東方妖々夢 ～ Perfect Cherry Blossom.
โทวโฮวโยวโยวมุ (ความฝันอันเย้ายวนแห่งตะวันออก) ～ ซากุระบานสะพรั่งไร้ที่ติ
.........................................................................................................................................................................................
Extra Stage's Back Story (คลิกเพื่ออ่าน)
ซากุระเองก็, ค่อยๆเปลี่ยนแปลงจากเบ่งบานอย่างสมบูรณ์, กลายเป็นเบ่งบานผิดฤดูไปซะแล้ว
ยิ่งชมดอกไม้กันทุกวัน, ความสดใหม่ก็ยิ่งจางหายไปทีละน้อย, จนกลายเป็นเรื่องปกติประจำวันไปเสียแล้ว
ยิ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติประจำวันเท่าใด, ยิ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เปล่าประโยชน์ต่อชีวิตเท่าใด
เรย์มุก็ยิ่งรู้ซึ้งถึงแก่นแท้ว่า มันเป็นความสุนทรีย์อย่างหนึ่ง
---------
เรย์มุ 「ชมดอกไม้มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่า」
ยูยูโกะ 「แต่ว่า ?」
เรย์มุ 「ช่วงนี้, จำนวนโบวเรย์(วิญญาณ)มันเพิ่มขึ้นนะ」
มาริสะ 「เบื่อทั้งการชมดอกไม้และการชมยูวเรย์(ผี)แล้วว่ะ」
ยูยูโกะ 「ทุกตน, ถูกชักนำมาด้วยโลกนี้ (โลกก่อนความตาย), ที่ไม่ได้เห็นเสียนานน่ะ
เพราะเป็นทิวทัศน์ที่สามารถพบเจอได้เพียงครั้งคราวน่ะนะ」
มาริสะ 「ดีจังนะ, ศาลเจ้านี้ก็มีคนมาสักการบูชาด้วย, เพียบเลย」
เรย์มุ 「แต่ว่า, ไม่มีใครบริจาคลงกล่องเงินทำบุญเลยนะ」
ยูยูโกะ 「พวกยูวเรย์น่ะ, ไม่ว่าตนใดก็ไม่เชื่อในพลังของเทพหรอก
พวกที่วนเวียนอยู่รอบๆสถานที่อย่างศาลเจ้าน่ะ ก็คือกลุ่มทัศนศึกษาของพวกวิญญาณนักเรียน อะไรทำนองนั้นล่ะนะ」
เรย์มุ 「กะแล้วเชียว, ต้องปัดรังควาญจริงๆด้วยสิน้า」
---------
ศาลเจ้าที่แทบจะไม่มีผู้คนมาเยี่ยมเยือนนั้น, กลายเป็นจุดชมวิวของเหล่าวิญญาณไปตั้งแต่เมื่อใดก็มิอาจทราบ
ณ ตอนนั้นเอง, มนุษย์คนหนึ่งซึ่งแต่งตัวไม่เข้ากับสถานที่ได้ปรากฏตัวขึ้น
ซาคุยะ 「มาอยู่ในที่แบบนี้เอง, เจ้าหญิงแห่งวิญญาณ」
ยูยูโกะ 「ฉันเหรอ ? เมดสาวมาถึงนี่มีธุระอะไรเหรอ ?」
มาริสะ 「มนุษย์มาอยู่ในศาลเจ้าที่เต็มไปด้วยยูวเรย์แบบนี้, ไม่เข้ากับสถานที่ซะเลยว่ะ」
เรย์มุ 「พูดแบบนั้นมันเสียมารยาทนะ !」
ซาคุยะ 「ในขณะที่เธอมาชมดอกไม้อย่างสบายใจอยู่ในที่เพี้ยนๆแบบนี้
ที่อื่นน่ะเต็มไปด้วยยูวเรย์ที่ล้นทะลักออกมาจากโลกวิญญาณแล้วนะ
ไม่รู้ว่าผิดพลาดอะไร แต่มันมาจนถึงใกล้ๆคฤหาสน์แล้ว,
ก็เลยมาตามหาเพื่อบ่นให้เธอฟังนี่ล่ะ」
ยูยูโกะ 「ฉันเองก็ไม่ได้เอาแต่นั่งคนน้ำชาอยู่ในสถานที่เพี้ยนๆแบบนี้นะ
ฉันขอร้องให้ทำการซ่อมแซมเขตแดนของปรภพไปเรียบร้อยแล้วล่ะ」
มาริสะ 「ถ้าอย่างนั้น, ทำไมยังมัวทำตัวสบายใจอยู่ในสถานที่เพี้ยนๆแบบนี้อีกล่ะ ?
เดี๋ยวจะกลับไม่ได้เอานะโว้ย ?」
เรย์มุ 「ว่าอะไรเพี้ยนๆน่ะ หา」
---------
จากนั้น, ผู้ที่จะมาพบเจ้าหญิงวิญญาณอีกหนึ่งคนก็ปรากฏตัวขึ้น
ไม่สิ, ไม่ใช่หนึ่งคน, อาจเป็นแค่ครึ่งคนก็ว่าได้
โยวมุ 「ท่านยูยูโกะ !
มาอยู่ในสถานที่เมี้ยงๆแบบนี้อีกแล้ว...
ที่สำคัญกว่าคือ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ」
(เมี้ยง เป็นคำพูดติดปากประจำตัวของโยวมุ เพี้ยนมาจากคำว่า เฮียง และ เมียว ที่แปลว่า เพี้ยน) (นอกจากนี้ยังเผลอพูดออกมาในบางโอกาสด้วย)
เรย์มุ 「เธอน่ะ, ท่าทางเมื่อกี้จะได้ยินที่พวกฉันคุยกันสินะ」 (หมายถึงเรื่อง สถานที่เพี้ยนๆ)
โยวมุ 「?? (แต่โยวมุไม่รู้เรื่องจริงๆ)
เอาเป็นว่า, ทั้งๆที่ฉันได้ไปขอร้องท่านผู้นั้นให้ซ่อมแซมเขตแดนแล้วแท้ๆ
แต่ดูเหมือนว่าจะยังนอนหลับอยู่เลยค่ะ」
ยูยูโกะ 「ยัยนั่นจะนอนหลับในฤดูหนาวน่ะน้า
แต่ว่า, นี่ก็เข้าฤดูใบไม้ผลิมานานแล้วนะ」
โยวมุ 「แต่ว่าบนพื้นพิภพเนี่ย, เพิ่งจะเข้าฤดูใบไม้ผลิได้ไม่นานนะคะ」
มาริสะ 「ก็เพราะพวกเธอนั่นแหละ」
ยูยูโกะ 「ต้องไปปลุกเองโดยตรงสินะ
เป็นอย่างนี้ทุกปีนี่นา」
โยวมุ 「แต่มาช้าๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ」
มนุษย์สามคน 「ไม่ค่อยดีต่างหากล่ะ」
โยวมุ 「แต่ว่า, กลับมีพวกแปลกๆของท่านผู้นั้นมาที่โลกวิญญาณแทนค่ะ
เรียกว่าอะไรนะคะ ? ลูกสมุน ? อสูรรับใช้ ?
คือ เจ้าพวกที่ว่านั่นกำลังอาละวาดตามใจชอบน่ะค่ะ」
ยูยูโกะ 「ถ้าเช่นนั้น, ไม่ฟันฉับเข้าให้ด้วยดาบเล่มนั้นเลยล่ะ ?」
โยวมุ 「เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ, ทำเกินกว่าเหตุแบบนั้น
ฉันฟาดฟันคนที่บอกว่าตัวเองเป็นข้ารับใช้ของสหายของท่านยูยูโกะไม่ได้หรอกค่ะ」
---------
เรย์มุ 「ถ้างั้น, ฉันไปลงโทษให้เอามั้ย ?」
ซาคุยะ 「ถ้างั้น, ฉันจะฟันฉับให้เอง」
มาริสะ 「ฟันฉับ」
ยูยูโกะ 「ถ้าเช่นนั้นก็, ฝากด้วยละกันนะ」
โยวมุ 「จะดีเหรอคะ ?
