東方文花帖 ～ Bohemian Archive in Japanese Red.
โทวโฮวบุนคะโฉว (บันทึกอักขระบุปผาแห่งตะวันออก) ～ บทความแหกกฎในสมุดญี่ปุ่นปกแดง
.........................................................................................................................................................................................
ฤดูกาลที่ 120 เดือนจันทรคติที่ 6 วันที่ 1
โยวเซย์น้ำแข็งถูกคางคกยักษ์เขมือบ
โยวเซย์ผู้เล่นซนเกินตัวถูกลงโทษอย่างรุนแรง
เดือน ◯ วันที่ ◯ เวลาประมาณ 12 นาฬิกา ได้เกิดคดีคางคกยักษ์เขมือบโยวเซย์ผู้ชื่นชอบการเล่นซนกลั่นแกล้งผู้อื่น
อย่างไรก็ดี เธอหนีรอดออกมาได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก
ผู้เสียหายคือ โยวเซย์ผู้ใช้น้ำแข็ง ชิลโน่ (โยวเซย์)
ในขณะที่เธอกำลังจับกบธรรมดามาแช่แข็งเล่นอยู่ที่บึงนั้น
ได้ถูกพบและเขมือบโดยคางคกยักษ์ (โยวไค) ซึ่งเชื่อกันว่ามีขนาดใหญ่เท่ามนุษย์สองคนและอาศัยอยู่ในบึงดังกล่าว
ถือว่ากรรมตามสนอง, คางคกยักษ์จึงไม่มีความผิด
「โธ่ว้อย, ทำไมบึงเล็กอย่างนั้นถึงมีคางคกยักษ์อยู่ได้เนี่ย～
นี่ถ้าไม่ใช่ฉันล่ะก็คงหนีออกมาไม่ได้แน่」
พริบตาที่ถูกกลืนลงท้อง ผู้เสียหายได้แช่เย็นช่องท้องของคางคกยักษ์ ทำให้มันตกใจและคายเธอออกมา
คางคกยักษ์เป็นเจ้าแห่งบึงเล็กๆนั้น, เมื่อได้ยินว่ามีโยวเซย์มาแช่แข็งกบในบึงของตน จึงพยายามจะลงโทษให้เข็ดหลาบ
ผู้เสียหายได้กล่าวถึงการเล่นแช่แข็งกบของเธอดังนี้
「ถ้าหากแช่แข็งกบได้อย่างไร้ที่ติในชั่วพริบตาล่ะก็ กบมันจะไม่ตาย และถ้านำไปละลายมันก็จะกลับมาเป็นปกติดังเดิม
นี่ไม่ใช่การละเล่นนะ แต่เป็นการฝึกฝนแห่งน้ำแข็งต่างหาก
แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะกบแช่แข็งมันน่ารัก
หรือเพราะเสียงร้องน่ารำคาญ
หรือเพราะเอามาเล่นแบบหมากเก็บแล้วมันทำท่าจะร่วงมาแตกกระจายหรอกนะ」
แต่แรกเริ่มเดิมที โยวเซย์ก็เป็นพวกที่ชอบการเล่นซนกลั่นแกล้งผู้อื่นอยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้จึงมีอยู่บ่อยๆที่ได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง
โยวเซย์ที่ได้รับความเสียหายในครั้งนี้ก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง
ทว่า สำหรับโยวเซย์นั้น การเล่นซนกลั่นแกล้งผู้อื่นเป็นสิ่งที่จะกระทำต่อสิ่งที่มีพลังมากกว่าตัวเอง
การที่ไปทำความแค้นให้กบน้อยที่แสนอ่อนแอซึ่งมีแต่จะถูกรังแกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเนี่ย มันชวนให้รู้สึกสมเพชขึ้นมาเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก
(ชาเมย์มารุ อายะ)
 |
