東方香霖堂 ～ Curiosities of Lotus Asia.
โทวโฮวโควรินโดว (ร้านโควรินโดวแห่งตะวันออก) ～ ความอยากรู้อยากเห็นของดอกบัวเอเชีย
.........................................................................................................................................................................................
ตอนที่ 20
「จั๊กจั่นแห่งปาฏิหาริย์」
สายลมยามเช้าและยามเย็นมีความหนาวเย็นเข้ามาผสมโรง
ทัวร์ท่องเที่ยวเทศกาลโอบ้งของเหล่าบรรพชนที่มาจากโลกวิญญาณก็พึงพอใจในโลกปัจจุบันจนกลับไปแล้ว
จากนี้ไปความร้อนของฤดูร้อนก็คงจะค่อยๆลดลงตามลำดับ
(เทศกาลโอบ้ง เป็นเทศกาลที่วิญญาณบรรพชนจะกลับมาเยี่ยมลูกหลานของตนที่บ้าน)
「พักนี้พวกจั๊กจั่นมันหนวกหูเกินไปรึเปล่า ?
ไม่รู้จักจั๊กจั่นที่ส่งเสียงร้องประหลาดแบบนี้ซะด้วยสิ」
มาริสะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆพูดขึ้นมาแล้วก็ปิดหนังสืออย่างแรง และใช้ปีกหมวกปิดหูของตน
มันก็จริงที่ว่าจั๊กจั่นส่งเสียงหนวกหูผิดปกติ แถมยังเป็นเสียงร้องที่แทบจะไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วย
แต่ผมไม่ได้รำคาญอะไรมากมาย แค่ต้องพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อยเพื่อให้เธอได้ยินเท่านั้น
「อ้อ, ปีนี้เป็นปีของจั๊กจั่นแห่งปาฏิหาริย์น่ะ」
「เห, มันมีความหมายว่ายังไงล่ะ ?」
ผมรู้จักเสียงร้องของจั๊กจั่นพวกนี้
เพราะว่าเคยได้ลิ้มรสเสียงดังแบบนี้มาแล้วเมื่อ 11 ปีก่อน
ฤดูร้อนเมื่อ 11 ปีก่อน, ผมได้ยินเสียงกระเพื่อมต่ำแว่วมาจากทางป่า ตอนที่กำลังจัดของในคลังที่ไม่เป็นระเบียบ
11 ปีก่อน, ไม่กี่ปีหลังการสร้างร้านโควรินโดวที่ทางเข้าป่าเวทมนตร์
ตอนนั้นผมยังไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับป่าเวทมนตร์มากนัก จึงไม่รู้ว่าเสียงประหลาดนั้นคือเสียงร้องของจั๊กจั่นหายาก
และแค่สองวันก่อนหน้านี้เท่านั้นเอง, ที่ผมได้รู้ตัวจริงของเสียงเมื่อ 11 ปีก่อน
――สองวันก่อน
ผมตื่นขึ้นด้วยเสียงร้องของจั๊กจั่นที่ดังเป็นอย่างมาก
จั๊กจั่นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาด จู่ๆมันก็จะเริ่มร้องขึ้นมาในวันหนึ่งอย่างกะทันหัน แล้วก็หายตัวไปในพริบตา
นอกจากนี้ยังซ่อนตัวอยู่ในดินเป็นเวลาหลายปี จากนั้นก็โผล่ขึ้นมาจากดินราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องทำ
คุณลักษณะแบบนี้ก็มีด้วย, ผมเลยคิดว่าปล่อยพวกมันทำตามอำเภอใจไปดีกว่า
แต่ทว่า, จั๊กจั่นในปีนี้มันผิดปกติ
เสียงร้องต่ำๆที่ฟังแล้วไม่คุ้นหูก็แตกต่างจากจั๊กจั่นทั่วไป แถมยังมีจำนวนเยอะมากอย่างชัดเจน
