東方香霖堂 ～ Curiosities of Lotus Asia.
โทวโฮวโควรินโดว (ร้านโควรินโดวแห่งตะวันออก) ～ ความอยากรู้อยากเห็นของดอกบัวเอเชีย
.........................................................................................................................................................................................
ตอนที่ 9
「ห้องโถงแห่งสายฝนต้นฤดูร้อน ครึ่งหลัง」
――ตึง ! ครืนครืนครืน... ....ปัง !
「เฮ้ ! เกิดอะไรขึ้นน่ะ !? ฝนฟ้าคะนองพวกนี้มันไม่ธรรมดาเลยนี่หว่า !」
ผู้ที่บินเข้ามาท่ามกลางสภาพที่ไม่ธรรมดาก็คือ มาริสะ
และเธอก็ตัวเปียกแบบไม่ธรรมดาเหมือนกัน
「ถามว่า เกิดอะไรขึ้น งั้นเหรอ ?
ที่ว่าไม่ธรรมดาเนี่ย... ...มันก็สายฝนยามเย็นของฤดูร้อนเหมือนทุกทีไม่ใช่เหรอ」
「โกหก, เฉพาะที่ร้านนี้เท่านั้นโว้ย, ที่มีฝนตกอยู่น่ะ
ฝนยามเย็นพรรค์นี้มีด้วยเรอะ ?」
เฮ้อ, ตอนทักทายกันมันช่วยไม่ได้ที่ต้องโกหกมาริสะ, เพราะงั้นเลยเล่าเรื่องราวท้ังหมดให้ฟัง
「งั้นเหรอ
ถ้าเป็นฉันนะ ฝนตกแดดออกพรรค์นี้, เดี๋ยวเดียวก็สว่างสดใสแล้ว
แต่แหม, ถ้าไปเกะกะตอนทำงาน เรย์มุก็จะโกรธเอาได้, คราวนี้ยกให้ยัยนั่นจัดการไปละกัน」
「ใช้ไอ้นี่เช็ดตัวให้แห้งก่อนเถอะ
เพราะว่า――」
「『ไปนั่งบนของขายด้วยชุดเปียกๆแบบนั้นผมก็ลำบากแย่สิ』 ใช่มะ ?
รู้แล้วล่ะน่า
แต่บินมาที่นี่ก็เลยไม่เปียกมากเท่าไหร่ว่ะ」
จากนั้นมาริสะก็บอกว่า 「เพราะมันตกเฉพาะรอบๆร้านนั่นล่ะนะ」 แล้วก็รับผ้าเช็ดตัวไปเริ่มเช็ดตัว
ผมเห็นว่าเธอเปียกเอาการเลยล่ะ
ขอบเขตของฝนมันกว้างกว่าที่คิดล่ะมั้ง, หรือว่าที่จริงแล้วเธอแวะข้างทางก่อนจะมาที่ร้านกันนะ... ...
ไม่คิดว่ามาริสะจะยอมอยู่เฉยๆถ้าเห็นเหตุวิปลาสแบบนี้อยู่ตรงหน้าเสียด้วยสิ
มาริสะเช็ดตัวจนแห้งดีแล้ว, ก็ไปนั่งบนไหที่เป็นของขาย
「ถึงยังไงก็เหอะน้า, การที่เกิดเหตุวิปลาสเฉพาะรอบๆร้านเนี่ย, ต้นเหตุคงมาจากนายนั่นแหละว่ะ」
「ไม่มีอะไรที่สะกิดใจเลยเนี่ยสิน้า... ...」
จริงๆแล้ว มี
แต่เป็นเรื่องที่บอกมาริสะไม่ได้
ฝนที่ตกอยู่รอบร้านนี้เท่านั้นในตอนนี้
ฝน (雨 อาเมะ) สามารถอ่านว่า สวรรค์ (天 อาเมะ) ได้ด้วย
การที่ฝนตกอยู่รอบร้านเท่านั้น, ก็คือที่นี่อยู่ใต้(下)สวรรค์(天), กล่าวคือมีความหมายถึง ใต้หล้า (天下) นั่นเอง
ก่อนหน้านี้ที่ผมหลอก... ...ไม่สิ แลกเปลี่ยนกับมาริสะแล้วได้ดาบมา
นั่นไม่ใช่ดาบธรรมดา
ชื่อที่แท้จริงของดาบนั่นคือ ดาบคุซานากิ (ดาบตัดหญ้า), ซึ่งมีอีกชื่อว่า ดาบอาเมะโนะมุราคุโมะ (ดาบเมฆาสวรรค์) นั่นเอง
มันมีความสามารถในการปกครองใต้หล้า, ไม่สิ, เป็นดาบที่มีพลังมากยิ่งกว่านั้นอีก
ฝนนี้, คงเป็นนิมิตที่แสดงว่าสวรรค์ยอมรับในตัวผมแล้วแน่ๆ
ควบคุมสภาพอากาศได้งั้นเหรอ, ไม่คิดว่าเป็นความสามารถที่จะมีได้ในโยวไคธรรมดาๆเลยแฮะ
「เกิดอะไรขึ้นเหรอ, ทำไมยิ้มแบบมีเลศนัยล่ะ ?
