東方萃夢想 ~ Immaterial and Missing Power.
โทวโฮวซุยมุโซว (ชุมนุมจินตนาการแห่งตะวันออก) ~ พลังที่สูญหายไร้ตัวตน
.........................................................................................................................................................................................
Story + Ending
*กดที่ชื่อของตัวละครเพื่อแสดงข้อความ*
หรือกดที่นี่เพื่อแสดงข้อความทั้งหมด
เรย์มุ
Stage 1
ป่าฝนไข้
Magic Realism
1st Day 14:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : แดนสันโดษ)
เรย์มุ : รู้สึกเหมือนกำลังแย่ลงทุกปีเลยนะ
เรย์มุ : เจ้าป่านี่
เรย์มุ : จะว่าไป, มันน่าจะอยู่แถวนี้นี่นา... ...
มาริสะ : หน้าบ้านคนอื่นเนี่ยมันไม่ใช่แถวนี้หรืออะไรทั้งนั้นแล้วว้อย
มาริสะ : เธอมองไม่เห็นว่าอะไรอยู่ตรงหน้ารึไง ?
เรย์มุ : อ๊ะ, เจอแล้ว, บ้านของมาริสะ
มาริสะ : เฮ้อ ก็อยู่ตรงนี้มาตลอดนั่นแหละ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : แปลกนะที่เธอเข้ามาลึกถึงขนาดนี้
มาริสะ : เกิดอะไรงั้นเหรอ ?
เรย์มุ : มีเรื่องที่อยากจะตรวจสอบนิดหน่อยน่ะน้า
มาริสะ : จริงสิ, อัตราการขยายพันธุ์ของเห็ดกาฝากในวันนี้คือ โชคดีปานกลาง ล่ะ
เรย์มุ : เอ่อ, ตรวจสอบเรื่องแบบนั้นมันก็เกินไปน้า
มาริสะ : หรือจะเป็น โชคดีเล็กน้อย กันนะ ?
เรย์มุ : มาริสะ, เกี่ยวกับงานเลี้ยงเมื่อสามวันก่อนน่ะ แบบว่า... ...
เรย์มุ : ไม่ได้ปิดบังอะไรเอาไว้ใช่มั้ย ?
มาริสะ : หา ?
มาริสะ : ถ้าเล่าออกไปก็เท่ากับว่าไม่ได้ปิดบังน่ะสิวะ
มาริสะ : ดังนั้นจึงไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น !
มาริสะ : แล้วมันเกิดอะไรขึ้นรึไงล่ะ ?
เรย์มุ : แค่คิดว่า ไม่มีเด็กไม่ดีบ้างเลยรึไงน้อ
มาริสะ : นามะฮาเงะ ?
เรย์มุ : เพราะรู้สึกถึงลางไม่ดีในงานเลี้ยงไงล่ะ !
(นามะฮาเงะ เป็นเทศกาลปีใหม่ของจังหวัดอาคิตะ ผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งจะแต่งตัวเป็นยักษ์มาถามหาเด็กไม่ดีตามแต่ละบ้าน
ทั้งนี้เพื่อให้เด็กๆหวาดกลัว ไม่ทำตัวเหลวไหล และเชื่อฟังพ่อแม่)
(เปิดเพลง BGM : เวทมนตร์สีรัก)
มาริสะ : ก็บอกว่าไม่ได้ปิดบังอะไรไงเล่า
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
เรย์มุ : อืม, มาริสะก็ยังเป็นเหมือนทุกทีเหรอเนี่ย
มาริสะ : โธ่เว้ย, นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ?
เรย์มุ : ยังรู้สึกถึงปราณภูต... ...
เรย์มุ : ท่าทางเธอจะไม่ได้ปิดบังอะไรสินะ
มาริสะ : ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วไงโว้ย... ...
เรย์มุ : ไม่มีเวลาว่างมานั่งดื่มชากลางป่าลึกแบบนี้ด้วยสิ... ...
เรย์มุ : ไปต่อดีกว่า
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
เลือดของจอมเวท
Inanimation
1st Day 21:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : แขกขาจร)
เรย์มุ : ให้ตายสิ, มืดจนได้
เรย์มุ : เป็นเพราะไปเล่นกับมาริสะแท้ๆเลย... ...
เรย์มุ : จะว่าไป, ทางกลับก็ไกลน่าดูเลยน้า
เรย์มุ : กลับไปตามถนนเส้นนี้ได้มั้ยนะ
อลิส : อ๋า---, สำหรับสถานที่แบบนี้ต้องถือว่าแปลกหน้าสินะ ?
อลิส : แต่อันที่จริงแค่มีมนุษย์โผล่มาก็ถือว่าแปลกแล้วล่ะ
เรย์มุ : โผล่ออกมาเพื่อทำเป็นเมินคำถามของฉันเนี่ยนะ ?
อลิส : อ๋า--- ? ไม่มีหรอก~, ทางกลับของเธอน่ะ !
เรย์มุ : นั่นสินะ, เธอเองก็เหมือนกัน
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้เชิดตุ๊กตาเจ็ดสี
อลิส มาร์กาทรอยด์
Alice Margatroid
อลิส : คราวนี้เรื่องอะไรล่ะ ?
เรย์มุ : เรื่องที่เธอเป็นคนร้ายไงล่ะ
อลิส : ... ...ต้องเป็นผู้ต้องสงสัยไม่ใช่เหรอ ?
อลิส : เอ๊ย, ฉันยังไม่รู้ด้วยเลยซ้ำว่าเรื่องอะไรกันแน่
เรย์มุ : เธอไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ ?
เรย์มุ : ไม่รู้เลยเหรอว่าตอนนี้ได้เกิดอะไรบางอย่างขึ้นแล้ว ?
เรย์มุ : อีกอย่าง, ผู้ต้องสงสัยมันก็คือคนร้ายนั่นแหละ
เรย์มุ : หรือว่าเธอไม่ใช่คนร้าย ?
อลิส : ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเธอพูดอะไรอยู่... ...
อลิส : หรือว่าจะหมายถึง, เรื่องงานเลี้ยงที่จัดขึ้นช่วงนี้ ?
อลิส : ฉันเองก็คิดอยู่แล้วล่ะว่ามันแปลกๆ... ...
อลิส : คิดยังไงมันก็แปลกน้า
เรย์มุ : แปลกสุดๆเลยล่ะ
เรย์มุ : ถึงจะมีแต่พวกที่ชอบส่งเสียงเอะอะแค่ไหนก็เถอะ,
เรย์มุ : แต่นึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครชอบส่งเสียงเอะอะเท่าเธอ
อลิส : อะไรล่ะนั่น
เรย์มุ : แบบว่า, น่าสงสัยที่สุดน่ะ, ตั้งแต่แรกเลย
(ทำเป็นพูดดีไปงั้น, ที่จริงแล้วไปหามาริสะเป็นคนแรกต่างหาก)
(เปิดเพลง BGM : นักสร้างตุ๊กตาแห่งบุคุเรสติ)
(อลิส มาร์กาทรอยด์ แพ้พ่าย)
เรย์มุ : ให้ตายสิ, ไม่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆด้วยแฮะ
เรย์มุ : เสียเวลาโดยใช่เหตุจริงๆ
อลิส : จู่ๆก็โผล่มา,
อลิส : แล้วทึกทักเอาเองว่าเป็นผู้ต้องสงสัย
อลิส : จากนั้นก็จู่โจมเข้ามาตามอำเภอใจ... ...
เรย์มุ : ไม่ใช่ผู้ต้องสงสัย, คนร้ายต่างหากล่ะ
อลิส : ... ...ทำไปตามใจชอบเถอะ
เรย์มุ : ทำตามใจชอบมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
เรย์มุ : ว่าแต่, มันมืดจนไม่รู้ทางกลับเลยแฮะ... ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
ผีกลางวัน
Ghost Buster
2nd Day 13:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
เรย์มุ : จับต้นชนปลายไม่ถูกเลยแฮะ
เรย์มุ : หมอกภูต(โยวมุ)แผ่เข้าปกคลุมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้... ...
เรย์มุ : ทั้งจุดกำเนิด ทิศทาง ชนิด ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
เรย์มุ : จะว่าเป็นหมอก หรือเป็นช่องว่าง... ...
เรย์มุ : ศัตรูที่มีปราณภูตแบบนี้เนี่ย, แทบไม่เคยเจอมาก่อนเลยแฮะ
เรย์มุ : ปราณภูตจางหายไปอย่างสมบูรณ์เลย... ...
เรย์มุ : ฝีมือของใครกันแน่ ? มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ?
เรย์มุ : จะว่าไปแล้ว, การที่ไม่รู้สึกตัวถึงเรื่องปราณภูตนี้มาก่อนเลยเนี่ย,
เรย์มุ : ก็เป็นเพราะงานเลี้ยงที่เอะอะวุ่นวายไม่รู้จบนั่นล่ะน้า
เรย์มุ : ถ้าจะซ่อนไม้ก็ต้องซ่อนในป่า
เรย์มุ : งานเลี้ยงที่เอะอะวุ่นวายและไม่มีใครปริปากบ่นก็เหมือนกัน,
เรย์มุ : หมอกภูต(โยวมุ)นี่มันน่าสงสัยจริงๆนั่นล่ะ
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ~ Ancient Temple)
โยวมุ : เธอคือคนร้าย, งั้นเหรอ ?
เรย์มุ : ไม่น่าจะใช่หรอก
โยวมุ : นั่นสินะ, ไม่รู้สึกว่าน่าจะเป็นเรย์มุเลยซะด้วยสิ
เรย์มุ : พูดถึงเรื่องอะไรกันแน่
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งร่างมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : งานเลี้ยงที่จัดขึ้นช่วงนี้มันน่าสงสัยน่ะน้า
โยวมุ : ปราณภูตมากมายขนาดนี้, แต่ก็ไม่มีใครคิดจะหยุดมันเลยด้วย
โยวมุ : รู้สึกว่าใครสักคนที่ร่วมงานเลี้ยงกำลังวางแผนการชั่วร้ายอยู่น่ะน้า
โยวมุ : ก็เลยออกมาตามหานิดหน่อย... ...
เรย์มุ : อ๋า--- ? บังเอิญจังนะ, ฉันเองก็กำลังคิดและทำแบบเดียวกันเลย
เรย์มุ : แต่ว่าฉันน่ะ, มีคนร้ายที่หมายตาไว้แล้วล่ะน้า
โยวมุ : งั้นเหรอ ?
โยวมุ : อันที่จริง ฉันเองก็มีคนที่หมายตาไว้อยู่เหมือนกัน... ...
เรย์มุ : แหมแหม ช่างบังเอิญจริงนะ
โยวมุ : เนี่ยไง, อยู่ตรงหน้านี่แหละ
เรย์มุ : แหม, ทุ่นแรงเดินทางไปได้เยอะเลยล่ะ
เรย์มุ : ฉันเองก็สงสัย 「หมอกภูต(โยวมุ)」 อยู่เหมือนกัน
(มุขพ้องเสียงกับชื่อของ โยวมุ แต่เป็น มุ คนละอักษรกัน ชื่อของโยวมุแปลว่า ฝันภูต)
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
เรย์มุ : เอ้า, โผล่หางออกมาซะ !
เรย์มุ : เธอใช่มะ ? ที่ปล่อยหมอกภูตประหลาดๆออกมาปกคลุมเกนโซวเคียวจนทุกคนเพี้ยนไปกันหมด !
โยวมุ : ฉันไม่ได้ทำอ่ะ~
เรย์มุ : เฮ้อ ช่างเถอะ, เจ้าผู้สมรู้ร่วมคิด
เรย์มุ : เธอเป็นคนร้ายคนที่สองสินะ
โยวมุ : คนร้ายไม่ใช่เรย์มุหรอกเหรอ ?
เรย์มุ : ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ไม่จัดงานเลี้ยงที่ศาลเจ้าหรอก,
เรย์มุ : แต่จะไปจัดในที่ของเธอโน่น !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
ชั่วยามไร้สิ้นสุด
Time of Mine
2nd Day 21:00
คฤหาสน์มารแดง
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ซาคุยะ : นี่เธอ, เข้ามาตามอำเภอใจอีกแแล้วนะ !
เรย์มุ : ถ้าพูดถึงคนร้ายปล่อยหมอกล่ะก็ คงเป็นยัยนั่นล่ะมั้งนะ ?
เรย์มุ : พอคิดแบบนั้นก็ลงทุนถ่อมาถึงนี่ทันทีเลยล่ะ
ซาคุยะ : หื---ม, มีธุระอะไรกับคุณหนูล่ะ ?
เรย์มุ : เหมือนจะกำลังทำเรื่องชั่วร้ายอะไรบางอย่างอยู่ เลยจะมาลงโทษน่ะ
ซาคุยะ : ถ้าแค่ เหมือนจะ ก็ไม่ต้องมาหรอก
ซาคุยะ : ถ้าแค่ เหมือนจะ น่ะนะ
เรย์มุ : เพราะงั้น ยัยนั่นอยู่ที่ไหนล่ะ ?
ซาคุยะ : รู้สึกว่าก่อนหน้านี้จะเคยพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอว่า,
ซาคุยะ : ไม่มีทางยอมให้เข้าพบได้หรอก (หมายถึงเหตุการณ์และบทพูดในภาค 6)
(สลับฉาก : หอนาฬิกาคฤหาสน์มารแดง)
ซาคุยะ : คิดอยู่เหมือนกันนะว่า การที่มาเยือนคฤหาสน์มารแดงในเวลาอย่างนี้ ต้องจัดว่ากล้าหาญมาก แต่... ...
ซาคุยะ : ความกล้ากับความบ้าน่ะ มันต่างกันมากเลยนะ
เรย์มุ : เอาเหอะน่า, รีบๆเข้ามาโดนสอยดีกว่ามั้ย ?
เรย์มุ : ฉันรู้หรอกน่าว่าเธอไม่ใช่คนร้าย
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : วิธีพูดแบบนั้นมันเสียมารยาทนะคะ
ซาคุยะ : ไม่ต้องรีบร้อนไป, ยังไงก็มีเวลาไม่จำกัดอยู่แล้ว
เรย์มุ : อีกไม่ถึงหนึ่งวันก็จะถึงงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้แล้วนะ !
ซาคุยะ : แหม, เหลือไม่ถึงหนึ่งวันก็เพราะเป็นวันพรุ่งนี้นี่นา
ซาคุยะ : แต่ว่า, สำหรับฉันเท่านั้นที่มีเวลาไม่จำกัด
เรย์มุ : เธอมันก็แค่นาฬิกาตายเท่านั้นแหละ
เรย์มุ : ตอนที่มัวแต่คุยกันแบบนี้ คนร้ายกำลังลอยนวลอยู่นะ... ...
(เปิดเพลง BGM : เมดกับนาฬิกาพกแห่งเลือด)
ซาคุยะ : หยุดเดี๋ยวนี้นะ
ซาคุยะ : รู้สึกว่าก่อนหน้านี้จะเคยพูด「อยู่เสมอ」เลยไม่ใช่เหรอว่า,
ซาคุยะ : ไม่มีทางยอมให้เข้าพบคุณหนูได้หรอก
เรย์มุ : ทั้งที่บอกว่าไม่มีจำกัด แต่ก็ยังพูดถึงก่อนหน้านี้อีกนะ
เรย์มุ : แต่ว่ามันยังไงกันนะ, รู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้จะเคยมีเรื่องแบบนี้มาก่อน
ซาคุยะ : มีสิ
ซาคุยะ : 「ตอนนั้น」ก็มีความเดือดร้อนถาโถมเข้ามาอย่างกะทันหัน... ...
เรย์มุ : 「ตอนนั้น」 ก็มีหมอกเจ้าปัญหาเป็นต้นเหตุ... ...
เรย์มุ : เอ๊ะ, 「ตอนนั้น」 มันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่คุยกันนะ ?
ซาคุยะ : ฮึ, เป็นแบบนี้ไงล่ะ !
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
เรย์มุ : จริงสิ นึกออกแล้ว !
เรย์มุ : ตอนนั้นก็เป็นแบบนี้นี่นะ
ซาคุยะ : อู~ย, แพ้อีกแล้ว... ...
เรย์มุ : เอ้า, รีบเรียกออกมาสิ, เป็นเมดไม่ใช่เรอะ ?
เรย์มุ : เมดที่มีปัญญาทำได้แค่นำทางแขก
ซาคุยะ : ช่วยไม่ได้นะ
ซาคุยะ : แต่ว่า, คราวนี้คุณหนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ
ซาคุยะ : จริงๆนะ, มั้ง
เรย์มุ : มาถึงนี่แล้วจะถอยหลังได้ไงล่ะ ?
ซาคุยะ : ถ้าไม่ถอยหลังสักหน่อย, สักวันจะเจอตาเจ็บเอาได้นะ
เรย์มุ : รายต่อไปเป็นตาเจ็บสินะ
(มุขภาษาญี่ปุ่น เจอตาเจ็บ หมายถึง เจอดี เจ็บตัว โชคร้าย แต่เรย์มุเอามาพูดล้อเล่นซะงั้น)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
หมอกแดงอีกครา... ...
Devil May Care
2nd Day 25:00
Lobby คฤหาสน์มารแดง
(25:00 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีหนึ่งของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 25:00 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีหนึ่งของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
เรย์มุ : เอ้า, ออกมาได้แล้ว ! รู้นะว่าอยู่น่ะ
ซาคุยะ : ก็ต้องอยู่แหงอยู่แล้ว
เรมิเลีย : อ๋า--- ? หนวกหูจังเลยนะ
เรมิเลีย : มีธุระอะไรกลางดึกแบบนี้เนี่ย
เรย์มุ : เอ้อ, หลักๆก็คือมาโค่นเธอนั่นแหละ,
เรย์มุ : แล้วก็เลยโค่นยามไปซะแล้ว (แสดงว่าเหม่ยหลิงโดนสอยร่วงไปแล้ว)
เรมิเลีย : บอกจุดประสงค์มาให้ชัดๆสิ !
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จันทราสีแดงผู้อ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์
เรมิเลีย สคาร์เลท
Remilia Scarlet
เรมิเลีย : ให้ตายสิ, ไม่เข้าใจความหมายของการต่อสู้เลยนี่นา
เรย์มุ : จริงสิ จริงสิ
เรย์มุ : ฉันยังไม่รู้เลยว่าเธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
เรมิเลีย : ทำแบบนี้ ? หมายถึงการที่จู่ๆก็ทุบเข้ามาในคฤหาสน์มารแดง... ...
เรมิเลีย : แล้วโดนทุบจนต้องกลับบ้านอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ?
เรมิเลีย : เรื่องแบบนั้นฉันไม่เคยได้ยินเลยแฮะ
เรย์มุ : ก็นั่นไง ? เธอน่ะ
เรย์มุ : งานเลี้ยงวันพรุ่งนี้, วางแผนอะไรเอาไว้ไม่ใช่เหรอ ?
เรมิเลีย : จะว่าวางแผนไว้ก็วางแผนอยู่หรอก... ...
เรมิเลีย : แล้วเรย์มุรู้เรื่องนั้นได้ยังไงล่ะ ? (จริงๆแล้วหมายถึงงานแสดงมายากล ซึ่งระบุไว้ในฉากจบ)
เรย์มุ : ใช่เธอจริงๆด้วยสินะ, ที่ปล่อยหมอกภูตอันตรายออกมาจนทั่วบริเวณนี้
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
เรมิเลีย : หมอกภูต ?
เรมิเลีย : จะว่าไปก็รู้สึกได้อยู่เหมือนกัน
เรมิเลีย : แต่ของพรรค์นี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่นา
เรย์มุ : ของที่อันตราย ยังไงมันก็อันตราย
เรย์มุ : มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
เรมิเลีย : ที่สำคัญกว่าคือ, พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงที่ศาลเจ้านะ
เรมิเลีย : กลับศาลเจ้าไปเตรียมงานดีกว่ามั้ย ?
เรย์มุ : ฟังที่คนอื่นเขาพูดมั่งมั้ยเนี่ย ?
เรมิเลีย : หาเงื่อนงำของต้นตอที่ปล่อยหมอกระดับนี้ออกมายังไม่ได้เนี่ย... ...
เรมิเลีย : ไปเตรียมงานเลี้ยงให้เต็มที่จะเหมาะกว่านะ
เรย์มุ : ช่างเหอะ
เรย์มุ : ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เถอะ
เรย์มุ : พอโค่นเธอได้แล้วทุกอย่างจะต้องจบลงอย่างแน่นอน !
(เรมิเลีย สคาร์เลท แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue เรมิเลีย : อ๊ะ, อ้าว ? เรย์มุ : เอ้า ! ไม่รู้หรอกนะว่าวางแผนอะไรอยู่, เรย์มุ : แต่เลิกซะเถอะนะ เรมิเลีย : พูดอะไรของเธอน่ะ, หมอกภูตนี้ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย เรมิเลีย : เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ ? เรย์มุ : เอ๊ะ ? งั้นหรอกเหรอ ? เรมิเลีย : อีกอย่าง, เธอรู้รึเปล่าว่า เรมิเลีย : หมอกภูตนี้มีความหมายยังไง ด้วยพลังแบบไหน ? เรย์มุ : เพราะไม่รู้ถึงได้มาที่นี่ไงเล่า ! เรมิเลีย : ทำเป็นอวดเบ่งไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกน่า... ... |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 19 (Reimu Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
เขตแดนหนึ่งวัน
Daylight and Moonlight
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
เรย์มุ : ในที่สุดวันจัดงานเลี้ยงก็มาถึงจนได้... ...
เรย์มุ : ยังไม่เข้าใจทั้งจุดประสงค์และต้นตอของหมอกภูตเลย
เรย์มุ : ลองเป็นแบบนี้ล่ะก็, เอาไว้ถ้าเกิดอะไรขึ้นในงานเลี้ยง ค่อยจัดการแก้ไขเอาตอนนั้นละกัน
เรย์มุ : วันนี้ต้องพยายามไม่ดื่มเหล้าให้มากเกินไป... ...
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : อุฮุฮุ
ยูคาริ : งานเลี้ยงวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นน้อ ?
เรย์มุ : !?
ยูคาริ : รีบๆเริ่มงานเลี้ยงดีกว่ามั้ย ?
ยูคาริ : ไม่ต้องเป็นห่วง, วันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก
เรย์มุ : เหรอ ? แต่ฉันเห็นว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้นอยู่นะ... ...
ยูคาริ : ไม่ต้องเป็นห่วง, ฉันเอาเหล้าที่ทุกคนต้องชอบใจแน่ๆมาด้วยล่ะ
ยูคาริ : 90 ดีกรี, ตั้งฉากเลยนะ (เนื่องจากค่าแอลกอฮอล์ในเหล้ากับค่ามุมของวิชาคณิตศาสตร์มีชื่อเรียกหน่วยวัดเหมือนกัน เลยจับมาล้อข้ามกัน)
เรย์มุ : เดี๋ยวก่อนสิ
เรย์มุ : ฉันเคยเชิญเธอมางานเลี้ยงด้วยเหรอ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : แหม, ก็เชิญมานี่นา~
เรย์มุ : ไม่ได้เชิญนา
ยูคาริ : เฮ้อ, ทุกคนใจร้ายจังเลยนะ
ยูคาริ : จะตัดแค่ฉันคนเดียวออกจากกลุ่มรึไง ?
เรย์มุ : ก็ประมาณนั้นน่ะน้า, เธออาศัยอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
เรย์มุ : และถึงมา ก็รังแต่จะเพิ่มความยุ่งยากอีกต่างหาก
ยูคาริ : เอาไว้คราวหน้าจะพาไปชมเรือนของฉันดีมั้ย ?
เรย์มุ : ว่าแต่ว่าน้า, เธอวางแผนอะไรอยู่น่ะ
เรย์มุ : ทั้งหมอกภูตและงานเลี้ยงต่อเนื่องนี่เป็นฝีมือของเธอใช่มะ ?
ยูคาริ : แหมแหม, ทั้งที่ไม่ได้รับเชิญมาร่วมงานแท้ๆ, ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอก
เรย์มุ : น่าสงสัยเกินไปแล้ว
เรย์มุ : แต่ปกติก็น่าสงสัยอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วนี่นะ
เรย์มุ : ไม่ได้เชิญแต่กลับโผล่มา
เรย์มุ : และถึงเชิญก็ไม่ยอมโผล่มา... ...
ยูคาริ : ตายจริง, เคยเชิญฉันด้วยเหรอ ?
เรย์มุ : ไม่เคย !
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
ยูคาริ : ช่างเถอะ, อีกเดี๋ยวก็ถึงยามราตรีแล้ว
ยูคาริ : เธอแกล้งฉันมากไปหน่อยแล้ว, เพราะงั้นฉันเลยปรับแต่งท้องฟ้าให้สามารถสนุกสนานกับกลางวันและกลางคืนได้ในเวลาเดียวกัน
ยูคาริ : หากราตรีมาเยือนในเวลานี้ล่ะก็, ท้องฟ้าจะกลายเป็นยามเช้าน่ะนะ
ยูคาริ : อาณาเขตระหว่างแสงตะวันกับแสงจันทร์เป็นของฉัน,
ยูคาริ : แบบนี้แล้วจะสามารถจัดงานเลี้ยงราตรีได้รึเปล่านะ ?
เรย์มุ : ยามราตรีน่ะ... ... เป็นของเกนโซวเคียว !
ยูคาริ : เดี๋ยวสิ แบบนั้นมันไม่ถูกนะ !
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue ยูคาริ : อู---ย เรย์มุ : แล้วสรุปว่ายังไง ? ยูคาริ : อู---ย, ฉันไม่เกี่ยวนะ~ ยูคาริ : ทุกคนตกอยู่ในการเล่นสนุกของยัยนั่นต่างหากล่ะ~ ยูคาริ : ไม่ว่าจะเป็นการเริ่มจัดงานเลี้ยง, ยูคาริ : ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่โยวมุเริ่มเมาแล้วเต้นรำ เรย์มุ : ยัยนั่นที่ว่าเนี่ยใคร ? ยูคาริ : ช่วยไม่ได้นะ ยูคาริ : เอ้า, จะทำให้เธอมองเห็นได้ด้วยละกัน |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 11 (Reimu Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
ความคิดและความฝันที่มารวมตัวกัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ซุยกะ : อ้าว ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ยูคาริ
ซุยกะ : แล้วนั่นใครล่ะ ?
เรย์มุ : แล้วเธอล่ะเป็นใคร ?
ซุยกะ : ฉันแค่กำลังเล่นอย่างมีความสุขเท่านั้นเองแท้ๆ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : เอ๊ะ, ทำไมมองเห็นฉันได้ล่ะ ?
เรย์มุ : เธอคือตัวการที่ทำให้เกิดความวุ่นวายนี้สินะ ?
เรย์มุ : แล้ว, ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ล่ะ
ซุยกะ : พูดว่า เรื่องแบบนี้, แสดงว่ารู้แล้วสินะว่าเกิดอะไรขึ้น
ซุยกะ : ทั้งที่ฉันเห็นว่าเธอตัวคนเดียวทำได้แค่อาละวาดไปทั่วทุกแห่งหนเท่านั้นเองแท้ๆเชียวนะ
เรย์มุ : ช่วงนี้มันมีงานเลี้ยงบ่อยครั้งนี่นา
เรย์มุ : หลังจากนั้นก็มีหมอกภูตโผล่ออกมา... ...
เรย์มุ : เอ๊ะ, เฝ้ามองการกระทำของฉันมาตลอดก็แสดงว่า... ... !
ซุยกะ : เดี๋ยวเดี๋ยว, ที่มีงานเลี้ยงบ่อยๆนั่นเป็นความผิดของฉันเหรอ ?
เรย์มุ : อ่า, ยูคาริบอกมาน่ะ
ซุยกะ : แหม่ มันก็ใช่อยู่อ่ะนะ
เรย์มุ : เห็นมั้ยล่ะ, เป็นอย่างที่ฉันพูดเลย !
ซุยกะ : คนที่พูดคือยูคาริไม่ใช่เรอะ ?
ซุยกะ : แต่แหม, จัดงานเลี้ยงต่อไปมันก็ครึกครื้นดีออกนี่นา ?
ซุยกะ : ฉันชอบความครึกครื้นที่สุดเลยล่ะ
ซุยกะ : ให้มันครึกครื้นมากกว่านี้ไม่ได้รึไงน้า
เรย์มุ : เคยมีคนแบบเธออยู่ในงานเลี้ยงด้วยเหรอ ?
ซุยกะ : พูดอะไรของเธอน่ะ, ฉันอยู่ในงานตลอดเลยนะ
ซุยกะ : ฤดูหนาวของปีนี้มันยาวนานกว่าทุกทีใช่มั้ยล่ะ ?
ซุยกะ : งานชมดอกไม้สุดโปรดของฉันมันก็เลยเลื่อนแล้วเลื่อนอีก... ...
ซุยกะ : และในที่สุดก็เข้าฤดูใบไม้ผลิ, แต่ไม่ทันไรซากุระก็เบ่งบาน, และไม่ทันไรก็ร่วงโรย... ...
ซุยกะ : ไม่เคยมีปีไหนน่าเศร้าขนาดนี้มาก่อนเลยใช่มั้ยล่ะ ?
เรย์มุ : ก็แล้วเธอไปอยู่ตรงไหนเมื่อไหร่ในงานเลี้ยงกันล่ะ ?
เรย์มุ : ฉันไม่เคยเห็นคนแบบเธอมาก่อนเลยนะ !
ซุยกะ : อื๋อ ? ฉันอยู่ในงานเลี้ยงตลอดเลยนะ ?
ซุยกะ : แต่แหม, ฉันสลายร่างเป็นหมอกมาตลอด---เลยล่ะ, คนที่จะรู้สึกตัวได้ก็คงมีแต่พวกที่ประสาทสัมผัสไวมากล่ะมั้งนะ ?
ซุยกะ : ฉันสนุกมากเลยล่ะ
ซุยกะ : โยวไค, แม่มด, ผีดูดเลือด, ยูวเรย์(ผี), ราวกับร้อยอสูรท่องราตรีก็มิปาน
(ร้อยอสูรท่องราตรี หมายถึง ขบวนเดินเท้าของเหล่าอสูรจำนวนมากบนท้องถนนในค่ำคืนของฤดูร้อนของทุกปี)
เรย์มุ : อ้อ, อย่างนี้นี่เอง
เรย์มุ : หมอกภูตนั่นแหละที่เป็นคนร้าย, แบบนั้นจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ, ดีจังเลย
ซุยกะ : ดีจังเลย งั้นเหรอ ?
เรย์มุ : แสดงว่าลางสังหรณ์ของฉันยังไม่ด้าน
เรย์มุ : และมันก็หมายความว่า, การที่ฉันรู้สึกว่าจะต้องโค่นเธอให้ได้นั้นมันอาจจะถูกต้องแล้วก็ได้นะ
ซุยกะ : ฉันน่ะ, เฝ้ามองพวกเธอทุกคนมาตลอด---เลยล่ะ
ซุยกะ : พวกเธอทุกคนถูกดึงมาร่วมงานเลี้ยงโดยสมัครใจด้วย 「ความสามารถในการรวบรวม」 ของฉัน
ซุยกะ : เข้าใจรึเปล่าว่ามันหมายความว่ายังไง ?
ซุยกะ : 「พวก」เธอไม่มีทางโค่นฉันได้ไงล่ะ
เรย์มุ : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ, แต่ยังไงก็เป็นโยวไคใช่มั้ยล่ะ ?
เรย์มุ : งานของฉันคือการกำราบโยวไค
เรย์มุ : มันต้องโค่นได้เป็นธรรมดาอยู่แล้ว
ซุยกะ : อ๊า---ฮะฮะฮะฮะ
ซุยกะ : แค่ตอนที่เธอคิดว่าฉันเป็นโยวไคก็รู้ผลแล้วล่ะ
เรย์มุ : !?
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : กลุ่มก้อนของฉันคือร้อยอสูรท่องราตรี,
ซุยกะ : มนุษย์และโยวไคจะสามารถคงอยู่ในสถานที่รวมตัวของยักษ์ได้อย่างนั้นหรือ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 3 (Reimu Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 19
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
งานเลี้ยงในครั้งนี้, มีการแสดงมายากลซ่อนตัวปิศาจแดง, จึงครึกครื้นยิ่งกว่าทุกทีที่ผ่านมา
มายากลดังกล่าวยังอยู่ในระหว่างการฝึกฝน จึงแสดงได้ไม่ดีนัก, แต่ทุกคนกำลังเมาได้ที่, จึงไม่ได้ใส่ใจในรายละเอียดแม้แต่นิดเดียว
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
เอาเถอะ, พรุ่งนี้มาริสะต้องพูดแบบนี้แน่
มาริสะ 「เรย์มุ, อีกสามวันจะถึงครั้งต่อไปแล้วนะว้อย」
เรย์มุไม่เข้าใจเลยว่ามีเหตุจำเป็นใดและทำไมถึงต้องรีบร้อนจัดงานเลี้ยงขนาดนั้น
Ending No. 19 (Reimu Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 11
สุดท้ายแล้ว, ยามราตรีเป็นของเกนโซวเคียวจริงหรือไม่ก็ไม่อาจระบุได้, แต่ยูคาริก็เข้ามาร่วมงานเลี้ยงแล้ว
พอยูคาริมาร่วมงาน, ก็รู้สึกได้ว่ามีคนที่ไม่เคยร่วมงานมาอยู่ในงานอย่างกระจัดกระจาย
ไม่สิ, ที่จริงมันก็มีเยอะอยู่แล้วด้วยล่ะนะ
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「ปราณภูต ? อ๋อ, ปราณภูตพวกนี้ก็คือยัยนั่น
เธอเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วซะด้วยสิ, ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจหรอก」
... ...จะว่าไป สูดของแบบนี้เข้าไปแล้วจะเป็นอะไรรึเปล่านะ
Ending No. 11 (Reimu Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 3
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
บรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านไปอย่างหมดจด, สายลมหมุนเวียนเปลี่ยนเป็นบรรยากาศของฤดูร้อน
งานเลี้ยงอันแสนวุ่นวายที่จัดต่อเนื่องมาตั้งแต่งานชมดอกไม้, ก็ค่อยๆลดจำนวนลง
ไม่ว่าใครก็คิดว่า การจัดงานเลี้ยงด้วยความถี่ประมาณนี้ถือว่ากำลังเหมาะทีเดียว
เรย์มุ 「อ๊า---, พอร้อนขึ้นมาก็ไม่อยากทำอะไรเลยแฮะ
แดดแรงขนาดนี้มันออกจะแปลกอยู่นะ, เป็นฝีมือของใครอีกแล้วรึเปล่าเนี่ย
แต่เอ, พวกโยวไคหรือยูวเรย์มักจะแพ้แสงอาทิตย์นี่นะ, งั้นก็ไม่น่าจะเป็นไปได้
ถึงความถี่จะลดลงแล้วก็จริง, แต่เย็นนี้, จะมีงานเลี้ยงอีกแล้วสิน้า
นี่ก็เป็นฝีมือของเธอสินะ ?」
ซุยกะ 「ไม่ใช่สักหน่อย~, นี่เป็นความต้องการส่วนตัวของเจ้าสีดำ(มาริสะ)นั่นไม่ใช่เหรอ ?
และแต่แรกเริ่มเดิมที, ทุกคนก็แค่ชอบความครึกครื้นเท่านั้นเอง」
เรย์มุ 「เหมารวมความครึกครื้นเข้ากับความเอะอะวุ่นวายแบบนี้มันก็เกินไปหน่อยน้า」
เรย์มุ 「อีกอย่าง, พอไปดูที่สวนด้านหลังในวันถัดจากงานเลี้ยงแล้วฉันเอือมระอาสุดๆเลยล่ะ」
ซุยกะ 「มีศพฝังอยู่รึไง ?」
เรย์มุ 「เฮฮากันเละเทะเท่าที่จะเละเทะได้, เสร็จแล้วทุกคนก็กลับไปกันหมดเลย」
ซุยกะ 「ศพกระจายเป็นชิ้นๆเลยสินะ, อืม---, แบบว่ามีแต่ของแปลกๆ」
เรย์มุ 「จริงสิ, มีเธออยู่ทั้งคนนี่นา」
ซุยกะ 「อยู่สิ, ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ」
เรย์มุ 「แบบว่าคืนนี้น่ะ, ช่วยรวบรวมขยะหลังเลิกงานเลี้ยงให้หน่อยสิ」
ซุยกะ 「เรื่องแบบนั้นมัน... ...
ใช้งานกันง่ายๆเลยนะ, งั้น เอาเป็นดื่มเหล้าฟรีละกัน」
เรย์มุ 「ใครบอกว่าจะให้ดื่มฟรีน่ะ !」
ซุยกะ 「เอ้า ดูนั่น, มีใครมาโน่นแล้ว เร็วจัง, ได้เวลาจัดงานเลี้ยงแล้วล่ะมั้ง ?」
เรย์มุ 「ถ้างั้น, ฉันฝากด้วยละกันนะ」
ซุยกะ 「เจ้าสีดำนั่นจะกลายเป็นศพที่กระจายเป็นชิ้นๆ, จากนั้นแค่รวบรวมกลับมาก็พอสินะ
ชนะใส」
เรย์มุ 「... ...จะเอางั้นก็ได้」
เมื่อทลายหินผา, ก็จะเกิดก้อนหินนับไม่ถ้วน
เมื่อทลายก้อนหิน, ก็จะกลายเป็นก้อนกรวด, และเมื่อทลายลงไปอีกก็จะกลายเป็นทราย
ทรายนั้นไม่ได้แยกนับเป็นรายเม็ด, แต่รวมกันเป็นกลุ่มทรายกลุ่มหนึ่งต่างหาก
เมื่อวัตถุถูกแยกส่วนมากเกินไปก็จะกลายเป็นอีกวัตถุหนึ่งไปเลย
ศพที่กระจายเป็นชิ้นๆก็เช่นกัน, หากทำให้กลายเป็นชิ้นๆจนถึงขั้นสูงสุดล่ะก็... ...
มันอาจกลายเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ศพแล้วก็เป็นได้
Ending No. 3 (Reimu Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
มาริสะ
Stage 1
เพื่อนร่วมอาชีพต่างเผ่าพันธุ์
Dog and Monkey
1st Day 11:00
ป่าเวทมนตร์
(สุนัขกับลิง เป็นสำนวนญี่ปุ่น หมายถึง ไม่ถูกกัน)
(เปิดเพลง BGM : แดนสันโดษ)
มาริสะ : ก่อนอื่นก็ต้องไล่ทุบจากที่ที่อยู่ใกล้สินะ
มาริสะ : ถึงแม้ว่ายัยนั่นไม่น่าจะเกี่ยวข้องก็เถอะ
อลิส : อะไรกันน่ะ, วางแผนอะไรอยู่เหรอ ?