มันน่ารำคาญเกินไปจนผมต้องปิดหน้าต่างท่ามกลางอากาศร้อนอย่างช่วยไม่ได้
การปิดหน้าต่างทั้งอย่างนี้ยิ่งทำให้อากาศร้อนขึ้น และส่งผลร้ายต่อการเก็บรักษาสินค้า
ลูกค้าเองก็ไม่อยากเข้ามาในร้าน แถมตอนกลางคืนก็นอนได้ไม่เต็มอิ่มด้วย
ผมพยายามคิดถึงวิธีการกำจัดจั๊กจั่นอยู่พักหนึ่ง แต่ก็มิอาจทนความร้อนภายในร้านได้
จึงออกจากร้านแล้วเดินทางไปยังหมู่บ้าน ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่ได้ทำมานานพอดู
แน่นอนว่า ระหว่างเดินทางก็ยังคิดถึงแต่เรื่องการกำจัดจั๊กจั่น
ผมสังเกตได้ว่ายิ่งออกห่างจากร้านก็ยิ่งได้ยินเสียงเบาลงตามลำดับ
ดูเหมือนจะเป็นจั๊กจั่นที่อาศัยอยู่ในป่าเวทมนตร์เท่านั้น
ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมานิดหน่อย
เพราะในกรณีที่เลวร้ายที่สุด หากรำคาญจนมิอาจทนอยู่ในร้านได้ ก็ยังสามารถไปขอรบกวนอาศัยในบ้านของมนุษย์ที่เคยดูแลช่วยเหลือผมได้
จั๊กจั่นมีอายุขัยสั้น ปล่อยไว้หลายๆวันก็น่าจะเงียบลงกระมัง
ระหว่างที่คิดถึงเรื่องนั้นก็มาถึงบ้านคิริซาเมะ
ตอนที่ได้พบกับคุณพ่อคิริซาเมะเป็นครั้งสุดท้ายก็ผ่านมาเกินสิบปีแล้ว
และผมเองก็ไม่ถนัดเรื่องการพบปะกับมนุษย์ในหมู่บ้านที่ไม่ใช่ลูกค้า เลยรู้สึกเกร็งเป็นอย่างมาก
คุณพ่อที่แก่ตัวลงจะยังจำผมได้รึเปล่านะ... ...
เมื่อมนุษย์ในหมู่บ้านมีอายุมากขึ้นก็จะเติบโตขึ้น และแก่ตัวลง
ความเปลี่ยนแปลงอันแสนธรรมดานั้นเกิดขึ้นกับผมเพียงเล็กน้อย จึงมิอาจอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเป็นเวลานานได้
หาไม่แล้วมนุษย์ในหมู่บ้านจะหวาดกลัวและไม่สบายใจ
แต่อาการเกร็งก็หายไปทันทีเมื่อได้พูดคุยเรื่องทั่วไปอย่างเป็นกันเอง
เรื่องของคุณพ่อคิริซาเมะและการค้าขายของบ้านคิริซาเมะ, สินค้าของร้านโควรินโดวตอนนี้, เรื่องเกี่ยวกับอุปกรณ์จากโลกภายนอก
พอได้คุยเรื่องเหล่านี้ก็คลายความเกร็งไปได้ และค่อยๆเปลี่ยนเรื่องเข้าสู่คำถามหลัก นั่นก็คือ เจ้าจั๊กจั่นที่น่ารำคาญ
「――ผมเพิ่งจะรู้ตัวตอนที่อยู่บ้านคิริซาเมะนี่เอง
ว่าเสียงที่ได้ยินจากทางป่าตอนนี้กับเสียงกระเพื่อมต่ำที่เคยได้ยินเมื่อ 11 ปีก่อน เป็นเสียงเดียวกัน」
「ใช้เวลานานน่าดูเลยนะ กว่าจะรู้ตัวได้」
「ตั้งแต่มาถึงหมู่บ้านก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของความทรงจำ,
แต่ไม่นึกเลยว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อ 11 ปีก่อนจะเป็นเสียงของจั๊กจั่น
ถ้าจะให้อธิบายก็คือ ยิ่งอยู่ห่างไกล เสียงสูงยิ่งเบาลง จึงได้ยินเฉพาะเสียงทุ้มต่ำเท่านั้น
ดูเหมือนปีนี้พวกจั๊กจั่นจะรุกคืบเข้ามาจนประชิดร้าน แต่เมื่อ 11 ปีก่อนได้ยินแค่เสียงร้องแว่วมาจากที่ห่างไกลเท่านั้นเอง
