東方香霖堂 ～ Curiosities of Lotus Asia.
โทวโฮวโควรินโดว (ร้านโควรินโดวแห่งตะวันออก) ～ ความอยากรู้อยากเห็นของดอกบัวเอเชีย
.........................................................................................................................................................................................
ตอนที่ 6
「เตาไฟแห่งคิริซาเมะ ครึ่งแรก」
เส้นทางไร้ถนนที่มืดสลัว
การที่รู้สึกว่าเสื้อผ้าหนักกว่าปกติหลายเท่า, ก็คงเป็นเพราะฝนพรำ(คิริซาเมะ)นี่จริงๆนั่นล่ะ
ทั้งแสงอาทิตย์, ทั้งฝนที่โปรยปรายลงมา, ล้วนกระจัดกระจายไปเพราะใบไม้ของป่าแห่งนี้
ดังนั้นไม่ว่าจะวันแจ่มใสหรือวันฝนตกก็ไม่ต่างกันเท่าใดนักสำหรับป่าแห่งนี้
ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่กลางวันหรือกลางคืนก็... ..., แต่ฉันคิดว่าการไร้อาณาเขตแบบนี้มันน่าอยู่ดีจึงชอบมากๆเลยว่ะ
ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ, กระโปรงมันหนักจนเดินลำบาก
ฉันยื่นมือเข้าไปในกระโปรง, แล้วสัมผัสโดนของแข็งผิวหยาบ พลางมองขึ้นไปข้างบน
จะว่าไปแล้ว วันที่ไม่รู้ว่าฝนตกหรือหมอกลงกันแน่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ
คือวันที่ฉันได้เจ้านี่มา
ตอนที่ฉันจำความได้, หมอนั่นก็มาเปิดร้านตรงนี้แล้ว
ไม่ค่อยอยากนึกถึงเรื่องเก่าๆเท่าไหร่, แต่, ก็ยังสามารถนึกภาพภายในร้านมืดๆที่มีข้าวของเยอะแยะและทำให้รู้สึกดีได้อยู่
ใช่แล้ว, ที่นั่นเป็นสถานที่ซึ่งไม่มีทั้งกลางวันและกลางคืน ทั้งมนุษย์และโยวไค
น่าจะเป็นสถานที่ที่น่าอยู่, แต่ยังไงก็มีอยู่เรื่องหนึ่งเท่านั้นที่ไม่ชอบใจเลย
คิดว่าคงเป็นเพราะบ้านเดิมของฉันล่ะมั้ง, หมอนั่นถึงได้คอยเกรงใจฉันตลอด
ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้น, เพราะหมอนั่นฝึกงานอยู่ที่ตระกูลคิริซาเมะมาตั้งแต่ก่อนฉันเกิดเสียอีก
รู้สึกว่าสุดท้าย, หมอนั่นบอกว่า 『ความสามารถ』 ของตนไม่สามารถใช้ให้เกิดประโยชน์กับสินค้าที่มีในร้านและลูกค้าที่เป็นมนุษย์ได้
จากนั้นก็แยกตัวออกมา
ความสามารถของหมอนั่นน่ะ... ...เป็นความสามารถครึ่งๆกลางๆที่ฆ่าใครไม่ได้ชุบชีวิตใครก็ไม่ได้
ก่อนหน้านี้ก็บอกว่า 「นี่คือเตาผิงไงล่ะ」 ซึ่งมีวิธีใช้แปลกชะมัดเลย... ...