มาริสะ : อ๋า---?
มาริสะ : ก็คิดอยู่นิดหน่อยว่าจะไล่ทุบจากที่ใกล้ๆไปน่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้เชิดตุ๊กตาเจ็ดสี
อลิส มาร์กาทรอยด์
Alice Margatroid
อลิส : บังเอิญจังนะ, ฉันเองก็เพิ่งจะทุบไปพอดีเลย, พวกตุ๊กตาที่ไม่ได้ใช้
อลิส : แต่ว่านะ,
อลิส : ถ้าจะทุบเวลา, ก็ไปสถานที่สีแดง
อลิส : ถ้าจะทุบเวลาว่าง, ก็ไปสถานที่สีแดงขาว แล้วจะมีโชค
(ทุบเวลา เป็นสำนวนญี่ปุ่น หมายถึง ฆ่าเวลา)
(โดยเธอล้อเทียบกับบุคคล/สถานที่ คือ ซาคุยะผู้ควบคุม[เวลา]แห่งคฤหาสน์มารแดง กับเรย์มุผู้มี[เวลาว่าง]เหลือเฟือแห่งศาลเจ้าฮาคุเรย์)
มาริสะ : แล้วถ้าจะทุบเธอต้องไปที่ไหนล่ะ ?
อลิส : นั่นสิน้า, ที่สว่างๆล่ะมั้ง
มาริสะ : โทษทีนะ, แต่ฉันทำใจเชื่อการทำนายโดยการทุบตุ๊กตาของเธอไม่ลงว่ะ
อลิส : มันแน่อยู่แล้ว, ก็ไม่เคยทำนายอะไรมาก่อนเลยนี่นา
มาริสะ : ที่นี่มันมืดๆซะด้วยสิ, แต่เอาเถอะ, จะลุยแล้วนะว้อย
อลิส : จะว่าไป, ถ้าทุบในที่มืด, จะโชคร้ายสุดๆนะ
(เปิดเพลง BGM : ตุ๊กตาฟ้องร้อง)
(อลิส มาร์กาทรอยด์ แพ้พ่าย)
มาริสะ : สุดท้ายก็เป็นแค่การฆ่าเวลาเท่านั้นเองแฮะ
อลิส : เป้าหมายของเธอคือเหตุงานเลี้ยงวิปลาสใช่มั้ย ?
อลิส : ถ้าเรื่องนั้นน่ะ, ฉันไม่เกี่ยวนะ
อลิส : มีคนอื่นที่น่าสงสัยกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ?
มาริสะ : อ่านะ, ฉันก็แค่มาทุบเวลาและเวลาว่างและเด็กไม่ดีเท่านั้นแหละ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
เมดของเทพ
Night Shrine
1st Day 21:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ลางร้าย)
มาริสะ : ยัยนั่นบอกว่าถ้าจะทุบเวลาว่าง ให้ไปสถานที่สีแดงขาว แล้วจะมีโชคสินะ
มาริสะ : ปกติฉันก็โชคดีสุดๆตลอดกาลอยู่แล้ว เพราะงั้นจะเป็นยังไงก็ช่างมันเหอะ
มาริสะ : ไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรูกันแน่อีกต่างหาก
มาริสะ : ไปฆ่าเวลาสักหน่อยดีกว่า
ซาคุยะ : ตายจริง, มีสิ่งที่เป็นสีดำจนกลมกลืนไปกับความมืดอยู่ด้วย
มาริสะ : โอ๋ ? เพราะฉันเป็นคนช่างระมัดระวังน่ะ
ซาคุยะ : มีธุระอะไรกับศาลเจ้าล่ะ
ซาคุยะ : ถ้าเป็นเรย์มุล่ะก็ เธอไม่อยู่หรอก
มาริสะ : แล้วเธอกลายเป็นเมดของศาลเจ้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ฉันไม่ได้เปลี่ยนเจ้านายนะคะ
มาริสะ : แต่แหม, มิโกะเองก็เป็นเหมือนเมดของเทพเลยนี่นะ
ซาคุยะ : นั่นสินะ, แต่ว่า, ตอนนี้กำลังอู้งานอยู่แน่ะ
ซาคุยะ : ถ้าเธอไม่มีธุระอะไร ฉันจะกลับล่ะนะ
(เปิดเพลง BGM : เมดกับนาฬิกาพกแห่งเลือด)
มาริสะ : ไม่อยู่ที่ศาลเจ้าในเวลากลางคืน... ...
มาริสะ : อ๊ะ, เธอน่ะ, น่าสงสัยว่ะ, โคตรๆเลย
ซาคุยะ : ตายจริง, เจ้าคนช่างระมัดระวังที่อยู่ตรงหน้ามันหายไปไหนซะแล้วล่ะ
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
มาริสะ : ไม่ใช่เหรอเนี่ย, งั้นทำไมถึงมาที่ศาลเจ้านี่ล่ะ
ซาคุยะ : แค่มาดูสถานที่จัดงานเลี้ยงน่ะ, คิดว่าน่าจะมีเงื่อนงำอะไรอยู่บ้าง
ซาคุยะ : เบาะแสของคนร้ายก็หาไม่เจอเลยซะด้วยสิ... ...
มาริสะ : แหม่, ไม่น่าใช่เรย์มุหรอก
มาริสะ : นึกภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่ายัยนั่นจะทำอะไรอ้อมค้อมให้มันยุ่งยากทำไม
ซาคุยะ : เฮ้อ---, สุดท้าย, ก็เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์แฮะ
มาริสะ : อย่างนี้นี่เอง, คงจะเป็นอย่างที่อลิสพูด, ได้ฆ่าเวลาจริงๆด้วย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
ไม่อ่อนโยนต่อดวงตา
Dark Room
2nd Day 14:00
ห้องสมุด
(เปิดเพลง BGM : แขกขาจร)
มาริสะ : กะแล้วเชียวว่าการเข้าทางข้างหน้ามันไม่เหมาะกับฉัน
มาริสะ : ต้องแบบนี้, ลอบเข้ามาทางด้านหลังนี่――
แพชูลี่ : นี่เธอ
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
หอสมุดใหญ่ไม่เคลื่อนที่
แพชูลี่ โนว์เลดจ์
Patchouli Knowledge
แพชูลี่ : เข้ามาตามอำเภอใจอีกแล้ว, ที่นี่เป็นห้องของฉันนะ
มาริสะ : อ่านหนังสือในห้องที่มืดขนาดนี้, มันไม่ดีต่อสายตานะว้อย
แพชูลี่ : ไม่ดีต่อสายตา ? หมายถึงมองสิ่งที่อยู่ไกลไม่เห็นงั้นเหรอ ?
แพชูลี่ : นั่นน่ะไม่ได้หมายความว่าสายตาแย่ลงนะ
แพชูลี่ : ดวงตาน่ะ, แค่ปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมซึ่งไม่มีความจำเป็นต้องมองไกลๆเท่านั้น
แพชูลี่ : ไม่เคยเรียนที่โรงเรียนเหรอ ?
มาริสะ : งั้นก็กลับกัน, มันไม่ดีต่อหนังสือนะว้อย
แพชูลี่ : แก่นแท้ของมันคือ ?
มาริสะ : ปรากฏการณ์ธรรมชาติน่ะ
แพชูลี่ : ว่าแต่, เธอมีธุระอะไร ?
มาริสะ : แบบว่า, เธอไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ ?
มาริสะ : ข้างนอกนั่นเต็มไปด้วยปราณภูตที่น่าสงสัยนะว้อย
แพชูลี่ : เอ่อ เอ๋ ? นั่นมันไม่เป็นอันตรายนี่นา
แพชูลี่ : ... ...แถมมันไม่ใช่ปราณด้วย
มาริสะ : แล้วมันคืออะไรล่ะนั่น, เธอนี่มันน่าสงสัยสุดๆเลยแฮะ
แพชูลี่ : ปรากฏการณ์ธรรมชาติ+1 ไงล่ะ, ถ้าเป็นจอมเวทก็จงเรียนรู้เรื่องแค่นี้เอาไว้ซะบ้างนะ
(ล้อเกมแนวอื่นที่มักจะมีการเพิ่มค่าความสามารถของตัวละครในลักษณะนี้)
(เปิดเพลง BGM : ห้องสมุดเวทมนตร์ วอยล์)
(แพชูลี่ โนว์เลดจ์ แพ้พ่าย)
แพชูลี่ : มุกิ้ว---
มาริสะ : เอ้า ตอบมา ! ปราณภูตที่อบอวลไปทั่วโลกภายนอกเนี่ยมันคืออะไรกันแน่ ?
แพชูลี่ : ฉันต้องพักผ่อนสักเดี๋ยวแล้วล่ะ... ...
มาริสะ : ไม่มีประโยชน์เลยแฮะยัยนี่, ทำไมบ้านนี้ถึงได้เลี้ยงยัยพวกนี้เอาไว้นะ ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
เจ้าของสัตว์เลี้ยงผู้แดงฉาน
Red Magic
2nd Day 21:00
Lobby คฤหาสน์มารแดง
(เปิดเพลง BGM : ราตรีสีแดงฉาน)
มาริสะ : ... ...ในที่สุดก็เจอตัวเก็งสักที
มาริสะ : ออกมาได้แล้ว, คุณปิศาจเจ้าของสัตว์เลี้ยง
เรมิเลีย : เข้ามาจากทางไหนกันล่ะเนี่ย, ให้ตายสิ
มาริสะ : เข้ามาทางข้างหน้าไงล่ะว้อย, ตามปกติเลยล่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จันทราสีแดงผู้อ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์
เรมิเลีย สคาร์เลท
Remilia Scarlet
เรมิเลีย : ทางเข้าหน้าบ้านเปิดโล่งขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ ?
มาริสะ : เพราะว่าเธอมีชื่อเสียงในเรื่องการทำความชั่วอะไรสักอย่างนั่นล่ะน้า
เรมิเลีย : แหงล่ะ, ฉันไม่ทำเรื่องดีๆหรอก
มาริสะ : ด้วยเหตุนี้, ฉันก็เลยเข้ามาร่วมทำการกำราบปิศาจ
มาริสะ : แต่เดิมก็เป็นนักล่าผีดูดเลือดอยู่แล้วด้วยล่ะนะ
เรมิเลีย : เพิ่งเคยได้ยินนะเนี่ย
มาริสะ : เอ้า, ยอมให้ถูกล่าเสียดีๆ เพื่อความปลอดภัยของเธอเองนะว้อย
(เปิดเพลง BGM : เจ็ดดนตรีประสานแด่เจ้าหญิงผู้วายชนม์)
เรมิเลีย : ว่าแต่, เธอมีธุระอะไรล่ะ ?
มาริสะ : นั่นสินะ, เกี่ยวกับเหตุวิปลาสในครั้งนี้น่ะ
มาริสะ : ต้องเป็นเพราะเธอทำความชั่วแน่ ก็เลยบุกมาอัดเธอนี่ล่ะ
เรมิเลีย : ไม่รู้สิ, ผิดคนแล้วมั้ง ?
มาริสะ : ช่างเหอะ, เดี๋ยวพออัดจนเดี้ยงก็คงแสดงร่างจริงออกมาเอง
(เรมิเลีย สคาร์เลท แพ้พ่าย)
มาริสะ : อ้าว ? ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย, ผิดตัวเหรอเนี่ย ?
เรมิเลีย : ฉันก็แสดงร่างจริงตั้งแต่แรกแล้วนี่นา, ให้ตายสิ
มาริสะ : เอาเหอะน่า, พรุ่งนี้ก็ถึงงานเลี้ยงแล้วนะว้อย ?
มาริสะ : ตกลงว่างานเลี้ยงครั้งนี้ก็จะปล่อยให้ปราณภูตมันคงอยู่อย่างนี้งั้นเหรอ ?
เรมิเลีย : ถ้าเป็นเจ้าปราณภูตเนี่ยล่ะก็, มันมีศูนย์กลางอยู่ที่ศาลเจ้านะ
เรมิเลีย : เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้รึไง ?
มาริสะ : งั้นหรอกเหรอ ?
มาริสะ : ลองเป็นแบบนี้ก็ต้องไปจัดการที่ศาลเจ้าเท่านั้นแล้วสินะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
ตำนานเกนโซวเคียว
Last Human
Feast Day 14:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(ชื่อด่าน ตำนานเกนโซวเคียว นี้เป็นชื่อเดียวกับสเปลการ์ดของเคย์เนะในภาค 8)
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
เรย์มุ : อ้าว มาริสะ มาเร็วจังนะ, ยังอีกตั้งครึ่งวันแน่ะ
มาริสะ : ก็มาเร็วทุกทีนั่นแหละ
เรย์มุ : แหม่, ทุกทีเธอจะมาเร็วเฉพาะตอนที่มีงานเลี้ยงนี่นา
มาริสะ : จะตอนไหนฉันก็เข้าที่หนึ่งเสมอแหละน่า
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : พูดอะไรของเธอน่ะ, ฉันสิที่หนึ่ง
มาริสะ : เธอน่ะที่ 0 ไม่ใช่เหรอ ?
มาริสะ : ก็งานเลี้ยงจัดที่ศาลเจ้านี่
เรย์มุ : เอ้อ ช่างเถอะ, ฉันจะทำความสะอาดบริเวณศาลเจ้า, ไปดื่มชาอยู่แถวนั้นก่อนละกัน
เรย์มุ : ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะแน่ะ
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
มาริสะ : เธอไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ ?
เรย์มุ : เรื่องอะไรล่ะ ?
มาริสะ : เรื่องอะไรงั้นเหรอ, ก็เจ้าปราณภูตนี่ไง, อบอวลไปทั่วศาลเจ้าเลยนี่นา
เรย์มุ : คงงั้น, ล่ะมั้ง, ไม่ใช่ว่าเป็นปราณภูตที่หลงเหลือจากงานเลี้ยงคราวก่อนเหรอ ?
มาริสะ : น่าสงสัยว่ะ
มาริสะ : ถ้าเป็นทุกทีจะต้องโหวกเหวกเสียงดังแล้วไม่ใช่เรอะ !
เรย์มุ : ก็มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนี่นา !
เรย์มุ : ไม่รู้สึกถึงอันตรายเลยด้วย
มาริสะ : เธออยู่ที่ศาลเจ้าตลอดก็เลยด้านชาไปแล้ว
มาริสะ : มัวแต่สนใจเรื่องกลิ่นของบ้านคนอื่นรึไง ?
เรย์มุ : ให้ตายสิ, ไม่สมกับเป็นมาริสะเลยนะ, ไปดื่มชาตรงแถวนั้นก่อนไป
มาริสะ : หรือว่าจะเป็น เธอ ?
มาริสะ : เป็นไปไม่ได้น่า
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue เรย์มุ : คิดอะไรของเธออยู่น่ะ มาริสะ : แปลกแฮะ, เคยคิดว่าไม่ใช่เรย์มุนะ แต่ว่า... ... เรย์มุ : ฉันไม่ปล่อยปราณภูตออกมาหรอกน่า เรย์มุ : ที่สำคัญน้า, เรย์มุ : ฉันวางกับดักไว้ที่นี่แล้วรอมันมาติดกับต่างหาก ! มาริสะ : งั้นหรอกเหรอ ? มาริสะ : เอ้อ ช่างเถอะ มาริสะ : ฉันจะกำราบตัวการร้ายแทนเธอเอง มาริสะ : ว่าแต่เธอมีเบาะแสอะไรบ้างรึเปล่า ? เรย์มุ : ไม่มีเลยสักนิด |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 20 (Marisa Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
เขตแดนหนึ่งวัน
Daylight and Moonlight
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
มาริสะ : พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว
มาริสะ : โยวไคมันต้องโผล่มาในเวลาแบบนี้ล่ะน้า
ยูคาริ : ตายจริง, บรรยากาศตึงเครียดแปลกๆนะ
มาริสะ : มาแล้วเรอะ
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : วันนี้มีงานเลี้ยงใช่มั้ย ? ไหงรู้สึกเหมือนจะเกิดการต่อสู้ขึ้นชอบกลๆนะ
มาริสะ : มันต้องสู้กันแหงๆอยู่แล้ว, ก็ที่นี่มันสนามรบนี่นา, ศาลเจ้าสงคราม
ยูคาริ : อยากได้เหล้าที่ฉันเอามาขนาดนั้นเลยเหรอ ?
ยูคาริ : ก็เหล้านี้มันแพงนี่เนอะ
มาริสะ : อะไรกันล่ะนั่น, เธอไม่เคยเอาเหล้ามาจนถึงตอนนี้... ...
มาริสะ : เอ๊ะ ไม่สิ เธอน่ะ, เคยมางานเลี้ยงด้วยเหรอ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : ก็ไม่มีใครเชิญมานี่นา
ยูคาริ : ได้ยินจากรันก็เลยมาด้วยตัวเองนี่ล่ะ
มาริสะ : วางแผนอะไรอยู่น่ะ ?
ยูคาริ : ได้ยินว่าผีดูดเลือดจะเอาบรั่นดีชั้นเลิศมาน่ะ
ยูคาริ : ฉันหมายตามันอยู่
มาริสะ : ให้ตายสิ, น่าสงสัยเกินไปแล้วว้อย
ยูคาริ : เสียมารยาทจริงๆเลยนะ, มนุษย์ที่ไม่มีมารยาทเหมือนเธอเนี่ยฉันรู้จักแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ (น่าจะหมายถึงเรย์มุ)
มาริสะ : ฉันว่าฉันไม่ได้ไร้มารยาทถึงขนาดยัยนั่นนะ
มาริสะ : ยังไงก็ช่าง, แผนการของเธอต้องจบสิ้นลงที่นี่แล้วล่ะ
มาริสะ : เฉพาะเรื่องนี้ที่ไม่มีผิดพลาดแน่ๆว้อย
ยูคาริ : ตายจริง, เธอก็เล็งบรั่นดีอยู่เหรอ ?
ยูคาริ : เป็นคู่แข่งสินะ
มาริสะ : ไม่หรอก, ฉันเล็งเหล้าไดกินโจวที่เธอเอามาต่างหาก !
(กินโจว คือ เหล้าที่หมักในอุณหภูมิต่ำ และมีส่วนประกอบเป็นข้าวขาวปริมาณน้อยกว่า 60%, ส่วนไดกินโจวจะใช้ข้าวขาวน้อยกว่า 50%)
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue ยูคาริ : ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ยูคาริ : เหล้าเนี่ยมีอยู่เพียบเลยล่ะ ยูคาริ : ให้ตายสิ มาริสะ : เผยตัวจริงออกมาได้แล้วมั้ง ? มาริสะ : เธอเป็นคนก่อเรื่องใช่มั้ยล่ะ ? มาริสะ : งานเลี้ยงกับปราณภูตพวกนี้ ยูคาริ : ปราณภูตคือต้นกำเนิดของความหนาแน่น ยูคาริ : ปราณภูตกำลังรวบรวมผู้คนหลากหลาย, ยูคาริ : รวมถึงพวกปิศาจและยูวเรย์(ผี) ยูคาริ : ฉันไม่เกี่ยวนะ มาริสะ : ปราณภูตพวกนี้ไม่ใช่ของเธอเหรอ ? ยูคาริ : ตัวปราณภูตนี้แหละคือยัยนั่น ยูคาริ : ... ...ความหนาแน่นมันเจือจางเกินไป ยูคาริ : จนมนุษย์ธรรมดามองไม่เห็นล่ะมั้ง มาริสะ : โปร่งใสจนมองเห็นไปไกลถึงพันลี้เลยว่ะ มาริสะ : ได้ยินมาว่า มาริสะ : ดวงตาของมนุษย์นั้นไม่มีทางแย่ลงนะว้อย (จำมาจากแพชูลี่) ยูคาริ : เอาล่ะ, เท่านี้ก็คงจะมองเห็นเด็กคนนี้แล้วมั้ง ? |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 12 (Marisa Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
ความคิดและความฝันที่มารวมตัวกัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ซุยกะ : อ้าว ? เกิดอะไรขึ้นน่ะ ? ได้เวลาเริ่มงานเลี้ยงแล้วไม่ใช่เหรอ ?
มาริสะ : อ้อ, งานเลี้ยงมันถูกระงับไปแล้วน่ะ
ซุยกะ : ทำไมล่ะ~, อุตส่าห์เตรียมการถึงขั้นนี้แล้วแท้ๆ~
มาริสะ : หากหลีกเลี่ยงอันตรายล่วงหน้าจะมีโชคดี, ทำนายดวงวันนี้เขาว่างั้นแน่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : แหม, ถ้าหลีกเลี่ยงอันตรายล่วงหน้าได้มันก็ต้องโชคดีอยู่แล้ว
มาริสะ : อันตรายที่จะเกิดขึ้นในอนาคตใช่มั้ย ?
มาริสะ : ... ...เธอน่ะ
ซุยกะ : มีคนไร้มารยาทอยู่ด้วยแฮะ, คิดบ้างมั้ยว่าฉันสนุกกับงานเลี้ยงขนาดไหน ?
มาริสะ : จำไม่ได้ว่าเคยเชิญคนอย่างเธอมางานเลี้ยง
มาริสะ : ฝ่ายธุรการอย่างฉันเป็นคนพูดเอง ดังนั้นไม่ผิดแน่
ซุยกะ : คนที่มอบตำแหน่งธุรการให้เธอก็คือฉันเอง
ซุยกะ : คนที่ทำให้ความคิดของทุกคนรู้สึกว่าต้องมารวมตัวกัน, ก็คือฉันเอง
ซุยกะ : พวกเธอมารวม(萃)กันอย่างที่ควรจะต้องรวมตัวกันไงล่ะ
มาริสะ : อ้อ งั้นเหรอ
มาริสะ : ไม่รู้หรอกนะว่าทำยังไงถึงทำให้มีอารมณ์จะมารวมตัวกันได้, แต่อะไรคือจุดประสงค์กันล่ะ ?
ซุยกะ : ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ, จุดประสงค์คืองานเลี้ยงไงล่ะ !
มาริสะ : อะไรล่ะนั่น
ซุยกะ : ฤดูแห่งซากุระในปีนี้มันสั้นเกินไปน่ะสิ
ซุยกะ : ฉันยังชมดอกไม้ไม่เต็มอิ่มเลย
ซุยกะ : ทั้งที่ฉันชอบให้ครึกครื้นมากขึ้นแท้ๆ
ซุยกะ : ดังนั้นฉันจึงจัดงานเลี้ยงต่อไป
ซุยกะ : เพราะชอบให้มันครึกครื้นมากขึ้นๆไงล่ะ
มาริสะ : ที่ฤดูแห่งซากุระสั้นลงมันไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย
มาริสะ : เป็นความผิดของโบวเรย์(วิญญาณ, ในที่นี้หมายถึงยูยูโกะ)กับสายลมฤดูใบไม้ผลิและปรากฏการณ์ธรรมชาติต่างหากล่ะ
ซุยกะ : จะยังไงก็ช่างเถอะ
ซุยกะ : ว่าแต่, มาทำให้มันครึกครื้นมากขึ้นอีกหน่อยเถอะ
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
มาริสะ : เอาเหอะ, แต่ลดจำนวนงานเลี้ยงลงหน่อยก็ดีนะ
มาริสะ : แบบนี้มันมากเกินไปจริงๆ, ขนาดเรย์มุยังเหนื่อยอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
ซุยกะ : เอ๋---, ถ้าจัดต่อไปอีกนิด, เพื่อนพ้องของฉันก็ตั้งใจว่าจะมาร่วมวงด้วยแล้วแท้ๆ---
มาริสะ : ก่อนหน้านั้นก็ต้องโค่นเธอให้ได้ล่ะนะ
ซุยกะ : อุดมคติคือร้อยอสูรท่องราตรีทุกค่ำคืน
ซุยกะ : ยามราตรีของเกนโซวเคียวจะกลายเป็นยามราตรีเพื่อพวกเราเหล่ายักษ์
ซุยกะ : มันจะครึกครื้นอย่างวิเศษสุดไปเลยล่ะ
มาริสะ : เกนโซวเคียวจะไปมียักษ์อยู่ได้ยังไงกันล่ะ ?
มาริสะ : เรื่องนั้นมันแหงแซะอยู่แล้ว !
ซุยกะ : ถ้าคิดว่าไม่มียักษ์อยู่ล่ะก็ ฉันจะแสดงให้ดู
ซุยกะ : งานเลี้ยงซึ่งเหล่ายักษ์มารวมตัวกัน !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 4 (Marisa Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 20
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
งานเลี้ยงในครั้งนี้, ไม่รู้ว่าเหตุใดมาริสะจึงถูกใช้เป็นกับแกล้มตามที่มิโกะแดงขาวประกาศ,
แต่ก็ทำให้งานเลี้ยงครึกครื้นขึ้นอย่างมากเลยทีเดียว
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
งานเลี้ยงจะเกิดขึ้นอีกครั้ง, คราวหน้านี่แหละจะหาตัวคนร้ายให้เจอให้ดู... ...
สาบานไว้อย่างนั้นหรือไม่ได้สาบานกันแน่, แม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
Ending No. 20 (Marisa Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 12
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
มาริสะผูกขาดเหล้าไดกินโจวที่ยูคาริเอามาไว้แต่เพียงผู้เดียวจนถูกบ่นอย่างไม่ขาดสาย,
แต่เฉพาะยูคาริเท่านั้นที่ไม่พูดอะไรเลยโดยไม่ทราบสาเหตุ
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「ปราณภูต ? ไม่เป็นอันตรายหรอก
นี่น่ะคือ, ปรากฏการณ์ธรรมชาติ+2, ไงล่ะ」
มาริสะคิดว่า, ธรรมชาติของเกนโซวเคียวนั้นช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง
Ending No. 12 (Marisa Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 4
――บ้านคิริซาเมะในป่าเวทมนตร์
ป่าสกัดกั้นแสงแดดเอาไว้, ทำให้อุณหภูมิเย็นลง แทนที่จะร้อน
งานเลี้ยงอันแสนวุ่นวายที่จัดต่อเนื่องมาตั้งแต่งานชมดอกไม้, ก็ค่อยๆลดจำนวนลง
ไม่ว่าใครก็คิดว่า การจัดงานเลี้ยงด้วยความถี่ประมาณนี้ถือว่ากำลังเหมาะทีเดียว
มาริสะ 「ว่างจังแฮะ
เวลาที่ว่างต้องไปที่ไหนถึงจะโชคดีหว่า ?」
มาริสะ 「จะว่าไปแล้ว... ...
ยักษ์, งั้นสิน้า, มีอยู่จริงๆด้วยแฮะ
แบบนี้ถือว่า Lucky รึเปล่านะ, Lucky สุดๆเลยรึเปล่านะ」
มาริสะ 「เอาไปใช้เป็นส่วนผสมทำยา, หรือจะเอาไปทำอย่างอื่นดีล่ะ
ไม่ค่อยเข้าใจแฮะ, ของหายากซะด้วยสิ」
มาริสะ 「ลองไปถามโควรินดูดีมั้ยนะ (ชื่อเล่นของ รินโนะสุเกะ ซึ่งมีแต่มาริสะคนเดียวที่เรียกแบบนี้)
... ...『อา---, ของแบบนี้ไม่ใช่ของสำคัญอะไรหรอก, กำจัดไปเถอะ』
ถ้าเป็นหมอนั่นคงจะพูดแบบนี้ แล้วเอาไปเองหน้าตาเฉยแหงเลย
ไม่เอาล่ะ, ลองค้นคว้าด้วยตัวเองสักหน่อยดีกว่า」
หัวข้อใหม่ถูกเพิ่มเข้าไปในสมุดบันทึกการทดลองของมาริสะ
หัวข้อเรื่อง ยักษ์
เรื่องของยักษ์ในปัจจุบันนั้นต่างจากโยวไคทั่วไป, แทบไม่มีผู้ใดรู้จักเลย
มาริสะ 「โอ๋ ? พอเข้าใกล้หัวปลาซาร์ดีนแล้วจะระเหยงั้นสินะ
หืม, แบบนี้ก็สามารถคาดหวังได้แล้วว้อย
คอยเดี๋ยวนะ, จะไปซื้อถั่วเหลืองสักถุงหนึ่ง」
อายุขัยของสิ่งมีชีวิตในเกนโซวเคียวนั้นยืนยาวอย่างมากเมื่อเปรียบเทียบกับมนุษย์
ด้วยเหตุนี้, จึงไม่จำเป็นต้องถ่ายทอดความรู้ไปสู่ผู้ใด
Grimoire(ตำราเวท)ที่อยู่ในรูปลักษณ์ของหนังสือนั้น, ต่างจากหนังสือความรู้ในแง่ของต้นกำเนิด
เพราะตัวเล่มหนังสือนั้นคือ Magic Item นั่นเอง
ความรู้ของมนุษย์นั้นจะไม่เพิ่มพูน, หากไม่ตรวจสอบด้วยตนเองหรือถามไถ่จากโยวไค
มาริสะได้ตระหนักแล้วว่า, ความรู้เกี่ยวกับยักษ์ที่มนุษย์มีอยู่นั้นช่างตื้นเขินยิ่งนัก
Ending No. 4 (Marisa Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
ซาคุยะ
Stage 1
ประลองต่อหน้าเทพ
Shrine Battle
1st Day 14:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ลางร้าย)
ซาคุยะ : อยู่รึเปล่านะ
เรย์มุ : อ้าว, แปลกนะที่มาคนเดียว
เรย์มุ : มีธุระอะไรล่ะ ?
ซาคุยะ : นั่นสิน้า, ว่าจะขอพรจากเทพเจ้าสักหน่อยน่ะ
เรย์มุ : ระ.. เหรอ ? นั่นสินะ, หรือว่าจะถึงปีเคราะห์แล้ว ?
ซาคุยะ : ไม่ใช่สักหน่อย, เธอคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่เนี่ย
(ปีเคราะห์ คือ อายุที่คนญี่ปุ่นเชื่อว่าจะมีเคราะห์ ช.=25,42,61 / ญ.=19,33,37 ...โดยปีที่หนักสุดคือ ช.42 / ญ.33)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ถึงขั้นต้องมาสะเดาะเคราะห์แล้วไม่ใช่เหรอ ? มันจำเป็นต้องทำนะ
เรย์มุ : แล้วก็ กล่องบริจาคอยู่ตรงโน้นแน่ะ
ซาคุยะ : เปลี่ยนเรื่องดีกว่า, เรื่องงานเลี้ยงในวันมะรืนน่ะ
ซาคุยะ : มีเรื่องที่อยากตรวจสอบสักหน่อยน่ะน้า
เรย์มุ : อ้อ เอาเป็นธนบัตรหนึ่งเยนก็ได้นะ,
เรย์มุ : เอ๊ะ, งานเลี้ยงมันมีอะไรเหรอ ?
ซาคุยะ : อะไรบางอย่างมันแปลกๆน่ะ, บรรยากาศเหล่านี้ในตอนนี้
ซาคุยะ : เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ ?
ซาคุยะ : เพราะปราณภูตมันตลบอบอวลขนาดนี้แล้ว
เรย์มุ : พวกเธอมารวมตัวกันทุกเย็น, ปราณภูตก็เลยหลงเหลืออยู่น่ะสิ
ซาคุยะ : ทุกเย็นเหรอ, ทุกสามวันต่างหากล่ะ
ซาคุยะ : แล้วรู้สึกว่ายิ่งใกล้ถึงงานเลี้ยงมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นด้วย... ...
เรย์มุ : คิดไปเองน่า, แล้วก็ กล่องบริจาคอยู่ตรงโน้นแน่ะ
ซาคุยะ : น่าสงสัยนะ, เธอน่ะ
(เปิดเพลง BGM : ตำนานรักพิศวงแห่งตะวันออก)
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : อ๊ะ, ไม่ใช่ปราณภูตที่ออกมาจากมิโกะสินะ
เรย์มุ : โธ่---, อะไรกันเนี่ย---
ซาคุยะ : เอาเป็นว่า, จะทำอะไรสักอย่างกับปราณภูตนี่จนกว่าจะถึงวันจัดงานเลี้ยงละกัน
เรย์มุ : ตามใจ, เพราะทางนี้กำลังงานยุ่งกับการเก็บกวาดและเตรียมจัดงานเลี้ยง
เรย์มุ : แล้วก็ กล่องบริจาคอันแสนวิเศษอยู่ตรงโน้นแน่ะ
ซาคุยะ : น่าเสียดายนะ, ฉันไม่เชื่อในพระเจ้าหรอก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
ผิดตุ๊กตา
Darkside
1st Day 21:00
ป่าเวทมนตร์
(ล้อคำว่า ผิดคน ซึ่งในบทพูดด้านล่างนี้จะมีพูดถึง แต่อลิสเป็นนักเชิดตุ๊กตา จึงล้อเป็นคำว่า ผิดตุ๊กตา)
(เปิดเพลง BGM : Intermezzo)
ซาคุยะ : จะว่าไปแล้ว, ฉันไม่ค่อยได้เข้ามาที่ป่านี้เลยนะ
ซาคุยะ : ถ้าจำไม่ผิด ยัยนั่น... ...เคยบอกว่าอาศัยอยู่ในที่สกปรกและชื้นแฉะแห่งนี้นี่นะ
อลิส : อ้าว ? คนแปลกหน้าแฮะ
ซาคุยะ : มองหน้าคนอื่นแล้วพูดว่าแปลกเนี่ย, มันเสียมารยาทนะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้เชิดตุ๊กตาเจ็ดสี
อลิส มาร์กาทรอยด์
Alice Margatroid
อลิส : มีธุระอะไรเหรอ ?
ซาคุยะ : กะแล้วเชียว, มาตอนกลางคืนนี่มันผิดพลาดจริงๆ
อลิส : พวกที่เข้ามาในป่านี้ตอนกลางคืนน่ะ,
อลิส : มีแต่พวกที่ 「ค่อนข้างโง่」 เท่านั้นแหละ
ซาคุยะ : เป้าหมายของฉันคือที่อยู่ของยัยสีดำน่ะ
ซาคุยะ : แต่พลาดจนได้
อลิส : ... ...ค่อนข้างโง่นะ
ซาคุยะ : เอ้อ ช่างเถอะ, ยังเหลืออีกหนึ่งวัน
ซาคุยะ : ช่วยบอกทางกลับให้หน่อยได้รึเปล่า ?
อลิส : คงไม่คิดว่ามาหาผิดคนแล้วจะได้กลับไปฟรีๆใช่มั้ย
ซาคุยะ : คิดไปแล้วค่ะ
(เปิดเพลง BGM : ตุ๊กตาฟ้องร้อง)
(อลิส มาร์กาทรอยด์ แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : เอาล่ะ, วันนี้ก็ดึกแล้วด้วย... ...กลับล่ะค่ะ
อลิส : ไม่รู้ทางกลับไม่ใช่เหรอ ?
อลิส : ไปส่งเอามั้ย ?
ซาคุยะ : แหม, ไม่ได้ขอแท้ๆ ช่างมีเมตตาจริงนะ
อลิส : เพราะคนที่ค่อนข้างโง่ทำท่าเหมือนจะพูดว่า จะบินกลับ นั่นแหละ
ซาคุยะ : แหะ แหะ
(จริงๆแล้วนับว่าเป็นประเด็นที่น่าสนใจ เพราะทั้งในนิยายและมังกะล้วนเห็นได้ชัดว่าพวกเธอนิยมเดินทางด้วยการเดินเท้ามากกว่าการบิน)
(หรือว่าพวกเธอจะบินเฉพาะตอนที่ดันมาคุกัน ?)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
ร้านเวทมนตร์คิริซาเมะ
Magic Shop
2nd Day 13:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
ซาคุยะ : วันนี้ไม่ผิดแน่
ซาคุยะ : ถึงป่าจะมืดแค่ไหน, แต่มาตอนกลางวันต้องดีกว่าแน่นอน
มาริสะ : โอ๊ะ ? คนแปลกหน้าว่ะ
ซาคุยะ : เมื่อวานก็แปลกหน้าไปทีแล้ว
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : แล้ว, คนแปลกหน้ามีธุระอะไรรึ, มีงานมาขอให้ฉันทำรึไง ?
ซาคุยะ : เธอถูกตัดขาดจากทางบ้านไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ?
มาริสะ : อ๋า--- ? แต่เรื่องงานน่ะ, ยังไม่เคยคิดจะเลิกกิจการนา
ซาคุยะ : ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ, ที่แบบนี้น่ะ จะลูกค้าหรืออะไรก็ไม่มีมาหรอก
ซาคุยะ : หรือไม่ก็หลงทางซะก่อนอยู่ดี
มาริสะ : แต่เธอก็มาถึงที่นี่ได้โดยไม่หลงทางไม่ใช่เรอะ
มาริสะ : จะบอกว่า แค่เธอคนเดียวที่พิเศษ งั้นเหรอ ?
ซาคุยะ : ฉันเป็นพวกพิเศษน่ะ, ไม่น่าจะหลงทางได้อยู่แล้ว (แต่ก็หลงไปบ้านอลิสมาทีนึงแล้ว)
มาริสะ : แล้วไง ? ยัยคนแปลกหน้าผู้ไม่หลงทางมีธุระอะไร ?
ซาคุยะ : จริงสิ, เกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้น่ะ... ...
มาริสะ : อ๋อ, ไม่ถึงตายหรอกน่า
ซาคุยะ : ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย... ..., หรือว่า
มาริสะ : อ๋า, มันจะเป็นยังไงน้อ ?
(เปิดเพลง BGM : งานเต้นรำของเหล่าแม่มด)
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : เอ้า, ล้อเล่นกันแค่นี้เถอะ
มาริสะ : งานเลี้ยงวันพรุ่งนี้, มันมีอะไรรึไง ?
ซาคุยะ : อุตส่าห์มาปรึกษาแท้ๆ, เพราะเธอมัวแต่ทำเป็นเล่นเลยไม่คืบหน้าสักที !
ซาคุยะ : มันคงพลาดตั้งแต่ตอนแรกที่คิดจะมาปรึกษามาริสะแล้วล่ะ
มาริสะ : ใจร้ายจังว้อย, คิดว่าฉันเป็นพวกที่รับปรึกษาทุกเรื่องรึไงวะ ?