ข้ารับใช้ของสหายนะคะ ?」
ยูยูโกะ 「ข้ารับใช้ของสหายน่ะ, ไม่ใช่สหายของฉันนะจ๊ะ」
เรย์มุ 「ถ้าทุกคนจะไปที่โลกวิญญาณกัน,
งั้นฉันไม่ต้องไปก็ได้สินะ」
ซาคุยะ 「พูดอะไรของเธอน่ะ, ฉันก็มีงานยุ่งนะ」
มาริสะ 「ฉันไม่คิดมากหรอกนะ, แต่ไม่มีอารมณ์จะไปในฐานะตัวแทนของทุกคนว่ะ
เอางี้, มาตัดสินกันด้วยเป่ายิ้งฉุบดีมั้ย ?」
เรย์มุ 「ธรรมดาจังนะ」
ซาคุยะ 「ธรรมดาชะมัด」
มาริสะ 「ใครเป่ายิ้งฉุบแล้วไม่ออกทีหลัง ก็ให้คนนั้นไป」
เรย์มุ 「แบบนั้นก็ดีนะ」
ซาคุยะ 「ดีเลย」
ทั้งสามคน 「เป่า~ยิ้ง~...」
---------
ทั้งสามสัญจรไปมาตรงพรมแดนระหว่างโลกนี้กับโลกวิญญาณที่อ่อนแอลง,
และกลายเป็นว่าต้องรับหน้าที่ดูแลความสงบเรียบร้อยของโลกวิญญาณไปโดยไม่ทราบสาเหตุ
ในขณะที่ทั้งสามคนออกไปนั้น, เจ้าหญิงแห่งวิญญาณก็ใช้ชีวิตตามใจชอบ
บ้างก็มาอยู่ที่ศาลเจ้าเมี้ยงๆแห่งนี้ บ้างก็ไม่อยู่
ยูยูโกะ 「แล้วก็นะ, โยวมุ
นั่นไม่ใช่อสูรรับใช้, แต่เป็น ชิคิงามิ (ภูตรับใช้) ต่างหาก
ถึงมันจะคล้ายๆกันอยู่ก็เถอะนะ」
โยวมุ 「ทำไมท่านยูยูโกะถึงปล่อยไปแบบนั้นล่ะคะ ?」
ยูยูโกะ 「แหม, แค่ฝากเรื่องทำความสะอาดสวนไว้ให้ใครสักคนก็พอนี่จ๊ะ」
โยวมุ 「เมี้ยง」
เหล่าวิญญาณไม่ได้กล่าวแก่เหล่ามนุษย์กลุ่มนี้เลยว่า หายนะที่แท้จริงนั้นไม่ใช่พวกภูตรับใช้หรอก
แต่เป็นความหดหู่อย่างหนึ่งต่างหาก
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
*กดที่ชื่อของตัวละครเพื่อแสดงข้อความ*
Reimu's Extra Story
 มิโกะผู้เลิศล้ำแห่งสรวงสวรค์ ฮาคุเรย์ เรย์มุ Reimu Hakurei |
ความเร็วในการเคลื่อนที่ : ปานกลาง ความเร็วในการเคลื่อนที่แบบช้า : ปานกลาง จำนวนบอมบ์เริ่มต้น : 3 อัตราการเสียค่า Cherry จากการใช้บอมบ์ : ต่ำ ความสามารถเฉพาะตัว : - จุดกระทบต่อกระสุนศัตรูมีขนาดเล็กกว่าปกติ - หลังโดนกระสุนศัตรู มีเวลาให้กดบอมบ์ก่อนตาย นานกว่าปกติ ยันต์วิญญาณ Type ติดตาม กระสุน 「Homing Amulet」 「ฮาคุเรย์ Amulet」 บอมบ์ 「ผนึกจินตนาการ กระจาย」 「ผนึกจินตนาการ รวมศูนย์」 ยันต์ฝัน Type ยิงรัว กระสุน 「Persuasion Needle」 「Extermination」 บอมบ์ 「ค่ายกลผนึกมาร」 「เขตแดนซ้อนสอง」 |
Extra Stage
ชื่อด่าน : ภูตรับใช้ของภูตรับใช้ของโยวไค
ต้นซากุระล้วนเบ่งบานอย่างสมบูรณ์แล้ว
แต่ทว่า, มันยังไม่อาจเติมเต็มหัวใจแห่งญี่ปุ่นได้
ก่อเกิดเรื่องพิศวงข้ามผ่านสามประเทศ
(นัยถึง จิ้งจอกหน้าขาวเก้าหางขนทอง ในตำนานซึ่งก่อเรื่องวุ่นวายในอินเดีย, จีน และญี่ปุ่นตามลำดับ ก่อนที่จะถูกกำราบลงที่ญี่ปุ่น)
(เปิดเพลง BGM : ความป่าเถื่อนอันแสนเย้ายวน)
(เชน เข้ามาในหน้าจอ)
เชน : ได้เจอกันที่นี่ช่างโชคดีซะจริง
เชน : วันนี้ถูกสิงมาเรียบร้อยแล้ว (หมายถึง ภูตรับใช้ของรันมาสถิตร่างแล้ว เชนจึงแข็งแกร่งขึ้นกว่าครั้งก่อน)
เชน : สดๆร้อนๆเลยล่ะ !
เรย์มุ : ตรงไหนที่สดๆร้อนๆล่ะ ?
(เชน แพ้พ่าย)
เรย์มุ : เดินทางมาจนถึงโลกโน้นจนได้ (หมายถึงโลกหลังความตาย ซึ่งตอนนี้เรย์มุอยู่ใน "โลกโน้น" เรียบร้อยแล้ว)
เรย์มุ : นี่ถ้าไม่มีเป้าหมายคงน่าเบื่อแย่เลยนะเนี่ย
?? : โอ๋ ? นี่ช่างน่าแปลกเสียจริง
(ยาคุโมะ รัน เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตรับใช้ของโยวไคแห่งช่องว่าง
ยาคุโมะ รัน
Ran Yakumo
รัน : มีมนุษย์ลักษณะนี้อยู่ในสถานที่แบบนี้ด้วย
เรย์มุ : ลักษณะนี้ ที่ว่ามันคืออะไรน่ะ หา
รัน : ก็อย่างที่เห็น
รัน : มนุษย์ผู้ซื่อบื้อในสีแดงๆขาวๆ
เรย์มุ : ต่อจากแมวก็เป็นจิ้งจอก...
เรย์มุ : ที่นี่กลายเป็นเดียรัจฉานภูมิไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย (เป็นหนึ่งในหกภพ อ่านรายละเอียดได้ที่นี่)
รัน : อ๊ะ, เธอคือมนุษย์ที่ทำให้เชนเจ็บตัวนี่นา ?
เรย์มุ : งั้นเหรอ ?
รัน : เชนเป็นภูตรับใช้ของฉัน
รัน : ตอนนี้ได้รักษาตัว, และแข็งแกร่งยิ่งขึ้นแล้ว
เรย์มุ : ...นั่นแข็งแกร่งขึ้นแล้วเหรอ ?
เรย์มุ : เอ๊ะ, ภูตรับใช้ของเธอ ?
เรย์มุ : เธอเป็นภูตรับใช้ไม่ใช่เหรอ ?