ตอนนี้ความรู้สึกที่ได้ยินมันต่างจากตอนนั้นมากเลยล่ะ
ก็เลยรู้สึกตัวเป็นครั้งแรกตอนที่ออกจากร้านไป」
อากาศเริ่มร้อนขึ้นจึงเปิดหน้าต่างเพื่อถ่ายเทอากาศ
ทันทีที่เปิดหน้าต่างออกเล็กน้อย เสียงร้องของจั๊กจั่นก็ไหลท่วมเข้ามาในร้าน
ผมจึงหยุดการเปิดหน้าต่าง และแง้มไว้ให้มีช่องประมาณนิ้วมือเดียวเท่านั้น
「ยังไงก็รู้แล้วว่าเสียงปริศนาเมื่อ 11 ปีก่อนคือเสียงของจั๊กจั่น
ผมเลยลองถามคุณพ่อดูว่ารู้อะไรเกี่ยวกับจั๊กจั่นพวกนี้รึเปล่า
อ๊ะ, จริงสิ, คุณพ่อยังสบายดีอยู่นะ ?」
「จั๊กจั่นมันหนวกหูเกินไปจนไม่ค่อยได้ยินเลยว่ะ」
「สุดท้ายแล้ว คุณพ่อเองก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเสียงร้องของจั๊กจั่นที่ได้ยินอยู่ในตอนนี้
แน่นอนว่าไม่รู้ตัวจริงของจั๊กจั่นพวกนี้เช่นกัน
ผมก็เลยเริ่มสงสัยเรื่องตัวจริงของจั๊กจั่นพวกนี้ขึ้นมา
จึงออกจากบ้านคิริซาเมะแล้วไปที่บ้านของมนุษย์คนหนึ่งในหมู่บ้าน」
มนุษย์คนนั้นคือคนของตระกูลฮิเอดะ ซึ่งเป็นมนุษย์ที่มีเอกสารข้อมูลมากที่สุดในหมู่บ้านมนุษย์และมีความรู้มากมายมหาศาล
เป็นวงศ์ตระกูลของมนุษย์ที่สืบเชื้อสายต่อเนื่องมาเกินกว่าพันปี
หนังสือจำนวนมหาศาลที่ตระกูลฮิเอดะมีไว้ในครอบครอง คือสิ่งที่รวบรวมเรื่องราวทั้งหลายทั้งปวงของเกนโซวเคียวเอาไว้
แม้แต่เอกสารข้อมูลของโลกภายนอกก็มีอยู่ไม่น้อยเลย
ประมาณหนึ่งร้อยถึงหนึ่งร้อยกับอีกหลายสิบปี จะมีเด็กที่ถูกเรียกขานว่า 『บุตรแห่งมิอาเระ』 มาถือกำเนิดในตระกูลฮิเอดะ
ว่ากันว่าบุตรแห่งมิอาเระนี้มีความฉลาดมากพอที่จะท่องจำเอกสารข้อมูลจำนวนมหาศาลเหล่านี้ทั้งหมด
และปัจจุบันได้ดำเนินมาถึง รุ่นที่เก้า แล้ว
เอกสารข้อมูลของตระกูลฮิเอดะจะถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างมิดชิด ยกเว้นเพียงส่วนหนึ่งที่เขียนขึ้นให้มนุษย์อ่าน
ดูเหมือนว่าช่วงนี้มีการผ่อนปรนกฎระเบียบดังกล่าวแล้ว, ดังนั้นหากมีเหตุผลอันสมควรก็จะทำการเผยแพร่เอกสารต่อสาธารณะ
และเป็นเรื่องน่ายินดีที่มีการเผยแพร่แก่ผู้ที่ไม่ใช่มนุษย์ด้วย
「หืม---
เคยได้ยินจากเรย์มุเหมือนกันว่ามีมนุษย์แบบนั้นอยู่ด้วย... ...แต่มีเอกสารที่น่าสนุกขนาดนั้นอยู่ก็น่าตกใจเหมือนกันแฮะ」
การเปิดหน้าต่างเพียงเล็กน้อยไม่ช่วยให้มีลมเข้ามาเลย, ในร้านจึงยังร้อนอยู่เหมือนเดิม
แล้วสวมหมวกเอาไว้แบบนั้นมันก็ต้องร้อนแหงๆอยู่แล้ว
พอผมถามมาริสะว่า คราวหน้าจะไปเล่นที่นั่นเหรอ, เธอก็ถอดหมวกออกแล้วเริ่มเอาหมวกมาใช้แทนพัด
คำว่า เล่น ที่มาริสะพูดนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงการ ขโมย
