มีใครมาแล้ว !
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ
ชิลโน่ : จะมา(โดนสอย)ร่วงแถวนี้เหรอ ?
โคมาจิ : ไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอก... ...
โคมาจิ : แต่การรับเรื่องทะเลาะก็เป็นสีสันของโลกนี้(เกนโซวเคียว)นี่นะ
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : โอ๊ะ, จะลุยเรอะ ?
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : เอาละ, โคมาจิ : ไปดูที่ต่อไปดีกว่า |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : อ่อนแอจังนะ ชิลโน่ : ยังตีกันไม่จุใจเลย |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 2-4-5)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
โคมาจิ : ไม่มีคนโง่ที่คิดจะฆ่าตัวตายบ้างเลย---รึไงนะ---
???? : อ๊ะ
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : คุณเป็นนามะฮาเกะเหรอคะ (ชื่อพิธีที่จัดในช่วงปีใหม่ โดยจะแต่งตัวเป็นยักษ์ไปเยี่ยมเยียนตามบ้านผู้คนเพื่อตักเตือนเด็กๆไม่ให้ขี้เกียจ)
โคมาจิ : แค่มาดูลาดเลาเท่านั้นแหละ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : พูดแบบนั้น, มันทำให้ความแตกหมดเลยนะว่ากำลังอู้งานอยู่
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : มันก็ต้องพักผ่อนกันบ้างไม่ใช่เหรอ โคมาจิ : อีกฝ่ายก็มีแต่วิญญาณคนตายซะด้วยสิ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอกค่ะ, เรย์เซน : รีบกลับไปทำงานของตัวเองซะเถอะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 2-3-4-5)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
โคมาจิ : อุ๊ย, กระต่ายพิษที่เคยเจอที่ไหนสักแห่ง
โคมาจิ : เลิกคิดที่จะฆ่าตัวตายแล้วรึ ?
???? : บอกแล้ว---ไม่ใช่---เหรอ---
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : ว่าไม่ได้พูดว่าจะฆ่าตัวตายตั้งแต่แรกแล้วน่ะ ?
โคมาจิ : อีกเดี๋ยวดอกไม้ไผ่ก็จะร่วงโรยแล้ว
โคมาจิ : เอาเถอะ, ไม่ต้องรีบร้อนน่า
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : ไม่ใช่ว่าอีกเดี๋ยวเดียวหรอกเหรอ ?
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : ถ้าดอกไม้กลับเป็นปกติ, โคมาจิ : ผู้ที่อยากฆ่าตัวตายก็คงจะลดลงสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ถ้าเธอมัวแต่อู้งานล่ะก็, เทอิ : ดอกไม้มันก็จะไม่กลับเป็นปกติไม่ใช่เหรอ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 3)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
โคมาจิ : แถวนี้ก็น่าจะใกล้กลับเป็นปกติแล้ว... ...
โคมาจิ : เอ๊ะ, เยอะน่าดูเลยนะเนี่ย, พวกยูวเรย์(ผี)
???? : อ๋า---
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : อู้งานอีกแล้ว
ซาคุยะ : ถ้าคุณมัวแต่อู้งาน ยูวเรย์ก็จะไม่ลดลงไม่ใช่เหรอ ?
โคมาจิ : อ๊ะ, กำลังพยายามจะไม่ฆ่าตัวตายสินะ ?
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : ไม่ทำหรอกค่ะ
ซาคุยะ : เรื่องเสียเปล่าแบบนั้น
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : พอเห็นปริมาณงานมันเยอะเกินไป, โคมาจิ : ก็ชักจะไม่อยากทำขึ้นมาน่ะน้า |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : มัวแต่มาขายน้ำมันอยู่แถวนี้มันจะดีเหรอ ? (สำนวนญี่ปุ่น หมายถึง มัวแต่คุยไร้สาระ ไม่ยอมทำงาน) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 4-5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
โคมาจิ : โลกโน้น(โลกวิญญาณ)เป็นปกติงั้นเหรอ... ...
???? : อ้าว ?
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ก่อนหน้านี้คุณบอกว่า จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในโลกวิญญาณ,
โยวมุ : แต่มันก็ไม่เห็นจะเกิดอะไรขึ้นเลยนะคะ ?
โคมาจิ : ไม่หรอก, เป็นเพราะเค้ากำลังพยายามน่ะ
โคมาจิ : กำลังพยายามอยู่
โยวมุ : โลกโน้นไม่วุ่นวายแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : แย่ล่ะ โคมาจิ : ไม่ใช่เวลามามัวขายน้ำมันอยู่แถวนี้แล้ว (สำนวนญี่ปุ่น หมายถึง มัวแต่คุยไร้สาระ ไม่ยอมทำงาน) |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : อ๊ะ, ทำไมถึงโจมตีเข้ามาล่ะ--- โยวมุ : ว่างขนาดนั้นเลยเหรอ ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
โคมาจิ : ดอกไม้ไผ่ก็เหมือนกัน, อีกเดี๋ยวก็จะไม่ได้เห็นแล้ว
โคมาจิ : รีบดูให้เต็มอิ่มตอนนี้เลยดีกว่า
???? : อ้าว ?
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : ผู้เชี่ยวชาญด้าน Sabotage(การอู้งาน) ไม่ใช่เหรอ
มาริสะ : เกิดอะไรขึ้นล่ะ ? วันนี้เนี่ย
โคมาจิ : ใครเป็นคนตั้งชื่อแบบนั้นน่ะ
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : ฉันนี่แหละ
มาริสะ : เพิ่งตั้งเมื่อกี้เอง
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : เอาเถอะ, คิดจะล้อเล่นกันยังไง, โคมาจิ : ก็อย่าให้จิตใจของตนเองต้องหม่นหมองล่ะ โคมาจิ : หากจิตใจหม่นหมอง, ทัศนวิสัยก็จะถูกบดบัง โคมาจิ : สิ่งนั้นจะก่อให้เกิดความอิจฉา, โคมาจิ : กับจิตใจที่พยายามจะสร้างภาพให้ตนเองดูดี โคมาจิ : และหากทำให้สิ่งนั้นกลายเป็นเรื่องชอบธรรม, โคมาจิ : คนๆนั้นก็คงจะกลายเป็นมนุษย์ใจแคบไปในที่สุด โคมาจิ : มนุษย์ที่จิตใจหม่นหมองน่ะ, โคมาจิ : มักจะกลายเป็นคนโดดเดี่ยวโดยไม่รู้ตัว โคมาจิ : หากถึงขั้นที่มองว่าการอยู่โดดเดี่ยวเป็นเรื่องชอบธรรม, โคมาจิ : แล้วนินทาคนอื่นลับหลัง, ก็รับมือไม่ไหวแล้วล่ะ โคมาจิ : ฉันเองก็จะไม่เหลียวแลแล้ว มาริสะ : เทศนาให้ฟังมันก็ดีอยู่หรอก---, มาริสะ : แต่อู้งานนานขนาดนี้มันจะดีเหรอ ? โคมาจิ : โอ๊ะโอ โคมาจิ : ติดนิสัยช่างเทศน์มาจากท่านชิคิซะแล้วสิ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : ดีจังเลยน้า มาริสะ : ยมทูตเนี่ยท่าทางจะทำงานสบายแฮะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ยูกะ (Episode 7)สถานที่ : ทุ่งดวงตะวัน
โคมาจิ : อ๊ะ, สภาพของยูวเรย์กับดอกไม้ของที่นี่ยังไม่ดีขึ้นเลย... ...