มาริสะ : ถ้าจะปรึกษาล่ะก็ ไปหาคนอื่นดีกว่าน่า
ซาคุยะ : โกรธเรื่องนั้นซะงั้น, เอาเป็นว่าตอนนี้,
ซาคุยะ : รู้แล้วล่ะว่าไม่ใช่ฝีมือของมาริสะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
วิญญาณไต่สวรรค์
Next World
2nd Day 21:00
สุสาน
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ซาคุยะ : พวกที่น่าสงสัยก็, เหลือแค่พวกนี้แล้วสินะ
ซาคุยะ : เพราะเคยรวบรวมฤดูใบไม้ผลิเพื่อชมซากุระ, จะวางแผนอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ~ Ancient Temple)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งร่างมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : มาที่โลกวิญญาณทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่อีกแล้ว... ...
โยวมุ : อยากตายขนาดนั้นเลยเหรอ ?
ซาคุยะ : คนตายยังมาที่โลกมนุษย์ได้เลยนี่นา
ซาคุยะ : มนุษย์ที่ยังไม่ตาย ไม่ควรมาที่โลกวิญญาณงั้นเหรอ ?
โยวมุ : มันจะเกิดการแลกเปลี่ยนในระดับสูงระหว่างมนุษย์กับยูวเรย์(ผี)น่ะสิ
ซาคุยะ : แต่ว่านะ, จะระดับสูงหรืออะไรก็ตาม ถ้ามันเป็นอันตรายก็ยอมไม่ได้หรอก
ซาคุยะ : ยูวเรย์เองก็เถอะ หากมีวี่แววว่าจะเป็นอันตรายต่อมนุษย์ล่ะก็... ...
โยวมุ : มนุษย์จะฆ่าทิ้งงั้นเหรอ ? แต่นั่นเป็นยูวเรย์นะ ?
โยวมุ : ยูวเรย์เป็นอิสระเสมอนั่นแหละ
ซาคุยะ : หืม, งั้นรีบๆนิพพานไปก็พอแล้ว
โยวมุ : นิพพานกลายเป็นสิ่งต้องห้ามไปแล้วล่ะ
โยวมุ : ศาสนาพุทธเองก็อยู่ในสภาพอิ่มตัวแล้ว
ซาคุยะ : ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรยุ่งยากเท่ายูวเรย์เลยนะ
ซาคุยะ : เอ๊ะ ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตสิ, เป็นวัตถุรึเปล่า ?
โยวมุ : ไม่มีสิ่งไร้ชีวิตอะไรที่วิเศษเท่ากับยูวเรย์แล้วล่ะ
โยวมุ : เธอไม่เข้าใจถึงเรื่องนั้นเลยนะ
ซาคุยะ : เพราะตายอนาถเลยไม่นิพพานสินะ
ซาคุยะ : มนุษย์เนี่ย... ...ฉลาดดีนะ
ซาคุยะ : หากตายไปทั้งที่ยังมีความว้าวุ่นอยู่, ก็จะไม่นิพพานและมีอิสระที่จะใช้ชีวิต... ...ไร้ชีวิตสินะ
โยวมุ : คุยกันแค่นี้ละกัน,
โยวมุ : เธอเองก็อยากจะเป็นสนิมบนดาบโรวคันเคนเล่มนี้งั้นเหรอ ?
ซาคุยะ : วิธีการพูดว่า เธอเองก็ เนี่ยมันเหมือนกับว่าเคยฟันใครไปก่อนแล้วเลยนะ
โยวมุ : แบบว่า... ...
โยวมุ : ถึงฟันยูวเรย์ไป, มันก็ไม่เป็นสนิมนี่นา
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : ตายจริง, คนร้ายไม่ใช่ 「พวก」 เธอเหรอเนี่ย ?
โยวมุ : เรื่องปราณภูตน่ะเหรอ ? ไม่ใช่หรอก
โยวมุ : โธ่เอ๊ย, ถามก่อนแล้วค่อยต่อสู้สิ~
ซาคุยะ : พวกที่วางแผนชั่วร้ายน่ะ ถึงถามไปก็คงโกหกกลับมาอยู่ดี
โยวมุ : แหม่, ก็คงงั้นล่ะนะ
ซาคุยะ : เอาล่ะ, ต่อไปเป็นตัวเก็งสินะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
ยามฉลูที่สามซึ่งสงบสุขเป็นที่สุด
Ghostly Hour
2nd Day 26:30
ตำหนักหยกขาว
(26:30 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสองครึ่งของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 26:30 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสองครึ่งของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ยูยูโกะ : เอะอะอะไรกันน่ะ ? เวลาป่านนี้แล้ว, ฉันง่วงแล้วน้า
ซาคุยะ : ยูวเรย์ที่ไหนนอนหัวค่ำตื่นเช้าแบบนี้เนี่ย
ยูยูโกะ : ไม่ใช่ยูวเรย์นะ โบวเรย์(วิญญาณ)ต่างหากล่ะ
ยูยูโกะ : อ๊ะ ยามฉลูที่สามนี่นา
ยูยูโกะ : ถ้ามีอะไรโผล่มาจะทำไงดีล่ะ~
ซาคุยะ : โบวเรย์น่ะไม่พูดอะไรที่ไม่เข้าใจความหมายหรอก !
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
วิญญาณอาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน
ไซเกียวจิ ยูยูโกะ
Yuyuko Saigyouji
(อาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน หมายถึง บริสุทธิ์ไร้เดียงสา)
ยูยูโกะ : ถ้าเกิดมีโอบาเคะ(ผีสาง)โผล่มา, ฉันเองก็กลัวนะ
ซาคุยะ : คราวนี้... ...ลองถามไถ่ดูคร่าวๆก่อนดีกว่า
ยูยูโกะ : ?
ซาคุยะ : พรุ่งนี้, จะมีงานเลี้ยงที่ศาลเจ้าอีกแล้ว
ซาคุยะ : เธอเองก็ได้รับเชิญด้วยสินะ
ซาคุยะ : แต่ว่า, สภาพการณ์มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้น้า
ซาคุยะ : ความถี่ก็ผิดปกติ, แถมไม่มีใครบ่นอีกต่างหาก
ซาคุยะ : แล้วยังมีปราณภูตที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆด้วย
ยูยูโกะ : แล้วไง ? เรื่องนั้นมันเป็นยังไงเหรอ ?
ซาคุยะ : ฝีมือของเธอสินะ ?
ยูยูโกะ : ไม่ใช่สักหน่อย
ซาคุยะ : แค่ถามอย่างเดียวมันไม่มีประโยชน์สินะ
(เปิดเพลง BGM : จงเบ่งบานอย่างวิจิตร, ซากุระย้อมดำเอ๋ย ~ Border of Life)
ยูยูโกะ : ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็, คนที่ถามนั่นแหละที่แปลก, ยิ่งกว่านั้นนะ... ...
ยูยูโกะ : ไม่มีทางที่คนวางแผนร้ายจะไม่โกหกนี่เนอะ
ซาคุยะ : เป็นเธอจริงๆด้วยสินะ ? คิดไว้แต่แรกแล้วล่ะ
(ไซเกียวจิ ยูยูโกะ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue ยูยูโกะ : ฉันไม่เคยโกหกนะ~ ซาคุยะ : ท่าทางจะไม่ใช่จริงๆด้วยนะ ซาคุยะ : อ๊า--- เสียเวลาเปล่าจริงๆ ซาคุยะ : ถึงจะมีเวลาไม่จำกัดก็เถอะ ยูยูโกะ : ไม่ใช่ อ๊า--- สิ ? ยูยูโกะ : ฉันจะไปนอนแล้วนะ ซาคุยะ : แปลกจังนะ ซาคุยะ : พวกชั่วร้ายที่พอจะนึกออกก็... ... ยูยูโกะ : ราตรีสวัสดิ์~ ซาคุยะ : เหลือแต่, ยัยนั่น, ล่ะมั้ง ? |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 21 (Sakuya Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
เขตแดนหนึ่งวัน
Daylight and Moonlight
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ลางร้าย)
ซาคุยะ : แย่ชะมัด... ...
เรย์มุ : อะไรเหรอ ?
ซาคุยะ : ไม่รู้ว่ายูคาริอาศัยอยู่ที่ไหนน่ะสิ... ...
เรย์มุ : นั่นสินะ, ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ยูคาริ : ถูกเรียกก็เลยบินออกมา~ (บทพูดของเชนในภาค 7 ด่าน 2)
(และอาจล้อบทพูดของจอมมารตอนที่ออกมาจากไห ในเรื่อง จอมมารฮัคชั่น ของค่ายทัทสึโนะโกะโปร)
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ซาคุยะ : มีดของฉันสอยได้กระทั่งนกที่บินอยู่นะ
ยูคาริ : หวาย, จะถูกสอยแล้ว~
ซาคุยะ : มาได้จังหวะเหมาะเลยนะ
ซาคุยะ : อย่างกับว่าแอบฟังอยู่เลย
ยูคาริ : ก็ใช่น่ะสิ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : นี่, ได้เวลาแล้วใช่มั้ย ? งานเลี้ยงครั้งใหญ่ในฝัน
ซาคุยะ : คนซื่อบื้ออย่างเธอกลายเป็นตัวเก็งของเหตุวิปลาสในครั้งนี้ไปแล้ว
ซาคุยะ : เมื่อกี้นี้เอง
ซาคุยะ : เธอน่ะ, วางแผนชั่วร้ายอยู่ใช่มั้ย ? ทั้งปีเลยสิน่า
ยูคาริ : ใจร้ายจัง, ฉันเอาเหล้ามาด้วยนะ
ยูคาริ : ไม่คิดจะมาร่วมงานเลี้ยงฟรีๆหรอกน่า
ซาคุยะ : พวกที่วางแผนชั่วร้ายน่ะมักจะโกหก
ยูคาริ : ดูซะสิ, เหล้าไดกินโจวมายา
(กินโจว คือ เหล้าที่หมักในอุณหภูมิต่ำ และมีส่วนประกอบเป็นข้าวขาวปริมาณน้อยกว่า 60%, ส่วนไดกินโจวจะใช้ข้าวขาวน้อยกว่า 50%)
ยูคาริ : ว่าไปนั่น, มันเป็นมายาเกินไปจนขวดหนึ่งโชวยังลอยได้เลยนะ (1 โชว = 1.8 ลิตร)
ซาคุยะ : ไม่มีใครถามถึงเรื่องเหล้าสักหน่อย !
ยูคาริ : อ๋า---
ยูคาริ : จะว่าไป---, เหตุวิปลาสที่เธอพูดถึงเนี่ย, อะไรเหรอ ?
ซาคุยะ : ฉันเลิกตั้งคำถามกับพวกที่วางแผนชั่วร้ายแล้วล่ะ
ซาคุยะ : ยังไงก็โกหกอยู่ดี, ไอ้จอมโกหกเอ๊ย !
ยูคาริ : ไม่ได้โกหกสักหน่อย~
ยูคาริ : ดูสิ, ลอยจริงๆนะ ? เหล้าไดกินโจวมายาเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
ซาคุยะ : จะว่าไป, เธอมางานเลี้ยงทั้งที่ไม่ได้ถูกเชิญเนี่ยนะ
ยูคาริ : แหม, นั่นคือเหตุวิปลาสเหรอ ? เห็นฉันเป็นเหตุวิปลาสเคลื่อนที่ได้รึไง
ซาคุยะ : เอาน่า, เลิกทำชั่วและโกหกสักที
ยูคาริ : (ทำชั่วกับโกหกอะไรหว่า, ไอ้นั่นรึเปล่าน้า ? มีหลายเรื่องเกินไปแฮะ... ...)
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue ซาคุยะ : เอาล่ะ, คราวนี้ไม่ยอมให้โกหกแล้ว ซาคุยะ : ที่เธอห้อมล้อมเกนโซวเคียวด้วยปราณภูตเนี่ย... ... ซาคุยะ : วางแผนอะไรอยู่กันแน่ ? ยูคาริ : ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่, แต่ไม่ใช่ฉันหรอก~ ยูคาริ : ไม่ได้วางแผนแปลกๆแบบนั้นสักหน่อย~ ซาคุยะ : ดูสิ, ตอนที่มัวแต่ทำแบบนี้, ซาคุยะ : ปราณภูตมันกำลังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว... ... ยูคาริ : ปราณ ? อ๋อ เจ้านี่สินะ, ไม่รู้สึกตัวมาก่อนเลยเหรอ ? ซาคุยะ : ก็เพราะรู้สึกตัวน่ะสิ, ซาคุยะ : ถึงได้มาคาดคั้นเธออยู่นี่ไงล่ะ... ... ยูคาริ : ไม่ใช่อย่างนั้น... ... ยูคาริ : เอ้า ดูซะสิ, ร้อยอสูรท่องราตรีที่เล็กที่สุดในโลก |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 13 (Sakuya Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
ความคิดและความฝันที่มารวมตัวกัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ซุยกะ : เอ๋~อะไรกันน่ะ, ยูคาริ, ไหนบอกว่าอีกเดี๋ยวก็จะเริ่มงานเลี้ยงแล้วไง,
ซุยกะ : ทำไมดึงฉันออกมาล่ะ~
ซาคุยะ : เอ๊ะ !? ใครเนี่ย ? ออกมาจากไหนน่ะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : แหมแหม, ฉันก็อยู่มาตลอดตั้งแต่แรก, ไม่สิ ตั้งแต่โบราณกาลแล้วล่ะ
ซุยกะ : คุณเมดของปิศาจสินะ ?
ซาคุยะ : ปราณภูตที่เคยปกคลุมไปทั่วขนาดนั้นหายไปแล้ว... ...
ซาคุยะ : เธอคือตัวเก็งสินะ
ซุยกะ : เอ่อนี่, ใช้คำว่าตัวเก็งมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ?
ซุยกะ : แล้วก็ นั่นมันไม่ใช่ปราณภูตนะ... ...
ซาคุยะ : (พวกที่วางแผนชั่วร้ายน่ะมักจะโกหกสินะ)
ซุยกะ : หมอกนั่นน่ะ, คือฉันเอง
ซาคุยะ : เห~
ซุยกะ : สลายร่างให้เป็นหมอกแล้วปกคลุมเกนโซวเคียว,
ซุยกะ : จากนั้นก็รวบรวม(萃)ทุกคนไงล่ะ
ซาคุยะ : งั้นเหรอคะ
ซุยกะ : งานเลี้ยงสนุกดีนะ
ซุยกะ : ราวกับร้อยอสูรท่องราตรีเลยล่ะ
ซุยกะ : เพราะงั้นถึงได้พยายามรวบรวมทั้งมนุษย์ โยวไค และยูวเรย์ให้มากยิ่งขึ้นด้วยพลังของฉัน, แล้วจัดงานเลี้ยงครั้งใหญ่ไงล่ะ... ...
ซาคุยะ : สุดยอดไปเลยนะคะนั่น
ซุยกะ : ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย ?
ซาคุยะ : จะว่าไปแล้ว, นี่ก็ใกล้ได้เวลาเริ่มงานเลี้ยงแล้วนะ
ซาคุยะ : ทุกคนก็มารวมตัวกันแล้ว
ซุยกะ : คืนนี้ก็ร้อยอสูรท่องราตรี
ซุยกะ : เหล่ายักษ์ที่เล็กลงจนมองไม่เห็นจะห้อมล้อมเกนโซวเคียวล่ะ
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซาคุยะ : เอาล่ะ ได้เวลาโค่นตัวเก็งสักทีล่ะมั้ง
ซาคุยะ : ว่าแต่เธอเนี่ยน้า, พูดว่า ยักษ์ งั้นเหรอ... ...
ซาคุยะ : จะโกหกแบบนั้นมันก็เกินไปหน่อยนะ
ซาคุยะ : โกหกเหมือนเด็กๆเลยน้า
ซุยกะ : แต่ว่า... ...ที่ผ่านมาเธอสัมผัสถึงตัวตนของฉันไม่ได้เลยไม่ใช่รึไง ?
ซุยกะ : จะเป็นคำโกหกหรือไม่นั้น... ...จงดูพลังในการรวบรวมของฉัน,
ซุยกะ : แล้วถูกสังหารอย่างครึกครื้นละกันนะ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 5 (Sakuya Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 21
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
เมดมีอาการนอนไม่พอนิดหน่อยจึงรู้สึกเหนื่อยล้า, แต่งานเลี้ยงกลับครึกครื้นยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
แน่นอนว่าต่อให้นอนไม่พอก็ไม่ลืมงานของตน
อาหารส่วนใหญ่ในงานเลี้ยงก็ฝีมือซาคุยะทั้งนั้น
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
ยังไงซะ, เดี๋ยวก็จัดงานเลี้ยงกันอีกรอบอยู่ดี
ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าอะไรที่ผลักดันให้มารวมตัวกันได้มากถึงเพียงนี้
Ending No. 21 (Sakuya Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 13
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
ยูคาริที่กลายเป็นผู้บริสุทธิ์ไปแล้วนั้นทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ค่อยดี,
แต่ในเมื่อไม่ได้ก่อปัญหาวุ่นวายอะไร, งานเลี้ยงก็จบลงอย่างสงบเรียบร้อย
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「ปราณภูต ? นี่ไม่ใช่ปราณภูตหรอก แต่เป็นกลุ่มก้อนน่ะ
ไม่มีอันตรายก็จริง แต่คราวหน้าลองจะตักเตือนดูละกันนะ ?」
กะแล้วเชียวว่ายูคารินั่นแหละที่วิปลาส
Ending No. 13 (Sakuya Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 5
――คฤหาสน์สีแดงฉานซึ่งเป็นที่อยู่ของปิศาจ, คฤหาสน์มารแดง
แสงแดดในฤดูร้อนนั้นแรงกล้าเป็นที่สุด, แต่เพราะมันสาดส่องลงมาจากเบื้องบน, จึงกลายเป็นเรื่องสะดวกสำหรับเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้
นั่นก็เพราะ, มันสะดวกที่จะป้องกันแสงอาทิตย์ด้วยหลังคาหรือร่มกันแดดนั่นเอง
งานเลี้ยงอันแสนวุ่นวายที่จัดต่อเนื่องมาตั้งแต่งานชมดอกไม้, ก็ค่อยๆลดจำนวนลง
ไม่ว่าใครก็คิดว่า การจัดงานเลี้ยงด้วยความถี่ประมาณนี้ถือว่ากำลังเหมาะทีเดียว
ซาคุยะ 「เด็กคนนั้นบอกว่าเป็น ยักษ์ สินะ
ยักษ์น่ะ... ...
เคยได้ยินมาว่าอาศัยอยู่ในดินแดนของยักษ์, และไม่ค่อยได้มาเกนโซวเคียว... ...」
ซาคุยะ 「แปลกจังน้า, หนังสือที่อยู่ที่นี่แทบจะไม่มีเล่มไหนเขียนเรื่องเกี่ยวกับยักษ์เอาไว้เลย
เอาเถอะ, ส่วนใหญ่ก็ไม่รู้ว่าเขียนอะไรเอาไว้อยู่แล้วด้วยสิ」
แพชูลี่ 「นานๆจะได้เห็นสักทีนะ, มาศึกษาเพิ่มเติมเหรอ ?」
ซาคุยะ 「ค่ะ, นิดหน่อย... ...」
แพชูลี่ 「หนังสือแถวๆนั้น, แค่สัมผัสก็เป็นอันตรายได้แล้ว ไม่เข้าไปใกล้จะดีกว่านะ」
ซาคุยะ 「จริงสิ, ท่านแพชูลี่คะ」
แพชูลี่ 「มีอะไร ?」
ซาคุยะ 「พอจะทราบอะไรเกี่ยวกับยักษ์บ้างมั้ยคะ ?
เรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ได้ค่ะ」
แพชูลี่ 「ไม่รู้」
ซาคุยะ 「งะ.. งั้นเหรอคะ」
แพชูลี่ 「จะว่าไปแล้ว, ความวุ่นวายในงานเลี้ยงครั้งก่อนน่ะ, ... ...เป็นฝีมือของยักษ์เพียงตนเดียวนะ」
ซาคุยะ 「เอ๊ะ, รู้ด้วยเหรอคะ ?」
แพชูลี่ 「ไม่รู้
ซาคุยะ, วันนี้ขอเป็นกาแฟแทนชาแดง(ชาฝรั่ง)
แล้วก็ถั่วที่คั่วจนสุกนะ」
(ตามตำนานญี่ปุ่น ถั่วคั่วเป็นจุดอ่อนของยักษ์)
เวลาน้ำชาของคฤหาสน์มารแดงนั้นมักจะใช้ชาแดงเป็นส่วนใหญ่
แต่ก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่จะดื่มกาแฟเป็นระยะๆ
รอบการดื่มกาแฟนั้นไม่แน่ชัด, แต่วันนี้รู้สึกเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
Ending No. 5 (Sakuya Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
อลิส
Stage 1
เวทมนตร์โยนงานให้ผู้อื่น
Magical Light
1st Day 14:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : แดนสันโดษ)
อลิส : ให้ตายสิ
อลิส : 「การกำราบโยวไค」 แบบนี้มันเป็นสิ่งที่มนุษย์ต้องทำไม่ใช่เหรอ ?
มาริสะ : ว่าไง โยวไค, มีธุระอะไรเรอะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
อลิส : ให้ฉันพูดเองมันจะยังไงอยู่ก็เถอะนะ---,
อลิส : แต่ช่วงนี้ 「พวก」 เธอขี้เกียจเกินไปแล้ว
อลิส : ทำไมถึงปล่อยเหตุวิปลาสครั้งนี้เอาไว้ล่ะ
มาริสะ : อ๋า---? เหตุวิปลาสที่ว่าเนี่ย, อะไรเหรอ ?
อลิส : พูดอะไรของเธอน่ะ, แค่มองก็น่าจะรู้แล้วนี่นา ?
มาริสะ : มันก็จริงว่าช่วงนี้ร้อนน่าดู, แต่ฤดูร้อนระดับนี้ก็เคยมีแล้วนี่หว่า
อลิส : ไม่ได้เกี่ยวกับความร้อน ! ปราณภูตต่างหากล่ะ ปราณภูต, แล้วก็งานเลี้ยง
มาริสะ : ปราณภูต ? งานเลี้ยง ? อ๋อ, ทั้งสองอย่างนั่นช่วงนี้มันก็เยอะอยู่นะ
มาริสะ : แต่ว่า, ฤดูร้อนที่ร้อนขนาดนี้ก็เคยมีแล้วนะว้อย
อลิส : กล้าหาญดีนะ
อลิส : ถ้าเธอไม่ทำ, ฉันจะทำเอง
(เปิดเพลง BGM : เวทมนตร์สีรัก)
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
อลิส : ให้ตายสิ, แล้วไง ?
อลิส : ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับปราณภูตนี้เลยเหรอ ?
มาริสะ : ถ้ามีล่ะก็ ฉันลุยเองไปแล้วว้อย
อลิส : นั่นสิเนอะ, ช่วยไม่ได้นะ
อลิส : ฉันจะไปหาคนอื่นที่น่าจะมีข้อมูลละกัน
มาริสะ : ยัยนั่นเหรอ ?
มาริสะ : ฉันว่าถ้ายัยนั่นรู้อะไรสักอย่าง ก็คงจะลงมือเองไปแล้วล่ะว่ะ
อลิส : ถ้างั้น, ยัยนั่นอาจเป็นคนร้ายก็ได้นะ ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
มิโกะแห่งลางสังหรณ์
Sixth Sense
1st Day 21:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ลางร้าย)
อลิส : ถ้าเป็นเรย์มุน่าจะรู้อะไรบ้างล่ะ
อลิส : เพราะถึงจะไม่สมบูรณ์แบบแต่ผู้ที่ทำงานกำราบโยวไคเป็นอาชีพ, ก็คือมิโกะนั่นล่ะนะ
เรย์มุ : อ้าว ? มีธุระอะไรในเวลาแบบนี้ล่ะ ?
เรย์มุ : ถ้าจะมาทานมื้อเย็นล่ะก็ ไม่ทันแล้วนะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
อลิส : ทำไมฉันต้องไปเลียนแบบขอทานแบบนั้นด้วยล่ะ
เรย์มุ : อาศัยอยู่ในป่าแล้วลอบเข้ามาที่ศาลเจ้ายามกลางคืนแบบนี้,
เรย์มุ : ส่วนใหญ่ก็เป็นขอทานนั่นแหละ
อลิส : เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ, เรย์มุ
อลิส : เกี่ยวกับปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวน่ะ... ...
เรย์มุ : อื๋อ ? ปราณภูต ?
อลิส : ฉันแค่คิดว่า ทำไมถึงปล่อยเอาไว้กันน้า... ...
เรย์มุ : ปราณภูต... ...? เอ๊ะ แล้วนี่มันมีอันตรายอะไรเหรอ ?
อลิส : ถ้าเป็นทุกทีล่ะก็ เธอต้องวุ่นวายใหญ่แล้ว, แต่ทำไมคราวนี้ถึงไม่เคลื่อนไหวเลยน้า
เรย์มุ : แหม, มันไม่ได้เกิดเรื่องเดือดร้อนอะไรนี่นา
เรย์มุ : เอ่อ, ถึงการที่มีงานเลี้ยงบ่อยเกินไปมันจะลำบากก็เถอะ
อลิส : น่าสงสัยนะ
อลิส : เรย์มุที่น่าสงสัยขนาดนี้, จะได้เห็นแค่บางครั้งเท่านั้นนะเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : ความเอาแต่ใจของสาวน้อย ~ Capriccio)
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
อลิส : แล้วไง ? ตกลงว่าไม่มีข้อมูลอะไรเลยจริงๆเหรอ ?
เรย์มุ : ก็จริงนะสิ~, ก็มันไม่รู้สึกถึงอันตรายร้ายแรงเลยนี่นา
อลิส : อืม---, เป็นเพราะไม่ค่อยได้ทำการกำราบโยวไค,
อลิส : เลยไม่รู้กระทั่งว่าปราณภูตนี้มีแหล่งกำเนิดมาจากตรงไหนสินะ
เรย์มุ : กำราบโยวไค งั้นเหรอ... ...เดี๋ยวสิ เธอน่ะ,
เรย์มุ : ไม่ใช่มนุษย์สักหน่อย
เรย์มุ : ว่าแต่ จุดกำเนิดของปราณภูตพวกนี้งั้นสิน้า
เรย์มุ : คราวนี้ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน, ทำไมกันนะ ?
อลิส : ถ้าเอาลางสังหรณ์ออกจากตัวเธอแล้วจะเหลืออะไรอยู่บ้างเนี่ย ?
อลิส : ให้ตายสิ, ลางสังหรณ์ทื่อลงเพราะมัวแต่อู้งานไงล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
∞ ชั่วพริบตา
Infinity
2nd Day 13:30
หอนาฬิกา
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ก็เลยเดือดร้อนจนต้องมาที่นี่ ?
อลิส : ก็มันไม่มีเงื่อนงำอะไรแล้วนี่นา~
อลิส : ถึงแม้ว่าไม่น่าจะมีข้อมูลอะไรแต่ก็ต้องลองมาดูก่อน
ซาคุยะ : ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำแบบนั้นนะ
ซาคุยะ : ช่วงนี้มีงานเลี้ยงบ่อยครั้ง, คุณหนูก็เลยอารมณ์ดีสุดๆอยู่น่ะ
อลิส : คุณหนูนั่นกำลังทำชั่วอะไรรึเปล่า
ซาคุยะ : ไม่ได้ทำหรอก, จริงๆนะ, แน่ๆเลยล่ะ
อลิส : อืม---, นั่นสิน้า, แน่ๆเลย
อลิส : (ไม่ค่อยอยากเจอซะด้วยสิ... ...)
ซาคุยะ : จริงสิ, ที่นี่มีคนที่น่าจะรู้รายละเอียดอยู่นะคะ
อลิส : จริงเหรอ ? งั้นไปหาคนๆนั้นดีกว่า
ซาคุยะ : แต่แน่นอนว่าไม่ยอมให้เข้าพบหรอกค่ะ
อลิส : ถ้างั้น, ไม่ต้องบอกซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง
ซาคุยะ : ก็แหม... ...
(เปิดเพลง BGM : เมดกับนาฬิกาพกแห่งเลือด)
ซาคุยะ : ฉันเองถ้าไม่ได้ผ่อนคลายสักหน่อย, ก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรนะคะ
อลิส : แบบนั้นแล้วเธอยังเป็นเมดได้อีกเหรอ ?
อลิส : ที่สำคัญ, ฉันคิดไม่ออกว่านี่มันเป็นการผ่อนคลายยังไงนะ
(วิธีการผ่อนคลายในที่นี้ก็คือ ดันมาคุ นั่นเอง)
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
อลิส : เอ้า, ช่วยพาไปหาคนที่รู้รายละเอียดนั่นหน่อยได้มั้ย
ซาคุยะ : เฮ้อ~, ช่วยไม่ได้นะ
อลิส : ว่าแต่, คนๆนั้นน่ะ, ทำไมถึงไม่ทำอะไรเลยทั้งที่รู้เรื่องเหตุวิปลาสล่ะ ?
ซาคุยะ : ก็เป็นแบบนั้นทุกทีแหละค่ะ
ซาคุยะ : ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตก็จะไม่ลงมือเองเลย
อลิส : Armchair Detective สินะ (ชื่อละครซีรีส์แนวสืบสวนชื่อดังของญี่ปุ่น)
อลิส : ขี้โกงจังเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
สุสานแห่งความรู้
Knowledge Box
2nd Day 21:00
ห้องสมุด
(เปิดเพลง BGM : แขกขาจร)
แพชูลี่ : ต้นกำเนิดของปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียว ?
อลิส : ใช่, ได้ยินมาว่าถ้าเป็นเธอน่าจะรู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
หอสมุดใหญ่ไม่เคลื่อนที่
แพชูลี่ โนว์เลดจ์
Patchouli Knowledge
แพชูลี่ : ไม่ต้องไปใส่ใจสิ่งนั้นหรอก
แพชูลี่ : แต่ว่า, มันไม่ธรรมดาเลยนะ
อลิส : รู้ด้วยเหรอ ?
แพชูลี่ : นี่ไม่ใช่ปราณภูต
แพชูลี่ : และยิ่งไปกว่านั้นคือมันไม่มีแหล่งกำเนิดน่ะ
อลิส : หมายความว่าไงกัน
แพชูลี่ : จะว่ายังไงดีล่ะ, ประมาณว่า สิ่งที่เหมือนกับปราณนี้แหละคือแหล่งกำเนิด ล่ะมั้ง ?
อลิส : ไม่ค่อยเข้าใจแฮะ... ...แล้วยังไงต่อ ?
แพชูลี่ : ไม่อยากตอบคำถามที่ไม่ชัดเจน
แพชูลี่ : การสนทนาจบลงแล้ว, แค่นั้นแหละ
อลิส : ไม่เข้าใจเลยนะ
อลิส : ทำไมในเกนโซวเคียวถึงมีแต่คนอ้อมค้อมแบบนี้อยู่เต็มไปหมด
(เปิดเพลง BGM : ห้องสมุดเวทมนตร์ วอยล์)
แพชูลี่ : การต่อสู้ซึ่งหน้าไม่ใช่การอ้อมค้อมนี่นะ ?
อลิส : ฮึ, พูดเองนี่นา
อลิส : เอาล่ะ, จะสอนให้เธอ 「พูดมาก」 กว่านี้ละกัน
(แพชูลี่ โนว์เลดจ์ แพ้พ่าย)
อลิส : แล้วไง ? จะทำยังไงกับปราณภูตนี้ดีล่ะ ?
แพชูลี่ : มันไม่ใช่ปราณภูต, แต่ไม่น่าจะเป็นอันตรายร้ายแรงหรอก
แพชูลี่ : ปล่อยไว้ก็ได้มั้ง ?
อลิส : แค่เนี้ย~?
อลิส : แต่มาถึงขั้นนี้แล้วก็จะไม่ถอยกลับล่ะ
แพชูลี่ : นั่นสิน้า, ถ้าจะปะทะกับสิ่งที่เหมือนปราณภูตนี้โดยตรง... ...
แพชูลี่ : ลองฟังรายละเอียดดูมั้ยล่ะ ?
อลิส : ... ...ท่าทางจะยากนะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
อุณหภูมิของยูวเรย์(ผี)
Compatible Ghost
Feast Day 12:00
โลกวิญญาณ
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ~ Ancient Temple)
โยวมุ : อยากจะสามารถพูดคุยกับยูวเรย์ได้งั้นเหรอ ?
อลิส : ใช่, ไม่มีร่างเนื้อ, แต่กลับมีความคิดอยู่... ...
อลิส : พูดแล้วก็นึกออกแค่ยูวเรย์นี่ล่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งร่างมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : บอกว่า ยูวเรย์ งั้นสิน้า
โยวมุ : จะเข้าใจความคิดได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับว่าก่อนตายเป็นสิ่งมีชีวิตอะไรและผ่านการใช้ชีวิตแบบไหนมา
โยวมุ : แล้ว, อยากจะคุยกับยูวเรย์แบบไหนล่ะ ?
อลิส : อืม---, เรื่องนั้นน่ะน้า... ...
อลิส : ยูวเรย์ที่ใหญ่โตมโหฬาร, จนห้อมล้อมเกนโซวเคียวได้ทั้งหมดน่ะ
โยวมุ : อ๋า--- ? กำลังล้อเล่นกับยูวเรย์รึไง ?
อลิส : ทางนี้เอาจริงเอาจังสุดๆเลยนะ, ไม่เข้าใจรึไง ?
โยวมุ : ถ้าเป็นยูวเรย์ที่ใหญ่ขนาดนั้นล่ะก็, ก่อนตายก็น่าจะใหญ่ประมาณนั้นแหละ
โยวมุ : ไม่ใช่ว่าเป็นยูวเรย์ของเมืองหรือประเทศหรอกเหรอ ?
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
อลิส : นั่นแหละ !
อลิส : เอ๊ะ ช่วงนี้มีประเทศใหญ่ๆล้มตายด้วยเหรอ ?
โยวมุ : ก็เข้าใจนะที่พูดประชด
โยวมุ : แต่ไม่มีทางสนทนากับของแบบนั้นได้อยู่แล้วนี่นา ?
โยวมุ : ไม่ใช่วิญญาณ แต่เป็นเทพไปแล้วล่ะ
อลิส : ยังไงก็ช่าง, ช่วยบอกวิธีทำให้เข้าใจความคิดของยูวเรย์ทีสิ
โยวมุ : ก็ได้อยู่หรอกนะ, แต่ว่า, เดี๋ยวก็จะถึงงานเลี้ยงแล้วนะ ?
อลิส : ถ้าพาไปจนถึงงานเลี้ยงได้, ก็อาจใช้ในงานแสดงด้วยนะ
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue อลิส : การแยกแยะยูวเรย์น่ะง่ายนิดเดียว อลิส : ยูวเรย์ที่อุณหภูมิ -14.7℃ น่ะ, อลิส : คือคนที่เสียใจเพราะตายไปทั้งที่ยังเป็นหนี้อยู่ โยวมุ : แล้วไง ? ยูวเรย์ขนาดใหญ่นั่นล่ะคืออะไร ? อลิส : อืม---, อลิส : ชักรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่ยูวเรย์แฮะ โยวมุ : มันก็แน่อยู่แล้ว โยวมุ : วิญญาณที่ใหญ่พอจะห้อมล้อมเกนโซวเคียวได้น่ะ, โยวมุ : นึกออกแค่วิญญาณของเกนโซวเคียวเท่านั้นแหละ อลิส : ช่วยไม่ได้นะ อลิส : คงต้องไปลงมือที่งานเลี้ยงเท่านั้นแล้ว |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 23 (Alice Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
การกำราบโยวไคของอลิส
Invisible Magic
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : แดนมาร)
เรย์มุ : หลังจากนั้นเป็นไงบ้างล่ะ, เรื่องปราณภูต
อลิส : ดูเหมือนจะไม่ใช่ปราณภูตน่ะ, แต่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
เรย์มุ : แล้วสุดท้ายก็กลับมาที่นี่งั้นเหรอ
อลิส : ศึกที่แท้จริงมันจะเริ่มจากนี้แหละ
ยูคาริ : จะทำหน้าตาน่ากลัวอย่างนั้นเข้าไปในงานเลี้ยงเหรอ ?
(เปิดเพลง BGM : เหม่อมองฟ้า)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : ไม่เอาน่า, จากนี้ไปจะเป็นงานเลี้ยงที่สนุกสนานนะ ?
อลิส : ไม่ได้เชิญแต่กลับโผล่มา, ได้กลิ่นคนชั่วแล้วสิ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : พวกที่ไม่ยอมเชิญสิที่จิดใจชั่วร้ายกว่า
อลิส : แก้แค้นเรื่องนั้นเหรอ ?
อลิส : ในงานเลี้ยงครั้งนี้
ยูคาริ : แก้แค้น ? ฉันไม่ได้ทำเรื่องชั่วร้ายอะไรเลยนะ ? ยังไม่ได้ทำ
อลิส : ยัง ?
อลิส : เอาเถอะ มันก็จริงที่ว่าสิ่งที่เหมือนปราณภูตมันตลบอบอวลไปทั่ว, แต่ก็ยังไม่เกิดอะไรขึ้นเลย... ...
ยูคาริ : สิ่งที่เหมือนปราณภูต ?
อลิส : ใช่, สิ่งที่เหมือนปราณภูตซึ่งห้อมล้อมเกนโซวเคียวอยู่
ยูคาริ : อ๋อ, เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ
ยูคาริ : นี่เป็นฝีมือของยัยนั่นต่างหากล่ะ ?
อลิส : ยัยนั่น ? ตรงนั้นไม่มีใครอยู่เลยนี่นา ?
ยูคาริ : ถึงจะเป็นสาวน้อยเจ้าปัญหาก็จริง, แต่ไม่ได้คิดอะไรชั่วร้ายหรอกนะ
ยูคาริ : แค่เป็นสาวน้อยเจ้าปัญหาเท่านั้นเอง
อลิส : เอาเหอะน่า, ยัยนั่นอยู่ที่ไหนล่ะ ?
ยูคาริ : เธอมองไม่เห็นเหรอ ? อยู่ตรงหน้านี่ไง ?
อลิส : เอ่อ, มันก็จริงที่ว่าตรงหน้ามีพวกเจ้าปัญหาอยู่น่ะนะ... ...
ยูคาริ : นั่นแหละ, ใช่เลย !
