東方求聞口授 ～ Symposium of Post-mysticism.
โทวโฮวกุมอนคุจุ (ใคร่รู้คำสอนแห่งตะวันออก) ～ งานประชุมสัมมนาแห่งยุคหลังความเชื่อทางศาสนา
.........................................................................................................................................................................................
บทที่ 6
มาคุยเรื่องการกำราบโยวไคในวันข้างหน้ากันเถอะ
มาริสะ : มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ?
เรย์มุ : อยู่ตรงนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว !
ตัวก่อความวุ่นวายระดับท็อปมารวมตัวกันที่นี่ ทุกคนเลยเฝ้าระวังกันหมด !
ไม่มีโยวไคตนไหนไม่รู้ว่าพวกเธอมานั่งเสวนากันหรอก !
คานาโกะ : ไม่ได้วางแผนชั่วร้ายอะไรสักหน่อย !
อาคิว : เอ่อ......ฉันเป็นคนเชิญมาเองค่ะ
ฉันอธิบายให้ฟังว่าช่วงนี้มีโยวไคหน้าใหม่โผล่มามากมาย
เลยอยากฟังทุกคนคุยกันเพื่อเขียนลงในเกนโซวเคียวเอนกิ(นิมิตแห่งดินแดนมายา)น่ะค่ะ
เรย์มุ : พวกเธอเอาแต่พูดสร้างความชอบธรรมให้กับโยวไคมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
ฉันเลยกลับบ้านไปรวบรวมหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวผลงานของพวกเธอเอาไว้ไงล่ะ !
(เรย์มุตบหนังสือพิมพ์)
เรย์มุ : เห็นนี่แล้วยังคิดว่าโยวไคเป็นผู้เสียหายได้อีกเหรอ ?
ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าการกำราบโยวไคนี่แหละคือความเที่ยงธรรม !
(ก้มลงมองอย่างพร้อมเพรียง)
(ตัวอักษรในชื่อของแต่ละคน : ข้างหมวกมาริสะ=魔(มา) / ข้างผมและศอกของเบียคุเรน=白(เบีย) / ใต้คางของมิโกะ=豊(โทโย))
(ตัวอักษรใหญ่ด้านบน = 覗 มอง)
นสพ.บุนบุนมารุ (เคียวโกะ+มิสเทีย)
นสพ.บุนบุนมารุ (ริน+โยชิกะ)
นสพ.คาคาชิเนนโปว (นุเอะ)
นสพ.บุนบุนมารุ (คิสึเมะ+ยูคาริ)
นสพ.บุนบุนมารุ (เซย์กะ)
นสพ.คาคาชิเนนโปว (ฮินะ)
นสพ.บุนบุนมารุ (โคกาสะ)
มาริสะ : โหดร้ายเหมือนทุกทีเลยแฮะ
เรย์มุ : ใช่มั้ยล่ะ ?
แต่นี่เป็นหนังสือพิมพ์ของเทนกุ เพราะงั้นถูกเขียนแค่นี้ยังถือว่าโชคดีแล้วด้วยซ้ำ !
เบียคุเรน : อะ.. อืม.. แบบว่า
คานาโกะ : อื้ม
เรย์มุ : เอาเป็นว่า มนุษยกำลังเดือดร้อนอยู่นะ ! เพราะพวกโยวไค ! และจากความเสียหายเหล่านั้น ฉันจะ......
มาริสะ : เอาน่า ใจเย็นก่อน
ตรงนี้มัน--- แบบว่า เป็นแหล่งรวมพลังอำนาจใหม่ของเกนโซวเคียวเลยน้า
มาคิดกันดีกว่าว่าการกำราบโยวไคในวันข้างหน้าควรจะทำยังไง......
เรย์มุ : การกำราบโยวไคในวันข้างหน้า ?
เบียคุเรน : ใช่ค่ะ โยวไคที่ไม่ต้องการสู้รบก็มีอยู่นะคะ
ฉันคิดว่าเราจำเป็นต้องคุยกันในหลายๆเรื่องให้มากกว่านี้ค่ะ
คานาโกะ : ใช่ใช่ เราไม่ได้เป็นพวกที่เอะอะก็จะเอาแต่ต่อสู้โดยไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเหมือนเธอนะ
มิโกะ : โยวไคก็สามารถเอามาใช้ประโยชน์ได้นะคะ
เรย์มุ : หืม---
ยังไง ?
เบียคุเรน : การกำราบโยวไคในวันข้างหน้าจะไม่ใช่การ 「กำราบโยวไค」
แต่เป็นการ 「ลงโทษโยวไคตามความผิดที่ก่อขึ้น」 ดีมั้ยคะ ?
เรย์มุ : จะบอกว่าให้ตั้งกฎหมายขึ้นมาแล้วลงโทษคนที่ฝ่าฝืนงั้นเหรอ ?
เบียคุเรน : แค่ยกตัวอย่างน่ะค่ะ
มิโกะ : เอ๋ ? เกนโซวเคียวไม่มีกฎหมายเหรอคะ ?
คานาโกะ : ดูท่าจะเป็นอย่างนั้นนะ
ถึงแม้ว่าดูเหมือนจะมีกฎระเบียบแบบง่ายๆอยู่ในหมู่บ้านมนุษย์หรือในกลุ่มเทนกุก็เถอะ
เรย์มุ : เธอบ้ารึเปล่า ? ใครจะไปปฏิบัติตามของพรรค์นั้นล่ะ
ไม่ว่าใครก็ตั้งขึ้นมาเพื่อประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น และไม่ว่าใครใช้กำลังโค่นล้มมันก็ไม่มีใครออกมาตำหนิหรอก
เบียคุเรน : ถ้างั้นคุณเรย์มุคิดว่าจะใช้วิธีไหนดีล่ะคะ ?