โคมาจิ : เอาน่ะ, เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วล่ะ
โคมาจิ : my pace
โคมาจิ : my pace (หมายถึง การทำงานตามรูปแบบของตนเอง)
???? : ตายจริง,
???? : อู้งานอีกแล้วสินะ
(คาซามิ ยูกะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Flower Master สี่ฤดู
คาซามิ ยูกะ
Yuka Kazami
(เปิดเพลง BGM : เกนโซวเคียวในวันนี้และวันวาน ～ Flower Land)
ยูกะ : ที่นี่น่ะ, ค่อนข้างไกลจากแม่น้ำซันสึนะ ?
โคมาจิ : คะ.. แค่มาดูลาดเลาเท่านั้นแหละ
โคมาจิ : สภาพของพวกยูวเรย์กับดอกไม้น่ะ
ยูกะ : ดูไปก็ไม่ทำให้งานคืบหน้าไม่ใช่เหรอ ?
โคมาจิ : ไม่หรอก, ทำงานอย่างรอบคอบสิถึงจะดี
ยูกะ : ถ้าพวกวิญญาณที่สิงในดอกทานตะวันไม่ยอมกลับฮิกันจนกระทั่งถึงฤดูร้อน,
ยูกะ : ดอกทานตะวันก็จะเหนื่อยแย่เลยนะรู้มั้ย ? (เพราะพอถึงฤดูร้อน ดอกทานตะวันก็ต้องเบ่งบานต่อไปอีก)
โคมาจิ : ไม่เป็นไรหรอก
โคมาจิ : พอถึงฤดูร้อนต้องจบเรื่องแล้วแน่นอน
ยูกะ : พอมองเธอแล้ว, เหมือนเห็น Image ของใครบางคนทับซ้อนอยู่อย่างบอกไม่ถูก
ยูกะ : ตรงเรื่องของความไม่ทุกข์ร้อน กับการทำงานแบบขอไปที
โคมาจิ : ว่าใครเป็นมิโกะน่ะหา !
ยูกะ : อ้อ, นั่นสินะ
ยูกะ : ทับซ้อนกับมิโกะสินะ
| ถ้าเล่นชนะ โคมาจิ : วิญญาณที่สิงในดอกทานตะวันของที่นี่, โคมาจิ : มีแต่วิญญาณที่ร่าเริง โคมาจิ : เพราะงั้นอีกไม่นานก็รู้ตัวแล้วล่ะว่าตายไปแล้ว ยูกะ : ตายจริง, เป็นแบบนั้นหรอกเหรอ ? ยูกะ : นึกว่าพวกที่ร่าเริงจะรู้ตัวว่าตายได้ยากเสียอีก โคมาจิ : ผู้ที่จิตใจไม่หม่นหมองน่ะ, มีทัศนวิสัยที่กว้างไกล โคมาจิ : จึงมีความสามารถในการปรับตัวสูง โคมาจิ : คงจะพูดว่า.. อ๊ะ, ชั้นตายไปแล้วนี่หว่า, ฮ่าฮ่าฮ่า--- โคมาจิ : แล้วก็ยอมรับความตายได้ ยูกะ : ถ้าแบบนั้นเรียกว่าร่าเริงล่ะก็, คงจะโง่น่าดูเลยนะ |
ถ้าเล่นแพ้ ยูกะ : แม้แต่ดอกทานตะวันเอง, ยูกะ : ถ้าเบ่งบานมากเกินไปก็จะเหนื่อยเอาได้นะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode 8)สถานที่ : ถนนหวนคนึง (เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
โคมาจิ : เอาละ, ได้เห็นสภาพปัจจุบันอันหลากหลายของเกนโซวเคียวแล้ว,
โคมาจิ : แหม จะเป็นยังไงต่อไปนะ
โคมาจิ : my pace
โคมาจิ : my pace
???? : กำลังสบายใจเฉิบเชียวน้า
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
เรย์มุ : แต่ไม่รู้สึกว่าปริมาณยูวเรย์ลดลงสักนิดเลยนะ---
โคมาจิ : โอ๋ ?
โคมาจิ : พยายามจะฆ่าตัวตายอีกแล้วเหรอ
โคมาจิ : สอนไปหลายทีแล้วนะ, ว่าถึงฆ่าตัวตายไปตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจหรอก
โคมาจิ : เปลี่ยนความคิดซะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ใครจะไปฆ่าตัวตายกันล่ะ
เรย์มุ : เธออยากให้ฉันฆ่าตัวตายเหรอ ?
โคมาจิ : ถ้าไม่ทำก็ดีไป, แต่อย่ามาเกะกะการทำงานละกัน
เรย์มุ : ไม่เห็นว่ากำลังทำงานอยู่เลยน้า
เรย์มุ : ตั้งแต่ตอนนั้น, ไม่ว่าฉันจะผ่านมากี่ครั้ง ดอกไม้ก็ไม่กลับเป็นปกติสักที ก็เลยมาดูลาดเลาน่ะ
เรย์มุ : ถ้าเธอไม่ทำงานให้ดีๆล่ะก็, ฉันจะถูกมองว่าอู้งานเอาได้น่ะสิ
โคมาจิ : นั่นน่ะเป็นเพราะเธอคือผู้เชี่ยวชาญด้าน Sabotage ไงล่ะ
โคมาจิ : เป็นเหมือนป้ายประจำตัวไปแล้ว
เรย์มุ : ใคร Sabotage กันแน่
เรย์มุ : อย่ามาทำเป็นพูดเหมือนมาริสะนะ !
| ถ้าเล่นชนะ เรย์มุ : อ๊ะ, อู้งานอีกแล้ว ! โคมาจิ : โอ๊ะ, พักผ่อนมากไปซะแล้วสิ โคมาจิ : ช่างเถอะ โคมาจิ : การพักผ่อนมันช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานนะ เรย์มุ : พวกอู้งานทุกคนก็แก้ตัวเหมือนกันหมดนั่นแหละ |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : อย่ามัวแต่เล่นสิ, เรย์มุ : พายูวเรย์ไปส่งฮิกันซะ ! |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิคิเอย์คิ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
โคมาจิ : ฟู่
โคมาจิ : วันนี้ทำงานหนักน่าดู
โคมาจิ : ทำงานหนักขนาดนี้, ยูวเรย์ก็จะลดลงเรื่อยๆ, จนดอกไม้กลับเป็นปกติล่ะนะ
???? : ทำงานหนักตรงไหนกันน่ะ, หา
โคมาจิ : อ๊าย !
(ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
Sikieiki Yamaxanadu
ชิคิ : ไม่ข้ามแม่น้ำมาเลยสักครั้งตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่
โคมาจิ : อ๊ะ, อ๋า---, เปล่านะคะ
โคมาจิ : แบบว่าวิญญาณที่คิดจะพาไปส่งเมื่อกี้มัน...
ชิคิ : วิญญาณมัน ?