รัน : ฉันก็เป็นภูตรับใช้
รัน : นายท่านยังพักผ่อนอยู่น่ะค่ะ
เรย์มุ : กะแล้วเชียว, เธอคือเป้าหมายสินะ
รัน : มีธุระอะไรล่ะ ?
เรย์มุ : ซ่อมแซมเขตแดนระหว่างโลกวิญญาณกับโลกนี้... (หมายถึงโลกก่อนความตาย ตรงข้ามกับคำว่า โลกโน้น และตอนนี้เรย์มุอยู่ใน"โลกโน้น")
เรย์มุ : อ๊ะ
เรย์มุ : พอมานึกดูดีๆ
เรย์มุ : รู้สึกว่าคนที่ฉันมีธุระด้วยโดยตรง จะเป็นเจ้านายของเธอนะ
รัน : นายท่านอยู่ในระหว่างจำศีลค่ะ
เรย์มุ : ปลุกขึ้นมาสิ
รัน : ฉันเองก็มีหน้าที่คุ้มครองเจ้านายนะ
รัน : ไม่มีทางปล่อยให้คนที่ทำร้ายภูตรับใช้ของฉันไปพบกับนายท่านได้หรอก
รัน : ครั้งนี้, จงถูกเล่นงานด้วยเชนที่แข็งแกร่งขึ้นแล้วเสียเถอะ
เรย์มุ : ถ้าแมวล่ะก็, เจอไปเมื่อกี้แล้วล่ะ...
รัน : ว่าไงนะ ?
รัน : แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ
เรย์มุ : ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนี่
รัน : เฮ้อ, เป็นเพราะเชนเพิ่งจะฟื้นตัวนั่นล่ะนะ
เรย์มุ : เมื่อกี้, เพิ่งจะพูดว่ารักษาตัวจนหายแล้วไม่ใช่เรอะ
รัน : ดูเหมือนว่าฉันจะต้องชำระแค้นให้เชน ณ ที่นี้แล้วสินะ
เรย์มุ : กะแล้วเชียว, อย่างนี้ถ้าโค่นภูตรับใช้ได้ เจ้านายก็คงยอมตื่นจากการจำศีลล่ะมั้ง
รัน : นายท่านน่ะ, เป็นพวกหลับลึกลืมอรุณนะ
(มาจากบทกวีที่มีชื่อเสียงของ เมิ่งเฮ่าหราน หมายถึง การนอนหลับอย่างสุขสบายในฤดูใบไม้ผลิจนไม่รู้สึกตัวว่าเช้าแล้ว)
เรย์มุ : เอาเถอะ, ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มต้นจากอุปสรรคที่อยู่ตรงหน้าซะก่อน
(เปิดเพลง BGM : งานศพมายาของสาวน้อย ～ เนโคร-แฟนตาซี (จินตนาการมรณะ))
รัน : ฉันเหนือชั้นกว่าเชนมากนะ
รัน : ในหลายๆความหมายน่ะ
(ยาคุโมะ รัน แพ้พ่าย)
เรย์มุ : เป็นภูตรับใช้แล้วคิดจะมาต่อกรกับมิโกะเนี่ยนะ
รัน : ไม่ยอมรับสมการของฉันอย่างนี้มันขี้โกงจังนะ~
(คำว่า ชิคิ แปลได้ทั้ง ภูตรับใช้ และ สมการ ซึ่งในกรณีนี้ เทียบกับในภาคหนังสือพิมพ์ น่าจะหมายถึง สมการ)
เรย์มุ : อะไรเล่า ?
รัน : อุตส่าห์หลงคิดว่าเป็นมนุษย์แท้ๆ
เรย์มุ : ก็บอกว่าเป็นมนุษย์ไงล่ะ
เรย์มุ : ยังไงก็ช่าง, อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว
เรย์มุ : ขอเจอเจ้าของเธอหน่อยสิ
รัน : ท่านยูคาริยังอยู่ในระหว่างพักผ่อนน่ะ
เรย์มุ : ยังนอนอยู่อีกเหรอ, แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะตื่นล่ะ
เรย์มุ : นี่ก็เข้าฤดูใบไม้ผลิเต็มที่แล้วนะ
รัน : ท่านยูคาริจะนอนในฤดูหนาวและเวลากลางวันน่ะ
รัน : เวลาแบบนี้ยังไม่ตื่นหรอก
เรย์มุ : นี่มันก็เริ่มมืดแล้วนะ...
รัน : สำหรับพวกฉันน่ะ, แค่นี้ไม่เรียกว่ายามสนธยาที่แท้จริงหรอก
รัน : เวลาที่มนุษย์เข้านอนนั่นล่ะ, ถึงจะเป็นราตรีที่แท้จริง
เรย์มุ : เอาเหอะน่า, ไปปลุกมาเถอะ
รัน : ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ, แต่ท่านยูคาริไม่ได้อยู่ที่นี่ซะด้วยสิ~
เรย์มุ : ยัยนี่โผล่มาให้ยิงฟรีงั้นเหรอ ?
รัน : ถูกยิงฟรีซะล่ะมั้ง ?
รัน : แล้ว, จุดประสงค์ของเธอคืออะไรล่ะ ?
เรย์มุ : เอ---, มีตัวปัญหาอยู่ที่โลกวิญญาณ,
เรย์มุ : แล้วยัยนั่นเป็นอสูรรับใช้ของใครสักคน...
เรย์มุ : อ๊ะ, จุดประสงค์ของฉันคือการโค่นเธอนี่นะ
รัน : จ๋อย~
.........................................................................................................................................................................................
Phantasm
ชื่อด่าน : อาณาเขตมนุษย์ภูต
ภาพมายาเปลี่ยนแปร
เธอเองก็อาศัยอยู่บนเขตแดนของเกนโซวเคียว
ก่อเกิดเรื่องพิศวงข้ามผ่านสามประเทศ
(นัยถึง จิ้งจอกหน้าขาวเก้าหางขนทอง ในตำนานซึ่งก่อเรื่องวุ่นวายในอินเดีย, จีน และญี่ปุ่นตามลำดับ ก่อนที่จะถูกกำราบลงที่ญี่ปุ่น)
(เปิดเพลง BGM : ความป่าเถื่อนอันแสนเย้ายวน ～ ฟูดานิท? (ใครทำ ?))
(ยาคุโมะ รัน เข้ามาในหน้าจอ)
รัน : มาอีกแล้วเหรอ ?
รัน : วันนี้เหนื่อยแล้วซะด้วยสิ
รัน : กำลังคิดจะไปนอนอยู่พอดีเชียว
เรย์มุ : มาตอนกลางคืน, ตามสัญญาไงล่ะ
(ยาคุโมะ รัน แพ้พ่าย)
เรย์มุ : ใกล้จะได้เวลาที่ของจริงจะออกมาแล้วสินะ
เรย์มุ : มืดขนาดนี้แล้วซะด้วยสิ
?? : ออกมาได้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ ?
(ยาคุโมะ ยูคาริ เข้ามาในหน้าจอ)
?? : เอ้า, ออกมาแล้วจ้ะ
เรย์มุ : อ๊ะ, ออกมาได้จังหวะเหมาะทีเดียว
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตัวการใหญ่แห่งเทพลักซ่อน
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : เธอคือมนุษย์ที่โค่นรันของฉันสินะ
ยูคาริ : ถ้ามีมนุษย์ที่วุ่นวายอย่างเธออยู่
ยูคาริ : ฉันก็นอนอย่างสบายใจไม่ได้หรอกนะ
เรย์มุ : แต่ก็ไม่เห็นจะตื่นขึ้นมาเลยนี่นา
ยูคาริ : ตอนนี้ตื่นแล้วล่ะ
ยูคาริ : ที่สำคัญกว่านั้น, เธอน่ะ...
เรย์มุ : หือ ?