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue อลิส : ใกล้ได้เวลาที่ฉันจะเสียสติแล้วสิ ! ยูคาริ : เสียสติมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ~ ยูคาริ : ให้ตายสิ, จะเป็นฉันได้ยังไงกันล่ะ ? อลิส : งั้นบอกมาทีซิ ? อลิส : ว่าสิ่งที่เหมือนปราณภูตนี่คืออะไรกันแน่ ! ยูคาริ : อืม--- ยูคาริ : เธอคิดว่าถ้าเลือดหนึ่งหยดตกสู่ทะเลสาบจะเป็นยังไง ? อลิส : ปลาจะมารวมตัว ? ยูคาริ : เหมือนจะถูกแต่ผิด, ยูคาริ : เพราะในทะเลสาบไม่มีปลา ยูคาริ : เอ้า, เลือดหนึ่งหยดนั่นจะกลับคืนร่างเดิมแล้วนะ (ที่ถูกคือ เลือดจะเจือจางจนไม่เห็นว่ามีเลือด นั่นเอง) |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 15 (Alice Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
ความคิดและความฝันที่มารวมตัวกัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ซุยกะ : อ๊ะ, อ้าว ?
ซุยกะ : บอกว่าก่อนงานเลี้ยงไงล่ะ ทำอะไรของเธอน่ะ ยูคาริ~
อลิส : หา ? อะไรเนี่ย... ...
ซุยกะ : อ้าว หวัดดี
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : ฉันเฝ้ามองการเดินทางของเธอมาตลอดเลยล่ะ... ...
ซุยกะ : ค่อน~ข้างสนุกทีเดียวเชียว
ซุยกะ : กระทำในสิ่งที่ผิดทาง... ...
ซุยกะ : และผ่านมาได้โดยหลีกเลี่ยงโยวไคที่น่าจะแข็งแกร่ง... ...
อลิส : มองจากตรงไหนกันน่ะ, ไอ้พวกถ้ำมองนี่
ซุยกะ : รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ?
ซุยกะ : ฉันคือยูวเรย์ขนาดใหญ่ไงล่ะ, ใหญ่ขนาดห้อมล้อมเกนโซวเคียวได้เลย
อลิส : จะว่าไป, ปราณภูตหายไปแล้ว ?
ซุยกะ : ไม่ใช่ปราณภูตมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ~
ซุยกะ : แค่เฝ้ามองโดยการเจือจางลงนิดหน่อยแล้วแผ่ขยายออกไป, รู้สึกดีมากเลยล่ะ
อลิส : เธอทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ ?
อลิส : สุดยอดไปเลยนะ
ซุยกะ : ฉันน่ะ, แตกต่างจากเผ่ามารอย่างพวกเธอนะ
อลิส : งั้นเหรอ ? แต่ดูแล้วไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่เลยน้า
อลิส : แล้ว, มีจุดประสงค์อะไรล่ะ ?
ซุยกะ : แหม, ไม่ได้ตั้งจุดประสงค์ไว้เป็นพิเศษซะด้วยสิ
อลิส : ว่าไงนะ---
อลิส : อ้อ ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรใหญ่โตสินะ
ซุยกะ : พวกเธอจัดงานเลี้ยงขึ้นใช่มั้ยล่ะ ?
ซุยกะ : ฉันแค่อยากให้ครึกครื้นก็เลยรวบรวม(萃)ความคึกคักเท่านั้นเอง
ซุยกะ : และสุดท้ายก็ไม่มีใครต้านทานพลังในการรวบรวมของฉันได้
ซุยกะ : ถ้าจะพูดให้ชัดๆ ก็ต้องระดับยูคาริล่ะมั้งนะ ?
ซุยกะ : ถึงจะไม่ถูกรวบรวมโดยพลังของฉัน
อลิส : เหรอ ? ถ้างั้นฉันจะต้านทานให้ดูเอามั้ย ?
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : ฮึ
ซุยกะ : กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังตกอยู่ภายใต้หลุมพรางของฉันไม่ใช่เหรอ
ซุยกะ : เป็นแค่คนที่ไม่เคยรู้สึกตัวว่าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร้อยอสูรท่องราตรีแท้ๆ
อลิส : ร้อยอสูรท่องราตรี งั้นเหรอ... ..., เสียมารยาทนะ
อลิส : ทำเหมือนคนอื่นเป็นสัตว์ประหลาดไปได้
ซุยกะ : อ้าว, เธอก็เป็นสัตว์ประหลาดไม่ใช่เหรอ ?
ซุยกะ : พวกจอมเวทแบบเธอเนี่ย――
ซุยกะ : คิดจะมาต่อกรกับพวกเราเผ่ายักษ์ที่มีความภาคภูมิอันสูงส่งน่ะ,
ซุยกะ : ต้องไว(เร็ว)ยิ่งกว่าความเร็วแสงนะ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 7 (Alice Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 23
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
อลิสสามารถแยกแยะลักษณะก่อนตายของยูวเรย์ได้แล้ว... ...
แต่ก็ยังไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของยูวเรย์ขนาดยักษ์ได้
ถึงอย่างนั้นงานเลี้ยงเองก็ครึกครื้นยิ่งกว่าทุกทีที่ผ่านมา, โดยไม่มีปัญหาอะไร
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
ยังไงซะ, เดี๋ยวก็จัดงานเลี้ยงกันอีกรอบอยู่ดี
ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าอะไรที่ผลักดันให้มารวมตัวกันได้มากถึงเพียงนี้
Ending No. 23 (Alice Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 15
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
ยูคาริตำหนิอลิสจนไม่มีชิ้นดี ทำให้งานเลี้ยงครึกครื้นขึ้น
แล้วงานเลี้ยงก็จบลงโดยที่มีผู้ร่วมงานเต็มไปหมด
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「ถึงอย่างนั้นก็เถอะ, การที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่ามันก็ยุ่งยากน้า
หรือบางที, เธอมองเห็นแค่สิ่งที่กระทบกับแสงงั้นเหรอ ?」
ก็ปราณภูตน่ะ... ...มันโปร่งแสงนี่นา
Ending No. 15 (Alice Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 7
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
แสงแดดร้อนขึ้นเรื่อยๆ, เสียงร้องของจั๊กจั่นก็ยิ่งดังขึ้นตามไปด้วย
ศาลเจ้าฮาคุเรย์นั้นเป็นสถานที่ซึ่งเกิดการเปลี่ยนแปลงของสี่ฤดูอย่างชัดเจนที่สุดในเกนโซวเคียว
ฤดูร้อนก็ร้อน, ฤดูหนาวก็หนาว, ฤดูใบไม้ผลิก็มีซากุระที่งดงาม, ฤดูใบไม้ร่วงก็มีของกินอร่อย
แต่ในศาลเจ้านี้, มีคนที่ทำให้รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของสี่ฤดูได้ชัดเจนยิ่งกว่าการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติเสียอีก
จึงมีผู้ที่มาเที่ยวเล่นที่ศาลเจ้าเพราะเหตุผลนี้อยู่เหมือนกัน
เรย์มุ 「ร้อนจังเลยน้า, ร้อนอย่างนี้ไม่อยากทำความสะอาดบริเวณศาลเจ้าเลยแฮะ」
อลิส 「ไม่พยายามจะทำความสะอาดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไม่ใช่เหรอ」
เรย์มุ 「พักนิดนึงน่า」
อลิส 「พอมองเธอแล้ว, รู้สึกได้เลยว่าฤดูร้อนมาแล้ว
ช่างเป็นคนที่เข้าใจได้ง่ายจริงๆ」
เรย์มุ 「ก็บอกว่าพักนิดนึงไงล่ะ ?
เธอไม่ร้อนเหรอ ?」
อลิส 「ถ้าแค่นี้น่ะไม่เป็นไรหรอก, ไม่เหมือนมนุษย์นะ, อุณหภูมิต่างกันแค่นี้ถ้าไม่พูดขึ้นมาก็ไม่รู้สึกตัวหรอก」
เรย์มุ 「เพราะเงี้ย, พวกสัตว์เลือดเย็นถึงได้วุ่นวาย」
อลิส 「อุณหภูมิคงที่สินะ」
เรย์มุ 「จะว่าไปแล้ว, ตกลงว่าความวุ่นวายเรื่องปราณภูตก่อนหน้านี้เป็นยังไงบ้างล่ะ ?」
อลิส 「อ๋อ, อ้าว ? นั่นน่ะน้า... ...มันคือเลือดในทะเลสาบน่ะ
ส่วนพวกเราก็คือปลาที่มารวมกันเพราะกลิ่นเลือด」
เรย์มุ 「พูดเรื่องที่เข้าใจยากอีกแล้ว」
ซุยกะ 「ที่สำคัญกว่านั้นคือ, เมื่อไหร่จะจัดงานเลี้ยงครั้งต่อไปน่ะ~」
เรย์มุ 「ร้อนอย่างนี้เนี่ยน้า, ทุกคนคงเฉื่อยชากันหมดแล้วมั้ง ?」
ซุยกะ 「แต่ว่า, ถ้าให้ฉันทำฝ่ายธุรการจะต้องมารวมกันแน่นอนเลยล่ะ」
อลิส 「อ๊ะ, บอกแล้วไงว่าห้ามทำน่ะ ?
ทำตัวว่านอนสอนง่ายสักระยะเถอะ」
เรย์มุ 「?」
ซุยกะ 「โธ่, น่าเบื่อจะแย่อยู่แล้วน้า」
เรย์มุ 「ถ้าเบื่อก็ไปทำความสะอาดบริเวณศาลเจ้าสิ ?」
ซุยกะ 「มีรางวัลรึเปล่า ?」
เรย์มุ 「ถ้าเจออะไรในบริเวณศาลเจ้าก็เอาไปเลย」
ซุยกะ 「เอ๋~, ศาลเจ้าพรรค์นี้มันจะมีอะไรล่ะ ?
แต่เรื่องทำความสะอาดเนี่ยแค่ 5 วินาทีก็เรียบร้อยแล้วล่ะ」
เรย์มุ 「5 วินาที ?」
อลิส 「คงจะทำเสร็จได้ใน 5 วินาทีจริงๆนั่นล่ะนะ」
สุดท้าย, แม้เรย์มุจะไม่ได้ไปดู, แต่ขยะทั่วบริเวณศาลเจ้าก็มารวมตัวกันในเวลาประมาณ 3 วินาที
แต่แม้ซุยกะจะรวบรวมขยะได้ในพริบตา, ก็ต้องมาเสียเวลาแยกขยะอยู่ดี
สุดท้ายกว่าจะกลับมาได้ก็เกือบ 30 นาที... ...
แถมยังทำหน้าเหมือนกับว่า, ไม่เจออะไรเลย, อีกต่างหาก
แต่ถึงอย่างนั้นเรย์มุก็ยังพูดว่า, แม้ไม่ใช่ 5 วินาทีแต่ก็เร็วน่าดูเลยนะ ... ...
พลังของยักษ์เป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว
ทว่า, สำหรับอลิสแล้ว มันไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสิ่งที่น่าอิจฉาเท่านั้น
ใช่แล้ว, สำหรับนักสะสมนั้นไม่มีอะไรน่าอิจฉาไปกว่านี้อีกแล้ว
Ending No. 7 (Alice Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
แพชูลี่
(ชื่อด่านของบทพาเช่ ตั้งชื่อตามระบบธาตุ คือ ไฟ ทอง(โลหะ) น้ำ ไม้ ดิน จันทรา ตะวัน)
Stage 1
หนูเตาไฟ
Fire Mouse
1st Day 14:00
ห้องสมุด
(เปิดเพลง BGM : แขกขาจร)
แพชูลี่ : ... ...
แพชูลี่ : ... ...มีหนูอีกแล้วสินะ
แพชูลี่ : อันที่จริง... ...มันมียาเบื่อหนูอยู่ด้านหลังชั้นหนังสือนี่นา
มาริสะ : เดี๋ยวสิ, ยาเบื่อหนูมันไม่ได้ผลกับมนุษย์หรอกน่า
แพชูลี่ : อ้าว, หนูดำเป็นฝ่ายออกมาเองแบบนี้,
แพชูลี่ : ก็ไม่ต้องใช้ยาเบื่อหนูแล้วสิ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : อ้อ เข้าใจผิดแล้ว, วันนี้ไม่ได้ลอบเข้ามานะ
มาริสะ : แค่มาตรวจสอบอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง
แพชูลี่ : ลอบเข้ามาอยู่ในนี้นานแล้ว, ก็เลยไม่ต้องลอบเข้ามาสินะ
มาริสะ : นั่นก็ยังผิดนิดหน่อยนา, ลอบตรวจสอบต่างหากล่ะ
แพชูลี่ : อยากได้แมวจังเลย
(เปิดเพลง BGM : งานเต้นรำของเหล่าแม่มด)
มาริสะ : แมว ?
แพชูลี่ : แมวที่จะ――, กำราบหนูที่ลอบเข้ามาได้อย่างเด็ดขาด
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
แพชูลี่ : เอาล่ะ, ฉันจะทำการตรวจสอบอย่างสง่าผ่าเผยเอง
แพชูลี่ : เป็นหนูก็กลับไปแต่โดยดีซะนะ
มาริสะ : บู---, ฉันอยากตรวจสอบเหตุวิปลาสครั้งนี้อ่ะ
แพชูลี่ : เรื่องนั้น, ฉันจะตรวจสอบเอง
มาริสะ : หนอย, คิดจะฮุบไว้คนเดียวงั้นเหรอ
แพชูลี่ : เหตุวิปลาสครั้งนี้, หนูเอาไม่อยู่หรอก
แพชูลี่ : อย่างเธอตรวจสอบไปก็เปล่าประโยชน์
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
ยาเบื่อหนูโลหะ
Silver Knife
1st Day 21:00
ห้องสมุด
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ซาคุยะ : เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ? จู่ๆก็เรียกมา
แพชูลี่ : พรุ่งนี้, มีธุระต้องทำเลยว่าจะออกไปข้างนอกน่ะ
แพชูลี่ : เลยกะว่าจะฝากให้ดูแลบ้านสักหน่อยน่ะ
ซาคุยะ : ตายจริง, หายากนะคะเนี่ย
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : เช่นนั้น, เรื่องเฝ้าบ้านฝากให้ฉันจัดการเถอะค่ะ
แพชูลี่ : เรื่องเฝ้าบ้านที่ว่าน่ะน้า.. ...
ซาคุยะ : มีอะไรเหรอคะ ?
แพชูลี่ : ช่วงนี้มีหนูเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
แพชูลี่ : ช่วยเฝ้ายามให้ดีๆหน่อยได้มั้ย
ซาคุยะ : หนู ? แล้วยาเบื่อหนูแบบพิเศษไม่ได้ผลเหรอคะ ?
แพชูลี่ : ไม่ได้เรื่อง
(เปิดเพลง BGM : ห้องสมุดเวทมนตร์ วอยล์)
ซาคุยะ : จำเป็นต้องใช้ยาเบื่อหนูที่มีพิษแรงกว่านี้สินะคะ
แพชูลี่ : ที่จำเป็นน่ะคือการขัดเกลาความเป็นแมวของเธอต่างหาก
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
แพชูลี่ : คะแนนแมวของเธอคือ 24 แต้ม
ซาคุยะ : เข้มงวดจังนะคะ
แพชูลี่ : แล้วมันก็ไม่ได้เต็ม 100 แต้มนะ, แต่เต็ม 96 แต้ม
แพชูลี่ : 96 เป็นค่ามากสุดที่น้อยกว่า 100 แล้วหารด้วย 2 กับ 3 ลงตัว มันเลยสะดวกดี
แพชูลี่ : ไม่ต้องทะเลาะกันด้วย
ซาคุยะ : แหม, เรื่องการประเมินก็เข้มงวดไม่เปลี่ยนแปลงอยู่ดีล่ะค่ะ
แพชูลี่ : แต่ 4 มีความต่างมากเกินไป
แพชูลี่ : คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่พิถีพิถันอย่างเธอคงไม่เข้าใจล่ะมั้ง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
รูปแบบดั้งเดิมของน้ำ
Water Mind
2nd Day 13:00
ห้องสมุด
(เปิดเพลง BGM : เหม่อมองฟ้า)
แพชูลี่ : เอาล่ะ, ได้เวลาออกไปข้างนอกสักที
แพชูลี่ : แต่ว่า, คนที่มีชีวิตอยู่มานานกว่าเรมี่งั้นเหรอ... ...
แพชูลี่ : นึกไม่ออกเลยแฮะ
อลิส : ดูเหมือนจะกำลังออกไปข้างนอกพอดีแต่ว่า... ...คอยเดี๋ยวสิ !
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้เชิดตุ๊กตาเจ็ดสี
อลิส มาร์กาทรอยด์
Alice Margatroid
อลิส : มีเรื่องที่อยากถามน่ะ
แพชูลี่ : ... ...ยาเบื่อหนู, ยาเบื่อหนู
อลิส : เธอรู้ใช่มั้ย ?
อลิส : อะไรสักอย่างเกี่ยวกับปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวอยู่... ...
แพชูลี่ : แมวบ้านฉันนี่ไม่ได้เรื่องเลยน้า
แพชูลี่ : เพิ่งบอกไปหยกๆก็ปล่อยให้หนูเข้ามาได้ซะแล้ว
อลิส : ฟังอยู่รึเปล่าคะ ?
แพชูลี่ : ปราณภูต ที่ว่าเนี่ย หมายถึงสิ่งที่คล้ายหมอกนั่นใช่มั้ย ?
แพชูลี่ : นั่นน่ะไม่ใช่ปราณภูตหรืออะไรทั้งนั้น
แพชูลี่ : ก็แค่เดะคุโนะโบวที่ใหญ่โตมโหฬารเท่านั้น (เดะคุโนะโบว แปลว่า ตุ๊กตาไม้แกะสลัก และสามารถแสลงได้ว่า คนไร้ประโยชน์ สิ่งไร้ค่า)
อลิส : อะไรกันน่ะ การตอบแบบขอไปทีนั่น
อลิส : อุตส่าห์มาถามอย่างสุภาพแล้วแท้ๆ
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยปิดตาย ~ ห้องลับของสาวน้อย)
แพชูลี่ : พวกที่ลอบเข้าบ้านคนอื่นน่ะมันผิดตั้งแต่พื้นฐานแล้ว
แพชูลี่ : เจ้าพวกไร้มารยาท, จะความสุภาพหรืออะไรก็ไม่มีทั้งนั้นแหละ
อลิส : ก็มันเป็นพลังที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนี่นา !
อลิส : แล้วก็มีแค่ที่นี่ที่เดียวที่น่าจะสามารถตรวจสอบได้ด้วย
แพชูลี่ : ตอนนี้, กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี
แพชูลี่ : อีกแค่สองวันจะถึงงานเลี้ยงครั้งต่อไปสินะ ?
แพชูลี่ : ไม่มีเวลามาตรวจสอบจากหนังสือแล้ว !
(อลิส มาร์กาทรอยด์ แพ้พ่าย)
แพชูลี่ : ใช้เวลาไปกับเรื่องน่าเบื่ออีกแล้วสิน่า (ล้อบทพูดจากเรื่องลูแปง)
อลิส : ตกลงจะไม่บอกอะไรกันบ้างเลยเหรอ
แพชูลี่ : รีบกลับไปเถอะ
แพชูลี่ : อีกเดี๋ยวที่นี่จะถูกปิดตายด้วยยาเบื่อหนูสีเงินแล้ว (หมายถึง ซาคุยะ)
อลิส : เข้าใจละ... ...กลับก็ได้
แพชูลี่ : ยาเบื่อหนูที่บ้านฉันมัวแต่ป้ำๆเป๋อๆจนหนูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแบบนี้ก็แย่แฮะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
สุสานภูตไม้
Ghost Factory
2nd Day 21:00
สุสาน
(คำว่า ภูตไม้ ในทีนี้สามารถแปลได้อีกแบบว่า เสียงสะท้อน)
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ~ Ancient Temple)
โยวมุ : ... ...แปลกหน้าสำหรับโลกวิญญาณนะ
โยวมุ : แต่ก็ทำหน้าเหมือนคนตายอยู่หรอก
แพชูลี่ : ฉันไม่มีธุระกับเธอ, มีธุระกับเจ้านายของเธอต่างหาก
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งร่างมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : เอ๊ะ ? กับท่านยูยูโกะ ?
โยวมุ : เอาเถอะ จะกับใครก็ไม่ยอมให้ผ่านไปทั้งนั้นแหละ
แพชูลี่ : ทำไมล่ะ ?
โยวมุ : นั่นก็เพราะว่าฉันกำลังเฝ้ายามอยู่ไงล่ะ
โยวมุ : จะยอมให้คนน่าสงสัยผ่านเข้าไปง่ายๆไม่ได้หรอก
แพชูลี่ : อ้อ เหรอ, เฝ้ายามที่ว่าเนี่ย――
แพชูลี่ : จากประสบการณ์, มันเป็นตำแหน่งแต่เพียงชื่อที่มอบให้กับพวกไร้ความสามารถนะ (หมายถึง เหม่ยหลิง)
โยวมุ : เอาเป็นว่า, จะยอมให้เชือดแต่โดยดี หรือว่า――
โยวมุ : จะโดนเชือดตามปกติดี
(เปิดเพลง BGM : การยิงนกปิศาจของฮิโระอาริ ~ Till When?)
แพชูลี่ : Undead แพ้ไฟ
โยวมุ : ยูวเรย์(ผี)ไม่เป็นแบบนั้นนะ !
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
แพชูลี่ : จริงด้วยนะ, แต่ดูเหมือนร่างครึ่งมนุษย์จะแพ้ไฟยิ่งกว่าเสียอีก
โยวมุ : เทียบกับยูวเรย์แล้วมนุษย์ไม่สามารถทนทานได้ขนาดนั้นหรอก
แพชูลี่ : ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ... ...ฉันสายไปมากแล้วนะเนี่ย
โยวมุ : อ้อ จะว่าไป
โยวมุ : คิดว่าท่านยูยูโกะคงจะนอนไปแล้วล่ะ
แพชูลี่ : เอ๋ ? เป็นโบวเรย์(วิญญาณ)แท้ๆแต่เข้านอนเร็วจัง ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
จงหลับใหลใต้ผืนดิน
Another World
2nd Day 26:30
ตำหนักหยกขาว
(26:30 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสองครึ่งของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 26:30 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสองครึ่งของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
วิญญาณอาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน
ไซเกียวจิ ยูยูโกะ
Yuyuko Saigyouji
(อาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน หมายถึง บริสุทธิ์ไร้เดียงสา)
ยูยูโกะ : โธ่~, อะไรกันน่ะ เวลาป่านนี้แล้ว~
แพชูลี่ : ขอโทษที่รบกวนเวลานอนนะ, แต่ช่วยหน่อยได้มั้ย
ยูยูโกะ : ราตรีสวัสดิ์
แพชูลี่ : ช่วงนี้มีคนที่ควบคุมเกนโซวเคียวไปทั่วด้วยพลังที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
แพชูลี่ : ราวกับพลังของผู้ที่อยู่ในที่แห่งนี้มาแต่โบราณกาล... ...
แพชูลี่ : ตรวจสอบแล้วแต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไรในหนังสือที่ฉันมีเลย
แพชูลี่ : ทั้งที่ไม่ว่าตำราเวทแบบใดก็น่าจะมีบันทึกเอาไว้แท้ๆ... ...
ยูยูโกะ : เหรอ---? แล้วไงต่อล่ะ ?
แพชูลี่ : เพราะงั้น, ก็มีเพียงเธอคนเดียวที่น่าจะรู้เรื่องน่ะ
ยูยูโกะ : เสียมารยาทนะ, ฉันยังหน้าใสเด้งอยู่เลยแท้ๆ
แพชูลี่ : เอาเหอะน่า, ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อควบคุมเหตุวิปลาสนะ
ยูยูโกะ : ปล่อยไปเถอะ, ยังไงเสียก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้ว
แพชูลี่ : รู้อะไรบางอย่างจริงๆด้วยสินะ ?
ยูยูโกะ : อ๊ะ, ก็ดูสิ, ถึงฉันจะไม่รู้ก็เถอะ แต่เป็นพลังที่น่าคิดถึงสุดๆเลยนะ
ยูยูโกะ : พลังก่อนที่จะถูกแยกย่อยจนเล็กลงเหมือนตอนนี้
แพชูลี่ : รู้อยู่แล้วสินะ
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
ยูยูโกะ : ก็บอกแล้วไงว่า ไม่รู้
แพชูลี่ : ... ...Undead แพ้ไฟ
ยูยูโกะ : ตายจริง, ทำยังไงดีล่ะเนี่ย
(ไซเกียวจิ ยูยูโกะ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue แพชูลี่ : เอ้า, สำนึกผิดรึยัง ? ยูยูโกะ : ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า ? แพชูลี่ : ไม่รู้ว่าควรยอมแพ้ตอนไหนสินะ ยูยูโกะ : อ๊ะ, แต่ว่า, ถ้าเรื่องนี้เพื่อนของฉันน่าจะรู้ดีนะ แพชูลี่ : อยู่ที่ไหนล่ะ ? ยูยูโกะ : ไม่รู้สิน้า... ...ราตรีสวัสดิ์ |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 24 (Patchouli Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
ความทรงจำของดวงจันทร์
History of Moon
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ส่วนลึกในใจ)
แพชูลี่ : สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันแน่
เรย์มุ : เพื่อนของยูยูโกะ ? หมายถึงยูคาริรึเปล่า ?
เรย์มุ : มักจะเจอยัยนั่นบ่อยๆตอนที่ไม่อยากเจอน่ะน้า
แพชูลี่ : เฮ้อ, ช่วยไม่ได้
แพชูลี่ : คงต้องตรวจสอบเหตุวิปลาสนี้ด้วยตัวเองเท่านั้นสินะ
เรย์มุ : เหตุวิปลาสที่ว่าเนี่ย, อะไรเหรอ ?
ยูคาริ : ตายจริง, ไม่เคยคิดว่าจะมีใครอยากเจอเลยนะ
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : คนที่เรียกฉันคือเธอเหรอ ?
แพชูลี่ : อ้าว ? อะไรกัน, อาศัยอยู่ที่ศาลเจ้านี่เอง
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : อาศัยสิ
แพชูลี่ : เหรอ, ว่าแต่, เหตุวิปลาสในช่วงนี้มันคืออะไรน่ะ ?
แพชูลี่ : ถ้าเป็นเธอคงรู้สินะ ?
แพชูลี่ : เพราะได้ยินมาว่าเธอโบราณที่สุด
ยูคาริ : ใช้คำว่าโบราณเนี่ยโหดร้ายจังเลยนะ, ใครพูดน่ะ ?
แพชูลี่ : ตอบคำถามมา
ยูคาริ : ฉันต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว
ยูคาริ : ว่าไปแล้วก็คือคนรู้จักเจ้าปัญหาของฉันเองแหละ
ยูคาริ : เป็นคนร้ายที่ก่องานเลี้ยงพวกนี้
แพชูลี่ : งานเลี้ยง ? เหรอ... ...งั้นอะไรคือจุดประสงค์ ?
ยูคาริ : เรื่องนั้นไปถามเจ้าตัวเองเถอะ
แพชูลี่ : เจ้าตัวอยู่ที่ไหนล่ะ ?
ยูคาริ : โธ่, เอาแต่ถามอยู่ได้, ธุระที่ว่าเนี่ยคือธุระแบบนี้ ?
แพชูลี่ : ก็ธุระแบบนี้นี่แหละ
ยูคาริ : น่าเบื่อจัง
ยูคาริ : ถ้าอยากเจอยัยนั่นขนาดนั้นล่ะก็,
ยูคาริ : ฉันไม่ยอมให้เจอหรอก
แพชูลี่ : เจ้าปัญหาจริงๆนะเธอเนี่ย
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue แพชูลี่ : พาไปเจอหน่อยได้มั้ย ? ยูคาริ : ช่วยไม่ได้น้า ยูคาริ : แต่คนแบบนั้นน่ะ, ไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้นหรอกน่า ? แพชูลี่ : ไม่ได้ต้องการความน่าสนใจสักหน่อย ยูคาริ : เอ้า, จะมารวมกันแล้วล่ะ... ... |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 16 (Patchouli Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
ประเทศแห่งตะวัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
แพชูลี่ : ในที่สุด... ...ก็เจอตัวสักที
ซุยกะ : อ้าว ? หมดเวลาแล้วเหรอ~ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : นึกว่าจะได้เล่นมากกว่านี้เยอะๆซะอีกน้า
แพชูลี่ : เล่นงั้นเหรอ, ว่าแต่, เธอเป็นใคร ?
แพชูลี่ : กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ?
ซุยกะ : อื๋อ ? แค่ทำให้เกนโซวเคียวครึกครื้นขึ้นมาหน่อยเท่านั้นเอง
ซุยกะ : ดูสิ, แค่ฉันกระดิกนิ้วนิดเดียวเท่านั้น――
ซุยกะ : ทุกคนก็มารวมตัวกันจัดงานเลี้ยงโดยไม่สงสัยอะไรเลยสักนิด
ซุยกะ : ฉันแค่กำลังสนุกกับการมองเท่านั้นน้า
แพชูลี่ : !? เขานั่น, หรือว่าเธอคือ... ...
ซุยกะ : ไม่ใช่กวางนะ
แพชูลี่ : งั้นเหรอ, อย่างนี้นี่เองสินะ
แพชูลี่ : เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่ถูกเขียนไว้ในหนังสือของฉันเลย
แพชูลี่ : หนังสือที่เขียนเรื่องแบบนั้น, ที่ห้องของฉัน... ...
แพชูลี่ : ไม่สิ แม้แต่ในเกนโซวเคียวก็ไม่น่าจะมีด้วยซ้ำ
ซุยกะ : ก็บอกว่าไม่ใช่แพะไงเล่า~
แพชูลี่ : พลังของเธอคือ, การกระจายและการรวบรวม, ล่ะสิ ?
แพชูลี่ : กลายเป็นหมอก... ...ชักจูงให้เกิดงานเลี้ยง
แพชูลี่ : ที่สำคัญกว่านั้นคือ, 「ยักษ์」 เนี่ยแพ้อะไรกันนะ ?
ซุยกะ : เอ๋~ ? ฉันแข็งแกร่งจะตาย~, ไม่แพ้อะไรทั้งนั้นแหละ
แพชูลี่ : งั้นเหรอ
แพชูลี่ : คุ้นๆว่าแพ้ถั่วเหลืองคั่วนะ... ...
แพชูลี่ : แต่ตอนนี้ไม่มีของพรรค์นั้นติดตัวมาซะด้วยสิ
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : ฮึ
ซุยกะ : ดูเหมือนจะพกมาแค่ความรู้... ...
ซุยกะ : แต่ใช้ในทางปฏิบัติไม่ได้สิน้า
ซุยกะ : ยังไงซะ, เจ้าพวกที่อาศัยอยู่ในเกนโซวเคียวที่กำลังอากาศดีตอนนี้,
ซุยกะ : ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นนี่นา ?
แพชูลี่ : กำลังเกิดอะไรขึ้น... ...?
แพชูลี่ : งานเลี้ยง... ...ล่ะมั้ง ?
ซุยกะ : พลังของยักษ์, พลังในการรวบรวม, จงลิ้มรสเท่าที่ต้องการเถอะ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 8 (Patchouli Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 24
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
วันนี้มีการเปลี่ยนบรรยากาศ, ด้วยพิธียิงเวทมนตร์ไฟที่อัดอั้นด้วยความแค้นไปยังกองไม้
กลายเป็นการสร้าง Campfire (ชุมนุมรอบกองไฟ) ซะงั้น
ทุกครั้งล้วนเกิดจากความคิดของแพชูลี่ผู้ไม่ค่อยกระตือรือร้นแม้อยู่ในงานเลี้ยง
อาจด้วยเหตุนี้, หรือไม่ใช่, ที่ทำให้งานเลี้ยงคึกคักอย่างมากเหมือนทุกทีที่ผ่านมา
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
ยังไงซะ, เดี๋ยวก็จัดงานเลี้ยงกันอีกรอบอยู่ดี
ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าอะไรที่ผลักดันให้มารวมตัวกันได้มากถึงเพียงนี้
Ending No. 24 (Patchouli Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 16
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
ยูคาริแกล้งคนอื่นไปทั่วเหมือนเด็กๆ,
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกเป็นพิเศษแต่อย่างใด
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「อย่าไปสนใจเรื่องของยัยนี่เลย
ยังไงซะก็แค่ชอบความครึกครื้นเท่านั้นแหละ」
เธออธิบายพลางชี้ไปตรงที่ว่างซึ่งไม่มีใครอยู่
Ending No. 16 (Patchouli Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 8
――ห้องสมุดเวทมนตร์, ห้องมืดที่ไม่ถูกแสงอาทิตย์มานานหลายปี
ไม่ว่าจะฤดูร้อนหรือฤดูหนาว, กลางวันหรือกลางคืน, ก็ไม่มีอะไรที่พอจะเรียกว่าการเปลี่ยนแปลงได้เลย
แสงอาทิตย์ที่มอบชีวิตและอากาศภายนอกเป็นได้เพียงพิษสำหรับหนังสือที่ถูกเก็บรักษาเอาไว้เท่านั้น
ใช่แล้ว, เหมือนกับเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ก็มิปาน
งานเลี้ยงอันแสนวุ่นวายที่จัดต่อเนื่องมาตั้งแต่งานชมดอกไม้, ก็ค่อยๆลดจำนวนลง
ไม่ว่าใครก็คิดว่า การจัดงานเลี้ยงด้วยความถี่ประมาณนี้ถือว่ากำลังเหมาะทีเดียว
พาเช่ 「... ...
อารมณ์ประมาณนี้สินะ
ถ้ามีข้อมูลมากกว่านี้ก็จะดี... ...」
ตำราเวทนั้น, โดยพื้นฐานแล้วไม่สามารถผลิตแบบจำนวนมากได้
สาเหตุก็เพราะ, หนังสือเหล่านี้ทั้งหมดล้วนต้องเขียนด้วยลายมือของใครสักคน
ภายในห้องสมุดนี้, แน่นอนว่ามีตำราเวทจำนวนไม่น้อยที่แพชูลี่เป็นคนเขียน
ตำราเวทนั้น, ถูกทำให้มีเนื้อหาเพิ่มขึ้นทีละน้อยโดยการเขียนด้วยมือเช่นนี้
พาเช่ 「แถวนี้มันอารมณ์ประมาณนี้รึเปล่านะ ?
ที่เหลือก็... ...ในทางปฏิบัติ, จำเป็นต้องมีถั่วเหลืองคั่ว」
ซาคุยะ 「กาแฟได้แล้วค่ะ」
พาเช่ 「อ้อ, เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ」
ซาคุยะ 「ตายจริง, ไม่ได้เห็นสร้างตำราเวทเสียนานเลยนะคะ
จะสร้างเวทมนตร์ใหม่ขึ้นมาเหรอคะ ?」
พาเช่ 「ใช่แล้ว, พอสร้างเสร็จก็เอามาทดลองกับเธอ」
ซาคุยะ 「แบบนั้นมันออกจะ... ...
อ๊ะ, พูดถึงกาแฟ, ฉันได้เมล็ดใหม่มา,
วันนี้ก็เลยลองใส่ลงไปน่ะค่ะ」
พาเช่ 「ถั่วใหม่ ?」 (คำว่า เมล็ด กับ ถั่ว ใช้ศัพท์ตัวเดียวกัน)
ซาคุยะ 「เป็นเมล็ดที่ล้ำค่าเลยล่ะค่ะ」
พาเช่ 「หืม---, ให้กลิ่นที่ล้ำค่าดีนะ」
ซาคุยะ 「ค่ะ, วิเศษไปเลยนะคะ」
พาเช่ 「จริงสิ, ซาคุยะ, มีถั่วเหลืองคั่วบ้างรึเปล่า ?」
ซาคุยะ 「ถั่วเหลือง ? นั่นไม่ใช่เมล็ดที่ล้ำค่านะคะ」
พาเช่ 「เรื่องนั้นแบบว่า, ถึงมันจะธรรมดาก็เถอะ」
ซาคุยะ 「ค่ะ, คิดว่ามีนะคะ... ...แต่มันจะเข้ากับกาแฟเหรอคะ ?」
พาเช่ 「ถั่วคั่วน่ะ... ...ต้องกินเท่ากับอายุนะ」
ซาคุยะ 「แบบนั้นก็ท่าจะเยอะเอาการนะคะ, คิดว่าต้องทานไม่หมดแหงๆเลย... ...คุณหนูก็จะเอาด้วยเหรอคะ ?」
พาเช่ 「ถ้าเป็นแบบนั้น, มันก็จะยิ่งกินไม่หมดเข้าไปใหญ่น่ะสิ」
แพชูลี่กำลังคิดค้นเวทมนตร์ใหม่ที่ใช้ถั่วเหลืองคั่ว
ห่ากระสุนที่สาดถั่วจำนวนมากออกไปอย่างมีประสิทธิภาพ
ถ้าเป็นเวทนี้ล่ะก็ ต่อให้เป็นยักษ์ก็คงมิอาจต้านได้
หากได้เจอกับยัยนั่นอีกครั้งก็คงจะสนุกดีทีเดียว
ผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งราวกับยักษ์นั้น, ทำไมถึงมีจุดอ่อนแปลกๆกันนะ
หรือจะทำเป็นประกาศจุดอ่อนเล็กๆ, เพื่อปกปิดจุดอ่อนที่แท้จริงกันแน่, ถ้างั้นที่จริงก็ไม่แข็งแกร่งน่ะสิ
แต่เธอไม่คิดแบบนั้น
เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้เองก็มีจุดอ่อนแปลกๆเหมือนกัน
ดังนั้นต้องแข็งแกร่งอย่างแน่นอนเลยล่ะ
Ending No. 8 (Patchouli Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
โยวมุ
Stage 1
ผ่าเวหา
Nothingness
1st Day 14:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ลางร้าย)
โยวมุ : ถ้าคิดตามธรรมดาล่ะก็... ...
เรย์มุ : อ้าว ? วันนี้มาคนเดียว ? มีธุระอะไร ?
โยวมุ : เรย์มุน่าสงสัยที่สุด
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ธุระใหญ่อีกแล้วนะ
โยวมุ : ก็เอ่อ, ใช่, จัดงานเลี้ยงทีไรก็มารวมตัวกันที่นี่ซะด้วยสิ
เรย์มุ : พวกเธอเป็นคนเลือกจัดงานเลี้ยงที่ศาลเจ้าเองนี่นา ?
เรย์มุ : ถ้าเป็นฉันล่ะก็ จะไปจัดงานเลี้ยงที่บ้านของเธอแทน
โยวมุ : พูดแบบนั้นน่ะ, ไม่ใช่ว่าวางแผนอะไรอยู่เหรอ ?
โยวมุ : ปราณภูตพวกนี้มันผิดปกติไม่ใช่เหรอ ?
