東方封魔録 ～ The Story of Eastern Wonderland
โทวโฮวฟูวมะโรคุ (บันทึกผนึกมารแห่งตะวันออก) ～ เรื่องราวของดินแดนมหัศจรรย์แห่งตะวันออก
.........................................................................................................................................................................................
Ending
PS1 พยายามไม่แปะรูปประกอบ เพราะอยากให้ลองเล่นดูเองครับ
PS2 ตัวอักษรสีส้มก็คือคอมเมนท์หรือ Tips ตามเคย
BAD END
หลังจากนั้น...
เรย์มุ : ฟู่... ผ่านมานานทีเดียว นับตั้งแต่หนีพวกมิมะมา
เรย์มุ : แต่ไม่เห็นโผล่มาทำอะไรเลยน้า
เรย์มุ : ตกลงว่าอยากทำอะไรกันแน่นะ ?
เรย์มุ : ...หรือแค่มาแหย่เราเล่นเฉยๆ ?
เรย์มุ : ...ถ้าเป็นงั้นจริงนี่มีเคืองนะเนี่ย
?? : ฝึกฝนมาไม่พอน่ะสิ การฝึกฝนน่ะ
เรย์มุ : ค่าค่า เข้าใจแล้วค่า แค่ฝึกก็พอใช่มั้ย
เรย์มุ : เฮ้อ...ไม่ชอบเลยน้า ฝึกวิชาเนี่ย
เรย์มุ : ...อือ... รู้สึกหดหู่สุดๆเลย
?? : นั่นก็เป็นเพราะฝึกฝนมาไม่พอยังไงล่ะ
เรย์มุ : ...ร่างกายก็รู้สึกหนักขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเลยน้า
เรย์มุ : ... ... เฮ้ย !
เรย์มุ : มาริสะ !!
มาริสะ : แหมแหม อย่ามัวแต่พูดพล่ามไร้สาระอยู่เลยน่า ไปฝึกวิชากันเถอะ
มาริสะ : ฉันจะช่วยฝึกให้นะ
เรย์มุ : ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ !
เรย์มุ : (แถมยังเป็นบนหัวของฉันอีกด้วย !!)
มาริสะ : ว่างก็เลยมาหาน่ะ ไม่ดีเหรอ ?
มาริสะ : และก็ตั้งใจไว้ว่า จะจับเรย์มุที่ขาดการฝึกฝนเพราะไม่ชอบฝึกวิชาไปฝึกฝนเพิ่มเติมน่าจะดีกว่า
เรย์มุ : ...บู
มาริสะ : เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า. ชั่วโมงฝึกวิชาอันแสนสนุกสนาน
เรย์มุ : ...ไม่ชอบเลยน้า
.....
....
...
..
.
BAD END 01
มาริสะ : เอ้า ฝึกวิชา ฝึกวิชา !
เรย์มุ : เดี๋ยวก่อน !!
เรย์มุ : นี่มันเป็นการฝึกวิชาตรงไหนเนี่ย !!
มาริสะ : อ้าว ? ถ้าทนอยู่บนที่สูงไม่ได้ก็ไม่มีวันแข็งแกร่งนี่นะ ?
เรย์มุ : กรี๊ด~ สูง~ชะ~มัด~เลย~ เสื้อยืดหมดแล้ว~ ช่วยด้วย~
มาริสะ : เอาล่ะ เพิ่มระดับความสูงล่ะนะ
เรย์มุ : อี๋~~~~~~~~
(ในภาพ : อยู่นี่)
............................................
BAD END 02
มาริสะ : เอ้า ฝึกวิชา ฝึกวิชา !
เรย์มุ : เดี๋ยวก่อน !!
เรย์มุ : นี่มันเป็นการฝึกวิชาตรงไหนเนี่ย !!
มาริสะ : อ้าว ? จะฝึกวิชาก็ต้องฝ่าน้ำตกสิ ?
เรย์มุ : ไอ้นี่มันไม่ใช่น้ำตกสักหน่อย !!
มาริสะ : แต่ยังไงก็เป็นน้ำนี่ ?
เรย์มุ : ตรงไหนกันเล่า ! ไอ้ของเหลวเหนอะหนะนี่มันอะไรกัน~ ลื่นๆยังไงก็ไม่รู้~
มาริสะ : อ้าว... หรือเราจะใช้ผิดเวทหว่า ?
เรย์มุ : อี๋~~~~~~~~
............................................
BAD END 03
มาริสะ : เอ้า ฝึกวิชา ฝึกวิชา !
เรย์มุ : เดี๋ยวก่อน !!
เรย์มุ : ไอ้นี่มันเป็นการฝึกวิชาตรงไหนเนี่ย !!
มาริสะ : อ้าว ? ก็ฝึกลนไฟตามธรรมเนียมไง
เรย์มุ : ฝึกวิชาประเทศไหนเค้าจับย่างไฟแบบนี้เล่า~!!
