東方妖々夢 ～ Perfect Cherry Blossom.
โทวโฮวโยวโยวมุ (ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก) ～ ซากุระบานสะพรั่งไร้ที่ติ
.........................................................................................................................................................................................
少女弾幕奇譚 โชวโจดันมาคุคิตัน (เรื่องราวห่ากระสุนอันแสนพิลึกของสาวน้อย)
東方妖々夢 ～ Perfect Cherry Blossom.
--------------------------------------------------------------------------------
-ลิขิตพรรณนาเกนโซวเคียว-
ที่แห่งนี้คือ แผ่นดินชายแดนแห่งประเทศตะวันออกซึ่งห่างไกลจากหมู่บ้านมนุษย์
ในอดีตกาลนานมาแล้ว แผ่นดินแห่งนี้เป็นที่หวาดกลัวของผู้คน เพราะหากหลงเข้ามาแล้วไซร้ย่อมไม่พ้นต้องถูกเหล่าโยวไคจับกินทุกรายร่ำไป
ผู้คนต่างขนานนามที่แห่งนี้ว่า 「เกนโซวเคียว」 และไม่เข้ามาเฉียดใกล้ที่แห่งนี้อีกเลย
ผู้คนล้วนหวาดกลัวโยวไค แต่บางครั้งก็มีมนุษย์ผู้เก่งกล้าปรากฏตัวขึ้นมากำราบพวกมัน
ในหมู่ผู้เก่งกล้านั้น บางคนก็ตั้งหลักปักฐานในเกนโซวเคียว เพื่อคอยเฝ้าระวังไม่ให้มีโยวไคตนใดเล็ดลอดลงไปยังหมู่บ้านมนุษย์
ในช่วงเวลานั้น, การต่อสู้ระหว่างมนุษย์และโยวไคเกิดขึ้นแทบจะทุกค่ำคืน
เรื่องราวเช่นนี้เป็นเรื่องราวที่พบได้บ่อยครั้งในดินแดนภูเขาแบบนี้ จึงมิใช่เรื่องแปลกเป็นพิเศษแต่อย่างใด
ก็มันเป็นยุคที่มีกระทั่งสถานที่ลักษณะแบบนี้อยู่ด้วยนี่นะ
ยุคดังกล่าวดำเนินต่อเนื่องมาอย่างยาวนานเกินกว่า 1000 ปี...
มนุษย์ค่อยๆก่อร่างสร้างอารยธรรมขึ้น และไม่เกรงกลัวต่อความมืดมิดอีกต่อไป
ทั้งนี้เพราะมนุษย์สามารถสร้างความสว่างไสวราวกับเป็นเวลากลางวันได้แม้แต่ในยามกลางคืน
มนุษย์ลุ่มหลงในวิทยาศาสตร์ และกำจัดโลกแห่งความเชื่องมงายที่ไม่สอดคล้องกับวิทยาศาสตร์ เช่น โยวไคหรือยักษ์ ออกไป
เกนโซวเคียวเองก็ถูกตัดสินว่าไม่จำเป็นต่อโลกมนุษย์อีกต่อไป
เหล่านักบวชจึงรวมพลังกัน กางกั้นมหาเขตแดนที่ไม่มีวันคลายออกได้อีกเป็นครั้งที่สอง มาครอบคลุมเกนโซวเคียวเอาไว้
แน่นอนว่าผู้อาศัยในเกนโซวเคียว ทั้งโยวไคจำนวนมหาศาลและลูกหลานของเหล่าผู้กล้า ต่างก็ถูกกักขังเอาไว้ในนี้เช่นเดียวกัน...
ประวัติศาสตร์ระหว่างมนุษย์กับโยวไคจึงได้ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์นับแต่ตอนนั้น
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน, ก็ไม่มีมนุษย์ที่รู้จักเกนโซวเคียวหลงเหลืออยู่อีกเลย...