เอาเลย เกนโซวเคียว (อาราตะ โทชิฮิระ) พาเช่ 「อาหมวย หยิบหนังสือเล่มนั้นให้หน่อยซิ」 ซาคุยะ 「อาหมวย เกี่ยวกับการเปลี่ยนกะของยามเฝ้าประตูน่ะ...」 เหม่ยหลิง 「ขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดเรียกชื่อจริงของหนูเถอะ～」 ซาคุยะ 「ข.. เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว」 ซาคุยะ (ร้องไห้จริงๆแฮะ) ซาคุยะ 「ชื่อจริง...ชื่อจริง...」 ซาคุยะ (มันอะไรหว่า) ซาคุยะ 「อ.. เอ่อ... คุณสาธารณรัฐจีน ?」 เหม่ยหลิง 「ไม่เกี่ยวกับซุนยัตเซ็นค่ะ」 |
Tips :
- สาธารณรัฐจีน เคยปกครองจีนแผ่นดินใหญ่ต่อจากราชวงศ์ชิง ในระหว่างปี 1912-1949 จนกระทั่งพ่ายต่อพรรคคอมมิวนิสต์จีน
สาธารณรัฐจีนจึงอพยพมาตั้งการปกครองอยู่บนเกาะไต้หวันตั้งแต่ปี 1945 เป็นต้นมา ซึ่งคนทั่วไปจะรู้จักในชื่อว่า ไต้หวัน มากกว่าชื่อ สาธารณรัฐจีน
- ซุนยัตเซ็น เป็นกำลังสำคัญในการโค่นล้มราชวงศ์ชิง เป็นผู้ก่อตั้งพรรคก๊กมินตั๋ง และเป็นประธานาธิบดีคนแรกของสาธารณรัฐจีน
 |
มาทำงานเป็นเมดที่คฤหาสน์มารแดงด้วยกันสิคะ |
.........................................................................................................................................................................................
ชิลโน่ 「อะไรเนี่ย !」
อายะ 「『หนังสือพิม์บุนบุนมารุ』ผู้แจ้งข่าวที่เที่ยงตรงและรวดเร็วที่สุดในเกนโซวเคียวค่ะ」
ชิลโน่ 「ไม่ใช่เรื่องนั้น หมายถึงเนื้อหาว้อย, เนื้อหา ! อย่างนี้มันเหมือนกับว่าฉันเป็นฝ่ายผิดเลยนี่นา」
อายะ 「นั่นเป็นเนื้อหาที่มองด้วยสายตาของคนทั่วไปค่ะ」
ชิลโน่ 「กรอดー! คนที่ไม่เคยโดนคางคกยักษ์เขมือบอย่างเธอมันจะไปเข้าใจอะไรเล่า」
อายะ 「พวกที่จะโดนคางคกยักษ์เขมือบเอา... ...คงประมาณคุณไม่ก็แมลงวันน่ะค่ะ」
ชิลโน่ 「แมลงวัน... ...」
อายะ 「ใช่ค่ะ แมลงวัน
แมลงที่บินไปรอบๆด้วยเสียงหึ่งหึ่งของปีกเล็กๆที่กระพืออย่างไม่เคยหยุดหย่อน
และไม่เคยฉุกคิดว่าตัวเองสร้างความรำคาญให้คนอื่นขนาดไหน」
ชิลโน่ 「ฉันบินอย่างมีสติกว่านั้นนะ !」
อายะ 「ตายจริง เมื่อกี้นี้พูดถึงแมลงวันนะคะ」
ชิลโน่ 「จ.. จะว่าไปแล้ว
เธอเขียนบทความให้ฉันเท่กว่านี้ไม่ได้รึไง ? อย่างเช่น โยวเซย์น้ำแข็งพิชิตคางคกยักษ์ที่น่ารังเกียจ」
อายะ 「พิชิตได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ ? ต่อให้ถูกยัดเงิน ฉันก็ไม่เขียนบทความด้วยข้อมูลเท็จหรอกนะคะ」
ชิลโน่ 「ไม่ได้ยัดเงินสักหน่อย !」
อายะ 「งั้นก็ยิ่งหนักกว่าเก่าอีกค่ะ」
ชิลโน่ 「ก็เจ้าบทความเนี่ย, ไม่ว่าจะอ่านยังไงก็เห็นแต่สภาพไม่น่าดูของฉันอย่างเดียวเลยนี่นา... ...」