ผมพยายามยับยั้งด้วยการบอกเธอว่า 「คนของตระกูลฮิเอดะเขาสนิทกับคุณพ่อคิริซาเมะนะ」
พูดจบมาริสะก็แสดงความเจ็บใจออกมาทางสีหน้าแล้วพูดว่า 「รีบกลับเข้าเรื่องจั๊กจั่นเหอะ」
「อืม ก็สรุปว่าตระกูลฮิเอดะมีเอกสารข้อมูลมากมายมหาศาล
มันเยอะมากจนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นค้นหาจากตรงไหนดี
แต่บุตรแห่งมิอาเระรุ่นที่เก้าบอกว่า 『ฉันกำลังท่องจำเอกสารทั้งหมด และเขียนลงในกระดาษเพื่อเผยแพร่แก่ผู้อื่น』
ผมยังเคลือบแคลงก็เลยลองถามดูว่า 『มีบันทึกเกี่ยวกับจั๊กจั่นที่น่ารำคาญนี่รึเปล่า』 ปรากฏว่าเธอตอบได้ในทันที
พลังในการจดจำของบุตรแห่งมิอาเระนี่ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ」
「หืม---
งั้นถ้ารู้เรื่องของจั๊กจั่นที่น่ารำคาญพวกนี้แล้ว ก็น่าจะรู้วิธีกำจัดด้วยสินะ ?
รีบทำอะไรสักอย่างทีเหอะ
ไปที่ไหนในป่าเวทมนตร์ก็หนวกหูจนทนไม่ไหวแล้ว
หูจะหนวกอยู่แล้วว้อย」
「ถ้าอย่างนั้นแค่อุดหูไว้ก็พอ
ตอนนี้ความสนใจของผมได้เปลี่ยนไปแล้ว
ตอนนี้ผมอยากรู้สาเหตุว่าทำไมพวกมันถึงเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างมากหลังจากที่ห่างไปถึง 11 ปี, อยากรู้มากกว่าวิธีกำจัดเสียอีก」
จั๊กจั่นยังคงร้องต่อไปราวกับคนบ้า
ถึงหูของผมจะเริ่มชินจนไม่รู้สึกแย่กับมันแล้ว แต่คงเพราะต้องคุยด้วยเสียงดังมากกว่าปกติก็เลยคอแห้ง
ผมจึงชงชาสำหรับสองคน
วงจรชีวิตของจั๊กจั่นเองก็เต็มไปด้วยปริศนามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
จั๊กจั่นจะเติบโตอยู่ในดินเป็นเวลาประมาณ 7 ปี แล้ววันหนึ่งก็จะโผล่ขึ้นมาบนพื้นดินอย่างกะทันหัน
จากนั้นก็ร่ำร้องอย่างไม่หยุดหย่อนอยู่เพียง 7 วัน ก่อนที่จะทิ้งกายไว้ให้แก่ชีวิตอื่น
ว่ากันว่าจั๊กจั่นคือรูปลักษณ์ชั่วคราวของวิญญาณคนบาปที่ชดใช้กรรมในนรกหมดแล้ว และกำลังรอคอยการกลับชาติมาเกิด
นอกจากนี้, เอกสารข้อมูลยังระบุว่า โลกภายนอกมีจั๊กจั่นที่พิเศษยิ่งกว่านี้อีก
มันคือจั๊กจั่นที่เรียกว่า จั๊กจั่น 13 ปี และจั๊กจั่น 17 ปี
ซึ่งก็เป็นไปตามชื่อของพวกมัน คือจะโผล่ออกมาจากดินทุกๆ 13 และ 17 ปีตามลำดับ
จั๊กจั่นที่ปรากฏตัวในเกนโซวเคียวเป็นจั๊กจั่นพิศวงที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างมากทุกๆ 11 ปี โดยคนบางกลุ่มเรียกมันว่า 『จั๊กจั่นแห่งปาฏิหาริย์』
สาเหตุหนึ่งที่เรียกว่า จั๊กจั่นแห่งปาฏิหาริย์ ก็คือความพิศวงที่มันต้องอาศัยอยู่ในดินนานถึง 11 ปี
ส่วนอีกสาเหตุหนึ่งมาจากการที่ปีนั้นจะเก็บเกี่ยวพืชผลได้มากมายอย่างแน่นอน
เอกสารข้อมูลระบุไว้เพียงเท่านี้
「หืม---
แล้วทำไมถึงต้องเป็น 11 ปีล่ะ ?
