東方香霖堂 ～ Curiosities of Lotus Asia.
โทวโฮวโควรินโดว (ร้านโควรินโดวแห่งตะวันออก) ～ ความอยากรู้อยากเห็นของดอกบัวเอเชีย
.........................................................................................................................................................................................
ตอนที่ 5
「เวลาน้ำชาซึ่งสง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ ครึ่งหลัง」
「อ๋า--- ? นี่มันอะไรเนี่ย ?」
เรมิเลียชี้ไปที่ด้านในของกล่องอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง
แหม่, ก็เป็นการตอบสนองที่สมเหตุสมผลล่ะนะ
ซาคุยะมาซื้อ Teacup, แล้วเลือก Teacup ที่แตก
เคยนึกว่าวางแผนอะไรแปลกๆตามคำสั่งของเรมิเลียเสียอีก, แต่ท่าทางจะไม่เป็นแบบนั้นแฮะ
แม้จะผิดคาด แต่รู้สึกว่าตัวผมน่าจะสามารถทำความเข้าใจกับแนวคิดของเรมิเลียได้ดีกว่าของซาคุยะเสียอีก
「เอ๋ ? ถามว่า อะไร งั้นเหรอคะ... ...ก็ Teacup ไงล่ะคะ
ไม่ถูกใจเหรอคะ ?」
「Design ล้ำยุคเลยล่ะ
ยกตัวอย่างเช่น ถ้าถือที่หูแก้วก็จะมีหนึ่งในสามส่วนของแก้วที่ไม่ติดขึ้นมา, ราวกับไม่มีตรงไหนให้คิดว่าเป็นแก้วได้เลย... ...
ว่าแต่, เลือกแก้วที่มันสามารถบรรจุของเหลวได้มากกว่าอีกนิดก็ได้นี่นา」
「แต่ว่า, ลวดลายนี้สวยดีไม่ใช่เหรอคะ
ฉันน่ะ, ชอบลวดลายแบบ Antique ที่ให้ความรู้สึกหรูหรา
แถมเจ้าของร้านเองก็ท่าทางจะชอบเหมือนกันนะคะ, เนอะ ?」
「ลวดลายก็ว่าไปอย่าง... ...
เธอชอบของแปลกดีนะ, เจ้าของร้านก็ด้วย」
เรมิเลียกำลังมองผมด้วยสายตาที่แสดงถึงความเวทนาและสงสัย
นั่นมันของที่ผม "เคย" ถูกใจต่างหากล่ะ
แต่ถ้าเธอคิดว่าผมพยายามจะขายแก้วที่แตกให้แบบยัดเยียดก็แย่เหมือนกัน
「ตายจริง, กระดาษนี่มันอะไรน่ะ ?」
กระดาษที่ใส่อยู่ใน Case, จดหมายขอโทษของมาริสะ
「คิดว่า, น่าจะเป็นใบประเมินล่ะมั้งคะ」
「มีใบประเมินที่เขียนไว้แค่ว่า 『โทษที』 แบบนี้ด้วยเหรอ ?」
「ใบประเมินที่ว่า 『ไม่สามารถประเมินได้』 น่ะค่ะ」
「ดูเหมือนกับคำอารัมภบทของนักมายากลที่ว่า 『ไม่มีกลไกและไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า』 มากกว่านะ」
ยกตัวอย่างแบบนั้น, มันเข้าใจยากเอาการนะ
เรย์มุเบื่อการคุยเล่นกันของสองคนนี้แล้วล่ะมั้ง, เลยเริ่มเวลาน้ำชาไปคนเดียวแล้ว
จะว่าไป, ทำไมถึงมีชามบดชาเฉพาะตัวของเรย์มุอยู่ที่ร้านของผมได้เนี่ย
「จะถามอีกครั้งนะ, ซาคุยะ
นี่มันอะไรเนี่ย ?」
「ก็บอกแล้วไงคะว่า, Teacup ที่แสน Avant-Garde (ล้ำยุค) น่ะค่ะ」
「ฉัน, สั่งไปแบบนั้นเหรอ」
「ก็ทั้งเล็ก, ไม่หนัก, ไม่ธรรมดาเกินไป, น่ารัก... ...」
「แหม่, เจ้านี่มันก็น่ารักอยู่หรอกนะ」
น่ารักงั้นเหรอ ?
「แถมยัง, ดูหรูหรากว่าพวกที่มีอยู่ในศาลเจ้าด้วยนะคะ ?」
「อันที่จริง, รูปร่างก็คล้ายอยู่หรอกนะ... ...」
รูปร่างก็คล้าย ?
