東方香霖堂 ～ Curiosities of Lotus Asia.
โทวโฮวโควรินโดว (ร้านโควรินโดวแห่งตะวันออก) ～ ความอยากรู้อยากเห็นของดอกบัวเอเชีย
.........................................................................................................................................................................................
ตอนที่ 4
「เวลาน้ำชาซึ่งสง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ ครึ่งแรก」
เตาผิงซึ่งเป็นวัตถุจากโลกภายนอกกำลังส่งเสียงปุดปุด
แม้จะมีสวิตช์ที่ไม่ค่อยเข้าใจว่าเอาไว้ทำอะไรติดอยู่ แต่พอกดไปก็ไม่เกิดอะไรขึ้นอยู่ดี
ดังนั้นวิธีใช้งานจึงเป็นไปตามแบบฉบับของผมเอง
ช่วงนี้มีบางครั้งที่ไฟแรงเกินไปด้วย, ชักอันตรายนิดหน่อยแฮะ
พูดถึงไฟแล้ว, ช่วงนี้มีการเผาศพเพิ่มขึ้นในเกนโซวเคียว
ก่อนหน้านี้พอมนุษย์ตายก็จะหายไปทันที――แหม่, ก็กลายเป็นอาหารของโยวไคนี่นะ――เลยไม่ค่อยได้เผาศพกัน
ช่วงนี้พวกโยวไคเองก็ตั้งเป้าจะยกระดับตัวเองให้สูงขึ้นล่ะมั้ง, เลยดูเหมือนว่ามีพวกที่กินศพลดน้อยลง
หากมองจากมุมของมนุษย์ชาวเกนโซวเคียว, ทั้งในแง่ของสุขภาพกายและสุขภาพจิตใจ,
ย่อมไม่สามารถปล่อยศพทิ้งไว้อย่างนั้นได้, จึงต้องทำการเผาศพอย่างช่วยไม่ได้
ในขณะเดียวกัน, โอกาสในการเกิดโยวไคตนใหม่ก็กำลังลดลงรึเปล่านะ ?
... ...มนุษย์มีโอกาสน้อยในการกลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์
ต่อให้เกิดขึ้น, ก็มักจะเกิดขึ้นตอนที่ได้ตายไปแล้ว
การเผาศพนั้น, ยิ่งทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปเป็นเจียงซือ(ผีดิบจีน)หรือผีดูดเลือดได้ยากขึ้นกระมัง
เอาเถอะ นั่นอาจจะเป็นเรื่องดีก็เป็นได้
ยิ่งกว่านั้น, การกลายเป็นขี้เถ้าก็อาจก่อกำเนิดโยวไคตนใหม่ได้เหมือนกันในบางครั้ง, โดยเฉพาะพวกยูวเรย์(ผี)น่าจะยิ่งง่ายล่ะมั้ง
จะว่าไปก็รู้สึกเหมือนช่วงนี้เกนโซวเคียวมีจำนวนยูวเรย์เพิ่มขึ้น, แต่นี่คือผลกระทบจากการเผาศพเหรอ, หรือไม่ใช่กันนะ... ...
ว่าแต่, ยูวเรย์สมัยนี้แลดูร่าเริงสนุกสนานกันจังเลยแฮะ
ทว่า, แต่แรกเริ่มเดิมที สิ่งที่เรียกว่ายูวเรย์น่ะ สำหรับเกนโซวเคียวแล้ว――
――กริ๊งกริ๊ง
ใครสักคนมาเยือน
แต่ผมลังเลที่จะพูดว่า 「ยินดีต้อนรับ」
เพราะส่วนใหญ่, ฝ่ายผู้มาเยือนจะเป็นคนเริ่มพูดส่งเสียงเอะอะก่อน, แถมยังไม่ใช่ลูกค้าด้วยซ้ำ
「อยู่รึเปล่าคะ ?」
「อ๋า ? เอ่อ, ยินดีต้อนรับครับ
หาอะไรอยู่เหรอครับ ?」
「กำลังหา Teacup เหมาะๆน่ะ, ที่นี่จะมีมั้ยนะ ?」
ที่ตรงนั้่นมีสาวน้อยในชุดเมดยืนอยู่ (ที่ยิ่งกว่านั้นคือ ถึงจะไม่บ่อยนักแต่ก็เป็นคุณลูกค้าล่ะ !)
