東方風神録 ～ Mountain of Faith.
โทวโฮวฟูวจินโระคุ (บันทึกเทพวายุแห่งตะวันออก) ～ ขุนผาแห่งศรัทธา
.........................................................................................................................................................................................
ความกังวลว่าศาลเจ้าจะถูกยึดครองโดยเทพเจ้าแห่งขุนผาได้จบสิ้นลงแล้ว
ไม่ว่าจะพูดยังไง, ผลก็คือเรย์มุสามารถประนีประนอมกับเหล่าเทพเจ้าที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในเกนโซวเคียวได้แล้ว
เรย์มุรู้สึกโล่งอกที่จากนี้ไปจำนวนมนุษย์ที่จะมาสักการบูชาคงจะเริ่มเพิ่มขึ้นแล้ว
มาริสะ 「เก็บเกาลัดมาแล้วว้อย」
เรย์มุ 「ขึ้นเขาอีกแล้วเหรอ ?」
มาริสะ 「เออ, ก็มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงแห่งการเก็บเกี่ยวนี่นา」
เรย์มุ 「โดนเทนกุจับตัวไปฉันไม่รู้ด้วยนะ」
มาริสะคงจะเคยทำสำเร็จมาแล้ว, จึงแอบขึ้นเขาไปค้นหาสิ่งของที่น่าสนใจ
เรย์มุ 「ไม่เคยเห็นเกาลัดลูกใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยนะ」
มาริสะ 「ไปเจอต้นเกาลัดที่ต้นใหญ่อย่างกับสัตว์ประหลาดมาน่ะสิ
เอ้อ, แล้วก็เลยได้ยินข่าวลือประหลาดมาด้วยว่ะ」
เรย์มุ 「อะไรล่ะ, หรือว่าเกาลัดนี่คือกับดัก ?」
มาริสะ 「ไม่เกี่ยวกับเกาลัดหรอก... ...
เรื่องศาลเจ้าของเทพเจ้าแห่งขุนผาน่ะ,
พวกเทนกุเขาลือกันว่า
『ดูเหมือนจะมีเทพเจ้าอีกองค์หนึ่งอยู่ด้วย』」
เหล่าเทนกุและกัปปะบนภูเขาต่างก็ประนีประนอมกับคานาโกะแล้ว, จึงยอมให้ตั้งศาลเจ้าได้
คานาโกะรวบรวมศรัทธาจากเหล่าโยวไคบนภูเขาด้วยทักษะการพูด, และได้รับความเคารพในฐานะเทพแห่งภูเขาโยวไคแล้ว
การศรัทธาในตัวคานาโกะซึ่งมีเดชานุภาพมหาศาลนั้น, เต็มไปด้วยผลดีต่อโยวไคบนภูเขา
ศรัทธานั้นเป็นวิธีที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดในการใช้ชีวิตอย่างสงบสันติ และอุดมสมบูรณ์
หากจะมีสักเรื่องให้ต้องกังวลล่ะก็,
เห็นจะเป็นเรื่องที่โยวไคบนภูเขามีพลังมากเกินไป จนสมดุลพลังระหว่างโยวไคที่ตีนเขาเริ่มเข้าขั้นน่าวิตก... ...
เรย์มุ 「อ้าว, คานาโกะไม่เคยบอกเรื่องนั้นหรอกเหรอ ?」
มาริสะ 「ยัยนั่นอาจจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ก็ได้นะว้อย
ถึงจะดูไม่เหมือนคนที่มีความลับก็เถอะ
ออกจะร่าเริงดีซะด้วยสิ」
เรย์มุ 「อันที่จริง, เทพเจ้าญี่ปุ่นส่วนใหญ่น่ะ เขาก็ร่าเริงกันหมดแหละ
แต่การผูกพันธมิตรกับโยวไคบนภูเขาในชั่วอึดใจเนี่ย ถ้าจะพูดว่าน่าสงสัย มันก็น่าสงสัยแฮะ... ...
บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ว่ามีเทพเจ้าอยู่อีกองค์หนึ่งก็ได้มั้ง」
มาริสะ 「น่าสงสัยจังโว้ย」
ถ้าจะว่าไปแล้ว, คานาโกะก็อยู่ที่ทะเลสาบ ไม่ใช่ที่ศาลเจ้า
แถมเจ้าตัวก็เคยพูดว่าที่อยู่ที่แท้จริงคือภูเขา ไม่ใช่ศาลเจ้า
เช่นนั้นแล้ว, ตัววิหารของศาลเจ้านั่นมีเทพเจ้าอะไรอาศัยอยู่กันแน่นะ ?
ไม่ใช่ว่ามีเทพเจ้าองค์อื่นอาศัยอยู่, คานาโกะเลยใช้ศาลเจ้าตามอำเภอใจไม่ได้อย่างนั้นหรือ ?
พอลองคิดแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ, ทั้งสองจึงมุ่งหน้าสู่ศาลเจ้าบนภูเขาอีกครั้ง เพื่อไขข้อข้องใจของตน
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
*กดที่ชื่อตัวละครเพื่อแสดงข้อความ*
Reimu's Extra Story
Extra Stage
ชื่อด่าน : เทพเจ้าแห่งญี่ปุ่นผู้แสนสำราญ
สถานที่ : ศาลเจ้าโมริยะ (วิหาร)
(เปิดเพลง BGM : พรุ่งนี้วันฮาเระ, เมื่อวานวันเคะ)
(ยาซากะ คานาโกะ เข้ามาในหน้าจอ)
คานาโกะ : ตายจริง, คิดจะเข้าไปด้านในงั้นเหรอ ?
คานาโกะ : ไม่ได้หรอก เพราะมีสหายของฉันหลับใหลชั่วกาลนานอยู่
(ยาซากะ คานาโกะ แพ้พ่าย)
เรย์มุ : เพื่อนที่คานาโกะพูดถึงงั้นเนี่ย... ...
เรย์มุ : คงไม่พ้นต้องเป็นเทพเจ้าล่ะน้า
(โมริยะ สุวะโกะ เข้ามาในหน้าจอ)
??? : ใครเป็นเพื่อนเหรอจ๊ะ ?
??? : ย้ายศาลเจ้าของฉันเข้ามาในเกนโซวเคียวตามอำเภอใจ
??? : ทำไปด้าย, แล้วยังมาพูดแบบนั้นเหมือนทองไม่รู้ร้อนอีก
??? : ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เป็นศัตรูต่างหากล่ะ ศัตรู
เรย์มุ : ศาลเจ้านี้ไม่ใช่ศาลเจ้าของคานาโกะเหรอ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จุดสูงสุดของเทพพื้นเมือง
โมริยะ สุวะโกะ
Moriya Suwako
สุวะโกะ : อ๊า---อู--- แบบว่า, มันเคยเป็นศาลเจ้าของฉันน่ะน้า
เรย์มุ : เคย ?
สุวะโกะ : เมื่อก่อนฉันแพ้ให้คานาโกะก็เลยกลายเป็นศาลเจ้าของยัยนั่นอย่างช่วยไม่ได้
สุวะโกะ : แต่แหม, ให้ใช้ศาลเจ้าได้ตามใจชอบ แถมศรัทธาที่มีต่อฉันก็เพิ่มขึ้นด้วย
สุวะโกะ : แบบว่า, จะไม่ซาบซึ้งก็ไม่ได้อ่ะนะ
สุวะโกะ : ที่สำคัญกว่านั้นคือเจ้าน่ะมีธุระอะไรล่ะ เป็นมิโกะที่ตีนเขาสินะ ?
เรย์มุ : อ่า คือแค่มาค้นหาความลับของศาลเจ้าแห่งนี้เท่านั้นแหละ
เรย์มุ : จะว่ายังไงดีล่ะ คือทั้งสองก็ดูจะเข้ากันได้ดี, ฉันกลับดีกว่ามั้ง ?
สุวะโกะ : พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ เจ้าเล่นกับซานาเอะและคานาโกะไปแล้วใช่ม้า ?
สุวะโกะ : เมินฉันคนเดียวแบบนี้แล้วยังคิดจะเป็นมิโกะอยู่อีกเหรอ ?
เรย์มุ : ก็คิดอยู่นะคะ
(เปิดเพลง BGM : Native Faith)
สุวะโกะ : ให้ตายสิ--- ! ถ้าเป็นมิโกะก็จงรู้เอาไว้ซะ !