ฉันว่า, ฝนเนี่ย, เป็นฝีมือของโยวเซย์ขี้แกล้งแถวนี้รึเปล่า ?」
「เอ๊ะ ? ระ.. เหรอ ?
ทำให้ฝนตกเนี่ยไม่ใช่ว่าทำกันได้ง่ายๆน้า」
「แค่ทำให้ฝนตกน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก
โยวไคที่ควบคุมฤดูกาลได้ก็มีอยู่, แถมขอบเขตการตกก็แคบด้วย
หรือว่านายทำพิธีขอฝนไป ?」
「ฝนตกเฉพาะที่นี่... ...งั้นเหรอ
ฮึฮึฮึ」
「อ๋า---? อย่าเมินกันสิ」
ผมรู้สึกเหมือนได้รวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งแล้ว
แต่ต้องทำให้มาริสะไม่สงสัยเรื่องนั้น
คงกลายเป็นเรื่องยุ่งยากแน่ ถ้ามาริสะรู้ความลับเรื่องดาบเล่มนั้นที่ได้มาจากเธอ
มาริสะเป็นห่วงจึงมองที่หน้าต่างบ่อยๆ
เป็นห่วงฝนที่ตกหนักงั้นเหรอ, ถึงได้กระวนกระวายขนาดนั้น
「เรย์มุจะทำพลาดแล้วยอมแพ้กลับมามั้ยน้า... ...」
「โอ๋, หายากนะที่เธอภาวนาให้คนอื่นพลาดเนี่ย」
「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ
เพราะว่างก็เลยมาที่ร้านนี้นะโว้ย ?
มีเรื่องที่ใช้ฆ่าเวลาได้อยู่ตรงหน้าแท้ๆ จะทนดูอยู่เฉยๆได้เหรอ」
「ถ้างั้นผมขอให้มาริสะช่วยด้วยดีมั้ย ?
ตรวจสอบเหตุวิปลาส
ถึงไปลุยกันสองคน, ผมก็ไม่ใส่ใจหรอกนะ」
「ไม่อยากเปียกอีกรอบว่ะ」
「ให้ตายสิ, เอาแต่ใจจังเลยนะ, มาริสะเนี่ย !」
เพราะว่าคนที่เดือดร้อนคือผม, แค่ช่วยตรวจสอบให้ก็ดีใจแล้ว, เลยพูดแรงๆใส่ไม่ได้
ดูเหมือนยัยพวกนี้แค่กำลังฆ่าเวลากันเท่านั้นเองเสียด้วยสิ, ไม่ว่าจะคนนี้หรือคนไหนก็เหมือนกัน
――ตูม ! ครืนครืนครืน... ...