เหนือความคาดหมายอย่างน่าประหลาด, แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ,
ปกติมันคาดหมายได้แค่แบบเดียว, ดังนั้นการมีลูกค้ามาเยือนจึงต้องเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายอยู่แล้ว
「อา, มีแน่นอนครับ
ต้องการแก้วแบบไหนเหรอครับ ?」
「ใบเล็กสักหน่อย, น่ารัก, สีขาว... ...
จริงสิ, แบบว่าสีขาวของแก้วโดดเด่นขึ้นด้วยของเหลวสีแดง
จากนั้นก็, ไม่หนักเกินไป, แต่ว่าปัญหาคือเรื่องรูปร่างที่ซับซ้อนนิดหน่อย... ...ต้องได้เห็นถึงจะตัดสินใจได้
แล้วก็, เอาสองใบ」
「เอ---, งั้นเหรอคร้าบ」
สั่งของได้ซับซ้อนจริงๆ
ราวกับการตรวจสอบวินิจฉัยของนักประเมินผู้เชี่ยวชาญเรื่องแก้ว
นี่มันเป็นโจทย์ที่ค่อนข้างยากเลยนะ
ท่ามกลางภูเขาสินค้าเนี่ย, แค่นึกให้ออกว่าวางแก้วไว้ตรงไหนก็อาจจะยากเกินไปหน่อยแล้วก็เป็นได้
「... ...แก้วมันก็มีอยู่หลายแบบนะครับ, หาแก้วสำหรับชาแดง(ชาฝรั่ง)สินะครับ ?」
「แบบว่า, คล้ายๆกับเอาไว้ใช้สำหรับชาแดงแบบนั้นน่ะค่ะ」
「แก้วสำหรับชาแดงน่าจะอยู่แถวๆนี้นา... ...」
สินค้าฟุ่มเฟือยอย่างชาแดงหรือกาแฟนั้นถือว่าเป็นของ Major สำหรับเกนโซวเคียว
โยวไคที่นำเอาวัฒนธรรมต่างประเทศเข้ามา, กับหนังสือและอุปกรณ์ที่หลั่งไหลเข้ามาตามธรรมชาติ ทำให้เกิดการแพร่หลายขึ้น
มิติของเกนโซวเคียวเป็นแบบปิดตาย, แต่จิตใจเป็นแบบสากลนั่นเอง
เอาล่ะ, เจอ Antique Case แล้วหนึ่งใบ
น่าจะเป็น Case ใบนี้แหละ, ที่มีแก้วคู่ที่ผมถูกใจอยู่
「เจอแล้วเจอแล้ว, ถ้าเป็นเจ้านี่ต้องถูกใจแน่นอนเลย... ...!!」
พอเปิด Case ออกมาดูก็ต้องประหลาดใจอย่างแรง
สิ่งที่มีรูปลักษณ์ตามที่ผมคาดหมายไว้ไม่ได้อยู่ในนั้น
Teacup หนึ่งชุดกับ, เศษซากที่เคยเป็นแก้วมาก่อน, ทำไมกัน... ...
