東方風神録 ～ Mountain of Faith.
โทวโฮวฟูวจินโระคุ (บันทึกเทพวายุแห่งตะวันออก) ～ ขุนผาแห่งศรัทธา
.........................................................................................................................................................................................
弾幕の伝統 ดันมาคุโนะเดนโทว (ห่ากระสุนที่สืบทอดกันมาแต่โบราณ)
東方風神録 ～ Mountain of Faith.
--------------------------------------------------------------------------------
ศาลเจ้าฮาคุเรย์ ... ศาลเจ้าที่เงียบเหงาซึ่งตั้งอยู่ ณ พรมแดนของดินแดนแห่งตะวันออก
เหล่าโยวไคผู้หลงลืมถิ่นฐานของตนล้วนมาอาศัยที่นี่หลับนอน ที่นี่จึงวุ่นวายเพราะสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์อยู่เสมอ
ศาลเจ้าที่อุดมไปด้วยโยวไคนั้น ย่อมไม่น่าโสภาแก่มนุษย์ที่จะสักการบูชา เทพสถิตศาลเจ้าเริ่มกังวลว่าจิตศรัทธาจะไม่เพียงพอ
ศาลเจ้าดังกล่าวเองก็ต้องเผชิญหน้ากับจุดพลิกผันบ้างแล้ว
ฮาคุเรย์ เรย์มุ ... มิโกะแห่งศาลเจ้า กำลังวิตกกังวล
เรย์มุ 「ทำยังไงถึงจะไล่พวกโยวไคออกไปได้น้า
ทำยังไงถึงจะรวบรวมศรัทธาจากมนุษย์ได้น้า」
มาริสะ 「โอ้, ขนมดังโกะน่าอร่อยดีนี่」
เรย์มุ 「อ๊ะ, มาริสะ
อื---ม」
มาริสะ 「มีเรื่องกลุ้มใจเรอะ ?」
เรย์มุ 「เมื่อเร็วๆนี้มีแขกพิลึกๆมาเยือนน่ะน้า」
มาริสะ 「ศาลเจ้านี้ปกติก็เต็มไปด้วยแขกพิลึกอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ」
เทพเจ้านั้นจะมีพลังมากขึ้นตามจิตศรัทธาที่ตนได้รับจากผู้อื่น
ศาลเจ้าฮาคุเรย์ซึ่งมีผู้สักการบูชาน้อยนิดนั้น, มีพลังดังกล่าวลดลงทีละน้อยทีละน้อย,
จนปัจจุบันนี้อยู่ในขั้นที่เหล่าเทพซึ่งว่ากันว่ามีมากมายนับไม่ถ้วนนั้นต่างลงความเห็นพ้องกันในการประชุมหารือว่า ไม่สามารถเพิกเฉยได้อีกต่อไป
กล่าวกันว่าในเกนโซวเคียวนั้นมีศาลเจ้าเพียงหนึ่งเดียว,
แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเทพเจ้าที่สิงสถิตในศาลเจ้าอื่นๆที่โลกภายนอกแล้ว, พบว่าศาลเจ้าฮาคุเรย์จัดว่าอยู่ในอันดับต่ำกว่าหมื่นอย่างมิอาจปฏิเสธได้
เรย์มุ 「โยวไคมันก็จัดเป็นแขกพิลึกจริงอยู่หรอก
แต่ที่เล่าให้ฟังเนี่ยเป็นมนุษย์พิลึกต่างหากล่ะ」
มาริสะ 「แขกมนุษย์ ? แบบนั้นยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่เลยนะ」
เรย์มุ 「ยัยนั่นมาสั่งให้ระงับกิจการศาลเจ้าน่ะ」
มาริสะ 「แล้ว... ศาลเจ้านี้มันเคยดำเนินกิจการด้วยเหรอ... ...」
ศาลเจ้าฮาคุเรย์นั้นนอกจากมีบทบาทเป็นเสมือนที่พำนักของเทพเจ้าแล้ว ยังมีหน้าที่อันขาดเสียมิได้ต่อเกนโซวเคียวอยู่
ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าเรย์มุจะสูญเสียจิตศรัทธาไปเพียงไรก็ตาม การเลิกกิจการศาลเจ้าก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้พอๆกับการตะครุบเหยี่ยวด้วยมือเปล่านั่นล่ะ
หน้าที่อันขาดเสียมิได้นั้นก็คือ การพิทักษ์เขตแดนที่คอยกั้นแยกเกนโซวเคียวกับโลกภายนอกออกจากกันนั่นเอง... ...