สุวะโกะ : 「งานเทศกาล」 น่ะมีอีกชื่อหนึ่งว่า 「เล่นกับเทพ」 นะ, มันคือการที่เทพเจ้าเล่นกับมนุษย์ไงล่ะ !
เรย์มุ : หรือว่า, ไอ้ที่พูดว่า ก่อนหน้านี้เคยสู้กับซานาเอะและคานาโกะ เนี่ยหมายถึง... ...
สุวะโกะ : ใช่แล้ว, ก็แค่การเล่นกับเทพ, หรือก็คืองานเทศกาล
สุวะโกะ : วันนี้ถึงคิวงานเทศกาลห่ากระสุนของฉันบ้างล่ะ !
(โมริยะ สุวะโกะ แพ้พ่าย)
สุวะโกะ : อะฮะฮะฮะฮะ, ฟ้าใสเลย--- (หมายถึง ยอดเยี่ยมไปเลย)
สุวะโกะ : ฉันคนนี้ที่เคยสร้างอาณาจักรมากับมือ, ต้องมาแพ้ให้กับมนุษย์หรือเนี่ย
เรย์มุ : มันงานเทศกาลตรงไหนเนี่ย, ก็แค่ห่ากระสุนธรรมดาไม่ใช่เหรอ
สุวะโกะ : ก็บอกแล้วไง, ว่างานเทศกาลคือการเล่นกับเทพเจ้า
สุวะโกะ : เป็นวันสดใส(ฮาเระ)ที่หลีกห่างจากความรู้สึกของวันธรรมดาไงล่ะ
เรย์มุ : หื---ม แต่ห่ากระสุนมันเป็นเหมือนวันธรรมดาน่ะ
สุวะโกะ : ถ้ามีมนุษย์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ล่ะก็ การอาศัยอยู่ในเกนโซวเคียวก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายล่ะ
เรย์มุ : ตายจริง, ฉันทำเรื่องยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ ?
สุวะโกะ : เรื่องตั้งรกรากน่ะตัดสินใจไปแล้วล่ะ
สุวะโกะ : จริงสิ, จัดงานเทศกาลที่ศาลเจ้าของเจ้าก็ได้นี่นา ?
สุวะโกะ : ถ้าทำแบบนั้น พวกมนุษย์ต้องมารวมตัวกันแน่นอนเลยล่ะ
เรย์มุ : งานเทศกาลห่ากระสุน ? แบบนั้นจะมารวมตัวกันมั้ยน้า
สุวะโกะ : ถ้าจะรวมตัวกันล่ะก็ เอาเป็นวันอาทิตย์แล้วจัดงานอย่างมหาเทศกาลประจำปี(เรย์ไทไซ)ก็ดีนะ
เรย์มุ : มันก็ดีอยู่หรอก
เรย์มุ : แต่วันนี้ได้รู้ความลับของศาลเจ้านี้นิดหน่อยแล้ว, เพราะงั้นฉันจะกลับล่ะนะ ?
สุวะโกะ : ถ้าผู้สักการบูชาศาลเจ้าของเจ้าไม่เพิ่มขึ้น หรือคานาโกะก่อเรื่องเพี้ยนๆล่ะก็
สุวะโกะ : มาปรึกษาฉันได้นะ
เรย์มุ : ค่าค่า
สุวะโกะ : เพราะว่าจิตศรัทธาและเดชานุภาพส่วนใหญ่ที่คานาโกะมีน่ะ, มาจากพลังของฉันทั้งนั้นแหละ
เรย์มุ : เมื่อกี้ว่าไงนะ ?
สุวะโกะ : ฉันเป็นคนทำงานจริง, ส่วนคานาโกะเป็นผู้จัดการ ประมาณนั้นล่ะมั้ง ?
เรย์มุ : โลกของเทพเจ้านี่ก็ยุ่งยากวุ่นวายเหมือนกันน้า... ...