มาริสะ : แต่ว่านี่มันเป็นไฟเวทมนตร์ ก็เลยแค่มีรูปลักษณ์เป็นไฟเท่านั้นเอง
มาริสะ : ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ต้องสงบเยือกเย็นอยู่เสมอสิ
เรย์มุ : โกหก~ ร้อนอ่า~
เรย์มุ : หวา~ เสื้อไหม้แล้ว~
มาริสะ : อ้าว... หรือเราจะใช้ผิดเวทหว่า ?
เรย์มุ : อี๋~~~~~~~~
.........................................................................................................................................................................................
GOOD END
หลังจากนั้นหนึ่งเดือน...
เรย์มุ : ฟู่... ในที่สุดทำความสะอาดสวนเสร็จสักที~
เรย์มุ : พักกลางวัน พักกลางวัน~
เรย์มุ : ...ว่างจังเลยน้า~
เรย์มุ : ...
เรย์มุ : หลังจากตอนนั้นก็ผ่านมาได้เดือนนึงแล้ว แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแฮะ...
เรย์มุ : เจ้าพวกนั้นก็คงยอมทำตัวสงบเสงี่ยมแล้วล่ะมั้ง ?
เรย์มุ : ว่าไปแล้วก็ผนึกอยู่แค่ที่หลังศาลเจ้านี่เอง
เรย์มุ : ...ลองไปดูหน่อยดีกว่า
เรย์มุ : ...ง่ะ ผนึกแหกแหลกสนิท (ว่างเปล่าโบ๋เบ๋)
เรย์มุ : ไอ้หยา~ ทำไงดีน้อ ทำไงดี
เรย์มุ : สุดท้าย... ก็กลายเป็นแบบนี้อีกจนได้~!?
สุดท้ายแล้วก็มักจะเกิดเรื่องอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาในศาลเจ้าฮาคุเรย์เป็นประจำ...
(เรย์มุขี่เกนจิอิออกมาข้างนอก)
เรย์มุ : จะว่าไปแล้ว...
เกนจิอิ : มีอะไรรึขอรับ ?... ... ... ...
เรย์มุ : "พลังแห่งฮาคุเรย์" ที่พวกมิมะเคยพูดถึงน่ะ มันคืออะไรเหรอ ?... ... ... ... ... ... ... ...
เกนจิอิ : นั่นก็คือ พลังที่ถูกดึงออกมาจากพลังที่แท้จริงของลูกแก้วหยินหยาง ไงล่ะขอรับ... ... ... ... ... ... ..
เรย์มุ : พลังที่แท้จริงของลูกแก้วหยินหยาง ? ... ... ... ... ... .
เกนจิอิ : ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. . .
เกนจิอิ : อืม... ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะต้องเล่าแล้วรึเนี่ย...
เรย์มุ : ท่าทางเจ๋งยังไงไม่รู้เนอะ
เกนจิอิ : พลังนั่นก็คือ...
.....
....
...
..
.
GOOD END 01
เกนจิอิ : "พลังที่ทำให้กินของหวานไปก็ไม่อ้วนขึ้น" น่ะขอรับ
เรย์มุ : ... ... (หงายโครม)
เรย์มุ : ทำไมยัยพวกนั้นถึงอยากได้ของพรรค์นี้นักนะ~
เกนจิอิ : อ้าว ? นั่นมันความฝันของเด็กผู้หญิงเลยไม่ใช่เหรอขอรับ ?... ... ... ... ... ... ... ... ... .
เรย์มุ : ...ความฝันก็คือความฝันน่ะนะ
เรย์มุ : ...แต่ว่า ไอ้การที่ของแบบนี้เป็นสมบัติลับสุดยอดเนี่ย... ศาลเจ้าของฉันมันยังไงกันนะ...
เรย์มุ : ...เอ๊ะ... ถ้าพูดอย่างนั้นแสดงว่า ฉันก็ใช้ได้ใช่มะ ? ใช่มะ ?
เกนจิอิ : แน่นอนอยู่แล้วขอรับ. หรือจะพูดว่า ตอนนี้นอกจากท่านแล้วก็ไม่มีใครใช้มันได้ขอรับ ... ... ... ... ... ... ... .
เรย์มุ : ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .
เรย์มุ : อะฮะฮะ ... ... ... ... ... ... ..
เรย์มุ : พลังแห่งฮาคุเรย์นี่มันช่างสะดวกสบายจริงจริ๊ง~ ... ... ... ... ... ...
เรย์มุ : ทั้งสมบัติลับ ทั้งพลัง ... ตอนที่ใช้มันอย่างเต็มที่นี่แหละ ที่สมกับเป็น สมบัติ ล่ะ
?? : ช็อคโกแลตพาเฟ่ต์ได้แล้วค่า
เรย์มุ : อ๊ะ ขอเครป, ช็อตเค้ก แล้วก็โอโอบันยาคิ ด้วยนะค้า~
?? : ...ทราบแล้วค่ะ ... ... ... ... ..
(โอโอบันยาคิ เดิมมีชื่อว่า อิมางาวะยาคิ เป็นขนมอบใส่ไส้ของญี่ปุ่น)
............................................