ของโลกภายนอกก็ 13 กับ 17 ปี
แต่จะว่าไปแล้ว, จั๊กจั่นธรรมดายังต้องนอนถึง 7 ปีนี่ก็พิศวงเกินพอแล้วล่ะนะ」
เอกสารข้อมูลของตระกูลฮิเอดะนั้น ไม่มีคำตอบแก่ข้อสงสัยอันแสนธรรมดาของมาริสะ
ในนั้นมีเพียงความเป็นจริงจากมุมมองทางสังคมเขียนเอาไว้เท่านั้น
ซึ่งในฐานะเอกสารข้อมูลก็ต้องถือว่าทำถูกต้องแล้ว แต่มันไม่เพียงพอต่อความต้องการของผู้อ่านยังไงชอบกลก็ไม่รู้
แน่นอนว่าผมเองก็สงสัยเหมือนมาริสะ
แต่ว่าผมต่างกับมาริสะอย่างสิ้นเชิง, เพราะผมจะคิดด้วยตนเอง แต่มาริสะมองหาคนที่รู้คำตอบซึ่งอยู่รอบตัวเธอ
และแน่นอนว่าคนที่รู้คำตอบก็คือ ผม นั่นเอง
「ไม่พยายามคิดด้วยตัวเองเลยแม้แต่น้อยสินะ, เธอเนี่ย」
สำหรับมาริสะนั้น, เธอไม่คิดอะไรเลยที่โดนผมสั่งสอนไป
แค่กำลังรอฟังเรื่องราวจากผมในขณะที่กำลังโบกหมวกแทนพัดเท่านั้น
เสียงร้องของจั๊กจั่นมันชวนให้หงุดหงิดมากขึ้นงั้นเหรอ, หรือว่าเป็นผมเองที่หงุดหงิดง่ายขึ้น
「ช่างเถอะ, คราวนี้เรื่องมันจะยากสักหน่อยล่ะนะ
ก่อนอื่น, ว่ากันว่าครั้งแรกที่ตรวจสอบพบว่ามีจั๊กจั่นครบรอบ 11 ปีในเกนโซวเคียว คือเมื่อประมาณร้อยปีก่อน
กล่าวคือ มีความเป็นไปได้ที่มันจะสูญพันธุ์ไปจากโลกภายนอกเมื่อประมาณร้อยปีก่อนแล้วเข้ามาในเกนโซวเคียวน่ะ」
「จะบอกว่า เมื่อก่อนเคยมีจั๊กจั่นครบรอบ 11 ปีอยู่ที่โลกภายนอกงั้นเหรอ ?」
「โลกภายนอกมีทั้งจั๊กจั่นครบรอบ 7 ปี 13 ปี 17 ปี, ดังนั้นการคิดแบบนั้นถือว่าเป็นเรื่องธรรมชาติสุดๆเลยนะ」
「อืม---
ไม่รู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่เลยแฮะ
ถ้ามันเป็น 7 ปี 13 ปี 17 ปี, ที่เหลือก็น่าจะเป็น 10 ปีหรือ 15 ปี นี่นา ?