ศาลเจ้ามีแก้วที่ Avant-Garde แบบนี้ (ไม่ได้หมายถึงรูปร่างเดิมอย่างเดียวนะ) ด้วยเหรอ ... ...พอถามเรย์มุก็ได้คำตอบว่า
「ฉันจะไปรู้จักแก้วแบบนั้นได้ไงล่ะ ?」
「อ๋า, เรย์มุไม่รู้จักเหรอ
มันอยู่นั่นก่อนที่ฉันจะส่งซาคุยะออกมาแป๊บเดียวเองนะ」
「คุณหนูคะ, แบบนั้นเรย์มุไม่รู้หรอกค่ะ
ก็แก้วมันกลายสภาพเป็นแบบ Avant-Garde หลังจากที่พวกเรามาถึงนี่คะ」
「อ๋า ? พวกเธอทำแก้วของฉันแตกงั้นเหรอ~ ?」
ห่ากระสุนคำพูดบันดาลโทสะของเรย์มุกึกก้องไปทั่วร้าน
งั้นเหรอ, อย่างนี่นี้เอง
เป็นเพราะทำแก้วของเรย์มุแตก, ก็เลยมาหาซื้อของใหม่ไปเปลี่ยน
เอ๊ะ, งั้นจะซื้อแก้วที่แตกไปทำอะไรล่ะ ?
「ซาคุยะ, ฉันจำได้ว่าฉันบอกเธอไปว่า, อยากได้อันที่เหมือนกับแก้วของเรย์มุ นะ
แต่ว่านะ, ฉันไม่ได้หมายถึงสภาพสุดท้ายของมัน, แต่เป็นสภาพก่อนการเปลี่ยนแปลงต่างหากล่ะ
เรื่องแค่นั้นก็ไม่รู้เหรอ ?」
「เอ๊ะ, งั้นเหรอคะ
ฉันหลงนึกว่าอยากได้แก้วที่เข้ากับของเรย์มุเสียอีก... ...」
「แบบนี้มันไม่ได้เข้ากันหรอก, แต่เป็นผสมปนเปกันมากกว่า」
「แต่ถ้าซื้อแก้วธรรมดาๆมาก็คิดจะพูดว่า 『ทำอะไรของเธอน่ะ ? รูปร่างไม่เหมือนกันเลยสักนิดเดียวนี่นา』 ไม่ใช่เหรอคะ ?」
「ฉัน... ...ไม่พูดแบบนั้นหรอกน่า」
เอาเข้าจริงก็คงจะพูดแหละนะ
เมดเองก็ท่าทางจะลำบากแย่ที่ต้องมารับมือคุณหนูขี้แกล้งผู้อ่อนเยาว์คนนี้ (ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่รู้สึกว่าจะมีชีวิตมานานกว่าห้าร้อยปีแล้ว)
ทว่า, ถ้าต้องการแก้วแตกล่ะก็, ซื้อแก้วธรรมดาไปแล้วทำให้แตกทีหลังก็ได้นี่นา ?
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่, นั่นน่าจะเป็นมุขตลกอันเป็นเอกลักษณ์ของเหล่าสาวๆในเกนโซวเคียวมากกว่า
คิดมากไปก็เหนื่อยแฮะ
ดังนั้นผมเลยพยายามคิดอยู่ว่า 「ไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ไม่อาจเข้าใจ」
「เข้าใจแล้วค่ะ
อยากได้แก้วแบบธรรมดาสินะคะ ?」
「ถ้าซาคุยะคิดแบบนั้น, ก็จัดการตามใจชอบเถอะ」
「แน่นอนค่ะ, ฉันคิดได้แต่แบบนั้นแหละค่ะ」
เฮ้อ, ยัยพวกนี้ก็เป็นพวกยุ่งยาก แค่มีรูปแบบต่างจากพวกเรย์มุ
ยังไงก็ช่าง, ต้องหา Teacup ชุดอื่นงั้นเหรอ, ชั่วพริบตาที่กำลังคิด, เสียงของซาคุยะก็,
「ถ้างั้น, Teacup ชุดนี้ก็เป็นขยะสินะ」
ว่าไงนะ, เดี๋ยวสิ !
พอรีบหันมามองซาคุยะก็พบว่าช้าไปแล้ว, เธอกำลังโยนทั้งกล่องและแก้วขึ้นไป !
――แก้วและเศษแก้วร่ายรำในอากาศ !
ความเครียดพุ่งพล่านจนเห็นภาพหลอนว่าเวลากำลังไหลไปอย่างช้าๆ !
แก้วที่ยังไม่แตกในชุดนั้นก็ยังมีอยู่แท้ๆ
ไม่สิ ต่อให้แตกไปแล้วก็เถอะ มีใครที่ไหนเขาโยนกันแบบนี้เนี่ย !
แม้แต่คนที่กำลังดื่มน้ำชาอย่างสบายใจอยู่ยังตกใจเลยไม่ใช่เหรอ !
ชักเป็นห่วงแล้วสิว่าเรย์มุจะตกใจจนทำชามบดชาตกรึเปล่า
ทางฝ่ายเรมิเลียก็, ปีกค้างคาวยืดออกจนตึงเลย
ไม่รู้ว่านั่นคือเครียดหรือตกใจกันแน่... ...
... ...เอ๊ะ, มีเวลามากเหลือเกินกว่าแก้วจะตกลงมา
กล่องตกไปแล้วไม่ใช่เหรอ
เอ, มันเป็นเรื่องปกติเมื่อคิดถึงกาลเวลาเหรอ... ...