โคมาจิ : วิญญาณมัน--- อ้อใช่ ตอนก่อนตายเป็นพวกฮิคิโคโมริก็เลยมีแต่ความริษยาเต็มไปหมด,
(ฮิคิโคโมริ แปลตรงตัวว่า การเก็บตัว, และเป็นคำที่ใช้เรียกคนที่เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องหรือบ้านของตน โดยไม่คิดที่จะออกมาพบปะผู้คนในสังคม)
โคมาจิ : เลยเผลอทำวิญญาณดับสูญไปก่อนที่จะข้ามแม่น้ำสำเร็จน่ะค่ะ
ชิคิ : อย่าพูดแก้ตัวมั่วซั่วสิ
ชิคิ : ทั้งที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นเขามีวิญญาณมาส่งไม่ขาดสาย แต่เฉพาะตัวฉันที่ไม่มีมาส่งเลย
ชิคิ : ว่างจนต้องลองเสี่ยงทายด้วยดอกไม้เลยล่ะ
ชิคิ : มา, ไม่มา, มา, ... ...
โคมาจิ : แล้วมามั้ยคะ ?
ชิคิ : จะมาได้ยังไงกันล่ะ
ชิคิ : ก็เธอมัวแต่อู้งานนี่นา
ชิคิ : เข้าใจมั้ย ?
ชิคิ : พวกเราคือผู้พิพากษาบาปที่ทำไว้ก่อนตาย
ชิคิ : ผู้พิพากษาบาปน่ะ, จะต้องปรับปรุงตัวให้ซื่อตรงอยู่เสมอ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : ใช่แล้ว, เธอน่ะแก้ตัวมากเกินไปแล้ว (ไม่มีคำว่า ...หน่อย... เหมือนตอนที่ตำหนิคนอื่น)
โคมาจิ : ขอโทษค่ะ ! ขอโทษค่ะ !
ชิคิ : หากเป็นอย่างนี้ต่อไป, ถ้าไม่ไล่เธอออกก็จะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี
ชิคิ : การปล่อยเธอเอาไว้แบบนี้, จะทำให้ความซื่อตรงของฉันมีตำหนิได้
โคมาจิ : ขอโทษค่ะ !
โคมาจิ : ไม่ทำแล้วค่ะ, จะตั้งใจทำงานแล้วค่ะ~ !
ชิคิ : ลองรับการพิพากษาของฉันดูสักครั้งมั้ย ?
ชิคิ : หากโดนเข้าสักที, คงจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นได้นิดหน่อยล่ะมั้ง
ชิคิ : เธอเองก็จงรับรู้ถึงความน่ากลัวของการพิพากษาเสียเถอะ
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.13 |
ถ้าเล่นแพ้ ชิคิ : เอ้า, รีบทำงานสิ ชิคิ : ตอนนี้เป็นช่วงทำมาค้าขึ้นนะ (เพราะว่าการเก็บเงินค่าส่งวิญญาณข้ามแม่น้ำนั้นถือเป็นกิจการหนึ่งของนรก และตอนนี้ก็มีวิญญาณจำนวนมหาศาลในเกนโซวเคียว) |
เส้นทางที่มีดอกฮิกันบานะเบ่งบาน, เส้นทางไร้ถนนที่ทอดยาวจนถึงเนินไร้ญาติ
วิญญาณที่โดดเดี่ยวจะมารวมตัวกันที่นี่ได้ง่าย, ด้วยเหตุนี้จึงเปลี่ยวเหงาน่าเศร้าเป็นอย่างมาก
หากตอนมีชีวิตได้สร้างสายสัมพันธ์กับผู้คนเอาไว้ให้มากกว่านี้, หลังตายก็คงจะได้ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานร่าเริง
โคมาจิ 「คุณลูกค้า
ก่อนตายเป็นเศรษฐีสินะ ?」
ยูวเรย์ 「... ...」
โคมาจิ 「เอ๋ ?
ว่าไงนะ ? ในโลกภายนอกเขาว่ากันว่า พอเริ่มมีเงินก็จะเริ่มใจแคบ งั้นเหรอ ?」
โคมาจิ 「อะ ฮะ ฮะ---
พูดอะไรอย่างนั้นเล่า คุณลูกค้า
คำพูดแบบนั้น, เป็นคำพูดที่เกิดจากความอิจฉานะ, อย่าไปเชื่อเชียวล่ะ」
ยูวเรย์ 「... ... ?」
โคมาจิ 「ฟังนะ, สิ่งที่เรียกว่า ลักษณะนิสัย น่ะก็คือ แก่นแท้ของวิญญาณ
เรื่องนั้นมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับปริมาณของเงินหรอก
ตรงกันข้าม, หากนิสัยดี เงินทองก็จะไหลมาเทมา
ในทางตรงข้าม, หากเป็นคนชั่วก็จะสูญเสียคุณธรรม และไม่มีเงินมารวมกัน」
โคมาจิ 「ดังนั้น, ส่วนใหญ่ฝ่ายที่มีเงินจึงเป็นผู้ที่มีคุณธรรมสูงส่ง,
คนจนที่ต้องยากจนเพราะความไร้คุณธรรมของตนเองก็มีไม่น้อย」
โคมาจิ 「ดูสิ, เห็นฮิกัน(โลกหน้า)แล้วล่ะ
นี่ก็เป็นเพราะกรรมดี(บุญ)ของคุณลูกค้านั่นล่ะนะ
หากทำชั่วล่ะก็ ถึงผ่านไปกี่วันก็ไม่ถึงสักทีน่ะน้า」
โคมาจิ 「ตรงกันข้าม, มนุษย์ที่นินทาลับหลังหรืออิจฉาคุณลูกค้าน่ะเป็นมนุษย์ที่ไร้คุณธรรม
มนุษย์ที่มีคุณธรรมอย่างแท้จริงน่ะ, จะรวบรวมเงิน, แล้วใช้มัน
กล่าวคือ, เป็นคนที่หาเงินมาเพื่อมนุษย์ทุกคน
โอ๊ะ, นี่กำลังเทศนาให้พระศากยมุนีอยู่รึเปล่านะ ?」 (เป็นสำนวนหมายถึง สอนเรื่องที่เขารู้ดีอยู่แล้ว)
โคมาจิ 「เอาเป็นว่าเล่าต่อ, เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว, จึงมีการตั้งระบบกล่องเงินทำบุญขึ้น
ใช่แล้ว, ถึงแม้ว่าใกล้ๆนี้จะมีศาลเจ้าที่ไม่เข้าใจโครงสร้างนี้อยู่ก็เถอะ, แต่มันก็เป็นระบบที่ยอดเยี่ยมไปเลยน้า
คิดว่าไงล่ะ ?
จะฟังเรื่องความซบเซาอันยอดเยี่ยมของศาลเจ้านั้นมั้ยล่ะ ? อ๊ะ, พอแล้วเหรอ ? เหรอ」
โคมาจิ 「งั้น, คุยกันเรื่องที่คุณลูกค้าน่าจะรู้อยู่แล้วดีกว่ามั้ง
นั่นสิน้า, รู้จักเรื่อง ฉูวชินกุระ รึเปล่า ?