เรย์มุ : ปราณภูตเนี่ยมันของเธอไม่ใช่เหรอ ?
เรย์มุ : เวลาปกติไม่มีใครเขาปล่อยปราณภูตออกมาหรอกน่า
เรย์มุ : แล้วก็, ที่บอกว่าปราณภูตพวกนั้นมันผิดปกติน่ะ, ตกลงว่าเธอมีธุระอะไรกันแน่
(เปิดเพลง BGM : ความเอาแต่ใจของสาวน้อย ~ Capriccio)
โยวมุ : มาเชือดสิ่งที่น่าสงสัยไงล่ะ
เรย์มุ : สรุปได้สั้นดีนะ
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
โยวมุ : อ๊ะ, ผิดคนเหรอเนี่ย
เรย์มุ : โธ่---, ไม่เชือดแล้วไม่รู้รึไงว่าผิดหรือถูกน่ะ ?
โยวมุ : เธอพูดผิดแล้ว, ถ้าเชือดแล้วจะรู้, ต่างหากล่ะ
เรย์มุ : แบบนี้มันตัวซวยชัดๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
ผ่าเวทมนตร์
Magical Sword
1st Day 21:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
โยวมุ : นี่มัน... ...
โยวมุ : พลาดไปจริงๆที่มาตอนบ่าย
โยวมุ : ไม่นึกว่าจะไม่มีถนนถึงขนาดนี้
โยวมุ : ตกดึกจนได้สิเนี่ย
มาริสะ : โอ๋ ? ดึกแบบนี้ดันเจอของไม่เป็นมงคลเข้าซะแล้วว่ะ
โยวมุ : ก็รู้นะว่าไม่ดีที่มารบกวนเวลานอน... ...
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : แถวนี้มีผีโผล่ออกมาด้วยแฮะ, คุวาบาระคุวาบาระ (บทสวดป้องกันสายฟ้าของญี่ปุ่น)
โยวมุ : ยูวเรย์(ผี)ไม่ใช่สายฟ้านะ !
มาริสะ : แล้ว, มีธุระอะไรล่ะ ? เจ้าพวกยูวเรย์
โยวมุ : ก่อนอื่นก็, มาเชือดน่ะ, แล้วค่อยคุยกัน
มาริสะ : ยิ่งเป็นอันตรายแบบฉับพลันเข้าไปใหญ่เลยแฮะ... ...
โยวมุ : เพราะว่าเธอเป็นพวกที่พูดอะไรออกมาก็น่าจะเป็นเรื่องโกหกนั่นล่ะนะ
โยวมุ : แต่ว่า... ...ดาบไม่โกหก
(เปิดเพลง BGM : งานเต้นรำของเหล่าแม่มด)
มาริสะ : ขอแสดงความนับถือที่มาถึงบ้านของฉันซึ่งอยู่ในป่าเวทมนตร์ได้ในเวลากลางคืนแบบนี้
มาริสะ : ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เองว้อย
โยวมุ : ของสีดำมากชิ้นหลายอย่าง, จะฟันให้สิ้นในดาบเดียว !
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
โยวมุ : อืม---, กะแล้วเชียวว่าไม่ใช่
มาริสะ : อ๋า--- ? ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะ, แต่คำว่า กะแล้วเชียว เนี่ยมันน่าหงุดหงิดชะมัด
โยวมุ : ผู้ที่ควบคุมปราณภูตกว้างใหญ่ขนาดนี้... ...
มาริสะ : ปราณภูต ? อ๋อ---, เรื่องปราณภูตพวกนี้น่ะเอง
มาริสะ : ไม่ใช่ฉันนะว้อย
โยวมุ : ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะว่า กะแล้วเชียว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
ผ่าวิญญาณภูต
Little Genie
2nd Day 13:00
ห้องสมุด
(แพชูลี่ชำนาญการใช้เวทมนตร์วิญญาณภูต หรือที่เรียกง่ายๆในไทยว่า เวทมนตร์ธาตุ)
(เปิดเพลง BGM : แขกขาจร)
โยวมุ : เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่แฮะ
โยวมุ : ถึงจะไม่ค่อยชอบที่มืดเท่าไหร่ก็เถอะ... ... (เพราะโยวมุเป็นคนกลัวผี)
แพชูลี่ : ใคร ?
โยวมุ : เชือด
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
หอสมุดใหญ่ไม่เคลื่อนที่
แพชูลี่ โนว์เลดจ์
Patchouli Knowledge
แพชูลี่ : เอ๋~~? มีวิญญาณอาฆาตอยู่ในห้องสมุดของฉันด้วย~
(เปิดเพลง BGM : สาวน้อยปิดตาย ~ ห้องลับของสาวน้อย)
โยวมุ : เรียกว่าวิญญาณอาฆาตเนี่ยใจร้ายจังนะ
โยวมุ : ฉันไม่มีความแค้นกับใครซะด้วยสิ
โยวมุ : แต่แรกเริ่มเดิมทีก็ไม่ใช่คนตายด้วย, ล่ะมั้ง
แพชูลี่ : อ่า, เวลาแบบนี้, ต้องคาถาสลายวิญญาณร้าย... ...
แพชูลี่ : เอ๊ะ, ว่าแต่เธอน่ะ, มาถึงที่นี่ได้ไง
โยวมุ : อ่า, ถ้าจะมีใครปล่อยปราณภูตออกมา, ก็ไม่มีที่ไหนน่าสงสัยเท่ากับที่คฤหาสน์นี้แล้วน่ะ
แพชูลี่ : แล้วไง ?
โยวมุ : ก็เลยมาเชือด
แพชูลี่ : อ่า, เรื่องราวไม่เชื่อมโยงกันเลยสักนิดเลยไม่เข้าใจ
แพชูลี่ : ... ...แต่ถึงจะไม่เข้าใจ, ก็เป็นโอกาสดีที่จะทดลองเวทมนตร์ใหม่ล่ะนะ
โยวมุ : เอาล่ะ, โผล่หางมาให้เชือดซะดีๆ
(แพชูลี่ โนว์เลดจ์ แพ้พ่าย)
โยวมุ : ดูเหมือนจะไม่ใช่
โยวมุ : แต่ว่าในคฤหาสน์นี้ยังมีคนอื่นที่น่าสงสัยอีกเพียบ... ...
แพชูลี่ : เอ๋~?
แพชูลี่ : เวทมนตร์นี้ยังขาดอีกนิดถึงจะสมบูรณ์แฮะ
โยวมุ : จะว่าไปแล้ว, หนังสือในห้องสมุดนี่
โยวมุ : ต้านทานได้ทั้งไฟและน้ำเลยนะ
แพชูลี่ : แน่นอน, ต้านไฟ, กันน้ำ, ไล่มาร, กำจัดวิญญาณ, ทุกอย่าง O ไงล่ะ
(ล้อค่าวิธีการแสดงสเตตัสของเกมอื่นๆ ต้านทานคือ O เสมอคือ ∆ แพ้คือ X)
โยวมุ : หืม---, แต่ว่า... ...ฉันไม่สนใจหนังสือหรอก
โยวมุ : เขียนไว้แต่เรื่องโบราณทั้งนั้นเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
ผ่าห้วงเวลา
Time flies
2nd Day 21:00
หอนาฬิกา
(Time flies เป็นสำนวนฝรั่ง หมายถึง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้ตัว)
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
ซาคุยะ : กะทันหันจัง, มีอะไรเหรอ ? แปลกดีนะที่เธอมาที่นี่
โยวมุ : ถึงเวลาเจอตัวเก็งแล้วสินะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ตายจริง, ตัวเก็ง ?
โยวมุ : เธอใช่มั้ย ? ผู้อยู่เบื้องหลังปราณภูตพวกนี้, แล้วก็งานเลี้ยง
ซาคุยะ : เอ๊ะ, เอ~, ปราณภูต ?
ซาคุยะ : อ่า, มันก็จริงว่าช่วงนี้มีปราณภูตรุนแรงนะคะ
โยวมุ : แค่นั้นเองเหรอ ?
โยวมุ : โกหกหน้าตายดีนะ
ซาคุยะ : แต่ว่า, ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่คะ, แล้วก็... ...
ซาคุยะ : ถ้าเปรียบเทียบกับเหตุวิปลาสที่วุ่นวายใหญ่โตเพราะฤดูใบไม้ผลิไม่มาเมื่อช่วงก่อนหน้านี้่ล่ะก็น้า
โยวมุ : อยากถูกเชือดอีกครั้งสินะ
ซาคุยะ : อีกครั้ง ?
ซาคุยะ : เธอเรียนรู้มาไม่พอ ดังนั้นฉันจะสอนให้ละกัน
ซาคุยะ : คำว่า อีกครั้ง น่ะเป็นคำที่ใช้เมื่อเหตุการณ์ในอดีตเกิดซ้ำ
ซาคุยะ : แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเคยถูกเธอเชือดนะ
(เปิดเพลง BGM : นาฟิกาจันทรา ~ Lunar ・Dial)
โยวมุ : ความทรงจำถูกเชือดไปตอนที่โดนเชือดล่ะมั้ง ?
โยวมุ : เพราะงั้นเธอจะต้องถูกเชือด, อีกครั้ง
ซาคุยะ : เอ๊ะ, ธุระของเธอเนี่ย, คือมาเชือดงั้นเหรอ ?
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
โยวมุ : ไม่ใช่เหรอเนี่ย... ...
ซาคุยะ : ให้ตายสิ, อะไรกันเนี่ย
โยวมุ : เหลือเวลาไม่มากก็จะถึงงานเลี้ยงแล้ว, ต้องรีบไปหาคนต่อไป
ซาคุยะ : ว่าแต่, เธอน่ะ,
ซาคุยะ : จะเอาให้ถึงขั้นบุกปล้นเลยสินะ
โยวมุ : นั่นเป็นความเข้าใจผิดอย่างแรงเลยล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
ผ่านิจนิรันดร์
Eternal Checkout
2nd Day 26:00
Lobby คฤหาสน์มารแดง
(26:00 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสองของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 26:00 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสองของวันที่สาม นั่นเอง)
(ผ่านิจนิรันดร์ เป็นชื่อสเปลการ์ดของโยวมุ)
(เปิดเพลง BGM : ราตรีสีแดงฉาน)
เรมิเลีย : เอะอะเสียงดังจังนะ, มันอะไรกันล่ะเนี่ย
โยวมุ : ส่วนใหญ่ฉันเชือดทิ้งไปหมดแล้ว, ก็เหลือแค่เธอนี่ล่ะ
โยวมุ : เหตุวิปลาสในครั้งนี้เป็นฝีมือของเธอสินะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จันทราสีแดงผู้อ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์
เรมิเลีย สคาร์เลท
Remilia Scarlet
เรมิเลีย : เหตุวิปลาส ? หมายถึงเรื่องอะไรน่ะ ?
โยวมุ : จะอธิบายมันก็ยุ่งยาก... ...
โยวมุ : เอาเป็นว่า ตอนนี้เกนโซวเคียวถูกห้อมล้อมด้วยปราณภูตน่ะ
เรมิเลีย : อ้อ, เรื่องนั้นเองเหรอ ? นั่นน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่นี่นา ?
เรมิเลีย : ดูสิ, ในความเป็นจริงแล้วไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วย
โยวมุ : รอให้มันเกิดก็สายไปแล้วจริงมั้ย ?
เรมิเลีย : แล้วถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น... ...
เรมิเลีย : คงทำได้แค่แก้ตัวว่าทำไปตามการคาดคะเนสินะ
เรมิเลีย : ทุกเรื่องน่ะ, หากไม่ใช้ผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวเป็นปัจจัยในการเคลื่อนไหว... ...
เรมิเลีย : จะถูกโชคชะตาปั่นหัวเอาได้นะ
โยวมุ : พูดเหมือนทองไม่รู้ร้อนเลยนะ
เรมิเลีย : เพราะว่ามีชีวิตมายาวนานอย่างที่เธอไม่อาจเทียบได้ไงล่ะ... ...
เรมิเลีย : เอ๊ะ, สำหรับเธอต้องเรียกว่าไม่มีชีวิตล่ะมั้ง
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
โยวมุ : ยังไงก็แล้วแต่, คนที่สามารถปล่อยปราณภูตระดับนี้ออกมาได้, ก็เหลืออยู่แค่ไม่กี่คนแล้ว
โยวมุ : ยอมให้ทดสอบว่าเธอเป็นคนร้ายรึเปล่าแต่โดยดีได้มั้ย
เรมิเลีย : เอาเถอะ, ถึงฉันจะไม่ได้ทำอะไร, แต่เอางั้นก็ได้
เรมิเลีย : ทดสอบได้เลย
เรมิเลีย : ว่าแต่ทดสอบที่ว่าเนี่ย, ทำยังไงเหรอ ?
โยวมุ : ดาบน่ะ, ให้ดาบฮาคุโรวเคนบอกความจริงออกมา
(เรมิเลีย สคาร์เลท แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue โยวมุ : อ๊ะ, ไม่ใช่ !? ไม่ใช่คนร้าย เรมิเลีย : ให้ตายสิ, ชุดเปื้อนหมดแล้วเนี่ย เรมิเลีย : ถึงไม่ต้องใช้ดาบ... ... เรมิเลีย : ฉันก็บอกความจริงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว โยวมุ : แย่จังแฮะ โยวมุ : สมาชิกในงานเลี้ยงที่น่าสงสัย, โยวมุ : ไม่มีเหลือแล้ว... .... เรมิเลีย : แหม, เจ้านายของเธอน่ะ เรมิเลีย : น่าสงสัยที่สุดเลยไม่ใช่รึไง ? โยวมุ : ไม่หรอก, เรื่องนั้นมัน... .. โยวมุ : เอ่อ, ก็ค่อนข้างจะ, น่าสงสัยอยู่ |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 22 (Youmu Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
ผ่าแรงตึงผิว
Surface Active
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ส่วนลึกในใจ)
โยวมุ : ยังไงก็อยากเชื่อว่าไม่ใช่ฝีมือของท่านยูยูโกะแฮะ... ...
เรย์มุ : อ้าว, มาเร็วนะ, วันนี้มาคนเดียวเหรอ ?
เรย์มุ : ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะกว่าจะเริ่มงานเลี้ยงนะ
โยวมุ : อืม---, สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนร้ายที่ปล่อยปราณภูตออกมา
เรย์มุ : ตามหาตัวคนร้ายของเธอเนี่ย, คือการไล่เชือดผู้คนไปตลอดทางงั้นเหรอ ?
ยูคาริ : กลายเป็นสังคมที่วุ่นวายไปแล้วสินะ
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : ดูเธอสิ, เอาแต่ไล่เชือดไปทั่วแบบนี้... ...
ยูคาริ : สักวันสถานที่ของเธอ(โลกวิญญาณ)ก็จะล้นเอาได้นะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
โยวมุ : อ้าว ? ท่านยูคาริ
โยวมุ : น่าแปลกนะคะที่โผล่มาในสถานที่แบบนี้
ยูคาริ : ก็ไม่มีใครชวนมางานเลี้ยงเลยนี่นา
ยูคาริ : เพราะงั้นเลยมาเองตามอำเภอใจทั้งที่ไม่มีใครเชิญไงล่ะ
โยวมุ : ว่าแต่, ทำไมจู่ๆถึงโผล่มาล่ะคะ ?
ยูคาริ : ก็แหม, ถูกเชิญให้ โผล่ออกมาแบบนี้ นี่นา
โยวมุ : เดี๋ยวก็ว่าไม่มีคนชวน เดี๋ยวก็ว่ามีคนเชิญ, พูดแย้งกันเองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคะ ?
ยูคาริ : ตายจริง, เธอยังฝึกฝนไม่เพียงพอสินะ
ยูคาริ : ลูกนัยน์ตาของเธอมีไว้เพื่ออะไรล่ะ ?
โยวมุ : เอ... ...ไม่เคยคิดมาก่อนเลยค่ะ, เพื่ออะไรเหรอคะ ?
ยูคาริ : ช่างเถอะ, ขอเพียงพวกเธอจัดงานเลี้ยง
ยูคาริ : ใช่แล้ว, มารวมตัวกัน, สินะ
โยวมุ : ใช่เหรอ
ยูคาริ : ใช่สิ
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
โยวมุ : ท่านยูคาริเป็นคนร้ายที่ปล่อยปราณภูตพวกนี้ออกมาสินะคะ
ยูคาริ : สรุปแบบสั้นสุดๆอีกแล้วน้า
โยวมุ : ท่านยูยูโกะ, ขออภัยที่สงสัยค่ะ
โยวมุ : ลืมไปเลยค่ะว่ามีคนที่น่าสงสัยขนาดนี้อยู่ใกล้ตัวด้วย
ยูคาริ : ใจร้ายจังน้า ลืมฉันได้ลง
โยวมุ : เอาล่ะ, ดาบจะเจาะรูบนอาณาเขตทั้งหมดล่ะ !
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue โยวมุ : อ๊า ให้ตายสิ, นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ! โยวมุ : ท่านยูคาริก็ไม่ใช่... ... ยูคาริ : เชือดคนอื่นแล้วบ่นใส่อีกแบบนี้ก็แย่น้า โยวมุ : ถึงเวลาจัดงานเลี้ยงแล้วสินะ โยวมุ : สุดท้ายก็ไม่รู้ทั้งจุดประสงค์และตัวคนร้าย... .. ยูคาริ : ฝึกฝนไม่เพียงพอจริงๆนั่นล่ะน้า ยูคาริ : ช่วยไม่ได้นะ, จะให้คำใบ้ละกัน ยูคาริ : เอ้า ดูสิ, ยังมีคนน่าสงสัยเหลืออยู่อีกคนนะ โยวมุ : เป็นท่านยูยูโกะจริงๆเหรอ !? ยูคาริ : ไม่ใช่ไม่ใช่, ไม่ใช่แบบนั้น ยูคาริ : เอ้า, มองเห็นแล้วสินะ, ด้วยนัยน์ตาของเธอ |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 14 (Youmu Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
ความคิดและความฝันที่มารวมตัวกัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ซุยกะ : เอ๊ะ, เอ---, ยินดีที่ได้รู้จัก, ล่ะมั้ง ?
โยวมุ : เอ๊ะ !? อะไรน่ะ ? ใครกัน ?
โยวมุ : โผล่ออกมาจากไหนกันเนี่ย ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : ฉันอยู่มาตลอดตั้งแต่แรก ไม่สิ ตั้งแต่โบราณแล้วล่ะ
ซุยกะ : เห็นการทำชั่วของเธอทั้งหมดเลยล่ะ~
โยวมุ : อ้าว, ปราณภูตหายไปหมดแล้ว
โยวมุ : เธอคือคนร้าย, สินะ
ซุยกะ : คนร้ายงั้นเหรอ, อย่าเรียกคนอื่นเป็นผู้กระทำผิดสิ
ซุยกะ : เป็นแค่พวกซามูไรเชือดทิ้งแท้ๆ
(คำเรียกสิทธิพิเศษของพวกซามูไรในยุคเอโดะ หากพบชาวนาหรือชาวบ้านที่กระทำการไร้มารยาท สามารถสังหารทิ้งได้โดยไม่ต้องรับโทษทัณฑ์ใดๆ)
โยวมุ : แล้วมีจุดประสงค์อะไรล่ะ ?
โยวมุ : ปล่อยปราณภูตออกมาขนาดนั้น... ...
โยวมุ : แล้วห้อมล้อมทั่วทั้งเกนโซวเคียวได้เนี่ยไม่ธรรมดาเลยนะ
ซุยกะ : ฉันแค่ทำให้ทุกคนจัดงานเลี้ยงเท่านั้นเอง... ...
ซุยกะ : ด้วยส่วนลึกในจิตใต้สำนึกน่ะนะ
ซุยกะ : แล้วอีกอย่าง, ฉันไม่ได้ปล่อยปราณภูตนะ
โยวมุ : ปราณภูตอบอวลไปทั่วเกนโซวเคียวเลยไม่ใช่เหรอ
โยวมุ : จนถึงตอนนี้, แล้วพอเธอโผล่ออกมามันก็หายไปเลย... ...
ซุยกะ : ฟังหน่อยมั้ย ?
ซุยกะ : ปราณภูตน่ะไม่ได้จำกัดว่าต้องปล่อยออกมาจากโยวไคเท่านั้น
ซุยกะ : อย่ายึดติดกับความคิดแบบเดิมๆสิ
ซุยกะ : แต่แรกเริ่มเดิมที, ปราณภูตมันคืออะไรล่ะ ?
ซุยกะ : หากไม่มองด้วยนัยน์ตาคู่นั้น, ก็จะมองไม่เห็นความเป็นจริง
ซุยกะ : เธอน่ะยังฝึกฝนมาไม่พอนะ
โยวมุ : ฉันน่ะ... ...
โยวมุ : มองไม่เห็นความจริงด้วยตา, ไม่ได้ยินความจริงด้วยหู,
โยวมุ : แต่รู้ถึงความจริงได้ด้วยการฟาดฟัน,
โยวมุ : ท่านอาจารย์สอนมาเช่นนี้
โยวมุ : ดังนั้น, หากไม่ฟาดฟันทุกสิ่งก็จะไม่เริ่มต้น
โยวมุ : ดาบจะชี้ทางไปสู่ความจริงให้เอง
ซุยกะ : น่าสนใจดีนะ, พวกยูวเรย์เนี่ย
ซุยกะ : ฉันไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจคำสอนของอาจารย์อย่างถูกต้องหรอกนะ
ซุยกะ : อีกอย่าง... ...
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : ดาบเล่มนั้นน่ะ, ไม่เคยใช้ฟันยักษ์, ใช่มั้ย ?
โยวมุ : ยักษ์ ?
ซุยกะ : กล่าวคือ, ทั้งเธอและดาบเล่มนั้นล้วนไม่รู้จักยักษ์
โยวมุ : ยักษ์งั้นเหรอ... ...ไม่รู้จักแฮะ
โยวมุ : แต่เดิมพวกยักษ์นั่นก็... ... (กำลังจะบอกว่า ไม่มีอยู่ในเกนโซวเคียวมานานมากแล้ว)
ซุยกะ : พลังของยักษ์, พลังในการรวบรวม, และพลังในการแยกย่อย,
ซุยกะ : จะฟาดฟันสิ่งเหล่านี้ได้งั้นรึ... ...
ซุยกะ : จงเรียนรู้ด้วยดาบนั่นซะเถอะ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 6 (Youmu Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 22
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
คนสวนครึ่งยูวเรย์ แกว่งดาบไปมาพร้อมพูดว่า 「ดาบจะบอกความจริง~」, ทำให้เกิดบรรยากาศที่เข้าใกล้ได้ยาก... ...
แต่งานเลี้ยงกลับครึกครื้นยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
ยังไงซะ, เดี๋ยวก็จัดงานเลี้ยงกันอีกรอบอยู่ดี
ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าอะไรที่ผลักดันให้มารวมตัวกันได้มากถึงเพียงนี้
Ending No. 22 (Youmu Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 14
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
ยูคาริควบคุมอาณาเขตเพื่อรวบรวมทุกคนให้เป็นหนึ่งเดียว
ใช่แล้ว, ราวกับผสมน้ำเข้ากับน้ำมัน, แล้วงานเลี้ยงก็จบลงโดยที่มีผู้ร่วมงานเต็มไปหมด
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「ปราณภูตพวกนี้ ? มันไม่มีอาณาเขตต่อสิ่งใดๆ
ทั้งหมดนี้คือหนึ่งเดียวที่บริสุทธิ์อย่างมากน่ะ」
ความบริสุทธิ์ที่ไม่มีอาณาเขต, แม้แต่ยูคาริก็ควบคุมไม่ได้งั้นหรือ
Ending No. 14 (Youmu Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 6
――โลกที่สีของบรรยากาศแตกต่างออกไป, โลกวิญญาณ
แม้จะเป็นสีที่ไม่ทำให้รู้สึกถึงความร้อนของฤดูร้อน, แต่สิ่งที่ร้อนมันก็ร้อนอยู่ดี
ทว่า, ฤดูร้อนของโลกวิญญาณแห่งนี้กับฤดูร้อนของโลกมนุษย์, มีสิ่งที่ต่างกันอยู่ข้อหนึ่ง
นั่นคือ, ทั้งที่มองเห็นจั๊กจั่น, แต่กลับไม่ได้ยินเสียงร้องของจั๊กจั่นเลย
เสียงร้องของจั๊กจั่นผู้อยู่ไม่สุขนั้นเป็นสัญลักษณ์ของชีวิต
งานเลี้ยงอันแสนวุ่นวายที่จัดต่อเนื่องมาตั้งแต่งานชมดอกไม้, ก็ค่อยๆลดจำนวนลง
ไม่ว่าใครก็คิดว่า การจัดงานเลี้ยงด้วยความถี่ประมาณนี้ถือว่ากำลังเหมาะทีเดียว
โยวมุ 「วันนี้ร้อนน่าดูเลยแฮะ
ขืนเป็นแบบนี้, ต่อให้เป็นยูวเรย์ก็อาจจะเป็นลมได้ล่ะมั้ง」
ยูวเรย์มีอุณหภูมิต่ำ
เมื่อยูวเรย์ทะลุผ่านมนุษย์ที่ยังมีชีวิต, ส่วนที่สัมผัสกันจะเกิดแผลน้ำแข็งกัดที่ไม่รุนแรงขึ้นมา
การเล่นเกมทดสอบความกล้าในฤดูร้อน, เกิดจากภูมิปัญญาของมนุษย์ที่ต้องการใช้ประโยชน์จากอุณหภูมิต่ำของยูวเรย์นั่นเอง
แต่ในทางกลับกัน, ยูวเรย์ไม่ค่อยทนทานต่อความร้อน
ยูวเรย์จึงกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างแท้จริงในฤดูหนาว
หากคิดถึงจุดนี้, การเล่นเกมทดสอบความกล้าในฤดูร้อนก็ถือว่าดีแล้ว
โยวมุ 「ยังไงก็ต้องถือว่าดีแล้วที่แก้ปัญหาเรื่องปราณภูตได้อย่างปลอดภัย」
ยูยูโกะ 「จะว่าไปแล้ว, โยวมุ, ปราณภูตเมื่อเร็วๆนี้, สุดท้ายแล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ ?」
โยวมุ 「เรื่องนั้น... ...สุดท้ายก็เป็นฝีมือของพวกเพี้ยนๆน่ะค่ะ」
ยูยูโกะ 「พวกเพี้ยนๆ ? แล้วจุดประสงค์คืออะไรล่ะ ?」
โยวมุ 「เอ่อ, เรื่องนั้น... ...
แบบว่า, ฉันไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของคนเพี้ยนน่ะค่ะ」
ยูยูโกะ 「เหรอ... ...ปราณภูตนั่น, ไม่ใช่ฝีมือของโยวไคธรรมดาสินะ」
โยวมุ 「ท่านยูยูโกะ ? รู้อะไรบางอย่างเหรอคะ ?」
ยูยูโกะ 「ตอนอยู่ในงานเลี้ยง, จะมีเกินมาหนึ่งคนนี่นา
ปราณนั่นเป็นแบบเดียวกับปราณที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวซะด้วยสิ... ...
เป็นคนที่แค่อยู่ด้วยก็ครึกครื้นแล้วน่ะนะ」
ยูยูโกะ 「ดังนั้นฉันจึงคิดว่า, เป็นฝีมือของซาชิคิวาราชิน่ะ」 (เทพผู้พิทักษ์บ้าน มักปรากฏตัวในร่างเด็กสาวอายุน้อย)
โยวมุ 「แบบนั้นก็ต้องจัดว่าเป็นซาชิคิวาราชิที่ร่าเริงน่าดูเลยนะคะ」
ยูยูโกะ 「ไม่ใช่เหรอ ?」
โยวมุ 「เปล่าค่ะ, ไม่ใช่โยวไคหรอกค่ะ แต่ว่า... ...」
หากเป็นซาชิคิวาราชิล่ะก็, เมื่อหายไปก็จะทำให้ที่ตรงนั้นเงียบเหงา
แต่ก็จริงที่ว่าความถี่ในการจัดงานเลี้ยงลดลงเมื่อปราณภูตหายไป, จึงอาจจะเป็นซาชิคิวาราชิก็เป็นได้
แต่มีสิ่งหนึ่งที่แตกต่างคือ, แม้งานเลี้ยงจะลดความถี่ลงก็ไม่ได้เงียบเหงาแต่อย่างใด
ดาบนั้น, ยังไม่แสดงความจริงให้เห็นอย่างที่อาจารย์บอกไว้
ทำให้ตระหนักได้ว่ายังฝึกฝนไม่เพียงพอ
หากมองเห็นความจริงได้แล้วล่ะก็... ...ถึงตอนนั้นฉันเองก็ต้องเป็นอย่างอาจารย์แน่ๆ
(ไม่แน่ใจว่าโยวมุหมายถึงเรื่องความเก่งกาจของอาจารย์ หรือเรื่องที่อาจารย์ปลีกวิเวกไปอยู่อย่างสันโดษ)
Ending No. 6 (Youmu Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
เรมิเลีย
Stage 1
เร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง
Over C
2nd Day 23:15
หอนาฬิกา
(C เป็นตัวย่อ มาจากคำว่า Celeritas ในภาษาลาติน หมายถึง ความเร็วแสง ซึ่งมีค่าเท่ากับ 300ล้านเมตรต่อวินาที)
(หนึ่งในทฤษฎีการหยุดเวลาที่เป็นไปได้มากที่สุดในทางวิทยาศาสตร์ก็คือ การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่สูงมาก จนเหมือนกับทุกอย่างหยุดนิ่ง)
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ซาคุยะ : เรียกออกมาในที่แบบนี้, มีอะไรเหรอคะ ?
เรมิเลีย : ว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อยน่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ในเวลาแบบนี้เหรอคะ ?
ซาคุยะ : เอ๊ะ, เอ่อ ก็เป็นเวลาปกตินี่นะ
เรมิเลีย : ด้วยประการละฉะนี้, ฝากเรื่องเฝ้าบ้านด้วยนะ
ซาคุยะ : พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ ไปด้วยกันเถอะค่ะ
ซาคุยะ : กลางคืนมันอันตรายนะคะ
เรมิเลีย : รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดกับใครอยู่
เรมิเลีย : อีกอย่าง, วันนี้มีธุระเร่งด่วนนิดหน่อยด้วย
ซาคุยะ : ถ้างั้นให้ฉันจัดการเองเถอะค่ะ
ซาคุยะ : ฉันจัดการเรื่องธุระเร่งด่วนได้รวดเร็วที่สุดในเกนโซวเคียวเลยนะคะ (เพราะหยุดเวลาได้)
เรมิเลีย : เป็นธุระที่ฉันต้องเร่งรีบน่ะ
เรมิเลีย : ตั้งใจว่าคืนนี้ทั้งคืนจะตระเวนข่มขู่ไปให้ทั่วเกนโซวเคียวเลย
ซาคุยะ : ... ...เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ?
ซาคุยะ : พรุ่งนี้ก็จะถึงวันจัดงานเลี้ยงแล้วแท้ๆ
เรมิเลีย : มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นน่ะ
เรมิเลีย : เสียดายเวลาที่ใช้คุยกับซาคุยะแฮะ, เธอรีบๆไปเฝ้าบ้านก็พอแล้ว
(เปิดเพลง BGM : เมดกับนาฬิกาพกแห่งเลือด)
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
เรมิเลีย : ถ้างั้นก็ฝากเรื่องเฝ้าบ้านด้วยนะ
ซาคุยะ : เข้าใจแล้วค่า
ซาคุยะ : กรุณากลับมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นด้วยนะคะ
เรมิเลีย : อ๊ะ, นั่นสิเนอะ, เอาร่มกันแดดไปด้วยดีกว่า
ซาคุยะ : ตั้งใจว่าจะไม่กลับมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเหรอคะ ?
เรมิเลีย : จำเป็นต้องมีไอ้นั่น(ร่ม)ไว้กันล้มน่ะ (มาจากสำนวน ไม้กันล้ม หมายถึง เตรียมการป้องกันไว้ก่อนดีกว่า)
เรมิเลีย : จงจำเอาไว้ให้ดีล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
จ้าวราตรี
Greater Demon
2nd Day 25:00
ป่าเวทมนตร์
(25:00 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีหนึ่งของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 25:00 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีหนึ่งของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : ราตรีสีแดงฉาน)
เรมิเลีย : ป่านี้เข้ากับยามราตรีดีจัง
มาริสะ : อะไรกันเนี่ย ? แปลกดีนะที่เจอเธอกลางดึกแบบนี้
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : ไม่สิ, เจอตอนกลางดึกน่ะไม่แปลก,
มาริสะ : แต่แปลกที่เธอมาอยู่ที่นี่มากกว่า
เรมิเลีย : กะว่าจะตระเวนให้ทั่วเกนโซวเคียวจนถึงพรุ่งนี้เช้าน่ะ
มาริสะ : อ๋า--- ?
มาริสะ : เป็นการท่องเที่ยวระยะสั้นที่คับแคบสุดๆเลยแฮะ
เรมิเลีย : ใช่, ดังนั้นจึงต้องรีบโค่นเธอ, แล้วไปที่ต่อไปไงล่ะ
มาริสะ : แต่จะว่าไป, เธอยังอุตส่าห์มาที่นี่ถูกได้อีกนะ
มาริสะ : กลางดึกขนาดนี้, ในป่าเวทมนตร์นี่
(เปิดเพลง BGM : งานเต้นรำของเหล่าแม่มด)
เรมิเลีย : ก็เพราะเป็นกลางดึกไงล่ะ
เรมิเลีย : จงจำเอาไว้ให้ดีว่าถ้ามาดูถูกฉันแล้วจะต้องเจอดี
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
มาริสะ : แล้ว, ตกลงมันอะไรกันแน่เนี่ย
เรมิเลีย : ฉันเป็นตัวเอกของงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้, จงจำเอาไว้ให้ดีล่ะ
มาริสะ : มาบอกเรื่องแค่เนี้ย ?
เรมิเลีย : ฉันจะไม่ยอมให้ตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่มีร่างจริงมาแย่งความโดดเด่นไปจากฉันหรอก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
รีบไปตายซะ
Hurry Up!
2nd Day 26:30
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(26:30 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสองครึ่งของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 26:30 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสองครึ่งของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : ราตรีสีแดงฉาน)
เรมิเลีย : ศาลเจ้าในยามฉลูที่สาม(ตีสองครึ่ง)งั้นเหรอ,
เรมิเลีย : แต่ว่ามิโกะยังไม่นอน
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : ก็เธอเป็นคนปลุกฉันไม่ใช่เหรอ ?
เรย์มุ : ฉันอยากนอนแล้วนะ
เรมิเลีย : ฉันต้องรีบไปต่อน่ะ
เรมิเลีย : วันนี้ช่วยยอมโดนอัดง่ายๆหน่อยได้มั้ย ?
เรย์มุ : ถ้ากำลังรีบก็เมินฉันแล้วไปต่อเลยก็ได้นี่นา
เรมิเลีย : กะว่าจะช่วงชิงพลังของทุกคนจนถึงพรุ่งนี้น่ะ
เรย์มุ : อ๋า--- ?
เรมิเลีย : ดังนั้นจึงต้องโค่นแล้วรีบไป
เรมิเลีย : ไม่สิ, รีบโค่น ?
เรมิเลีย : จะแบบไหนก็ช่างเถอะ
เรย์มุ : เฮ้อ---, พวกโยวไคที่โผล่ออกมาตอนยามฉลูที่สามนี่มีแต่พวกไร้สาระทั้งนั้นเลยนะ
เรมิเลีย : เอ้า, ยอมแต่โดยดีเสียเถอะ
(เปิดเพลง BGM : ความเอาแต่ใจของสาวน้อย ~ Capriccio)
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
เรมิเลีย : ต่อไปก็, ลองตายดูดีกว่า
เรย์มุ : ถูกปลุกขึ้นมาโดนโจมตีกลางดึก... ...
เรย์มุ : จะทำตัววุ่นวายก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ
เรมิเลีย : ฉันจะแย่งความโดดเด่นในวันพรุ่งนี้, เธอยอมแต่โดยดีเสียเถอะ
เรย์มุ : จ้าจ้า, เธอเป็นพลเอกละกัน
เรมิเลีย : ไปล่ะ, ต้องไปตายสักหน่อยแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
ดินแดนหวงห้าม
Sacred World
2nd Day 27:30
สุสาน
(27:30 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสามครึ่งของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 27:30 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสามครึ่งของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
เรมิเลีย : โลกหลังความตายงั้นเหรอ, ไม่ค่อยได้มาเลยนะ
โยวมุ : ใกล้จะเช้ามืดแล้วแท้ๆ... ...
โยวมุ : กลับมีคนแปลกๆโผล่มาในเวลาแปลกๆซะได้
โยวมุ : จงบอกธุระมาโดยย่อ
โยวมุ : หาไม่แล้ว... ...
เรมิเลีย : ธุระคือการโค่นเธอ
เรมิเลีย : OK ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งร่างมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : เร็วดีนะ
เรมิเลีย : อยากโค่นให้ได้เป็นส่วนใหญ่ก่อนจะถึงเช้าน่ะน้า
เรมิเลีย : นี่ก็ผ่านไป 3 ชั่วโมงกับอีก 30 นาทีแล้ว
เรมิเลีย : เหลือเวลาไม่มากก็จะถึงเช้ามืดแล้ว
โยวมุ : เอาน่า ใจเย็นก่อน
โยวมุ : ก่อนอื่นช่วยบอกจุดประสงค์หน่อยเถอะ
เรมิเลีย : ก็คือการโค่นเธอ
เรมิเลีย : นอกนั้นจะมีอะไรได้อีกล่ะ
โยวมุ : หวา, สั้นในหลายๆความหมาย !
โยวมุ : เพราะเงี้ยถึงได้ไม่ชอบพวกปิศาจไงล่ะคะ~
เรมิเลีย : เอ้า, ยอมแต่โดยดีเสียเถอะ
(เปิดเพลง BGM : การยิงนกปิศาจของฮิโระอาริ ~ Till When?)
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
เรมิเลีย : ดูจากเวลาแล้วยังพอได้อีกคน
โยวมุ : ค่าค่า, ร่วงแล้วค่ะ, แค่นี้ก็พอแล้วใช่มั้ย ?