11 ปีมันขาดๆเกินๆยังไงก็ไม่รู้」
อย่างนี้นี่เอง, มาริสะกำลังคิดว่าการคั่นกลางระหว่างตัวเลขเป็นเรื่องธรรมชาติ
ตรงกลางระหว่าง 7 กับ 13 คือ 10, และตรงกลางระหว่าง 13 กับ 17 คือ 15
เผลอๆอาจใช้แค่สัญชาตญาณโดยไม่มีตรรกะอะไรเลยด้วยซ้ำ
อันที่จริงไม่ว่าใครก็รู้สึกดีที่ได้เว้นช่องว่างอย่างสม่ำเสมอ
นิสัยของมาริสะที่เรียนรู้ได้จากจุดนี้ก็คือ ข้าวของในบ้านที่ไม่ใช่หนังสือจะกระจัดกระจายวินาศสันตะโร
แต่เฉพาะหนังสือเท่านั้นที่มีการจัดระเบียบอย่างดี แม้แต่เลขเล่มมีการเรียงตามลำดับอย่างดี
ผมรู้สึกแปลกนิดหน่อยที่ตัวเองคิดว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้น
แต่ถ้าเป็นเรย์มุที่มีลางสังหรณ์เฉียบคมล่ะ, เธอจะตอบออกมายังไงกันนะ
「ไม่หรอก, 11 ปีนั่นแหละดีแล้ว
แต่ที่ต้องใส่ใจยิ่งกว่านั้นคือ โลกภายนอกไม่มีเฉพาะจั๊กจั่น 11 ปีเท่านั้น」
「7 ปี 11 ปี 13 ปี 17 ปี... ...เป็นชุดตัวเลขที่ทำให้รู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้แฮะ」
「ไม่รู้จักเหรอ ?
ตัวเลขพวกนี้คือตัวเลขที่สามารถหารได้ตัวตัวมันเองกับเลข 1 เท่านั้น, เรียกว่า จำนวนเฉพาะ」
7 ก็ใช่ 13 ก็ใช่ 17 ก็ใช่ ทั้งหมดล้วนเป็นจำนวนเฉพาะ
จำนวนเฉพาะตั้งแต่ 7 ขึ้นไปก็ได้แก่ 11, 13, 17, 19, 23... ...เรื่อยไป
ผมรู้สึกตัวแล้วว่า จั๊กจั่นของโลกภายนอกนั้นมี 13 กับ 17 แต่ขาด 11 ไปโดยไม่ทราบสาเหตุ
ส่วนเกนโซวเคียวกลับมีจั๊กจั่นที่จะเพิ่มจำนวนทุกครั้งที่ครบรอบ 11 ปี... ...
「ดังนั้นผมจึงคาดการณ์ว่าแต่เดิมจั๊กจั่น 11 ปีเป็นจั๊กจั่นของโลกภายนอก แต่สูญพันธุ์ไปจากพื้นพิภพด้วยสาเหตุอะไรบางอย่างน่ะ」
「อืม---
อาจจะถูกสั่งสอนอีกก็ได้, แต่ว่าขอถามไว้ก่อนละกันว่ะ
ทำไมจั๊กจั่นต้องหลับใหลในผืนดินเป็นจำนวนปีตามจำนวนเฉพาะเท่านั้นด้วยล่ะ ?」
「นั่นเป็นข้อสงสัยที่แสนธรรมดาเลยล่ะนะ
แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีคำตอบแน่ชัดสำหรับข้อสงสัยนั้น」
「เอ๋---... ...อ๊ะ แต่โควรินไม่น่าจะยอมรับได้ทั้งที่ยังสงสัยอยู่นี่นา ?」
「ถูกต้องตามนั้น
เข้าใจผมเป็นอย่างดีเลยนี่นา」
「นั่นประไร, งั้นอธิบายต่อไปได้เลย」
รู้สึกเหมือนถูกหลอกใช้ประโยชน์อย่างบอกไม่ถูก, แต่ช่างมันเถอะ
「... ...จำนวนเฉพาะ, กล่าวคือ การที่จั๊กจั่นเพิ่มจำนวนเฉพาะเมื่อครบรอบที่ไม่อาจหารลงตัวได้นั้น
ก็เพื่อลดโอกาสที่จั๊กจั่นแต่ละสายพันธุ์จะเกิดการเพิ่มจำนวนครั้งใหญ่พร้อมๆกันนั่นเอง