อายะ 「อันที่จริง, มองจากภายนอกแบบนี้ก็ดูไม่ได้สุดๆเลยนะคะ」
ชิลโน่ 「อย่างน้อยในบทความก็เขียนให้เท่สิ !」
อายะ 「เอาไว้ถ้าประสบความสำเร็จในการถูกเขมือบอย่างเท่ๆเมื่อไหร่ ฉันจะเขียนให้ละกันค่ะ」
ชิลโน่ 「งั้นเปลี่ยนจากกบธรรมดาๆเป็นคางคกยักษ์ก็ได้」
อายะ 「ขอปฏิเสธค่ะ
ถ้าเจ็บใจนักล่ะก็ เอาชนะคางคกยักษ์ให้ได้จริงๆดีกว่ามั้ยคะ ?」
ชิลโน่ 「งั้นฉันก็ชนะแล้ว ! ตอนที่หนีออกมาฉันแช่เย็นกระเพาะของมันไปเต็มที่เลย ป่านนี้ในท้องของมันน่าจะพังไปหมดแล้ว !」
อายะ 「แต่คางคกยักษ์เค้าให้การว่า "ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน แค่ตกใจเท่านั้น" นะคะ」
ชิลโน่ 「เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนที่คางคกมันกลืนเหยื่อลงไปน่ะจะรู้สึกเหมือนถูกกดลูกนัยน์ตาจนบุ๋ม !」
อายะ 「ฉันไม่คิดว่าจะมีใครที่รู้จักความรู้สึกแบบนั้นหรอกค่ะ」
ชิลโน่ 「การแช่แข็งกบแล้วคืนชีพมันขึ้นมาใหม่น่ะเป็นศาสตร์ชั้นสูงนะ !」
อายะ 「แต่ก็ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลยนี่คะ」
ชิลโน่ 「กรอดー!」
อายะ 「อันที่จริง คุณน่ะเป็นหมาขี้แพ้ที่พ่ายให้กับคางคกยักษ์ ไม่สิ โยวเซย์ขี้แพ้ต่างหากค่ะ」
ชิลโน่ 「แล้วยังอุตส่าห์จะเอาเรื่องนั้นไปตีแผ่ทั่วเกนโซวเคียวอีก แล้วฉันจะทำーยังーไงーดีーเนี่ยー ! เงียบเอาไว้ก็ไม่มีใครรู้แล้วแท้ๆ～」
อายะ 「เอาน่า ข่าวลือของมนุษย์กับภูตก็มีอายุแค่ราวๆเจ็ดสิบห้าปี
ฉันคิดว่าคุณคงไม่ถูกเยาะเย้ยไปนานขนาดนั้นหรอกมั้ง ?」
ชิลโน่ 「ก็เธอเป็นต้นเหตุไม่ใช่เรอะ」
อายะ 「ฉันแค่บอกเล่าให้ผู้อาศัยทุกท่านได้ทราบถึงความจริงในเกนโซวเคียวทุกๆวันเท่านั้นเองค่ะ」
ชิลโน่ 「ที่สำคัญ ทั้งๆที่โยวเซย์ตัวอื่นที่ถูกลงโทษแล้วอาเจียนออกมาก็น่าจะมีแท้ๆ一 ! ทำไมเขียนถึงแต่ฉันคนเดียว一 !」
อายะ 「วันนี้มันสงบสุขจริงๆ และก็ไม่มีคดีอื่นๆเลยด้วย
บินเหนื่อยๆอยู่ดีๆก็เห็นคุณเอาหัวทิ่มเข้าไปในปากของคางคกยักษ์พอดี
จงคิดซะว่าโชคดีที่แค่กลายเป็นบทความ(ไม่ใช่อาหารคางคก)ละกัน」
ชิลโน่ 「จริงๆแล้วลัคกี้เหรอเนี่ย ? ไชโย一」
อายะ 「ใช่แล้ว, ลัคกี้」
 |
ชิลโน่ โยวเซย์แห่งผิวทะเลสาบ ผู้ชื่นชอบการเล่นซนกลั่นแกล้งผู้อื่น มีความสามารถในการควบคุมความเย็น ผลงานการแสดง : 『東方紅魔郷』 『東方妖々夢』 『東方花映塚』 |
Tips:
- เนื่องจากเป็นตัวละครที่มีให้เล่นในเดโมของภาค 9 ที่แถมมากับหนังสือ จึงปรากฏชื่อว่ามีบทบาทในภาค 9
ในขณะที่ตัวละครอื่นๆหลายตัวในหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ระบุไว้ ทั้งนี้เพราะท่าน ZUN ต้องการเก็บเป็นความลับไว้จนกว่าตัวเกมตัวจริงจะออก
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
