東方文花帖 ～ Bohemian Archive in Japanese Red.
โทวโฮวบุนคะโฉว (บันทึกอักขระบุปผาแห่งตะวันออก) ～ บทความแหกกฎในสมุดญี่ปุ่นปกแดง
.........................................................................................................................................................................................
ฤดูกาลที่ 116 เดือนจันทรคติที่ 8 วันที่ 2
ปิศาจร้ายที่ซ่อนเร้นในความมืดมิดอย่างโจ้งแจ้งในเวลากลางวันแสกๆ
ซึ่งเป็นผลร้ายต่อพืชฤดูร้อน, ผู้เชี่ยวชาญกล่าว
เมื่อเร็วๆนี้ได้มีความมืดขนาดเล็กปรากฏตัวขึ้นในเวลากลางวันแสกๆของช่วงกลางฤดูร้อน
ว่ากันว่าความมืดขนาดเล็กนี้ไม่ยอมให้แสงลอดผ่าน, มันเพียงแค่ย้อมโดยรอบเป็นสีดำแล้วลอยผ่านไปตามท้องทุ่งของเกนโซวเคียว
ก้อนความมืดขนาดเล็กนี้แค่ไม่ยอมให้แสงเข้าถึงเท่านั้น มันไม่ก่อให้เกิดผลกระทบทางกายภาพต่อสิ่งที่มันสัมผัสเลย
ตัวจริงของความมืดนี้คือ โยวไคแห่งความมืด รูเมีย (โยวไค)
เธอกลบแสงรอบๆตัวเอง และปฏิเสธการแสดงตัว รวมถึงการมองเห็นโลกภายนอก
เหตุใดเธอจึงทำเช่นนั้น ไปลองถามเจ้าตัวกันดูดีกว่า
「ก็แหม แสงอาทิตย์ในฤดูร้อนมันร้อน ฉันไม่ชอบนี่นา
แค่ทำแบบนี้เพื่อเลี่ยงแสงอาทิตย์ก็สามารถหลบความร้อนได้เชียวนะ---
ถ้าถูกห้อมล้อมด้วยความมืดล่ะก็ จะเป็นเหมือนฤดูร้อนยามราตรีตลอดเวลาเลยล่ะ
ฤดูร้อนยามราตรีมันรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ? รู้รึเปล่า ?」
ทีนี้มาลองฟังผู้เชี่ยวชาญซึ่งชำนาญการใช้ชีวิตเลี่ยงแสงอาทิตย์ ว่าการอยู่ในความมืดตลอดทั้งวันจะก่อให้เกิดผลกระทบอย่างไรบ้าง
「อ่า---
แบบนั้นมันไม่เป็นผลดีต่อพืชที่เข้าไปอยู่ในความมืดด้วยกันนะ
สมมติว่าอยู่อย่างนั้นสักหนึ่งวันก็คงเริ่มเห็นผลกระทบแล้วล่ะ
โยวไคที่อยู่ข้างใน ?