ใช่แล้ว, แก้วที่ผมถูกใจแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างโหดร้าย
「ไหนเหรอคะ ?」
「อ๊ะ, คือว่า, รอหน่อยนะ」
แม้จะเสียกำลังใจ, แต่ก็รู้สึกตัวได้ว่าใน Case นั่นมีกระดาษญี่ปุ่นอยู่หนึ่งใบ
มันคืออะไรกันนะ, ผมยื่นมือไปที่กระดาษ, แต่
「หืม---, นี่มันลายมือของมาริสะนี่นะ ? เขียนว่า 『โทษที』 งั้นเหรอ ? หมายความว่ายังไงกันนะ」
「!?」
เกิดอะไรขึ้นน่ะ ? ทำไมถึงคว้ากระดาษไม่ได้
「ทำไม」 จริงๆนะ
พอรู้สึกตัวอีกทีมันก็อยู่ในมือของสาวน้อยคนนี้แล้ว
「นี่ค่ะ, คืนให้」
ผมมองกระดาษที่เธอส่งมา
บนกระดาษนั่นเขียนไว้แค่ว่า 「โทษที」
... ...ยัยมาริสะ, จะทำยังไงกับเธอตอนมาเที่ยวคราวหน้าดีนะ
เอาล่ะ, ผมหายจากอาการสับสนในเวลาไม่นาน
พยายามไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ไม่อาจเข้าใจ
ถ้าไม่ทำอย่างนั้นก็มีชีวิตอยู่ในเกนโซวเคียวไม่ได้
「นั่นสินะ
อย่างที่คุณพูดเลย, ถูกใจจริงๆนั่นล่ะ
เอาเจ้านี่ไปได้มั้ย ?」
ขอถอนคำพูด
ผมสับสนอีกแล้ว
เธอถูกใจแก้วที่แตกแล้วงั้นเหรอ ?
「เอ๊ะ ? งะ.. งั้นเหรอครับ ?
แหม เป็นแก้วที่แม้แต่ผมยังถูกใจเสียด้วยสิ... ..., ไม่ใช่ของธรรมดาๆเลยล่ะครับ」
ถ้าพูดถึงเรื่องความเล็ก ก็ไม่มีเล็กกว่านี้แล้ว (ก็เพราะมันแตกนี่นา) และก็ไม่หนักด้วย
ตรงตามที่ต้องการเลย
「น่ารักดีด้วย, น้ำชาสีแดงก็น่าจะส่องประกายได้ดีอีกต่างหาก, ตรงตามที่คุณหนูสั่งมาพอดีเลยค่ะ」
แต่แหม ถ้าไปแตะโดนเข้าน่าจะเลือดออกอยู่นะ... ...
――กริ๊งกริ๊งกริ๊ง
「เดี๋ยวสิ ! ซาคุยะ, มาอยู่นี่ได้ไง ?」
คราวนี้ไม่ผิดไปจากที่คาด
ปกติแล้วพอประตูเปิดจะต้องมีเสียงเอะอะภายในสามวินาทีแบบนี้แหละ
และแน่นอนว่า, สีแดงนี้ไม่ใช่ลูกค้า
「อ้าว ? เรย์มุนี่นา
กลับมาที่ศาลเจ้าเมื่อไหร่เหรอ ? กระทั่งคุณหนูก็... ...」
「กลับมางั้นเหรอ ? ไม่ใช่สักหน่อย !
คนเขาไม่อยู่แล้วเข้ามาในศาลเจ้าตามอำเภอใจได้ไง !