เรื่องนั้นช่างมันเถอะ, หมอนั่นคอยเกรงใจฉันมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว
ทั้งที่บอกแล้วแท้ๆว่าจะไม่กลับไปที่บ้านเดิมแล้ว
ตอนนั้นเอง, ฉันเห็นเห็ดขนาดใหญ่ที่มีโยวเซย์นั่งอยู่
เห็ดนี้ทำให้ผู้คนร่าเริงได้, เลยเก็บมาใช้รักษาอาการเหนื่อยล้าได้
หมอนั่นชอบทำท่าอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไร้อัธยาศัยอยู่ตลอดเวลาซะด้วย, เอาเจ้านี่ไปเป็นของฝากดีกว่า
เห็ดในป่านั้นงอกขึ้นมาในชั่วพริบตา, สถานที่งอกก็เปลี่ยนไปเรื่อย
ไปมาไร้หลักแหล่งแน่นอนจริงๆ
ป่ากำลังเติบโต, จึงเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ
ทว่า, สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไวยิ่งกว่าป่าก็มีอยู่, นั่นคือมนุษย์ไงล่ะ
อันที่จริงมนุษย์นี่แหละที่ไปมาไร้หลักแหล่งแน่นอนอย่างแท้จริง
แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น, หมอนั่นก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากอดีตเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะภายนอกหรือภายใน
ตอนที่ฉันจำความได้, ร้านนี้ก็ตั้งมานานน่าดูแล้ว, ก็เลยไม่รู้ว่าเรื่องฝึกงานมันเป็นเรื่องตั้งแต่ยุคสมัยไหน
หมอนั่นน่ะ, มีชีวิตมานานขนาดไหนแล้วกันแน่นะ
มนุษย์ที่ไม่ถูกพันธนาการด้วยแรงโน้มถ่วงก็มีอยู่, มนุษย์ที่หยุดเวลาได้ก็มีอยู่
ทว่า, มนุษย์ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ทั้งภายนอกและภายในเนี่ย... ...,
สำหรับมนุษย์ก็คงต้องจัดว่าเป็นหนึ่งในสิ่งที่ไม่สามารถเลียนแบบได้ล่ะมั้ง
น่าอิจฉาจังว่ะ
พอรู้สึกตัวอีกที, ปรากฏว่าเก็บเห็ดมากเกินไปจนโยวเซย์อารมณ์ไม่ดีแล้ว
เห็ดเยอะจนท่าทางจะขนไปไม่ไหวแล้ว, แต่ก็เสียดายเลยฝืนยัดใส่ลงไปในหมวก
รู้สึกขยะแขยงนิดหน่อยเพราะมันลื่นๆแฮะ
... ...อา, ฉันเป็นพวกที่ทอดทิ้งสิ่งของไม่ลงรึไงกันนะ
ชักเอือมระอาตัวเองซะแล้วสิ
เคยมีเรื่องแบบนี้ตอนสมัยที่ยังอยู่บ้านเดิมเหมือนกัน
หมอนั่นมาที่บ้านเป็นครั้งคราว, หอบเอาเศษเหล็กมาโต้เถียงอะไรสักอย่างกับพ่อ
ตัวฉันที่เยาว์วัยพยายามแอบฟังอย่างเต็มที่, แต่สิ่งที่ได้ยินล้วนมีแต่ 「ฮิฮิอิโระคาเนะ」 ไม่ก็ 「โลหะหายาก」 อะไรทำนองนั้น
หลังจากนั้นก็เลยสนใจเรื่องพวกนั้น, ไม่ว่าอะไรก็ตาม ขอแค่เป็นโลหะก็จะสะสมเอาไว้
ตั้งแต่แท่งเหล็กเก่าแก่จากเครื่องเหล็ก, ไปจนถึงเศษเหล็กที่ไม่เหลือเค้าโครงเดิม
แม้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะไม่มีความหมายอะไร
แต่จนถึงตอนนี้ที่บินออกมาจากบ้านเดิมแล้ว พวกเศษเหล็กที่รวบรวมไว้, ――เอ่อ ก็ขยะนั่นล่ะนะ, พวกนั้นก็ยังอยู่ที่บ้านหลังปัจจุบันของฉัน
ทั้งที่สามารถทอดทิ้งบ้านเดิมได้, แต่กลับทอดทิ้งเศษเหล็กไม่ลงซะนี่
น่าเอือมระอาจริงๆว่ะ
(ฮิฮิอิโระคาเนะ (โลหะสีแดงเพลิง) แร่โลหะในตำนานเทพญี่ปุ่นซึ่งเชื่อกันว่ามีพลังวิเศษ และใช้สร้างอาวุธเทพมากมาย)
(โลหะหายาก นัยถึง Rare Metal)
ตอนที่กำลังคิดเรื่องไร้สาระก็มองเห็นจุดหมายปลายทางแล้ว
"ป่า" (森) เวทมนตร์อยู่เคียง "ใกล้" (近),
ฝนพรำประสานป่ากลายเป็น "สายฝนอันยาวนาน" (霖), เป็นร้านค้าที่มีเจ้าของร้านผู้มีชื่ออันแสนเรียบง่ายขนาดนี้อยู่
"กลิ่น" (香) คือเทพ (神), กล่าวคือจะพูดถึงศาลเจ้า(神社)สินะ
ให้ตายสิ, หมอนั่นเป็นคนที่ชอบเรื่องทำนองนั้นจริงๆเลยว่ะ
ร้าน "โควรินโดว" เอ๋ย
ร้านเล็กๆโทรมๆพรรค์นี้คือศูนย์กลางคือฝนพรำ(คิริซาเมะ)――มนุษย์, ป่า――ภูตพราย, และศาลเจ้า――อาณาเขต
กล่าวคือ คิดจะเป็นศูนย์กลางของเกนโซวเคียวงั้นเหรอ ?