โอ้, รู้จักดีเลยเหรอ (เป็นเรื่องเกี่ยวกับการล้างแค้นแทนเจ้านายของโรนิน(ซามูไรพเนจร)จำนวน 47 คน)
งั้นก็คุยกันง่ายหน่อย, มาคุยกันเรื่องความไร้คุณธรรมของเรื่องนั้นกันดีมั้ย」
ยูวเรย์ 「... ...」
โคมาจิ 「อ๋า, ถึงฝั่งซะแล้ว
คงรู้แล้วสินะว่าหลังจากนี้จะต้องเจออะไร
เอ๊ะ ? ไม่ค่อยรู้งั้นเหรอ ?」
โคมาจิ 「งั้นเหรอ, มนุษย์จากภายนอกในตอนนี้ไม่เชื่อเรื่องยมบาลแล้วสินะ
แต่ถ้าเป็นวิญญาณที่มีเงินมากอย่างคุณลูกค้าล่ะก็, เชื่อว่าต้องได้รับคำพิพากษาที่ดีอย่างแน่นอน
ถ้าไม่ได้หาเงินมาด้วยการทำชั่วล่ะก็นะ」
(เงิน ที่ถูกกล่าวถึงในตอนนี้ ไม่ใช่ทรัพย์สินของตนเองที่มีอยู่ในตอนที่ยังมีชีวิต แต่เป็นผลรวมของทรัพย์สินของผู้ที่มีความอาลัยอาวรณ์ต่อผู้ตาย)
(รายละเอียดตามบทพูดข้างต้นและ link กับ link (ส่วนของโคมาจิ))
การสนทนากับวิญญาณคนตาย เป็นความสนุกเพียงอย่างเดียวของโคมาจิ
วิญญาณคือขุมทรัพย์แห่งประสบการณ์, เพียงได้ฟังเรื่องเหล่านั้นก็ได้รับรู้สภาพของชิกัน(โลกนี้)
หากแต่, ไม่ว่าจะให้กำลังใจแก่วิญญาณในที่ตรงนี้ไปสักเท่าใด, วิญญาณก็ต้องเจอกับการพิพากษาที่ไร้ความรู้สึกอยู่ดี
แม่น้ำซันสึนั้น, แบ่งแยกตามผู้คนที่อาวรณ์ต่อบุคคลนั้นๆ, กล่าวคือ แบ่งแยกตามตามคุณธรรม
ในขั้นตอนนี้, แม้ว่าจะไม่ได้ทำชั่วอะไรเลย, แต่มนุษย์ที่ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับบุคคลอื่นเลย ก็ไม่อาจข้ามแม่น้ำได้
เมื่อข้ามแม่น้ำได้แล้ว สิ่งที่ต้องพบในลำดับต่อไปก็คือ การพิพากษาของท่านยมบาล
การพิพากษานั้น, คือการไต่สวนความถูกผิดของการกระทำของตัวผู้ตาย
และรู้กันแค่ตรงนี้นะ, ว่าไม่มีวิญญาณตนใดที่สามารถผ่านการพิพากษาของท่านยมบาลไปได้โดยที่ไม่ถูกตำหนิติเตียนอะไรเลย
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน ก็จะถูกท่านยมบาลตักเตือน
พ่นยาฆ่าแมลงใส่แมลง
อิจฉาคนอื่นจากก้นบึ้งของหัวใจ
นินทาลับหลังด้วยเรื่องโกหกที่ไม่มีมูลความจริง
เรื่องแค่ประมาณนี้ก็อาจทำให้ถูกเทศนาเป็นเวลานานได้
การถูกท่านยมบาลเทศนานั้น, เป็นผลมาจากความชั่วในตอนที่ยังมีชีวิต
กรณีที่แค่เทศนายังไม่เพียงพอ ก็จะถูกส่งลงนรก
โคมาจิกำลังคิดว่า โชคดีแล้วที่ตนเองเป็นยมทูต
Congratulations ! Ending No. 13
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Sikieiki 's Story
ตุลาการสูงสุดแห่งสรวงสวรรค์
ชิคิเอย์คิ ยามะซานาดู
|
|
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ชิลโน่ (Episode 1-2)
สถานที่ : ทะเลสาบสายหมอก
ชิคิ : มาเยี่ยมแล้วจ้ะ
???? : อ๊า !
(ชิลโน่ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตน้ำแข็งตัวน้อย
ชิลโน่
Cirno
ชิลโน่ : เจ้าคนพูดมากน่ารำคาญมาอีกแล้ว
ชิคิ : เรื่องที่ฉันเคยพูด, ยังจำใส่ใจเอาไว้รึเปล่า ?
(เปิดเพลง BGM : การผจญภัยของสาวน้อยจอมแก่นที่รัก)
ชิลโน่ : ไม่อ่ะ, ไม่ค่อยเข้าใจด้วยแหละ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : เอาเถอะ, ปล่อยโยวเซย์ไปก็ได้มั้ง ชิคิ : ยังไงก็ไม่ได้มีจิตใจสูงส่งอะไรขนาดนั้นเสียด้วยสิ |
ถ้าเล่นแพ้ ชิลโน่ : รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้, ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มิสเทีย (Episode 1-2)สถานที่ : ทางสัตว์โยวไค
ชิคิ : มีเสียงเพลงหนวกหูแว่วมาแฮะ
???? : นักดนตรีทั้งห้า~♪ (หมายถึง ตุ๊กตาฮินะที่เป็นกลุ่มนักดนตรีห้าตัวที่ถูกวางเรียงในชั้นที่สามของการจัดตุ๊กตาฮินะในวันเทศกาลฮินะ)
(มิสเทีย โลเรไล เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตนกกระจอกราตรี
มิสเทีย โลเรไล
Mystia Lorelei
มิสเทีย : ถูกเด็ดหัว~♪ (ล้อเลียนโดยดัดแปลงมาจากเนื้อเพลงของเพลง เทศกาลฮินะที่น่ายินดี)
ชิคิ : นี่, ลืมสิ่งที่ฉันเคยพูดไปแล้วเหรอ ?
(เปิดเพลง BGM : ได้ยินแต่เสียงเพลงแล้ว ～ Flower Mix)
มิสเทีย : เอ๋ ?
มิสเทีย : เคยพูดอะไรตอนไหนเรอะ !
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : สอนนกไปก็เสียเวลาเปล่าสินะ |
ถ้าเล่นแพ้ มิสเทีย : มาขัดขวางการร้องเพลงนี่ช่างโหดร้ายจริงๆ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ลิริก้า (Episode 2-3)สถานที่ : เขตแดนสองโลก
ชิคิ : แถวนี้สินะ, ที่มีเสียงมายาแว่วมา
???? : อ๊า ท่านคือ,
(ลิริก้า ปริซึมริเวอร์ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
Keyboardist วิญญาณหลอน
ลิริก้า ปริซึมริเวอร์
Lyrica Prismriver
ลิริก้า : คนชอบเทศน์ที่เคยเจอที่ไหนสักแห่ง... ...
ชิคิ : วันนี้มาสังเกตการณ์ดูว่ายังคงรักษาคำสอนของฉันเอาไว้รึเปล่าน่ะจ้ะ
(เปิดเพลง BGM : วงดนตรีผี ～ Phantom Ensemble)
ลิริก้า : คำสอนที่ว่ามันคืออะไรล่ะนั่น ?
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : สิ่งที่ไร้แก่นสารยิ่งกว่ายูวเรย์(ผี) ชิคิ : ก็คือโซวเรย์(วิญญาณหลอน) ชิคิ : แค่โดนเป่าก็แทบจะหายไปแล้ว |
ถ้าเล่นแพ้ ลิริก้า : อ้อ, หมายถึงเรื่องที่ให้งดทานของทอดใช่รึเปล่า ? |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์เซน (Episode 3-4)สถานที่ : เรือนนิรันดร์
ชิคิ : อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้สินะ
???? : อ๊ะ ท่านยมบาลนี่นา
(เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายจันทราแห่งความวิกลจริต
เรย์เซน อุดองเกอิน อินาบะ
Reisen Udongein Inaba
เรย์เซน : เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ?