ยูคาริ : คนซื่อบื้อแห่งศาลเจ้าฮาคุเรย์ไม่ใช่รึ
เรย์มุ : ครึ่งหลังน่ะใช่ แต่ครึ่งแรกไม่ใช่
ยูคาริ : เขตแดนฮาคุเรย์ทางฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือกำลังอ่อนแอลงนะ
ยูคาริ : ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป, อาจพังทลายลงก็เป็นได้
เรย์มุ : อ้อเหรอ, แบบนั้นก็อันตรายสิ
เรย์มุ : ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์บอก
ยูคาริ : ไม่หรอก ไม่หรอก, ฉันแค่ลองเจาะรูขึ้นมาเท่านั้นเองจ้ะ
เรย์มุ : เฮ้ย, ไปซ่อมให้เหมือนเดิมเลยนะ !
(เปิดเพลง BGM : เนโคร-แฟนตาเซีย (บทเพลงเพ้อฝันมรณะ))
เรย์มุ : สุดท้ายแล้ว, โยวไคก็คือโยวไค
เรย์มุ : ทั้งการสะสางเรื่องราวและการตามเก็บกวาดโยวไค, ล้วนเป็นเรื่องที่มนุษย์ต้องกระทำทั้งสิ้น
ยูคาริ : ตายจริง, เธอไม่รู้ตัวเหรอ ?
เรย์มุ : ?
ยูคาริ : ตอนนี้, รอบๆตัวฉันในตำหนักหยกขาวแห่งนี้
ยูคาริ : อาณาเขตระหว่างมนุษย์กับโยวไคกำลังอ่อนแอลง
ยูคาริ : เมื่อเวลาเดินมาจนถึงจุดนี้, ก็จะก้าวข้ามอาณาเขตของมนุษย์ไป
เรย์มุ : เอาน่า, ซ่อมเจ้าอาณาเขตที่ว่านั่นให้ด้วยเลยละกัน
เรย์มุ : แต่เดิม, จุดประสงค์ก็คือการทำให้เธอยอมซ่อมแซมอาณาเขตของโลกวิญญาณอยู่แล้ว
เรย์มุ : ไหนๆก็มาแล้ว, ซ่อมเขตแดนเพิ่มขึ้นสักหนึ่งหรือสองก็ไม่ต่างกันจริงมะ ?
ยูคาริ : หนึ่งหรือสอง...
ยูคาริ : เขตแดนที่ต้องซ่อมน่ะ, คิดว่ามันน้อยขนาดนั้นเลยเหรอ ?
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
เรย์มุ : เอา---ล่ะ, ช่วยทำงานตามที่สัญญาเอาไว้ด้วยล่ะ
ยูคาริ : ถึงไม่บอกก็ตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้วแท้ๆ
เรย์มุ : โกหกทั้งเพ
เรย์มุ : ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่เห็นจะตื่นขึ้นมาเลยนี่นา
ยูคาริ : นั่นก็, เป็นเพราะหลับอยู่น่ะ
เรย์มุ : นั่นมันเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
ยูคาริ : จะอย่างไรก็ตาม, การที่ฉันมาอยู่ที่นี่ตอนนี้
ยูคาริ : ก็เป็นหลักฐานที่แสดงว่าฉันตั้งใจจะทำงานให้เรียบร้อยอยู่แล้วนี่นา
เรย์มุ : ตั้งใจจะทำงาน กับ กำลังทำงาน, มันต่างกันนะ !
ยูคาริ : แต่คิดว่าทำงานมากกว่ามิโกะที่แทบจะไม่อยู่ประจำศาลเจ้าอย่างเธอนะ
เรย์มุ : งานของฉันคือการขับไล่ภูตผีปิศาจ
เรย์มุ : งานยุ่งจนอยากได้เบี้ยเลี้ยงค่ากระทำการโหดร้ายป่าเถื่อนเลยล่ะ (เป็นชื่อเรียกคะแนนพิเศษในเกมบางเกม)
ยูคาริ : ตายจริง, ใกล้รุ่งสางแล้วนี่นา
ยูคาริ : ต้องกลับไปนอนแล้ว...
เรย์มุ : ยังไม่ได้ทำงานเลยสักนิดนะ
เรย์มุ : ว่าแต่, เธออาศัยอยู่ที่ไหนกันแน่น่ะ
ยูคาริ : ฉันก็เหมือนกับเธอนั่นล่ะ
ยูคาริ : อาศัยอยู่บนพรมแดนของเกนโซวเคียว
ยูคาริ : พรมแดนทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือน่ะนะ (ตามหลักองเมียวถือว่าเป็นทิศอัปมงคล เรียกกันว่า ประตูผี)
เรย์มุ : ประตูผีโดยแท้เลย
เรย์มุ : แล้วก็, ห้ามเจาะรูบนเขตแดนตามอำเภอใจนะ
ยูคาริ : ตายจริง, ก่อนสู้กันฉันไม่ได้บอกเหรอจ๊ะ ?
ยูคาริ : ว่า ฉันเจาะไปแล้ว น่ะ
เรย์มุ : กลับไปนอนไป๊ !
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Marisa's Extra Story
 สาวน้อยนักเวทดำธรรมดาสามัญ คิริซาเมะ มาริสะ Marisa Kirisame |
ความเร็วในการเคลื่อนที่ : เร็ว ความเร็วในการเคลื่อนที่แบบช้า : ปานกลาง จำนวนบอมบ์เริ่มต้น : 2 อัตราการเสียค่า Cherry จากการใช้บอมบ์ : สูง ความสามารถเฉพาะตัว : - บริเวณที่จะทำการดูดไอเทมเข้าตัว อยู่ใกล้กว่าปกติ - ขอบเขตการเก็บไอเทมกว้างกว่าปกติ ยันต์เวท Type เน้นพลังทำลาย กระสุน 「Magic Missile」 「Magic Napalm」 บอมบ์ 「Stardust Reverie」 「Milky Way」 ยันต์รัก Type ทะลุทะลวง กระสุน 「Stream Laser」 「Illusion Laser」 บอมบ์ 「Non-Directional Laser」 「Master Spark」 |
Extra Stage
ชื่อด่าน : ภูตรับใช้ของภูตรับใช้ของโยวไค
ต้นซากุระล้วนเบ่งบานอย่างสมบูรณ์แล้ว
แต่ทว่า, มันยังไม่อาจเติมเต็มหัวใจแห่งญี่ปุ่นได้
ก่อเกิดเรื่องพิศวงข้ามผ่านสามประเทศ
(นัยถึง จิ้งจอกหน้าขาวเก้าหางขนทอง ในตำนานซึ่งก่อเรื่องวุ่นวายในอินเดีย, จีน และญี่ปุ่นตามลำดับ ก่อนที่จะถูกกำราบลงที่ญี่ปุ่น)
(เปิดเพลง BGM : ความป่าเถื่อนอันแสนเย้ายวน)
(เชน เข้ามาในหน้าจอ)
เชน : ได้เจอกันที่นี่เป็นวันที่หนึ่งร้อยเลยนะ (เป็นสำนวนญี่ปุ่น หมายถึง ได้เจอกันที่นี่ช่างโชคดีเสียจริงนะ)
เชน : วันนี้ถูกสิงมาเรียบร้อยแล้ว (หมายถึง ภูตรับใช้ของรันมาสถิตร่างแล้ว เชนจึงแข็งแกร่งขึ้นกว่าครั้งก่อน)
เชน : สดๆร้อนๆเลยล่ะ !