(森近 โมริจิกะ (ใกล้ป่า) คือนามสกุลของรินโนะสุเกะ)
(香霖 โควริน (สายฝนอันยาวนานและหอมหวน) คือชื่อเล่นของรินโนะสุเกะที่มาริสะตั้งให้และใช้เรียกแต่เพียงผู้เดียว)
(神 (เทพ) ปกติอ่านว่า คามิ หรือ ชิน แต่สามารถอ่านว่า โคว ซึ่งพ้องเสียงกับ 香 ได้ด้วย)
――วันนี้เม็ดฝนเล็กละเอียดร่วงโรยลงมา, วันฝนตกเนี่ยต้องจุดไฟแล้วอ่านหนังสือเท่านั้น
――กริ๊ง, กริ๊ง, ปัง !
「เฮ้ ศูนย์กลางแห่งเกนโซวเคียว, อาจจะเร่งไปหน่อยแต่ขอยืมอะไรมาเช็ดตัวหน่อยสิ」
ผมเห็นกลุ่มก้อนสีดำเปียกปอนอยู่
สาวน้อยเจ้าปัญหาที่ชอบทำลายช่วงเวลาแห่งการอ่านหนังสืออันแสนสนุกสนานเป็นประจำทุกที
「ศูนย์กลางเนี่ย, หมายถึงอะไรเหรอ มาริสะ ?
... ...เอ๊ะ, เปียกน่าดูเลยนี่นา
เอาผ้าเช็ดตัวนี่ไปเช็ดตัวให้แห้งซะสิ」
「โอ้ โทษทีนะ
ว่าแต่, โควริน, ทำไมถึงอ่านหนังสือล่ะ ?
วันนี้วันฝนตกนะโว้ย
ทุกทีชอบพูดว่า 『วันแจ่มใสต้องอ่านหนังสือเท่านั้น』 ไม่ใช่เหรอ」
「ผมบอกว่า วันแจ่มใสต้อง『ดับไฟแล้ว』อ่านหนังสือเท่านั้น ต่างหากล่ะ」
「อ๊ะ, จริงสิจริงสิ ฉันเอานี่มาให้ล่ะ
กินให้เพียงพอแล้วจะได้ร่าเริงไงล่ะ」
มาริสะเช็ดตัวพลางถอดหมวกออก
ข้างในมีเห็ดอยู่เต็มไปหมด
「จะให้กินของน่าสงสัยพวกนี้เหรอ ?
แหม่, ถึงจะคิดว่าเป็นของมาริสะแล้วไม่น่าจะมีปัญหาก็เถอะนะ... ...」
「หมายถึงให้เอาไปทำซุปเห็ดต่างหากว้อย
เอ้า, คืนผ้าเช็ดตัวให้」
「อ๊ะ, เฮ้, เช็ดให้แห้งกว่านี้อีกหน่อยสิ
ไปนั่งบนของขายด้วยชุดแบบนั้นผมก็ลำบากแย่สิ」
「ตรงบทพูดนั่นน่ะ, มันต้องแสดงความเป็นห่วงว่าฉันจะเป็นหวัดรึเปล่าสิวะ
ช่างเถอะ, วันนี้มีงานมาขอให้ช่วยล่ะ
แปลกดีใช่มั้ยล่ะ ?」
เล่นพูดว่าตัวเองเป็นลูกค้าแล้วแปลกแบบนั้น, ผมก็หมดทางพูดประชดแล้วน่ะสิ
มาริสะบอกว่า 「มาขอให้ช่วยซ่อมเจ้านี่ให้หน่อยน่ะ」
แล้วหยิบของที่คล้ายเตากำยานทรงแปดเหลี่ยมออกมาจากข้างในกระโปรง
มันถูกใช้มาอย่างยาวนานทีเดียว, สนิมโดดเด่นเหลือเกิน
「อา, น่าคิดถึงจริงๆ, เจ้า 『เตาแปดวิถี Mini』 อันนี้, ยังใช้อยู่อีกเหรอ」
(เตาแปดวิถี มาจากเรื่องไซอิ๋ว เป็นเตาต้มยาวิเศษของไท่ซ่างเหล่าจวิน)
「ใช้อย่างหนักทุกวันเลยล่ะ, ใช้งานแบบ Full Time เลย
... ...เพียงแต่, โดนสนิมจับซะแล้วอ่ะ」
『เตาแปดวิถี Mini』 อันนี้คือ Magic Item ที่ผมสร้างเสร็จในตอนที่มาริสะบินออกมาจากบ้านเดิม
ขนาดเล็กก็จริงแต่มีพลังทำลายสูงผิดปกติ
ถ้าแค่ภูเขาลูกเดียวก็สามารถแผดเผาจนไม่เหลือซากได้ด้วยเจ้านี่เพียงอันเดียว
จึงสามารถใช้ทำอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นการให้ความร้อน การทดลอง หรือการต่อสู้
「เดี๋ยวนี้นึกไม่ออกแล้วว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีเจ้านี่ว่ะ」