เรย์เซน : มีอะไรรึเปล่าเหรอคะ ?
ชิคิ : มาดูว่าเธอเข้าใจคำสอนของฉันเป็นอย่างดีรึเปล่าน่ะจ้ะ
(เปิดเพลง BGM : ม่านตาแห่งความวิกลจริต ～ Invisible Full Moon)
เรย์เซน : คำสอน... ...
เรย์เซน : มันเป็นนามธรรมเกินไปเลยไม่ค่อยเข้าใจน่ะค่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : งั้นเหรอ ชิคิ : ดูเหมือนว่าเธอมีแต่จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป, ชิคิ : โดยสำนึกถึงบาปที่ทำไว้สินะ... ... |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์เซน : ฉัน, จะมีชีวิตต่อไปอย่างจริงจังค่ะ, เรย์เซน : จะไม่ทำให้ท่านยมบาลต้องวุ่นวายหรอกค่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โยวมุ (Episode 3-5)
สถานที่ : บันไดสู่ตำหนักหยกขาว
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ～ Ancient Temple)
ชิคิ : โลกวิญญาณนี่ช่างเย็นใจไร้กังวลจริงน้า
ชิคิ : ทั้งๆที่ฮิกันกำลังยุ่งมากแท้ๆ
???? : อ้าว นึกว่าใคร,
(คอนปาคุ โยวมุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งวัยกลางคน
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ท่านยมบาลไม่ใช่เหรอคะ
โยวมุ : อุตส่าห์มาถึงโลกวิญญาณแบบนี้ มีเรื่องใหญ่อะไรเหรอคะ ?
ชิคิ : เปล่าหรอก, แค่มาดูว่าเธอเข้าใจคำสอนของฉันรึเปล่าน่ะจ้ะ
โยวมุ : ค่ะ, เข้าใจแน่นอนค่ะ
โยวมุ : นี่ไงคะ, ชงชาอร่อยๆก็ได้นะคะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : เคยสอนเรื่องนั้นด้วยเหรอ ? ชิคิ : เข้าใจรึเปล่า ? ชิคิ : ดาบของเธอคือดาบตัดความหลงทาง ชิคิ : มนุษย์ที่ไม่หลงทางก็คือมนุษย์เปิดทางสู่การรู้แจ้งแล้ว ชิคิ : ซึ่งก็เหมือนกับการนิพพานนั่นเองจ้ะ ชิคิ : การทำให้นิพพานง่ายๆด้วยคำตัดสินของตัวเธอในตอนนี้น่ะ, ชิคิ : ไม่ดีเลยนะจ๊ะ |
ถ้าเล่นแพ้ โยวมุ : ก็แหม, ท่านยูยูโกะสอนแต่เรื่องแบบนี้นี่คะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เทอิ (Episode 4)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ชิคิ : ต่อให้เป็นป่าไผ่ ฉันก็จะไม่หลงทางแม้แต่นิดเดียว (เล่นคำระหว่าง หลงทาง(ในเรื่องการเดินทาง) กับ หลงทาง(ในทางธรรม) ซึ่งใช้ศัพท์ตัวเดียวกัน)
???? : อ๊ะ !
(อินาบะ เทอิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
กระต่ายขาวแห่งโชคลาภ
อินาบะ เทอิ
Tei Inaba
เทอิ : เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ
ชิคิ : มาดูว่ายังคงรักษาคำสอนของฉันเอาไว้รึเปล่าน่ะจ้ะ
(เปิดเพลง BGM : ธงกาสาวพัสตร์ของท่านอุสะ)
เทอิ : อ๋อ, แน่นอนค่ะ
เทอิ : ตั้งแต่ตอนนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างซื่อตรงมาตลอดเลยล่ะค่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : ยังเอาแต่พูดโกหกอยู่อีกนะ ชิคิ : ก่อนที่จะถูกฉันพิพากษาน่ะ, ชิคิ : ถ้าเกิดถูกใครล้างแค้นเอาล่ะก็ ฉันไม่รู้ด้วยนะ ? |
ถ้าเล่นแพ้ เทอิ : ถ้าอย่างนั้น, ฉันขอตัวไปก่อนล่ะค่า~ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. ซาคุยะ (Episode 5)สถานที่ : ทุ่งหญ้ามายา
ชิคิ : โคมาจินี่ล่ะก็, ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยนี่นา
ชิคิ : ไหนว่าจัดการยูวเรย์ส่วนใหญ่เรียบร้อยแล้วไงล่ะ
???? : แหม,
(อิซาโยอิ ซาคุยะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
เมดผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ช่วยบอกลูกน้องให้ทำงานมากกว่านี้หน่อยเถอะค่ะ
ซาคุยะ : ดอกไม้ไม่มีวี่แววว่าจะกลับเป็นปกติเลยนะคะ
ชิคิ : บอกไปแล้วล่ะจ้ะ
ชิคิ : ว่าแต่, เธออ่อนโยนขึ้นนิดหน่อยรึเปล่าจ๊ะ ?
(เปิดเพลง BGM : Flowering Night)
ซาคุยะ : พยายามดื่มน้ำชาที่ดีต่อร่างกายน่ะค่ะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : อ่อนโยนต่อร่างกายมันก็ดีอยู่หรอก, ชิคิ : แต่ต้องพยายามอ่อนโยนทั้งภาพรวมให้มากกว่านี้นะจ๊ะ |
ถ้าเล่นแพ้ ซาคุยะ : ที่สำคัญกว่าเรื่องนั้นก็คือ, ซาคุยะ : ดอกไม้จะกลับเป็นปกติเมื่อไหร่กันนะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. มาริสะ (Episode 6)สถานที่ : ป่าไผ่หลงทาง
ชิคิ : ไล่จับมนุษย์ที่เคลื่อนไหวอยู่เสมอนี่มันยุ่งยากจริงน้า
???? : หมายถึงใครเรอะ ?
(คิริซาเมะ มาริสะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : ฉันเองก็เหนื่อยกับเรื่องนั้นเหมือนกัน
ชิคิ : เจอแล้วเจอแล้ว
ชิคิ : เป็นไงบ้างจ๊ะ, ยังคงรักษาคำสอนของฉันเอาไว้รึเปล่า ?
(เปิดเพลง BGM : Oriental Dark Flight)
มาริสะ : ก็บอกว่าไม่เคยโกหกไงเล่า
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : ไม่มีมนุษย์ที่ไม่โกหกหรอกนะจ๊ะ ชิคิ : ดังนั้น, การที่กล้าพูดออกมาตรงๆว่าไม่โกหกน่ะ, ชิคิ : จึงเป็นหลักฐานของการพูดโกหกไงล่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ มาริสะ : ไปก่อนนะ, มีที่ที่ต้องไปอยู่น่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. อายะ (Episode 7)สถานที่ : บึงคางคกยักษ์
ชิคิ : เทนกุน่าจะอยู่แถวนี้นะ
???? : อ๊ะ หรือว่าจะเป็น
(ชาเมย์มารุ อายะ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้สื่อข่าวมายาแห่งจารีต
ชาเมย์มารุ อายะ
Aya Shameimaru
อายะ : ท่านยมบาลเหรอคะ
อายะ : คราวนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ ?