ไม่รู้ว่าหลังจากที่ถูกผนึกนั้นมันผ่านมาเนิ่นนานเท่าใดแล้ว
หากแต่เกนโซวเคียวยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อตอนนั้นเลย
ยังคงเป็นที่อาศัยให้แก่เหล่าโยวไคจำนวนมหาศาล กับมนุษย์จำนวนน้อยนิด
เหล่าโยวไคในเกนโซวเคียว ได้สร้างอารยธรรมที่มีเอกลักษณ์ของตนเองขึ้น
อารยธรรมเหล่านั้นมีลักษณะภายนอกไม่ต่างจากยุคที่เพิ่งถูกเขตแดนผนึกเท่าใดนัก
แต่มันไม่ใช่อารยธรรมวัตถุนิยมเหมือนอย่างอารยธรรมของโลกมนุษย์
เป็นอารยธรรมที่มีหัวใจสำคัญคือ จิตใจอันเลิศล้ำที่เหนือกว่าของโลกมนุษย์อย่างมาก
นั่นเพราะเหล่าโยวไคผู้ชาญฉลาดล้วนใฝ่หาความอิ่มเอมทางใจมากกว่าความมั่งมีทางวัตถุนั่นเอง
สำหรับโยวไคที่มีอารยธรรมเวทมนตร์สูงส่งเช่นนี้ การจะคลายมหาเขตแดนที่ผนึกเกนโซวเคียวไว้นั้นเป็นเรื่องง่ายดายยิ่ง
แต่เหล่าโยวไคไม่คิดจะทำเช่นนั้น
ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันกลับซ่อมแซมมหาเขตแดนให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นด้วยพลังอันกล้าแกร่งของตน
เขตแดนที่สร้างมาเพื่อผนึกเกนโซวเคียวในตอนแรก, ตอนนี้กลับถูกนำมาใช้ป้องกันการบุกรุกของมนุษย์เสียนี่
กระนั้นก็ตามที อาหารหลักของโยวไคก็คือมนุษย์
โดยเฉพาะพวกมนุษย์ที่ใกล้ชิดธรรมชาติ ยิ่งเป็นที่โปรดปรานของเหล่าโยวไค
ด้วยเหตุนี้, หน่วยเสบียงจึงทำการออกล่ามนุษย์เป็นระยะๆ
แต่ก็แน่ล่ะ, การทำแบบนั้นย่อมทำให้มนุษย์รู้ถึงการมีอยู่ของโยวไค ซึ่งไม่ดีแน่
เหล่าโยวไคจึงออกล่ามนุษย์ โดยทำให้ดูเหมือนหนีออกจากบ้าน หรือทำให้เห็นเป็นอุบัติเหตุต่างๆแทน
มนุษย์ที่หายสาบสูญไปด้วยเหตุเหล่านี้มักจะไม่มีแม้แต่การลงข่าว, เพราะโลกมนุษย์มีประชากรมากเกินไปนั่นเอง
ด้วยเหตุนี้เอง, ประวัติศาสตร์ใหม่ระหว่างมนุษย์กับโยวไคจึงถือกำเนิดขึ้น
เกนโซวเคียวซึ่งเป็นโลกของโยวไคนั้น จนถึงบัดนี้ก็ยังมีมนุษย์หลงทางเข้ามาเป็นครั้งคราว
ดูเหมือนที่โลกภายนอกจะนิยมเรียกว่า 「คนพวกนั้นเจอ เทพลักซ่อน」
มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่สามารถกลับออกไปจากเกนโซวเคียวได้
แม้โชคดีรอดตายกลับไปได้ ก็ต้องเจอกับคำถามมากมายเกี่ยวกับเทพลักซ่อนอยู่ดี
พวกเขาเหล่านั้นมักพูดไปในแนวทางเดียวกันว่า, รู้สึกเวียนหัวมึนงงอย่างมาก, จึงไม่มีใครเชื่อพวกเขาเลย
บ้างก็ว่า 「ได้เห็น โทวเกนเคียว」 บ้างก็ว่า 「ได้ไปเยือน โฮวไรซัน」
มนุษย์ที่ได้มาเยือนที่นี่ คงคิดว่าแผ่นดินแห่งนี้เป็นสวนสวรรค์ในตำนานกระมัง
แวบแรกอาจมองว่าเป็นดินแดนในอุดมคติอันไร้ซึ่งสิ่งไม่เป็นธรรมชาติใดๆ