เรย์มุ : หมายถึงการกำราบโยวไคน่ะเหรอ ?
เรื่องนั้นน่ะ แค่เห็นว่าเป็นโยวไคก็กำราบได้เลย อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง !
เบียคุเรน : แล้วพวกโยวไคใฝ่ธรรมะล่ะ......
เรย์มุ : คิดว่าฉันเอาไอ้นี่(หนังสือพิมพ์)มาเพื่ออะไรล่ะ
เจ้าพวกนี้ก่อความเดือดร้อนไปทั่วเลยนะ แถมนี่เป็นแค่ตัวอย่างเล็กน้อยเท่านั้น
แถมมันแย่ตรงที่เจ้าตัวไม่คิดว่าตัวเองทำผิดนั่นแหละ
ธรรมะงั้นเหรอ ต่อให้พูดยังไง มนุษย์คนอื่นก็อาจจะมองว่าเป็นอธรรมก็ได้นี่นา ?
เอาเป็นว่า แค่พวกเธอมาจับกลุ่มกันคุยเรื่องอะไรสักอย่างน่ะ พวกมนุษย์และโยวไคตนอื่นก็ตั้งท่าเฝ้าระวังกันหมดแล้ว
คานาโกะ : จริงเหรอ ?
มิโกะ : จะว่าไปฉันก็รู้สึกเหมือนถูกแอบฟังมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะนะ
เรย์มุ : คนที่รู้สึกว่ากำลังคุยกันอย่างมีสาระน่ะมีแต่พวกเธอเท่านั้นแหละ
จริงๆแล้วบรรยากาศอันตรายกำลังแพร่กระจายไปทั่วเลยนะ
เดือดร้อนกันสุดๆเลยล่ะ
รีบๆเลิกสักทีได้มั้ย ?
มาริสะ : เอาน่าเอาน่า ไม่ได้วางแผนชั่วร้ายอะไรสักหน่อย คุยกันแค่นี้ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา
เรย์มุ : ผิดแล้ว !
ชาวบ้านมาขอร้องฉันว่า 「พวกไม่ใช่มนุษย์กำลังรวมกลุ่มกัน」 ทั้งที่ก่อนหน้านี้แทบไม่เคยมาหาฉันด้วยซ้ำ แล้วไหว้วานให้ฉันมาที่นี่
ฉันไม่มีทางยอมถอยกลับไปไปทั้งอย่างนี้ได้หรอก
ถ้าไม่ยอมแยกวงเดี๋ยวนี้ ฉันคงต้องใช้กำลังล่ะ......
คานาโกะ : จ้าจ้า เข้าใจแล้ว แต่ขอดื่มเหล้านี่ให้หมดก่อนละกัน
เรย์มุ : ไม่รออะไรทั้งนั้น
ถ้าไม่รีบแยกวงล่ะก็ ไม่ว่าใครก็ห้ามฉันไม่ได้ล่ะ !
อาคิว : อ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉันเป็นคนเชิญทุกคนมาเองค่ะ
เรย์มุ : เธอไม่ผิดหรอก
เรียบเรียงเกนโซวเคียวเอนกิให้ดีก็แล้วกัน
แต่ว่ายัยพวกนี้เอาแต่คุยเรื่องที่ดีต่อตัวเองทั้งนั้น ดังนั้นมาถามฉันนี่
เพราะบางทีคงเป็นฉันนี่ล่ะที่รอบรู้เรื่องความชั่วของยัยพวกนี้ที่สุด
อาคิว : ค่ะ
(ทุกคนมองเรย์มุอย่างไม่พอใจ)
เรย์มุ : มองอะไรล่ะ รีบแยกย้ายไปได้แล้ว
ฉันจะปกป้องความสงบสุขของเกนโซวเคียวเอง !
คานาโกะ : จ้าจ้า
เบียคุเรน : เข้าใจแล้วค่ะ ตอนนี้เอาแบบนั้นจะดีกว่า
มิโกะ : ความสงบสุขของเกนโซวเคียว...สินะ
เรย์มุ : อะไรเล่า
มิโกะ : เธออยากกำราบโยวไคจนสุดท้ายก็กลายเป็นโลกของมนุษย์เท่านั้นสินะ
แต่จริงๆแล้วเธอเองก็กำลังปรารถนาความสงบสุขที่ไม่ต้องใช้ความรุนแรงใช่มั้ยล่ะ ?
เรย์มุ : อึก
มะ.. ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย
มิโกะ : ฮุฮุ จิตใจของเธอน่ะฉันเข้าใจดีราวกับอยู่ในกำมือเลยล่ะ
คราวหน้าขอคำปรึกษาหน่อยได้มั้ยล่ะ ?
ขอ ・คำ ・ปรึก ・ษา เพื่อปกป้องความสงบสุขของเกนโซวเคียว
คานาโกะ : ฉันขอเข้าร่วมด้วยละกัน
เบียคุเรน : เอ๋ ? เอ๋ ? งั้นฉันด้วย
มิโกะ : ตายจริง ไม่ยอมให้ฉันแซงหน้ากันเลยนะ
เรย์มุ : อะ.. เอาเป็นว่าตอนนี้แยกวงซะ ! ก่อนที่ความโกรธของฉันจะระเบิดออกมา !
(ทุกคนแยกวงอย่างไม่เต็มใจนัก)
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