มาริสะ : ยังเพิ่งจะราวๆสิบวันเองว้อย (หมายถึง หลังจากที่เคยสู้กันในด่าน 2)
(เชน แพ้พ่าย)
มาริสะ : อ๊า---
มาริสะ : เอะอะวุ่นวายจริงๆเลยน้า
?? : คืนนี้ก็, ต้องเตรียมจัดงานเลี้ยงแสนสนุก~
(ยาคุโมะ รัน เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตรับใช้ของโยวไคแห่งช่องว่าง
ยาคุโมะ รัน
Ran Yakumo
รัน : โอ๊ะโอ, เจอมนุษย์ด้วยล่ะ
มาริสะ : สนุกกับการเตรียมงานเลี้ยงงั้นเหรอ ?
มาริสะ : พิลึกชะมัด
รัน : พูดอะไรของเธอน่ะ
รัน : ฉันพูดว่าเตรียมจัด 「งานเลี้ยงแสนสนุก」 ต่างหากล่ะ
มาริสะ : การตระเตรียมสิ่งต่างๆเป็นเรื่องที่สนุกที่สุด
มาริสะ : แหม่, คนแบบนี้ก็มีอยู่ด้วยแฮะ (แถเอาตัวรอดแบบทำเป็นไม่สนใจฟังคนอื่น)
รัน : จะว่าไป, เห็นแมวอยู่แถวๆนี้บ้างรึเปล่า ?
รัน : การเตรียมงานเป็นงานของยัยนั่นน่ะ
มาริสะ : ถ้าพูดถึงเชนล่ะก็ ไม่เจอเลยว่ะ
รัน : เป็นเธอจริงๆด้วยสินะ ?
รัน : คนที่ทำให้เชนเจ็บตัว
มาริสะ : เสียมารยาทนะ, ไม่ได้ทำให้เจ็บตัวสักหน่อย
มาริสะ : แค่ทำให้อยู่ในสภาพที่ไม่อาจทนดูได้เท่านั้นเองว่ะ
รัน : เชนเป็นภูตรับใช้ของฉัน
รัน : ภูตรับใช้น่ะ, ไม่ใช่ของราคาถูกนะ
มาริสะ : เป็นภูตรับใช้ที่ใช้ภูตรับใช้งั้นเหรอ
มาริสะ : หรือจะกินพวกเดียวกันเอง ?
รัน : ไม่ได้พูดว่าจะกินใครสักหน่อย
มาริสะ : ก่อนอื่น, น่าจะมีคนที่ใช้งานเธออยู่นี่นะ
มาริสะ : หรือว่าจะเป็นเชน
รัน : จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ
รัน : นายท่านกำลังหลับสนิทอยู่ค่ะ
มาริสะ : คนที่ใช้ 「ภูตรับใช้ที่สามารถใช้ภูตรับใช้ได้」 เนี่ยก็น่าสนใจอยู่นะ
มาริสะ : เรียกออกมาให้หน่อยได้ปะ ?
รัน : ฉันเองก็มีหน้าที่คุ้มครองเจ้านายนะ
รัน : ไม่มีทางปล่อยให้คนที่ทำร้ายภูตรับใช้ของฉันไปพบกับนายท่านได้หรอก
(เปิดเพลง BGM : งานศพมายาของสาวน้อย ～ เนโคร-แฟนตาซี (จินตนาการมรณะ))
มาริสะ : เข้าใจแล้วว้อย
มาริสะ : แค่ทำให้เธอมีสภาพที่ไม่อาจทนดูได้ก็พอสินะ
รัน : ไม่รู้ว่าเข้าใจอะไรหรอกนะ
รัน : แต่ไม่ใช่แค่ดูไม่ได้, ฉันจะทำให้อยู่สภาพที่ไม่อาจทำอะไรได้เลยล่ะ
(ยาคุโมะ รัน แพ้พ่าย)
มาริสะ : เอ้า, ออกมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้าโยวไคประหลาด
รัน : แหงะ---, แข็งแกร่ง
รัน : แบบนี้ก็ไม่แปลกเลยที่เชนจะสู้ไม่ไหว
มาริสะ : เจ้าของเธออยู่ที่ไหนน่ะ ?
รัน : ท่านยูคาริยังอยู่ในระหว่างพักผ่อนน่ะ
มาริสะ : อ๋า--- ?
มาริสะ : ภูตรับใช้ของตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่อาจทนดูได้, ก็ยังไม่ยอมตื่นงั้นเหรอ ?
มาริสะ : ไปปลุกให้ตื่นซะ
รัน : ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ, แต่ท่านยูคาริไม่ได้อยู่ที่นี่ซะด้วยสิ~
มาริสะ : เป็นแบบควบคุมระยะไกลงั้นเหรอ ?
มาริสะ : อย่างนี้ท่าทางจะ Power สูงน่าดูเลยแฮะ
รัน : พูดอะไรของเธอน่ะ
รัน : ฉันใช้ชีวิตอยู่ในรูปลักษณ์ของภูตรับใช้แทบจะตลอดเวลาเลยนะ
รัน : ย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าโยวไคในละแวกนี้อยู่แล้ว
มาริสะ : เอาเป็นว่าตอนนี้รู้แล้วล่ะว่า, ตัวเธอนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย
มาริสะ : ต้องทำยังไงยัยนั่นถึงจะตื่นล่ะ ?
รัน : พอตกกลางคืนก็จะตื่นเองน่ะ
รัน : ฉันเองส่วนใหญ่ก็ได้เห็นแต่ตอนนอนเท่านั้นแหละ
มาริสะ : ต้องรอจนถึงกลางคืนเลยเหรอวะ...
มาริสะ : ถ้างั้นก็เตรียมจัดงานเลี้ยงแสนสนุกต่อไปละกัน (แสดงให้เห็นว่าที่จริงตอนแรกก็ได้ยินที่รันพูดซ้ำอยู่ แต่ตอนนั้นจะแถเอาตัวรอด)
รัน : ซิกซิก
.........................................................................................................................................................................................
Phantasm
ชื่อด่าน : อาณาเขตมนุษย์ภูต
ภาพมายาเปลี่ยนแปร
เธอเองก็อาศัยอยู่บนเขตแดนของเกนโซวเคียว
ก่อเกิดเรื่องพิศวงข้ามผ่านสามประเทศ
(นัยถึง จิ้งจอกหน้าขาวเก้าหางขนทอง ในตำนานซึ่งก่อเรื่องวุ่นวายในอินเดีย, จีน และญี่ปุ่นตามลำดับ ก่อนที่จะถูกกำราบลงที่ญี่ปุ่น)
(เปิดเพลง BGM : ความป่าเถื่อนอันแสนเย้ายวน ～ ฟูดานิท? (ใครทำ ?))
(ยาคุโมะ รัน เข้ามาในหน้าจอ)
รัน : มาอีกแล้วเหรอ ?
รัน : วันนี้เหนื่อยแล้วซะด้วยสิ
รัน : กำลังคิดจะไปนอนอยู่พอดีเชียว
มาริสะ : ตั้งใจทำงานดีจริงนะ
(ยาคุโมะ รัน แพ้พ่าย)
มาริสะ : แปลก
มาริสะ : แปลกสุดๆเลยว่ะ
?? : อะไรแปลกเหรอจ๊ะ ?
(ยาคุโมะ ยูคาริ เข้ามาในหน้าจอ)
?? : สีของพระจันทร์ในคืนนี้ล่ะสิ ?
?? : หรือว่าจะเป็น
มาริสะ : ความสว่างของดวงจันทร์น่ะ
มาริสะ : มันไม่สว่างเกินไปเหรอ ?
?? : แสงของดวงจันทร์, เกิดจากการสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์
?? : เป็นกุญแจหนึ่งเดียว, ที่เชื่อมโยงอาณาเขตระหว่างกลางวันและกลางคืนไงล่ะจ๊ะ
มาริสะ : การส่องสว่างนั้นไม่เกี่ยวข้องกับสภาพที่ว่าตอนนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืนงั้นเหรอ ?