ผสมผสานไปด้วยอารยธรรมที่สรรพสิ่งล้วนเกื้อหนุนต่อสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่นี่
ใช่แล้ว, จากมุมมองของมนุษย์จากโลกมนุษย์, ที่นี่เป็นสวนสวรรค์อย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ
เกนโซวเคียวนั้นเป็นสวนสวรรค์ของโยวไคจำนวนมากและมนุษย์จำนวนน้อยนิด
สวนสวรรค์แห่งนี้จะคงอยู่ต่อไป จนกว่ามนุษยชาติจะสูญสิ้นหรือมีมนุษย์มาค้นพบเข้า
เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ไปทั้งหมด ล้วนเป็นเพียงบันทึกของเรื่องราวในแต่ละวันอันแสนมหัศจรรย์และสงบสุขที่เกิดขึ้นภายในเกนโซวเคียวเท่านั้น
P.S.
ถามว่า, สำหรับมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในเกนโซวเคียว ที่นี่จะเป็นสวนสวรรค์ได้อย่างไร ในเมื่อต้องอาศัยอยู่กับโยวไค, อย่างนั้นรึ ?
คำตอบก็คือ เมื่อมีพลังมากพอที่จะไม่แพ้โยวไคหน้าไหน, อะไรทำนองนั้น... ก็จะไม่มีวันเบื่อยังไงล่ะ
(ศาลเจ้าฮาคุเรย์ มิโกะรุ่นที่ 13 บันทึก)
--------------------------------------------------------------------------------
－０－
ฤดูที่แสนอบอุ่นจบสิ้นลง, ดินแดนห่างไกลถูกปิดตายด้วยมายาสีเงิน
ผู้คนได้แต่เฝ้ารออย่างสงบเสงี่ยม ท่ามกลางฤดูหนาวอันยาวนานที่ไม่รู้ว่าจะจบสิ้นลงเมื่อใด
แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเหล่าโยวไคและสุนัขที่แข็งแรงร่าเริงเลย
อีกทั้งเกนโซวเคียวแห่งนี้ก็มีจำนวนมนุษย์น้อยมากมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
พอถึงฤดูหนาว, เหล่าโยวไคฤดูหนาวก็พากันเฮฮายกใหญ่
หิมะค่อยๆละลาย, กลายป็นช่วงเวลาที่แม้แต่พายุหิมะสีเงินก็กลายเป็นพายุหิมะซากุระ
เกนโซวเคียวเองก็ควรจะเข้าสู่ฤดูที่แสนอบอุ่นอีกครั้งโดยไม่มีข้อยกเว้นได้แล้ว
หากแต่นี่ก็เดือน 5 แล้ว, ฤดูใบไม้ผลิก็ยังไม่มาเสียที
－１－
มิโกะแห่งศาลเจ้าฮาคุเรย์ซึ่งตั้งอยู่ในเกนโซวเคียว ฮาคุเรย์ เรย์มุ เป็นคนที่ไม่ถูกโรคกับความหนาวเย็น
เรย์มุ 「อ๊า--- หนาวจังเลยนะ---」
ทว่า สิ่งที่ต่างไปจากทุกทีก็คือเรื่องที่ว่า 「นี่มันเดือนห้าแล้วนะ」
หิมะยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ, พายุหิมะก็พัดกระหน่ำอย่างต่อเนื่องมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว
เรย์มุ 「โธ่เอ๊ย, ถ้าเป็นทุกทีล่ะก็ ช่วงนี้ซากุระมันต้องบานแล้วน้า
ทำไมปีนี้หิมะตกหนักขนาดนี้เนี่ย ?」
และแล้วสาวน้อยก็พลันนึกถึงเหตุผลที่ถึงไม่บอกก็น่าจะรู้ขึ้นมาได้
แต่จะพูดมากไปก็ยิ่งหนาวเปล่าๆ เธอจึงหยุดพูดแล้วมุ่งหน้าออกตามหาสาเหตุในทันที
เรย์มุ (ว่าแต่ว่า, ทางที่มีต้นเหตุอยู่น่าจะเป็นทางนี้ล่ะมั้ง ?)