ชิคิ : มาดูว่าเธอเข้าใจคำสอนของฉันรึเปล่าน่ะจ้ะ
อายะ : แน่นอนค่ะ
อายะ : ฉันคิดถึงเรื่องของหนังสือพิมพ์ในแนวทางของฉันแล้วค่ะ
ชิคิ : หนังสือพิมพ์นั้นมีตัวตนอยู่เพื่ออะไรรึ
อายะ : การเขียนบทความลงหนังสือพิมพ์, จะทำให้ความจริงเปลี่ยนแปลงไป
อายะ : เมื่อเอาความจริงที่เปลี่ยนไปแล้วมาเขียนบทความ,
อายะ : ความจริงก็จะเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง
อายะ : การเขียนบทความโดยปราศจากความเข้าใจเป็นการกระทำที่โง่เขลา,
อายะ : แต่หากเข้าใจถึงกลไกดังกล่าว,
อายะ : หนังสือพิมพ์ก็จะมีพลังในการเปลี่ยนแปลงความจริง
ชิคิ : เช่นนั้นแล้ว, เธอจะเขียนหนังสือพิมพ์แบบใดรึ
อายะ : ฉันจะเขียนหนังสือพิมพ์ที่ช่วยปรับปรุงสังคมค่ะ
อายะ : ฉันจะเปลี่ยนแปลงความจริง, เพื่อทำให้สังคมนี้ดีขึ้นค่ะ
ชิคิ : น่าเสียดาย, เอาไป 30 คะแนน
อายะ : 30 คะแนนเนี่ยน่าเสียดายเหรอคะ ?
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยเทพวายุ)
ชิคิ : ต้องคิดให้ลึกกว่านี้อีกหน่อยนะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : หนังสือพิมพ์น่ะ, มีไว้ก่อให้เกิดคดีจ้ะ ชิคิ : เธอน่ะ, จำเป็นต้องเตรียมใจที่จะรับบาปทั้งหมด, ชิคิ : ที่มาจากคดีที่บทความของเธอเป็นชนวนเหตุให้เกิดขึ้น ชิคิ : ทำไมจะต้องเขียนบทความโดยทำถึงขั้นนั้นน่ะหรือ ชิคิ : นั่นก็เพราะ, พลังที่จะเปลี่ยนแปลงความจริงน่ะ, ชิคิ : เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใดไงล่ะจ๊ะ |
ถ้าเล่นแพ้ อายะ : ไม่เขียนบทความเกี่ยวกับท่านยมบาลหรอกค่ะ อายะ : เพราะว่าต้องรักษาความเป็นส่วนตัวไว้ในระดับหนึ่งน่ะค่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. โคมาจิ (Episode 8)
สถานที่ : ถนนหวนคนึง
(เปิดเพลง BGM : กลับสู่ฮิกัน ～ Riverside View)
ชิคิ : โคมาจินี่ล่ะก็, ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นา
ชิคิ : ดอกฮิกันบานะก็บานเต็มที่เลย
ชิคิ : ไหนบอกว่า, เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว, ไงล่ะ ?
???? : อ๊า ขอโทษค่ะ, ขอโทษค่ะ
(โอโนะซึกะ โคมาจิ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มัคคุเทศก์นำร่องแห่งซันสึ
โอโนะซึกะ โคมาจิ
Komachi Onoduka
โคมาจิ : จะรีบจัดการเดี๋ยวนี้ล่ะค่า---
ชิคิ : ทั้งๆที่เมื่อครู่เพิ่งไปอธิบายคำสอนให้แก่โยวไคและมนุษย์มากหน้าหลายตา
ชิคิ : แต่ลูกน้องของตัวเองกลับเป็นแบบนี้, ฉันนี่ไม่มีพลังในการอธิบายเอาเสียเลย
โคมาจิ : ไม่หรอกค่ะ
โคมาจิ : นี่ก็กำลังพยายามอยู่คะ
โคมาจิ : แค่ปีนี้มันมีปริมาณยูวเรย์มากผิดปกติไปหน่อยเท่านั้นเองค่ะ
ชิคิ : ช่วยเถียงให้มันน้อยๆหน่อยได้มั้ย ?
ชิคิ : ความเร็วของเรือก็ช้ากว่ายมทูตตนอื่น... ...
ชิคิ : ยังไงเสียก็คงจะเอาแต่คุยไร้สาระกับยูวเรย์ล่ะสิ ?
โคมาจิ : ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่า
โคมาจิ : ฉันเป็นยมทูตพูดน้อยที่ตั้งใจทำงานอย่างที่สุดเลยนะคะ
ชิคิ : โคมาจิยังมีกิเลสไม่พอนะ
โคมาจิ : คะ ?
ชิคิ : ตอนที่ขนคนตายน่ะ, ได้รับค่าจ้างมาใช่มั้ย ?
ชิคิ : หากเลือกขนลูกค้าที่จ่ายค่าจ้างเยอะ, หรือก็คือลูกค้าที่น่าจะมีคุณธรรมสูงส่งก่อนล่ะก็... ...
ชิคิ : จะใช้เวลาในการข้ามไม่น้ำไม่มากนัก, ประสิทธิภาพก็ดี, และได้กำไรด้วย... ...
(เพราะการเก็บเงินค่าส่งวิญญาณข้ามแม่น้ำเป็นกิจการหนึ่งของนรก)
โคมาจิ : อ๊ะ, ไม่นะคะ
โคมาจิ : ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจกำไรหรอกนะคะ ?
ชิคิ : หนึ่งในการหาเงินของยมทูตก็คือ, การรับส่งผู้กระทำความดีเมื่อครั้งยังมีชีวิตด้วยการต้อนรับอย่างดี
ชิคิ : กล่าวคือ, การหาเงินนั้นเป็นการทำกรรมดีไงล่ะ
(เงิน ที่ถูกกล่าวถึงในตอนนี้ ไม่ใช่ทรัพย์สินของตนเองที่มีอยู่ในตอนที่ยังมีชีวิต แต่เป็นผลรวมของทรัพย์สินของผู้ที่มีความอาลัยอาวรณ์ต่อผู้ตาย)
(รายละเอียดตาม link กับ link (ส่วนของโคมาจิ))
โคมาจิ : ค่ะ, เข้าใจอยู่แล้วล่ะค่ะ---
โคมาจิ : แต่แหม, พูดคุยเรื่องประสบการณ์ของคนชั่วมันก็สนุกดีนะค้า
ชิคิ : ก็เลยคุยไร้สาระสินะ
โคมาจิ : เปล่าค่ะ, เอ่อ, แบบว่า
ชิคิ : เธอเองก็ต้องศึกษาให้มากกว่านี้นะ
| ถ้าเล่นชนะ ชิคิ : การที่มักพูดกันบ่อยๆว่าการหาเงินเป็นสิ่งไม่ดีน่ะ, ชิคิ : มันเป็นคำพูดเชิงอิจฉาของคนไร้คุณธรรมจ้ะ ชิคิ : ไม่ทำงานแล้วเป็นเรื่องดีน่ะ ไม่มีหรอกนะจ๊ะ ชิคิ : โครงสร้างของเงินคือการหามาและใช้ไป, ชิคิ : ซึ่งมันจะกลายเป็นกรรมดีจ้ะ โคมาจิ : ค่า, เข้าใจค่ะ โคมาจิ : เพราะงั้นถึงไม่ทำบุญให้ศาลเจ้าสินะคะ ? ชิคิ : ถ้าเข้าใจก็ปฏิบัติซะสิ ชิคิ : ทำโดยไม่พูดมากน่ะ |
ถ้าเล่นแพ้ โคมาจิ : ขอโทษค่ะ, ขอโทษค่ะ |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
vs. เรย์มุ (Episode Final)สถานที่ : เนินไร้ญาติ
ชิคิ : กว่าซากุระของที่นี่จะร่วงโรย, คงต้องใช้เวลาอีกนิดหน่อยล่ะนะ
ชิคิ : ถึงจะพูดยังไงก็ตาม, เหล่าชาวเกนโซวเคียวก็มีจุดเลวน้อยกว่าเมื่อเทียบกับชาวโลกภายนอก
ชิคิ : บาปของผู้ที่สิงสู่อยู่ในซากุระของที่นี่, เป็นสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับความผิดของโลกภายนอกจ้ะ
ชิคิ : กฎหมายคือข้อกำหนดที่ตัดสินโดยมนุษย์
ชิคิ : และฉันจะพิพากษาบาปที่ไม่อาจพิพากษาได้ด้วยกฎจ้ะ
???? : ตายจริง, ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นา
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : บอกว่า, อีกเดี๋ยวเดียว อีกเดี๋ยวเดียว
เรย์มุ : แล้วดอกไม้จะกลับเป็นปกติเมื่อไหร่กันล่ะ
ชิคิ : มาได้จังหวะพอดีเลยนะจ๊ะ
ชิคิ : เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ?