?? : ที่แน่ๆ, ไม่ได้เป็นเพราะที่นี่คือเหนือเมฆหรอกนะ
มาริสะ : ว่าแต่, เธอเป็นใครน่ะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตัวการใหญ่แห่งเทพลักซ่อน
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : ได้ยินเรื่องของเธอมาจากรันแล้วล่ะ
มาริสะ : หัวหน้าแก๊งจิ้งจอกงั้นเหรอ
ยูคาริ : หวัดดี, ดูเหมือนรันของฉันไปก่อความเดือดร้อนให้สินะ
มาริสะ : ไม่ใช่ฉันหรอก, พวกคนของโลกโน้นต่างหาก
ยูคาริ : แต่ฉันว่าลองอาละวาดหนักกว่านี้ก็ดีนะจ๊ะ
มาริสะ : หัวหน้าแก๊งตัวป่วนงั้นเหรอ
(เปิดเพลง BGM : เนโครแฟนตาเซีย (บทเพลงเพ้อฝันมรณะ))
ยูคาริ : เธอไม่รู้สึกตัวเลย
มาริสะ : ?
ยูคาริ : ว่าคืนนี้เป็นวันขึ้นหนึ่งค่ำ
ยูคาริ : อาณาเขตระหว่างกลางวันและกลางคืนได้ตกอยู่ในกำมือของฉันแล้ว
มาริสะ : โยวไคแห่งเวลาเย็นงั้นเหรอ ? (มาริสะไม่ได้สนใจฟังยูคาริเลย)
ยูคาริ : ต่อให้มีของพรรค์นั้นอยู่ในกำมือก็...
มาริสะ : หรือเวลารุ่งสาง ? (มาริสะไม่ได้สนใจฟังยูคาริเลย)
ยูคาริ : เธอน่ะ, ตกอยู่ในเขตแดนของฉันเรียบร้อยแล้ว
ยูคาริ : ขณะที่อยู่ที่นี่, จะไม่มีรุ่งสางอีกต่อไป
มาริสะ : อะไรกัน, โยวไคแห่งซากุระยามค่ำงั้นเหรอ (มาริสะไม่ได้สนใจฟังยูคาริเลย)
ยูคาริ : ไม่มีวิธีที่จะค้นพบเขตแดนของฉันหรอก ! (ยูคาริโกรธ)
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
มาริสะ : โอ๊ะ, เหมือนจะได้เวลาฟ้าสางแล้วสิ
ยูคาริ : เหนื่อยแล้วจ้ะ~
มาริสะ : ไม่เท่าไหร่เลยนี่
ยูคาริ : พลังกายยังไม่เพียงพอเพราะเพิ่งตื่นจากจำศีลน่ะสิ
มาริสะ : ก่อนจำศีลก็ตุนน้ำผึ้งเอาไว้เยอะแล้วนี่นา ? (นั่นมันของโปรดของหมี)
ยูคาริ : คน (ของโปรดของโยวไค)
มาริสะ : เหรอ
ยูคาริ : ระหว่างหลับก็ปล่อยให้รันทำงานแทนนะ
ยูคาริ : แต่ทำไมปีนี้ตื่นมาแล้วรู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้
มาริสะ : ฤดูหนาวมันยาวนานเกินไปล่ะมั้ง ?
ยูคาริ : อ้อ, งั้นเหรอ, เพราะงั้นก็เลยมีคนไม่พอสินะ
มาริสะ : คนไม่พอ ที่ว่าเนี่ย, ใช้คำได้เข้าท่าดีนะ
มาริสะ : ...หรือไม่เข้าท่าหว่า
ยูคาริ : ถ้าเป็นฉันล่ะก็, สามารถควบคุมอาณาเขตระหว่างฤดูใบไม้ผลิกับฤดูหนาวได้ง่ายๆแท้ๆ
ยูคาริ : เป็นเพราะมอบหมายให้คนอย่างเธอจัดการนั่นแหละ มันถึงได้มาช้าขนาดนี้
มาริสะ : ไม่มีใครมอบหมายอะไรให้สักหน่อย
มาริสะ : แล้วถ้าไปเล่นกับอาณาเขตมากๆเข้า, สายลมแรกแห่งฤดูใบไม้ผลิมันจะกลายเป็นลมเหนือไปนะโว้ย
(ฮารุอิจิบัง คือสายลมอุ่นจากทิศใต้ที่พัดมาอย่างรุนแรงเป็นระลอกแรกในตอนต้นของฤดูใบไม้ผลิ)
(ลมเหนือ คือลมหนาวที่พัดมาจากทิศเหนือในฤดูหนาว)
ยูคาริ : ตอบได้ถูกต้อง
มาริสะ : แล้วเธอก็จะตื่นขึ้นทั้งๆที่ยังหลับ(จำศีล)อยู่
ยูคาริ : โรคนอนละเมอ ?
ยูคาริ : นั่นก็เป็นวิชาที่ฉันเชี่ยวชาญนะ
มาริสะ : วิชาที่เชี่ยวชาญงั้นเหรอ...
มาริสะ : มันเป็นโรคไม่ใช่เรอะ
ยูคาริ : ไม่ได้หมายถึงฉัน
ยูคาริ : หมายถึงการทำให้มนุษย์เป็นโรคนอนละเมอต่างหากล่ะ
ยูคาริ : แค่รบกวนอาณาเขตระหว่างการหลับกับการตื่นเท่านั้นเอง
มาริสะ : สะดวกจริงวุ้ย
มาริสะ : จะว่าไป, นี่มันก็ใกล้รุ่งสางแล้ว เธอไม่เป็นไรเหรอ ?
ยูคาริ : ตอนนี้มันขึ้นวันใหม่มานานแล้วนะ
ยูคาริ : มีแต่แถวนี้เท่านั้นแหละที่ยังเป็นกลางคืนอยู่...
มาริสะ : บัดซบ, โต้รุ่งจนใต้ตาเป็นแพนด้าแล้ว
มาริสะ : โดนหลอกจนได้ !
ยูคาริ : ไม่ได้หลอกสักหน่อย
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
.........................................................................................................................................................................................
Sakuya's Extra Story
 คนรับใช้ผู้สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ อิซาโยอิ ซาคุยะ Sakuya Izayoi |
ความเร็วในการเคลื่อนที่ : ปานกลาง ความเร็วในการเคลื่อนที่แบบช้า : เร็ว จำนวนบอมบ์เริ่มต้น : 4 อัตราการเสียค่า Cherry จากการใช้บอมบ์ : ปานกลาง ความสามารถเฉพาะตัว : - ขอบเขตการ Graze ใหญ่กว่าปกติ - เมื่อ Miss (ตาย) จะเสีย Cherry น้อยกว่าปกติ ยันต์มายา Type ขอบเขตกว้าง กระสุน 「Jack the Ludo Bile」 「Jack the Ripper」 บอมบ์ 「Indiscriminate」 「ตุ๊กตาฆาตกร」 ยันต์เวลา Type พิเศษ กระสุน 「Misdirection」 「Power Direction」 บอมบ์ 「Perfect Square」 「Private Square」 |
Extra Stage
ชื่อด่าน : ภูตรับใช้ของภูตรับใช้ของโยวไค
ต้นซากุระล้วนเบ่งบานอย่างสมบูรณ์แล้ว
แต่ทว่า, มันยังไม่อาจเติมเต็มหัวใจแห่งญี่ปุ่นได้
ก่อเกิดเรื่องพิศวงข้ามผ่านสามประเทศ
(นัยถึง จิ้งจอกหน้าขาวเก้าหางขนทอง ในตำนานซึ่งก่อเรื่องวุ่นวายในอินเดีย, จีน และญี่ปุ่นตามลำดับ ก่อนที่จะถูกกำราบลงที่ญี่ปุ่น)
(เปิดเพลง BGM : ความป่าเถื่อนอันแสนเย้ายวน)
(เชน เข้ามาในหน้าจอ)
เชน : ได้เจอกันที่นี่เป็นวันที่หนึ่งร้อยเลยนะ (เป็นสำนวนญี่ปุ่น หมายถึง ได้เจอกันที่นี่ช่างโชคดีเสียจริงนะ)
เชน : วันนี้ถูกสิงมาเรียบร้อยแล้ว (หมายถึง ภูตรับใช้ของรันมาสถิตร่างแล้ว เชนจึงแข็งแกร่งขึ้นกว่าครั้งก่อน)
เชน : สดๆร้อนๆเลยล่ะ !