แม้ศาลเจ้าจะเป็นสิ่งปลูกสร้างที่มีมาแต่โบราณ แต่ก็ระบายอากาศได้ดีมาก
ไม่สิ พูดให้ถูกก็คือโดนเป่าเต็มๆเลยมากกว่า, ดังนั้นจะอยู่ในบ้านหรือออกมานอกบ้านก็มีค่าเท่ากัน
สาวน้อยจึงออกเดินทางโดยปล่อยให้ลางสังหรณ์เป็นเครื่องชี้นำทางตามเคย
－２－
จอมเวทธรรมดาสามัญ คิริซาเมะ มาริสะ เมื่อเจอความหนาวก็เหมือนกับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป
ไม่ชอบที่มันเป็นอย่างนี้ แต่ก็สนุกที่มันเป็นอย่างนี้
มาริสะ 「ถึงจะเป็นเรื่องธรรมดาก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดฤดูใบไม้ผลิสักหน่อยนี่นา」
บ้านคิริซาเมะนั้น มีเครื่องทำความร้อนพลังเวทอยู่ จึงอบอุ่นอยู่เสมอ
แต่ถึงไม่มีของแบบนั้น ห้องเวทมนตร์ก็เป็นอะไรที่อบอุ่นในตัวของมันเองอยู่แล้ว
มาริสะ 「พายุหิมะกระหน่ำแบบนี้ ก็ไปเล่นที่ศาลเจ้าไม่ได้กันพอดีน่ะสิวะ」
สาวน้อยมองออกไปยังพายุหิมะที่พัดกระหน่ำอยู่หน้าบ้านตน, พลันได้เห็นกลีบดอกไม้สีชมพูลอยปนมากับหิมะ
กลีบของดอกไม้ที่บานเฉพาะในฤดูใบไม้ผลิของดินแดนแห่งตะวันออก
ใช่แล้ว... ซากุระนั่นเอง
มาริสะ 「หรือว่าบางที, อาจมีแต่แถวนี้ที่ยังเป็นฤดูหนาวอยู่งั้นเหรอ ?
จะว่าไปนี่มันก็เดือน 5 แล้วนี่หว่า, มัวแต่หนาวจนไม่ทันรู้ตัวเลยว้อย」
ถ้าเป็นที่ต้นลมคงมีซากุระบานอยู่เป็นแน่
แต่พายุหิมะมันพัดลงมาจากบนยอดเขา
ทั้งๆที่ดอกไม้บนยอดเขาน่าจะบานช้ากว่าที่อื่นแท้ๆ...