แถมยังเอายัยนี่มาทิ้งไว้อีก, จะโดนทำอะไรมั่งก็ไม่รู้ไม่ใช่เหรอ」
「ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
ที่ศาลเจ้าไม่มีแก้วเหมาะๆเลย, แถมเวลาน้ำชาก็ไม่มีด้วย」
「เข้ามาตามใจชอบน่ะไม่มีน้ำชาหรืออะไรให้ทั้งนั้นแหละ !」
ดูเหมือนว่า, การเข้าไปในบ้านของคนอื่นตามอำเภอใจจะกลายเป็นขนบธรรมเนียมของเหล่าสาวน้อยในเกนโซวเคียวไปแล้ว
จะว่าไป ชื่อของคุณลูกค้าคือ ซาคุยะ
ส่วนคุณหนูที่เรย์มุพามาชื่อ เรมิเลีย
ซาคุยะคือเมดที่รับใช้เรมิเลีย, แต่คุณหนูคนนี้, เป็นผีดูดเลือดอย่างที่เห็น
ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะแวะศาลเจ้าระหว่างเดินเล่น
「ต่อให้เป็นระหว่างเดินเล่น, ก็จำเป็นต้องมีเวลาน้ำชานะ
และต้องเป็นแก้วสุดวิเศษด้วย」
「เรมิเลีย, ที่สำคัญน่ะคือ, ทำไมเธอถึงมาเดินป้วนเปี้ยนในเวลากลางวันล่ะ
เป็นผีดูดเลือดแท้ๆ
ลงโลงไปซะก็ดีแล้วนี่นา ?」
「ฉันเองก็รู้จักชมการอาบแดดบ้างเหมือนกันนะ
อีกอย่าง โลงศพน่ะเป็นของที่ใช้บรรจุคนตาย
เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า」
ดูเหมือนว่า ชมการอาบแดด คือ การชมเชยผู้ที่กำลังอาบแดด
「ยังไงก็ช่าง, ถ้าเขาลือกันว่ามีปิศาจที่ศาลเจ้าแล้วจะทำยังไงล่ะ !」
「แต่ว่า, น่าจะมีอานิสงส์มากกว่าศาลเจ้าที่ไม่มีเทพเจ้านะคะ, เนอะ คุณหนู」
「อย่าพูดว่า ไม่มีเทพเจ้า นะ--- !」
ท่าทางคนที่รู้ประวัติความเป็นมาของศาลเจ้าฮาคุเรย์จะมีแต่ผมคนเดียว
เคยคิดว่าจะบอกออกมาซะตรงนี้เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของเรย์มุ... ...แต่กลับถูกปฏิเสธว่า ช่างมันเหอะ ซะงั้น
เหงาจัง
「จริงสิจริงสิ, ซาคุยะ
เจอ Teacup สุดวิเศษมั้ย ?」
「ค่ะ, เจอแล้วค่ะ
เป็นของที่ยอดเยี่ยมสุดๆเลยล่ะค่ะ」
ใช่แล้ว, ผมยังสับสนอยู่เลย
ยังไงเจ้าแก้วนั่น, ใบหนึ่งก็เป็นผุยผงไปแล้ว
「คุณหนู, แบบนี้มองเห็นมั้ยคะ ?」
ซาคุยะเปิดฝากล่อง, แล้วเลื่อนต่ำลงจนถึงความสูงที่คุณหนูมองเห็น
ทำไมแก้วแตกถึงใช้ได้กันนะ
หรือว่า, อาจจะมีปริศนาอะไรสักอย่างซ่อนอยู่ก็เป็นได้
จริงสิ, การที่ใบหนึ่งแตกไปก็มีความหมายนี่นา
ยกตัวอย่างเช่น, ชาแดงกับเศษแก้ว สามารถ 「อุปมา」ได้เป็น ทะเลเลือดกับภูเขาเข็มแห่งขุมนรก งั้นเหรอ... ...
ทั้งสองเป็นปิศาจกับเมดเสียด้วย, ต้องเป็นอย่างนั้นไม่ผิดแน่ !
ทว่า, พอเรมิเลียมองแก้วแล้วกลับทำหน้าสงสัยและมึนงง
นั่นเป็นการตอบสนองที่เหมือนมนุษย์มากกว่าที่คาดเอาไว้เสียอีก
สาระน่ารู้น่าสังเกต...
- จากบทพูด... เป็นไปได้สูงที่เรมิเลียจะไม่ได้นอนในโลงเหมือนอย่างที่นักวาดโดจินหลายท่านเข้าใจและชอบวาดออกมา
- รินโนะสุเกะอยู่มาตั้งแต่ก่อนที่เกนโซวเคียวจะถูกปิดผนึก จึงไม่แปลกที่จะรู้เรื่องของศาลเจ้าฮาคุเรย์ ส่วนรายละเอียดนั้น... ต้องรอชมกันต่อไป
- จำนวนยูวเรย์ที่เพิ่มมากขึ้น นัยถึงเขตแดนระหว่างโลกวิญญาณกับเกนโซวเคียวที่อ่อนแอลง จนเกิดเหตุการณ์ในภาค 7
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