เรมิเลีย : เข้าใจอะไรได้ง่ายดีนะ, ถ้างั้นก็, พอแล้วล่ะ
โยวมุ : ฉันเคยชินกับธุระอันไร้เหตุผลแล้วล่ะค่ะ
เรมิเลีย : เหรอ, ว่าง่ายดีจริงๆ
เรมิเลีย : สงสัยต้องอบรมเมดของฉันอีกสักครั้งจริงๆด้วย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
วิญญาณเช้ามืด
Morning Star
2nd Day 28:15
ตำหนักหยกขาว
(28:15 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสี่สิบห้านาทีของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 28:15 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสี่สิบห้านาทีของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : จงเบ่งบานอย่างวิจิตร, ซากุระย้อมดำเอ๋ย ~ Border of Life)
ยูยูโกะ : ตายจริง, อรุณสวัสดิ์จ้ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
วิญญาณอาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน
ไซเกียวจิ ยูยูโกะ
Yuyuko Saigyouji
(อาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน หมายถึง บริสุทธิ์ไร้เดียงสา)
ยูยูโกะ : ตื่นเช้าน่าดูเลยนะ
เรมิเลีย : ยังเพิ่งจะตี 4 กับอีกนิดหน่อยเองนะ
เรมิเลีย : เธอตื่นเวลานี้เป็นประจำเลยเหรอ ?
เรมิเลีย : อย่างกับพวกคุณป้าเลยน้า
ยูยูโกะ : พวกคุณปู่เองก็, ไม่มาเยี่ยมเยียนบ้านคนอื่นในเวลาเช้าขนาดนี้หรอกนะ
เรมิเลีย : เวลานี้, สำหรับฉันมันเป็นเวลาที่ใกล้จะต้องเข้านอนแล้วล่ะนะ
เรมิเลีย : การนอนเร็วตื่นเร็วมันเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งน่ะ
ยูยูโกะ : แล้ว ? ตกลงมีเรื่องอะไรเหรอ
ยูยูโกะ : ถึงได้มาจนถึงที่แบบนี้ด้วยตัวคนเดียว
เรมิเลีย : กะว่าจะขอให้ยกงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ให้ฉันน่ะ
ยูยูโกะ : ไม่ใช่พรุ่งนี้ แต่เป็นคืนนี้ต่างหาก... ...
ยูยูโกะ : แต่การยกให้เธอนี่ก็น่าเป็นห่วงนะ
ยูยูโกะ : เอ๊ะ, เธอมาเพื่อบอกเรื่องแค่นี้ ?
เรมิเลีย : ไม่ต้องห่วง, พรุ่งนี้จะกลายเป็นงานเลี้ยงที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยล่ะ
ยูยูโกะ : ถ้ายกให้เธอจัดการ, ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้งน้า
เรมิเลีย : ได้เวลาพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว
เรมิเลีย : เลิกอ้างนู่นอ้างนี่, แล้วยอมแต่โดยดีเสียเถอะ
ยูยูโกะ : ให้ฉันเล่นกับผู้ดูแลของเธอจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแทนดีกว่ามั้ย ? (หมายถึง ซาคุยะ ซึ่งทำหน้าที่อย่างกับคนเลี้ยงเด็ก)
เรมิเลีย : เอ้า, จงสนุกกับการเข้านอนรอบสองแต่โดยดีเสียเถอะ
(ไซเกียวจิ ยูยูโกะ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue เรมิเลีย : เช้าแล้ว, อีกเดี๋ยวก็พระอาทิตย์ขึ้น... ... เรมิเลีย : ต้องรีบกลับไปนอนละ ยูยูโกะ : เข้าใจแล้วจ้า ยูยูโกะ : พรุ่งนี้, หรือก็คือคืนนี้ ยูยูโกะ : ฝากงานเลี้ยงคืนนี้ด้วยนะ เรมิเลีย : เพราะช่วงนี้ถูกตัวอะไรก็ไม่รู้, เรมิเลีย : มาแย่งความโดดเด่นไปจนหมดนั่นล่ะน้า ยูยูโกะ : ตายจริง, รู้สึกตัวด้วยเหรอ ? ยูยูโกะ : ฉันน่ะ, ยูยูโกะ : ไม่ใส่ใจหรอกว่าใครคิดจะทำอะไร... ... ยูยูโกะ : ขอแค่สนุกก็พอน่ะน้า เรมิเลีย : คืนนี้, ไม่สิ คืนพรุ่งนี้ต้องสนุกแน่ |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 25 (Remilia Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
รูปลักษณ์ที่ควรจะอยู่ที่ศาลเจ้า
Border Land
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
เรย์มุ : มาเร็วจังน้า, เอาเถอะ, วันนี้เป็นฝ่ายธุรการใช่มั้ยล่ะ ?
เรมิเลีย : รู้รึเปล่าว่าใครเป็นคนกุมบังเหียนงานเลี้ยงมาจนถึงตอนนี้ ?
เรย์มุ : จนถึงตอนนี้... ...คงเป็นมาริสะที่ทำฝ่ายธุรการล่ะมั้ง ?
เรมิเลีย : ถ้าเป็นยัยนั่นก็ดีน่ะสิ
เรมิเลีย : เธอเองก็เหมือนกัน, ควรจะขัดเกลาประสาทสัมผัสในฐานะมิโกะให้มากกว่านี้นะ
ยูคาริ : ตายจริง
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แบบนั้นกับเรย์มุสิ
เรมิเลีย : อ้าว, มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มาแฮะ
ยูคาริ : ไม่รู้หรอกนะว่าเธอวางแผนอะไรอยู่
เรมิเลีย : วางแผน ?
เรมิเลีย : ฉันกำลังพยายามตามหาคนที่วางแผนไงล่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : ฮุฮุฮุ
ยูคาริ : คิดจะตัดฉันออกจากงานเลี้ยงครั้งนี้เหรอ ?
เรมิเลีย : ก็ไม่รู้ว่าเจ้านั่นวางแผนอะไรอยู่นี่นะ ?
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
ยูคาริ : เมนโกะที่น่าสนุกขนาดนี้, ฉันไม่ยอมยกให้ใครหรอก (เมนโกะ=การละเล่นของญี่ปุ่น โดยฟาดไพ่ลงบนโต๊ะเพื่อให้ไพ่ของอีกฝ่ายพลิกขึ้นมา)
เรมิเลีย : แหม บังเอิญจังนะ, ฉันก็คิดเหมือนกันอยู่พอดี
ยูคาริ : ถ้างั้น, ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจสินะ
เรมิเลีย : ... ...เอ้า, จงยอมแต่โดยดีเสียเถอะ
ยูคาริ : แหม, ฉันก็ทำตัวเรียบร้อยมาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา~ (คำว่า ยอมแต่โดยดี กับ ทำตัวเรียบร้อย ในภาษาญี่ปุ่นใช้ศัพท์ตัวเดียวกัน)
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue เรมิเลีย : บอกความจริงออกมาเสียเถอะ เรมิเลีย : คนที่ควบคุมงานเลี้ยงอยู่จริงๆนั้นเป็นใคร ? ยูคาริ : เอาเถอะ ยูคาริ : ไม่ค่อยอยากจะทำเท่าไหร่... ... ยูคาริ : แต่ถ้าเธอบอกว่าอยากเจอล่ะก็ เรมิเลีย : ซื่อตรงจังน้า, ขอชื่นชม ยูคาริ : ฉันซื่อตรงมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ยูคาริ : ไม่เหมือนเธอกับพวกที่อยู่รอบตัวเธอหรอกน่า |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 17 (Remilia Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
กองทัพตัวน้อย
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
เรมิเลีย : การละเล่นจบลงแล้วนะ
เรมิเลีย : คุณเปี๊ยก
ซุยกะ : เอ๋~?
ซุยกะ : นึกว่าจะได้เล่นมากกว่านี้เยอะๆเสียอีกน้า
เรมิเลีย : เล่นมาพอแล้วมั้ง ?
เรมิเลีย : ฉันปล่อยให้เธอทำตามใจมานานน่าดูแล้ว
ซุยกะ : เฮ้อ ช่างเถอะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : เกือบจะได้เล่นครั้งยิ่งใหญ่ในตอนท้ายสุดแล้วด้วยสิ
เรมิเลีย : ได้เล่นสิ
เรมิเลีย : พูดให้ถูกคือจากนี้ไปจะเป็นการละเล่นที่แท้จริงล่ะมั้ง ?
ซุยกะ : แต่ว่า... ...ถ้ากลายเป็นการละเล่นมันก็ดีอยู่หรอกน้า
ซุยกะ : เธอกับฉันน่ะห่างชั้นกันมากเกินไป
ซุยกะ : ผีดูดเลือดอย่างเธอน่ะ,
ซุยกะ : คิดว่าจะต่อกรกับยักษ์อย่างพวกฉันได้งั้นเหรอ ?
เรมิเลีย : จะต่อกรหรืออะไรก็ช่าง... ...
เรมิเลีย : ยังไงฉันกับเธอก็ห่างชั้นกันมากเกินไปใช่มั้ยล่ะ ?
เรมิเลีย : ชาติตระกูลที่มีความภาคภูมิอันสูงส่งอย่างฉันน่ะ,
เรมิเลีย : ไม่เหมือนพวกชนพื้นเมืองที่เหม็นกลิ่นสาบดินหรอกนะ
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : ความห่างชั้นที่ว่าน่ะ, จะทดลองดูมั้ย ?
เรมิเลีย : นั่นสินะ, แสดงความห่างชั้นให้ดูก็ไม่เลว
ซุยกะ : อ๊ะ, จริงสิ, เธอไม่เคยเจอยักษ์มาก่อนเลยนี่นะ
ซุยกะ : เพิ่งจะเข้ามาในเกนโซวเคียวซะด้วยสิน้า
เรมิเลีย : พูดอะไรของเธอน่ะ
เรมิเลีย : ทุกคนในเกนโซวเคียวเขาเรียกฉันแบบนี้
เรมิเลีย : คิวเคทสึ 「คิ」 (吸血鬼 แปลว่า ผีดูดเลือด (แวมไพร์) ซึ่งพยางค์สุดท้ายเขียนเหมือนคำว่า ยักษ์ (鬼 โอนิ))
ซุยกะ : งั้นก็น่าจะเข้าใจสินะ ? ยักษ์(鬼)เป็นคำเปรียบเปรยถึงสิ่งที่แข็งแกร่ง
ซุยกะ : ยิ่งเธอคิดว่าตัวเองแข็งแกร่ง, ยักษ์ก็จะยิ่งแข็งแกร่ง
ซุยกะ : พลังของฉัน, พลังในการรวบรวม, พลังที่มีเฉพาะในยักษ์... ...
ซุยกะ : จงฝันสลายต่อหน้าพลังที่ไม่รู้จักเสียเถอะ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 9 (Remilia Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 25
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
เช่นเดียวกับทุกครั้งที่ผ่านมา, ผีดูดเลือดพูดเอาแต่ใจเท่าที่ตนเองต้องการ
แต่ไม่ทราบว่าเหตุใดวันนี้ทุกคนจึงไม่บ่นกันเลย, และยอมเชื่อฟังแต่โดยดี
ทำให้งานเลี้ยงครึกครื้นยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
ยังไงซะ, เดี๋ยวก็จัดงานเลี้ยงกันอีกรอบอยู่ดี
ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าอะไรที่ผลักดันให้มารวมตัวกันได้มากถึงเพียงนี้
Ending No. 25 (Remilia Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 17
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
ยูคาริยอมฟังที่เรมิเลียพูดแต่โดยดี, จนทำให้รู้สึกว่าแปลกประหลาด,
แต่ก็ไม่มีใครพยายามขุดคุ้ยเรื่องนี้, แล้วงานเลี้ยงก็จบลงอย่างปลอดภัย
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「ตำแหน่งตัวเอกของงานเลี้ยง, ยังคงถูกเธอยึดเอาไว้อย่างต่อเนื่องสินะ
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันทำตัวเรียบร้อย」
เธอบ่นคนเดียวเช่นนี้
Ending No. 17 (Remilia Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 9
――คฤหาสน์สีแดงฉานซึ่งเป็นที่อยู่ของปิศาจ, คฤหาสน์มารแดง
สายลมยามราตรี, พัดพาพิษยามกลางวันที่อาบโลกออกไปอย่างพอเหมาะ
โลกที่ได้รับพิษจากแสงแดดนั้น, ถูกชำระล้างด้วยแสงจันทร์และยามราตรี
เหล่าผู้มีชีวิตในยามราตรีต่างคิดค้นวิธีการใช้ชีวิตที่หรูหราที่สุดสำหรับตนเอง
ยามราตรีของฤดูร้อนมีแมลงจำพวกยุงอยู่มากมาย
ทว่า, แม้แต่ยุงก็ไม่พยายามกัดผีดูดเลือด
งานเลี้ยงอันแสนวุ่นวายที่จัดต่อเนื่องมาตั้งแต่งานชมดอกไม้, ก็ค่อยๆลดจำนวนลง
ไม่ว่าใครก็คิดว่า การจัดงานเลี้ยงด้วยความถี่ประมาณนี้ถือว่ากำลังเหมาะทีเดียว
เรมี่ 「จันทร์เพ็ญสวยสุดยอดไปเลยแฮะ
นานๆทีก็อยากจะให้ซาคุยะพักผ่อน, แล้วทำใจให้สบายพอที่จะสนุกกับพระจันทร์บ้างนะ」
เรมี่ 「ช่วยไม่ได้แฮะ, ต้องบังคับให้พักซะล่ะมั้ง
ซาคุยะ---, อยู่มั้ย---?」
แม้จะรู้อยู่แล้วว่าอยู่ใกล้ๆ, แต่ถ้าไม่เรียกก็จะไม่โผล่มา
เพราะตอนที่ไม่ได้เรียก, ต้องแกล้งทำเป็นไม่มองเพื่อให้ไม่เสียมารยาท
พวกเมดเนี่ย, เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกที่ยุ่งยากน่าดูเลยทีเดียว
จะว่าไปแล้ว, เจ้ายักษ์นั่นก็เหมือนกัน
ทั้งที่รู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกว่าอยู่ใกล้ๆ, แต่ถ้าไม่เรียกตามขั้นตอนก็จะไม่โผล่มา
โลกใบนี้ช่างมีสิ่งที่ยุ่งยากอยู่มากมายเหลือเกิน
ซาคุยะ 「เรียกเหรอคะ ?」
เรมี่ 「รู้สินะว่าเรียกมาทำไม」
ซาคุยะ 「ค่ะ, ชาแดง(ชาฝรั่ง)สินะคะ
ทำให้เย็นลงแล้ว, ไม่น่าจะร้อนขนาดนั้นนะคะ」
เรมี่ 「ก็รู้ดีนี่」
ซาคุยะ 「รู้สิคะ, ก็เหมือนทุกทีไม่ใช่เหรอคะ」
เรมี่ 「วันนี้วันเพ็ญนะ, ต่างจากทุกทีอยู่นิดหน่อย」
ซาคุยะ 「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ, จันทร์เพ็ญก็มีมาตั้งหลายครั้งแล้วนี่คะ」
ซาคุยะ 「เพราะอย่างนั้น, ชาแดงนี่ก็เป็นของที่เตรียมไว้สำหรับวันเพ็ญค่ะ」
เรมี่ 「... ...รู้ดีจริงๆนะนี่」
น้ำชา, คือสิ่งที่เกิดจากการต้มพืชเพื่อเอาสารสกัด
น้ำชาจึงเป็นดั่งเลือดของพืช
ยิ่งน้ำชาสีแดงนั้นยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่
ดังนั้น, ผีดูดเลือดจึงดื่มชาแดง
เรมี่ 「สำหรับวันเพ็ญงั้นเหรอ, มันต่างจากทุกทียังไงล่ะ ?」
ซาคุยะ 「มันห่างชั้นกันค่ะ」
เรมี่ 「ชั้น... งั้นสิน้า」
ซาคุยะ 「สิ่งสำคัญที่เป็นองค์ประกอบของชาแดง คือ คุณภาพ, ผลงาน และชั้นค่ะ
ต้องมีการกำหนดคุณภาพขั้นต่ำ
... ...จริงอยู่ว่าเลือกแต่ใบชาดีๆก็พอ แต่ว่า
ต้องดูที่ผลงานด้วยว่ามีที่มาอย่างไรและบรรยากาศเป็นอย่างไรค่ะ」
ซาคุยะ 「การยกระดับผลงาน, ไม่ใช่แค่น้ำชาเท่านั้น, แต่ต้องเอาใจใส่เรื่องบรรยากาศ, อุปกรณ์ชงชา และเวลาที่ดื่มชาด้วย
จากนั้นก็ชั้น... ...ซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นจากใบชาและอุปกรณ์เท่านั้นค่ะ」
เรมี่ 「พูดมากจังนะ
เอาเถอะ, ถ้างั้นแล้วเจ้าชั้นที่ว่านั่นมันเกิดจากอะไรล่ะ ?」
ซาคุยะ 「แต่เดิมมันคือการผสมวัตถุล้ำค่าลงไปในน้ำชาค่ะ」
เรมี่ 「ทำอย่างนั้นมันจะดีเหรอ ? ว่าแต่ผสมอะไรลงไปล่ะเนี่ย」
ซาคุยะ 「สิ่งที่ห่างชั้นกันค่ะ」
เรมี่ 「ชั้น... งั้นสิน้า」
ซาคุยะกำลังเข้าใจผิดไปเล็กน้อย
แม้จะบอกว่าชั้นคือสิ่งสำคัญที่สุด, แต่พวกวัตถุดิบที่ซาคุยะพูดถึงก็ไม่อาจวัดระดับชั้นได้
ชั้น, วัดค่าจากความเป็นมาของวัตถุดิบนั้น และคุณภาพของสิ่งที่เกี่ยวข้องต่างหาก
ในกรณีนี้, เพราะมีคนชั้นสูงอย่างฉันเป็นคนดื่ม, น้ำชานี้จึงมีชั้นสูงมาตั้งแต่แรกแล้ว
ยิ่งถ้าเตรียมคุณภาพและผลงานที่เหมาะสมกัน, ชาแดงก็จะกลายเป็นผลงานขั้นสูงสุด
สิ่งที่จำเป็นสำหรับฉันจึงมีแค่คุณภาพกับผลงานเท่านั้น
ส่วนเจ้ายักษ์นั่นยังขาดสิ่งนี้อีกเพียงนิดหน่อยเท่านั้น
Ending No. 9 (Remilia Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
ยูยูโกะ
(ไม่ต้องแปลกใจหากท่านอ่านบทนี้ไม่เข้าใจ ทั้งนี้เพราะยูยูโกะตั้งใจพูดให้เข้าใจยาก เพื่อป้องกันตัวเองจากความสามารถของซุยกะ)
(อย่างไรก็ดี ข้าพเจ้าได้พยายามแปลและอธิบายเสริมด้วยตัวอักษรสีเขียวเพื่อให้อ่านเข้าใจง่ายขึ้นแล้ว)
Stage 1
ภายในพรมแดนสองโลก
Dead Easily
2nd Day 14:00
สุสาน
(เปิดเพลง BGM : แดนสันโดษ)
โยวมุ : อ้าว ? จะออกไปข้างนอกเหรอคะ ?
ยูยูโกะ : ใช่จ้ะ, ก็อากาศดีออกขนาดนี้,
ยูยูโกะ : นานๆทีเธอเองก็ควรจะออกไปข้างนอกบ้างนะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งร่างมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ฉันก็ทำงานข้างนอก(บ้าน)มาตั้งแต่แรกแล้วนี่คะ
ยูยูโกะ : จะว่าไปแล้ว, หน้าที่ของโยวมุคืออะไรนะ ?
โยวมุ : เอ๊ะ ? เอ, เข้าใจแล้วค่ะ, จะให้ตามไปด้วยสินะคะ
ยูยูโกะ : ผิดจ้า, โยวมุต้องเฝ้ายามไม่ใช่เหรอ ?
โยวมุ : เอ่อ, เฝ้ายามมันก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ค่ะ... ...
ยูยูโกะ : การเฝ้ายามที่แท้จริงน่ะ... ...
ยูยูโกะ : ต้องเฝ้าดูกระทั่งคนในที่จะออกไปข้างนอกด้วยนะจ๊ะ
(เปิดเพลง BGM : การยิงนกปิศาจของฮิโระอาริ ~ Till When?)
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
ยูยูโกะ : ถ้างั้นก็ฝากเรื่องเฝ้าบ้านด้วยนะ
โยวมุ : ก็บอกว่า เข้าใจแล้ว ไงล่ะคะ, โธ่
ยูยูโกะ : เฝ้ายามแบบนั้นมันน่าเป็นห่วงนิดหน่อยนะ
โยวมุ : ไม่ต้องห่วงค่ะ, ฉันจะไม่ยอมให้ใครผ่านไปได้ทั้งนั้น
ยูยูโกะ : ตายจริง, แบบนี้ฉันคงต้องเหนื่อยนิดหน่อยตอนขากลับสินะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
ศึกมนุษย์เวท
Magical Battle
2nd Day 15:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : ลางร้าย)
มาริสะ : โอ๋ ? มีอะไรเหรอ ? มาถึงที่แบบนี้ได้
ยูยูโกะ : การที่ตั้งใจมาในที่แบบนี้น่ะ... ...
ยูยูโกะ : มันก็ต้อง ไอ้นั่น (ดันมาคุ) นี่นะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : ไอ้นั่น งั้นสิน้า
มาริสะ : แต่จะว่าไป, โบวเรย์(วิญญาณ)ที่ศาลเจ้ายามกลางวันงั้นเหรอ
มาริสะ : ช่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเอาซะเลย
ยูยูโกะ : หมายถึงตัวเธอ ? หรือว่ามิโกะกันล่ะ ?
มาริสะ : หมายถึงเธอกับมิโกะน่ะ
ยูยูโกะ : ถูกต้อง
มาริสะ : ถ้าโผล่ออกมาที่ศาลเจ้าตอนกลางคืนก็จะไม่แปลกหรอกนะ
มาริสะ : ต่อให้เป็นโบวเรย์ก็เถอะ
ยูยูโกะ : แหม ถึงเป็นตอนกลางวัน โบวเรย์ก็อยู่ได้นะ
(เปิดเพลง BGM : งานเต้นรำของเหล่าแม่มด)
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
ยูยูโกะ : แล้ว, คนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกคนหนึ่งล่ะ ?
มาริสะ : ไม่รู้ว่ะ, คงจะกำลังเตรียมดื่มน้ำชาอยู่แถวๆนั้น,
มาริสะ : หรือไม่ก็กำลังดื่มน้ำชาอยู่แถวๆนั้นล่ะมั้ง
ยูยูโกะ : ตัวเลือกประหลาดดีนะ
มาริสะ : งั้นเหรอ ?
ยูยูโกะ : งั้นสิ, โดยเฉพาะข้อหลัง
(คาดว่าเป็นเพราะมีคนมาดันมาคุกันที่ศาลเจ้าแต่ไม่ออกมาดูเลยสักนิด)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
น้ำชาแห่งอาณาเขต
Shinto Shrine
2nd Day 16:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(คาดว่าเป็นการเล่นคำพ้องเสียงระหว่างคำว่า อาณาเขต (ซาคาอิ) กับคำว่า งานเลี้ยงดื่มน้ำชา (ซาคาอิ))
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
เรย์มุ : นี่, ฉันอุตส่าห์เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ดันมาทำซะกระจายหมดเลย !
เรย์มุ : แบบนี้ที่ทำไปก็ไม่มีความหมายน่ะสิ
ยูยูโกะ : ตายจริง, นึกว่าเก็บกวาดไว้ให้ต่อสู้กันได้ง่ายๆเสียอีก
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : แล้วมาริสะล่ะ ?
ยูยูโกะ : กำลังรินน้ำชาอยู่แถวๆนั้น,
ยูยูโกะ : หรือไม่ก็กำลังดื่มน้ำชาอยู่แถวๆนั้น, ล่ะมั้ง ?
เรย์มุ : เห~
ยูยูโกะ : แล้ว, ต่อไปก็เป็นคิวเธอดื่มน้ำชาล่ะ
เรย์มุ : เรื่องนั้นก็แบบว่า, จะดื่มอยู่แล้วล่ะ
(เปิดเพลง BGM : ความเอาแต่ใจของสาวน้อย ~ Capriccio)
ยูยูโกะ : ก่อนหน้านั้นมันเป็นเวลาสำหรับ ไอ้นั่น จ้ะ
เรย์มุ : ไอ้นั่น ? อ้อ ไอ้นั่น สินะ
ยูยูโกะ : ใช่แล้ว, ไอ้นั่นแหละ
เรย์มุ : เป็นโบวเรย์ที่มีความคึกคักเต็มเปี่ยมจริงๆเลยน้า
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
ยูยูโกะ : ว่ากันว่า เรื่องน้ำชาต้องยกให้ศาลเจ้า สินะ
ยูยูโกะ : ฉันขอสักถ้วยได้รึเปล่า
เรย์มุ : ดูเหมือนจะเข้าใจผิดกับสำนวน, ปลาซันมะต้องยกให้เมกุโระ, สินะ
(มุขตลกเอโดะเรื่อง ปลาซันมะแห่งเมกุโระ, เล่าถึงขุนนางผู้เข้าใจผิดว่าปลาซันมะแห่งเมืองเมกุโระนั้นอร่อยกว่าปลาซันมะชั้นเลิศจากแม่น้ำ)
(ซึ่งถ้ายูยูโกะตั้งใจเทียบกับสำนวนนี้จริง ก็แสดงว่าน้ำชาที่ศาลเจ้าไม่ใช่ของดีที่สุด ดังนั้นเรย์มุจึงคิดว่ายูยูโกะพูดออกมาด้วยความเข้าใจผิด)
ยูยูโกะ : อ๊ะ, แต่วันนี้ต้องรีบนี่นา
เรย์มุ : ก็เธอเอาแต่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวมาตลอดนี่น้า, ยิ่งกว่าฉันซะอีก
เรย์มุ : แต่ก็น่าจะได้ไม่ใช่เหรอ ? แค่ดื่มน้ำชาเอง
ยูยูโกะ : อิ่มน้ำชามันแค่ชั่วคราว
ยูยูโกะ : อิ่มท้องอย่างแท้จริงมันต้องเก็บไว้จนถึงพรุ่งนี้จ้ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
ความตายของวิชายูวเรย์(ผี)
Deathplace
2nd Day 21:00
หอนาฬิกา
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ซาคุยะ : รู้สึกเหมือนเห็นโอบาเคะ(ผีสาง)อยู่ตรงหน้าเลยแฮะ... ...
ซาคุยะ : ฉันมีสัมผัสวิญญาณแรงขนาดนั้นแล้วเหรอเนี่ย ?
ยูยูโกะ : เอาล่ะ, ไอ้นั่นไงล่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
ซาคุยะ : ไอ้นั่น ? จะว่าไปแล้ว, เธอมีขาด้วยเหรอ ?
ยูยูโกะ : เอ้า ดูสิ, ข้างๆขาขวามีขาซ้ายอยู่
ยูยูโกะ : มันเป็นสามัญสำนึกเลยนะจ๊ะ
ซาคุยะ : แล้ว, มีธุระอะไรที่นี่ล่ะ ?
ยูยูโกะ : แหม, ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ไอ้นั่น, เอ้าเร็วสิ
ซาคุยะ : ไอ้นั่นที่ว่าเนี่ย... ...นิพพาน ?
ยูยูโกะ : ใช่, นิพพาน
ซาคุยะ : ถ้าไม่อธิบายมาดีๆจะเดือดร้อนเพราะคำตอบนะ
ยูยูโกะ : แต่ว่านะ, ขนาดมิโกะแห่งศาลเจ้ายังเป็นไปไม่ได้เลย,
ยูยูโกะ : ไม่คิดว่าเธอจะทำได้หรอกนะ, นิพพานน่ะ
ซาคุยะ : เรื่องนั้น... ...การที่ไปขอให้มิโกะช่วยทำให้นิพพานน่ะ, มันก็ผิดปกติอยู่แล้วล่ะ
ยูยูโกะ : เอ๊ะ, ใครบอกว่าอยากนิพพานเหรอ
(เปิดเพลง BGM : เมดกับนาฬิกาพกแห่งเลือด)
ซาคุยะ : เรื่องของเธอมันขาดตรงไหนไปรึเปล่า ?
ยูยูโกะ : การที่เห็นว่ามันขาดน่ะ, เป็นเพราะมันมีทั้งส่วนที่สั้นและส่วนที่ยาว (คาดว่าหมายถึง ประเด็นที่ต้องอธิบายยาวๆ กับประเด็นที่ไม่ต้องอธิบาย)
ยูยูโกะ : พอทำแบบนี้ คนธรรมดาจะมองไม่เห็นประเด็นไงล่ะ (มองไม่เห็นประเด็น เป็นสำนวนญี่ปุ่น หมายถึง ฟังไม่รู้เรื่อง)
ซาคุยะ : ก็ฉันเป็นคนธรรมดานี่นะ
ซาคุยะ : แต่ว่า, ถ้ามีส่วนที่สั้นอย่างที่สุดก็จะมองไม่เห็นร่างกาย (คาดว่าหมายถึงการหยุดเวลาของซาคุยะ)
ซาคุยะ : คนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างเธอจะมองเห็นตัวฉันรึเปล่านะ ?
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
ยูยูโกะ : ตายจริง, ดูเหมือนการมองเห็นหรือมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวจะไม่เกี่ยวข้องกับการแพ้ชนะนะ
ซาคุยะ : ให้ตายสิ, แพ้คนที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำไปเพื่ออะไรกันแน่เนี่ยช่างน่าเจ็บใจจริงๆ
ยูยูโกะ : ถ้าจุดประสงค์ล่ะก็ ฉันมีนะ
ซาคุยะ : ไม่มีไม่ใช่เหรอ ?
ยูยูโกะ : เป็นศัตรูที่มองไม่เห็นร่างกายน่ะ
ยูยูโกะ : แต่พรุ่งนี้อาจจะมองเห็นก็เป็นได้นะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
พิธีแปรสภาพให้มองเห็นได้
Visionary Night
2nd Day 26:00
คฤหาสน์มารแดง
(26:00 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสองของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 26:00 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสองของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : แดนมาร)
เรมิเลีย : เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?
เรมิเลีย : เอะอะเสียงดังเชียว
ยูยูโกะ : ลองได้เคลื่อนไหวขนาดนี้แล้วล่ะก็, พรุ่งนี้ต้องสนุกแน่, แน่ๆเลยล่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จันทราสีแดงผู้อ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์
เรมิเลีย สคาร์เลท
Remilia Scarlet
เรมิเลีย : โบวเรย์ผู้กระตือรือร้น
เรมิเลีย : มีธุระอะไรกันแน่ ?
ยูยูโกะ : ต่อให้ทุกคนเคลื่อนไหวไปตามความคิดของตนเอง, ก็ไม่รู้สึกตัวหรอกว่าตอนนี้ตนเองกำลังถูกควบคุมอยู่
ยูยูโกะ : ดังนั้นวันนี้, จึงปล่อยให้เคลื่อนไหวไปอย่างอิสระโดยไม่ยึดติดกับความคิดของตนเองน่ะ
ยูยูโกะ : หากทำแบบนี้ต่อไปล่ะก็, พรุ่งนี้อาจได้เห็นสิ่งที่น่าสนใจก็เป็นได้นะ
เรมิเลีย : ไม่ได้ถามเรื่องนั้นสักหน่อย... ...
เรมิเลีย : ว่าแต่สิ่งที่น่าสนใจนั่น ฉันเองก็มองเห็นได้สินะ ?
ยูยูโกะ : สิ่งที่น่าสนใจ ? หมายถึงอะไรล่ะ
เรมิเลีย : เรื่องนั้นมันก็... ...
เรมิเลีย : อย่างนี้นี่เอง, ทำแบบนี้เพื่อกลบเกลื่อนความคิดของผู้ที่อยู่เบื้องหลังสินะ
เรมิเลีย : ฉันเลียนแบบมั่งดีมั้ยนะ ?
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
ยูยูโกะ : จะว่าไปแล้ว, ฉันได้ใบชาใหม่(新しいお茶)มาล่ะ
เรมิเลีย : เห~, ย่อเหลือ ใบชาต้นฤดู(新茶)สินะ, ใบชาจากที่ไหนล่ะ ?
ยูยูโกะ : ศาลเจ้า
เรมิเลีย : เป็นใบชาต้นฤดูแน่เหรอ ?
ยูยูโกะ : ใบชาใหม่แห่งเทพ(神の新しい茶), ย่อเหลือ ชาเทพ(神茶) (โควฉะ)
เรมิเลีย : คำสัญลักษณ์ที่น่ารังเกียจ... ...(เพราะเรมิเลียเป็นแวมไพร์ ซึ่งไม่ถูกโรคกับเทพ)
เรมิเลีย : แต่ฉันไม่เอาหรอก เพราะฉันดื่มเฉพาะชาแดงเท่านั้น (ชาฝรั่ง) (紅茶 พ้องเสียงกับ 神茶)
(เรมิเลีย สคาร์เลท แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue ยูยูโกะ : แบบนี้, ยูยูโกะ : จะเปลี่ยนแปลงพรุ่งนี้ที่ถูกกำหนดไว้ได้รึเปล่านะ ? เรมิเลีย : กะแล้วเชียวว่าต้องอ้อมค้อมไปมา เรมิเลีย : ถ้าเป็นฉันล่ะก็ เรมิเลีย : จะเล็งเจ้าผู้อยู่เบื้องหลังโดยตรงมากกว่านี้ ยูยูโกะ : ตายจริง, ไม่รู้จักสำนวน ยิ่งรีบยิ่งช้า เหรอ ? เรมิเลีย : เวลาเป็นเงินเป็นทอง, น่ะ ยูยูโกะ : หมายถึง มีดเงิน (ซาคุยะ) สินะ ยูยูโกะ : แต่ที่จริงแล้วน่ะ, ยูยูโกะ : สิ่งที่มีความสามารถหยุดเวลา ยูยูโกะ : มันคือถ้วยเงินน่ะน้า (คาดว่าล้อไอเทมหยุดเวลาที่มีชื่อว่า Silver Sandglass) (จากเกมตระกูล Final Fantasy) |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 26 (Yuyuko Bad Ending) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
เพื่อนเก่า
Open a can of worms
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เป็นสำนวนอังกฤษ กล่าวถึง การเปิดกระป๋องที่มีหนอนอยู่ภายใน หมายถึง การกระทำที่ก่อให้เกิดผลเสียตามมาในภายหลัง)
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
ยูยูโกะ : อรุณสวัสดิ์จ้า
เรย์มุ : สายัณห์สวัสดิ์, ว่าแต่, มาเร็วจังเลยนะ
เรย์มุ : ยังมีเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะถึงงานเลี้ยง, ดื่มน้ำชาก่อนมั้ย ?
ยูยูโกะ : ช่วงนี้เนี่ย, ไม่มีเรื่องแปลกๆหรือเรื่องน่าสนใจเกิดขึ้นเลยเหรอ ?
เรย์มุ : นั่นสิน้า... ...
เรย์มุ : ประมาณว่า เมื่อวานมีโบวเรย์แปลกๆมาที่ศาลเจ้า ?
ยูคาริ : แบบนั้นใช้ไม่ได้หรอก
(เปิดเพลง BGM : เหม่อมองฟ้า)
(สลับฉาก : ศาลเจ้าฮาคุเรย์ (อาณาเขต))
ยูคาริ : ป้องกันการถูกควบคุม, ด้วยการทำให้ความคิดสับสน
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
อาณาเขตมายา
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : วิธีของยูยูโกะน่ะไม่เด็ดขาดทุกทีเลยสิน้า
ยูยูโกะ : งั้นเหรอ ?
ยูยูโกะ : แต่ว่าดูสิ, การปรากฏตัวของเธอก็อยู่นอกเหนือกำหนดการนี่นะ
ยูคาริ : แหม, พอได้เห็นเพื่อนกำลังพยายามอย่างแข็งขันแล้วมันอดไม่ได้น่ะน้า
ยูยูโกะ : ก็เลยอยากลองแหย่เล่นดูใช่มั้ยล่ะ ?
ยูยูโกะ : ก็สมเป็นยูคาริดีนะ
ยูคาริ : ไม่ใช่หรอก, อยากลองโค่นดูต่างหากล่ะ
(เปิดเพลง BGM : ราตรีร่วงโรยลงมา ~ Evening Star)
ยูยูโกะ : จะว่าไปแล้ว, ฉันได้ใบชาใหม่มาล่ะ
ยูคาริ : ตายจริง บังเอิญจัง, ฉันก็ด้วย
ยูยูโกะ : งั้นเหรอ ?
ยูยูโกะ : ถ้างั้นรู้รึเปล่าว่าทำไมกลิ่นสดใหม่ของใบชา ถึงได้ลดลงไปตามกาลเวลา ?
ยูคาริ : น่าเสียดายนะ, ฉันไม่รู้ เพราะกลิ่นใบชาของฉันมันไม่เคยลดลงเลย
ยูคาริ : ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ถ้ายังไม่ Continue ยูยูโกะ : คำตอบที่ถูกต้องก็คือ... ... ยูยูโกะ : กลิ่นใบชาแค่กระจายออกไปจนเจือจางเท่านั้น, ยูยูโกะ : ไม่ได้หายไปแต่อย่างใด ยูคาริ : อ้อมค้อมจังน้า, ยูคาริ : แต่เรื่องมันก็เป็นแบบนั้นแหละ ยูยูโกะ : จากนั้นก็, ยูยูโกะ : วิธีรวบรวมกลิ่นที่กระจายไปแล้วครั้งหนึ่ง, ยูยูโกะ : ให้กลับมารวมเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้งหนึ่ง... ... ยูยูโกะ : กล่าวคือ, ยูยูโกะ : แค่ย่ออาณาเขตที่แผ่กว้างให้เล็กลงในชั่วอึดใจ ยูยูโกะ : เท่านั้นก็พอแล้ว ยูยูโกะ : ฝากด้วยนะ ยูคาริ : ช่วยไม่ได้นะ ยูคาริ : ก็แหม, มันเป็นคำขอจากยูยูโกะนี่นะ (กลิ่นใบชาในทีนี้ หมายถึง ซุยกะที่สลายร่างเป็นหมอก) |
ถ้า Continue ไปแล้ว Ending No. 18 (Yuyuko Bad Ending 2) |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
มายาแห่งความฝันที่มารวมตัวกัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ซุยกะ : อ๋า~, ถูกเจอตัวจนได้
ซุยกะ : เพราะการชักนำด้วยหัวข้อพิลึกๆของเธอ
ยูยูโกะ : ตายจริง ไม่นะ
ยูยูโกะ : อุตส่าห์เจอตัวจนได้ในที่สุด กลับมีร่างจริงเป็นยักษ์จิ๋วซะนี่... ...