นั่นสิน้า สำหรับโยวไคน่ะไม่มีผลกระทบหรอก
หากเทียบกันแล้ว พวกโยวไคที่ไม่ถูกโรคกับแสงอาทิตย์น่ะมีเยอะกว่าเสียอีก
ถ้าเลือกที่จะไม่โดนแสงอาทิตย์ได้ล่ะก็ ไม่มีใครอยากโดนหรอก
วันที่แดดจ้าอย่างวันนี้เนี่ย อ่านหนังสืออยู่ในบ้านน่ะดีที่สุดเลย」 (เจ้าของร้านโควรินโดว)
เนื่องจากมีผลร้ายต่อพืช การเตือนให้โยวไคแห่งความมืดพยายามไม่หยุดพักอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานานอาจจะเป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้วก็เป็นได้
อนึ่ง การที่รูเมียปล่อยความมืดออกมานั้น ไม่มีเหตุผลอื่นใดเกินไปกว่าการหลบเลี่ยงความร้อน
สำหรับผู้ที่ไม่ชอบแสงอาทิตย์, หากไปเจอความมืดเคลื่อนไหวอยู่ในทุ่งหญ้า ลองไปพักผ่อนในนั้นดูก็คงไม่เลวนัก
(ชาเมย์มารุ อายะ)
(※เกี่ยวกับคุณโมริจิกะ สามารถอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ในบทความพิเศษประจำฤดูกาลที่ 115)
 |
ตามอ่านในฉบับ |
Tips :
- กระดิ่งลม คือ กระดิ่งที่แขวนตามชายคาบ้าน เมื่อมีลมพัด ตัวกระดิ่งก็จะกระทบกับแกนจนเกิดเสียงอันไพเราะ
- เมฆแผ่นดินไหว เป็นความเชื่อที่มีมาแต่โบราณ นัยถึง ลักษณะผิดปกติของก้อนเมฆ ที่มักจะเกิดขึ้นก่อนที่จะมีแผ่นดินไหว
ปัจจุบันยังไม่มีใครสามารถอธิบายกลไกการเกิดเมฆชนิดนี้ได้อย่างชัดเจนและแน่นอน ทำให้มีหลายทฤษฎีเกี่ยวกับการเกิดเมฆชนิดนี้
อย่างไรก็ดี เมฆที่ถูกกล่าวถึงในที่นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ ฮินะนาอิ เทนชิ แต่อย่างใด (อีกตั้งหลายปี)
คาดว่าน่าจะนัยถึงเหตุการณ์ในญี่ปุ่นช่วงที่ท่าน ZUN กำลังแต่งหนังสือพิมพ์ฉบับนี้อยู่เสียมากกว่า
- แตงโม... ...อาจเป็นการล้อเลียนถึง อิบุคิ ซุยกะ เพราะชื่อของเธอพ้องเสียงกับคำว่าซุยกะที่แปลว่า แตงโม
(อันที่จริงในหนังสือโทวโฮวบุนคะโฉวนี้ก็มีบทของซุยกะอยู่ด้วย)
.........................................................................................................................................................................................
รูเมีย 「มันคืออะไรเหรอ ? เจ้าเศษกระดาษนี่」
อายะ 「บทความที่มองคุณอย่างเป็นกลางค่ะ」
รูเมีย 「เพราะอย่างนั้น ช่วงนี้ก็เลยมีพวกโยวไคแปลกๆเข้ามาในสวรรค์พักร้อนของฉันสินะ---
ทั้งๆที่จนถึงเดี๋ยวนี้ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลยแท้ๆ」
อายะ 「ขืนปล่อยให้ลอยตุ๊บป่องอยู่อย่างนั้น อาจโดนวินิจฉัยว่าเป็นสิ่งอันตรายแล้วถูกโจมตีก็ได้นะคะ ดังนั้นก็เลยเขียนบทความนี้ขึ้นมาค่ะ」
รูเมีย 「แต่ว่า---
ถ้าจำนวนคนที่เข้ามาในความมืดเพิ่มขึ้น มันก็ร้อนน่ะสิ」
อายะ 「ถ้าให้ภูตน้ำแข็งเข้าไปอาจจะเย็นขึ้นนะคะ」
รูเมีย 「ท่าจะหนาวนะนั่น... ...」
อายะ 「ว่าแต่, ชักจะมืดลงตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคะ มองไม่ค่อยเห็นเลยค่ะ
ทำให้สว่างขึ้นกว่านี้อีกนิดนึงไม่ได้เหรอคะ ?」