ซาคุยะ : แมวเมื่อคราวก่อน, ตายแล้วเหรอเนี่ย ? (เพราะที่นี่คือโลกหลังความตาย)
(เชน แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : พอลองมองอีกทีถึงรู้ว่า
ซาคุยะ : มันช่างเป็นสวนที่กว้างใหญ่จริงๆแฮะ
?? : ได้กลิ่นมนุษย์~
(ยาคุโมะ รัน เข้ามาในหน้าจอ)
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ภูตรับใช้ของโยวไคแห่งช่องว่าง
ยาคุโมะ รัน
Ran Yakumo
รัน : ผิดแฮะ
ซาคุยะ : ไม่ผิดหรอก
รัน : ความรู้สึกที่เห็น, เหมือนยังมีชีวิตอยู่ก็จริง
รัน : แต่เธอตายไปแล้วสินะ ?
ซาคุยะ : ความรู้สึกที่เห็นน่ะถูกต้องแล้วล่ะ
ซาคุยะ : ว่าแต่ความรู้สึกที่เห็นเธอน่ะ, เห็นเป็นจิ้งจอกนะ
รัน : ความรู้สึกที่เห็นเธอน่ะ, เห็นเป็นสุนัขนะ
ซาคุยะ : อย่าพูดอย่างนั้นด้วยความรู้สึกที่เห็นสิ
รัน : ฉันเองก็ไม่อยากถูกเหมารวมกับพวกสัตว์เดรัจฉานหรอกนะ
รัน : ฉันเป็นภูตรับใช้ของท่านผู้หนึ่ง
รัน : ภูตรับใช้น่ะ, ย่อมมีพลังมากกว่าโยวไคในละแวกนี้
รัน : กับพวกมนุษย์หรือสุนัขก็ยิ่งมากกว่าเข้าไปใหญ่
ซาคุยะ : จะภูตรับใช้หรือจิ้งจอกหรือแมวก็ไม่ค่อยต่างกันเลยนะ
รัน : แล้วแมวโผล่มาจากไหนล่ะนั่น ?
ซาคุยะ : เจอตรงข้างบันได ก่อนหน้านี้นิดหน่อยน่ะ
รัน : ออกนอกเรื่องไปไกลละ, นี่คุยกันเรื่องอะไรแน่หว่า
ซาคุยะ : คราวนี้เป็นจิ้งจอกจากข้างบันไดแฮะ
ซาคุยะ : ที่นี่ช่างเต็มไปด้วยธรรมชาติอันยิ่งใหญ่นะ
รัน : ...เจอกับเชนมาเหรอ ?
รัน : กำลังหาตัวอยู่พอดีเลย
รัน : เพราะยัยนั่นไม่ยอมอยู่นิ่งๆ, เผลอแวบเดียวก็หายไปแล้วน่ะน้า
ซาคุยะ : น่าเสียดายครั้งยิ่งใหญ่เลยนะคะ
ซาคุยะ : แต่ว่าแมวนั่นไปซักผ้าที่ภูเขาแล้วค่ะ (อาจหมายถึง ถูกสอยจนร่วงลงไปที่ภูเขาแล้ว)
(อาจล้อเลียนถึงนิทานโมโมทาโร่.. คุณตาไปหาของป่าบนภูเขา ส่วนคุณยายไปซักผ้าที่แม่น้ำ.. แต่คนญี่ปุ่นหลายคนดันจำสลับกันอยู่บ่อยๆ)
รัน : เห... งั้นเหรอ
รัน : ฉันเองก็กลับเนินมั่งดีมั้ยนะ (หมดอาลัยตายอยาก ?)
(เปิดเพลง BGM : งานศพมายาของสาวน้อย ～ เนโคร-แฟนตาซี (จินตนาการมรณะ))
ซาคุยะ : ยามจิ้งจอกตายจะหันหน้าสู่เนิน (เป็นสำนวนหมายถึง สำนึกรักบ้านเกิด)
ซาคุยะ : ที่นี่คือ 「โลกโน้น」 พอดีเลยนะ
รัน : ฮึ (เปลี่ยนใจแล้ว ?)
รัน : เธอคือคนที่รังแกเชนสินะ ?
รัน : เชนเป็นภูตรับใช้ของฉัน
รัน : ฉันต้องชำระความแค้นนั้นให้จงได้
ซาคุยะ : แมวเป็นภูตรับใช้ของภูตรับใช้ของโยวไคงั้นเหรอ...
ซาคุยะ : มิน่าถึงได้แค่ระดับนั้นน่ะนะ
(ยาคุโมะ รัน แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : เอ้า, จะกลับเนินหรืออะไรก็กลับไปซะ
รัน : แข็งแกร่ง...
รัน : ตอนนี้เชนเองก็ภูตรับใช้หลุดออกจากร่างไปแล้ว คงท้อแท้อยู่แน่เลยน้า
ซาคุยะ : ตอนแรกก็แค่กำราบตัวก่อปัญหา
ซาคุยะ : แต่ดูเหมือนว่าจะมีเจ้าของตัวก่อปัญหาอยู่ด้วยน้า
รัน : ท่านยูคาริ~
รัน : แค่ฉันคนเดียวเนี่ยมันล้นมือแล้วค่า
ซาคุยะ : ปัญหาล้นมือ ?
ซาคุยะ : นายท่านของเธอน่ะ,
ซาคุยะ : ส่งภูตรับใช้ออกมา, แล้วตัวเองมัวทำอะไรอยู่น่ะ
รัน : นอนหลับอยู่
ซาคุยะ : ไปปลุกให้ตื่นซะ
รัน : ถ้าจะปลุกก็ต้องกลับไปที่เนินน่ะ
ซาคุยะ : ไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ
ซาคุยะ : เจ้าของภูตรับใช้เจ้าปัญหาที่ใช้ภูตรับใช้เจ้าปัญหา
ซาคุยะ : ต้องเป็นตัวปัญหาขั้นรุนแรงแน่ๆเลย
รัน : ...ปฏิเสธไม่ลงแฮะ
ซาคุยะ : เอาเป็นว่า, ถ้าตื่นแล้วฉันจะมาอีกค่ะ
ซาคุยะ : จนกว่าจะถึงตอนนั้น, ปลุกให้ตื่นไว้ด้วยล่ะ
รัน : ที่พูดมามันแปลกๆนะ ?
ซาคุยะ : เอาเหอะน่า, ไปปลุกให้ตื่นซะ
รัน : ซิกซิก
.........................................................................................................................................................................................
Phantasm
ชื่อด่าน : อาณาเขตมนุษย์ภูต
ภาพมายาเปลี่ยนแปร
เธอเองก็อาศัยอยู่บนเขตแดนของเกนโซวเคียว
ก่อเกิดเรื่องพิศวงข้ามผ่านสามประเทศ
(นัยถึง จิ้งจอกหน้าขาวเก้าหางขนทอง ในตำนานซึ่งก่อเรื่องวุ่นวายในอินเดีย, จีน และญี่ปุ่นตามลำดับ ก่อนที่จะถูกกำราบลงที่ญี่ปุ่น)
(เปิดเพลง BGM : ความป่าเถื่อนอันแสนเย้ายวน ～ ฟูดานิท? (ใครทำ ?))