(เรย์ไทไซ เป็นศัพท์ญี่ปุ่น หมายถึง งานเทศกาลครั้งใหญ่ที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี ปีละ 1-2 ครั้งแล้วแต่กำหนด)
(อาจนัยถึงงาน Touhou Only Event ชื่อ ฮาคุเรย์จินจาเรย์ไทไซ ของญี่ปุ่น ซึ่งเริ่มจัดครั้งแรกในปี 2004 และยังจัดต่อเนื่องเรื่อยมา)
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Marisa's Extra Story
Extra Stage
ชื่อด่าน : เทพเจ้าแห่งญี่ปุ่นผู้แสนสำราญ
สถานที่ : ศาลเจ้าโมริยะ (วิหาร)
(เปิดเพลง BGM : พรุ่งนี้วันฮาเระ, เมื่อวานวันเคะ)
(ยาซากะ คานาโกะ เข้ามาในหน้าจอ)
คานาโกะ : ตายจริง, คิดจะเข้าไปด้านในงั้นเหรอ ?
คานาโกะ : ไม่ได้หรอก เพราะมีสหายของฉันหลับใหลชั่วกาลนานอยู่
(ยาซากะ คานาโกะ แพ้พ่าย)
มาริสะ : เมื่อตะกี้, คานาโกะพูดเอาไว้สินะ
มาริสะ : กะแล้วเชียว
มาริสะ : ศาลเจ้านี้มีเทพเจ้าองค์อื่นอยู่จริงๆด้วย
(โมริยะ สุวะโกะ เข้ามาในหน้าจอ)
??? : *โอ๊ะโอ๋*
??? : หายากนะเนี่ย
??? : ที่คานาโกะจะปล่อยให้มนุษย์ผ่านมาจนถึงตัววิหารได้
มาริสะ : แหม่ ที่จริงก็แค่ฝ่าเข้ามาเองน่ะนะ... ...
มาริสะ : ว่าแต่เธอเป็นใครน่ะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จุดสูงสุดของเทพพื้นเมือง
โมริยะ สุวะโกะ
Moriya Suwako
สุวะโกะ : เทพเจ้าที่แท้จริงของศาลเจ้าแห่งนี้ไงล่ะ
มาริสะ : ที่แท้จริง, งั้นเหรอ ?
มาริสะ : รู้สึกเหนอะหนะยังไงไม่รู้ขึ้นมาอีกแล้ว
สุวะโกะ : เบื้องหน้าเห็นเป็นศาลเจ้าของคานาโกะ
สุวะโกะ : แต่โดยเนื้อแท้แล้ว มันเป็นศาลเจ้าของฉันต่างหาก
สุวะโกะ : ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเอาชื่อของฉันไปใช้ที่เบื้องหน้าก็เถอะ
สุวะโกะ : แต่ในความเป็นจริงแล้ว คนที่กำลังขับเคลื่อนศาลเจ้าก็คือ ฉันคนนี้นี่แหละ
มาริสะ : หมายความว่า... ...
มาริสะ : ลองเปลี่ยนวิธีพูดดีกว่า, แบบนี้ก็หมายความว่า ทำงานไปเท่าไหร่ ก็โดนคานาโกะคาบไปแดกหมดเลยน่ะสิ ?
สุวะโกะ : อุ
มาริสะ : มัวแต่ยินดีที่ได้รับศาลเจ้ามา จนถูกแย่งส่วนอร่อยไปกินหมดเลยงั้นเหรอ ?
สุวะโกะ : ไม่ใช่อย่างนั้นนะ
สุวะโกะ : ศาลเจ้าแห่งนี้ แต่เดิมก็เป็นของฉันอยู่แล้ว
สุวะโกะ : แต่ว่าเมื่อก่อน, แค่ถูกคานาโกะยึดศาลเจ้าไปเพราะแพ้สงครามเท่านั้นเอง
มาริสะ : พูดว่า แค่ถูกยึดไป เนี่ยนะ
สุวะโกะ : ตอนนี้จิตศรัทธาที่มีต่อฉันก็เพิ่มขึ้นแล้วด้วย
สุวะโกะ : ในแง่ของผลลัพธ์ก็นับว่าน่าขอบคุณอยู่หรอก
มาริสะ : โลกของเทพเจ้านี่ก็ลำบากเหมือนกันแฮะ
มาริสะ : เอาล่ะ, ได้รู้ความลับของศาลเจ้านี้นิดหน่อยแล้ว ฉันขอลาล่ะ
(เปิดเพลง BGM : Native Faith)
สุวะโกะ : พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ
สุวะโกะ : ผู้สักการบูชาอุตส่าห์มาจนถึงวิหารแล้วทั้งที
สุวะโกะ : จะปล่อยกลับไปเฉยๆได้ยังไงกันล่ะ จริงมั้ย ?