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : นึกว่าจะได้เล่นมากกว่านี้อีกหน่อยซะอีกน้า
ซุยกะ : แต่เพราะโบวเรย์พิลึกอย่างเธอโผล่ออกมาเนี่ยแหละ... ...
ซุยกะ : นึกไม่ถึงเลย
ยูยูโกะ : ... ...ยักษ์งั้นเหรอ, ดูเหมือนจะไม่ใช่ทั้งกลิ่นหรืออะไรทั้งนั้นสินะ
ซุยกะ : เสียมารยาทนะ
ซุยกะ : เธอเรียกฉันมาเพื่อรวบรวมกลิ่นไม่ใช่เหรอ ? (ซุยกะในร่างหมอกนั้นได้ยินได้เห็นทุกสิ่งที่ทุกคนทำ จึงถูกคำพูดของยูยูโกะปั่นหัวจนงง)
ยูยูโกะ : ต้นเซนดันส่งกลิ่นหอมหวนตั้งแต่แตกใบอ่อน (สำนวนญี่ปุ่น หมายถึง ผู้ที่ประสบความสำเร็จล้วนแต่เก่งกาจมาตั้งแต่เด็ก)
ยูยูโกะ : ก็เลยเป็นยักษ์ตัวจิ๋วสกปรกแบบนี้งั้นสิน้า
ซุยกะ : เป็นคำชมฉันแบบตรงตามตัวอักษรสินะ ?
ซุยกะ : ฉันคือกลิ่นที่มารวมตัวกัน
ซุยกะ : คำสัญลักษณ์(กลิ่น)ที่เธอพูดถึงน่ะ จงใจเหรอ ? หรือว่าแค่บังเอิญ ?
ยูยูโกะ : เด็กๆน่ะไม่ต้องเข้าใจก็ได้จ้ะ
ซุยกะ : ทำเหมือนยักษ์เป็นเด็กๆงั้นเหรอ~
ซุยกะ : ช่างกล้าหาญชาญชัยเหลือเกินนะ
ซุยกะ : หรือว่าไม่ใช่ความกล้าแต่เป็นความมืดมน ? (ความกล้า (勇気) พ้องเสียงกับ ความมืดมน (幽気))
ยูยูโกะ : จะว่าไปแล้ว, ฉันได้ใบชาใหม่มาล่ะ
ซุยกะ : เฮ้ย~, ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไงเล่า, เฉไฉเปลี่ยนเรื่องไปก็ไม่มีความหมายหรอกน่า... ...
ซุยกะ : ... ...หรือว่าเธอไม่ได้เจตนา, แต่เป็นไปเองตามธรรมชาติงั้นเหรอ~
ยูยูโกะ : แน่นอนอยู่แล้ว, เป็นวัตถุตามธรรมชาติไงล่ะ
ยูยูโกะ : หมายถึง ใบชาแห่งศาลเจ้า น่ะนะ
ซุยกะ : ใบชาของศาลเจ้าไม่น่าจะเป็นของตามธรรมชาตินะ
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : สรุปว่าเธอน่ะ, อยากเปรียบเทียบว่าใบชาของศาลเจ้ากับตัวฉัน, อย่างไหนมีกลิ่นหอมกว่ากันสินะ
ยูยูโกะ : อ้าว ? สุดยอดไปเลยนะ
ซุยกะ : ของที่สุดยอดน่ะ มันต้องต่อจากนี้ต่างหาก
ยูยูโกะ : เพิ่งเคยเจอคนที่ได้รับผลกระทบจากบทพูดของฉันจนถึงขั้นนี้นะเนี่ย
ซุยกะ : ฉันเองก็... ...เป็นยักษ์ตามธรรมชาตินะ
ซุยกะ : พลังของยักษ์ตามธรรมชาติแบบฉัน
ซุยกะ : ไม่ใช่ของตามธรรมชาติที่ไม่มีประโยชน์แบบเธอหรอกนะ !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 10 (Yuyuko Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 26
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
มนุษย์ โยวไค และอื่นๆ ต่างมารวมตัวกันแล้วจัดงานเลี้ยงกันอย่างครึกครื้น
ช่วงนี้, มีการจัดงานเลี้ยงลักษณะนี้ขึ้นทุกๆสามวัน... ...
วันนี้สาวน้อยโบวเรย์บินว่อนพลางพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ไปทั่ว, ทั้งที่ตรงนั้นเป็นที่นั่งดื่มเหล้า
แต่ถึงอย่างนั้น, มันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา, และงานเลี้ยงก็ครึกครื้นยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด,
ในทางกลับกัน, มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง
ดังนั้นจึงไม่อาจสรุปได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว แต่... ...
ยังไงซะ, เดี๋ยวก็จัดงานเลี้ยงกันอีกรอบอยู่ดี
ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าอะไรที่ผลักดันให้มารวมตัวกันได้มากถึงเพียงนี้
Ending No. 26 (Yuyuko Bad Ending) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 18
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
ท้องฟ้าที่เชื่อกันว่า มันไม่ได้กลับเป็นปกติมาชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ,
ไม่นานนักก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ และกลายเป็นยามราตรีอย่างปลอดภัย
สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นอย่างปลอดภัย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นไปตามปกตินี้ก็มียูคาริมาร่วมงานแล้ว
ยูคาริเอาแต่ดมกลิ่นน้ำชาโดยไม่ทราบสาเหตุ, แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกเป็นพิเศษแต่อย่างใด,
แล้วงานเลี้ยงก็จบลงโดยที่มีผู้ร่วมงานเต็มไปหมด
――ทว่า, ปราณภูตที่ห้อมล้อมเกนโซวเคียวนั้นไม่มีวี่แววว่าจะมารวมตัวกันเลยสักนิด
น่าจะเรียกว่า มันยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยง เสียมากกว่า
ทำไมทุกคนถึงไม่ใส่ใจนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
พอลองถามยูคาริดู, ก็ได้รับคำตอบมาเช่นนี้
ยูคาริ 「หากคิดว่ากำลังเคลื่อนไหวไปตามความคิดของตนเองนั้นถือว่าเป็นความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง
แต่ถ้าเป็นเธอล่ะก็, น่าจะสามารถเคลื่อนไหวแบบไม่มีความคิดได้น้า」
วันนี้ยูยูโกะก็ยังคงไม่รู้ร้อนรู้หนาวตามเคย
Ending No. 18 (Yuyuko Bad Ending 2) ――Next Feast !
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 10
――โลกที่สีของบรรยากาศแตกต่างออกไป, โลกวิญญาณ
เนื่องจากมีความต้องการจากทางฝั่งมนุษย์, ฤดูร้อนสำหรับยูวเรย์จึงเป็นช่วงเวลาที่งานยุ่งเป็นที่สุด
จะให้ยูวเรย์พูดมันก็ยังไงอยู่, แต่พวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองยังมีชีวิตอยู่
(ฤดูร้อนคือฤดูที่มีการจัดเทศกาลโอบ้ง ซึ่งเป็นการต้อนรับวิญญาณบรรพชนที่กลับมายังบ้านของตน)
――ใครบางคนเคยพูดว่า การมีงานยุ่งเป็นหลักฐานถึงการมีชีวิต
แบบนั้นก็เหมือนกำลังบอกว่า, พวกยูวเรย์มีแต่พวกที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวและเอาแต่เหม่อลอย, เลยไม่ใช่เหรอ
... ...ช่างเป็นคำกล่าวที่ผิดถนัดยิ่งนัก
ยูยูโกะ 「กลิ่นของชานั้น~, คือกลิ่นแห่งนิพพานของพืช~♪」
โยวมุ 「อย่าร้องเพลงพิลึกๆสิคะ」
ยูยูโกะ 「ถ้ากลิ่นชาโชยออกไปนะ, ไม่นานก็จะมีกลิ่นหอมทั่วโลกวิญญาณไงล่ะ」
โยวมุ 「แต่ว่าแบบนั้นมัน... ...ท่าทางจะต้องใช้เวลามากสุดๆเลยนะคะ」
เวลาน่ะมีมากมายอย่างเหลือเฟืออยู่แล้ว
สำหรับยูวเรย์นั้น, แม้แต่แนวคิดเรื่องเวลาก็ต่างไปจากมนุษย์ที่ยังมีชีวิต
ชั่วชีวิตอันยาวนานของมนุษย์, ยูวเรย์อาจมองว่าเป็นชั่วนิรันดร์หรือชั่วพลันก็ได้
ยาวนานก็มี, แสนสั้นก็มี, ประมาณนั้นแล
แล้วจะเอาแบบไหนล่ะ ?
ยูยูโกะ 「โยวมุ, รู้รึเปล่า ?
คนสมัยก่อนน่ะสนุกสนานกับการแพร่กระจายวัตถุออกไป」
โยวมุ 「เอ๊ะ, หมายความว่ายังไงเหรอคะ ?」
ยูยูโกะ 「ไม่ว่าจะเป็นวัตถุใด เมื่อแพร่กระจายก็จะเจือจางลง ถูกมั้ย ?
จากนั้นไม่นานก็จะสลายหายไป」
โยวมุ 「ถ้าไม่ปิดฝาไว้ให้ดี, ก็จะสูญเสียรสชาติไปเรื่อยๆค่ะ」
ยูยูโกะ 「แต่ว่า, นั่นน่ะไม่ได้หมายความว่ามันหายไปอย่างแท้จริงนะ」
โยวมุ 「... ...」
ยูยูโกะ 「โลกที่แพร่กระจายอย่างสมบูรณ์แบบ, นั่นคือความสงบนิ่งไงล่ะ
ถ้าจะอาศัยอยู่ในตระกูลไซเกียวจิก็อยากให้เธอเข้าใจเรื่องประมาณนี้ได้น่ะนะ」
โยวมุ 「พูดเรื่องที่เข้าใจยากอีกแล้ว, คิดจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนเหรอคะ ?」
ยูยูโกะ 「พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ, ค่านิยมของ 『พวก』 เราคือการที่สามารถคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆได้เสมอมา
แค่อยากให้โยวมุเข้าใจตรงกันเท่านั้นเอง」
โยวมุ 「ที่ผ่านมาฉันไม่เข้าใจค่านิยมของท่านยูยูโกะเลยสักนิด,
เพราะงั้นเรื่องคำสอนนี้ก็ต้องขอขอบพระคุณค่ะ แต่ว่า... ...」
โยวมุ 「ฉันน่ะ, ถ้าต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายด้วยค่านิยมแบบนั้นทุกวันก็คงจะลำบากแย่เลยนะคะ ?」
ยูยูโกะ 「ไม่หรอกไม่หรอก โยวมุ, การทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมาทุกวันน่ะ, มันคือความสงบเงียบนะ
เหตุวิปลาสในคราวนี้, หากมองด้วยความสงบเงียบและความสงบนิ่งก็จะสามารถเข้าใจได้ในทันทีจ้ะ」
โยวมุ 「เหตุวิปลาสในคราวนี้ ? หมายถึงงานเลี้ยงที่จัดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหรอคะ ?」
ยูยูโกะ 「ก็ใช่น่ะสิ ? มันต้องใช่อยู่แล้ว」
โยวมุ 「เรื่องนั้น, ดูยังไงก็คิดว่าเป็นฝีมือของพวกมิโกะน่ะค่ะ... ...
ฝ่ายธุรการก็เป็นมาริสะซะด้วยสิ... ...」
(ซาบิ (ความสงบนิ่ง) หมายถึง การละทิ้งความคิดฟุ้งซ่านไป เพื่อให้จิตใจสงบ ไม่คิดถึงสิ่งใด และความสง่างามแบบโบราณ)
(วาบิ (ความสงบเงียบ) หมายถึง ความสงบของจิตใจ โดยแน่วแน่อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง (ตรงข้ามกับ ซาบิ))
เนื่องจากโลกวิญญาณนั้นไร้ซึ่งความสงบนิ่ง, การที่กลิ่นชาจะโชยต่อไปเรื่อยๆจนทั่วโลกวิญญาณจึงไม่ใช่เรื่องโกหกสักเท่าใดนัก
แต่แน่นอนว่า, มันอาจไม่เป็นเช่นนั้นด้วยเหตุผลอื่นได้เช่นกัน... ...
ด้านนอกของโลกมนุษย์มีเพียงความสงบเงียบ, นั่นคือเหตุผลที่โลกวิญญาณเป็นดั่งแผ่นดินแห่งนิรันดร์
ความสงบเงียบที่ถูกเก็บสะสมไว้, คงมองเห็นความสงบนิ่งในโลกมนุษย์ได้กระมัง
ยักษ์จิ๋วที่เจอคราวนี้มีแต่ความสงบเงียบอย่างเดียว, จึงปรากฏตัวในฐานะปราณภูตที่แพร่กระจายไปในโลกมนุษย์
สาเหตุก็คือ... ...
ไม่มียักษ์อยู่ในโลกนี้, ไม่มียักษ์อยู่ในเกนโซวเคียว
ยูยูโกะมองเห็นสิ่งนั้น
ยักษ์จิ๋วที่แพร่กระจายออกไป, ห้อมล้อมเกนโซวเคียวเอาไว้, 『ทั่วเกนโซวเคียว』 กลายเป็นยักษ์จิ๋วไปเสียแล้ว
ดังนั้นทุกคนจึงเพียงแค่ 『มองไม่เห็น』 เท่านั้น
ผู้อาศัยในเกนโซวเคียวช่วงนี้, ไม่พยายามทำความเข้าใจในค่านิยมเรื่องการคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆของคนญี่ปุ่นเลย
ด้วยเหตุนี้จึงถูกเจ้ายักษ์จิ๋วนั่นปั่นหัวเอาได้
และไม่รู้สึกตัวเลยว่ามียักษ์อยู่ตรงนั้น
ใช่แล้ว, ผู้เชี่ยวชาญการกำราบยักษ์เองก็, ไม่มีแล้ว
มนุษย์แห่งยามราตรีที่เคยมีอยู่เป็นปกติในสมัยก่อนนั้น, ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
รู้สึกว่าโยวมุจำเป็นต้องได้รับการเรียนรู้เพิ่มเติมนิดหน่อยก็เลยนั่งสอนอยู่นี่ล่ะ
อย่างน้อย, ก็เอาให้ถึงขั้นที่สามารถฟาดฟันยักษ์ได้ด้วยดาบนั้น... ...
แต่เจ้าตัวนั้น... ...กำลังทำหน้าปั้นยากอย่างบอกไม่ถูกอยู่
Ending No. 10 (Yuyuko Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
ยูคาริ
Stage 1
เหล้าสีเลือด
Good Morning
2nd Day 28:00
คฤหาสน์มารแดง
(28:00 เป็นการบอกเวลาแบบหนึ่ง เพื่อให้สามารถแยกแยะได้ง่ายว่าหมายถึงเวลาตีสี่ของวันใดกันแน่)
(ในกรณีนี้ก็คือ 28:00 ของวันที่สอง หรือก็คือ ตีสี่ของวันที่สาม นั่นเอง)
(เปิดเพลง BGM : เหม่อมองฟ้า)
ยูคาริ : คุณผีดูดเลือดที่ผ่านมาตรงนั้นพอดี
ยูคาริ : ขอเวลาสักหน่อยได้มั้ย ?
เรมิเลีย : ใครน่ะ ?
เรมิเลีย : ฉันอยากจะนอนเต็มแก่แล้วนะเนี่ย
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จันทราสีแดงผู้อ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์
เรมิเลีย สคาร์เลท
Remilia Scarlet
เรมิเลีย : เอ๊ะ, แล้วเธอเข้ามาถึงที่นี่ได้ยังไงน่ะ ?
ยูคาริ : ขอเปลี่ยนเรื่องละกัน, เธอน่ะ, มีเหล้าดีๆอยู่สินะ ?
เรมิเลีย : เรื่องที่ฉันพูด... ...
เรมิเลีย : ยังไม่ทันเริ่มเลยแท้ๆ แต่กลับถูกเปลี่ยนแบบนี้มันช่างน่าเวทนาจริงๆเลยน้า
ยูคาริ : เดนคิ บรัน (ชื่อยี่ห้อของคอคเทลของบรั่นดีที่เริ่มผลิตในยุคเมย์จิ)
เรมิเลีย : บรั่นดี
เรมิเลีย : จะทำอะไรกับมันเหรอ ?
เรมิเลีย : ฉันไม่มีทางดื่มโต้รุ่งกับเธอสองต่อสองแน่ๆล่ะน้า
ยูคาริ : แล้วทำไมต้องดื่มกับเธอสองต่อสองด้วยล่ะ ?
ยูคาริ : ฉันมาขอรับเหล้านั่นไปน่ะ
ยูคาริ : เพื่องานเลี้ยงวันพรุ่งนี้... ...
เรมิเลีย : เป็นคนที่ชอบพูดเล่นดีนะ
เรมิเลีย : ไม่รู้หรอกนะว่าเข้ามาจากทางไหน, แต่จะไล่ออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ
(เปิดเพลง BGM : เจ็ดดนตรีประสานแด่เจ้าหญิงผู้วายชนม์)
ยูคาริ : ทำไมถึงอารมณ์เสียขนาดนั้นล่ะ ?
เรมิเลีย : Kalium ไม่พอน่ะ (ชื่อภาษาลาตินของธาตุ Potassium)
ยูคาริ : Calcium ต่างหาก
(เรมิเลีย สคาร์เลท แพ้พ่าย)
ยูคาริ : พระอาทิตย์ขึ้นแล้วนะ
เรมิเลีย : ช่วยไม่ได้แฮะ
เรมิเลีย : ถ้าแค่บรั่นดีล่ะก็ จะแบ่งให้ก็ได้
ยูคาริ : อ้าว ? จะดีเหรอ ?
ยูคาริ : เธอนี่ก็มีส่วนที่ใจดีอยู่เหมือนกันนะ
เรมิเลีย : ... ...
ยูคาริ : เปลวไฟที่ใจดีนั้น~♪
ยูคาริ : ถูกคร่าชีวิตจนมลายหายไป~♪
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
เหล้าสีองุ่น
Wine Biscuit
Feast Day 13:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : แขกขาจร)
ยูคาริ : เปลวไฟอันแสนสั้นนั้น~♪
ยูคาริ : มลายหายไปด้วยลมแรง~♪
ยูคาริ : คุณจอมเวทที่ผ่านมาตรงนั้นพอดี
ยูคาริ : ขอเวลาสักหน่อยได้มั้ย ?
อลิส : อื๋อ, ใครน่ะ ?
อลิส : แล้วเธอเข้ามาถึงที่นี่ได้ยังไงน่ะ ?
ยูคาริ : ร้องเพลงไปเดินทางไปน่ะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้เชิดตุ๊กตาเจ็ดสี
อลิส มาร์กาทรอยด์
Alice Margatroid
อลิส : วนิพก ?
อลิส : มาทันพอดีเลยนะ (แสดงว่าอลิสกำลังจะออกเดินทางพอดี)
ยูคาริ : เธอเองก็มีเหล้าดีๆอยู่สินะ
อลิส : ที่นี่ไม่ใช่ร้านเหล้าแถบชานเมืองนะ
อลิส : ถ้าจะมาขอทานก็ไปที่อื่นเถอะ
ยูคาริ : Van Allen (ตระกูลที่มีชื่อเสียงด้านการผลิตไวน์)
อลิส : ไวน์
ยูคาริ : มาขอรับสิ่งนั้นไปน่ะจ้ะ
(เปิดเพลง BGM : นักสร้างตุ๊กตาแห่งบุคุเรสติ)
อลิส : พูดอะไรกะทันหันแบบนั้น
อลิส : อีกอย่าง, ยังไงฉันก็จะเอาไปที่งานเลี้ยงอยู่แล้ว
อลิส : เอ๊ะ, เธอไม่ได้ถูกเชิญไปงานเลี้ยงนี่นะ
ยูคาริ : ไม่กะทันหันหรอก
ยูคาริ : ดูสิ, ฉันเอาใบประกาศมาด้วยนะ
(อลิส มาร์กาทรอยด์ แพ้พ่าย)
อลิส : ถึงจะมาพร้อมกับใบประกาศก็เถอะน้า... ...
ยูคาริ : ทีนี้ก็, ขอรับไวน์ไปด้วยเลยละกันนะจ๊ะ
อลิส : พูดว่า ด้วย งั้นเหรอ, หมายความว่าจะเอาอย่างอื่นไปด้วยงั้นเหรอ ?
ยูคาริ : นั่นสิน้า... ...
ยูคาริ : ขอเป็น Biscuit แตกหักง่ายที่อยู่ตรงนั้นละกัน
อลิส : Biscuit... ...?
อลิส : มีของแบบนั้นอยู่ตรงไหนกัน ?
(มาจากคำว่า Poupee en Biscuit ในภาษาฝรั่งเศส หมายถึง Bisque Doll หรือก็คือตุ๊กตาชนิดหนึ่งที่อลิสมีอยู่นั่นเอง แต่อลิสตามมุขไม่ทัน)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
เหล้ากึ่งใส
Milk Sugar
Feast Day 14:00
สุสาน
(เปิดเพลง BGM : ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก ~ Ancient Temple)
ยูคาริ : ตัวซีดจางอยู่ใต้ก้อนหิน~♪
ยูคาริ : อยู่ใต้ก้อนหินชั่วนิจนิรันดร์~♪
ยูคาริ : คุณครึ่งผีที่ผ่านมาตรงนั้นพอดี
ยูคาริ : ขอเวลาสักหน่อยได้มั้ย ?
โยวมุ : อ้าว ? ท่านยูคาริ
โยวมุ : โผล่มาแบบกะทันหันทุกทีเลยนะคะ
ยูคาริ : ตายจริง นั่นคือคำทักทายสินะ
ยูคาริ : จะไปรายงานยูยูโกะรึเปล่า ?
ยูคาริ : ใช่ 3 ส่วน, ไม่ 8 ส่วน (วิธีคิดสัดส่วนแบบจีน 1 ส่วน = 10%)
(อนึ่ง, หากรวมแล้วก็จะได้ 110% ซึ่งมิได้แปลผิด แต่ยูคาริพูดออกมาแบบนี้เอง, ช่างเป็นโยวไคที่ไร้สามัญสำนึกจริงๆ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรที่มันเสียหายนี่คะ~
ยูคาริ : จะว่าไป, เธอเองก็มีเหล้าดีๆอยู่สินะ
โยวมุ : เหล้าดีๆ
โยวมุ : ไม่รู้ว่าดีรึเปล่านะคะ, แต่ถ้าเป็นของสำหรับคืนนี้ล่ะก็... ...
ยูคาริ : คลื่น เดอ บรอย (de Broglie) (ภาษาญี่ปุ่นเขียนว่า : โดบุโรอิ)
โยวมุ : โดบุโรคุ ค่ะ (เหล้าที่ผ่านการหมักแต่ยังไม่ได้กลั่น, เหล้าขาว)
โยวมุ : แต่เป็นของสำหรับคืนนี้ ดังนั้นฉันไม่ยกให้นะคะ ?
(เปิดเพลง BGM : การยิงนกปิศาจของฮิโระอาริ ~ Till When?)
ยูคาริ : แหมแหม, อย่าพูดอย่างนั้นสิ
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
ยูคาริ : ในที่สุดก็ได้โดบุโรคุมาแล้ว~
โยวมุ : ท่านยูคาริจะไปงานเลี้ยงคืนนี้เหรอคะ ?
ยูคาริ : วันนี้จะไปจ้ะ, ถึงจะไม่ได้ถูกเชิญก็เถอะ
โยวมุ : ถ้างั้น, กรุณานำเหล้านี้ไปด้วยนะคะ
ยูคาริ : คืนนี้ตั้งใจว่า, จะพาอีกคนหนึ่งไปด้วยน่ะ
ยูคาริ : จะต้องครึกครื้นอย่างแน่นอนเลยล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
เหล้าฝนตกยาวนาน
Rainy Woods
Feast Day 15:00
ป่าเวทมนตร์
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
ยูคาริ : เสาหินเย็นยะเยือกตั้งตระหง่าน~♪
ยูคาริ : เมืองจักรกลผุพัง~♪
ยูคาริ : คุณมนุษย์ที่ผ่านมาตรงนั้นพอดี
ยูคาริ : ขอเวลาสักหน่อยได้มั้ย ?
มาริสะ : อ๋า---? มีอะไร ?
มาริสะ : กำลังว่าจะออกไปข้างนอกอยู่พอดีเลย
ยูคาริ : ออกไปข้างนอกที่ว่าเนี่ย, ไปศาลเจ้า ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : ก็คืนนี้มีงานเลี้ยงนี่นา
มาริสะ : เอ๊ะ, เธอก็จะไปด้วยเหรอ ?
มาริสะ : ปกติเธออาศัยอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้เลยไม่ได้เชิญน่ะ
ยูคาริ : ขอเปลี่ยนเรื่องละกัน, เธอเองก็มีเหล้าถูกๆอยู่สินะ
มาริสะ : เป็นเหล้าที่ดีพอตัวเลยนะว้อย
มาริสะ : จะทำอะไรกับมันเหรอ ?
ยูคาริ : คิโชวฉูว (เหล้ากลั่นประหลาด)
มาริสะ : เหล้ากลั่นเฉยๆไม่ต้องเติมคำอื่นไปเพิ่มโว้ย
มาริสะ : อย่าเรียกซะเหมือนคิเซย์ฉูว (แมลงปรสิต) แบบนั้นสิ
ยูคาริ : มาขอรับสิ่งนั้นไปน่ะจ้ะ
(เปิดเพลง BGM : งานเต้นรำของเหล่าแม่มด)
มาริสะ : โดนดื่มหมดตอนนี้ก็แย่น่ะสิ
มาริสะ : เดี๋ยวฉันไม่มีของไปร่วมงานคืนนี้นะว้อย
ยูคาริ : ถ้าไม่เลิกอ้างโน่นอ้างนี่แล้วส่งมาล่ะก็,
ยูคาริ : ฉันจะทำให้ออกไปจากป่าไม่ได้นะจ๊ะ
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
ยูคาริ : ใครจะผ่านมาเป็นคนต่อไปกันนะ ?
มาริสะ : แล้ว, ตกลงว่าจะไปงานเลี้ยงจริงๆเหรอ ?
มาริสะ : ถ้าไม่มีเหล้านั่นฉันจะแย่เอานา
ยูคาริ : ไปงานเลี้ยงสิ
ยูคาริ : แต่ว่า, ไม่เป็นไรหรอก
มาริสะ : ไม่เป็นไร ?
ยูคาริ : เพราะว่าคืนนี้จะไม่มีใครเอาเหล้าไปสักคน
ยูคาริ : ยกเว้นฉัน... ..กับอีกคนหนึ่ง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
เหล้าถวายเทพ
Sea of Nectar
Feast Day 16:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
ยูคาริ : ปราสาททรายพังทลาย~♪
ยูคาริ : ประเทศแห่งดินละลายหายไป~♪
ยูคาริ : คุณมิโกะที่ผ่านมาตรงนั้นพอดี
ยูคาริ : ขอเวลาสักหน่อยได้มั้ย ?
เรย์มุ : อ๋า--- ?
เรย์มุ : วันนี้มีอะไร ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : เอ๊ะ, คนที่ผ่านมาคือเธอไม่ใช่เหรอ ?
ยูคาริ : ตายจริง, เรย์มุเป็นคนแรกนะเนี่ยที่ตบมุขนี้
เรย์มุ : เพราะทุกคนหัวทื่อไงล่ะ
เรย์มุ : แล้วไง, ตกลงว่ามีอะไร ?
ยูคาริ : ขอเปลี่ยนเรื่องละกัน, เธอเองก็มีเหล้าที่ดีพอตัวอยู่สินะ
เรย์มุ : ถ้าเหล้าธรรมดาก็มีอยู่หรอก... ...
เรย์มุ : เหล้าของคืนนี้น่ะนะ
ยูคาริ : เหล้ากินโจว (กินโจว คือ เหล้าที่หมักในอุณหภูมิต่ำ และมีส่วนประกอบเป็นข้าวขาวปริมาณน้อยกว่า 60%)
เรย์มุ : คงงั้นล่ะมั้ง, เหล้ากินโจว
เรย์มุ : แต่เป็นเหล้าจากโลกภายนอก ดังนั้นจึงเป็นเหล้านำเข้าไงล่ะ
ยูคาริ : เอ้า, ส่งมาหน่อยได้มั้ย
เรย์มุ : อะไรล่ะนั่น
เรย์มุ : ไม่ได้หรอก, ยังถวายต่อหน้าเทพอยู่เลย
(เปิดเพลง BGM : รุกเร็ว)
ยูคาริ : รู้รึเปล่าว่าเหล้านั่นเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร ?
เรย์มุ : พอรู้สึกตัวอีกทีมันก็วางอยู่บนหิ้งพระแล้ว
เรย์มุ : ก็มันเป็นของแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ?
ยูคาริ : โลกภายนอกคงไม่มีเทพเจ้าแล้วล่ะมั้ง ?
(ภายหลังได้รับการยืนยันในภาคสามภูตฯว่าเป็นเหล้าที่มาจากโลกภายนอกจริงๆ โดยมันจะวาร์ปมาโผล่เฉยเลย)
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
ยูคาริ : ขอรับเหล้าเทพไปล่ะจ้า~
เรย์มุ : ว่าแต่, ทุกคนจะมารวมตัวกันแล้วนะ ?
เรย์มุ : จะเอาเหล้าไปทำอะไรตอนนี้ล่ะ
ยูคาริ : ก็ต้องเอาไปดื่มในงานเลี้ยงอยู่แล้ว
เรย์มุ : เอ่อ, ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง... ...
ยูคาริ : งานเลี้ยงคืนนี้ต้องสนุกแน่ๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Border Line
เหล้าโคตรเก่าแก่
Elder Phantom
Feast Day 17:00
ศาลเจ้าฮาคุเรย์
(เปิดเพลง BGM : เหม่อมองฟ้า)
ยูคาริ : มีเพียงท้องฟ้า~ที่ยังงดงามเป็นสีครามเช่นในอดีต~♪
ยูคาริ : ประเทศ~พังพินาศ~เหลือไว้เพียงภูเขาและแม่น้ำ~♪ (วรรคนี้มาจากบทกวีของ โทะโฮะ นักกวียุคโบราณที่มีชื่อเสียง)
ยูคาริ : อ้าว ยูยูโกะ, ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ
ยูยูโกะ : เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?
ยูยูโกะ : ถึงได้ต้องรีบร้อนขนาดนี้ทั้งที่งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว
ยูคาริ : ถามแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ ?
ยูคาริ : คิดจะจัดงานเลี้ยงต่อไปแบบนี้เหมือนทุกทีงั้นเหรอ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
วิญญาณอาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน
ไซเกียวจิ ยูยูโกะ
Yuyuko Saigyouji
(อาภรณ์สวรรค์ไร้มลทิน หมายถึง บริสุทธิ์ไร้เดียงสา)
ยูยูโกะ : คิดอย่างนั้นทั้งในอดีตและตอนนี้เลยล่ะ
ยูคาริ : ยูยูโกะเนี่ยไม่เฉียบคมเลยนะ
ยูคาริ : นึกว่าเธอจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้วเสียอีก... ...
ยูยูโกะ : เรื่องอะไรเหรอ
ยูคาริ : ว่าแต่
ยูคาริ : ขอเปลี่ยนเรื่องละกัน, เหล้านั่นน่ะ
ยูคาริ : เป็นเหล้าที่เก่าแก่สุดๆเลยนะ
ยูยูโกะ : ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก
ยูยูโกะ : แต่กว่าจะถึงวันหมดอายุก็เกินพันปีซะด้วยสิ
ยูคาริ : ถ้าเธอไม่คิดจะใช้ให้เกิดประโยชน์ล่ะก็, ฉันขอรับไปละกันนะ
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
ยูยูโกะ : ตายจริง, ฉันตั้งใจว่าจะดื่มกับทุกคนในคืนนี้แท้ๆ
ยูคาริ : แน่นอน, คืนนี้ได้ดื่มกับ 「ทุกคน」 แน่ๆจ้ะ
ยูยูโกะ : จะใส่ยาพิษเหรอ ?
ยูคาริ : ตรงกันข้าม, จะแก้พิษต่างหาก
ยูยูโกะ : สมแล้วที่เป็นเธอ, ดูเหมือนจะความแตกแล้วสินะว่าฉันใส่ลงไปตั้งแต่แรก
(ไซเกียวจิ ยูยูโกะ แพ้พ่าย)
ยูคาริ : เท่านี้ก็... ...
ยูคาริ : พวกที่น่าจะเอาเหล้ามาก็มือเปล่ากันหมดแล้วมั้ง ?
ยูยูโกะ : วางแผนอะไรอยู่เหรอ ?
ยูคาริ : โธ่, ยูยูโกะก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่นา
ยูยูโกะ : ดื่มเหล้ากับ 「ทุกคน」 สินะ ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
เหล้าที่ผุดขึ้นในความเพ้อฝัน
Pandemoniac Land
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
ยูคาริ : เอ้า, หมดเวลาเล่นแล้วล่ะ
ซุยกะ : อ้าว~ยูคาริ~, เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?
ยูคาริ : ควบคุมทุกคนให้มารวมตัวกันต่อไปเรื่อยๆมันก็ดีอยู่หรอก... ...
ยูคาริ : แต่ถ้าไม่ทำแต่พอดี, ใครสักคนจะรู้ตัวเอาได้นะ
ซุยกะ : ไม่มีทางที่พวกนั้นจะรู้ตัวได้นี่นา ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ความฝัน, มายา, และร้อยอสูรท่องราตรีที่มารวมตัวกัน
อิบุคิ ซุยกะ
Suika Ibuki
ซุยกะ : ต่อให้รู้ตัวก็เถอะน้า
ซุยกะ : ฉันเป็นยักษ์นะ, ไม่มีอะไรต้องหวาดกลัวหรอก
ยูคาริ : แล้วถ้าพวกนั้นทุกคนกลายเป็นศัตรูล่ะ ?
ซุยกะ : วางแผนอะไรอยู่น่ะ ?
ยูคาริ : เหล้าที่ควรจะมีอยู่ในงานเลี้ยงครั้งนี้น่ะไม่มีแล้ว
ยูคาริ : ถ้าไม่เอาเหล้าไปที่งานเลี้ยงแล้วปล่อยไว้แบบนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ?
ซุยกะ : ยูคาริก็จะถูกฆ่าสินะ ?
ยูคาริ : แหม, ก็คงงั้นมั้ง
ยูคาริ : แต่ว่า, ฉันจะบอกว่าเธอเป็นคนดื่มทั้งหมดจนเกลี้ยงล่ะ
ยูคาริ : ยังไงก็ไม่ใช่ปริมาณที่ฉันจะดื่มหมดด้วยตัวคนเดียวอยู่แล้วซะด้วยสินะ
ซุยกะ : อ๊า---, ขี้โกง ขี้โกง !
ยูคาริ : แล้วตรงนั้นก็มีซุยกะที่ดูยังไงก็ชอบเหล้าอยู่
ยูคาริ : วิเศษไปเลยนะ
ยูคาริ : การที่ทุกคนกลายเป็นศัตรูเนี่ย
ยูคาริ : ทั้งฉัน และเธอ
ซุยกะ : ใช้วิธีสกปรกเหมือนทุกทีเลยนะ
ยูคาริ : เอ้า, เธอเหลือแค่ทางเดียวคือต้องปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนแล้วล่ะ
ยูคาริ : เมื่อทำแบบนั้น ความสามารถของเธอก็จะถูกเปิดโปง
ยูคาริ : แล้วงานเลี้ยงก็จะเป็นไปตามความคิดอันเป็นอิสระ
ซุยกะ : แต่ว่า~, ถึงฉันปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน, พวกเราก็ยังเป็นศัตรูกับทุกคนอยู่ดีไม่ใช่เหรอ ?
ซุยกะ : ก็ยูคาริเป็นคนชิงเหล้าพวกนั้นมานี่นา ?
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ยูคาริ : แหม, ก็คงงั้นมั้ง
ซุยกะ : ... ...
ยูคาริ : แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก, เอาน้ำเต้าของเธอมาใช้ในงานเลี้ยงสิ
ยูคาริ : มันมีเหล้าผุดออกมาอย่างไม่จำกัดใช่มั้ยล่ะ ? ทุกคนต้องยินดีเป็นอย่างยิ่งแน่ๆ
ซุยกะ : แต่ฉันเจอวิธีที่ดีกว่านั้นแล้วล่ะ
ยูคาริ : คิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้รึไง ?
ซุยกะ : โยนความผิดทั้งหมดให้ยูคาริไง
ซุยกะ : แต่จะว่าไป, รู้สึกเหมือนมันเป็นความผิดของยูคาริตั้งแต่แรกแล้วนะ
ซุยกะ : จะเอาตัวเธอไปส่งให้พวกนั้นพร้อมกับเหล้าทั้งหมดเลยละกัน !
(อิบุคิ ซุยกะ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 2 (Yukari Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 2
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
งานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นตามกำหนดการนั้นยิ่งใหญ่กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
สาเหตุมาจาก, ยูคาริและซุยกะ ซึ่งไม่เคยร่วมงานเลี้ยงมาก่อน, แล้วก็... ...