รูเมีย 「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ ฉันอุตส่าห์ปล่อยให้แสงลอดเข้ามาได้หน่อยนึงเพื่อจะอ่านเศษกระดาษแปลกๆนี่เลยนะ」
อายะ 「แถวๆมือของฉันมันมืดจนอ่านสมุดบันทึกไม่ได้เลยค่ะ
ฉันจดบันทึกไม่ได้เลย」
รูเมีย 「โธ่---เอ๊ย---, ปล่อยให้แดดส่องเข้ามาแค่นิดเดียวก็สว่างจ้าแล้วนะ---」
อายะ 「จะว่าไปแล้วก็มองไม่เห็นอะไรข้างนอกเลยนะคะ
อย่างนี้แสดงว่ารู้ดีอยู่แล้วสินะคะ ว่ากำลังจะบินไปที่ไหน」
รูเมีย 「ไม่มีทางรู้หรอก---
ก็มันมองไม่เห็นนี่นา」
อายะ 「เอ๋ ?」
รูเมีย 「ก็มีชนต้นไม้อยู่บ่อยๆ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่แสดงถึงความมืดอย่างหนึ่งนะ」
อายะ 「ไม่ได้คิดว่าจะไปที่ไหน, แค่เดินทางไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายอย่างนั้นเหรอคะ ?」
รูเมีย 「ก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ
เหมือนกับที่เค้าว่า มืดจนมองไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าเดินทางไปถึงไหนแล้ว นั่นล่ะ」
อายะ 「ที่มันมืดจนมองไม่เห็นเนี่ย เป็นฝีมือของคุณเองนะคะ」
รูเมีย 「เห---อย่างนั้น---เองหรอกเหรอ---」 (มาจนได้ "โซ---นาโนะคา---" วลีเด็ดประจำตัวรูเมีย)
อายะ 「ใช่แล้ว---ค่ะ (อายะลากเสียงยาวเล่นมั่ง)
ว่าแต่ว่า ทำไมถึงเกลียดแสงอาทิตย์ขนาดนั้นเหรอคะ ?」
รูเมีย 「เธอก็เกลียดไม่ใช่เหรอ ?」
อายะ 「ฉันน่ะ ไม่ว่าจะเป็นกลางวันที่มนุษย์คึกคักหรือกลางคืนที่โยวไคคึกคะนองก็ชอบทั้งนั้นค่ะ
ไม่เป็นปัญหาต่อการเขียนบทความเลย」
รูเมีย 「แปลกดีน้า
อย่างฉันน่ะ พอโดนแสงแดดเข้าไปก็จะคิดอะไรไม่ออก ผิวแห้งแตก ผมแห้งเสียแถมแตกปลายเพิ่มขึ้น และผลสุดท้ายก็จะง่วงนอนล่ะ」
อายะ 「แบบนั้นคิดว่าเป็นเพราะขาดอะไรบางอย่างนะคะ」
รูเมีย 「แต่ว่า แสงจันทร์น่ะไม่เป็นไร
กลางคืนสว่างไสวเลยไม่จำเป็นต้องปล่อยความมืดออกมา」
อายะ 「ดูเหมือนตอนกลางวันคุณจะเอาแต่บินไปอย่างไร้จุดหมายนะคะ แล้วตอนกลางคืนนี่ใช้ชีวิตยังไงเหรอคะ ?」
รูเมีย 「ก็ไม่มีอะไรนี่--- ? กลางคืนก็เอาแต่บินตุ๊บป่องนั่นล่ะ」
อายะ 「วิถีชีวิตอันไร้จุดหมายสินะคะ ? รู้สึกว่าช่วงนี้โยวไคที่ไม่อยากเรียนรู้หรือเคลื่อนไหวจะมีเพิ่มมากขึ้น
เป็นเรื่องที่น่าเสียใจนะคะ」
รูเมีย 「การทำร้ายมนุษย์เป็นงานของโยวไคนี่นะ」
อายะ 「ถ้าอย่างนั้น คุณได้พยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อทำร้ายมนุษย์บ้างมั้ยคะ ?」
รูเมีย 「ช่วงนี้มนุษย์มันไม่ยอมให้ฉันทำร้ายเลยอ่ะ---
อย่างเมื่อวันก่อนก็ถูกมนุษย์สวนกลับเข้าให้ด้วยล่ะ」
อายะ 「เพราะอย่างนั้นถึงได้รักษาความน่าเกรงขามในฐานะโยวไคเอาไว้ไม่ได้ไงล่ะคะ
อย่างน้อยตอนกลางคืนก็พยายามซ่อนตัวในความมืดแล้วซุ่มรอบนถนนยามราตรีเถอะค่ะ」
รูเมีย 「เอ๋---, ยุ่งยากจังอ่า---」
 |
รูเมีย โยวไคผู้มีความสามารถในการควบคุมความมืด รอบตัวเธอมักจะมืดสนิทอยู่เสมอ ผลงานการแสดง : 『東方紅魔郷』 |
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