กระดาษที่มาริสะเขียนไว้ว่า 「โทษที」 กำลังลอยพลิ้วอยู่ในอากาศ
「เอ้า เป็นไงคะ
สิ่งที่เรียกว่ามายากลของจริงน่ะ, ที่จริงแล้ว, ไม่มีกลไกและไม่มีการเตรียมการล่วงหน้านะคะ」
ไม่เจอเศษแก้วที่พื้นเลยสักชิ้น !
ผมตกใจแล้วมองไปที่ซาคุยะ, พบว่าน่าประหลาดมากที่เธอถือแก้วไว้ในมือ
ทว่า, สิ่งที่น่าประหลาดยิ่งกว่านั้นก็คือ――
สุดท้ายก็ขาย Teacup ได้อย่างปลอดภัย, แล้วทั้งสองก็ออกจากร้านไป
เรมิเลียพอใจมายากลของซาคุยะเป็นอย่างมาก
เรย์มุอึ้งไปพักหนึ่ง, แต่คงนึกได้ว่าทั้งสองต้องกลับไปที่ศาลเจ้าแน่, จึงรีบวางน้ำชาที่ดื่มค้างไว้แล้วตามไป
ส่วนผมเอง, ยังไม่เข้าใจเลยว่าซาคุยะรวบรวมเศษแก้วทั้งหมดที่โยนขึ้นไปได้ยังไง
แล้วทำยังไงให้ 「แก้วที่แตกไปแล้วกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ดังเดิม」
จึงได้แต่มึนงงอยู่อย่างนั้น... ...
หลายวันต่อมา
ด้วยการยึดถือในความเชื่อที่ว่า 「ไม่ใส่ใจกับเรื่องที่――」 ทำให้ผมหายจากอาการสับสนอย่างปลอดภัยแล้ว
มาริสะมาเที่ยวพอดี, ก็เลยดุเรื่องที่ทำแก้วแตก, แล้วก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
คำอธิบายเริ่มต้นจากคำพูดติดปากของมาริสะที่ว่า 「ก็ธรรมดานี่หว่า」
ดูเหมือนซาคุยะจะมีความสามารถแบบนั้นอยู่
นั่นคือ 「ความสามารถในการหยุดเวลา」
อย่างนี้นี่เอง, ถ้าเป็นแบบนั้น ต่อให้โยนแก้วขึ้นไปก็ย่อมสามารถเก็บมาได้ก่อนที่มันจะแตก
จึงสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า ไม่มีกลไกและไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า
แต่ว่าเดี๋ยวสิ... ..., ความสามารถนั้นไม่น่าจะสามารถทำให้แก้วที่แตกกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้นี่นา ?
ยังไงก็แปลกอยู่ดี
ทั้งที่ควรจะเลิกคิด แต่ผมกลับย้อนคิดต่อ
ใช่แล้วมีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำให้แก้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ด้วยความสามารถในการหยุดเวลา
ยิ่งคิดเรื่องนั้นมากเท่าไหร่, ในหัวของผมก็ยิ่งมีความวิตกอย่างหนึ่งมากขึ้นเท่านั้น
「จริงด้วย, แก้วที่ผม "เคย" ถูกใจมันไม่ได้ลวดลายแบบนั้นนี่นา !」
สังหรณ์ไม่ดีเลยรีบค้นกองภูเขาสินค้า
ลูกค้าคนนั้นเป็นคนที่ทำเรื่องเหลือเชื่อได้อย่างหน้าตาเฉย !
แหม่, ถึงจะขายไปแล้วเลยไม่ได้ขาดทุนอะไรก็เถอะ แต่ว่า... ..
ตรวจสอบกองภูเขาสินค้าเรียบร้อยไปเป็นส่วนใหญ่แล้ว, ที่เหลือก็... ...สินค้าที่มาริสะใช้เป็นที่นั่งอยู่งั้นเหรอ
ผมให้มาริสะหลบไป, และพบกล่องหรูหรากลายเป็นเบาะรองนั่งของมาริสะ
มาริสะเองก็ชะเง้อมองข้างใน, ในขณะที่ผมเปิดฝากล่องออกด้วยความหวาดกลัว
เศษแก้วและกระดาษญี่ปุ่นที่ทั้งผมและมาริสะต่างก็คุ้นตา
และมีกระดาษแบบสากลแผ่นใหม่วางทับอยู่บนกระดาษญี่ปุ่น
มันคือ ใบประเมิน ของนักมายากลที่เขียนไว้เพียงว่า 「ขอโทษนะ」 นั่นเอง
สาระน่ารู้น่าสังเกต...
- เรย์มุทิ้งข้าวของส่วนตัวบางอย่างไว้ในร้านโควรินโดวซะงั้น
- ซาคุยะเองก็แอบแสบไม่ใช่เล่น รู้จักโกหกเจ้านาย แกล้งคน
- ซาคุยะแสดงอาการป้ำๆเป๋อๆเป็นบางครั้งตามที่เนื้อหาเคยบอกไว้
.........................................................................................................................................................................................
กลับไปที่สารบัญของหนังสือเล่มนี้