「หวา ! สายฟ้าเมื่อกี้มันอะไรน่ะ ! ใกล้เป็นบ้าเลยว่ะ !」
ก็แหม, ฝนมันตกแค่รอบๆร้านนี่นา, สายฟ้ามันก็ต้องฟาดใกล้ๆอยู่แล้ว
ทว่า, หลังจากเสียงฟ้าร้องรุนแรงเมื่อครู่, สายฝนก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
เสียงฝนที่ตกลงมาราวกับน้ำตกจนถึงเมื่อกี้ได้หายไปแล้ว, กลายเป็นไร้เสียงในพริบตา
ตอนแรกสุดคิดว่าหูชาเพราะเสียงฟ้าร้องรุนแรง, แต่มาริสะก็ส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆแทน จนในร้านเริ่มหนวกหูแล้ว
「โอ๊ะ, ฝนหยุดแล้วว่ะ
ยัยเรย์มุ, ทำสำเร็จแล้วสินะ ?」
「สมกับที่เป็นเรย์มุจริงๆ
ตอนที่ฝนเทลงมายังนึกอยู่เลยว่าจะเป็นอะไรรึเปล่า」
「ถ้าเป็นฉันล่ะก็, น่าจะคลี่คลายได้ Smart กว่านี้น้า」
มาริสะกลับมาสงบใจได้ตามเดิม
ฤดูร้อนกลับมาอีกครั้งด้วยแสงแดดอันรุนแรงที่นอกหน้าต่าง
และความมืดแห่งฤดูร้อนก็กลับมาสู่ด้านในของร้านในเวลาเดียวกัน
ท้องฟ้าไม่มีเมฆสักก้อน
ดูอย่างนี้แล้วใครจะเชื่อว่าท้องฟ้าแบบนี้มีฝนตกมาจนถึงเมื่อครู่
ผมเองก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน
――กริ๊ง, กริ๊ง
「อ๊า---, จบแล้วล่ะ
ให้ตายสิ, ให้ฉันทำงานขนาดนี้เนี่ยน้า, อย่างน้อยก็น่าจะเตรียมน้ำชาไว้ให้แล้วใช่มั้ย, อ้าว มาริสะก็อยู่ด้วยนี่นา」
「โควรินให้เรย์มุไปจัดการ, แต่ไม่ได้เตรียมน้ำชาไว้เลยว่ะ
นั่งดื่มเองอยู่นั่นแหละ」
พอผมพยายามรีบเตรียมน้ำชา, มาริสะก็บอกว่า 「พูดถึงเวลามันก็ถึงเวลาแล้ว, ทำอาหารกันเหอะว่ะ」
「อะไรล่ะนั่น, อยากบอกว่าฉันใช้เวลามากเกินไปงั้นเหรอ ?
แต่แหม, ถ้ามาริสะจะเตรียมอาหารให้ก็ดีอยู่หรอก」
「ใช้เวลามากเกินไปแล้วล่ะ
ช่างเถอะ, อาหารวันนี้, ฉันจะทำเอง, มีวัตถุดิบอะไรบ้างหว่า ?」
นี่มันบ้านของคนอื่นนะ, แต่เอาเถอะ เรื่องแค่นี้จะทำเป็นไม่เห็นละกัน
มาริสะเข้าไปในครัว
ต่อให้ไม่ใช่มาริสะ, แต่ว่าจริงๆแล้วตอนนี้, มีวัตถุดิบอะไรอยู่บ้างหว่า ?
ผมเก็บตัวอยู่ในบ้านมาพักหนึ่งเพราะฝนตก, เลยไม่น่าจะมีของสดสักเท่าไหร่
เอาเถอะ, ถ้าเป็นมาริสะก็คงจะทำอะไรสักอย่างเองแหละ
ทุกทีก็เอาอาหารมาเองอยู่แล้ว, เลยไม่ได้คาดหวังว่าจะมีอาหารมากมายอยู่ในบ้านของผมตั้งแต่แรกแล้วด้วย... ...
ก่อนอื่นก็พูดขอบใจเรย์มุ, แล้วส่งผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้
เรย์มุเริ่มเช็ดผมของเธอทันที, แล้วก็พูดเร่งว่า 「น้ำชาล่ะ ?」
「น่า ใจเย็นก่อน, ตอนนี้กำลังชงอยู่
ว่าแต่, มันอะไรกันน่ะ ?