มาริสะ 「เลิกกิจการศาลเจ้างั้นเหรอ... เป็นเรื่องที่แปลกดีนะ
ถ้างั้นหลังจากเลิกไปแล้ว คิดจะทำยังไงกับศาลเจ้าล่ะ ?」
เรย์มุ 「คงทุบทิ้งมั้ง จากนั้นก็เอางานไปโยนให้เทพเจ้าที่สถิตอยู่บนภูเขาล่ะมั้ง」
มาริสะ 「อื---ม, เพี้ยนเป็นสองเท่าเลยแฮะ」
เรย์มุ 「มนุษย์เมื่อตอนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ว่า... ...
คิดยังไงมันก็ไม่ใช่การพูดการจาของเทพเจ้าทั่วๆไปเนอะ ?」
มาริสะ 「นั่นสินะ. เอาน่ะ มนุษย์คนที่ว่านั่นก็น่าสนใจอยู่หรอก... ..
แต่ว่า เธอล่ะ คิดจะทำยังไง
เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำตามคำพูดของคนคนนั้น แล้วโยนเรื่องศาลเจ้าไปให้เทพเจ้าปริศนาเป็นคนจัดการนี่นา จริงมั้ย ?」
เรย์มุ 「ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าเราให้เทพที่สถิตอยู่บนภูเขาเริ่มรวบรวมจิตศรัทธาซะตั้งแต่ตอนนี้... ...จะมีวิธีแบบนั้นรึเปล่าน้า
โยวไคก็จะถูกขับไล่ออกไป, ศาลเจ้าก็จะดูเป็นศาลเจ้ามากขึ้นกว่าเดิมด้วย ?」
มาริสะ 「งั้นเหรอ
ถึงเทพสถิตศาลเจ้าจะเปลี่ยนไป, แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเธอเลยสินะ」
เรย์มุ 「แต่ว่าน้า, คิดยังไงเจ้าคำพูดนั่นก็น่าสงสัยนะ
ไล่เทพเจ้าที่อยู่มาแต่แรกออกไป, แล้วเข้ามายึดครองเสียเองแบบนี้มันแปลกชะมัด
มนุษย์คนนั้นเองก็ดูทรงพลังไม่ใช่เล่น... ...แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยซะด้วย
ต้องเป็นโยวไคหรือตัวปลอมของอะไรซักอย่าง หรือไม่ก็เทพมารอะไรทำนองนั้นแน่ !」
ผลที่ได้คือความกังวลที่หนักหนากว่าเดิม, ในที่สุดเรย์มุก็ออกเดินทางไปพบกับเทพเจ้าที่ว่าอาศัยอยู่บนภูเขา
เรย์มุตั้งใจเลี่ยงหนีการปีนเขามาตลอด, แต่เมื่อคำนึงถึงศาลเจ้าที่สูญเสียจิตศรัทธาไปเรื่อยๆอย่างจริงจังแล้ว เธอก็ได้ทำการตัดสินใจครั้งใหญ่
ณ ตอนนี้ เธอยังไม่ได้คาดคิดเลยว่ามันจะกลายเป็นการต่อสู้ในที่สุด
--------------------------------------------------------------------------------
แสงสว่างสาดส่องเหนือเมฆา
แว่วเสียงเครื่องจักรมาแต่ทางไกล
โรงงานของเทนกุเดินเครื่องกระมังไซร้
ที่นี่คือโลกที่มนุษย์ในหมู่บ้านไม่สามารถล่วงล้ำ
สิ่งปลูกสร้างจากมวลไม้
เสียงกบร้องหลงฤดู, คราบงูมากมายเหลือคณา
เธออยู่ที่นั่น
อยู่ที่นี่มาโดยตลอด กำลังมองดูจากที่นี่
ร่วมกับมนุษย์อีกคนหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------
Tips :
- Back Story นี้ต่อเนื่องมาจากโทวโฮวโควรินโดว ตอนที่ 25 ซึ่งพวกโยวไคนานาชนิดมาอาศัยที่ศาลเจ้ากัน จนเรย์มุต้องไปปรึกษารินโนะสุเกะ
- บรรทัดรองสุดท้ายนั้นมี 2 แบบ แบบหนึ่งอยู่ในคู่มือที่ตัวเวบ อีกแบบหนึ่งอยู่ในคู่มือที่ตัวเกม
ไม่รู้จะแปลแบบไหนเป็นหลักดี ดังนั้นใส่มาทั้งสองแบบซะเลย ^ ^)