จั๊กจั่น 13 ปี กับจั๊กจั่น 17 ปีจะเพิ่มจำนวนครั้งใหญ่พร้อมกัน... ...เพียงครั้งเดียวในรอบ 221 ปีเท่านั้น
เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็จะลดจำนวนปีที่เกิดการเพิ่มจำนวนครั้งใหญ่พร้อมกันจนเสียเปรียบร่วมกันได้เป็นอย่างมากไงล่ะ
ถ้าเป็น 10 ปี กับ 15 ปี แบบที่มาริสะพูด ก็จะเกิดขึ้นทุกๆ 30 ปีเลยทีเดียว」
「อย่างนี้นี่เอง, ชักจะเข้าใจขึ้นมาแล้วโว้ย
พวกจั๊กจั่นเนี่ยก็หัวดีเหมือนกันแฮะ」
「ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะจั๊กจั่นหัวดีหรอกนะ
เหมือนที่บอกไปก่อนหน้านี้ไงล่ะ, ที่ว่ากันว่าจั๊กจั่นเป็นภาชนะของวิญญาณที่ถูกส่งมาจากขุมนรก
กล่าวคือ เป็นระบบที่ท่านยมบาลแห่งขุมนรกสร้างขึ้นมานั่นเอง
ก็ต้องหัวดีเป็นธรรมดาอยู่แล้ว」
「ถ้างั้น, ทำไมถึงมีแค่จั๊กจั่น 11 ปีที่สูญพันธุ์แล้วเข้ามาเพิ่มจำนวนในเกนโซวเคียวล่ะ ?」
「ก็แค่การคาดคะเนนะ แต่ผมจินตนาการว่าน่าจะเกิดจากการที่จั๊กจั่น 11 ปี 13 ปีและ 17 ปีเพิ่มจำนวนพร้อมกัน
จั๊กจั่น 11 ปีที่อายุน้อยที่สุดก็เลยกลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายไป
จั๊กจั่นสามพันธุ์นั่นจะเกิดการเพิ่มจำนวนพร้อมกันได้แค่หนึ่งครั้งในรอบ 2431 ปีเท่านั้น
และปีแห่งชะตานั่นก็มาถึงเมื่อราวๆหนึ่งร้อยปีก่อน, จั๊กจั่น 11 ปีจึงถูกขับไสเข้าสู่มายาไงล่ะ」
「อืม---
ก็คงงั้นล่ะมั้ง
พอได้ฟังเรื่องแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าจั๊กจั่นที่น่ารำคาญพวกนี้เป็นของมีค่าขึ้นมาเลยแฮะ
เพราะยังไงก็เป็นจั๊กจั่นแห่งปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นทุกๆ 11 ปีน่ะนะ」
「ใช่แล้ว, เพราะงั้นถึงได้ไม่อยากกำจัดไงล่ะ」
ผมเปิดหน้าต่างออกไปเต็มที่
จั๊กจั่น 11 ปีกำลังส่งเสียงร้องดังหนวกหู ราวกับต้องการแสดงความยินดีที่ได้รับการปลดปล่อยจากการชดใช้กรรมอันยาวนาน
มาริสะกำลังทำหน้าบูดและยังคงอุดหูอยู่เช่นเคย
สาเหตุที่ไม่ยอมกลับไปที่บ้านของตัวเอง ก็คงเป็นเพราะที่นั่นหนวกหูยิ่งกว่าที่ร้านนี้เป็นแน่
ไม่ใช่ลูกค้าแต่มานั่งแช่อยู่ในร้านแบบนี้ผมก็ลำบากแย่ เลยไล่มาริสะกลับไป
เธอออกไปโดยไม่เต็มใจ และคงไม่กลับไปที่บ้านของตัวเองแน่ๆ คงคิดจะไปค้างที่ศาลเจ้าหรือที่ไหนสักแห่งล่ะมั้ง
ที่จริงพ่อแม่ของเธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านมนุษย์, ดังนั้นจะกลับไปที่นั่นก็ได้แท้ๆ... ...