(ยาคุโมะ รัน เข้ามาในหน้าจอ)
รัน : มาอีกแล้วเหรอ ?
รัน : วันนี้เหนื่อยแล้วซะด้วยสิ
รัน : กำลังคิดจะไปนอนอยู่พอดีเชียว
ซาคุยะ : คราวนี้แหละ ฉันจะทำให้หลับเอง
(ยาคุโมะ รัน แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : แถวนี้สงบเรียบร้อยจัง
ซาคุยะ : เมื่อก่อนเป็นแบบนี้รึเปล่านะ
?? : โลกโน้นไม่มีกฎหรอกนะ (หมายถึงโลกหลังความตาย ซึ่งตอนนี้พวกเธออยู่ใน "โลกโน้น" เรียบร้อยแล้ว จึงชี้แจงไว้เพื่อให้อ่านได้เข้าใจยิ่งขึ้น)
(ยาคุโมะ ยูคาริ เข้ามาในหน้าจอ)
?? : เพราะว่าไม่อาจประหารใครได้ไงล่ะจ๊ะ
ซาคุยะ : อ้าวแล้วยามะเทน (หมายถึง ท่านยมบาล) ล่ะ ?
?? : หากมีพลังแข็งแกร่งกว่ายามะเทน จะเป็นอะไรก็เป็นได้ทั้งนั้น
?? : ที่นี่คือ, ไม่สิ, แม้แต่ที่นี่ก็เป็นโลกแบบนั้นแหละ
ซาคุยะ : พลังที่ว่านี่คือ พลังทางเศรษฐกิจ ?
?? : ปัญญาน่ะ
ซาคุยะ : งั้น, ตัวเธอผู้ทรงภูมิปัญญาเป็นใครล่ะ ?
(แสดงชื่อและฉายาของบอส)
ตัวการใหญ่แห่งเทพลักซ่อน
ยาคุโมะ ยูคาริ
Yukari Yakumo
ยูคาริ : ได้ยินเรื่องของเธอมาจากรันแล้วล่ะ
ซาคุยะ : ตายจริง, ฉันกลายเป็นคนมีชื่อเสียงแล้วเหรอเนี่ย
ยูคาริ : ก็เลยอยากพบอยากเห็นนิดหน่อยน่ะ
ยูคาริ : ตัวเธอซึ่งเป็นคนมีชื่อเสียง
ซาคุยะ : ก็เลยยอมตื่นขึ้นมางั้นสิ ?
ซาคุยะ : แต่ว่า, ฉันให้ลายเซ็นไม่ได้ซะด้วยสิ
ยูคาริ : แหม--, แค่ลิ้นสองแฉกของลายมือก็พอแล้วจ้ะ~
ซาคุยะ : ลายมือ ?
(ลิ้นสองแฉก หมายถึง คำโกหก) (ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ลิ้นสองแฉกของลายมือ หมายถึงอะไร)
(เปิดเพลง BGM : เนโครแฟนตาเซีย (บทเพลงเพ้อฝันมรณะ))
ยูคาริ : เธอไม่รู้สึกตัวเลย
ซาคุยะ : ว่าเธอไม่มีความรู้เหรอคะ ?
ยูคาริ : ว่าเขตแดนระหว่างสวรรค์กับนรกกำลังกลายเป็นสิ่งที่ไม่ชัดเจน
ยูคาริ : ว่าที่นี่กำลังจะกลายเป็นพื้นที่ไร้กฎเกณฑ์ของเหล่ายักษ์
ซาคุยะ : นรกน่ะ, ไม่น่ากลัวเท่าโลกปิศาจหรอก
ซาคุยะ : ยักษ์น่ะ, ถ้าเทียบกับปิศาจแล้วไม่เป็นปัญหาเลยสักนิด (ปิศาจในที่นี้ อาจหมายถึง เรมิเลีย)
ยูคาริ : ไม่ยอมให้เธอออกไปจากที่แห่งนี้หรอก
ยูคาริ : นั่นล่ะคือนรกอเวจีไงล่ะ
ซาคุยะ : ไม่ต้องห่วง, แค่มีใยแมงมุมสักเส้น
ซาคุยะ : ก็จะค้นพบอาณาเขตแห่งสวรรค์ได้ (อ้างอิงจากเรื่องเล่าของพุทธที่ว่าพระโพธิสัตว์จะทรงช่วยผู้คนในนรกด้วยการปล่อยใยแมงมุมลงมา)
ยูคาริ : ฮุฮุฮุ
ยูคาริ : เส้นทางนั้นมันบอบบางยิ่งกว่าใยแมงมุมเสียอีก
ยูคาริ : ต่อให้มันเป็นเส้นทางแห่งห่ากระสุนที่ซับซ้อนยิ่งกว่าใยแมงมุมงั้นรึ ?
(ยาคุโมะ ยูคาริ แพ้พ่าย)
ซาคุยะ : อ๊า~, สวรรค์ สวรรค์
ยูคาริ : ไม่เคยได้ยินเลยว่าจะมีคนผ่านมาตามทางสายนั้นนะจ๊ะ~
ซาคุยะ : ใยแมงมุมน่ะ, สามารถจับได้กระทั่งแมลงที่ใหญ่ยิ่งกว่าแมงมุมนะ
ซาคุยะ : แม้แต่ผีเสื้อก็ตาม
ยูคาริ : ไอ้นั่นจริงๆด้วยสินะ
ยูคาริ : เห็นแมงมุมในตอนกลางคืนแสดงว่าขโมยจะเข้าบ้าน (ความเชื่อโบราณของญี่ปุ่นที่ว่า ถ้าเจอแมงมุมในตอนกลางคืนจะเป็นลางร้าย)
ซาคุยะ : เรียกว่าขโมยเนี่ยเสียชื่อหมดเลย
ซาคุยะ : ถ้าใส่ชุดเมดล่ะก็, ไม่ว่าจะลอบเข้าไปที่ไหน, ก็ไม่ค่อยเป็นปัญหาหรอก
ยูคาริ : ถึงมาที่บ้านฉันก็ไม่มีอะไรหรอกนะจ้ะ
ยูคาริ : แม้จะยังจัดว่าดีกว่าศาลเจ้าที่ตั้งอยู่บนพรมแดนเหมือนกันก็เถอะ
ซาคุยะ : ถึงจะไม่เป็นอย่างนั้นก็เถอะ
ซาคุยะ : ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรในบ้านที่เอาแต่นอนอยู่แล้วล่ะ
ยูคาริ : เสียมารยาทนะ
ยูคาริ : มีอยู่มากมายเลยต่างหาก
ซาคุยะ : เมื่อกี้พูดว่าไม่มีอะไรนี่นา
ยูคาริ : ก็อย่างเช่น ฟูกนอน
ซาคุยะ : ของแบบนั้นไม่มีใครมาฉวยเอาไปหรอกค่ะ
ยูคาริ : หรืออย่างเช่น หมอน
ซาคุยะ : ท่าทางจะไม่มีอะไรเลยจริงๆแฮะ...
ยูคาริ : แต่มีของที่มาเกยฝั่งอยู่เยอะเลยนะ
ซาคุยะ : มีทะเลด้วยเหรอ ? (เพราะในเกนโซวเคียวไม่มีทะเล บางทียูคาริอาจแค่เปรียบเปรยเฉยๆ)
ยูคาริ : เด็กบ้าง ผู้ใหญ่บ้าง
ซาคุยะ : ส่งกลับไปให้หมดเลยนะ
[กดที่ข้อความนี้เพื่อซ่อนบทความ]