มาริสะ : โอ้, มีของฝากอะไรให้ด้วยงั้นเหรอ ?
สุวะโกะ : เจ้าก้าวเข้ามาในศาลเจ้าแล้ว
สุวะโกะ : กับซานาเอะและคานาโกะก็ทำไปแล้ว
สุวะโกะ : จึงจำเป็นต้องจัดงานเทศกาลห่ากระสุนกับฉันด้วยไงล่ะ !
(โมริยะ สุวะโกะ แพ้พ่าย)
สุวะโกะ : อะฮะฮะฮะฮะ, ฟ้าใสเลย--- (หมายถึง ยอดเยี่ยมไปเลย)
สุวะโกะ : ฉันคนนี้ที่เคยสร้างอาณาจักรมากับมือ, ต้องมาแพ้ให้กับมนุษย์หรือเนี่ย
มาริสะ : ด้านดันมาคุเนี่ย ฉันเป็นรุ่นพี่นะ ดังนั้นฉันไม่น่าจะแพ้ได้หรอก
สุวะโกะ : การเล่นดันมาคุที่แม้แต่มนุษย์ก็สามารถแสดงความแข็งแกร่งระดับเดียวกับเทพเจ้าออกมาได้... ...
สุวะโกะ : เกนโซวเคียวก็มีคนที่รู้จักคิดเรื่องฉลาดๆแบบนี้อยู่เหมือนกันนะ
มาริสะ : โดยพื้นฐานแล้วทุกคนก็หัวดีกันหมดแหละ
มาริสะ : ยกเว้นบางส่วนนะ
สุวะโกะ : ดีล่ะ ตัดสินใจแล้ว ! ฉันเองก็จะอาศัยอยู่ในเกนโซวเคียวทั้งอย่างนี้แหละ
มาริสะ : ก็เข้ามาในเกนโซวเคียวด้วยความตั้งใจนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ, เคยคิดจะกลับออกไปรึไง ?
สุวะโกะ : ก็แค่ถูกคานาโกะพามาตามอำเภอใจพร้อมๆกับศาลเจ้าเท่านั้นเอง
มาริสะ : อ้อ งั้นเหรอ
สุวะโกะ : แต่ว่า, คานาโกะก็คงจะเห็นแล้วล่ะมั้งนะ
สุวะโกะ : ว่าเกนโซวเคียวมี Second Life ของเทพเจ้าหลับใหลอยู่
มาริสะ : เฮ้ย, ถ้าเทพเจ้าที่ประจำการอยู่ที่โลกภายนอกทุกองค์ย้ายเข้ามาที่นี่กันหมดก็ไม่ไหวนะว้อย ?
สุวะโกะ : ที่นี่ไม่ได้กว้างใหญ่ขนาดนั้น, คิดว่าเทพเจ้าที่ประจำการอยู่ที่โลกภายนอกคงไม่มาหรอก
มาริสะ : เออ ช่างเถอะ, ถ้าจะมาอาศัยอยู่ในเกนโซวเคียวล่ะก็ หัดจัดงานเลี้ยงบ้างสิ สักครั้งก็ยังดี
มาริสะ : ถ้าไม่ทำอย่างนั้น พวกโยวไคจะไม่ยอมรับนะว้อย, แล้วก็ ฉันด้วย
สุวะโกะ : แหม น่ากลัวจัง
สุวะโกะ : ถ้างั้นก็รีบเตรียมการจัดงานเลี้ยงครั้งใหญ่กันเถอะ ฉันจะเตรียมข้าวต้มกระบอกไผ่ไว้ 44 อันนะจ๊ะ
มาริสะ : งานเลี้ยงข้าวต้มเนี่ยนะ... ...สถานการณ์ในวงเหล้าของโลกภายนอกนี่ช่าง Chaos (ปั่นป่วน) จริงๆเลยแฮะ
(อันที่จริงแล้ว, ข้าวต้มกระบอกไผ่นั้นมีไว้ใช้ในการทำนายพืชผลของปีนั้นๆต่างหาก)
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