ชิคิ : ยังคงรักษาคำสอนของฉันเอาไว้รึเปล่า ?
เรย์มุ : ก็บอกแล้วไง, ว่ากำลังพยายามทานแต่ของที่สุกแล้วอยู่
เรย์มุ : หลายๆอย่างเลยล่ะ
ชิคิ : ใต้ซากุระม่วงมีวิญญาณที่มีบาปอยู่เต็มไปหมดจ้ะ
ชิคิ : แต่เราส่งกลับฮิกันโดยเรียงจากวิญญาณที่มีคุณธรรมก่อน,
ชิคิ : ดังนั้นซากุระของที่นี่จึงเป็นที่สุดท้ายจ้ะ
ชิคิ : ไม่สิ, ไม่เพียงแค่ที่นี่ แต่สิ่งที่จะหลงเหลืออยู่จนถึงตอนสุดท้ายก็คือดอกซากุระ (เพราะซากุระจะบานต่อไปในฤดูนี้ ซึ่งเป็นฤดูใบไม้ผลิ)
(ปล.แต่ถ้าโคมาจิอู้งานจนเหตุวิปลาสนี้ล่วงเลยไปถึงฤดูร้อน สิ่งที่จะร่วงโรยทีหลังสุดก็คือ ดอกทานตะวัน (ฮา)
เรย์มุ : งั้นเหรอ ?
เรย์มุ : ทั้งที่ดอกซากุระมันเก็บกวาดได้ยากที่สุดแท้ๆ... ...
ชิคิ : เมื่อเหลือเพียงซากุระ, เกนโซวเคียวก็จะเริ่มอ่านปฏิทิน(暦)ใหม่เป็นครั้งแรก
ชิคิ : เพราะปีนี้คือปีที่「การเกิดใหม่」จะมาเยือนเพียงครั้งเดียวในรอบหกสิบปี
ชิคิ : อาจกล่าวได้ว่ามันคือ, 「คันเรคิ」แห่งเกนโซวเคียว
(คันเรคิ (還暦) หมายถึง การเกิดใหม่อีกครั้งของนักษัตรเมื่อครบ 60 ปี)
(โดยทั่วไปใช้ในความหมายถึง ปีที่มีอายุครบ 60 ปี และหมายถึงงานฉลองเนื่องในโอกาสดังกล่าว)
ชิคิ : จากนั้นดอกซากุระจะแสดงถึงการตายและการเกิดใหม่
เรย์มุ : ทำไมปีที่ว่าถึงมาเยือนแค่ครั้งเดียวในรอบหกสิบปีล่ะ ?
ชิคิ : มันมักจะถูกกล่าวอยู่บ่อยๆว่าอ้างอิงตามนักษัตรก็จริง,
ชิคิ : แต่นั่นเป็นสิ่งที่มนุษย์เดาสุ่มขึ้นมาทีหลังต่างหากล่ะจ๊ะ
ชิคิ : ความจริงแล้ว, หกสิบปีนั้นคือ, ตัวเลขที่แสดงถึงสถานะทั้งมวลของธรรมชาติจ้ะ
ชิคิ : สามจิต, ตะวัน จันทรา ดารา
ชิคิ : สี่ฤดู, ผลิ ร้อน ร่วง หนาว
ชิคิ : ห้าธาตุ, ไม้ น้ำ ไฟ ดิน ทอง
ชิคิ : เมื่อนำเอา สามจิต, สี่ฤดู, ห้าธาตุ มาคูณกัน ก็จะได้เป็น สาม x สี่ x ห้า = หกสิบ
ชิคิ : หกสิบ จึงเป็นจำนวนที่วัตถุทั้งหลายทั้งมวลในธรรมชาติได้แสดงออกร่วมกันจ้ะ
(เปิดเพลง BGM : การพิพากษาแห่งตะวันออกในปีที่หกสิบ ～ Fate of Sixty Years)
ชิคิ : กล่าวคือ, ธรรมชาติจะเกิดใหม่หนึ่งครั้งในทุกๆหกสิบปี
ชิคิ : เกนโซวเคียวจะฟื้นขึ้นอีกครั้งในปีนี้จ้ะ
เรย์มุ : งั้นเหรอ ?
เรย์มุ : หกสิบปีก่อนยังไม่เกิดเลย ก็เลยตรวจสอบไม่ได้ซะด้วยสิ
ชิคิ : หากมีพลังในการมองลึกเข้าไปถึงความจริงก็น่าจะเข้าใจได้ทันทีนี่นะ ?
ชิคิ : ผู้ที่เคยเห็นเหตุวิปลาสนี้เมื่อหกสิบปีก่อน, ก็ไม่ได้เอะอะวุ่นวายใหญ่โตอะไรเลยนี่ ?
เรย์มุ : แต่มันก็มีคนที่เอะอะวุ่นวายใหญ่โตอยู่นะ
ชิคิ : ตั้งหกสิบปี ความทรงจำก็คงจะระเหยไปทั่วแล้วล่ะจ้ะ
ชิคิ : อีกอย่าง, มันไม่ได้เป็นเหตุวิปลาสที่พิเศษตรงไหนเลย
ชิคิ : ก็เลยสาบสูญไปจากความทรงจำได้ง่ายน่ะนะ
เรย์มุ : นั่นสินะ
เรย์มุ : คิดยังไงก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเหตุวิปลาสที่อันตรายสักนิด
เรย์มุ : อ๊ะ, ฉันไม่ถูกหลอกหรอกนะ ?
เรย์มุ : สาเหตุที่ดอกไม้บานอยู่น่ะ มันเป็นเพราะพวกเธออู้งานไม่ใช่เรอะ ?
ชิคิ : เหตุผลที่ยูวเรย์เพิ่มขึ้นน่ะ, จะเกิดขึ้นครั้งหนึ่งในทุกๆเวลาประมาณหกสิบปีจ้ะ
ชิคิ : ส่วนดอกไม้ก็คือผลลัพธ์อันนั้น
ชิคิ : แผ่นดินไหว, ภูเขาไฟระเบิด, สึนามิ, สงคราม
ชิคิ : ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรซะด้วยสิ... ...