จั๊กจั่นพวกนี้คงจะร้องต่อเนื่องไปอีกหลายวัน
พอคิดแบบนั้น, ผมก็รู้สึกถึงความเข้ากันได้อย่างน่าประหลาดระหว่างท่านยมบาลแห่งขุมนรกกับจั๊กจั่น
ท่านยมบาลขึ้นชื่อเรื่องการไต่สวนทุกๆ 7 วัน นับตั้งแต่ 7 วันแรกหลังวันครบครึ่งตาย
(ครึ่งเป็น คือช่วงเวลา 49 วันหลังความตายซึ่งเมื่อครบกำหนดก็จะได้รับการตัดสินจากยมบาล โดยระหว่างนั้นยังมีโอกาสที่จะฟื้นคืนชีพได้)
(ครบครึ่งตาย คือวันที่ 49 ของช่วงครึ่งเป็น กล่าวคือไม่มีโอกาสคืนชีพแล้ว และต้องเข้ารับการตัดสินจากยมบาลสัปดาห์ละครั้ง รวม 7 ครั้ง)
เลข 7 นี้เป็นจำนวนเฉพาะ และเป็นเลขเดียวกับจำนวนปีที่จั๊กจั่นธรรมดาอาศัยอยู่ในผืนดิน และจำนวนวันที่จั๊กจั่นธรรมดาส่งเสียงร้องบนพื้นพิภพ
นอกจากนี้ หากคิดว่าต้องซ่อนอยู่ในผืนดินเพื่อการกลับชาติมาเกิดหลังจบสิ้นการพิพากษา,
จำนวนวันที่จั๊กจั่น 7 ปีธรรมดาต้องซ่อนในผืนดิน (2555-2557 วัน)
กับจำนวนปีครบรอบการเพิ่มจำนวนพร้อมกันของจั๊กจั่น 11 ปี 13 ปี 17 ปี (2431 ปี)
ก็แทบจะเหมือนกันอย่างน่าประหลาด
จั๊กจั่นเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าพิศวง
การที่มันมีชีวิตอยู่บนระบบที่ท่านยมบาลแห่งขุมนรกสร้างขึ้น ก็แสดงว่ามีความเป็นไปได้ที่มันจะมีคุณลักษณะที่น่าพิศวงยิ่งกว่านี้
และคุณลักษณะแต่ละอย่างนั้นก็อาจจะมีความหมายในทางอาคมอยู่ก็เป็นได้
ทำไม, ถึงต้องอยู่ในผืนดินเป็นเวลานาน คล้ายกับวิญญาณที่ตกนรก
ทำไม, ถึงโผล่ขึ้นมาบนพื้นพิภพได้ไม่นานก็หายไป
หมายความว่าช่วงเวลาที่มนุษย์ได้อยู่บนโลกตามหลักการเวียนว่ายตายเกิดนั้นสั้นที่สุดเลยอย่างนั้นหรือ
ถ้าอย่างนั้น เมื่อโยวไคตายแล้วจะเป็นอย่างไรกันล่ะ
แล้วลูกครึ่งระหว่างโยวไคกับมนุษย์อย่างผมจะเป็นอย่างไรกันล่ะ
ผมครุ่นคิดอยู่คนเดียว ในขณะที่ปิดหน้าต่างของร้านอีกครั้ง
สาระน่ารู้น่าสังเกต...
- ตอนที่ 20 นี้วางจำหน่ายก่อนตอนพิเศษภาคสารานุกรม ซึ่งเรย์มุและมาริสะไปเที่ยวที่บ้านฮิเอดะ
- แสดงว่าร้านโควรินโดวเพิ่งสร้างขึ้นไม่เกิน 15 ปีนับจากตอนนี้
- จั๊กจั่น 13/17 ปี นัยถึงจั๊กจั่น(Cicada)พันธุ์พิเศษที่มีชื่อว่า Magicicada (จั๊กจั่นจำนวนเฉพาะ)
สาเหตุที่เรียกแบบนั้นก็เพราะ 13 และ 17 เป็นจำนวนเฉพาะ
- ลดจำนวนปีที่เกิดการเพิ่มจำนวนครั้งใหญ่พร้อมกันจนเสียเปรียบร่วมกันได้เป็นอย่างมาก
เป็นทฤษฎีการเจือจางที่พบได้ในวิทยานิพนธ์ของ Lloyd (1966) และ Dybas (1974)
- 11 x 13 x 17 = 2431 ... ...รินโนะสุเกะคิดเลขในใจได้รวดเร็วมาก
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