GOOD END 02
เกนจิอิ : "เมื่อวางลูกแก้วเอาไว้กับที่จะก่อให้เกิดผลลัพธ์อย่างหนึ่ง" น่ะขอรับ...
เรย์มุ : ผลลัพธ์ ? อะไรเหรอ ?... ... ... ... ... ... ... ... ... .
เกนจิอิ : ... ... ... ... ... "สุคนธบำบัด" (Aromatherapy) ... ... ... ... ... ...
เรย์มุ : ... ... (หงายโครม)
เรย์มุ : ทำไมยัยพวกนั้นถึงอยากได้ของพรรค์นี้นักนะ~!!
เกนจิอิ : ไม่ใช่สุคนธบำบัดธรรมดานะขอรับ
เรย์มุ : ... ... ... ... ... ... ... .. ยังไงล่ะ
เกนจิอิ : ท่านสามารถเลือกกลิ่นที่ชอบจากกลิ่นที่มีอยู่มากมายได้ยังไงล่ะขอรับ
เรย์มุ : มันก็สะดวกดีอ่ะนะ แต่ก็ต้องมาคู่กับวิธีใช้สิ, วิธีใช้น่ะ
เกนจิอิ : งั้นเหรอขอรับ ?
เกนจิอิ : อย่างเช่น ตื่นเต็มตามารับอรุณด้วยกลิ่นลาเวนเดอร์ก็ไม่เลว
เกนจิอิ : หรือให้ส่งกลิ่นฮิโนคิ(ต้นสนญี่ปุ่น)เพื่อให้เข้ากับศาลเจ้าก็ไม่เลว
เกนจิอิ : ตอนที่มีอารมณ์แบบฟลอรัลก็ให้ส่งกลิ่นฟลอรัลก็ไม่เลว... ... ... ... ... ... ... ..
เรย์มุ : เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ... ... ... ... ... ... ... .
เรย์มุ : (แล้วไอ้ "อารมณ์แบบฟลอรัล" ที่ว่านี่มันเป็นยังไงกันล่ะนั่น ?)
เรย์มุ : ...แต่ว่า ไอ้การที่ของแบบนี้เป็นสมบัติลับสุดยอดเนี่ย... ศาลเจ้าของฉันมันยังไงกันนะ...
เรย์มุ : งั้น... เอาวางไว้ตรงทางเข้าบ้านก็ได้มั้ง
เรย์มุ : (ฮ้าว) ถ้างั้น วันนี้ก็...
เรย์มุ : เอาเป็นกลิ่น "ลำต้นสตรอเบอร์รี่ที่อยู่ท่ามกลางหิมะ" ละกันนะ
เรย์มุ : ฮ้าว~ ราตรีสวัสดิ์จ้า...
(เจ้าลูกแก้วถึงกับเหงื่อตกที่ได้ฟังคำสั่งของเธอ น่าสงสารจริงๆ)
............................................
GOOD END 03
เกนจิอิ : โดยตัวของลูกแก้วหยินหยางเองนั้น... ... ... ... ... ... ... ... ... .
เรย์มุ : ตัวมันเองนั้น ?... ... ... ... ... ... ... ... ..
เกนจิอิ : "สามารถแปลงร่างเป็นแมวได้ทุกเมื่อที่ต้องการ" น่ะขอรับ
เรย์มุ : ... ... (หงายโครม)
เรย์มุ : ทำไมยัยพวกนั้นถึงอยากได้ของพรรค์นี้นักนะ~!!
เกนจิอิ : ต้องเป็นเพราะชอบแมวแน่ๆเลยล่ะขอรับ
เรย์มุ : เอางั้นเลยเร้อ~!
เกนจิอิ : อีกอย่าง มันไม่ใช่แมวธรรมดาๆนะขอรับ
เรย์มุ : ...ยังไงล่ะ
เกนจิอิ : น่ารักไงล่ะขอรับ
เรย์มุ : ก็แค่แมวธรรมดาอยู่ดีนั่นล่ะ
เกนจิอิ : ก็ดีแล้วนี่ขอรับ, น่ารักดีออกนะขอรับ
เรย์มุ : ... ... ...
(ในภาพ : อยู่นี่)
เรย์มุ : ยังไงซะก็เป็นสมบัติลับของศาลเจ้าเราอยู่ดีล่ะนะ...
เรย์มุ : แต่ก็นะ...เวลารำคาญก็ให้กลับร่างเป็นลูกแก้วได้
เรย์มุ : ข้าวก็ไม่ต้องกิน น้ำก็ไม่ต้องดื่ม ไม่ขับถ่ายให้ต้องเก็บกวาดวุ่นวาย แถมนิสัยก็ไม่ดุร้ายด้วย...
เรย์มุ : ...อย่างกับว่ามีแต่ข้อดีของแมวเลยแฮะ
เรย์มุ : อาจจะเจ๋งสุดยอดไปเลยก็ได้นะเนี่ย
เรย์มุ : แต่ทำไมเจ้านี่ถึงได้เป็นสมบัติลับไปได้นะ ?
เรย์มุ : ... ...
เรย์มุ : ...แต่ก็น่ารักดี
.........................................................................................................................................................................................