「งั้นเหรอ, พูดแบบนั้นให้ฟังก็นับว่าเป็นผลบุญของร้านขายของแล้วล่ะ」
「เพราะงั้นเลยอยากให้ซ่อมแบบไม่มีวันเป็นสนิมอีกเลยให้หน่อยน่ะ
นั่นสินะ, ส่วนตัวเตาช่วยทำด้วย 『ฮิฮิอิโระคาเนะ』 ให้หน่อยสิ」
คำศัพท์ที่ไม่เข้ากับผู้พูดลอยมาอย่างกะทันหัน
จนเกิดภาพหลอนว่าอีกฝ่ายไม่ใช่มาริสะเลยทีเดียว
การตอบสนองตามเงื่อนไขเลยเปลี่ยนน้ำเสียงให้กลายเป็นแบบทำการค้าไปเลย
「โชคร้ายหน่อยนะ, แต่ของแบบนั้นผมไม่มีหรอกครับ」
「สิ่งที่โควรินขาดไปก็คือความสามารถในการโกหกนั่นล่ะนะ
แต่อย่างอื่นที่ขาดไปก็มีอีกเพียบเหมือนกัน」
「ฮึ่ย, ยุ่งยากนักงั้นเลิกโกหกก็ได้
ไม่เคยนึกมาก่อนว่าเธอจะรู้จัก 『ฮิฮิอิโระคาเนะ』 เสียด้วยสิ」
「รู้สิวะ, ของดีใช่มั้ยล่ะ」
「หืม---, ฮิฮิอิโระคาเนะเป็นโลหะที่หายากสุดๆเลยนะ
แต่ว่า, ถ้าแค่นิดหน่อยก็พอจะมีอยู่บ้าง
จะให้เอามาใช้มันก็ได้อยู่หรอก」
「ขอร้องล่ะ」
จริงอยู่ว่าฮิฮิอิโระคาเนะเป็นโลหะที่ไม่เป็นสนิม
ต่อให้เจอสภาพแวดล้อมแบบไหน คุณภาพก็แทบจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย
ดังนั้นหากใช้มันก็ย่อมสร้าง Magic Item ขั้นสุดยอดได้
แต่จะว่าไป, หากใช้ซ่อมเจ้านี่ก็จะเสียโลหะล้ำค่าอันนี้ไป... ...เอาไงดีนะ」
ในขณะที่ผมกำลังลังเล, ก็รู้สึกได้ถึงจุดที่แปลกๆในคำพูดของมาริสะ
นี่อาจจะเป็นโอกาสทางการค้าที่ไม่ได้เจอมานานก็เป็นได้
「นั่นสินะ
ไอเทมชิ้นนี้เป็นผลงานที่ผมภาคภูมิใจเสียด้วย, งั้นจะซ่อมให้ก็ได้」
「จริงเหรอ ? ช่วยได้มากเลยว่ะ」
「เพียงแต่, มีเงื่อนไขแลกเปลี่ยนนะ」
พูดก็พูดเถอะ, การรับงานโดยมีเงื่อนไขแลกเปลี่ยนมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
แต่สำหรับมาริสะ, ผมได้ยื่นเงื่อนไขที่เชื่อว่าสบายยิ่งกว่าเงินหรือเห็ดเสียอีก
สาระน่ารู้น่าสังเกต...
- ในเวอร์ชั่นซีรี่ส์รายเดือน ชื่อตอนนี้คือ 霖雨の火炉 (เตาไฟแห่งสายฝนอันยาวนาน)
ซึ่งอาจนัยถึง ชื่อของริน(霖)โนะสุเกะ ผสานกับนามสกุล คิริซาเมะ(雨)ของมาริสะ
โดยในเนื้อหานั้นรินโนะสุเกะเป็นคนสร้าง ส่วนมาริสะเอาไปใช้ จึงไม่แปลกนักถ้าจะตั้งชื่อตอนแบบนี้
แต่ในฉบับรวมเล่มได้แก้ไขชื่อตอนเป็น เตาไฟแห่งคิริซาเมะ(ฝนพรำ) ซึ่งอาจนัยถึงมาริสะ และวันฝนพรำที่มาริสะได้เตาไฟมา
- รินโนะสุเกะมีความสามารถในการรู้ชื่อและประโยชน์ของไอเทมที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนได้ แต่ดันไม่รู้วิธีใช้ จึงต้องศึกษาลองผิดลองถูกเอาเอง
- รินโนะสุเกะเป็นคนสร้างเตาแปดวิถีมินิ ซึ่งเป็นไอเทมที่ทำให้มาริสะแข็งแกร่งสุดยอดในเรื่องโทโฮ
- เนื้อหาไม่ได้บอกว่ามาริสะเป็นคนขอ หรือว่ารินโนะสุเกะเป็นคนมอบให้เอง
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
