東方求聞口授 ～ Symposium of Post-mysticism.
โทวโฮวกุมอนคุจุ (ใคร่รู้คำสอนแห่งตะวันออก) ～ งานประชุมสัมมนาแห่งยุคหลังความเชื่อทางศาสนา
.........................................................................................................................................................................................
ร่มผู้ร่าเริงที่ถูกลืม
{ทาทาระ โคกาสะ Tatara Kogasa }
ความสามารถ : ทำให้มนุษย์ตกใจ
ความอันตราย : ต่ำ
ความเป็นมิตรต่อมนุษย์ : สูง
สถานที่หลักในการทำกิจกรรม : หมู่บ้านมนุษย์ วัดเมียวเรนจิ ศาลเจ้าฮาคุเรย์ ศาลเจ้าโมริยะ
วิญญาณเทพ(ชินเรย์)ที่สิงสถิตในร่มแล้วสูญเสียเจ้าของจึงเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวจนกลายเป็นทสึคุโมะงามิ
เทพที่สิงสถิตในอุปกรณ์จะให้ความร่วมมือกับผู้ใช้อุปกรณ์เป็นอย่างดีเมื่อถูกใช้งานอย่างทะนุถนอม
แต่หากถูกทิ้งก็จะอาละวาดและหันเขี้ยวเข้าใส่มนุษย์
อุปกรณ์ทุกชนิดล้วนมีเทพสถิตอยู่ จึงไม่ควรทำหยาบคายรุนแรงกับอุปกรณ์เหล่านั้น
หากไม่ต้องการหรือไม่ใช้อุปกรณ์เหล่านั้นแล้ว จะทิ้งไปทั้งอย่างนั้นมิได้ ต้องทำลายให้สิ้นซากก่อนทิ้ง
เทพที่อยู่ในอุปกรณ์จะไม่โกรธหากถูกทำลายก่อนทิ้ง
เมื่อกลายเป็นทสึคุโมะงามิแล้วเธอทำอะไรบ้างงั้นหรือ... ก็แค่ทำให้มนุษย์ตกใจเล่นไปวันๆ
ทสึคุโมะงามิแค่ต้องการล้างแค้นมนุษย์ที่ไม่สนใจตนด้วยการทำให้ตกใจเท่านั้นเอง
เธอเป็นโยวไคตามแบบฉบับมาตรฐานแต่กลับไม่ทำร้ายหรือกินมนุษย์
ทั้งที่ถือกำเนิดจากการถูกทิ้งแต่กลับมีนิสัยร่าเริงเป็นกันเอง
เธอต้องการทำให้มนุษย์ตกใจจึงมาที่หมู่บ้านมนุษย์เป็นบางครั้ง
แม้ว่าพวกผู้ใหญ่จะรังเกียจเธอ แต่ร่มที่มีดีไซน์พิลึกพิลั่นของเธอกลับเป็นที่นิยมเกินคาดในหมู่เด็กๆ(*1)
*1 [แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นสักเท่าไหร่]
เธอมักจะป้วนเปี้ยนอยู่ในวัดเมียวเรนจิ แต่มิได้หมายความว่าเธอเป็นศิษย์วัด
เธอไปป้วนเปี้ยนที่นั่นเพราะคิดว่าถ้าเป็นสุสานที่มีมนุษย์มาเยือนบ่อยๆคงทำให้ตกใจได้ง่ายเท่านั้นเอง
{ร่มจืดชืด}
เธอถือร่มที่มีดีไซน์เป็นเอกลักษณ์อย่างมาก คือมีตาและลิ้นขนาดใหญ่ติดอยู่(*2)
ดูเหมือนจะทำให้เป็นแบบนั้นเพื่อใช้ในการทำให้ผู้อื่นตกใจ
*2 [ถึงจะบอกว่าถืออยู่ แต่นั่นก็เป็นร่างของเธอเช่นกัน]
มันเคยเป็นร่มสีมะเขือม่วงมาก่อน แต่ไม่เป็นที่นิยมจนไม่มีใครเอามาใช้เลย
หนึ่งขาหนึ่งตา ชวนให้นึกถึงโยวไคจอมโฉดที่ชื่อว่า อิปปอนดาทาระ (一本だたら)
มนุษย์ที่หลงทางบนภูเขามักถูกโยวไคชนิดนี้ลักพาตัว ฆ่าทิ้ง หรือจับไปทำเป็นพวกเดียวกัน
เชื่อกันว่าเธอเปลี่ยนดีไซน์ของร่มให้คล้ายกับโยวไคดังกล่าว(*3)
แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันกลับทำให้ดูตลกขบขันมากขึ้นเรื่อยๆแทน
*3 [เชื่อกันว่าชื่อของเธอเองก็อ้างอิงมาจากโยวไคดังกล่าว]
แต่ว่าร่มไม่ได้เป็นแค่เครื่องประดับเท่านั้น มันเป็นของที่เธอขาดไม่ได้เลยทีเดียว
เพราะตัวตนของเธอคือการเป็นทสึคุโมะงามิที่พกร่มติดตัวอยู่เสมอนั่นเอง
{มาตรการรับมือ}
เธอเป็นทสึคุโมะงามิที่แค่เห็นผู้อื่นตกใจก็มีความสุขแล้ว จึงไม่อันตรายสักเท่าใดนัก
อาจจะทำให้ความดันขึ้นหรือหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ แต่ก็แค่ระดับหลอกเด็กเท่านั้น คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง
หากถูกเมินก็จะซึมเศร้า
หากมีปัญหาอะไรบางอย่างก็จะยิ่งหดหู่มากขึ้น การแกล้งทำเป็นตกใจเพื่อให้เธออารมณ์ดีก็จัดว่าไม่เลว
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