น้ำเต้ามหัศจรรย์นั่นเอง
แม้ว่าตอนแรกจะเกิดบรรยากาศตึงเครียดเพราะเหล้าถูกชิงไปหมด,
แต่เมื่อยูคาริและซุยกะบุกเข้ามา, และได้รู้ว่าเหล้าที่ยูคาริเอาไปยังปลอดภัยดี, ก็มารวมตัวกันทันที
พวกเห็นแก่ผลประโยชน์
ยูคาริอธิบายสาเหตุที่ชิงเหล้ามาจากทุกคนว่า, เป็นเพราะต้องการใช้เป็นนกต่อในการชิงสมบัติลับของซุยกะที่มีนามว่า 「น้ำเต้าอิบุคิ」
เรย์มุ 「สุดยอด... ..., น้ำเต้านี่มีเหล้าไหลออกมาไม่ขาดสายเลย」
มาริสะ 「อยากเห็นข้างในน้ำเต้าจังเลยว่ะ」
ซาคุยะ 「เอาไปใช้กับตะเกียงแอลกอฮอล์ก็น่าจะได้นะเนี่ย」
ทุกคนเพลิดเพลินกับน้ำเต้ามหัศจรรย์ที่มีเหล้าผุดออกมาอย่างไร้ขีดจำกัด
เรมี่ 「อ้าว ? ไม่ออกมาแล้วแฮะ... ...」
มาริสะ 「หวา ! ทำอะไรของเธอน่ะ, อย่าเททิ้งสิ, น่าเสียดายออก」
เรย์มุ 「ไม่เป็นไรหรอก, ก้อนกรวดแถวนั้นดูดซึมน้ำได้ดี」
มาริสะ 「ผุดออกมาได้ไม่มีวันหมดเลยน้า」
ซุยกะ 「อ๋า~อย่าไปกลับหัวกลับหางมันสิ~
TILT ทำงานแล้วนะนั่น
มันจะป้องกันการพลิกคว่ำโดยทำให้เหล้าไม่ไหลออกมาเกินกว่าปริมาตรน้ำเต้าในคราวเดียวน่ะ
ในเวลาแบบนี้ให้ปิดจุกแล้วเขย่า... ...」
เรมี่ 「อ๊ะ, มีเสียงจ๋อมแจ๋มแล้ว !」
ซุยกะ 「เนอะ, ถูกเติมเต็มในทันทีเลยล่ะ, ช่องว่างของจิตใจ」 (หมายถึง ความกระหายที่จะดื่มเหล้า)
ซาคุยะ 「เอ๊ะ, อย่าเททิ้งอีกรอบสิคะ, มารยาทไม่ดีเลยนะคะ」
เรมี่ 「ก็แหม... ...มันน่าสนใจออกนี่นา」
ยูยูโกะ 「ว่าแต่, เหตุผลที่ยูคาริอธิบายมาเมื่อกี้น่ะ... ...
จริงๆแล้วมันไม่ตรงกับความจริงนี่นา ?」 (เพราะที่จริงยูคาริแค่ต้องการเข้าร่วมงานเลี้ยงแบบโดดเด่นเท่านั้นเอง)
ยูคาริ 「ของดองพวกนี้อร่อยจังเลยนะ」
โยวมุ 「ดูเหมือนจะเป็นของดองของศาลเจ้าน่ะค่ะ, แต่ว่าน้ำเต้านั่นสุดยอดไปเลยนะคะ !」
ยูคาริ 「ใช่มั้ยล่ะ ?
เพราะงั้นเลยพยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อเอามาไงล่ะ」
ยูยูโกะ 「โยวไคกลายเป็นพวกขี้ปดขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ?」
น้ำเต้าที่ถูกเรียกขานว่า 「น้ำเต้าอิบุคิ」 นั้น, ลักษณะภายนอกก็ดูธรรมดา, หรือแย่ยิ่งกว่าน้ำเต้าธรรมดาเสียอีก,
แต่ความมหัศจรรย์นี้ทำให้มันต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
นี่ก็คงเป็นเพราะ, อุปกรณ์ชิ้นนี้เป็นของพวกยักษ์นั่นเอง
พาเช่ 「ถึงอย่างนั้นก็เถอะ, ทำไมถึงเป็นน้ำเต้าล่ะ ?」
อลิส 「ไม่ใช่แค่นั้นนะ
ตรงส่วนที่ตีบคอดเนี่ยมีลูกแก้วอยู่ข้างในด้วยล่ะ」
โยวมุ 「เอ๋, ก็มันไม่ใช่ Lemonade (น้ำหวานผสมโซดาอัดลม) นี่นา」
พาเช่ 「ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น... ...
คิดว่าทำไมถึงไม่ใช่ดาบเท่านั้นเอง」
อลิส 「ดาบ ? พูดอะไรของเธอน่ะ ? เหล้าจากดาบ ?」
โยวมุ 「เอ๋, ทำไมถึงจำเป็นต้องมีอะไรออกมาจากดาบด้วยล่ะ, ดาบมีไว้ฟันนะ !」
พาเช่ 「สิ่งที่ออกมาจากสัตว์ประหลาดผู้ชื่นชอบเหล้าซึ่งถูกล่อด้วยเหล้าแล้วกำราบไปน่ะ... ..คือดาบนี่นา ?」
ยูคาริ 「ตายจริง, งั้นฉันก็เป็นสึซาโนโอะสินะ」
(สึซาโนโอะใช้เหล้าล่อให้จ้าวอสรพิษยักษ์เจ็ดหัวยามาตะโนะโอโรจิดื่มจนหลับแล้วค่อยสังหารทิ้ง และพบดาบเมฆาสวรรค์ในหางของมัน)
เพียงชั่วครู่เดียว งานเลี้ยงที่ดำเนินมาอย่างต่อเนื่องยาวนานก็ได้พังทลายลง
กลายเป็นงานเลี้ยงครั้งสุดท้ายที่ครึกครื้นที่สุดนี้
นอกจากยูคาริแล้ว, ไม่มีใครเลยที่รู้ว่าทำไมจำนวนครั้งที่จัดงานเลี้ยงจึงลดลง, และทำไมก่อนหน้านี้ถึงจัดกันถี่นัก... ...
ทั้งซุยกะและน้ำเต้าอิบุคิ, เป็นวัตถุที่ไม่น่าจะมีอยู่ในเกนโซวเคียวตอนนี้
สิ่งของจากต่างโลกนั้น, เมื่อเข้ามาอยู่ในเกนโซวเคียวที่มีความกลมกลืนดีแล้ว, ก็เป็นได้เพียงสิ่งแปลกปลอมเท่านั้น
เหมือนกับของนำเข้า, หากไหลเข้ามามากเกินไป, ย่อมไม่เป็นผลดีต่อเกนโซวเคียวที่ถูกปิดตาย
ดังนั้น, ระบบป้องกันการพลิกคว่ำจึงทำงานและทำให้เหล้าไม่ไหลออกมาในชั่วอึดใจ
พลังก็เช่นกัน
พลังของซุยกะเองก็เช่นกัน, หากไม่มีใครหยุดยั้งได้และยังคงหลั่งไหลอย่างต่อเนื่องอยู่อย่างนั้น... ...
บางทีระบบป้องกันการพลิกคว่ำอาจจะทำงานไปแล้วก็เป็นได้
Ending No. 2 (Yukari Good Ending) ――Congratulation !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
ซุยกะ
(บทของซุยกะนี้จะสังเกตเห็นว่าวันและเวลาตรงกันหมด แต่ไม่ใช่ว่าสู้ในวันและเวลาเดียวกัน ที่จริงแล้วมันคือสามวันต่อมาซึ่งเป็นวันงานเลี้ยงนั่นเอง)
Stage 1
การกำราบยักษ์ของห้วงมายา
Model Maid
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
ซุยกะ : เอ๋--- ?
ซุยกะ : ถูกเจอตัวซะแล้วเหรอเนี่ย ?
ซาคุยะ : ในที่สุดก็ต้อนจนมุมได้สักที, เธอคือคนร้ายสินะ ?
(เปิดเพลง BGM : ลมตะวันออก)
ซาคุยะ : เอ๊ะ, ว่าแต่เธอเป็นใครน่ะ ?
ซุยกะ : ฉันน่ะ, รู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เพราะคอยมองเธออยู่ตลอดเลย
ซุยกะ : เธอทุ่มเทให้กับหน้าที่ทำอาหารและทำความสะอาดในงานเลี้ยงทุกครั้งเลยนะ
ซุยกะ : เก่งมาก เก่งมาก
ซุยกะ : แต่ว่า, ไม่มีใครรู้สึกตัวถึงเรื่องนั้นเลย
ซุยกะ : ไม่มีใครรู้สึกซาบซึ้งในตัวเธอเลย
ซาคุยะ : ไม่คิดว่าการทำความสะอาดในขณะที่ทุกคนกำลังครึกครื้นกันมันเสียมารยาทบ้างเลยเหรอ ?
ซาคุยะ : เพราะงั้นเลยทำความสะอาดโดยพยายามไม่ให้ใครรู้ตัวไงล่ะ
ซาคุยะ : ไม่ทำให้เป็นที่สนใจของใคร
ซาคุยะ : มันควรจะเป็นแบบนั้นแหละ
ซาคุยะ : ว่าแต่, เธอน่ะเป็นใคร ?
ซุยกะ : เธอเป็นฝ่ายบุกมาที่นี่เองไม่ใช่เหรอ ?
ซาคุยะ : ถูกตัวปัญหาพามาน่ะ
(หมายถึง ยูคาริ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ
อิซาโยอิ ซาคุยะ
Sakuya Izayoi
(เปิดเพลง BGM : เมดกับนาฬิกาพกแห่งเลือด)
ซุยกะ : โกหก, เธอเบื่อหน้าที่ทำอาหารและทำความสะอาดแล้วใช่มั้ยล่ะ ?
(อิซาโยอิ ซาคุยะ แพ้พ่าย)
ซุยกะ : เป็นแค่มนุษย์, อย่าคิดว่าจะต่อกรกับยักษ์อย่างพวกเราได้นะ
ซาคุยะ : ยักษ์... ...?
ซาคุยะ : พวกเรา ?
ซุยกะ : เอาล่ะ, ทุกคนรออยู่นะ
ซุยกะ : กลับไปเสียเถอะ
ซาคุยะ : เจ็บใจนัก
ซุยกะ : เขาว่า อาหารยังไม่เสร็จอีกเหรอ~ น่ะ
(คาดว่าเป็นเสียงจากเรมิเลีย)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 2
การกำราบยักษ์ของมนุษย์เวท
Magical Dolls
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : เงียบสงัด)
ซุยกะ : เอ๋--- ?
ซุยกะ : นึกว่ายังเล่นต่อได้ซะอีกน้า
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ผู้เชิดตุ๊กตาเจ็ดสี
อลิส มาร์กาทรอยด์
Alice Margatroid
อลิส : เธอเป็นใครน่ะ
ซุยกะ : ให้ตายสิ, คิดออกแต่บทพูดนี้รึไง ?
อลิส : ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครมันเลยช่วยไม่ได้นี่นะ ?
อลิส : แล้วตัวฉันน่ะ... ..
ซุยกะ : โอ๊ะ, ฉันรู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เพราะคอยมองเธออยู่ตลอดเลย
ซุยกะ : เธอเอาแต่คุยกับมนุษย์ในงานเลี้ยงทุกครั้งเลยนะ
ซุยกะ : คุ้นเคยกับมนุษย์น่าดูเลยนี่ ?
ซุยกะ : หรือว่า, เธอไม่ค่อยอยากข้องแวะกับคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองสินะ ?
ซุยกะ : แต่ว่า, เธอไม่รู้สึกตัวเลยนะว่ามนุษย์พวกนั้นนั่นแหละที่น่ากลัวที่สุด
ซุยกะ : ช่างน่าเวทนาจริงๆน้า
อลิส : ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าฉันกล้าหาญที่สุดใช่มั้ยล่ะ ?
อลิส : ถึงได้ไปแหย่พวกนั้นเล่นไงล่ะ
อลิส : เอ๊ะ, ตกลงเธอเป็นใครน่ะ ?
อลิส : แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน
ซุยกะ : เธอทำได้แค่พูดแบบนั้นสินะ
อลิส : พอรู้สึกตัวอีกทีเธอก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว, มันช่วยไม่ได้นี่นา ?
(เปิดเพลง BGM : นักสร้างตุ๊กตาแห่งบุคุเรสติ)
ซุยกะ : โกหก, เป็นเพราะรู้สึกได้ถึงความเหงาที่แท้จริงขึ้นมาใช่มั้ยล่ะ ?
(อลิส มาร์กาทรอยด์ แพ้พ่าย)
ซุยกะ : ด้วยเวทมนตร์แค่ระดับนั้น, อย่าคิดว่าจะต่อกรกับยักษ์อย่างพวกเราได้นะ
อลิส : แข็งแกร่งเกินไป... ...
อลิส : แล้วพลังนั่นมันอะไรกัน
ซุยกะ : ใกล้ได้เวลาที่งานเลี้ยงเหมือนทุกครั้งจะเริ่มขึ้นแล้ว
อลิส : วันนี้... ...
อลิส : จะยอมให้จัดงานเลี้ยงก็ได้
ซุยกะ : ฉันคิดว่างานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นอยู่ดีแม้ว่าไม่มีเธออยู่นะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 3
การกำราบยักษ์ของงานเลี้ยงไร้แก่นสาร
Half Human
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
ซุยกะ : เอ๋--- ?
ซุยกะ : ถูกเจอตัวอีกแล้วเหรอเนี่ย ?
โยวมุ : ใครกัน ?
ซุยกะ : ชักรำคาญแล้วนะ~
ซุยกะ : พวกเธอเอาแต่พูดคำที่สอง(พูดติดปาก)ว่า ใคร ? ที่ไหน ? อยู่นั่นแหละ
(เปิดเพลง BGM : ราตรีสีแดงฉาน)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
คนสวนครึ่งมายา
คอนปาคุ โยวมุ
Youmu Konpaku
โยวมุ : ฉันเพิ่งพูดคำแรกเองนะ (เล่นมุขกับสำนวน คำที่สอง ที่เพิ่งใช้ไปข้างต้น)
โยวมุ : ยังไม่ได้ถามเลยนะว่า ที่ไหน ?... ...
โยวมุ : เอ๊ะ แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย~?
ซุยกะ : นั่นไงคำที่สอง (เล่นมุขกับสำนวน คำที่สอง ที่เพิ่งใช้ไปข้างต้น)
ซุยกะ : ฉันรู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เพราะคอยมองเธออยู่ตลอดเลย
ซุยกะ : ถูกคนอื่นเขาแหย่เล่นในงานเลี้ยงทุกครั้งเลยนะ
ซุยกะ : อืม~, น่าสงสารจริงๆ
ซุยกะ : แต่ว่า, ในขณะที่จัดงานเลี้ยง, เธอก็ค่อยๆสืบสาวมายังตัวฉันทีละน้อยสินะ
ซุยกะ : ไม่สบอารมณ์เลยแฮะ
โยวมุ : สืบสาวหาตัวเธอ ?
โยวมุ : ฉันแค่กังวลเรื่องปราณภูตที่เข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยงเท่านั้นเอง
โยวมุ : ... ...เอ๊ะ, หรือว่าเธอคือคนร้าย ?
ซุยกะ : วิเศษไปเลยนะ, ถึงปลายดาบจะคมกริบ, แต่เจ้าตัวก็ยังหัวทื่ออยู่ดี
โยวมุ : ก็แหม... ...ทั้งท่านยูยูโกะและท่านยูคาริเอาแต่พูดเรื่องที่ฟังแล้วไม่เข้าใจนี่นา... ...
(เปิดเพลง BGM : การยิงนกปิศาจของฮิโระอาริ ~ Till When?)
ซุยกะ : ใช่แล้ว, จะไปเชื่อเรื่องที่ยูคาริพูดไม่ได้นะ
ซุยกะ : เพราะตัวตนของยัยนั่นเป็นนักต้มตุ๋นไงล่ะ
(คอนปาคุ โยวมุ แพ้พ่าย)
ซุยกะ : อ่อนแอกว่ายูคาริอีกนี่นา, เสียเวลาคุยเปล่าๆแฮะ
โยวมุ : ปฏิกิริยาที่ได้จากดาบมันแปลกๆอ่ะ... ...?
ซุยกะ : ดาบเล่มนั้น, ดูเหมือนจะเพิ่งเคยฟาดฟันยักษ์เป็นครั้งแรกนะ
โยวมุ : ยักษ์ ?
โยวมุ : พูดว่า ยักษ์ งั้นเหรอ... ...
ซุยกะ : งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วนะ
ซุยกะ : ถ้าเธอไม่ไปร่วมงาน, ดูเหมือนมิโกะนั่นจะต้องรับบทถูกแกล้งแทนเธอนะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 4
การกำราบยักษ์ของภูตเวท
Demon Mind
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : แดนมาร)
ซุยกะ : โธ่~
ซุยกะ : ถูกเจอตลอดเลย !
แพชูลี่ : ใคร... ...? ออกมาจากไหนน่ะ ?
ซุยกะ : ฉันคือ อิบุคิ ซุยกะ ! อยู่ตรงนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว !
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
หอสมุดใหญ่ไม่เคลื่อนที่
แพชูลี่ โนว์เลดจ์
Patchouli Knowledge
แพชูลี่ : ... ...ทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นตั้งแต่แรกด้วยล่ะ ?
ซุยกะ : ตอนนี้, การโมโหทุกๆสามวันมันกลายเป็นกิจวัตรไปแล้วน่ะสิ
ซุยกะ : แต่ว่า, ฉันรู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เพราะคอยมองเธออยู่ตลอดเลย
ซุยกะ : ดูเหมือนจะเบื่อกับงานเลี้ยงทุกครั้งเลยนี่นะ
ซุยกะ : พูดน้อยเสียจน, เหมือนกับอยากจะถูกลืมเลย
ซุยกะ : แต่ว่า, ที่จริงเธอสนุกที่สุดเลยใช่มั้ยล่ะ ?
ซุยกะ : ปกติไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกก็เลยเหงาสินะ
ซุยกะ : วันนี้มาจนเจอฉันได้เนี่ย, เพราะอยากรู้อยากเห็น ? หรือว่า... ...
ซุยกะ : แค่พยายามแสดงออก ?
แพชูลี่ : น่ารำคาญจังนะ, เธอเนี่ย
แพชูลี่ : การพูดมากนั้นเป็นหลักฐานว่ากำลังหงุดหงิดอยู่
แพชูลี่ : ฝ่ายที่อารมณ์เสียจะพ่ายแพ้ในการประลองนะ
ซุยกะ : ถ้างั้น, ฝ่ายที่พ่ายแพ้ก็คือคนที่จะต้องอารมณ์เสียสินะ
แพชูลี่ : นั่นสินะ
(เปิดเพลง BGM : ห้องสมุดเวทมนตร์ วอยล์)
ซุยกะ : น่าเสียดายนะ, ฉันกำลังหงุดหงิดสุดๆเลยล่ะ
(แพชูลี่ โนว์เลดจ์ แพ้พ่าย)
ซุยกะ : เวทธาตุชั้นต่ำแบบนั้นน่ะ, อย่าคิดว่าจะต่อกรกับยักษ์อย่างพวกเราได้นะ
แพชูลี่ : ยักษ์... ...
ซุยกะ : เอ้า, งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วนะ
ซุยกะ : รีบๆกลับไปแต่โดยดีซะเถอะ
แพชูลี่ : ต้องตรวจสอบเรื่องเกี่ยวกับยักษ์ก่อนที่จะมาที่นี่ในครั้งต่อไป... ...
ซุยกะ : เปล่าประโยชน์เปล่าประโยชน์เปล่าประโยชน์~! ไม่มีข้อมูลอะไรหรอกน่า
ซุยกะ : กลับไปงงงวยที่ห้องสมุดของตัวเองเสียเถอะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Stage 5 Masquerade
การกำราบยักษ์ของวีรบุรุษ
Humanism
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : วงพระจันทร์)
ซุยกะ : เฮ้อ~กลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาแล้วสิน้า
ซุยกะ : เดี๋ยวคงจะได้เวลาที่ต้องยอมแพ้แล้วล่ะมั้งน้า
(เปิดเพลง BGM : เวียนเทียนรอบอุโบสถ)
มาริสะ : เธอเป็นใครน่ะ, หรือว่าเด็กแบบนี้จะเป็นคนร้าย ?
มาริสะ : อย่างนี้ชนะไปก็ไม่ภูมิใจเลยสักนิดว่ะ
ซุยกะ : ขอถอนคำพูด, ฉันไม่ยอมแพ้ให้เธอแน่นอน
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จอมเวทธรรมดาสามัญ
คิริซาเมะ มาริสะ
Marisa Kirisame
มาริสะ : ถ้าไม่เอาจริง, ทางนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ
ซุยกะ : ฉันรู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เธอไม่มีทางต่อกรกับฉันได้เลยแม้แต่น้อย
ซุยกะ : แม้ไม่ใช่ในงานเลี้ยงเธอก็ครึกครื้นตลอดเวลาเลยนะ
ซุยกะ : ทั้งที่ตอนอยู่คนเดียวไม่เป็นแบบนั้นเลยแท้ๆ
ซุยกะ : แต่ก็เพราะเหตุนั้นเธอเลยกลายเป็นฝ่ายธุรการของงานเลี้ยง
ซุยกะ : แทนที่ฉันน่ะนะ
ซุยกะ : เพราะถ้าเป็นงานเลี้ยงที่เกิดจากตัวเธอ, มันจะไม่ผิดธรรมชาติมากเกินไปไงล่ะ
(เปิดเพลง BGM : Demystify Feast)
มาริสะ : อ๋า--- ? พูดเล่นอะไรของเธอน่ะ ?
มาริสะ : การจัดงานเลี้ยงเป็นความคิดของฉันนะว้อย
มาริสะ : ที่รวบรวมทุกคนมาก็เพื่อให้มันคึกคักไงล่ะ
มาริสะ : ถ้าเธอพูดถึงขั้นนั้นล่ะก็, เธอเองจะมาร่วมงานก็ได้นะว้อย
มาริสะ : ไม่มีใครเขาไม่ยอมรับเธอเข้างานหรอกน่า
ซุยกะ : ดูสารรูปนั่นสิ
ซุยกะ : เป็นอย่างที่ฉันคาดการณ์เอาไว้เลยนะ
มาริสะ : แต่ก่อนอื่นต้องโค่นคนร้ายที่อยู่ตรงหน้าก่อนล่ะนะ
ซุยกะ : ฉันไม่ยอมแพ้ให้เธอแน่นอน
(คิริซาเมะ มาริสะ แพ้พ่าย)
ซุยกะ : อะไรกัน, เสียเวลาคุยเปล่าๆนะเนี่ย
มาริสะ : ช่วยไม่ได้น้า, ฉันจะจัดงานเลี้ยงต่อไปจนกว่าเธอจะเข้าร่วมละกัน,
มาริสะ : จะมาเมื่อไหร่ก็ได้เลยนะว้อย
ซุยกะ : แปลว่า... ...จะจัดงานเลี้ยงต่อไปสินะ
มาริสะ : ก่อนอื่นต้องรีบเผ่นจากที่นี่
มาริสะ : ฉันเป็นฝ่ายธุรการ, ต้องไปงานเลี้ยงแล้วล่ะ
ซุยกะ : วันนี้คึกคักกันให้เต็มที่ไปเลยนะ~
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Semifinal Stage
การกำราบยักษ์ของมารตะวันตก
So near and yet so far...
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(เปิดเพลง BGM : แดนมาร)
ซุยกะ : ตั้งแต่ฉันมาเกนโซวเคียวเนี่ย, เวลาผ่านไปนานพอดูเลยนะ
ซุยกะ : ต้องจัดงานเลี้ยงอีกสักกี่ครั้งถึงจะรู้สึกตัวถึงความสามารถของฉันกันนะ ?
ซุยกะ : แล้วพวกคู่ต่อสู้ก็อ่อนแอเกินไป
ซุยกะ : เริ่มรู้สึกเบื่อขึ้นมาแล้วสิน้า
เรมิเลีย : อ๋า---, เธอเองเหรอ ?
เรมิเลีย : ที่ช่วงนี้มาครอบคลุมเกนโซวเคียวของฉัน
ซุยกะ : อ้าว, ยินดีต้อนรับ, แขกประจำสัปดาห์นี้คือเธอสินะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
จันทราสีแดงผู้อ่อนเยาว์ชั่วนิรันดร์
เรมิเลีย สคาร์เลท
Remilia Scarlet
เรมิเลีย : ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร... ...
เรมิเลีย : แต่จะไม่ยอมให้มาทำตัวเลียนแบบตามอำเภอใจที่นี่หรอกนะ
(เปิดเพลง BGM : เจ็ดดนตรีประสานแด่เจ้าหญิงผู้วายชนม์)
ซุยกะ : ฉันรู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เธอชอบพูดเอาแต่ใจในงานเลี้ยงทุกครั้งเลยนะ
ซุยกะ : ไม่สิ, ถึงไม่ใช่งานเลี้ยงเธอก็ชอบพูดเอาแต่ใจอยู่แล้วนี่นะ ?
ซุยกะ : อันที่จริงเธอรู้สึกถึงตัวตนของฉันมาตลอด
ซุยกะ : แต่แหม, ฉันสลายตัวได้ค่อนข้างละเอียดเลยน่ะนะ... ...
ซุยกะ : แล้วสาเหตุที่เธอไม่ยอมออกมาเคลื่อนไหวก็คือ... ...
เรมิเลีย : พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ ?
ซุยกะ : อันที่จริงเธออยากให้คนอื่น... ...ไม่สิ อยากให้มนุษย์คนหนึ่งรู้สึกตัวสินะ
เรมิเลีย : แน่นอนอยู่แล้ว, ก็การกำราบโยวไคเป็นงานของมนุษย์นี่นา
ซุยกะ : แต่ว่า, รู้สึกกังวลขึ้นมานิดหน่อยใช่มั้ยล่ะ ?
เรมิเลีย : เพราะทุกคนหัวทื่อก็เลยมายืดเส้นยืดสายเท่านั้นเอง
ซุยกะ : โกหก
ซุยกะ : เป็นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายน่าจะแข็งแกร่งมากต่างหาก
ซุยกะ : เลยคิดว่าถ้าให้มนุษย์มาจัดการแล้วมนุษย์จะเป็นอันตรายไงล่ะ !
(เรมิเลีย สคาร์เลท แพ้พ่าย)
ซุยกะ : ยังหรอก ยังหรอก
ซุยกะ : พลังของเธอยังเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บของพวกเราเหล่ายักษ์ด้วยซ้ำ
เรมิเลีย : คราวนี้แค่หมดเวลาต่างหากล่ะ
เรมิเลีย : เพราะได้ยินเสียงซาคุยะที่มางานเลี้ยงเรียกหา
ซุยกะ : นั่นสินะ, งานเลี้ยงเริ่มขึ้นแล้ว
ซุยกะ : รีบไปจะดีกว่านะ~
เรมิเลีย : ไว้ค่อยจัดการกับเธอในโอกาสหน้า
ซุยกะ : ซื่อตรงจังนะ~, แต่ก็เฉพาะเรื่องนี้แหละ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Immaterial and Missing Power
การกำราบยักษ์ชุเทนโดวจิ
Honesty of Purpose
Feast Day 19:00
เกนโซวเคียว
(ชุเทนโดวจิ คือยักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในตำนานญี่ปุ่น และเป็นต้นแบบของซุยกะ)
(ชื่อด่านก่อนๆจะเป็นไปในลักษณะ "การกำราบยักษ์ของ(ตัวละครที่เป็นบอสด่านนั้น)" แต่ชื่อด่านนี้กลับบ่งชี้ว่าซุยกะจะถูกกำราบ)
(เปิดเพลง BGM : จันทร์วินาศ)
เรย์มุ : เธอเองสินะ ! ที่เป็นคนปล่อยหมอกภูตพวกนี้ออกมา !
ซุยกะ : ถึงเวลาที่การละเล่นจะต้องจบลงสักทีสินะ
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรรค์
ฮาคุเรย์ เรย์มุ
Reimu Hakurei
เรย์มุ : จู่ๆก็ใจไม่สู้ซะงั้น
เรย์มุ : แต่เอาเถอะ, เธอคือคนร้ายใช่มั้ย ?
ซุยกะ : ไม่นึกมาก่อนเลยนะว่าทุกคนจะหัวทื่อขนาดนี้
ซุยกะ : ฉันน่ะ, เป็นคนรวบรวมทุกคนมาจัดงานเลี้ยงเอง
ซุยกะ : และหมอกภูตที่เธอพูดถึงก็คือตัวฉันเอง
เรย์มุ : งานเลี้ยง ? งานเลี้ยงกับหมอกภูตเกี่ยวข้องอะไรกันเหรอ ?
ซุยกะ : ดูซิเนี่ย, ถึงยักษ์จะทิ้งเกนโซวเคียวไปนานมากแล้วก็เถอะ... ...
ซุยกะ : แต่เล่นลืมกันจริงๆเลยนี่มันเกินไปนะ
เรย์มุ : ยักษ์ ? ไม่มียักษ์อีกต่อไปแล้วนี่นา
เรย์มุ : ทำเป็นกลบเกลื่อนด้วยคำโกหกแบบนั้นมันไม่ดีนะ
ซุยกะ : ฉันเนี่ยนะโกหก !?
ซุยกะ : อย่ามาล้อเล่นนะ ! พวกเราเหล่ายักษ์ไม่โกหกมนุษย์หรอก
ซุยกะ : มีแต่มนุษย์นั่นแหละที่โกหก !
เรย์มุ : จริงเหรอ ?
ซุยกะ : เอ่อ, ถ้าแค่นิดหน่อยก็มีโกหกบ้างล่ะมั้ง
ซุยกะ : แต่เพราะเกลียดการโกหกก็เลยไม่โกหกไงล่ะ
ซุยกะ : เธอน่ะ, เป็นมนุษย์ที่ไม่หลอกลวงคนอื่นสินะ
ซุยกะ : ฉันรู้เรื่องของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ซุยกะ : เพราะคอยมองเธออยู่ตลอดเลย
ซุยกะ : ไม่ว่าเธอจะอยู่ในงานเลี้ยงหรืออะไรก็ตาม... ...
ซุยกะ : เธอก็จะซื่อตรงต่อบรรยากาศโดยรอบและไม่ยึดติดกับอะไรเลย
ซุยกะ : จริงๆแล้วเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ ?
เรย์มุ : ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ
เรย์มุ : เธอมีความหลังแย่ๆกับการโกหกล่ะสิ... ...
เรย์มุ : เรื่องนั้นช่างเถอะ, ฉันต้องลงโทษเธอสักหน่อยล่ะนะ
(ตามตำนานนั้น ชุเทนโดวจิ ถูกสังหารเพราะโดนมนุษย์หลอกให้ดื่มเหล้าที่ทำให้ยักษ์หมดแรง แต่ในเนื้อเรื่องโทโฮอาจมีกล่าวถึงในภายหลัง)
(เปิดเพลง BGM : โอนิกะชิมะแห่งดินแดนในฝัน ~ Missing Power)
ซุยกะ : ดีจังเลยน้า
ซุยกะ : การยอมมอบชัยชนะให้แก่ผู้ที่ซื่อตรงมันอาจจะดีแล้วก็ได้
ซุยกะ : แต่ว่าก่อนอื่น, สำหรับเธอที่มาจนถึงที่นี่, ต้องขอแสดงความนับถือหน่อยล่ะนะ
เรย์มุ : แหม แหม
เรย์มุ : เอ๊ะ, จู่ๆก็คึกขึ้นมาซะงั้น
ซุยกะ : เอาล่ะ, พลังที่สาบสูญไปจากเกนโซวเคียว, พลังในการรวบรวม――
ซุยกะ : จงปล่อยให้มันแทรกซึมเข้าไปในร่างกายนั่น, แล้วนึกให้ออกถึงความทรงจำโบราณที่ฝังแน่นอยู่ในตัวมนุษย์เสียเถอะ !
(ฮาคุเรย์ เรย์มุ แพ้พ่าย)
・>> ENDING No. 1 (Suika Good Ending)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ending No. 1
――ศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ ชายแดนของเกนโซวเคียว
จั๊กจั่นทนอยู่ใต้ผืนดินมาโดยตลอด, เพื่อส่งเสียงขับขาน
เหล่าวิหคและสัตว์ป่า, ต่างส่งเสียงร้องราวกับจะปลดปล่อยความร้อนออกจากร่างกาย
ฤดูร้อนของเกนโซวเคียวมันเอะอะถึงเพียงนี้เชียวหรือ... ...
งานเลี้ยงที่จัดขึ้นต่อเนื่องมาเป็นเวลานานก็ลดความถี่ลงไปโดยไม่มีใครรู้ตัว, และความสงบสุขเหมือนที่ผ่านมาได้กลับคืนสู่เกนโซวเคียวอีกครั้ง
สำหรับเกนโซวเคียวนั้น, แม้แต่ตัวตนที่เคยเป็น Irregular (ผิดปกติ, แปลกปลอม) ก็หลอมละลายเข้ากับเกนโซวเคียวในเวลาไม่นาน
ไม่รู้เหมือนกันว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่กันแน่... ...
ดีแล้วล่ะ
ถึงจะแค่เล็กน้อยแต่เรย์มุก็คิดเช่นนั้น
เรย์มุ 「ร้อนจังเลยน้า... ...ปีนี้ก็เหมือนเคยเลย
ร้อนแบบนี้, หมดอารมณ์ทำความสะอาดเลยแฮะ
ไปดื่มน้ำชาดีกว่ามั้งน้า... ...
เวลาร้อนๆแบบนี้ก็ต้องชาร้อนสินะ, โอย~」
เรย์มุ 「แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ, เกนโซวเคียวนี่มีพวกที่ฉันไม่รู้จักดีอยู่เยอะน่าดูเลยน้า
ยัยนั่นก็เป็นพวกที่ฉันไม่รู้จักดีเหมือนกัน
จุดประสงค์คืออะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน... ...
แถมยังทำให้ฉันแพ้ได้อีกน้า... ...」
เรย์มุ 「เอาเถอะ, ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน แต่บางทีตอนที่ต้องทำงานใช้แรงก็โผล่มาช่วย,
บางทีก็เอาเหล้ามาให้... ...ช่างใจดีจริงๆ」
ไม่เป็นที่ทราบแน่ชัดว่าซุยกะอาศัยอยู่ที่ใด, แต่เธอมาเล่นที่ศาลเจ้าอยู่บ่อยครั้ง
อันที่จริงตัวตนของเธอเป็น Irregular
แล้วสิ่งที่ทำให้เธอหลอมละลายเข้ากับที่นี่, คือพลังของเกนโซวเคียว, หรือพลังของเรย์มุกันแน่นะ
ซุยกะ 「ร้อนจังเลย~ สาดน้ำสักหน่อยสิ~」 (คนญี่ปุ่นนิยมสาดน้ำใส่พื้นเพื่อลดความร้อนที่สะสมอยู่ที่ผิวดิน แต่ถ้าสาดมากไปจะกลายเป็นยิ่งร้อน+ชื้น)
เรย์มุ 「อ้าว ? มาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ?
แล้วก็, น้ำอยู่ทางนั้นแน่ะ」
ซุยกะ 「จะบอกว่าให้ฉันไปสาดเองสินะ, ให้ตายสิ, ใช้แรงงานยักษ์ได้ป่าเถื่อนจริงๆ」
เรย์มุ 「ถึงจะบอกว่า เป็นยักษ์ เป็นยักษ์ ก็เถอะ... ...
แต่ไม่มียักษ์อยู่ในเกนโซวเคียวแล้วนี่นา, ออกไปจากที่นี่หมดแล้วไม่ใช่เหรอ ?」
ใช่แล้ว, เกนโซวเคียวในตอนนี้ไม่มียักษ์อยู่
ไม่น่าจะมีอยู่
ในอดีตกาล, ยักษ์กับมนุษย์ได้สร้างความไว้เนื้อเชื่อใจอันแน่นแฟ้นที่เกี่ยวพันถึงชีวิตต่อกัน
ความไว้เนื้อเชื่อใจอันแน่นแฟ้นนั้นก็คือ 「การลักพาตัวมนุษย์」 และ 「การกำราบยักษ์」
... ...แต่มันก็เป็นเรื่องน่าเศร้า, แม้รูปกายไม่เปลี่ยนไป, แต่ใจของมนุษย์ก็เปลี่ยนแปลง
ในขณะที่ยักษ์อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งยักษ์ซึ่งเป็นที่อาศัยสำหรับยักษ์เท่านั้น... ...
มนุษย์ก็ค่อยๆลืมเลือนตัวตนของยักษ์ไป
ซุยกะ 「จริงอยู่ว่าพรรคพวกของฉันแทบจะไม่ออกมาปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนเลย... ...
แต่ฉันชอบความครึกครื้นเป็นที่สุด, แถมเกนโซวเคียวตอนนี้ก็มีเสน่ห์สุดๆเลยด้วย」
เรย์มุ 「ความครึกครื้นงั้นสิน้า... ...
แต่บางครั้งฉันก็อยากจะนั่งดื่มชาเงียบๆมากกว่านะ」
ซุยกะ 「ถ้าพรรคพวกของฉันออกมาปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนมากกว่านี้ก็คงจะดี」
เรย์มุ 「ไม่ได้นะ」
ซุยกะ 「ก็แหม... ...จะได้เป็นร้อยอสูรท่องราตรีทุกคืนไงล่ะ ?」
เรย์มุ 「แต่แบบนั้นก็ต้องกำราบยักษ์ทุกคืนเลยน่ะสิ」
สิ่งที่มนุษย์ในตอนนี้มีอยู่ไม่เพียงพอ, อาจจะเป็น 『ความซื่อตรงจริงใจ』 ที่พวกยักษ์มีอยู่ก็เป็นได้
ยักษ์ส่วนใหญ่ได้ทอดทิ้งพวกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยคำโกหกเหล่านั้นเสียแล้วหรือ
ซุยกะนั้น, แม้แต่ในหมู่ยักษ์ก็จัดว่าเป็นคนที่ชอบทำอะไรตามใจตนเอง และบกพร่องเรื่องความซื่อตรงจริงใจอยู่เล็กน้อย,
จึงอาจกล่าวได้ว่าเธอเป็นพวกนอกรีต
ดังนั้นจึงเข้ากันได้อย่างรวดเร็ว, แม้ว่าจะเป็น Irregular ก็ตาม
ทั้งๆที่ยักษ์กับมนุษย์ควรสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจที่เรียกว่าการลักพาตัวมนุษย์และการกำราบยักษ์แท้ๆ
ซุยกะทำผิดพลาดจนได้, ทั้งที่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้พรรคพวกกลับมาสู่เกนโซวเคียว
ไม่ใช่แค่การรวบรวมผู้คนเท่านั้น, แต่ซุยกะจำเป็นต้องทำการลักพาตัวมนุษย์ด้วย
ความผิดพลาดนี้เกิดจากความด้อยประสบการณ์ของตนเองอย่างนั้นหรือ ?
หรือจะเป็นเพราะความไม่รู้ร้อนรู้หนาว ? หรือเพราะความซื่อตรงจริงใจที่ขาดไปเล็กน้อย ?
――สาเหตุที่แท้จริงนั้น, ไม่มีใครรู้สึกตัวเลยว่าเกิดจากความสามารถของเรย์มุนั่นเอง
Ending No. 1 (Suimusou Good Ending) ――Congratulation !
(เนื่องจากชื่อฉากจบตรงกับชื่อภาคและยังเป็นฉากจบหมายเลข 1 จึงอาจกล่าวได้ว่านี่คือ True Ending ของภาคนี้ ซึ่งปัจจุบันได้รับการยืนยันแล้ว)
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]