จิ้งจอกออกเรือนที่ผิดปกตินี่」
「อื๋อ ? ไม่มีอะไรนี่, ก็แค่โยวเซย์(ภูต)แห่งฝนต้นฤดูร้อน(梅霖)มาอาศัยอยู่ใต้หลังคาของร้านเท่านั้นเอง
พอลงโทษนิดหน่อยก็หนีไปแล้วล่ะ
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมฝนถึงตกหนักอย่างกะทันหันขึ้นมากลางคัน, มีใครมาก่อกวนรึเปล่านะ ?」
โยวเซย์แห่งฝนต้นฤดูร้อน ?
「โยวเซย์ขี้แกล้งที่ทำให้ฝนตกยาวนานขึ้นน่ะ
อย่างกับคุณรินโนะสุเกะเลย」
「พูดอะไรของเธอน่ะ ?
ผมไม่ได้ทำให้ฝนตกสักหน่อย」
「ก็แหม, ในชื่อมีคำว่า ฝนตกยาวนาน (霖) ใช่มั้ยล่ะ ?」
「ไม่ได้ตั้งชื่อให้มีความหมายแบบนั้นสักหน่อย
แล้วไงต่อ ? โยวเซย์พวกนั้นว่ายังไงบ้าง ?」
「ดูเหมือนว่าร้านของคุณจะมีเชื้อราขึ้นอยู่เสมอจนสกปรกไปหมด, จึงเห็นว่าน่าอยู่ดีก็เลยเผลอมาอาศัยอยู่น่ะ
ฝนต้นฤดูร้อนก็ยังถือว่าเป็นฤดูฝน, เลยเหมาะกับพวกเชื้อราไงล่ะ, นานๆครั้งทำความสะอาดร้านทุกซอกทุกมุมบ้างก็ดีนะ
เดี๋ยวมีตัวอะไรมาอาศัยอยู่ในร้านแบบคราวนี้ฉันไม่รู้ด้วยนะ
อ๊ะ, ขอบคุณสำหรับน้ำชา
อืม~, ใบชาต้นฤดูสินะ」
พอนอกร้านเขียวขจีเกินไป, แสงอันเจิดจ้าราวกับขาดความประณีตก็สะท้อนกลับมา
ฝนที่ตกมาจนถึงเมื่อครู่กลายเป็นเหมือนการสาดน้ำราดพื้นครั้งใหญ่, ตอนนี้เลยเย็นสบาย
จากนั้นสายลมที่ทำให้รู้สึกดีก็พัดเข้าสู่ด้านในของร้านที่มืดสลัว
แว่วเสียงของมาริสะมาจากด้านในของร้าน
ดูเหมือนจะทำอาหารเสร็จแล้ว
「ไม่ไหวว่ะ, โควริน
อาหารหลายอย่างขึ้นราหมดเลย
ถึงฝนจะตกนานแค่ไหนก็ต้องดูแลข้าวของบ้างสิวะ
ช่วยไม่ได้นะ วันนี้อาหารหลักเป็นซุปมิโซะ(เต้าเจี้ยว)กับผักดองละกัน, อย่ามาบ่นว่ายาจกเชียวล่ะ」
ที่สำคัญกว่านั้นคือ, เชื้อรางั้นเหรอ... ...
ใต้หล้าของผมยังอีกห่างไกล
ผมมองดูดาบที่ประดับอยู่ในร้านแล้วคิดเช่นนั้น
สาระน่ารู้น่าสังเกต...
- ในเวอร์ชั่นซีรี่ส์รายเดือน ชื่อตอนนี้คือ 夏の梅霖堂
ส่วนในฉบับรวมเล่มได้แก้ไขชื่อตอนเป็น 夏の梅雨堂
ซึ่ง 梅霖 (ไบริน) อ่านต่างกับ 梅雨 (ทสึยุ) แต่แปลเหมือนกัน
- ตามตำนานเล่าว่า เมื่อดาบเมฆาสวรรค์ยอมรับเจ้าของคนใหม่ จะมีเมฆฝนมารวมตัวกันที่เหนือศีรษะของคนผู้นั้น
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