เรย์มุ : จะอะไรก็ช่าง ถ้าพวกเธอพยายาม มันก็น่าจะกลับเป็นปกติสิ !
(เมื่อหกสิบปีก่อน เป็นช่วงเวลาที่เกิดสงครามโลกครั้งที่สองพอดี แต่สำหรับรอบนี้ไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่าเกิดจากอะไร)
| ถ้าเล่นชนะ ENDING NO.14 |
ถ้าเล่นแพ้ เรย์มุ : เอ้า, รีบกลับไปพาวิญญาณส่งฮิกันได้แล้ว ! |
ศาลเจ้าฮาคุเรย์ซึ่งตั้งอยู่ ณ พรมแดนของเกนโซวเคียว
ดอกซากุระส่วนใหญ่ก็ร่วงโรยลงแล้ว, ในที่สุดฤดูใบไม้ผลิก็ต้องต้อนรับการมาของจุดจบเสียที
ฤดูใบไม้ผลิอยู่มายาวนาน, และอีกไม่นานก็จะกลายเป็นฤดูที่อากาศร้อนแล้ว
เรย์มุ 「ฟู่, ในที่สุดซากุระก็ร่วงหมดและเริ่มร้อนขึ้นจนได้นะ」
มาริสะ 「เอาแต่อู้งานเลยนี่นา ?
คิดจะทำความสะอาดจริงๆรึเปล่าเนี่ย ?」
เรย์มุ 「บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าการพักผ่อนก็สำคัญเหมือนกัน」
มาริสะ 「แต่จะว่าไป, เห็นดอกไม้ที่เคยบานขนาดนั้นจากไปแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องโกหกเลยนะ」
เรย์มุ 「เหตุวิปลาสที่ไม่ก่อปัญหาให้กับตัวเองน่ะ เดี๋ยวเดียวก็ลืมแล้ว」
มาริสะ 「จะเป็นอย่างนั้นรึเปล่าน้า」
เรย์มุ 「แม้ดอกไม้จะเคยเบ่งบาน, แต่เมื่อร่วงโรยแล้วก็จะไม่เหลืออะไร
เมื่อไม่ทิ้งสิ่งใดไว้ก็ย่อมจะไม่เหลืออยู่ในความทรงจำนะ」
มาริสะ 「งั้นเหรอ ? แต่เหมือนจะยังเหลืออยู่ในความทรงจำของฉันนะ」
ชิคิ 「ความทรงจำเองก็เป็นวัตถุอย่างหนึ่งจ้ะ
ยามที่วัตถุหายไป, ความทรงจำก็จะหายไปด้วยเช่นกัน」
เรย์มุ 「ตายจริง, ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ」
มาริสะ 「ใครน่ะ ?」
ชิคิ 「ทั้งวัตถุและความทรงจำต่างก็ระเหยไปทั่วด้วยการชำระล้างในปีที่หกสิบ
แม้แต่ความทรงจำเอง บางครั้งก็ต้องชำระล้างนี่เนอะ ?」
มาริสะ 「ถึงจะบอกว่า บางครั้ง ก็เถอะน้า
แต่หกสิบปีนี่มันยาวนานนะว้อย, ชั่วชีวิตคงเจอได้แค่ครั้งเดียวล่ะมั้งนั่น」
เรย์มุ 「แหม แต่ดูเธอก็น่าจะอายุยืนอยู่นะ, คงได้อีกสักหกสิบปี」
มาริสะ 「อย่าพูดเหมือนคนอื่นเป็นสัตว์ประหลาดแบบนั้นน่า」 (เพราะสมัยก่อนคนญี่ปุ่นมีอายุขัยเฉลี่ยเพียง 50 ปีเท่านั้น)
ชิคิ 「กรณีของประวัติศาสตร์ของมนุษย์ก็คือ, ครบรอบเมื่ออายุหกสิบปีไงล่ะจ๊ะ
ดังนั้น, หากพวกเธอมีชีวิตจนถึงอายุหกสิบล่ะก็,
ความทรงจำของตนก็จะได้รับการชำระล้าง, และถือกำเนิดใหม่จ้ะ
ถ้ามีชีวิตได้ถึงอายุหกสิบน่ะนะ」
เรย์มุ 「ช่างมันเถอะ
พอสิ้นฤดูร้อนก็คงจะลืมเหตุดอกไม้วิปลาสนี้ไปแล้วล่ะ
สุดท้ายแล้ว, ต้องลืมแน่ๆเพราะไม่ใช่เหตุวิปลาสที่ตัวเองเป็นคนคลี่คลายนั่นล่ะนะ」
มาริสะ 「แบบนั้นก็มีด้วยเนอะ」
ชิคิ 「หกสิบปีหลังจากนี้จะต้องนึกออกอีกครั้งแน่นอนจ้ะ
จนกว่าจะถึงตอนนั้น, ต้องรักษาคำสอนของฉันเอาไว้ให้ดีนะจ๊ะ」
เรย์มุ 「เอ๋---, ตั้งหกสิบปีเลยเหรอ--- ?」
ชิคิ 「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะจ๊ะ, จนกว่าจะตาย, ไม่สิ ถึงตายไปก็ต้องทำนะจ๊ะ」
มาริสะ 「ฝึกฝนชีวิตสินะ, เรย์มุเองก็ฝึกฝนไม่เพียงพอมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่
ฉันตามไปฝึกด้วยดีมั้ยนะ ?」
ดอกไม้ในเกนโซวเคียวร่วงโรย, และเริ่มย่างเข้าสู่ฤดูแห่งความเขียวขจีที่งดงาม
จนรู้สึกเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างคลุ้มคลั่งนั้นเป็นแค่ชั่วพริบตา
หากจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นทุกๆหกสิบปีล่ะก็, คิดว่าถ้าเหล่าโยวไคทุกตนจดจำเรื่องนี้เอาไว้ได้ก็คงจะดี,
แต่มันก็สงบสุขเกินไป, จนน่าจะลืมกันไปหมดก่อนจะสิ้นฤดูร้อนด้วยซ้ำ
อย่างนี้นี่เอง, ลองเป็นแบบนี้ก็ไม่น่าจะจำได้นานถึงหกสิบปี
ความทรงจำที่ไม่อาจลืมได้แม้ผ่านไปนานหกสิบปี, อาจจะไม่มีอยู่เลยก็เป็นได้
เหมือนกับธรรมชาติที่จะกลับสู่จุดกำเนิดทุกๆหกสิบปี,
ความทรงจำของมนุษย์ก็กลับสู่จุดกำเนิดทุกๆหกสิบปีเช่นกัน
ประวัติศาสตร์ปิดม่านลงทุกๆหกสิบปี,
จากนั้นก็เริ่มก้าวเข้าสู่หกสิบปีรอบใหม่
หากกล่าวว่าประวัติศาสตร์ถูกทำให้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าล่ะก็,
ถ้าลองถามเหล่าโยวไคที่มีชีวิตในช่วงหกสิบปีก่อนดูว่าช่วงหกสิบปีก่อนเป็นอย่างไรบ้าง, ก็คงจะรู้ชะตากรรมได้
ที่เหลือก็แค่, จะเผชิญหน้ากับหกสิบปีนั้นยังไง, เท่านั้นเอง
Congratulations ! Ending No. 14
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