สาวน้อยออกเดินทางตามกลีบซากุระไป เพื่อมุ่งหน้าไปสู่ฤดูใบไม้ผลิที่ยังมองไม่เห็น
－３－
เมดแห่งคฤหาสน์มารแดง อิซาโยอิ ซาคุยะ กำลังนั่งดื่มกาแฟขมๆในห้องที่อบอุ่น
ซาคุยะ 「เชื้อเพลิงกับเมล็ดกาแฟที่เตรียมไว้ใกล้จะหมดแล้วสินะ」
อย่างที่รู้กันนั่นล่ะ, หากเชื้อเพลิงของเครื่องทำความร้อนหมดลง มนุษย์ก็คงไม่สามารถเอาตัวรอดจากฤดูหนาวอย่างนี้ไปได้
ซาคุยะ 「ไม่เคยคิดเลยนะว่าฤดูหนาวจะยาวนานขนาดนี้
นี่ถ้าเชื้อเพลิงหมดเมื่อไหร่ คุณหนูต้องงอแงอีกแน่」
ไม่มีมนุษย์หน้าไหนมาส่งของไกลถึงที่นี่แน่
และผู้อาศัยในเกนโซวเคียวนั้นต่างก็สะสมเสบียงและเชื้อเพลิงแค่พอเอาตัวรอดในฤดูหนาวเท่านั้น
ทั้งนี้เพราะแต่ไหนแต่ไรมา, ถนนหนทางต่างๆล้วนถูกหิมะกลบฝังจนใช้การไม่ได้อย่างสมบูรณ์
ทำให้การสะสมเสบียงกลายเป็นเหมือนกับประเพณีที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อครั้งอดีตกาลเลย
ซาคุยะ 「ก่อนที่เชื้อเพลิงจะหมดลงจริงๆ สู้ทำให้ฤดูหนาวจบสิ้นลงน่าจะดีกว่า
คุณหนูคะ ขออนุญาตลางานจนถึงฤดูใบไม้ผลินะคะ」
คุณหนูในเวลานั้นเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าอีกแค่วันเดียวก็จะถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว จึงส่งซาคุยะออกไปด้วยความยินดียิ่ง
－４－
เกนโซวเคียวเจอกับฤดูหนาวที่ยาวนานจริงๆ
ผ่านมาจนถึงเดือน 5 แล้วแท้ๆ แต่หิมะกลับยิ่งตกหนักขึ้นไปอีก
หากแต่เกนโซวเคียวในสภาพนี้ก็ยังมีสถานที่ซึ่งดอกไม้บานสะพรั่งโดยที่ไม่มีคนล่วงรู้อยู่
ถ้าว่ากันตามตัวอักษรล่ะก็, ไม่มี「คน」ที่รู้เรื่องนี้เลย
เกนโซวเคียวแห่งนี้มีจำนวน「คน」น้อยมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
และฤดูใบไม้ผลิก็ยังไม่มาเยือนเสียที
--------------------------------------------------------------------------------
Tips :
- ในภาคนี้ก็ยังคงใช้คำว่า มนุษย์ แบบมุ่งเน้นความหมายไปที่ มนุษย์จากโลกภายนอก มากกว่ามนุษย์ที่อยู่ในเกนโซวเคียว
- ภาคนี้ใช้คำว่า โลกมนุษย์ ในการบ่งชี้ถึง โลกภายนอกเกนโซวเคียว
- คามิคาคุชิ (เทพลักซ่อน) เป็นชื่อของ ปรากฏการณ์ "หายตัวไปอย่างลึกลับ" ของประเทศญี่ปุ่น
- โทวเกนเคียว หมายถึง ดินแดนในอุดมคติตามความเชื่อของจีน ที่นั่นมีเซียนอาศัยอยู่อย่างมีความสุข
- โฮวไรซัน หมายถึง เกาะภูเขากลางทะเลซึ่งว่ากันว่ามีเซียนอาศัยอยู่ เป็นเกาะแห่งสมบัติและความอมตะ ปรากฏในตำนานจีนและญี่ปุ่น
- มุคาอุโนะซาโตะ หรือ มุคายูวเคียว หมายถึง ดินแดนในอุดมคติที่ไร้ซึ่งสิ่งไม่เป็นธรรมชาติใดๆ ไม่มีสิ่งประดิษฐ์ปลูกสร้างใดๆของมนุษย์อยู่เลย
